Το φάντασμα της ελληνικής κατάρρευσης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ιανουάριος 2014.

Το 2008 ξέσπασε οικονομική κρίση η οποία απείλησε σοβαρά τις δομές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Η κρίση ξεκίνησε από πανίσχυρες έως τότε τράπεζες εκτεθειμένες σε τοξικά ομόλογα και χρηματοπιστωτικά προϊόντα για να εξαπλωθεί λίγο αργότερα χτυπώντας αυτή τη φορά οικονομίες ολόκληρων κρατών. Οι δονήσεις από την ισχυρότατη αυτή κρίση επηρέασαν ολόκληρο τον πλανήτη και οδήγησαν αρκετές οικονομίες στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης. Διάφορα κράτη της ανεπτυγμένης Δύσης με διαρθρωτικά προβλήματα ή προβληματικό τραπεζικό τομέα γονάτισαν οικονομικά καθώς ξαφνικά έχασαν την πρόσβαση τους στο φθηνό κι εύκολο δανεισμό. Η θύελλα αυτή επηρέασε κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση χτυπώντας αρχικά με τεράστια σφοδρότητα την Ελλάδα, μια μικρή χώρα του ευρωπαϊκού νότου με μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα, για να εξαπλωθεί έπειτα σαρώνοντας κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σήμερα, η θύελλα φαίνεται να κοπάζει, ο τρόμος δείχνει να εξαφανίζεται ενώ οι Οικονομολόγοι προσπαθούν να αναλύσουν και να εξηγήσουν τι έφταιξε και ποιά είναι η σωστή αντιμετώπιση της συγκεκριμένης οικονομικής κρίσης. Οι αντιγνωμίες για την κατάλληλη οικονομικά απάντηση απέναντι στην κρίση είναι πολλές και έντονες αλλά διαχωρίζονται χονδρικά σε 2 μεγάλες κατηγορίες. Στην πρώτη που φαίνεται να ακολουθήθηκε από τις Η.Π.Α. προτείνεται ποσοτική χαλάρωση (παροχή ρευστότητας στην οικονομία) ενώ στην 2η που υποστηρίχτηκε από την Γερμανία και εφαρμόστηκε στην Ε.Ε. προτείνεται αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

Το διήγημα μου επικεντρώνεται στην Ελλάδα, και στις αιτίες που οδήγησαν αυτή τη μικρή χώρα στο χείλος του γκρεμού. Κατά την ταπεινή μου άποψη, διεθνώς, δεν έχει γίνει αντιληπτό τι ακριβώς οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική εξαθλίωση. Έχουν γραφτεί άπειρες απόψεις, θεωρίες και άρθρα το οποία όμως δεν πλησιάζουν καν τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης αυτής της χώρας που βρίσκονται καλά κρυμμένα στο παρελθόν. Οφείλουμε ως σκεπτόμενοι άνθρωποι να αναλύσουμε σωστά και διεξοδικά την Ελληνική κρίση ώστε να καταφέρουμε να διδαχθούμε απ’ αυτήν.

Σίγουρα η έμπνευση για τη συγγραφή του διηγήματος μου προήλθε από τη σημερινή πολιτική ελίτ της Ελλάδας αλλά παρόλες τις μεγάλες ομοιότητες στα πρόσωπα που μπορεί να προκύπτουν οφείλω να υπογραμμίσω πως το διήγημα μου είναι παντελώς φανταστικό και αναληθές. Βέβαια, μερικές φορές, οι μεγαλύτερες αλήθειες στη ζωή μοιάζουν να είναι βγαλμένες μέσα από την πιο αγνή, αδέσμευτη κι αχαλίνωτη φαντασία.

