Discover millions of ebooks, audiobooks, and so much more with a free trial

Only $11.99/month after trial. Cancel anytime.

Πηνελόπη Online
Πηνελόπη Online
Πηνελόπη Online
Ebook378 pages4 hours

Πηνελόπη Online

Rating: 3.5 out of 5 stars

3.5/5

()

Read preview

About this ebook

Ενώ η καρδιά της ρίχνει λοξές ματιές προς την αγαπημένη της Ελλάδα, η καθημερινότητά της κυλάει στο επαρχιακό, τυπικά αγγλικό Μπαθ. Μητέρα δύο αξιολάτρευτων κοριτσιών και σύζυγος ενός φλεγματικού Άγγλου, η Πηνελόπη διχάζεται ανάμεσα στη μουντή πραγματικότητα της τοπικής κοινωνίας και στον φανταχτερό κόσμο του ίντερνετ. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Τόσο στη διφορούμενη επαφή της με τον Μεγάλο Νικ όσο και στο διαδικτυακό φλερτ της με τον Μίστερ Μπλουμ, διαδραματίζεται το ίδιο παιχνίδι προσωπείων και αναπάντεχων αποκαλύψεων. Η φαινομενικά ανιαρή ζωή στο Μπαθ κρύβει πολλά μυστικά και ανομολόγητα πάθη. Όπως ακριβώς και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, που είναι γεμάτες εκπλήξεις και ανατροπές. Στην προσπάθειά της να γεφυρώσει αυτούς τους δύο κόσμους, η Πηνελόπη γράφει ένα βιβλίο μαγειρικής ελληνοαγγλικών συνταγών με «πικάντικα» πολιτικά σχόλια, το εκδίδει και αρχίζει πλέον να νιώθει το αεράκι της ελευθερίας να τη χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο.
Η Ντία Μέξη-Τζόουνς, με πιπεράτο χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια, αφηγείται μια αλέγκρα αναζήτηση ταυτότητας και διεξόδου από το καθημερινό ιντερνετικό, και όχι μόνο, μπούχτισμα. Η συγγραφέας μάς πείθει: η δημιουργία (ή ελευθερία) είναι ένα γλυκόπικρο φαγητό που αξίζει να το δοκιμάσουμε.

LanguageΕλληνικά
Release dateDec 6, 2011
ISBN9781466050754
Πηνελόπη Online
Author

Dia Mexi-Jones

Dia Mexi-Jones was born in Athens.She has a BA in Business Studies at the American University in Greece(Deree College) and a MSc in Library and Information Science at Loughborough University in England. For many years she worked in the Library at Athens College in Greece as well as she has worked in various University libraries in England. She has lived in Germany, Ireland and various parts of the UK before settling in Bath. Recently she has relocated to Abu Dhabi and Dubai. Her first novel ‘Johnny and Me’ Publisher Empiria Ekdotiki, 2008 is best seller in Greece. Her second novel 'Penelope Online' is in the process of printing.And the third novel 'Penelope's adventures in the Middle East' which completes this informal trilogy of "Penelopiada" is underway ----------------------------------------------- Η Ντία Μέξη-Τζόουνς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Αμερικανικό Κολέγιο και έκανε μεταπτυχιακά στη βιβλιοθηκονομία και την πληροφορική στην Αγγλία. Αφού περιπλανήθηκε αρκετά στις βιβλιοθήκες της Ευρώπης, και κυρίως της Αγγλίας, σαν βιβλιοθηκονόμος, αποφάσισε να γράψει το πρώτο της μυθιστόρημα «Ο Τζόνι κι εγώ» (εκδ. Εμπειρία Εκδοτική, 2008), σαν μια μαρτυρία για το τι συμβαίνει πραγματικά σ’ αυτό το νησί, την Αγγλία. Στο βιβλίο αυτό μας πρωτοσύστησε την Πηνελόπη, μια υπέροχη γυναίκα, Ελληνίδα στην καταγωγή, που πήγε και παντρεύτηκε έναν Βρετανό, μα εντελώς Βρετανό, και κάνανε και δύο κορίτσια. Τα τελευταία χρόνια, η Ντία Μέξη-Τζόουνς τα πέρασε στο όμορφο Μπαθ της Αγγλίας με τον σύζυγο και τα δύο τους παιδιά. Το μέρος την εμπνέει και αρχίζει να καταγράφει το κοινωνικό νταλαβέρι «τι σου είπα, τι μου είπε» μέσα και έξω από τις κοινωνικές πλατφόρμες του διαδικτύου. Έτσι κάπως, ανάμεσα σε πολλές βρόχινες, τυπικά αγγλικές μέρες, ολοκληρώθηκε το ανά χείρας μυθιστόρημα «Πηνελόπη Online». Αφού παρέδωσε το βιβλίο στον εκδοτικό οίκο, η Ντία μετακόμισε στη Μέση Ανατολή και αυτή τη στιγμή είναι εγκατεστημένη στα Αραβικά Εμιράτα, γευόμενη τον ήλιο και τη ζέστη που τόσα χρόνια στερήθηκε στα βρετανικά εδάφη. Εκεί, σαν τον Λώρενς της Αραβίας, με κρύο τσάι δίπλα της γράφει το τέλος της άτυπης τριλογίας, που η ίδια χαριτολογώντας αποκαλεί Πηνελοπιάδα γύρω από την κρίση και την μετανάστευση των Ελλήνων στην Αραβία

Related to Πηνελόπη Online

Related ebooks

Related categories

Reviews for Πηνελόπη Online

Rating: 3.6 out of 5 stars
3.5/5

5 ratings0 reviews

What did you think?

