Teka, Wait...Di Ako Prepared

TEKA, WAIT…Di Ako Prepared!

Copyright 2014 J. Corcinto

Arcenciel Publishing, Inc.

ABOUT THE BOOK

Phillip Valdez aims to acquire majority stocks of one of the Philippines’ leading television networks. He agrees to an interview from the country’s leading lifestyle and features magazine in the hopes of drumming up some good PR, but is shocked to be interviewed by the intimidating Grace Potenciano, who seems to stop at nothing in order to dig deep into the sordid details of his past.

The story takes its readers through the life of a young boy called Pip, whose life in the lower middle class suburbs of Third World Philippines is encumbered by the repressive treatment he endures in his own household. Burdened by his growing realization of his own sexuality, he escapes through school until his world is shaken senseless with the arrival of Lemuel Rodriguez.

Through Lemuel, Pip is taken down a path of self-discovery, heartbreak and drugs, until it seems nothing in his life is left worth redeeming. He begins to weave his way through an assorted group of characters, finding friendship and acceptance.

But will he find what he’s looking for?

Table of Contents

Title Page

About The Book

Table Of Contents

Pasasalamat

Dedication

Part I

Part II

Part III

Epilogue

About The Author

About Arcenciel Publishing

Copyright

PASASALAMAT

Wow. I’m writing this. I kept myself from writing this part of the book because, frankly, I didn’t think it would ever come to this point. I should have slapped myself silly whenever I had those thoughts. I was told to stop worrying. That my work is done. That I already finished writing the book. I should have trusted the people who told me that. I worried too much.

Self-doubt does that, you know? It kind of pushes you back after you’ve already taken several steps forward. And that feeling gets magnified, believe me, when you’re gay. Every single step you take makes for all these questions you tend to ask yourself about how the world will react to everything you do. But all those questions stop, really, once you tell that nagging, pipsqueak Inner Self to shut the fuck up.

Sometimes, that happens when you find the right people. People who are willing to raise their middle fingers up against doubt. I found those people, thank the high heavens.

Judith Albano and Jasmine Ong. This is such an unholy trinity. All I remember is that you were both talking about writing and publishing, giggle-snorting about the energy-draining ordeal of proofreading and editing. I can’t remember exactly when I said it, but I told the two of you that I wanted to write. And you believed me. You believed that I could. You believed in me. Thank you. For your unflappable calm. For your unwavering patience. For your guidance. For the bitch slaps whenever I needed it. (Take note of the spectrum of emotions we experienced there.) Judith, thanks for proofreading, editing and formatting. Jasmine, salamat sa lay-out at pangangalampag ng partners!

Ram Ramos, thank you for the legal advice. While I wish that one day, I’d be wrapped in the firm protection of your powerful arms and your fresh, clean scent, I know it’s not meant to be. (Joke lang po! Respetuhin niyo si Atty. Ram.)

Skip Esguerra, thank you for the book’s cover design. Thank you, thank you, thank you at pumayag ka. Pasensya na rin sa pangungulit.

To the people who placed their bets on this book when we announced it: Ms. Tonichi Achurra, Faith Cruz, Mike Vergara, Sly and Ericka Cruz, Abi Manubay, Michelle Davadilla, Joel Cortez, Janley De Aquino, Ma’am Tess De Guzman, Ms. Daisy Callanta, Licca Urrea and Melody Campos. Maraming salamat mula sa kaibuturan ng puso ko. Hindi ko kayo bibiguin!

To Alissa, Louise, Cyrus, Rikki, Eric, Erika, Abes, Jette, Jozy, Vince G. , Joshie, Ranch, Basti, Chie, Paolo A., Dan T, Jerrol , Perry at Khel. Mga taong nakasabay ko sa paglalakbay, mga taong minsang dumaan sa buhay ko at ang mga taong kasama ko pa rin hanggang ngayon. My life would have been painted in the dullest shades of gray kung hindi ko kayo nakilala. There would be times in a man’s life when he would feel like he’s standing on the edge of a cliff. In so many ways, you all made me jump.

To my brothers: Jorge, Jeffrey and John Carlo. One would think that growing up in a brood of three straight brothers would be difficult. It never was, thanks to the three of you. I wouldn’t have survived my occasional moments of insanity without your support.

At ikaw. Ikaw na nagbabasa nito ngayon. I wrote this book not just for the people who supported me all throughout these years. I wrote this for YOU. Oo, ikaw nga! Sino pa ba? Hindi madaling mangarap, kapatid. Pero kapit lang sa pangarap na ‘yan. May mga taong darating na kasama mong maniniwala sa mga pangarap mo. If you’ve already found them, pasalamatan mo din sila. Shout it out from the rooftops! Their stories need to be told too.

Pero kung hindi mo pa sila nakikita…trust me. Itaga mo sa bato. You will.

DEDICATION

I’m dedicating this book to my one and only Mama, Mayen Cortez Sawaya. Hindi mo na ako nakikitang nagro-rosary katulad nung nakasanayan nating gawin nung bata pa ako. Hindi na rin ako nagbabasa ng Bible. Hindi na rin ako nagsisimba. Alam ko, nagdududa ka na kung naniniwala pa ba akong may Diyos. But, I’m telling you this:

Kapag mag-isa ako, I close my eyes in silence. Nagpapasalamat ako sa Kanya dahil ikaw ang pinili Niyang maging Mama ko. Ikaw yung ilaw ng kandilang mahigpit kong kinakapitan kapag madilim, Ma. You will always be my candle. So, how can I not believe that there is a God?

I have all the evidence that I need to prove that somewhere out there, a God exists.

You.

Chapter 1

Buti na lang at inasahan ko na ang traffic. Pero kung puwede ko lang buksan ang pintuan ng kotse’t sabihin sa driver na dadaanin ko na lang sa brisk walking ang destinasyon amin, ginawa ko na siguro. Ano pa nga ba ang maaasahan sa Pilipinas kung hindi mga makikipot na mga kalsadang puno ng mga kotseng nagbubusinahan sa isa’t isa at mga bus at jeep na mala-demonyo kung umarangkada? Lahat busina ng busina na para bang mga naghihiyawang kaluluwa sa impyerno na hindi nila matakasan. Wala naman makaka-usad sa kanila sa kakabusina.

