Ακόμα κι αν φύγεις...

Κεφάλαιο Πρώτο

Επεισόδιο 1

Η μέρα για την Μαρίνα ξεκίνησε πολύ νωρίς, συγκεκριμένα από τις εφτά παρά τέταρτο.

Σηκώθηκε από το κρεββάτι της ακροπατώντας, μη θέλοντας να ξυπνήσει κανέναν στο υπόλοιπο σπίτι.

Αφού άνοιξε το μεγάλο παράθυρο του δωματίου της, έτρεξε γρήγορα στο μπάνιο, να πλυθεί, να χτενιστεί και να γίνει όσο πιο όμορφη μπορούσε.

Δεν ήταν εύκολη δουλειά βέβαια να γίνει πιο όμορφη απ’ ότι ήταν, διότι ο Θεός της είχε δώσει τα πάντα.

Η επιδερμίδα της ήταν λευκή σαν τις πριγκίπισσες των παραμυθιών, τα μαλλιά της καστανά, με ελάχιστες μελί ανταύγειες που πλαισίωναν με χάρη τους ώμους και έφταναν σχεδόν μέχρι τις ωμοπλάτες της.

Δύο ζωηρά πανέξυπνα μάτια κοιτούσαν τώρα τον καθρέπτη του μπάνιου, αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο με όλα τα χαρακτηριστικά του σε πλήρη αρμονία, επιθεωρώντας το αποτέλεσμα του πρωινού καλλωπισμού.

Όλα οκ, μαλλιά χτενισμένα, δόντια βουρτσισμένα, πρόσωπο καθαρό.

Εν τω μεταξύ, ο ήλιος άρχισε να μπαίνει από το παράθυρο και να λούζει το δωμάτιο της. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια, γι’ αυτό με γρήγορες κινήσεις άρχισε να τακτοποιεί.

Πρώτα το στρώσιμο του κρεββατιού και μετά, ότι τριγυρνούσε στο πάτωμα, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεββάτι της και στο γραφείο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του ευρύχωρου δωματίου της και τέλος στην ντουλάπα, που φιλοξενούσε όλο το βασίλειο και τα υπάρχοντα της.

Άλλωστε σε λίγο θα ξυπνούσε η οικογένεια της και θα γινόταν η πρώτη «έφοδος» στον χώρο από τους γονείς της και τους δύο αδερφούς της, για τα χρόνια πολλά.

Ά ! δεν σας είπα πώς η Μαρίνα  σήμερα Σάββατο στην μέση του Απριλίου έχει τα γενέθλια της, γίνεται επιτέλους 15 χρονών.

Και λέω επί τέλους διότι εδώ και καιρό έχει βάλει με χίλια ζόρια, καμώματα και νάζια, τον πατέρα της να υποσχεθεί πως μόλις κλείσει τα 15 μπορεί να βγει μόνη με τις φίλες της.

Η πρώτη έξοδος λοιπόν ήταν απόψε.

Κάθισε οκλαδόν στο κρεββάτι αγκαλιά με τον αγαπημένο της καφέ αρκούδο και περίμενε, κάνοντας σχέδια για το που θα πήγανε με τις φίλες της το βράδυ.

Όταν ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα, ισιώνοντας την ροζ ρόμπα με τις καρδούλες και τακτοποιώντας μια ατίθαση τούφα των μαλλιών της είπε με επίσημο ύφος, «εμπρός», δύο  χαμογελαστά πρόσωπα ξεπρόβαλαν. Ήταν οι γονείς της, ένα ζευγάρι όμορφο νεαρής σχετικά ηλικίας, έκαναν την εμφάνιση  τους μ’ ένα πακέτο στα χέρια τυλιγμένο σε μπεζ  χαρτί και μια πράσινη κορδέλα που σε άλλη περίπτωση θα νόμιζε κανείς πώς όλο αυτό είναι αερόστατο έτοιμο για απογείωση.

«Χρόνια πολλά, να τα εκατοστήσεις», οι ευχές έδιναν κι έπαιρναν και μέχρι να φτάσει η στιγμή για το άνοιγμα του δώρου, άλλες δύο μικρές φατσούλες μπήκαν στο δωμάτιο, ο Στέλλιος 10 ετών, και ο Γιάννης 8, κρατώντας ένα παρόμοιο πακέτο βάδιζαν προς το μέρος της. 

