Om die gedagte van geel

Vir my mense,

met liefde

TELEFOONPALE

sewe kinders

as die werf- en huiswerk gedaan was

het ons kinders gejaag oor daardie geel vlak

stinkkruid in die lente

buite bereik van grootmense

én Elsie se geskree: waarheen

is julle helskinners al weer op pad?

en elk ons eie telefoonpaal gevind

wat ons omhels het met al twee arms,

ore teen die warm hout, om in te luister

op wat maar moeilik is om te verhaal –

die yl geskinder in ’n ander taal

Taal in die lente

Horisonne, hier, is indrukwekkend afgeplat. Die telefoonpale,

elk tot sy uiterste gestrek, stap deur die amper leë landskap

waarin hulle lynreg opgestel is as betroubare draers

van ontrou verhale. Hulle huiwer nie.

Ek het ver gereis om deel te neem aan die gesprek.

Daar is soveel daarvan –

dit het ’n aaneenlopende gestroom geword

wat deur my ore in my kopbeen trek, en daar

’n sirkelende tinteling aan’t gang hou

wat te veel geword het vir my binne-oor.

Bowendien is ons nie te ontsyfer nie

uit die gegons.

Van jou hoor ek niks meer. Lentes hier

is laag en geel.

Sewe

Daar ís iets aan sewe – sewe sieners stap deur my lewe.

Dis hoogdag, die skaduwees kort. Geen son te sien nie.

Hoe het die aarde so vereenvoudig geword in die versadigde

geel, die inkige blou? En julle sewe, so opreg orent,

my veelvoudige ouers – wat dra jul oor my heen, perfek

in pas hoewel nie eens verbind?

Drome maak so – raak jou nie aan onderweg nie. Is altyd

bo, of by jou verby. Net die horisontale aarde, ’n riffeltjie

bruin op ’n afstand, kan ek verstaan. Dit wil sê, dat die lewe

daar is, in struikgewas: grysbokkies, hase, skilpaaie,

dassies miskien …

sewe sprekers

sewe sprekers stap deur my lewe: hoe graag

sou ek nie wou verstaan

wat gesê is, wat gesê kan word,

wat nié

– strek by my verby, onbewoë onderweg

na ooptes skuins

agter die prent,

waar jy hou in jou verskillende gedaantes,

gebare en tale; ék

sal jou nie agterhaal nie

jy het iets te doen met onaanraakbaarheid

en dyns

kruieveld

Pentzia suffruticosa

stinkkruid is geel in die lente

miskien is die lente stinkkruid

en ou sweet

saans as ek skoene uittrek

en sokkies stroop

sit ek stil en ek ruik na stinkkruid

én sweet én grond

nou weet ek – ek het heeldag

in jóú geloop

en gesond geword

agtste

snaaks dat die stamme so gevlek is

soos berke uit rusland,

langsbeen onderweg

of dalk Oom Izak se wit poplier

by Kromrivier – die dinge draai so deurmekaar –

van ver beskou altyd eenvoudiger

as wat ons gedink het,

Onvindbare Een

samehang

veld is geel            lug is blou; horison

nie klaargeteken nie

alles strak in helftes ingedeel, asof gedagtes

hier ontmoet            én spleet

tog is daar iets wat menslik is – veral die eerste drie,

wat voete het, en daarmee aan die stap gegaan het,

in die ooptes uit

daarná nie meer so duidlik of deurskoubaar nie;

want hierdie drade loop, onsigbaar soos hul is,

oor my, verstaan jy, dwarsóór die skilderpunt

wat nie kan weergegee word nie – miskien –

en waar ’n agtste aanstap in veronderstelde samehang,

of dalk ’n negende … dis soos Velázquez in die Prado,

wat bly sê: jy kan met tyd of plek niks maak nie, vrou

het ek jou dit nie reeds gewys nie:

hoe die figurasie padgee voor die heenwysing?

Don Diego de Silva y Velázquez

"Die dwerg is ’n geweldige sterk mens, én gekonsentreerd.

In die gange van hierdie paleis, waar ek ook Meester

van Kostuums en Seremonies is, is verskeie van hulle –

"ligsinnig, jaloers, soms venynig op mekaar.

Want hul werk is vermaak, en vermaak is swaar.

Toertjies uithaal voor die langlip-Habsburgs –

nie maklik nie, hoor.

"Ek skilder hulle graag. Klee die stomp postuurtjies

in met skittering. By my is hulle stil, soms treurig,

dikwels wys – aanvaar die rol soos aangedui, herskik

die ledemate, is tevrede. Erg ontvanklik –

ek verbeel my tog verbeelding intensiveer

wanneer dit tuiskom in verwrongenhede.

"Kyk my ook altyd in die oog. Kleur

mý in. Takseer. Insinueer. Op stuk

van sake: ek staan ook

op ’n verhoog."

weet jy iets wat ek nie weet nie

tussen my en die uitsig

het baie bome te wapper gekom

riviere tak en vertak

asof dit niks is nie

’n abstrakte groen lig vreet

die sparrebosse heuwels

’n rasende skaduwee leun oor my

waar ek hier sit, en wil van my weet:

wie is nou eintlik jy?

ek sal opstaan en na my bome gaan

soos ’n verlore seun

vroeg I

ek gewaar dat jy in die oggend met my wakker word

en saans met my gaan slaap

onderneem jy ook die vaarte oor ’n ronde aardbol

wat ek onderneem – die melkwit reis waarin ek swaai

soos in die uier van ’n koei

vaar