Pero hindi pa naman ako late.

Mabuti na rin at mapagkakatiwalaan ko si Jun na baybayin ang lahat ng pasikut-sikot na daang magpapagaan sa biyahe. Tiningnan ko ang aking relo. There’s more than enough time. Half an hour, to be exact. Kaunti na lang ay malapit na kami sa hotel. Nang makita ko ito ay nakahinga ako nang maluwag kahit pa alam kong hindi naman kami gahol sa oras. It’s just that I hate being late talaga.

Tahimik ang makina ng kotse nang umikot kami sa driveway at pumarada sa entrance. Yumuko ako sandali para ayusin ang rear view mirror. Sinilip ko ang itsura ko dito. Maayos pa naman. Mukha pa rin namang fresh, kahit medyo kita na rin yung mga kaunting puti sa buhok. Mukhang hindi tumalab ang nakapanunubok at nakaka-haggard na traffic ng ka-Maynilaan. Nang makuntento na ako sa nakita ko sa salamin ay pinaalala ko, Tawagan na lang kita, Jun, kapag kailangan mo na akong sunduin.

Okay, sir! sagot ng driver. Mukhang may sasabihin pa yata siyang iba, pero bumaba na ako dahil binuksan na ng valet ang pinto.

The Belfont Hotel. Isa ito sa mga paborito kong puntahan kapag gusto ko ng katahimikan. Hindi ko na kailangang lumayo. First-class. Typical five-star amenities. Naririto na siguro ang lahat ng inaasahan ng pangkaraniwang tao.

Pero medyo matagal-tagal na rin naman akong hindi nabubuhay na tulad ng pangkaraniwang tao. Hindi ang mga normal na amenities na hinahanap nila ang ipinunta ko sa Belfont Hotel. May ilang mga floors doon, five to be exact, na hindi bukas sa publiko. Exclusive Membership. By Invitation Only. Pag nagtanong ka, ide-deny lang ng Belfont na mayroon silang ganitong serbisyo. Not even a good referral can help.

I happen to be one of those people. Dahil sa membership na ito, I can make the space I’m provided there at the Belfont any place I want it to be, whenever I need it. As much as I hate to admit it, I've gone beyond just being your average Joe.

Nagbukas ang mga pinto ng Belfont at masaya ang pagbati sa akin ni Felice, ang Platinum Manager ng hotel na naka-assign sa akin. She’s been handling my account for about eight years now and from what I see, happy naman siya na makita ako nung araw na yun . Umaabot sa kanyang mga mata ang kanyang ngiti. Well, wala naman siyang dahilan para hindi maging happy.

Ms. Grace Potenciano’s already at the venue and has been made comfortable, Mr. Valdez, sabi niya pagkatapos akong batiin.

Nandun na ‘yung guest ko? Wow. Ang aga naman. She’s already here? Excited much? Tumango lang ang Platinum Manager ko, pero hindi naman ito mukhang nabahala. Marahil ay isa lang si Ms. Grace Potenciano sa napakaraming tao who are just a little too eager to experience the exclusive perks offered by the Belfont. Good, sabi ko sa sarili ko. Impressions count.

Naglakad kami papunta sa pamilyar na private elevator ng Belfont. Kung hindi mo masyadong inoobserbahan ang pinupuntahan mo, maaring di mo mapapansin ang elevator na yun. Maliit, unobtrusive at kailangan mo pang maglakad papunta sa isang secluded area na di gaanong dinadaanan ng mga tao. Nang bumukas ang mga pinto ng private na elevator ay itinapat ni Felice ang kanyang access card sa reading panel at pinindot ang button ng floor na pupuntahan namin. Sa kauna-unahang pagkakataon ay parang nakaramdam ako ng kung ano’ng kaba, kahit pa dapat ay nakakakalma ang elevator music na tumutugtog. Girl From Ipanema. How does the venue look? tanong ko na lang para malibang.

Ngumiti ulit si Felice, yung tipo ng ngiti na sobrang praktisado na. Yung tipo ng ngiti na kahit lindulin yung lugar na yun ay hindi mawawala sa pagkakapaskil sa kanyang mukha. Tropical paradise. Escape from the city without being far away from the city. Just like we talked about, Mr. Valdez. Sa tunog ng kanyang pananalita ay parang walang sinumang makakaresist sa itsura nung lugar.

Alam ko naman that I can count on you when it comes to these things, Felice, sabi ko. Pero nang nasabi ko yun ay tinanong ko ang sarili ko. Bakit mo pa tinanong kung maaasahan mo naman siya? Ninenerbyos ka, ‘no? Kalma lang. Nagbukas ang mga elevator doors at bumungad sa akin ang corner spread ng Belfont Hotel. Kapansin-pansin ang isang mahabang indoor pool na may napakalinaw na tubig na nagre-reflect ng asuling skyline galing sa floor-to-ceiling windows.

Mas malapit, pagkabukas ng elevator, ang isang receiving area na may Cobonpue furniture na korteng mga halaman at bulaklak, mga mahuhusay na disenyong gamit ang native materials tulad ng rattan, buri at abaca na kahalo ng ilan pang piraso ng mga eleganteng furniture. Naka-layout lahat in convenient spaces for two.

Sari-saring indoor tropical plants ang bumati sa aking mga mata, lahat ng mga ito’y tila kinakawayan ako. Pilit na inaagaw ang aking atensyon ng mga matitingkad na kulay at mga bulaklak.

Sa bandang kaliwa ay narinig ko ang paghahanda ng isang maliit na full service kitchen. Medyo nangiti ako dahil lagi namang topnotch ang pagkain na sine-serve dito. Never pa naman akong nadismaya.