Αυτό που μ’ αρέσει να βλέπω από ψηλά, είναι οι πολύ αγαπημένες οικογένειες, κι έτσι χάρηκα που μου δινόταν η ευκαιρία να βλέπω αυτή την οικογένεια ένα «κουβάρι» αγάπης, να ανταλλάσει αγκαλιές, φιλιά, κι ευχές, μέσα στο φωτεινό από το πρωινό φώς δωμάτιο.

Από την πρώτη στιγμή που η ψυχή της Μαρίνας αποφάσισε να ενσαρκωθεί γι’ ακόμα μια φορά στην γη, εγώ ορίστηκα ως φύλακας της.

Ήμουν δίπλα της όταν διάλεξε τους γονείς της, ήμουν επίσης δίπλα όταν προγραμμάτισε τις εμπειρίες και τις καταστάσεις που έπρεπε να ζήσει για να λάβει τα ανάλογα μαθήματα.

Ήμουν κοντά της όταν διάλεξε την χρονική περίοδο που θα ερχόταν στην ζωή.

Αν θέλετε λοιπόν ελάτε μαζί μου να παρακολουθήσουμε τα ίχνη που θ’ αφήσει αυτό το χαρισματικό πλάσμα πάνω σ’ αυτό το κομμάτι του σύμπαντος στον γαλάζιο πανέμορφο πλανήτη με τ’ όνομα Γη.    

Και επειδή θα αναρωτιέστε ποιός είμαι εγώ, να σας συστηθώ.

Είμαι ο φύλακας Άγγελος της Μαρίνας

Το όνομά μου είναι ΚΡΙΩΝ.

Επεισόδιο 2

Η Χριστίνα και η Γωγώ, συμμαθήτριες και φίλες της Μαρίνας από το φροντιστήριο ξένων γλωσσών έχοντας φορέσει τα πιο μοδάτα και καινούρια τους ρούχα περίμεναν στο σαλόνι της κυρίας Μυρσίνης και του κυρίου Σταύρου, των γονιών της μικρής μας πρωταγωνίστριας τρώγοντας από ένα μεγάλο κομμάτι τούρτας.

Επάνω στο δωμάτιο της η εορτάζουσα ετοιμαζόταν να φορέσει το τζήν παντελόνι και το θαλασσί πουκάμισο καθώς και τα λευκά πέδιλα, είχε ήδη στον λαιμό της την χρυσή καρδιά με το κόκκινο σαν φωτιά ρουμπίνι που στο σύνολο τους ήταν τα δώρα που έλαβε το πρωί από την οικογένεια της.

Η κυρία Μυρσίνη μπαίνοντας στο δωμάτιο της Μαρίνας έμεινε να την κοιτάζει  με θαυμασμό, για μια στιγμή νόμισε πως έβλεπε τον εαυτό της από μια σχισμή του χρόνου.

Η ίδια γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας αρχόντων της παλιάς Αθήνας με καλούς κι ευγενικούς τρόπους, μόρφωση, και αρχές, αξίες δηλαδή εκτός μόδας σήμερα, αλλά αξεπέραστα και πανίσχυρα όπλα σε όλες τις εποχές, πάντα ονειρευόταν να δημιουργήσει μια μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια. Όταν λοιπόν στα είκοσι δυο της εμφανίστηκε ο τριαντάχρονος Σταύρος πετυχημένος ήδη επιχειρηματίας όμορφος, και από οικογένεια ευγενικών και άξιων ανθρώπων, οι γονείς της δέχτηκαν με μεγάλη χαρά να πουν το ναι στην πρόταση του, και ο γάμος με την συγκατάθεση και των δύο οικογενειών έγινε  πολύ γρήγορα αφού το ζευγάρι ζούσε κιόλας έναν μεγάλο έρωτα.