Tap to rate

Review must be at least 10 words

    Book preview

    Πηνελόπη Online - Dia Mexi-Jones

    Περιεχόμενα

    Αφιερώσεις

    Κεφάλαιο 1 - Σχολική Αυλή

    Σεπτέμβριος - Εργαστήρι «εκρηκτικών υλών» made by οιστρογόνα-βλ.σχολική αυλή

    Κεφάλαιο 2 - Ο Μεγάλος Νικ

    Οκτώβριος - Κοπτοραπτού

    Νοέμβριος - Η θεία Ευταλία στο fb

    Δεκέμβριος - Η τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα

    Κεφάλαιο 3 Μεγάλες Αποφάσεις

    Ιανουάριος - Το Πάρτι

    Φεβρουάριος - Σαρκοζί & Μέρκελ : Συνταγές

    Μάρτιος - Περί φεμινιστικών και άλλων τινών

    Απρίλιος - Ο Γάμος της Κάνγκα

    Κεφάλαιο 4 Serendipity(Ευτυχές ατύχημα)

    Μάιος - Mr. Bloom

    Iούνιος - Η Απαγωγή

    Ιούλιος-΄Οταν το φις εν τσιπς συνάντησε το σουβλάκι

    Αύγουστος - Επαγγελματικός προσανατολισμός για αναποφασιστούς

    ****

    Κεφάλαιο 1 - Σχολική Αυλή

    «Γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης χέρια-πόδια στην αυλή κι όλοι κάθονται στη γη…».

    Δευτέρα 31 Αυγούστου Μπαθ

    1 ώρα μπλογκ, 30΄ facebook, 15΄ twitter, 15΄ Youtube

    6:00 π.μ.: «Δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες» τραγουδάει ο Μπομπ Γκέλντοφ στο BBC radio 2. Αυτή η σκέψη προφανώς τριγυρίζει στο μυαλό του εκφωνητή και dj της πρωινής εκπομπής, τον οποίο δεν αδικώ… Τι άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς στις έξι η ώρα το πρωί, Δευτεριάτικα; Ο εκφωνητής κι εγώ είμαστε «πρωινά πουλιά», έκφραση που χρησιμοποιούν εδώ οι συντοπίτες μου γι’ αυτούς που ξεκινούν από πολύ νωρίς την ημέρα τους. Ο μεν πρώτος για να βγάλει το μεροκάματο κι εγώ εδώ μπροστά σου με μολύβι και γομολάστιχα για να σου καταγράψω μία ακόμη φορά τις μνημειώδεις στιγμές της ζωής μου σ’ αυτό εδώ το νησί των θαυμάτων.

    Καταλαβαίνω, ημερολόγιο, την αγωνία που θα είχες μετά από τόσο καιρό εγκατάλειψης, κάτι που συνέπεσε ακριβώς με την ανθρώπινη εξέλιξη και μετάβαση του ατόμου στη σφαίρα της τέλειας κοινωνικοποίησης και του ανοίγματος όλων των προσωπικών δεδομένων του στην κοινή θέα του ίντερνετ. Ουδέν κρυφόν κάτω από την ομπρέλα του διαδικτύου και των κοινωνικών πλατφόρμων αυτού, πλέον.

    Βέβαια, ο Τζόνι έχει άλλη ονομασία γι’ αυτές τις πλατφόρμες τις αποκαλεί «Μπέντλαμ». Μάλιστα, μου είπε χαρακτηριστικά μια μέρα: «Ξέρεις, Πενέλοπι, τον 18ο αιώνα υπήρχε μια ψυχιατρική κλινική στο Λονδίνο με την ονομασία Μπέντλαμ. Kάθε σαββατοκύριακο, αρκετός κόσμος πήγαινε εκεί για να περάσει την ώρα του, πλήρωνε ένα νόμισμα κι έκανε χάζι τους τρελούς πίσω από τα κάγκελα. Τώρα πια δεν χρειάζεται να μπουν σε τέτοιο κόπο. Κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ τους και τους βλέπουν στην οθόνη του λάπτοπ τους».

    Τότε βέβαια με είχε νευριάσει, επειδή ήταν σαν να εν νοούσε ότι κι εγώ είμαι ένας από αυτούς πίσω από τα κάγκελα. Είμαι σίγουρη, όμως, ημερολόγιο, ότι ακόμη έχω «σώας τας φρένας». Η αντιπαράθεσή μου με τον Τζόνι σχετικά με τη χρήση των κοινωνικών πλατφορμών του Διαδικτύου, όμως, δεν σταμάτησε στον χαρακτηρισμό «Μπέντλαμ». Εκείνος λέει «είναι η χρυσή εποχή της μετριότητας», εγώ «η χρυσή εποχή της συμμετοχής και της πρόσβασης στη γνώση». Eκείνος λέει «είναι η επιτομή του ναρκισσισμού», εγώ «η επιτομή του μοιράζεσθαι». Εκείνος «το ξεφτίλισμα της κουλτούρας», εγώ «η δημοκρατικοποίηση της κουλτούρας». `Εκείνος «χάσαμε την ησυχία μας, ως ανθρώπινο γένος, μια για πάντα», εγώ «βρήκαμε τη χρυσή πηγήπρομηθευτή μιας μεγάλης γκάμας φίλων». Εκείνος με λέει «Πολυάννα», εγώ τον αποκαλώ «Κασσάνδρα».

    Όλη αυτή η λεκτική διαμάχη μεταξύ μας δεν έχει βάλει κανένα φρένο στην ενεργή και γεμάτη ενθουσιασμό συμμετοχή μου σε όλες αυτές τις πλατφόρμες. Κλικ από δω, κλικ από κει, μοιάζω να χορεύω σαν μπαλαρίνα με τις πιρουέτες μου, μπαινοβγαίνοντας στα μπλογκ, facebook, twitter, Youtube, google και σε όλες τις διασυνδέσεις του ίντερνετ που τραβούν την προσοχή μου. Ο άκρατος ενθουσιασμός μου για όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας και τις πηγές του διαδικτύου πηγάζει κυρίως από:

    1.Τη δίψα, που έχει μεταβληθεί σε πραγματική εξάρτηση σε επίπεδο ναρκομανή, για κάθε καινούργια πληροφορία. Τρόπος του λέγειν «καινούργια»·τις περισσότερες φορές είναι αναμασημένη με διαφορετικά λόγια.