Hindi ko alam kung paanong nagagawa lahat ito ni Felice, pero napagmukha niya halos na outdoor location yung private na space na ‘yun. Kadalasan, kapag nag uusap kami sa telepono, sinasabi ko lang sa kanya yung vibe na gusto kong maramdaman tuwing gagamitin ko ang services ng Belfont at lagi na lang akong namamangha tuwing nakikita ko ang kinakahinatnan. You have my number if there’s anything else that you’d need, Mr. Valdez, paalala niya sa akin. Inabot niya sa akin ang isang kopya nung access card na kanyang gamit. Ginantihan ko siya ng ngiti at pinasalamatan bago ako humakbang papalabas ng elevator.

Isang middle-aged Caucasian ang lumapit sa akin. Ipinakilala ang sarili bilang Stedman. Siya daw ang aking magiging butler para sa araw na yun. Your guest, Ms. Poe-tehn-see-ah-know is by the corner sky view area, Mr. Vahl-dayz, abiso niya habang iminuwestra ng kanang kamay ang direksiyong kinalalagyan ng bisita ko.

Thanks, Stedman. Sinabayan niya ako sa paglakad papunta sa corner sky view area. Saka ko lang naisip. Bakit nga ba ang aga ni Grace Potenciano? Ilang beses ko nang na-rehearse sa isipan ko kung paano akong tatayo para i-welcome ko siya dito, tapos eto siya’t nauna pa sa akin at nagkakape na? But she’s already here. Wala na akong magagawa. No need to stress over it. Mag-adjust na lang sa sitwasyon. Sigurado namang she’s enjoying herself.

Pilit kong pinipigilan ang sarili ko na mapatakbo papunta sa lugar kung nasaan itong feature writer na magsusulat tungkol sa akin. Ewan ko ba. Parang nung tumanda ako ay naging kung anung OC ko pagdating sa oras. Parang bawat minuto, importante. Kapag may anumang pagtatagpong naka-set, dapat laging ako ang nauuna.

Inihatid ako ni Stedman sa corner sky view area. Doon, sa isa sa magkapares na high-backed chairs na upholstered in luscious, burgundy damask na pumapagitna sa isang ornate cherrywood table, nakaupo si Grace Potenciano. Tila nalulunod sa canopy ng indoor palm trees at birds-of-paradise na nakapalibot sa kanya.

Well at least, naisip ko, mukha naman siyang masaya sa kape niya.

Hi, I’m Phillip Valdez! bati ko agad habang inaabot ang aking kamay. Inabot niya naman ang aking kamay for that customary greeting. Firm kahit malambot ang kanyang palad.

I’m Grace Potenciano, sabi niya. And you’re late.

Chapter 2

Ano daaaaw? Okay lang siya?

I-I’m sorry, nasabi ko tuloy, hindi talaga para magpaumanhin kung hindi dahil sadyang nalito ako sa sinabi niya. Napatingin ako sandali sa paligid. Late daw ako? Tinignan ko ulit ang relo ko. Umaandar naman at hindi naman sira. Hindi ako late! So, bakit ako nag-apologize? I’m sorry, but I think you were just here earlier than I was. I’m not late. We’re actually VERY early.

I smiled. I tried to look charming and confident, pero parang ang awkward lang na ganoon kami nagsimula. Nagkibit-balikat siya. Para bang sinasabing, It doesn’t matter. I got here first. Tumingin pa sa akin sandali bago medyo umirap.

Owwwwkaaaaaay. Um, I hope you’re comfortable. Have you had breakfast? Umupo ako dun sa chair na nakaharap sa kanya’t tinawag ko si Stedman. Nung makita ko na itong papalapit ay muli akong humarap sa aking guest at saka ito tinanong, So, how do you find the place? Tumingin siya sa kanyang paligid habang nakataas ang isang kilay. Yung expression sa mukha niya ay para bang may naaamoy siyang hindi niya nagugustuhan.

Pretentious, she said. Dumungaw siya sa bintana na para bang mas gugustuhin niya pang tumalon at magpakamatay kesa maupo doon sa gitna ng kasusyalang yun.

Ang bilis ng tingin ko kay Stedman. Pretentious daw? Nakita ko na napa-inhale din siya, subalit wala nang ibang bakas ng pagkabahala siyang ipinakita. Um, I think I’ll have breakfast now, Stedman, hudyat ko. Kung anumang awkwardness ng pagsisimula namin ay naisip ko noon na kailangan maka-recover agad. Pero naisip ko na mukhang hindi lang almusal ang kakailanganin ko nung araw na yun kaya dagdag ko, And I’ll have a breakfast martini ahead of that, please.

Inayos ni Grace Potenciano ang salaming suot. Hinubad ito na para bang hindi tama ang kanyang nakikita, hiningahan at ipinahid sa kanyang blazer. Isinuot, sabay taas ng isang kilay. Tinignan akong muli pati na rin si Stedman. Parang hinihimay ang bawat pagkilos namin. Pakiramdam ko noon ay ginagawa na ni Stedman ang lahat para hindi mag-fidget sa ilalim ng matalas na pagtingin ni Grace Potenciano. Pero, I’m sure sanay na siya sa anumang klase ng sitwasyon. Yumuko ito with the grace of a ballet danseur sa tabi ni Grace at nagtanong, And what would Ms. Poe-ten-see-ah-know like--

Please, just call me Grace, she offered, not in any way congenial. May kasabay pang irap ang pagsabi niya nito at pagkumpas ng kamay na para bang may itinaboy na langaw.

I swear, nagtitimpi ako. Ibang level ang pagkamaldita ang babaitang ‘to!

Dagdag pa niya, It’s easier to pronounce, after all. I’ll have whatever he’s having for breakfast and another round of coffee, please. Tumayo si Stedman, tumango at umalis, but not before giving me a look na para bang hindi niya maintindihan kung anong klaseng nilalang ang naisip kong dalhin sa Belfont Hotel nung mga sandaling yun.

Wow. Wala pang ilang minuto ang nakakalipas, pero parang sinipsip na kaagad nitong babaeng ‘to lahat ng lakas ko para sa araw na yun. So...um...okay..., sabi ko. Hindi ko na alam kung paano sisimulan ng maayos yung pag-uusap namin.