Ένα χρόνο μετά ήρθε στον κόσμο η Μαρίνα, το πετράδι του στέμματος όπως την αποκαλούσαν οι παππούδες της κι αργότερα τα δύο της αδέρφια. Τα χρόνια κύλισαν με αγάπη και οικογενειακή ευτυχία. Όποιο θέμα κι αν προέκυπτε ευχάριστο ή μη, πάντα με νηφαλιότητα, λογική, και μεγάλη καρδιά, έφθανε στην λύση του.

Να λοιπόν σήμερα που το κοριτσάκι τους έγινε μια δροσερή, νεαρή, κοπελίτσα έτοιμη για τη πρώτη της έξοδο. 

Ένα κορίτσι που το μπόι και η όλη κατασκευή της παρέπεμπε σε μια καλοσχηματισμένη γυναίκα. Το  ευθυτενές κορμί της με το πλούσιο στήθος, την λεπτή μέση, και τα ψηλά δυνατά της  πόδια, τα μακριά μαλλιά της, και η κόκκινη καρδιά με το ρουμπίνι στο στήθος να συμβολίζει την δύναμη και την ορμή της ζωής, έδιναν την εικόνα πως η φύση είχε ολοκληρώσει το σπουδαίο έργο της. Ήταν βγαλμένη από μια άλλη εποχή και η κλασσική της ομορφιά δεν άφηνε κανέναν ανεπηρέαστο.

«Που αποφασίσατε να πάτε απόψε;»

Η Μαρίνα γύρισε ξαφνιασμένη προς το μέρος ης μητέρας της και εξήγησε με χαμόγελο και ενθουσιασμό πώς απόψε ήταν βραδιά εγκαινίων για ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο και θα περνούσαν με τις φίλες της την βραδιά τους εξερευνώντας το νέο αυτό στέκι της πόλης τους. Οι πόρτες θ’ ανοίξουν για το κοινό στις έξι και μισή.

«Βιάσου λοιπόν η ώρα είναι έξη και δέκα».

Τρέχοντας κατέβηκε τις σκάλες ορμώντας πάνω στις φίλες της που μόλις είχαν τελειώσει το γλυκό τους, και μέσα σ’ ένα σύννεφο από φιλιά, αποχαιρετισμούς, συμβουλές, κι ευχές για καλή διασκέδαση οι τρείς νεαρές ξεπόρτισαν.

Επεισόδιο 3

Δεν  άργησαν να φθάσουν στον προορισμό τους παρά με μια ελάχιστη καθυστέρηση. Βέβαια η διαδικασία των εγκαινίων κόντευε να ολοκληρωθεί, πράγμα που τις έκανε πολύ χαρούμενες μιας και ήθελαν ν’ αποφύγουν τις επισημότητες και να μπούνε στην ουσία που ήταν η εξερεύνηση του νέου χώρου.

Ο κόσμος ήταν πολύς, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της περιοχής, το δημοτικό συμβούλιο με επικεφαλής τον δήμαρχο, οι εκπρόσωποι του νόμου, καθώς  και της εκκλησίας ήταν εκεί για τον απαραίτητο αγιασμό.             

Ο άνθρωπος που παραχωρούσε το οίκημα πού θα στέγαζε από σήμερα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των νέων της πόλης τους, ήταν γνωστός του πατέρα της κι αφού τον χαιρέτησε ευγενικά, περίμενε με υπομονή μαζί με όλους να τελειώσει η τελετή των εγκαινίων.