    2.Το να βρίσκομαι συνεχώς στο «λουπ», δηλαδή να είμαι δικτυωμένη με τους φίλους και «μέσα στα πράγματα» κάθε στιγμή.

    3.Την ηδονή που προσκομίζω από την ελευθερία και την παντελή έλλειψη κοινωνικής ιεραρχίας·κυρίως στα μπλογκ. Εκεί είμαστε όλοι ίσοι να γράψουμε ό,τι θέλουμε και να κάνουμε τις επιλογές μας όσον αφορά στις πλασματικές κοινωνικές συναναστροφές.

    4.Το παιχνίδι. Ναι, ημερολόγιο! Βρήκα τη χαρά του παιχνιδιού με τις κοινωνικές πλατφόρμες. Εξάλλου, ο Πλάτων και άλλοι ειδήμονες είπαν ότι το παιχνίδι είναι ένα άλμα έξω από τα στεγανά και τα στερεότυπα, και σε προσγειώνει κατευθείαν στη σφαίρα της δημιουργίας.

    5.Την ανακούφιση ότι «ο χρόνος δεν είναι χρήμα» πια. Ξοδεύουμε ατελείωτες ώρες ώστε να γράφουμε και να δημοσιοποιούμε τις ιδέες μας, χωρίς οικονομικό όφελος. Λες και είμαστε στον παράδεισο. Η εμμονή μας για το χρήμα αρχίζει να ξεφτίζει και ν’ αντικαθίσταται από την εμμονή μας να μετατραπούμε από «κανένας» σε «κάποιος».

    Το παράδοξο της υπόθεσης, όμως, ημερολόγιό μου, είναι ότι ξαναγυρίζω σ’ εσένα, για να σου εξιστορήσω, με το νι και με το σίγμα, όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μου, γυρνώντας την πλάτη μου σε όλα αυτά τα εργαλεία κοινωνικοποίησης του διαδικτύου. Παρ’ όλο που έχω κάποια δυσκολία στο να πιάσω μολύβι στα χέρια μου και να γράψω σε χαρτί αληθινό. Το πληκτρολόγιο έχει γίνει πλέον η επέκταση των δακτύλων μου – να μη σου πω και του στόματός μου.

    Ο λόγος που μπαίνω σ’ αυτή την παλινδρόμηση είναι ένας και απλός: εκτιμώ την εχεμύθειά σου και τη σιωπηλή παρατηρητικότητά σου στα γραφόμενά μου. Δεν φέρνεις αντιρρήσεις και ενστάσεις, δεν εκφέρεις γνώμη σε λεπτομέρειες που αναφέρω σχετικά με την καθημερινότητά μου. Όπως, παραδείγματος χάριν, συμβουλές για το ποια δίαιτα ή ποιο είδος γυμναστικής θα πρέπει ν’ ακολουθήσω. Ακριβώς όπως συμβαίνει με το αντίστοιχο ηλεκτρονικό ημερολόγιο μπλογκ, όπου όλοι οι αναγνώστες του έχουν γνώμη περί των προσωπικών επιλογών μου. Βεβαίως, μεγάλο μέρος του λάθους είναι δικό μου. Βλέπεις, ημερολόγιο, τους έχω δώσει κι εγώ «αέρα», κάτι που ο πατέρας μου πάντα με δασκάλευε από μικρό παιδί, λέγοντάς μου «μη δίνεις δικαιώματα», εννοώντας τη μυστικότητα των πράξεων. Ποτέ δεν θα του είχε περάσει από το μυαλό μια κοινωνία-σπίτι φτιαγμένο από τζάμι, χωρίς κουρτίνες –ή τέλος πάντων πατζούρια– όπου δεν υπάρχουν πια μυστικά και ραδιουργίες όσον αφορά στα πεπραγμένα του ιδιωτικού βίου του ατόμου. Νομίζω κατά έναν τρόπο με αυτές τις κοινωνικές πλατφόρμες έχει επιτευχθεί το μεγάλο όνειρο του ανθρώπινου γένους: η ικανότητα να διαβάζουμε τη σκέψη του διπλανού μας με όλες τις συνέπειες αυτής της περιέργειας. Σ’ αυτό ακριβώς το φαινόμενο ταιριάζει και το λαϊκό απόφθεγμα «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα».

    Από την τελευταία φορά που σε άφησα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, ως μητέρα και ως σύζυγος Άγγλου, εργαζόμενη και δίσπατρις, έγιναν φοβερές προσθαφαιρέσεις στην κοινωνική, οικογενειακή και επαγγελματική μου κατάσταση. Προστέθηκε και δεύτερο αλβιονάκι στο πρώτο. Τα ονόματα που έχουν επικρατήσει είναι τα χαϊδευτικά τους, που κατά έναν τρόπο περιγράφουν τα χαρακτηριστικά τους. H Λίνα, επειδή από μικρή, όπου στεκόταν και καθόταν, πά ντα έγερνε στην αγκαλιά μας, στα πόδια μας, οπουδήποτε, αρκεί να είχε φυσική επαφή μαζί μας. Και η Νταίζη, το μικρό μας, επειδή η πρώτη λέξη που είπε, όταν της έδωσα να κρατήσει μια μαργαρίτα, ήταν «νταίζη».