Do you smoke? tanong ng malignong kaharap ko. Nakatuon ang mga mata niya sa mga halaman na nakapaligid sa amin. Umiling ako. Ilang taon na rin akong huminto sa pagsisigarilyo.

I’ve quit smoking, sagot ko.

I suppose it’s not an issue if I smoke here, right? Hindi pa man ako naghuhudyat ay dali-dali na siya sa paglabas ng isang tila-antigong cigarette holder mula sa kanyang clutch. I mean, they don’t really care whatever happens in these places, do they? Nag-nod lang ako. Mukha namang hindi niya na talaga hihintayin ang confirmation ko, dahil ang bilis nung pagkuha niya ng sigarilyo mula doon sa cigarette holder. Nakasaksak na sa bibig niya habang abala siya sa paghahanap ng lighter na tila natabunan ng cellphone at kung anu-ano pang abubot sa kanyang clutch.

Sinimulan ko ang pag-obserba sa kanya at unti-unting nabuo ang mga salitang IMPAKTA at EVIL sa aking isipan. Balingkinitan, tsinita, middle-aged. Still a MISS Potenciano, not that I’m surprised. Sa ugali niyang ‘yun, hindi naman ako magtataka. May itsura, but at the same time she looked like she wasn’t the type who took fashion seriously. Medyo gula-gulanit na nga yung Led Zeppelin na t-shirt sa ilalim nung nakabukas niyang blazer. At ang buhok...may bangs! As in solid na bangs! Uso pa ba ang bangs? Hindi sapat yung bangs niya para matakpan ang kagasapangan ng ugali niya.

Natigilan na lang ako sa pag-eestima sa kanya nang may binuga itong kampon ng kadiliman na isang mahabang linya ng usok galing sa kahihithit lamang na sigarilyo. Let me tell you how I operate, Mr. Valdez, simula niya sakin. How I operate is exactly why I am Revolution magazine’s prized feature writer. I don’t get easily get dazzled by fluff like what you’ve set up for us today. I write what I feel like writing based on what I see and observe. Not exactly what you tell me to write.

Fluff? So, she felt na masyado akong nagpa-impress, ganun?

Okay. Maybe yun nga yung tumakbo sa isip ko nung maisipan kong sa Belfont gawin yung interview, so hindi na ako sumagot at tumango na lang. Why do I feel like a schmuck in front of this woman? Ipapaliwanag ko sanang nagsimula din naman ako bilang writer kaya naiintindihan ko ang kagustuhan niyang isulat ang mga bagay-bagay ayon sa kagustuhan niya. That seems fair, and I think--

I wasn’t done yet, sabat niya.

Konti na lang, may masasampal na yata ako. Naglabas siya ng isang voice recorder mula sa kanyang bag at ipinakita ito sa akin na tila isang granadang handa niyang pasabugin sa anumang oras.

Ire-record ko ang lahat ng pag-uusapan natin, simply for me to be able to reference details and little snippets of this day. Again, that’s not to say that what’s in the recording is exactly what I’ll be writing about. I have the liberty to flesh out the tone and color of this feature. I’ll write based on what you impress upon me today, and it takes more than this ostentatious display to impress me.

Inilapag niya ang voice recorder sa mesa pero hinayaan niya itong naka-switch off. Pakiramdam ko noong mga oras na’yun ay parang ginilitan ako ng leeg at nilaslasan ng pulso. Parang unti-unting hinihigop ang aking dugo palabas ng katawan ko para padaluyin sa granite floor ng Belfont Hotel.

I’ll make the Pope seem like a drug lord and any cheap starlet like Mother Theresa if I feel like it, dagdag pa niya’t inemphasize ng pagka-diin. And I don't do puff pieces.

Napaubo ako. Para kasing may kung ano’ng bumara na sa lalamunan ko at nahihirapan na akong huminga. Parang may umakyat na dagang kumakalahig sa lalamunan ko. Aatakehin yata ako sa puso, pero alam ko namang imposible ‘yun dahil sadya namang inaalagaan ko na ang pangangatawan at kalusugan ko. Hindi. Hindi puwedeng ganito. I think this is the perfect time to assert myself, kaya nagsalita na ako. I’m really not here to be hyped up and fictionalized into a hero or a villain, Grace. As far as I know, I was asked to have this interview by your Editor In-Chief for a feature article that tells people who I am as a businessman, who I am as a father to my three, beautiful children, who I am as a—

In other words, you were expecting a writer who’d write the truth about Phillip Valdez...from the eyes of Phillip Valdez? How is that the truth? I could have just asked for your CV if that’s what I wanted, Phillip. Mabilis na naman ang kanyang pagsabat. Mukhang expert siya sa pagsabat kasi alam niya talaga kung paanong gawin na matatameme ang kausap niya. Humithit siya ulit mula sa sigarilyong kanyang hawak at bumuga muli sa hangin. You don’t mind that I call you Phillip, do you?

Bitch from Hell. Spawned by Lucifer. No, no! SHE gave birth to Lucifer. Either way, basta immediate family sila ng mga kampon ng kadiliman. Siya malamang ang in charge sa pagpapadala ng invitations kapag may family reunions sila sa impyerno. Kapag tinapatan ko kaya ng rosaryo ‘tong babaeng ‘to, magsisisigaw kaya siya’t matatakot?

Pero may tinanong siya. Ano nga pala yung tinanong niya? Ah! Tinanong niya kung puwedeng Phillip na lang ang itawag niya sa akin. Phillip’s fine. I don’t mind at all. Para akong tinatawag nung cigarette holder na nilapag niya sa kanyang harapan. Parang mas madaling huminga siguro kung may hinihithit akong sigarilyo.

Sakto ang pagdating ni Stedman! Bitbit niya ang bright yellow na breakfast martini at isang pot ng bagong brew na kape na nakapatong sa isang tray. Hindi niya pa man naihahain yung sa akin ay agad ko na itong inabot at ininuman pagkalapit na pagkalapit niya sa amin. Naramdaman ko ang pagguhit ng gin na may halong marmalade, oranges at lemon juice pababa sa lalamunan ko at pagkatapos noon ay saka ko lang nailapag ang cocktail glass sa mesa.