Η Μαρίνα είχε θαυμάσει πολλές φορές στο παρελθόν το πανέμορφο αυτό νεοκλασσικό σπίτι καθώς γυρνούσε από το σχολείο, μιας και το δικό της σπίτι, ήταν λίγα τετράγωνα παρακάτω. Αυτός άλλωστε ήταν κι ένας σοβαρός λόγος για να συναινέσει ο πατέρας της να παραμείνει με τις φίλες της ως τις εννέα το βράδυ. Σήμερα όμως της φαινόταν τόσο λαμπρό και ωραίο με τα φώτα του αναμμένα και τις κορδέλες στις υπέροχες βεράντες, στον γεμάτο δέντρα κήπο του. Το μεγάλο ψηλοτάβανο κτήριο είχε δεχτεί μια πλήρη ανακαίνιση, χωρίς να χάσει τίποτα από τον παλιό του χαρακτήρα, από τα υπέροχα μακρόστενα παράθυρα του, μέχρι τα κεραμίδια του και τ’ ακροκέραμα τους είχαν μείνει όλα ίδια, αλλά δείχνοντας ταυτόχρονα τόσο φρέσκα και σημερινά. Από την μπροστινή μεριά που ήταν και η κύρια είσοδος, το κτήριο «έβλεπε» σε μια πολύ μεγάλη πλατεία, πλακόστρωτη με ψηλά δέντρα, όμορφα παγκάκια για την ξεκούραση των επισκεπτών του, μεγάλους φανοστάτες βαμμένους σε σκούρο πράσινο χρώμα κι ένα μεγάλο συντριβάνι στο μέσον της. Περιμετρικά του σπιτιού, υπήρχε μεγάλος κήπος που μεγάλωνε σε τετραγωνικά ακόμα περισσότερο στο πίσω μέρος του, χαρίζοντας με τα πανύψηλα δέντρα του, δροσιά, και απέραντη ομορφιά, κρύβοντας από τα περίεργα βλέμματα των γειτόνων και των περαστικών όλους όσους βρίσκονταν στην σκιά του.

Η τελετή έλαβε τέλος, και η Μαρίνα με την Χριστίνα, και την Γωγώ, άρχισαν να εισέρχονται με τον υπόλοιπο κόσμο από την είσοδο στο εσωτερικό του σπιτιού. Η Μαρίνα σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα θα συμβούν με την πάροδο του χρόνου μέσα σ’ αυτό το κτήριο. Πόσοι θα την αγαπήσουν, πόσοι θα μισήσουν την ύπαρξη της, και σίγουρα δεν είχε καν στο μυαλό της πώς εδώ θα γνώριζε εκείνον που θα άλλαζε με την παρουσία του, όλα όσα γνώριζε μέχρι τώρα για την ζωή. Όμως υπομονή απόψε διασκεδάζουμε.

Οι τρείς μικρούλες λοιπόν βάλθηκαν να βολτάρουν στο εσωτερικό του παραμυθένιου αυτού σπιτιού που τόσες φορές ονειρευτήκαν να εξερευνήσουν και τώρα αυτό ήταν η πραγματικότητά τους.

Έμειναν με το στόμα ανοιχτό μόλις είδαν τις τοιχογραφίες, τα κάδρα, τα έπιπλα, το πόσο μεγαλύτερο έδειχνε από μέσα. Στην αριστερή μεριά της εισόδου ήταν το μεγάλο σαλόνι που θα λειτουργούσε ως εστιατόριο και καφετέρια.

Στην μια του άκρη στην δεξιά μεριά ήταν ένα μπαρ με όλα όσα έχει ένα μπαρ που σέβεται τον εαυτό του, κατασκευασμένο πάντα σύμφωνα με το στυλ του σπιτιού. Στην μέση του τεράστιου αυτού σαλονιού υπήρχε το τζάκι, μεγάλο με μαρμάρινη επένδυση σε χρώμα χρυσοκίτρινο και πάνω του ένας μεγάλος πίνακας με μια αναπαράσταση κυνηγιού, σ’ ένα πυκνό και καταπράσινο δάσος. Από την μεριά του μπαρ και απλωμένα σε όλη την αίθουσα υπήρχαν μικρά σαλονάκια και τραπεζοκαθίσματα με διαφορετικό ύφος και στυλ, που το καθ’ ένα έδινε ένα πιο χαλαρό και μοντέρνο ύφος στον χώρο. Από την δεξιά μεριά της εισόδου ο χώρος ήταν ο ίδιος σε τετραγωνικά, αλλά χωρισμένος σε μια μεγάλη κουζίνα και σε δύο wc ανδρών και γυναικών αντίστοιχα διακοσμημένα με πολυτέλεια και γούστο όπως άρμοζε στον χώρο. Και στο κέντρο η σκάλα, η τεράστια ξύλινη σκάλα από ξύλο δρυός που οδηγούσε στον επάνω όροφο ντυμένη από πάνω ως κάτω με ένα πράσινο σμαραγδί χαλί, αποκάλυπτε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Είχε δε τόσο μεγάλη κουπαστή που ευχαρίστως η Μαρίνα θα ήθελε να γλιστρήσει κατά μήκος κατεβαίνοντας την.