    Άλλαξα επαγγελματικό προσανατολισμό. Από βιβλιοθηκονόμος/λέκτορας τώρα έχω αποκτήσει πολυάριθμες ιδιότητες και τίτλους, όπως «γενικός αρμοστής τετραμελούς ελληνικής παροικίας», «διευθύντρια βρεφονηπιακής ανάπτυξης» και «μάνατζερ δημοσίων σχέσεων» της παραπάνω παροικίας. Στα διαλείμματα των ανωτέρω εργασιών έχω αναλάβει την επιθεώρηση κέντρων ελεύθερου χρόνου –βλ. γυμναστήρια– και ανέπτυξα ειδικότητα στον έλεγχο κόκκων καφέ. Στο τελευταίο, ειδικά, έχω μεγάλη επιτυχία: τη μυρίζομαι τη «φάβα» στον καφέ από πολύ μακριά.

    Ο Τζόνι παραμένει πάντα παραδοσιακός και συγκεντρωμένος στο ίδιο επάγγελμα –διευθυντής του Ινστιτούτου Μέσων Επικοινωνίας– και με ανοδική πορεία προς την επιτυχία, όπως συμβαίνει πάντα στα άτομα που δεν κατασπαταλούν την ενέργειά τους από δω κι από κει. Ως πατέρας και σύζυγος είναι αρκετά ικανοποιητικός. Διαβάζει και απαγγέλλει τα θεωρήματα του Θαλή στις μικρές αλβιονίτσες, περισσότερο απ’ ό,τι παίζει μαζί τους. Επίσης, θα πρόσθετα, έχει πολύ περισσότερη φυσική επαφή μαζί τους απ’ ό,τι είχα εγώ με τον πατέρα μου. Ως Άγγλος σύζυγος προσπαθεί να σταθεί στο επίπεδο των συμπατριωτών του βάζει δηλαδή ένα χεράκι στη λειτουργία των οικιακών συσκευών, και λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, έχει πάρει τον επίσημο τίτλο του φορτωτή/εκφορτωτή πλυντηρίου πιάτων. Νομίζω ότι μπορεί άνετα να συνεργαστεί με την Bosch για τη δημιουργία βίντεο με επίδειξη έξυπνης τοποθέτησης των λερωμένων κουζινικών στο πλυντήριο.

    Όπως καταλαβαίνεις, αυτή η φάση της ζωής μου έχει γίνει ακόμη πιο πολύπλοκη κι έχουν δημιουργηθεί πολλά ερωτηματικά και προβλήματα, τα οποία θα πρέπει να ξεκαθαριστούν με τη δική σου βοήθεια, όπως:

    1.Ποια επαγγελματική κατεύθυνση ν’ ακολουθήσω; α)Να γυρίσω πίσω ως «φύλακας βιβλίων», των οποίων η φυσική υπόσταση είναι σαν τα υποψήφια προς εξαφάνιση ζώα και οι βιβλιοθήκες στο χείλος της μετονομασίας σε «προστατευμένες περιοχές»; β)Ν’ ανοίξω τα φτερά μου για άλλες κατευθύνσεις;

    2.Πώς να μεγαλώσω τα παιδιά μου εδώ στην ξένη χώρα; Σε μια χώρα για την οποία δεν ξέρω ακριβώς από πού ξεκινά η κλωστή και πού τελειώνει. Αυτή τη χώρα –που τη συνάντησα σε ενήλικη ζωή και το παρελθόν της αποτελεί άγνωστο χάρτη για μένα.

    3.Πώς να διευθετήσω τα απρόβλεπτα και περίπλοκα ζητήματα της καθημερινής ζωής μου, που ως επί το πλείστον εστιάζονται στις σχέσεις μου με τους άλλους, τους «τρίτους». «Εγώ και οι τρίτοι άνθρωποι στη ζωή μου» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ημερολογίου, επειδή έχω ανακαλύψει πόσο πολύ μ’ επηρεάζουν οι τρίτοι – οι φίλοι των φίλων, οι μαμάδες της σχολικής αυλής, ο περιπτεράς της γειτονιάς και ούτω καθ’ εξής. Όλοι αυτοί οι τρίτοι άνθρωποι, που εκτός των «πραγματικών», δηλαδή αυτών που με περιτριγυρίζουν με τη φυσική τους παρουσία, έχουν προστεθεί κι αυτοί στην οθόνη του λάπτοπ μου. Είναι σαν να έχω δημιουργήσει μια ολόκληρη φυλή μέσα στο σύμπαν και ταυτόχρονα αυτή είναι κλεισμένη μέσα στο Χιούλετ Πάκαρντ μου.

    Όπως καταλαβαίνεις, ημερολόγιο, η παρουσία σου θα είναι ανεκτίμητη όσον αφορά στη διαδικασία που θα προκύψει για τη σύλληψη όλων των σημαντικών αποφάσεων γύρω από τα πεπραγμένα της ζωής μου. Σιγά, σιγά, γράφοντας και παρατηρώντας σιωπηλά τον κόσμο γύρω μου, και τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτόν, θα ξετυλίξω το γαϊτανάκι της καθημερινής μου ζωής, χωρίς λογοκρισίες και περικοπές. Όπως ακριβώς ήταν και η αρχική έννοια του ημερολογίου που περιέκλειε τη φράση «μυστικό και τίμιο», κάτι εφάμιλλο του ημερολογίου της Άννας Φρανκ. Επειδή, ημερολόγιο, μπορεί να μην είμαι υπό διωγμό από το Τρίτο Ράιχ, σίγουρα όμως περνώ τα χρόνια της αγωνίας, όπως όλοι μας, για την επίτευξη του μεγάλου σχεδίου της παγκοσμιοποίησης και της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους σε διαφορετικά επίπεδα συνείδησης.

