Onversadig

Onversadig

T.T. Cloete

Je kunt een groot vuur in je ziel hebben, en niemand

komt er zich aan warmen, en de voorbijgangers

zien niets dan een beetje rook boven uit de schoorsteen komen, en gaan huns weegs.

– Vincent van Gogh

Inhoud

1

helen keller

in moerasse, grotte en as

val en ruimtevrees van die aardbewoner

stilhuil

homo symbolicus

2

Landheer en pagters

3

die eenvoud van die eenvoudiges

dorpsrit

draaiboek

Muishondkraal

4

terugrit

identiteit

Hendrik Biebouw

geskiedenismakers

achillesse

5

saamsing

swerwende verse

Op Toon se Hoëveld

Heimwee?

op my ou ramkietjie

ouetehuis

foto van Theo Wassenaar

’n wiegelied vir alle kinders

Achilles se skild

what a wonderful world

6

verslag van die ruimtetoeris uit die Kraanvoël

terugsoek na die oorskot aan die begin

no one understands completely how it works

7

kardoes

8

vir ons volgende wêreldbekersokkerspan

nuttelose verse

die Dakarkewer 2007

9

van de liefde die vriendschap heet

brief

10

L’amor che move il sole e l’altre stelle

-kunde

foto van vrou by die see 1966

helder Saterdag

roetes op soek na jou

rou waterverfkomposisie 2007

11

fragmente van die onvolledige gedig

buite bereik van die keurteling?

knal

seën

homo insciens

12

uitkomsgerigte onderrig

13

pangaea ultima

sprokie van die voëltjies vertel in ’n alleengesprek

mirafra apiata

Net één

bonsai

hoop op hoop, laaste saampraat

die begeerlike mens

Eindnotas

1

helen keller

óns hande oë en óns ore

kan soms lieg

háár hande is geëmbosseer

lipteer

twee palms vol papille         twee tonge

vol klein proe-tepeltjies en -bekertjies

gevoelig soos ’n haai se huid

in fijne vingertoppen leeft

een innerlijk en diep gebaar

    sy’t eers gedink haar hond kan praat

en as sy rose pluk kry hulle seer

die spinnekop in haar weef haardun rag

en vang die teerste trillings op

haar vlermuis stuur sy sonars uit

sy gryp my

my oë puil benouend

twee langsteelsampioene

uit hul kasse        my ore tuit vlermuisspits

the blind are not supposed to be

the best of guides

ons ander is oorlaai met chroomversiersels

wat ons goedkoop maak

platvloers en afgestomp

they look within themselves

– and they find nothing

ons steek ons hande in ons sakke

immers en ons katarak-oë staar

’n gids wat sonder dat ons struikel

in ’n land wat blind en doof is

lei sy ons op onbegane weë

deur ’n onbekende wildernis van opwinding

sy gaan ons nie deur vuur lei nie

nie laat verdrink in putte of

in afgronde laat tuimel nie

sy kan die skoonheid van haar blomtuin

met haar voete voel

the sun shines always there

birds sing the promise of the day

                                  . . . that shall be

I live a dream throughout

sy is ’n eerste mens

’n konsonant        fragment

en erfgenaam van daardie Naam

wat alle wêrelde gemaak het

die vriendelike leegte wag

die diepte van die pneuma duur

en waak en tas in stil afsondering

geruisloos doen die ingebore weet sy werk

voel sy die brokkies wat haar hand betas

voeg stukkies van ’n legkaart bymekaar

’n nuwe werklikheid word nooit aflatend

daagliks glansend singend vol verrassings

met haar vingers uit die chaos saamgestel

helen martins

wie in wil kom en net wil loer

wees weerbaar teen die pyn

se steek en bloei. daar staan ’n kaktus

voor my hek geplant met dorings vol venyn

en mure om my huis gebou

teen wat my uit myself wil sweep

dit het uitnodigings geword

vir wie net loer en weer vertrek

hoe hou ek spreeus en kraaie uit

die hoë bome wat behoort aan hierdie dorp

daar is nog meer en anders

wat ek uit moet hou

hoe hou ek met ’n kaktus en ’n muur

vuurtonge uit en wind wat uit die hemel val

en praat met ongewone Tale bó

dié wegsteekplek se groot verslae landskap

my uile met die mantisoë,

’n engel met gestolde vlerke staan

hier buite in die tuin en agterplaas

bloot in die son se skerp karookollig

die geitjies kruip uit in die nag

deur splete, loop vertikaal óp teen mure,

hang teen die vlak plafon onderstebo

en hou jou skeef van daar af dop,

droom teistering vir jou

en lê dit uit vir wie wil luister

die straat, ek weet

daar staan ’n horde,

loer op toonpunte,

die ballerinas soek na bresse in die wering

die hokus-pokus

is dit soos uile en kamele lyk

en engele? en mense?

wat dóén ’n mens daarmee?

ek het die sleutelgat vergeet en oopgelaat,

van klank vergeet wat ver kan trek, óm weerstand krul

’n ster se lig buig om die son

en sif deur die plafon en vensters

dit wat bestem was vir ’n veraf onbekende oor

en oog het hande uitgeruk en aan die loop

gegaan met my, ontsnap

en my verraai en uitgelewer,

ontklee, van my ’n danseres met vere

in ’n kroeg gemaak en aan geklets

en aan aanfluiting oorgegee.

Dit laat my dwaal op soek.

hoe soek ’n mens die onbekende?

my uile met die oë van ’n spinnekop

staar blind en stil son toe.

voor my is daar ’n dowwe leegte.

Dit laat my vasloop teen my beelde.

Dit laat my struikel oor

dit wat onsigbaar uit my broei.

Dit maak een van my flesse oop

met fyngemaalde lig in glas gevang,

met seepsoda gemeng

en vir die maklik sluk gewas

in olie van die bruin olyf

wat óm die ánder, óú Betesda groei.

ek gee my oor aan wat my dryf

op dié vergete plek, want een

wat toe wil maak in glas, beton,

in draad en yster,

word opgespoor

en oopgebreek en met ’n tong

van meer as een kant af

gestroop

in moerasse, grotte en as

hulle is ná eeue goed bewaar

in ’n soort onsterflikheid

tot hulle duimdruk en geslag

is nog sigbaar

ons spit hulle uit in moerasse onder mos,