Met Gebroken Oog En Botte Klauw

DE TEMPEL VAN CTHULHU

aan: Jantien23@gmail.com

van: Dirk-Houve@gmail.com

Re: Lovecraft memorial Tour

Laat me je een ding vertellen: het Plateau van Leng is godvergeten koud. Zodra Dirk junior en ik uit de touringcar stapten, groeiden er zowat ijspegels aan de puntjes van onze neuzen en als je wat zei dwarrelden er sneeuwvlokken uit je mond.

De tempel draait in alle richtingen die er niet horen te zijn, maar daar was het nieuwtje wel een beetje vanaf. Ik bedoel, in Irem en R’Lyeh (ik kan nooit onthouden hoe je dat spelt.) was het net zo. Eigenlijk zou ik intussen dolblij zijn met een ordentelijk vierkant offerblok en vooral met bloed dat nu eens een keer niet blauw of radiumgroen is.

Er was de verwachte Dagondans van zompige kikkerlui (Do the Squamous), een maagdenoffer en tot slot vertelde de blinde, doofstomme priester van Azathoth een mop in gebarentaal die niemand begreep.

Het leek me wel zo verstandig om toch maar hard te lachen.

Morgen vliegen we door naar de Mountains of Madness. Ik mis je.

WIJNSHOP BACCHUS

‘Kunt u hier naar binnen gaan en een fles voor mij kopen?’ vraagt het jongetje. ‘Het is van het merk Ambrozijn en er staat een dronken faun op het etiket die rare dingen met een boomnimf doet.’ Hij steekt je een biljet van duizend euro toe en zegt: ‘Het wisselgeld mag U houden, meneer.’

Je komt even in de verleiding (Ik wist verdorie niet eens dat er biljetten van duizend euro bestonden!) maar dan schud je je hoofd. ‘Waarom ga je zelf niet?’

‘Ik ben nog te jong, meneer. Pas vierhonderd zes,’ en dan merk je het boogje in zijn andere hand pas op, de koker met pijlen.

‘Misschien kunnen we een deal maken?’ zeg je. ‘Ik haal een fles, of desnoods twee, en jij gebruikt een van je pijlen. In de bloemenwinkel tegenover ons kantoor werkt namelijk een meisje. Esther Verkest heet ze en...’

‘Doen we, meneer!’ zegt de kleine schavuit. ‘Een hart mis ik never nooit.’

Een uur later zie je een ambulance voor de bloemenzaak stoppen en de broeders dragen Esther naar buiten, op een brancard.

Ze maken geen haast en nu begrijp je waarom het jochie ‘rare dingen met een nimf’ zei en geen ‘ondeugende dingen’. Het moet een broertje van Amor geweest zijn, niet de god van de liefde zelf, en een pijl door je hart is in alle andere gevallen dodelijk...

DE ARCTISCHE BRUG

De eerste steunberen van de Arctische brug moeten zo’n tweeduizend jaar eerder gegoten zijn, want het is onmiskenbaar Romeins beton: grijze, Mediterrane schelpkalk, vermengd met dat typisch rulle westkustzand.

De brug slingert zich van Hamburg de Oostzee in, springt van Deens eiland naar eiland, tikt Noorwegen op drie plaatsen aan en duikt dan het onpeilbare Noorden in.

Ik had samen met Yvonne de ICE trein naar de Noordkaap genomen waar de brug de aarde verlaat en verder de leegte in zwiept.

We keken omlaag in de bulderende waterval aan Wereldeind.

Je kent het beeld uit honderden documentaires: watervallen zover het oog reikt en de zwierende meeuwen, de kleurige reuzenwespen. Soms sprong er een panische potvis uit de monsterkolken om parallel aan de waterval neer te storten en razendsnel tot een stipje te krimpen.

‘Als we de brug nu eens afliepen?’ peinsde Yvonne. ‘Gewoon over het hek klommen? Zo hoog is het hek niet.’

‘Geen lucht,’ zei ik. ‘Al na tien kilometer wordt de lucht te ijl om te ademen.’

‘Maar als?’ drong ze aan. ‘En misschien gaat de brug uiteindelijk toch ergens naartoe? Naar de andere zijde van het wereldkloof?

De Grieken hadden het over Ultima Thule. Over kusten van barnsteen, die op de diepe vloed dreven. Over leviathans zo groot als provincies.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘En waar zijn ze nu? De bouwers?’

Ik dacht aan de doodstille, verlaten steden. De Acropolis waar alleen hagedissen woonden, de Tiber die onder gebroken bruggen stroomt en ik voelde de zuigkracht van de leegte, de beloftes van een weg die misschien letterlijk geen einde had.

‘Waar zijn ze nu?’ herhaalde ik en ineens leek de wind me niet langer heerlijk fris maar ondraaglijk koud.

Die nacht bedreven we de liefde alsof het de allereerste keer was, alsof we elkaar nog maar net ontmoet hadden en misschien was dat op een bepaalde manier ook zo.

Toen ik wakker werd, was het bed naast mij leeg en ook haar wandelschoenen en haar rugzak waren verdwenen.

MET GEBROKEN OOG EN BOTTE KLAUW

1

Het terras van de Gierzwaluw offreerde een horizonbreed tapijt van redwoods en klaprozen, rijkelijk bestrooid met doodstille kratermeertjes. Hun door roestkleurig riet omzoomde wateren lagen scharlaken onder een zalmkleurige hemel.

Mars, zo overpeinsde Arpad Uchinov, was een uiterst consequente wereld. Je kon alles krijgen zolang het maar rood was. Zelfs de serveersters hadden zonder uitzondering rossig haar.

Hij slurpte aan zijn kom vlierwortelextract. Tongkrullend bitter en hinderlijk rood. Maar het alcoholgehalte was adequaat en daar ging het maar om. De retroglorist slaakte een zucht die uit het puntje van zijn tenen leek te komen.

Zambia, Zambia... Was Bakermat van de Mensheid niet genoeg? Was de Koningin van Sheba jullie te min?

Stelletje inhalige dwazen! Zeker, de geschiedenis is verbazend flexibel, maar je moet geen mokerhamers gebruiken om haar in de gewenste vorm te buigen.

Hij schudde zijn hoofd over de dwaasheid van zijn cliënten. Nee, het pad van een retroglorist ging niet over rozen, hoewel er aan doornen zelden gebrek was.

Een jochie van een jaar of acht slenterde het terras op, gevolgd door een waggelende teddybeer. Het knalgroene haar van het jochie was Arpad een balsem voor de ogen. Geen geboren Martiaan, zoveel was duidelijk.

‘Aannemuh!’ kreet het kereltje met een onaangenaam schril stemmetje zodra hij een tafeltje geclaimd had. Zijn teddybeer gebaarde dreigend met een voorwerp, dat Arpad met stijgende verbazing als een Reichsteddir 78 herkende: een plasmawapen dat moeiteloos bergketens kon egaliseren.

Arpad zette zijn kom met een bonk neer. ‘Werther!’

Het jochie keek de tafeltjes langs, tuurde een moment naar Arpad, die het maarschalksuniform van een volstrekt fictief leger droeg en er voornamelijk dwaas uitzag.

‘Hé, oom Arpad! Wat voer jij hier uit?’

Werther Juazeiro struinde naar het tafeltje en liet zich op de opblaaspoef tegenover Arpad zakken. De teddybeer wipte op een naburig tafelblad. Felle blauwe oogjes namen Arpad achterdochtig op en de lens van het wapen zwaaide in Arpads richting. Op het voorhoofd van de retroglorist