    Βέβαια, θέλω να σε προειδοποιήσω ότι θα σε ενημερώνω για τα περάσματά μου από το διαδίκτυο και την παράλληλη εγγραφή των σκέψεών μου στο αντίστοιχο ηλεκτρονικό ημερολόγιο σε κοινή θέα μπλογκ. Στο τελευταίο, όπως κάνουν όλοι, έτσι κι εγώ θα γράφω συνειδητοποιημένα, εκτελώντας την υπoχρέωση που έχω στη ζωή να κατασκευάσω την τεχνητή περσόνα που επιθυμώ να βλέπω εγώ και οι «τρίτοι» γύρω μου. Όπως επίσης και το υλικό που θέλουν αυτοί. Γιατί όπως ανακάλυψα, εμπειρικά πια, οι ίδιοι αυτοί αναγνώστες με παρασύρουν να γράψω κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν έχει προτεραιότητα στις προτιμήσεις μου.

    Εκτός από τις παραπάνω αλλαγές έχουν γίνει και φυσικές, περιβαλλοντολογικές. Έπειτα από ομόφωνη απόφαση του «Δ.Σ.» της μικρής μας οικογένειας έχουμε μετακομίσει στη νότια Αγγλία. Το μέρος όπου έχουμε εγκατασταθεί είναι το Μπαθ, μια μικρή και πανέμορφη κωμόπολη νοτιοδυτικά του Λονδίνου. Ο πληθυσμός της απαρτίζεται από τη μεσαία ανώτερη τάξη, κυρίως λευκών Άγγλων. Ανακουφιστική διαπίστωση αποτελεί το γεγονός ότι όλοι οι κάτοικοί του προφέρουν καθαρά και ξάστερα όλες τις λέξεις που τελειώνουν ή εμπεριέχουν το γράμμα «ρο».

    Οι απόηχοι από τη ζωντάνια του Λονδίνου φθάνουν και κατακαθίζουν εδώ, όπως ακριβώς μια καθωσπρέπει κυρία του 18ου αιώνα, που ξαποσταίνει μετά το ντρούγκου,ντρούγκου της άμαξας που τη μεταφέρει από το πολύβουο Λονδίνο στο ήσυχο Μπαθ, για να πιει το τσάι της στα γεωργιανά σαλόνια του και στους τεμπέλικους και αργούς ρυθμούς αυτής της μικρής πόλης. Βέβαια υπάρχουν πολιτισμικές δραστηριότητες, όπως θεατρικές παραστάσεις, συνήθως με «κάτι ελαφρύ», όπως λέει και η θεία Ευταλία, και το οποίο μεταφράζεται είτε σε θεατρικές διασκευές των έργων του Νόελ Κάουαρντ, είτε σε μπαλέτο για τα κοριτσάκια, τις μαμάδες, τις γιαγιάδες και τους Μπίλι Έλιοττου Μπαθ, είτε σε εκθέσεις και παρουσιάσεις βιβλίων. Σ’ αυτήν ακριβώς την τελευταία εκδήλωση έχουμε τζακποτ, επειδή πράγματι έρχονται καλοί συγγραφείς. Άλλωστε, αυτοί είναι που χρειάζονται προώθηση, οι άλλοι έτσι και αλλιώς είναι μπεστσελερίστες. Εκείνο, όμως, που είναι στο φόρτε του στο Μπαθ είναι τα παζάρια - παζάρια αντικών παντός είδους και άλλα τόσα μπρικ και μπρακ, ελληνιστί «καλαμπαλίκια» προς πώληση. Η ρυμοτομία, η αρχιτεκτονική και το φυσικό περιβάλλον είναι αυτά που κάνουν το Μπαθ ξεχωριστή πόλη, η οποία δικαίως έχει λάβει τον τίτλο «πόληκληρονομιά του κόσμου». Αυτοί που ασχολούνται με τα παραφυσικά φαινόμενα λένε ότι η τοποθεσία του Μπαθ έχει ατμόσφαιρα με ραδιενεργά κύματα, που κάνουν θαύματα στη σωματική και ψυχική υγεία του ανθρώπου. Η θεία Ευταλία, όταν ήρθε να με επισκεφτεί, δεν παρέλειψε να εκφράσει τη δική της γνώμη, λέγοντας «Καλέ, εδώ είναι σαν την Αιδηψό!». Ίσως γι’ αυτό το Ν.Η.S(ΙΚΑ) δεν δείχνει και πολύ ενδιαφέρον για τον εκσυγχρονισμό του γενικού τοπικού νοσοκομείου. Έχουν αφήσει στην ησυχία του τον προϋπολογισμό για τυχόν περαιτέρω βελτίωση αυτού κι έχουν επαναπαυθεί στα ραδιενεργά κύματα της γης.

    Όλοι αυτοί οι παραπάνω λόγοι είναι που κάνουν πολλούς Λονδρέζους να κατεβαίνουν τα σαββατοκύριακα στη μικρή μας πόλη. Έρχονται για ν’ αποτοξινωθούν από την ηχητική και πολιτισμική βουή της πρωτεύουσας. Από αυτούς τους πρωτευουσιάνους, αρκετοί έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να εγκατασταθούν εδώ, με στόχο να πραγματοποιήσουν το όνειρο κάθε «καθωσπρέπει» Βρετανού, που δεν είναι άλλο παρά η απόκτηση ενός μεγάλου εξοχικού σπιτιού – αν είναι δυνατόν και φάρμας– στην ευημερούσα νότια Αγγλία. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, το όνειρο γκρεμίζεται στον δεύτερο χρόνο και γυρίζουν τρέχοντας πίσω στους γρήγορους ρυθμούς του Λονδίνου, ιδιαίτερα στο ασφαλές κέλυφος της ανωνυμίας και της απομόνωσης που δημιουργεί η πολυπληθυσμικότητα των μεγάλων πόλεων· εκεί που είναι πια σίγουροι ότι δεν θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο σε κάποια γωνία με κανέναν γνωστό. Βιβλία και βιβλία γράφονται, κυρίως από γυναίκες, με τίτλους όπως «Η ζωή στην εξοχή», «Δεν θα γυρίσω ποτέ πίσω», «Καλά, δεν ήξερα·δεν ρώταγα;» και πολλά άλλα, με παραπλήσιους τίτλους γύρω από το σοκ της επανατοποθέτησής τους από την πρωτεύουσα στην εξοχή. Η λεπτομερής και ζωντανή περιγραφή των γεμάτων έκπληξη συναισθημάτων τους για τον νέο τρόπο ζωής στην εξοχή, δίνει την εντύπωση ότι λες κι έχουν βρεθεί στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο του Άλντους Χάξλεϊ και όχι σε μια κωμόπολη όπως το Μπαθ, μόλις εκατό χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο.

