Tańcząc nad przepaścią Moja walka z rakiem (polskie znaki)

Tańcząc nad przepaścią

Moja walka z rakiem

by

Bolesław Lutosławski

PUBLISHED BY:

Bolesław Lutosławski on Smashwords

Tańcząc nad przepaścią

Moja walka z rakiem

Copyright 2004 by Bolesław Lutosławski

Tańcząc nad przepaścią

Moja walka z rakiem

Wszystkie prawa zastrzeżone Bolesław Lutosławski 2004

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold

or given away to other people. If you would like to share this book with another person,

please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did

not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to

Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work

of this author.

Księżniczka z porcelany

– Non-Hodgkin lymphoma – poinformował mnie doktor Ellis.

– Czy to jest rak? – zapytałem drżącym głosem.

– Tak. – Doktor spojrzał mi prosto w oczy. Po czym dodał: – Zaczniemy chemioterapię od przyszłego wtorku. Czy ma pan jakieś pytania?

Szok. To był szok. To było coś, czego się bałem, i właśnie się stało. Siedziałem nieruchomo, w głowie pustka; przerażenie jeszcze się we mnie nie obudziło. Byłem jak człowiek, którego wrzucono do jaskini i zostawiono bez latarki.

Powoli, bezładnie różne myśli wyłaniały się wśród mrocznego kłębowiska nieznanych mi do tej pory uczuć, które wypełniały moje serce. Oczywiście, chciałem wiedzieć, jakie mam szanse i jak długo jeszcze będę żyć, ale bałem się o to zapytać. W dodatku lekarze od razu mówią o statystyce i procentach, zamiast powiedzieć, że nie mają pojęcia.

– Co w tej sytuacji mam zrobić?

– Musi pan o siebie dbać, dobrze jeść, chodzić na spacery i żyć w przekonaniu, że czeka na pana odległa starość, a my zrobimy, co możemy, żeby tę lymphomę pokonać.

– Czy to wystarczy?

– Stoi pan nad przepaścią, której ja nie znam – powiedział, całkiem uczciwie, doktor Ellis.

– A czy ten rak jest usuwalny?

– Owszem.

– Dziękuję.

Pożegnałem się i poszedłem do domu, ale dłuższą trasą, pustymi ulicami, bo płakałem i chciałem być w tym szlochu sam.

Trzy dni później, późnym piątkowym popołudniem poszliśmy do chińskiego cyrku, na co chłopcy czekali od tygodnia. Cyrk ustawiono w pobliżu centrum Cambridge, na Midsummer Common, gdzie często chodziliśmy nad rzekę karmić kaczki i łabędzie. Szedłem z Maksem, trzymając go za rączkę, Roman biegł przed nami z nowo zakupionym balonikiem. Już przed wejściem nerwowo szukaliśmy biletów, które wreszcie znalazłem w mojej kieszeni. Wtedy ukłoniła nam się ubrana w białe kimono, śliczna Chinka, która wyglądała jak księżniczka z porcelany, i to ona zaprowadziła nas do środka. Tam, wśród orientalnych dekoracji, lampionów, wstęg, w tłumie widzów chłopcy dostrzegli wielu kolegów ze szkoły i robili do nich zabawne miny.

Wkrótce barwnie ubrani młodzi cyrkowcy rozpoczęli przedstawienie – przeskakiwali przez płonące obręcze, z lekkością gazel wspinali się sobie na ramiona, tworząc piramidy, żonglowali, czym popadło. Prawie nie zwracałem na nich uwagi, bo przyglądałem się mojej małej rodzinie. W rozmarzonych oczach chłopców widziałem fascynację tym, co się działo na arenie, zachwyt bajkowością cyrku, i to było coś najwspanialszego, w czym mogłem uczestniczyć.

– Tato – wykrzyknął Roman – czy widziałeś, co on zrobił? I przelotnie spojrzał na mnie oczami pełnymi podziwu dla gibkiego akrobaty.

Uśmiechnąłem się do niego, choć serce oplatały mi ciernie, myślałem o tym, jak długo jeszcze z nimi będę… Kiedy oni mnie utracą? Czy sobie beze mnie poradzą?

Nie miałem złudzeń co do tego, że umrę. Byłem całkowicie przekonany, że słowo „rak oznacza wyłącznie „śmierć za rogiem.

Po przerwie arena stała się sceną, na której cyrkowcy tworzyli pełne dynamiki przedstawienia, opowiadając nam tanecznymi ruchami mistyczne historie ze starożytnych Chin. Zawieszeni na stalowych linach wojownicy fruwali po całym cyrku, walczyli mieczami i