Ανεβαίνοντας στον επάνω όροφο χάζευαν την υπέροχη ταπετσαρία με τα ανάγλυφα σχέδια και τα μικρά τριανταφυλλάκια που σποραδικά συναντούσαν στο πανέμορφο αυτό μοτίβο.

Ο επάνω όροφος είχε μια μεγάλη αίθουσα μουσικής κι ένα μεγάλο πιάνο με ουρά, στην αριστερή μεριά του δωματίου, έτοιμο να σκορπίσει τις μελωδικές του νότες σε όλο τον χώρο.  Στην δεξιά μεριά του ιδίου χώρου βρισκόταν ένα στερεοφωνικό συγκρότημα τελευταίας τεχνολογίας με πολλούς δίσκους κι ένα μικρό τραπεζάκι με λίγες καρέκλες , σε όλο δε το μήκος του, ο τοίχος ήταν καθρέπτης. Εύκολα λοιπόν τα κορίτσια συμπέραναν πως αυτή ήταν η αίθουσα διδασκαλίας μουσικής και χορού.

Επόμενη στην σειρά ήταν η αίθουσα ζωγραφικής και λογοτεχνίας, κι αυτή οριοθετημένη από τον εξοπλισμό της. Καβαλέτα πινέλα και σκαμπό από την μια μεριά,  και μια τεράστια βιβλιοθήκη με χιλιάδες τίτλους και μεγάλα παραλληλόγραμμα τραπέζια με πάγκους  και πορτατίφ από την άλλη.

Η τελευταία αίθουσα, ήταν η αίθουσα του θεάτρου. Απλή, βαμμένη στα χρώματα της κρέμας όπως και όλες οι προηγούμενες, εκτός από τα πορτρέτα μεγάλων Ελλήνων και ξένων ηθοποιών και λίγες μαξιλάρες στρωμένες στο πάτωμα, δεν είχε καμιά άλλη προσθήκη, εκτός βέβαια από την απλή αλλά επιβλητική σκηνή, με την βαριά βελούδινη κουρτίνα στο χρώμα του κατακόκκινου γλυκού κρασιού.

Η Μαρίνα γοητεύτηκε από την απλότητα αλλά και το τόσο επιβλητικό του χώρου που σχεδόν την ερωτεύτηκε. 

Σίγουρα θα ήθελε να παρακολουθήσει μερικά μαθήματα για να γίνει ερασιτέχνης ηθοποιός άλλωστε όλοι στην οικογένεια της αγαπούσαν το θέατρο και παρ’ όλον το μικρό της ηλικίας της, αυτή και τα αδέρφια της είχαν δει πολλές παραστάσεις

Στην συνέχεια περιηγήθηκαν στον μεγάλο διάδρομο που ήταν στρωμένος με κόκκινα χαλιά σε πανέμορφα μοτίβα και σχέδια, και κατέληξαν σε μια αίθουσα που στην ουσία ήταν ένα μεγάλο γραφείο που θα φιλοξενούσε όποιον αναλάμβανε την διεύθυνση του  χώρου και των δραστηριοτήτων του.