Όχι αγαπητέ αναγνώστη-αναγνώστρια, μην ανησυχείς, το βιβλίο αυτό δεν είναι άλλο ένα βαρετό βιβλίο οικονομικών θεωριών γεμάτο υποδείγματα, στατιστική, πίνακες και σχεδιαγράμματα. Αντιθέτως πρόκειται για ένα φανταστικό διήγημα στο οποίο με καυστική, σκωπτική, σατυρική αλλά και χιουμοριστική οπτική επιχειρώ να δείξω μέσα από τις μεταφυσικές περιπέτειες του ήρωα του διηγήματος, του ριζοσπάστη και ανερχόμενου νέου Έλληνα πολιτικού Αλέξανδρου, το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο σήμερα λειτουργεί η Ελληνική κοινωνία-πολιτική-οικονομία, τα πραγματικά αίτια της μεγάλης ελληνικής κρίσης αλλά και την καλά κρυμμένη ιστορική τους προέλευση. Έτσι, τρία φαντάσματα, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2014, επισκέπτονται τον αρχηγό μεγάλου πολιτικού κόμματος, πιθανό μελλοντικό πρωθυπουργό της Ελλάδας και ήρωα μας Αλέξανδρο και τον ταξιδεύουν μέσα στον αχανή και σκοτεινό χωροχρόνο. Έκπληκτος ο Αλέξανδρος θα συναντήσει απρόσμενες και δυσάρεστες αλήθειες που ούτε καν είχε φανταστεί. Η ματαιοδοξία και η φιλοδοξία είναι άφθονες, ο χρόνος όμως που του απομένει είναι ελάχιστος και το διακύβευμα τεράστιο. Άραγε ο ήρωας μας θα καταφέρει να σώσει την παρτίδα; Η μήπως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την απόκοσμη του περιπέτεια;

***~~~***

Περιεχόμενα βιβλίου

*****~~~~~*****

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ.

«Στα βάραθρα του παρελθόντος».

Ο Αλέξανδρος έκατσε-σχεδόν έπεσε στην αγαπημένη του παχιά, φιλόξενη πολυθρόνα. Ήταν κουρασμένος από τις συνεχείς συναντήσεις με μεγαλοαγρότες, συνδικαλιστές, κομματικά όργανα, ξένους διπλωμάτες και βουλευτές ακόμη και αυτή τη ριμάδα την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Περασμένες 10, η νύχτα έξω παγωμένη και στείρα, έριξε μια ματιά στο άηπαντ, στο ιντερνέτ, τα εξώφυλλα των πολιτικών εφημερίδων καθώς σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η πρωθυπουργία του πλησίαζε γοργά. Πιο πέρα η φωτογραφία της οικογενείας του, τους είχε μιλήσει στο κινητό λίγο πριν, ήταν καλά και ενθουσιασμένοι με τις χειμερινές τους διακοπές στις Άλπεις. Κοίταξε τη φωτογραφία με παράπονο, του έλειπαν τα παιδιά και η σύζυγος του, σίγουρα βέβαια δεν θα περνούσαν κι άσχημα στο πολυτελές σαλέ των Άλπεων αλλά ήθελε τόσο πολύ να βρισκόταν μαζί τους. Όμως ο υποψήφιος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο ηγέτης του ριζοσπαστισμού δεν είχε άλλη επιλογή από το να θυσιάσει κάποιες από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μπρός στο μεγάλο στόχο.

Έπιασε στα χέρια του το αγαπημένο του μαλτ ουίσκι, κοίταξε την ετικέτα με το μικρό ελάφι στο μισογεμάτο μπουκάλι για μερικές στιγμές κι έπειτα έβαλε 2 παγάκια σε ένα χαμηλό ποτήρι γεμίζοντάς το με το θειο καφεκίτρινο υγρό. Ρούφηξε μια ηδονική γουλιά, μα τη στιγμή που το καυτό υγρό διαπερνούσε σαν λαβα το λαρύγγι του κουδούνισε το καταραμένο άηφον .

«Καλησπέρα σύντροφε Πάνο» . Άλλη μια βαρετή συζήτηση με τον επίμονο σύντροφο ξεκίνησε. Πρωτοχρονιάτικη εσωκομματική καχυποψία εκ μέρους του Πάνου και κομμουνιστικό κήρυγμα, μια από τα ίδια, βαρετός κι επαναληπτικός σαν χιλιοπαιγμένη φθαρμένη αναλογική κασέτα του μακρινού παρελθόντος.