Lumipat si Stedman sa pag-aasikaso kay Grace, lumapit sa tabi nito at sinimulang lagyan ng kape ang tasa na nasa mesa. Halos hindi mo maririnig ang pagpuno ni Stedman ng kape sa tasa. Ekspertong-eksperto. Kasabay nito ang pagtitig sa akin ni Grace Potenciano: Evil Incarnate.

Hindi ko na mapigil na pagkukuyakoy. Hindi ko naman talaga namamalayan yun, pero marami nang nakapagsabi sa akin na napapansin nilang ginagawa ko’yun kapag tense ako. Tinatawag na rin talaga ako nung cigarette holder. Kalagitnaan na nung mapansin ko na kasabay nung pagkuyakoy ko ay ang pagngingitngit ng aking mga ngipin sa gigil. Um. Sorry. Tutal, sinimulan mo na rin naman. Is it okay if I have one? Nginuso ko ang lalagyan niya ng sigarilyo.

Be my guest, sagot niya. She’s obviously enjoying this. Gusto ko sanang sabihin sa kanya: No, bitch! YOU’RE MY GUEST, kaya umayos ka! Halata sa mukha niya ang pagkaaliw sa stress na binibigay niya sa akin. Kinuha niya ang kanyang cigarette holder at mula dito’y inabot ang isang stick. Inabot niya din ang lighter at nang kukunin ko na dapat ito ay sinindihan niya ang sigarilyo, kaya yumuko na lang ako. Pakiramdam ko, para akong namamanikluhod para lang masindihan ang sigarilyong hiningi ko sa kanya. Nung masindihan na ng maayos ang nanginginig na sigarilyong nakaipit sa bibig ko ay humithit na ako ng malalim at saka bumuga sa gawing gilid. It’s been so long.

Wag ka ma-tense, Phillip. I just like being upfront with the people I interview, sabi sa akin ni Grace na parang biglang maamong tupa.

Huwag ma-tense? Okay lang siya? Eh, siya nga itong dahilan kung bakit ako tense. Pero di ko na sinabi, sinabayan ko na lang siya sa paghithit-buga ng sigarilyo. Maybe I should call this whole thing off. I'm the one calling the shots, right?

Kumuha si Grace ng rubber band mula sa bag niya at sinimulang itali ang kanyang buhok kahit nakaipit pa ang sigarilyo sa kanyang daliri. Sana masilaban siya ng buhay nung sigarilyo. See, some writers won’t even give you the courtesy of telling you the truth about what we do, but I do. I don't just write what I'm fed. Ipinatong niya ang kamay na may hawak ng sigarilyo sa mesa. Walang sunog na naganap. Hindi siya nag-liyab. Sayang.

Other writers may get a thrill out of seeing very large paychecks as well as the other perks of being a peon to public relations machines, but that’s not me. Sure, what you tell me can be useful material, but I'd rather uncover people’s blind spots and write about what people don’t know.

Bakit parang tuwang-tuwa at proud na proud itong si Grace sa mga sinasabi niya? Okay lang siya? Naramdaman kong unti-unti na ngang kumakawala ng mga obserbasyon kong ito hanggang sa nasabi kong, So, you like getting creative...dressing things up, inventing things as you go along?

Isang hithit ulit sa kanyang sigarilyo. Buga. Naningkit pa lalo ang kanyang mga singkit na mata hanggang halos maging mga gitling na lang ang mga ito sa kanyang mukha. If I wanted to write just facts, I would’ve been a news reporter. You’re one to speak about creative writing, considering how you started.

Natawa ako’t nabilaukan sa usok ng sigarilyo nang dahil sa sinabi niyang ito. Sabagay. I also wrote fiction back then. I guess this just wasn't what I was expecting.

Oh, come on, Phillip! tawa niya. We can’t be all this naive, can we? Truth is deliciously fluid. That’s why Revolution magazine loves what I do. That’s why I love what I do. But I don’t ask for any favors or any grand payola. I just enjoy writing what I write.

Kahit papaano’y nagsimula akong matuwa kay Grace Potenciano. May guts. Somehow, she reminds me of that exuberance I had when I wrote my first few novels. Yung mga panahon na nagsusulat ako para lang hayaan na magliwaliw ng aking imahinasyon hanggang sa makabuo ako ng libro.

So, is it a yes or a no? she pressed. I’m still giving you a choice, you know. Kinuha niya ang voice recorder sa mesa. Nakita kong Olympus yung gamit niya. Natawa na lang ako kahit pa ninenerbyos pa rin ng kaunti. Gusto niya na talaga kaagad ng sagot. Well, nandoon naman na kami, di ba? Biglang nagvibrate ang cellphone ko sa aking bulsa. Excuse me, sabi ko, sabay silip.

May message. And as always, nakuha ko ang mensaheng dapat kong marinig. Galing sa kaniya: Good luck! Just be yourself.

It never fails! Kahit sa text message lang, napapakalma niya ako. Inayos ko ang sound settings ng phone. Nilagay ko sa mute at ibinalik sa bulsa. Yeah, Grace. Okay na ako. Wala na anumang bahid ng tensyon. Ngumiti ako at pinatay ang nangalahating sigarilyo sa ashtray. Let’s do this.

Inayos ng feature writer ng Revolution magazine ang sarili as if naman televised ang interview kahit hindi. May pinindot siya sa voice recorder at muling nilagay ito sa mesa.

Chapter 3

Nagsimula si Grace sa pag-validate ng ilang mga bagay-bagay. Tinawag niya ang mga itong boring details. My finances. The number of offices The Vanguard Group has all across the United States, Europe and Asia. The number of people I have under my employ. Even some of the foundations I’ve built and the ones I support. Siya na rin mismo ang nagsabing These are good habang may nakasaksak na namang bagong sigarilyo sa bibig niya. If you’re really interested in buying out AGN and have controlling interest in the corporation, I’m sure they’d love to see that the values you stand for are similar to theirs. At least, aniya, makikita ng mga tao na good fit.