Α! αυτό το γραφείο έπαιρνε άριστα στην προτίμηση της , ήταν καλύτερο κι από του μπαμπά της, ήταν δε τόσο μεγάλο και ευρύχωρο που μπορούσες να κάνεις ένα ωραίο πάρτι. Το έπιπλο του γραφείου ήταν από καρυδιά, σκαλιστό με μικροσκοπικά τριαντάφυλλα σε ανοιχτό χρώμα,  και πάνω στην επιφάνεια υπήρχε ένα παχύ  προστατευτικό κρύσταλλο. Μια δερμάτινη ζαχαρί μοντέρνα πολυθρόνα ήταν η έκπληξη του διακοσμητή που θέλοντας να σπάσει την πιθανή μονοτονία του κλασσικού, πρόσθεσε μερικά μοντέρνα κομμάτια στον χώρο. Στην συνέχεια η Μαρίνα έμεινε έκθαμβη με τον πίνακα που βρισκόταν στην πλάτη του γραφείου και απεικόνιζε ένα ζευγάρι εποχής να κάνει ιππασία κατά μήκος ενός ποταμού. Τα χρώματα του φθινοπώρου, των κοστουμιών, η κίνηση αλόγων και αναβατών, τα χρώματα που εναλλάσονταν με τέτοια φυσικότητα, έκαναν την Μαρίνα να χαζεύει πολλή ώρα αυτό το αριστούργημα. Σ’ όλο τον χώρο κυρίαρχο ήταν το κόκκινο σε αρκετές του αποχρώσεις που διέκοπταν ευχάριστα οι πινελιές από κρεμ και υπόλευκο χρώμα. Μπροστά από το γραφείο υπήρχε το κλασσικό μικρό κυβόσχημο τραπεζάκι, με δύο καρεκλοπολυθρόνες λουί κένζ χρώματος βυσσινί. Στα  δυο μεγάλα παράθυρα, η κυρίως κουρτίνα ήταν μπεζ μεταξωτή με  δυό αμπράς να συγκρατούν τα δύο επιπλέον  κόκκινα φύλλα από ταφτά, σε μια άκρη ένας μεγάλος καναπές ευρύχωρος με παχιά, μεγάλα και μαλακά  μαξιλάρια, υποσχόταν την καλύτερη ξεκούραση, ίσως κι έναν γλυκό ύπνο, σε όποιον καθόταν στην αγκαλιά του. Μπροστά του  υπήρχε ένα μεγάλο τετράγωνο τραπέζι σαλονιού ασορτί με το έπιπλο του γραφείου, στα ίδια χρώματα και σκαλίσματα. Το σκηνικό ολοκληρώνονταν με τα φρέσκα λουλούδια που φιλοξενούνταν στα βάζα στην άκρη του γραφείου και στο μέσον του τετράγωνου τραπεζιού.

«Υπέροχο» ψιθύρισε η Μαρίνα στις φίλες της που είχαν πάρει θέση στον καναπέ.         

Αργότερα βγαίνοντας στον κήπο έμειναν άφωνες με το πόσο μεγάλος και περιποιημένος ήταν αυτός ο μικρός παράδεισος. Περιμετρικά υπήρχαν μεγάλα, πανύψηλα κυπαρίσσια, και στην συνέχεια πεύκα, ευκάλυπτοι, και τόσα άλλα που η Μαρίνα δεν γνώριζε τα ονόματα τους. Ήταν όμως τόσο όμορφα. Κάτω στις βάσεις των δέντρων ήταν τοποθετημένοι προβολείς που φώτιζαν τον κήπο.

Σε κάποιες γωνιές, μπορούσες να διακρίνεις μικρές κατασκευές από πέτρες, βότσαλα, και κροκάλες, τις μεγάλες λευκές αυγοειδείς πέτρες δηλαδή, και ν’ ακούσεις το νερό να τις διαπερνά κελαριστό με τον χαρακτηριστικό ήχο που το άκουσμα του χαλαρώνει και ηρεμεί. όμως το πιό εντυπωσιακό ήταν το  συντριβάνι στο μέσον της αυλής. Την περίμετρο του στόλιζαν επίσης πέτρες και βότσαλα και με τελική πινελιά τον κρυφό φωτισμό, ήταν χάρμα οφθαλμών. Εκεί, βρήκαν μια γωνιά  για να απολαύσουν απο μια δροσερή γρανίτα και να σχολιάσουν τα όσα είδαν.

Κάποια στιγμή όμως, ήρθε η ώρα της αναχώρησης, τα κορίτσια ετοιμάστηκαν και με βαριά καρδιά  πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Η Μαρίνα μόλις έφθασε στο σπίτι, βάλθηκε να περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια και με αχαλίνωτο ενθουσιασμό, τα όσα είδε και το πώς πέρασε. Έτσι συμμεριζόμενοι οι γονείς της  την χαρά της μοναχοκόρης τους υποσχέθηκαν πως αύριο που ήταν Κυριακή θα πήγαιναν οικογενειακώς για καφέ και παγωτό,  για  να θαυμάσουν με την ησυχία τους το μεγάλο απόκτημα της πόλης τους.