    Όπως καταλαβαίνεις σπάνια συναντούμε νέο αίμα και μόνιμο σ’ αυτή τη μικρή πόλη της Τζέιν Όστεν. Εκτός, βέβαια, από κάποιες αναλαμπές που πάντα ελπίζω ότι θα διαρκέσουν για λίγο περισσότερο από έναν χρόνο.

    Στο Μπαθ, λοιπόν, η τσεχοφική ατμόσφαιρα του «Θείου Βάνια», που είναι γεμάτη προσμονή για τον γιατρό από την πόλη, με σκοπό να διανθίσει την καθημερινή μας ρουτίνα, έχει επιτευχθεί με την παρουσία του «Μεγάλου» κύριου Νικ. Ο «Μεγάλος» κύριος Νικ είναι ο Αμερικανός σύζυγος της «πολύχρωμης» Αγγλίδας Μπέατρις, μαμάς της Ρόζι, της φιλενάδας της μικρής μου Λίνας.

    Ο Σκοτ Φιτζέραλντ έγραφε: «Αν η ενδιαφέρουσα προσωπικότητα συνίσταται στο σύνολο των χειρονομιών ενός ατόμου, τότε ο Μεγάλος Γκάτσμπι έχει πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα». Στο παραπάνω τσιτάτο θα προσέθετα τις αλλοπρόσαλλες πράξεις και το σοφιστικέ ντύσιμο, και θα έλεγα ότι πράγματι ο κύριος Νικ έχει φτιαχτεί από την ίδια στόφα με τον χαρακτήρα του Φιτζέραλντ και δικαίως του έχω προσάψει το παρατσούκλι «Μεγάλος» πριν από το «κύριος». Η παρουσία του δημιουργεί πράγματι τη διαφορά, όχι μόνο στη σχολική αυλή του ιδιωτικού σχολείου όπου στέλνουμε τα βλαστάρια μας, αλλά και ανάμεσα σε αρκετούς μεγαλομεσαίους κατοίκους του Μπαθ· αν εξαιρέσουμε, φυσικά, τον μεγαλοτσαγκάρη του Sex and the city κι έναν μεγαλοηθοποιό του Χόλιγουντ, που έχουν βέβαια τις κατοικίες τους σ’ αυτή τη μικρή πόλη, αλλά όχι και την καθημερινή φυσική παρουσία του Μεγάλου Νικ.

    Ο Μεγάλος κύριος Νικ μού αρέσει. Μου αρέσει για πολλά πράγματα. Πρώτον, επειδή ανάμεσα στους υπόλοιπους «αυλοκλικαδόρους» γονείς δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση προς την αφεντιά μου. Μια προτίμηση που έρχεται αμέσως μετά από αυτούς που έχουν κάποια πιο ιδιαίτερη κοινωνικοεπαγγελματική επιφάνεια από εμένα σ’ αυτή τη μικρή κοινωνία, όπως η δεσποινίς Μπέβαν, η διευθύντρια του σχολείου. Δεύτερον, μου αρέσει αυτός ο αμερικανικός, σχεδόν παιδικός, ενθουσιασμός που δείχνει για τα μικροπράγματα της ζωής·όπως, παραδείγματος χάριν, το ντελίριο που τον πιάνει για τις εκάστοτε σχολικές παραστάσεις. Είναι τόσο ένθερμος υποστηρικτής της Ρόζι και της δασκάλας μουσικής, όσον αφορά στη δημιουργία των σχολικών παραστάσεων, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τη λεπτή γραμμή που θα πρέπει να τηρήσει ως γονιός και ως άντρας, φυσικά. Διευκρινίζω το γένος, επειδή με τα παραισθησιογόνα που μας έχουν ρίξει περί ισότητας, νομίζουμε ότι είμαστε όλοι ίσοι, το ένα και το αυτό, άντρες και γυναίκες. Πέρσι θυμάμαι τη μαμά της Τζώρτζια –συμμαθήτριας της Λίνας– που είχε γίνει πυρ και μανία μαζί του, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των σκηνικών της παράστασης του «Λάιον Κινγκ». Το τι του έσουρε σ’ ένα από τα πηγαδάκια της αυλής, ήταν άλλο πράγμα! Μόνο «αδελφή» δεν τον είπε. Για να πω την αλήθεια, έχει περάσει από το μυαλό μου κι αυτό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω επισημάνει κάποιο ίχνος θηλυπρέπειας στο παρουσιαστικό του, ούτε ίσως τη χαρακτηριστική νευρωτική συμπεριφορά αρκετών ομοφυλοφίλων. Θα έλεγα ότι φέρνει περισσότερο προς εκείνο το εκκεντρικό στιλ στα μάτια των μαμάδων μεταφράζεται σε γκέι.