«Όχι Πάνο μου τα χουμε χιλιοπεί, σε διαβεβαιώ για άλλη μια φορά πως εάν οι ξένοι δεν αποδεχθούν τους όρους μας για την κατάργηση του μνημονίου και την θέσπιση εθνικής στρατηγικής ευημερίας- ανάπτυξης θα φύγουμε από το ευρώ! Μα πόσες ακόμη φορές θα το πούμε;»

Η συζήτηση έληξε σχετικά σύντομα. Ώρες ώρες ο Αλέξανδρος ένιωθε τον κομματικό του περίγυρο να τον πνίγει.

«Ηλίθιοι!» Μονολόγησε οργισμένα πίνοντας μονομιάς το ουίσκι του. Ξαναγέμισε το άδειο ποτήρι του και καθισμένος στην πολυθρόνα του το ζύγισε κουνώντας το κυκλικά στο χέρι του. Άναψε γρήγορα-σχεδόν πεινασμένα, ένα μάλμπορο μαλακό. Ρούφηξε αγωνιωδώς τον ζεστό καπνό, τον κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα μέσα στα πνευμόνια και ξεφύσησε ανακουφισμένος κοιτώντας στο κενό, έπειτα άδειασε μονομιάς και πάλι το ποτήρι του κλείνοντας ευλαβικά τα μάτια. Ανησυχούσε λιγάκι καθώς το τελευταίο διάστημα αυτή η ιεροτελεστία καπνού και οινοπνεύματος ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή της καθημερινότητας του. Όμως η πολιτική απαιτεί θυσίες, το ήξερε καλά αυτό, το’χε νιώσει γερά μέσα στο πετσί του. Βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στην απύθμενη πολυθρόνα του, η ζαλάδα τον συνέπαιρνε, τον ταξίδευε, ηρέμησε και μισόκλεισε τα κουρασμένα του μάτια, όμως ακριβώς εκείνη τη στιγμή μια περίεργη σκιά σαν να πέρασε αστραπιαία από μπροστά του. Άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του. Στο μισοσκότεινο δωμάτιο όλα φάνταζαν ήρεμα, κοίταξε ανήσυχα τριγύρω του χωρίς να διακρίνει κάτι το διαφορετικό. Μετά από μερικές στιγμές ανησυχίας βυθίστηκε και πάλι στην πολυθρόνα έτοιμος να κοιμηθεί όταν ξαφνικά μπροστά του εμφανίστηκε μια απόκοσμη κι ανατριχιαστική φιγούρα. Τρομοκρατημένος ο Αλέξανδρος κοίταξε αλαφιασμένος την αλλόκοτη φιγούρα μπροστά του. Είχε καστανά μαλλιά, γυναικείο υπερβολικά βαμμένο πρόσωπο με μεγάλα αμυγδαλωτά καστανά θολά μάτια, χαμόγελο διάπλατο αλλά και φριχτό καθώς φαινόταν τα σάπια και λειψά κατακίτρινα δόντια, ενώ πιο κάτω ξεπρόβαλε ολόγυμνο ένα υπερμέγεθες στήθος με μεγάλες ροζ ρώγες πεσμένο και μαραμένο έφτανε σχεδόν το ύψος του αφαλού. Την εμφάνιση ολοκλήρωνε ένα καταπράσινο άπλυτο και βρωμερό τζιν ενώ τα ολόμαυρα μεγάλα νύχια στα ξυπόλητα πόδια συμπλήρωναν το αποκρουστικό θέαμα. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να φωνάξει προς τους 10 αστυνομικούς φρουρούς του οι οποίοι βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο αλλά μάταια. Ήταν παραλυμένος αδύναμος να κάνει το οτιδήποτε, μόνο ο τρόμος του θύμιζε πως είναι ζωντανός.

«Είμαι το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος Αλέξανδρε». Αποκρίθηκε η απόκοσμη φιγούρα με βαθιά αντρική γερασμένη φωνή και του άπλωσε το χέρι.

«Έλα πάμε μαζί μια βόλτα στο χθες».

«Φύγε ,τι θέλεις από μένα;» Κατάφερε με κόπο να ψελλίσει ο Αλέξανδρος.

«Θέλω να δεις την αλήθεια, έλα Αλέξανδρε δεν έχεις άλλη επιλογή, δώσε μου το χέρι σου». Απάντησε το φριχτό φάντασμα.

1969.