Lot se vrou

Lot se vrou

Joan Hambidge

Human & Rousseau

Vir Libbet

I really can’t stand the cantatas of J.S. Bach,

The distribution of sounds and silence is too perfect

I need yelling, a corrosive magma, an aggressive approach

Ripping to bits the silence of the night.

– Michel Houellebecq

Lot se vrou

Snags keer hulle terug,

die verlore geliefdes

in my troebel drome.

My eerste groot geliefde,

’n Medusa, lag grys en bitter

oor my donker woorde.

Kriptomnesia, skel sy:

alles wat jy skryf reeds elders op-

geteken. In drome word jy

ge-Delmore Schwartz, ge-Delmore Schwartz.

O ek is Lot se vrou,

Lot se vrou,

wat terugkyk na die hart wat brand.

Die ander onwillige muse

hou glo ruggespraak oor ons,

verklap aan almal hoe slordig

aanmekaar gestik is my gedigte.

O ek is Lot se vrou,

Lot se vrou,

wat luister hoe my woorde smeul.

Die ander een

ja, sy die donker skikgodin,

het my in die openbaar verguis,

my woorde, liefdeswoorde verpand

om haar nie-aandadigheid te bewys.

Oor haar droom ek nooit.

O ek is Lot se vrou,

Lot se vrou.

I

Reünie

’n Onverwagse oproep

vir ’n samekoms: "ons matriekklas

se reünie …" vra hoeveel onse in u pond?

Ek stof die kiekies in my geheue af,

vind geen kleurfoto, net die donker grein

van onwillig, onbegrip, ongenooid …

die Skeinat-onnie met sy ongebreidelde snor

bliksem ’n matriekseun met ’n bordpasser tot in trane,

die Biologie-juffrou bloos oor die geslagsontwikkeling

van die den (en pouse is dit Nuwe verse en Eybers

in die donker biblioteek met ’n Dewey-sisteem),

wyl Die Afrikaanse Onderwyser humor wurg

uit Die Burgemeester van Slaplaagte en Van Wyk Louw

one-two-cha-cha op die politiek van die dag gooi

soos wors en tjops op ’n helse braaivleisvuur.

Maandag open Die Skoolhoof met skriflesing en verwyt

oor twee prefekte se gevryery op die rugbyveld

(ja, die maan het lósgekom), wyl ’n vriendin tjank

in die Duitse klas oor dít wat nie staan

in die skooluitgawe van Raka.

Gemuurblom kyk ek toe: die two-step op Pretty Belinda

met die hoofseun (nie met my), maar met háár wat later

wegskuif toe ons Waterloo dek tot in die iteratief-duratief

van hierdie