Αργότερα η Μαρίνα ξαπλωμένη στο απαλό της κρεββάτι, ανάμεσα στα μαξιλάρια και στα σκεπάσματα, έφερνε ξανά στον νου της όλα όσα έζησε και είδε την αποψινή βραδιά. Ναι, η πρώτη της έξοδος στον κόσμο, είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Και  σκεπτόμενη με χαρά την επόμενη μέρα, ερχόμενος ο ύπνος την βρήκε μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη.     

«Ας μπούμε λοιπόν στην χώρα των ονείρων» της είπε, και την πήρε στην μεγάλη του αγκαλιά.

Η λέσχη Φίλων των Τεχνών όπως ήταν πλέον το όνομα του νεοκλασσικού,  ήταν το πιο περιζήτητο μέρος της πόλης. Εκεί διδάσκονταν χοροί, ευρωπαϊκοί κι   ελληνικοί, δίνονταν ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, διάφορα μουσικά συγκροτήματα έκαναν  την εμφάνιση τους καλύπτοντας κατά καιρούς τα πάρτι που γίνονταν τον χειμώνα στην μεγάλη σάλα και το καλοκαίρι στον κήπο. Υπήρχαν δάσκαλοι που δίδασκαν διάφορα μουσικά όργανα σε μικρούς και μεγάλους, θέατρο και χορό. Η βιβλιοθήκη του πάνω ορόφου δεχόταν καθημερινά μικρές δωρεές από διάφορους πολίτες όλων των ηλικιών, και δάνειζε οργανωμένα τα βιβλία της σε όσους ήθελαν να πλουτίσουν τις γνώσεις τους. Το μπαρ στην μεγάλη σάλα λειτουργούσε με μεγάλη επιτυχία, και ξεδιψούσε τους μικρούς με δροσερά αναψυκτικά και τους μεγάλους με καμιά μπυρίτσα. Οι μεζέδες και τα υπόλοιπα εδέσματα της κουζίνας έρχονταν να συμπληρώσουν την τεράστια επιτυχία του όλου εγχειρήματος.

Η εξυπηρέτηση ήταν άψογη, οι δάσκαλοι πάντα στην ώρα τους, οι χώροι άστραφταν από καθαριότητα, και υπεύθυνος όλων αυτών, ο Θωμάς, ο νεαρός που είχε επωμιστεί το βάρος της σωστής  λειτουργίας του χώρου.  Για αρκετό καιρό όλα κυλούσαν άψογα και η Μαρίνα, μετά τον έλεγχο και την έγκριση των γονιών της, άρχισε να συμμετέχει ενεργά στο θεατρικό τμήμα της Λέσχης Φίλων των Τεχνών. Η συμφωνία ήταν να μην αμελήσει τα μαθήματα της, και οι βαθμοί της στο σχολείο να παραμείνουν ψηλά. Οι πρόβες γίνονταν Σάββατο και Κυριακή πρωί στις εννιά, καθώς υπήρχε ησυχία στον χώρο μιας και ο πολύς κόσμος μαζευόταν μετά τις έντεκα.

Επικεφαλής ήταν ένας επαγγελματίας ηθοποιός που με την πείρα του μπορούσε να συντονίζει και να κατευθύνει τα πάντα στην σκηνή, και επειδή επρόκειτο για ερασιτέχνες, ήταν πάντα επιεικής με τους καλλιτέχνες του.

Η Μαρίνα έτυχε να είναι το μικρότερο σε ηλικία μέλος αυτής της ομάδας, αλλά αυτό δεν της στερούσε τον ενθουσιασμό για όλα όσα θα μάθαινε μέσ’ απ’ αυτή την παρέα. Ο Θωμάς σαν γνήσιος κλειδοκράτορας δουλεύοντας και Κυριακή και σχόλη, έδινε τα κλειδιά για να ανοίξει η πόρτα της αίθουσας του πάνω ορόφου, και τότε επισήμως μετά την προμήθεια από το μπαρ των απαραίτητων καφέδων και σνακ, ξεκινούσε η πρόβα.