    Η κλικαδόρα μαμά, λοιπόν, έλεγε γι’ αυτόν: «…Που μπλέκεται ανάμεσα στα πόδια μας και δεν πάει να βγάλει το μεροκάματό του, παρά αφήνει αυτή την κακομοίρα την Μπέατρις να παίζει με τα βελάκια του Φούτσι και του Ντάου Τζόουνς, για να κάνει αυτός επίδειξη με τις γνωριμίες του και να μας κάνει τον καμπόσο στην αυλή». Φαντάζομαι ότι η μαμά της Τζώρτζια θέλει να παίζει εκείνη αποκλειστικά αυτό τον ρόλο, της καμπόσας. Τα λόγια της προκάλεσαν πνιχτά γελάκια στο πηγαδάκι των μαμάδων.

    Αλλά, όπως φαίνεται, το αφτί του Μεγάλου κύριου Νικ δεν ιδρώνει. Λες κι έχει ειδική αποστολή σ’ αυτή τη ζωή να εκνευρίζει τους ανθρώπους που θέλουν ν’ ασχοληθούν με τα ίδια πράγματα για τα οποία δείχνει εκείνος ενδιαφέρον. Ειδικά αυτό το τελευταίο, το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό στο κατά τα άλλα βαρετό και καθωσπρέπει περιβάλλον της σχολικής αυλής, με τη μετερνίχια διάθεση των μαμάδων. Πέρσι, την ημέρα της σχολικής παράστασης του Λάιον Κινγκ μόνο που δεν ανέβηκε ο ίδιος στη σκηνή για να κάνει το Λιοντάρι, αρκέστηκε στον ρόλο του υποβολέα, και όχι μόνο για τη δική του κόρη αλλά και για όλα τα παιδιά που ήταν στη σκηνή. Είχε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τα λόγια όλου του έργου, ακόμη και τα εκνευριστικά τσιριχτά γελάκια της μικρής ύαινας. Μέχρι και η δασκάλα της μουσικής έδειχνε ενοχλημένη με την υπερβολική του συνεισφορά, δεν μπορούσε όμως να πει τίποτε, επειδή η δεσποινίς Μπέβαν τον έχει υπό την προστασία της.

    Αλλά, ημερολόγιο, θα σου μιλήσω γι’ αυτούς τους χαρακτήρες τους φυσικούς και πλασματικούς, πιο εκτεταμένα, όταν έρθει η ώρα και η στιγμή καταγραφής των πεπραγμένων αλληλοεπιδράσεων που έχω με τον εκάστοτε.

    Σεπτέμβριος - Εργαστήρι «εκρηκτικών υλών» made by οιστρογόνα - βλ. σχολική αυλή

    Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου

    6:00 το πρωί :

    30΄ μπλογκ2 σχόλια, 10΄ twitter14 followers, 16 following, 1 ώρα facebook 30 friends

    Στο διαδίκτυο, οι Έλληνες φίλοι έχουν ξεκινήσει την ημέρα τους με «καλημέρες» και φραπουτσίνο, οι Άγγλοι ακόμη δεν έχουν ανοίξει μάτι και οι Αμερικανοί μόλις πηγαίνουν να κοιμηθούν. Στο μπλογκ μου αναρτώ κείμενα και φωτογραφίες που εγώ –περισσότερο όμως οι άλλοι– θέλω να διαβάζουν και να χαζεύουν. Έτσι με τον καιρό έχω δημιουργήσει έναν κύκλο φίλων με τους οποίους έχουμε περίπου τα ίδια γούστα ή έχουμε τυχαία βρεθεί ο ένας επάνω στον άλλο μέσα σ’ αυτό το αχανές ιντερνετικό σύμπαν, δημιουργώντας ένα δίκτυο επικοινωνίας. Ο πιο πιστός μου σχολιαστής είναι ο Μίστερ Μπλουμ από την Αγγλία. Την τελευταία λεπτομέρεια - την τοποθεσία τους– μου τη φανέρωσε η μυστική κάμερα ΜΙ5 που έχω εγκαταστήσει στο μπλογκ μου, η οποία καταμετρά κάθε πατημασιά επισκέπτη – έστω και κατά λάθος. Ο Μίστερ Μπλουμ φαίνεται σήμερα να έχει ξυπνήσει την ίδια ώρα μ’ εμένα, και μου είχε αφήσει τη μελιστάλαχτη καλημέρα του.

    Μr. Bloom είπε:

    Καλημέρα φιλτάτη Πενέλοπι

    Του απάντησα κι εγώ μ’ ένα βιαστικό «καλημέρα» και άφησα την προσφώνηση «φιλτάτη» να πέσει κάτω. Δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα να προσφωνήσω κάποιον που περιφέρεται με πανοπλία και ξίφος επάνω σ’ ένα άλογο σαν τον Δον Κιχώτη, όπως δείχνει το άβατάρ του «φίλτατου» Μίστερ Μπλουμ. Αν το δει αυτό ο Τζόνι, είμαι σίγουρη ότι θα νιώσει θρίαμβο για τον χαρακτηρισμό «Μπέντλαμ».