That part of the discussion took all of fifteen minutes. Yes, no. Totoo ba, hindi. Tama ba ang na-research niyang impormasyon. Mga ganung klase ng tanong. Ganun lang kabilis. How was that for a warm up? tanong niya sa akin na para bang ako lang naman ang nagpaka-stress nung umpisa.

Pretty easy, I’d have to say. Hinayaan ko munang maubos namin ang almusal. By the time na nasa pangalawang serving na kami nung napaka-sinful na layered cake na gawa sa patung-patong na crepes at pastry creme, sinabi ko sa kanyang, You should have had a mimosa. Medyo relaxed na naman kami kaya pilyo kong nasabi pa sa kanya, Live a little.

Not after all that coffee, tanggi niya. May edad na ako. My fragile system really can’t hold caffeine and bubbles as well as it used to. Tumawa siya. Mukhang lahat naman pala nung pagmamaldita niya nung umpisa ay pampagulat lang na facade.

I suppose we’re moving on to the difficult round? tanong ko sa kanya. Yes, she says, switching the warm demeanor she had into an ice-cold stare.

Don’t give me that look all over again, Grace! tawa ko. You’re not intimidating me again. Sa tingin ko naman, I already know what to expect.

Fine, sagot niya. So. You’ve got money, obviously. But why AGN?

Nasagot ko na ilang beses yung tanong na ‘yun. Ilang beses na akong natanong nun, eh. Better programming. Reliable news. Creative and thought-provoking entertainment. I think we deserve that. That’s why I want AGN, Grace. I want to change the way things are done on TV.

Nakapako pa rin ang tingin sa akin ni Grace. Not judgmental in any way, but hindi pa rin nababawasan yung mapanuri na pakiramdam.

Napakalayo na ng narating ng Vanguard Group of Companies. We’ve branched out from publishing into syndicated feature programs on international cable and so much more. See, I have an issue with what’s on local TV nowadays. Now, I’m not going to go call some 1-800 number and raise my issue to some guy answering the complaints department for our TV stations. I want to be the one changing things. I want to change it from within. I think I can do that.

So, what you’re saying is you’re not really a fan of AGN programming, Mr. Valdez? Nangiti si Grace sa mga bagay na hindi ko diretsahang sinabi subalit naging obvious.

I shrugged. Are you?

Sinimulang higupin ni Grace ang natitirang kape sa kanyang tasa. Pagkalapag nito ay sinabing, Not my story, Phillip. This is all about you. But if you’re dying to know, I don’t really watch local television that much.

A-ha! ‘Yun na nga ba ang sinasabi ko, eh! See! There must be a reason, right? Let’s hear it! Itinaas-baba ko ang kilay ko at ngumiti, ineengganyo si Grace na sabihin ang hindi niya sinasabi. You know you want to say it, dagdag ko. We have crap on TV.

I didn’t say that. You did, tawa ni Grace. Nakita kong ubos na yung kape niya, kaya hinudyatan ko na si Stedman for a refill. Nung makaalis na nga ang aming butler ay tinanong niya ako. Look, Phillip. You wouldn’t be where you are now not knowing how these things work. Pera-pera lang lahat ng iyan. Negosyo. From leaders in government down to the Church. Alam naman natin kung bakit ganyan, diba? If you want to hide something, let’s use the news. If you want people dumbed down, let’s use brainless entertainment. Are you telling me that you’re willing to butt heads with all these forces just to change all that?

Yes, I nodded. I want to, Grace. I know I can.

Hithit-buga ulit ng sigarilyo ang naging sagot sa akin ng manunulat na kausap ko. I don’t know if mukha akong masyadong idealistic sa sinabi ko o overly confident. Yung naging sagot niya sa akin at yung tono na ginamit niya wasn’t comforting either. Well, that’s nice, sabi niya. Honest, at least.

At least? Thanks...I guess.

Isang beses pa siyang humigop ulit sa kalalagay pa lamang na nagbabagang kape. Nagulat na lang ako sa bigla niyang hamon, Let’s test that honesty, shall we?

Test? Ano na naman ang itatanong nitong si Grace? Okay, sagot ko kaagad. Kahit ano namang tanungin niya tungkol sa mga narating ko at sa kakayahan kong gawin ang mga gusto kong gawin, kaya kong sagutin.

Tinanggal niya ulit ang kanyang salamin. Mukhang lumabo yata yung paningin niya dahil doon sa steam galing sa kape. Pinunasan niya ang mga lente nito at pagkatapos ay isinuot muli. Hindi ko alam kung bakit nakangiti na naman siya. Medyo nakakanerbyos yung ngiti niyang ‘yun. So, tell me, Phillip.

What? tanong ko agad. Medyo defensive na halos yung pagkakabitaw ko nung tanong. Nagulat na lang ako sa tanong niyang kasunod. Sa dinami-dami ng mga tatanungin, hindi ko alam kung bakit doon napunta ang usapan. Nung marinig ko yung mga salitang bumuo ng tanong ni Grace ay para akong binuhusan ng tubig.

What was it like growing up gay?

Yun ang kanyang naging tanong. Ewan ko kung bakit naging ganun yung pakiramdam ko. It’s not as if I’m in the closet, pero sandali akong naguluhan. Ano ang kinalaman ng anggulong ‘yun sa anumang isusulat niya? Nanlalaban ako sa sarili ko kung papatulan ko pa ba yung tanong niya, pero naisip ko na lang na medyo nagpaka-hyper na ako sa mga nasabi ko tungkol sa kagustuhan kong bilhin ang AGN. Ang panget naman kung ang lumabas sa feature na isusulat niya is that I’m just someone with a chip on his shoulder.

Tinulak ko lahat ng naramdaman ko tungkol doon sa tanong sa kaila-ilaliman ng dibdib ko. Kalma lang. Sagutin mo na lang, Phil. I think if you ask that question to anyone who’s gay, the answer would be...hindi madali.

