Nacht

boeken?

Carmine Carbone

NACHT

1

Het was zo'n avond waarop je, kijkend naar de lucht, je zo nietig voelde, dat je besefte hoe immens groot het universum was en hoe onbeduidend jouw aanwezigheid daar op dat moment. Maar je stond daar toch. De maan was zo groot en fel dat hij alles om zich heen verlichtte; daar omheen leken de sterren te schitteren als op een donkerblauwe mantel. Je zag de weerschijn van de hemellichamen op natte en metalen oppervlakken: op de plas water waarin ik trapte, op de auto's die met hoge snelheid over de weg reden, op de grote voorruit van de bus en bovenal op het water van de rivier, waardoor alles er onwerkelijk uitzag. Vanaf de verhoogde Continental gezien (zo noemden ze de hoofdstraat) leek die schitterende rivier een bliksemschicht die het cement van de stad openspleet.

Het was een gewone maandagavond. Gewoon voor mij, die de alledaagsheid van het leven met ietwat andere ogen bezag dan andere mensen. Voor velen betekende de maandagavond moe naar huis terugkeren na de eerste werkdag van de week, met vrienden naar de kroeg gaan voor een biertje en een praatje over wat het favoriete voetbalteam de vorige dag had gepresteerd; naar de bioscoop gaan met mensen die ze het afgelopen weekend hadden leren kennen. Maar niet voor mij. Voor mij was het de avond waarop ik steevast mijn gewassen kleren en deken ophaalde bij de vereniging. Maandags en donderdags: mijn plunje ophalen. Hoe zou ik het kunnen vergeten; al tien jaar bracht ik deze dagen van de week op die manier door. Gewoonlijk sliep ik 's nachts op het plein achter de markt, maar op maandagavond kwam daar het Buurtcomité bijeen en zocht ik een ander plekje. Ik hield van de rivieroevers en op zo'n mooie avond liet ik mij zo’n kans niet ontgaan.

Ik genoot maar matig van het leven, maar hield van de schoonheid van de natuur, die me bevrijdde van alles, van de dagelijkse sleur, van mijn situatie, van het gevoel anders te zijn en dikwijls gediscrimineerd te worden. Die me ook vrijwaarde van het gevoel uitleg verschuldigd te zijn aan degenen die me een zwerver noemden, me aan mijn kop zeurden omdat ik geen vast adres had en me ‘clochard’ noemden, wat ik nog tot daaraan toe vond. Dat gaf me nog een beetje een status; het was van alle benamingen misschien nog wel de meest verfijnde.

Vanaf die plek aan de rivier, vlakbij de brug waaronder ik beschutting vond, had ik het beste zicht op de stad: op de moderne wijk met zijn wolkenkrabbers en altijd verlichte gebouwen, op de oude binnenstad met zijn monumenten en de vlaggen op de daken die gebeurtenissen uit vroeger tijden deden herleven; op het deel van de stad dat ik bestempelde als ‘rustig’, waar in alle huizen de lichten vanaf 11 uur ’s avonds uit waren, waar iedereen al naar bed was en waar je slechts de geluiden hoorde van tussen de vuilnis wroetende zwerfdieren of van een van mijn lotgenoten die zijn slaapplek voor de nacht klaarmaakte, op het deel van de stad dat ik ‘chaotisch’ noemde, waar het leven 24 uur per dag doorging in bars, cafés, restaurants, clubs en casino’s.

Ik hing veel rond in die wijk, vooral dinsdags, zaterdags en zondags. Donderdags was er in de MAGIK goede jazz en de vuilcontainer aan de achterkant was een prima plek; als je door het kleine ventilatierooster keek kon je zien welke maat schoenen de musici op het podium droegen. Zaterdags kon je bij CLOY van etnische muziek genieten; afgelopen zaterdag heb ik er vanaf het dak afromuziek beluisterd en drie uur lang gedanst, terwijl ik als een aap heen en weer sprong, deels dankzij die doos lichte rode wijn uit een of andere Franse streek. Zondags in de GRUNGE kon je van de beste rock genieten, van klassieke oude tot nieuwe genres. Dankzij Luigi, de Italiaanse kok in het kleine keukentje, mocht ik daar steevast tussen de spoelbakken staan te luisteren; bovendien kreeg ik dan een hapje te eten van een of andere heerlijke schotel. Niet dat je op de vereniging niet goed at, maar lasagne, macaroni en Italiaanse wijn schafte de pot er zelden. Maar goed, ik kwam daar niet voor het eten, maar voor de muziek. O ja, muziek was ook iets waar ik van hield. De schoonheid van de natuur en muziek.

2

Het was mijn passie en mijn ondergang. De muziek. Hoe kon ik daar nou niet van houden? Het enige wat ik als kind en als tiener deed, was gitaar spelen. Ik was een van de beste opkomende gitaristen die er waren, volgens velen zelfs de beste, in elk geval volgens Jesse, Tom en Faith, met wie ik vanaf mijn elfde jaar samenspeelde. We waren opgegroeid in hetzelfde weeshuis en die kerst, welk jaar het was weet ik niet meer, zouden de cadeaus die ze ons gaven ons leven voorgoed veranderen. Een gitaar, een drumstel en een basgitaar, geschonken door STUDIO RECORDER daar in de buurt.

Het was alsof we bij de hand werden genomen door het lot, door de toekomst, en de voorbestemde weg op geleid werden naar de Muziek. We hadden overigens geen programma of grootse plannen. Van die kerst tot we meerderjarig waren, wijdden we ons aan onze passie. We