    Έκανα τα κλικ μου στις πλατφόρμες του διαδικτύου, στο twitter και το facebook, να ενημερώσω το στάτους μου. Τι στάτους, δηλαδή. Nα, ότι φοράω την πιτζάμα μου ακόμα και είμαι εδώ, μπροστά στην οθόνη και κατά προέκταση στον κόσμο, πριν καλά,καλά δω τα μούτρα μου στον καθρέφτη. Κλείνοντας το λάπτοπ με είχε πλημμυρίσει ένα αίσθημα ευτυχίας, λες και μόλις είχα ξεφυλλίσει το ‘‘Ηello’’. Όλοι ήταν μέσα στην καλή χαρά· οδοιπορικά από ταξίδια, εκθέσεις που επισκεφθήκαν και οι καλύτερες τελευταίες φωτογραφίες ανφάς, προφίλ, μπούστο και ό,τι άλλο είχε ο καθένας να προωθήσει ως status quo. Όπως λέει κι ο Τζόνι: «Είμαστε περισσότερο status και λιγότερο quo». Με αυτή την σκέψη στο μυαλό έλεγξα το στάτους της μικρής μου φυλής: κάλτσες παντού. Ναι, ημερολόγιο, ακόμη με τις κάλτσες παλεύω. Όσο οι αψιμαχίες σ’ αυτή τη φουκαριάρα τη γη κρατούν, τόσο οι κάλτσες θα χάνονται.

    Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου Τρένο Πάντινγκτον-Μπαθ-Μπρίστολ

    Το τρένο αργάαργά απομακρύνεται από τη στάση Πάντινγκτον με κατεύθυνση προς το Μπρίστολ. Σε μιάμιση ώρα θα είμαι στο Μπαθ. Το Λονδίνο ήταν θαύμα, όπως και η Γιογκ νούρ, η φίλη μου η Τουρκάλα, που ήταν και ο λόγος για τον οποίο κατέβηκα στο Λονδίνο, για να ριχτούμε μαζί στην πολιτιστικο/λιανική θεραπεία. Ημερολόγιο, έχω ανακαλύψει ότι τα μουσεία είναι με τη γλώσσα των οικονομολόγων, τα μέρη ακριβώς όπου οι γραμμές κόστους και χρόνου στα στατιστικά διαγράμματα τέμνονται: πολιτισμική ενημέρωση συνδυασμένη με κατανάλωση στον ίδιο ακριβώς χώρο. Υπ’ όψιν, η Γιογκνούρ είναι η πρώτη Τουρκάλα που γνωρίζω. Βλέπεις, έπρεπε να έρθω εδώ στην Αγγλία για να γνωρίσω κάποιον από τους γείτονες. Ένα λεπτό να διακόψω, ημερολόγιο, για να ρίξω μια ματιά στο iPhone να δω αν έχω κανένα μήνυμα και θα σου εξηγήσω περί Γιογκνούρ.

    10΄ αργότερα: Μόλις πήρα μια φωτογραφία από τον σταθμό Πάντινγκτον και την ανέβασα στο facebook για να τη δουν όλοι οι «φίλοι». Η Γιογκνούρ μού τη δίνει μερικές φορές. Αυτό δεν έχει να κάνει με την εθνική της καταγωγή, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως τα γονίδιά της επηρεάζουν τη συμπεριφορά της. Μου τη δίνει επειδή είναι πολύ ανταγωνιστική και οι συζητήσεις μαζί της περιστρέφονται αποκλειστικά γύρω από τα επιτεύγματά της – τα δικά της ή της κόρης της, Ντενίζ. Η Ντενίζ μιλά Τουρκικά με τη μαμά της, μαθαίνει Γαλλικά στο σχολείο και τα Αγγλικά τα μιλά και τα μαθαίνει από το γενικό περιβάλλον στο Λονδίνο. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνω κι εγώ, παλεύοντας με τα αλβιονάκια μήπως και αρθρώσουν καμιά σωστή ελληνική λέξη. Ένα λεπτό θα διακόψω, για να δω αν άρεσαν σε κάποιον φίλο από τους ιντερνετόβιους οι φωτογραφίες που πόσταρα στο fb.

    13΄ λεπτά αργότερα: Λοιπόν, ημερολόγιο, μη νομίζεις ότι είμαι η μοναδική εδώ με iPhone. Όλοι οι συνεπιβάτες μου έχουν από ένα τέτοιο μηχανάκι, είτε iPhone είτε blackberry. Ίσως το τελευταίο έχει το προβάδισμα, καθότι είμαι πρώτη θέση στο βαγόνι των executive, το οποίο ελληνιστί σημαίνει «εκτελεστές μεγάλων εταιρειών». Αυτοί, λοιπόν, οι εκτελεστές δεν αποχωρίζονται από τα χέρια τους το blackberry, επειδή αυτή η συσκευή παίζει τον ρόλο του ομφάλιου λώρου, την τροφοδοσία τους από τη μητέρα/εταιρεία. Χωρίς αυτό, δεν είναι τίποτε, ένα πεθαμένο έμβρυο χωρίς τίτλο και μπόνους. Τώρα, θα μου πεις, από πού κι ως πού έχω εγώ ένα από αυτά τα μηχανάκια; Η αιτία είναι ο Τζόνι. Μέχρι πρότινος, μου έκανε δώρο το εκάστοτε καινούργιο μοντέλο ραδιοφώνου που έβγαινε στην αγορά. Τώρα αντικαταστάθηκε από τα γκατζετάκια επικοινωνίας, τα οποία, βέβαια, δεν κάνουν καφέ, αλλά βγάζουν φωτογραφίες. Και όλο και κάποια νέα εφαρμογή εμφανίζεται και δωσ’ του εμείς τα «θενκ γιου» στον όποιο εφευρέτη/γκουρού αυτών. «Θενκ γιου Στιβ», «θενκ γιου Μαρκ» γράφουμε στα στάτους μας στις διάφορες πλατφόρμες επικοινωνίας του ίντερνετ, για να δείξουμε τον βαθμό οικειοποίησής μας με τον εκάστοτε «θεό» της τεχνολογίας.

    Η πρώτη θέση, δε, του τρένου, όπου ακριβώς αυτή τη στιγμή κάθομαι, είναι πάλι λόγω Τζόνι. Του περίσσεψαν δύο εισιτήρια από το πήγαινε, έλα στο Λονδίνο και

    Enjoying the preview?
    Page 1 of 1