Bakit doon napunta yung usapan namin? Parang may kislot ng kung anung damdamin na kumurot sa loob ng dibdib ko nung sinabi ko yung simple kong sagot. Para kasing sa iisang tanong na ‘yun ay isinaksak akong bigla sa isang time machine na pilit akong ibinalik sa lahat ng mga naranasan ko mula nung kabataan ko.

Given na yun, sabi niya bago humigop ulit sa tasa. Nilapag niya itong muli sa mesa at tinignan ako ng madiin na para bang nahalata niyang medyo evasive yung pagsagot ko. But every person is different. What I'd like to know is how and why it was difficult for you.

So, dito talaga iikot ang usapan namin? Dali-dali akong nag-isip ng excuse para hindi na doon ang patunguhan ng aming usapan. It’s...really a long story, Grace. I don’t think it’s what you need right now.

The answers to the questions I ask are exactly what I need, Phillip. Nagpalinga-linga siyang muli sa paligid. You have this place for the entire day, right?

Yes, I said. There just seemed to be no escaping the topic. Kung gusto talaga ng isang writer na malaman ang isang bagay ay gagawa ito’t gagawa ng paraan para mahugot ang kasagutan mula sa mga taong ini-interview nila. Napasandal ako sa malambot na sandalan ng upuan at inilabas ang cellphone mula sa aking bulsa. Siya may pakana nitong interview na ‘to, eh. Siya ang nag-confirm. Pinadala ko ang message: This is going to be a looong day. I just might have to kill you after this, but you know I can’t, because I love you.

So, are you ready? tanong ni Grace as she made herself comfortable in her chair.

Nakakailang buntung-hininga na ba ako? Yeah.

Then let’s hear it, hudyat ni Grace. All the gory details of it, Phillip.

Chapter 4

Nag-iisa akong anak ng Mama ko sa isang lalakeng kahit kailan man ay hindi ko nakilala, pero may dalawa akong kapatid sa isa pang lalaking kalaunan ay naging asawa niya. Lalake’t babae ang mga kapatid ko.

I suppose, I never really questioned what I was nung wala pa akong kapatid, pero nung mag-asawa ulit ang aking ina’y, parang dun na lang nagbago ang lahat. Mga limang taon ako nun when she married Conrad Felipe. Nung una ko pa lang na makita siyang kasintahan ni Mama ay iyon na agad ang naisip ko.

Lalaking -lalaki. Yung tipo ng lalaki na para bang mapupuno niya yung kwarto simply by the raw manliness he carried. Yung para bang kahit kailan ay hindi ko mararating. Parang batang Eddie Garcia. Epitome ng pagkalalaki.

Nakatira kami noon sa aking Lola bago magpakasal si Mama sa lalaking ito na kinilala kong amain. Bumukod kami noon dahil ‘yun ang kabilin-bilinan ng lola ko. Yun ang kanyang kundisyon para pakawalan niya kami ni Mama sa kanyang poder. Bahay at lupa, puwera pa sa isang legal na kasal na minsan nang nakawala sa nag-iisa niyang anak. Nagawa naman ito ni Conrad Felipe. Dalawang maiksing sakay lang at mapupuntahan na nga ni Lola ang bahay na ipinundar ni Conrad Felipe para sa aming mag-ina. Kaya naman natuloy ang kasal.

Siyempre, ako yung ring bearer. Naaalala ko pa yung suot ko nun sa simbahan. Pantalon na yari sa puting satin, polo na may kung ano’ng ruffles sa dibdib at isang asul na vest, kahit pa napakainit nung umaga na yun. Ginawa ko naman ng maayos sa gitna nung simbahan yung inensayo naming mabagal na paglalakad ni Lola. Iningatan kong hindi malaglag yung unan kung saan nakapatong yung mga singsing.

Pagkagaling sa simbahan, deretso kami sa reception. Isang kilalang litsunan na malapit din sa amin sa loob ng Quezon City. Nakaupo ako noon sa tabi ng Lola, pinapanuod lang si Mama saka ang bago kong amain habang masaya nilang tinatanggap yung mga pagbati, regalo at mga ang pao galing sa mga bisita dun sa litsunan. Hindi ko maiwasang pagmasdan ang bagong kasal kong ina. Ang ganda-ganda niya. Nagpakulot pa ng buhok at naka-kolorete sa mukha na lalong nagpaangat ng likas niya nang kagandahan.

Ang saya ni Mama, Lola. Naaalala kong sinabi ko noon.

Naluluha-luha pa ang Lola ko sa tabi ko. Paulit-ulit lang sinabing, Oo, Pip, no? Paulit-ulit niyang hinalikan ang aking pisngi kahit pa nanlalagkit na ako sa pawis at kanyang kahahalik. Pinalampas ko na lang, dahil nangingibabaw ang kasiyahan ng lahat nung mga panahon na yun.

Sa pagkakatitig ko sa aking Mama at sa kanyang asawa’y natanong ko si Lola. Mag-aasawa din ba ako paglaki ko, Lola?

Natawa siya nung marinig niya ang tanong ko. Ano ba’t ang bata-bata, tinatanong mo na agad ‘yan? Tinapik niya nang magaan ang ulo ko na parang dapat ay hindi ko pa muna iniisip ang mga bagay na yun. Pero alam ni Lola na isa akong batang kailangang nasasagot ang mga tanong na sumasagi sa kuryusidad, kaya ilang sandali lamang ang nakalipas na siya’y nag-isip. Siyempre naman. Pagtanda mo, makakakita ka ng babae na magpapasaya sa iyo, na masasabi mong gusto mo makasama habambuhay. Kaya, oo. Mag-aasawa ka rin.

