Speurder Kwaaikofski: Die slinkse slangslenter

HOOFSTUK 1

Ek het twee weke gelede tien geword. Die aand voor my verjaardag was ek so opgewonde ek kon skaars slaap. ’n Hele tien jaar oud! Shucks, Sherlock, dit voel onwerklik!

Maar die volgende oggend is alles weer soos altyd. Ek word wakker met my ma wat my so styf vasdruk dat ek na asem hyg, en my ’n papnat soen gee – vol op die mond. Met ontbyt staan daar soos elke jaar ’n koek versier met rooi kersies op die tafel, ’n beker warm sjokolade en allerhande koekies.

Soos gewoonlik kry ek my presente eers ná twee happe koek en drie slukke warm sjokolade. My ma sê sy wil nie hê ek moet op my verjaardag honger skool toe gaan nie.

Maar dis net ’n verskoning. Sy treiter my, want sy weet ek kan nie wag om my presente oop te maak nie. Uiteindelik word my geduld beloon. Ek kry ’n onderbaadjie spesiaal vir speurders, met sewentien sakke en die coolste helder­rooi tekkies waarop almal by die skool jaloers gaan wees.

Tevrede? vra my ma en krap my hare deurmekaar. Ek het spesiaal vir my groot dag ’n halwe potjie jel gebruik om dit te laat regop staan. Wanneer gaan sy leer om my hare uit te los?

Baie! brom ek. Toe trek ek die nuwe tekkies en onderbaadjie aan, steek ’n pakkie Carpenters kougom, ’n notaboek, skryfgoed, ’n vergrootglas en ’n paar ander belangrike goed vir ’n superspeurder in die sewentien sakke en mik by die deur uit.

Maar my ma keer my. Jy het iets vergeet, sê sy en stop ’n boks met ’n groot sjokoladekoek in my hande.

Van my eerste jaar op skool het ons klas die gewoonte dat jy op jou verjaardag vir almal eetgoed moet bring. Dit was eers die lekkerste roomkoekies en tertjies en soutigheidjies. Maar deesdae bring almal net sjokoladekoek. Klein sjokoladekoekies, groot sjokoladekoeke, wit sjokoladekoeke, donker sjokoladekoeke – enigiets met sjokolade. G’n wonder die skoonmakers hou niks van ons klas nie.

Maak seker elkeen kry ’n sny, sê my ma.

Ja-ja, antwoord ek en sit die boks op die vloer neer sodat ek my verwoeste hare kan regmaak.

Maar Ma is nog nie klaar met my nie.

Jou pa het vir jou geskryf, sê sy en haal ’n koevert uit haar baadjie se sak.

W-w-w-ie? stotter ek. Die laaste paar maande was al