Napakunot-noo ako ng kaunti nung narinig ko ‘yun. Maghahanap? Kailangan pang maghanap? Ng babae? Eh, bakit naman si Mama, hindi naman naghanap pero nakita siya ni Conrad? Saka, sa tingin ko naman si Conrad yung mas nagpapasaya kay Mama. Ang dami niya kayang nai-regalo kay Mama bago sila ikasal. Lalo na yung chocolates na lagi namin pinaghahatian ni Mama noong nanliligaw pa lang si Conrad sa kanya. Parang ang saya ni Conrad na pinapasaya niya si Mama. Gusto ko yung ganun. Gusto ko yung may makakahanap din sa akin, tulad ng pagdating ni Conrad sa buhay ni Mama.

Ang higpit ng pagkakahawak ng Lola ko sa kamay ko. Kulang na lang iwasiwas niya’yun sa sobrang excitement. Madadagdagan na ang apo ko! sabi niya habang pinapanuod ang kasiyahan. Sandali na naman siyang nag-isip at yumuko sa aking tabi, humalik na naman sa aking pisngi at saka ako tinanong, Gusto mo ba ng kapatid, Pip?

Opo, Lola. Talaga namang gusto ko ng kapatid. Ang lungkot kaya ng nag-iisa. Laging sila Lola lang saka sila Mama yung kasama ko at kahit pa hindi naman nila ako madalas pagbawalan at hinahayaan lang akong maglaro kapag gusto kong maglaro, ay malungkot pa rin. Dahil sa sagot ko ay nakatanggap ako ulit ng halik sa pisngi. Sa lagkit na nga ng pakiramdam ko ay pinunasan ko ang pisngi ko gamit ang nakahubad nang vest na akin nang tinanggal. Kasi sinabi ni Lola na masyado na akong pinagpapawisan.

Boy o girl? pahabol na tanong ni Lola sa akin.

Sandali akong nag-isip, pero sa totoo lang ay alam ko na naman talaga ang gusto kong maging kapatid. Girl.

Napasimangot yata ang Lola nun. Hindi ko na masyado matandaan dahil ang atensyon ko noon ay nakatuon kina Mama nung mga sandaling ‘yun. Ang ganda talaga ni Mama. Pero narinig ko na naman si Lola na sumundot ng tanong. Bakit girl? Ayaw mo bang may kalaro? tanong ni Lola sa akin.

Nalabuan ako sa tanong ni Lola. Bawal ba? Bakit, Lola? Hindi ba ‘ko puwedeng makipaglaro sa girl? Dun ko naalalang napatingin ako sa kanya mula sa pagkakatutok ng mga mata kina Mama. Nakakunot-noo na talaga ako. Napasimangot. Bakit nga ba yung mga napapanuod ko sa TV, laging ang mga magkakalaro lang sa kalsada, yung mga batang lalake? Tapos yung mga batang babae, nasa bahay, naglalaro ng mga manika?

Tumingin si Lola sa paligid na para bang sana’y walang nakakarinig ng aming usapan. Yumuko siya sa tabi ko at bumulong. Puwede naman, hijo. Pero mas madami kang puwedeng laruin sa boy.

(Pagtanda ko na, Grace, siyempre, matutuklasan kung ano nga ba ang mga puwede kong laruin sa kapwa ko lalake.)

Wala pa akong kamuwang-muwang noon kaya napatanong na lang ako. Tulad ng ano, Lola? Napakibit-balikat si Lola na para bang hindi niya maintindihan kung bakit kailangan ko pang itanong ang mga nilalaro ng mga batang lalake. Eh, di tulad ng mga nilalaro mo, kumpara niya. Mabilis ang pahabol na dagdag ni Lola. Tulad ng baril-barilan. Habulan. Pulis-pulis. Yung mga ganun.

Mas lalo lang akong nalito sa sinabi ni Lola. Para niya naman akong hindi kilala. Di ko naman nilalaro yung mga ‘yun, Lola eh. Bad yung baril-barilan. Saka ayoko ng pulis-pulis. Sa TV napapanuod ko, lagi silang namamatay. O kaya, laging tapos na halos yung storya bago sila dumating. Ayoko ng pulis-pulis saka baril-barilan!

Hindi mo ba nilalaro yun? tanong ni Lola tuloy nung sinabi ko yun. Para pa tuloy naging palaisipan kung ano nga ba yung mga hilig kong laruin. Ah, basta! Mas masaya kapag boy. Kapag boy, yun yung puwedeng magdala ng bagong apelyido ng Mama mo. Saka, naku! Sakit lang ng ulo kapag babae naging kapatid mo.

Hindi ko pa masyado naintindihan yung mga sinabi ni Lola tungkol dun. Babae naman si Mama. Anak siya ni Lola. Naging sakit lang ba ng ulo ang Mama ko para sa kanya? Pero mukha namang ang saya-saya nilang lahat noon. Siguro may mga sakit ng ulo na sadyang kailangan tiisin sapagkat yung mga tiniis mong ‘yun ang balang-araw magpapasaya din naman sa iyo.

Pero hindi pa’yun ang tumatakbo sa isip ko noong mga panahon na yun. Ang nasa isip ko lang noon ay kung anong ganda ni Mama nung araw ng kanyang kasal kay Conrad Felipe.

Gusto ko din maging kasing-saya ni Mama. Ayokong maging sakit ng ulo para sa kahit sino, sa kanya man o kay Lola. Gusto ko na maraming tao rin na magiging masaya para sa aking kaligayahan pagdating ng araw. Kapareho nung kasal ni Mama nung araw na ‘yun.

Bata pa ako, eh. Hindi ko naman alam nung bata pa ako kung gaano kahirap ma-achieve yung ganun.

Chapter 5

So, at an early age, you already knew you fancied your stepfather? Parang naaaliw si Grace sa simula ng aking kuwento. Sa kauna-unahang pagkakataon ay nilagyan niya ng cream ang kanyang umpteenth cup of coffee. How cute! Matining ang tunog ng kutsaritang tumatama sa gilid nung tasa ng kape at parang maliit itong bell na tumutunog kada-halo niya.

I never fancied him, Grace! Porke’t may dumating lang na male presence sa buhay ko, kelangan pinagnasaan ko na agad, ganun? Haaaay. Minsan talaga, kapag may kausap kang heterosexual, mapa-lalake man o babae,