Vervloekt (Boek #1 van de Vampieren Legendes)

Vervloekt

(boek #1 van de Vampieren Legendes)

emma knight

Copyright © 2011 door Emma Knight

Alle rechten voorbehouden. Met uitzondering van toestemming onder de U.S. Copyright Act uit 1976, mag niets uit deze uitgave in enige vorm of op enige manier worden verveelvoudigd, gedistribueerd of overgedragen, of worden opgeslagen in een database of geautomatiseerd gegevensbestand, zonder voorafgaande toestemming van de auteur.

Dit ebook is alleen gelicentieerd voor persoonlijk gebruik. Dit  ebook mag niet worden doorverkocht of aan derden worden gegeven. Als u dit boek met anderen wilt delen, koop dan voor iedere ontvanger een afzonderlijk exemplaar. Als u dit boek aan het lezen bent, of als het boek niet alleen voor uw gebruik werd gekocht, retourneer het boek dan en koop uw eigen exemplaar. Dank u voor het respecteren van het harde werk van deze auteur.

Dit is een fictief boek. Namen, personen, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen, en incidenten zijn een product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Enige overeenkomst met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig.

Boeken van Emma Knight

VERVLOEKT (Boek #1 van de Vampieren Legendes)

ONTVOERD (Boek #2 van de Vampieren Legendes)

GEBETEN (Boek #3 van de Vampieren Legendes)

VERKOZEN (Boek #4 van de Vampieren Legendes)

ONTWAAKT (Boek #5 van de Vampieren Legendes)

OPGESTAAN (Boek #6 van de Vampieren Legendes)

GEVALLEN (Boek #7 van de Vampieren Legendes)

INHOUDSOPGAVE

Hoofdstuk Eén

Hoofdstuk Twee

Hoofdstuk Drie

Hoofdstuk Vier

Hoofdstuk Vijf

Hoofdstuk Zes

Hoofdstuk Zeven

Hoofdstuk Acht

Hoofdstuk Negen

Hoofdstuk Tien

Hoofdstuk Elf

Hoofdstuk Twaalf

Hoofdstuk Eén

Rachel Wood zat achterin de stationwagon van haar ouders, en haatte haar leven.  Rechts van haar zat haar vervelende jongere broertje, Mark, en links van haar zat haar oudere zus Sarah, die luidkeels mee zat te nurieën met de popmuziek uit haar iPod. Terwijl de vader van Rachel richting aangaf en de snelweg afreed, haalde Rachel diep adem, hield haar adem even in, en zuchtte diep. Ze kon niet geloven dat haar ouders haar juist nu lieten verhuizen. In de tweede klas.

Rachel kon het niet laten om alsmaar negatief te denken. Wat als ze geen nieuwe vrienden zou maken? Wat als men haar zou pesten? Wat als ze er niet bij hoorde, of haar kleren stom waren? Ze maakte zich zorgen dat haar zus haar in de gangen voor schut zou zetten en ze zich voor haar broertje zou schamen, sterker nog: Rachel maakte zich zorgen dat haar heerszuchtige, overijverige ouders haar zouden vernederen.

Haar vader sloeg linksaf een lange weg in.

Is dit het? Vroeg Rachel zichzelf af.

De auto reed verder, dwars door het centrum van de stad. Door het raam zag Rachel een pizzeria, een videotheek, een nagelsalon en een Hallmark-winkel met ballonnen en kaarten in de etalage. Ook zag ze een koffieshop en een kledingwinkel met ‘mama’-kleding in de etalage.

Terwijl de auto langzaam door de stad reed, zag Rachel een aantal mensen: een vrouw met een kinderwagen op de stoep, een man met zijn twee zoons die AYSO blauw met zwarte voetbalshirts en voetbalklossen droegen. Rachel zag ook een aantal kinderen, waarvan één een trui droeg met een tijger erop en de letters AHS.

Rachel herkende de letters van de welkomstbrief die ze een aantal weken geleden had ontvangen van de Apache High School. Ze zuchtte en vroeg zich af of dit misschien haar nieuwe vrienden zouden worden.

 Rachel bekeek de kinderen van top tot teen een voelde een knoop in haar maag. Door deze kinderen te zien werd ze nog meer zenuwachtig voor haar eerste schooldag morgen.

Ze schaamde zich omdat haar vader zo langzaam door de stad reed. Rachel dacht: weet hij niet hoe stom het is om zo langzaam door de stad te rijden? Ze deed haar hoofd tussen haar benen totdat de auto vaart maakte.

Ze reden nog eens vijf minuten door een straat in een buitenwijk. Ze keek naar elk huis waar ze langs reden en ze was verrast door wat ze zag. Deze huizen waren heel anders dan de huizen in haar vorige woonplaats; ze waren groot en weelderig, met een lange ronde oprijlaan en sommige zelfs met zuilen langs de oprijlaan.

Waar zij we?

De vader van Rachel remde aan het eind van de straat. Sarah deed haar oordopjes uit en keek op.

Mark wees met zijn vinger en vroeg, Zijn we er?

De knoop in haar maag groeide terwijl ze wachtte om haar nieuwe huis voor de eerste keer te zien. Ze vroeg zich af hou het huis eruit zou zien, ze vroeg zich af of ze haar kamer weer met Sarah zou moeten delen, en hoe haar slaapkamer eruit zou zien.

42 Pine Road! Zei de vader van Rachel gretig.

De gedachten van Rachel werden abrupt onderbroken terwijl ze hun nieuwe oprijlaan opreden.

Thuis.

Rachel bestudeerde het huis terwijl ze de oprijlaan opreden. Dit huis was anders dan de andere huizen in haar straat: een wit huis met zwarte luiken, het huis was wat meer bescheiden, zonder zuilen en ronde oprijlaan. Het huis had een rode voordeur met een koperen klepel in de vorm van een leeuw.

Terwijl Rachel uit de auto stapte, zuchtte ze nogmaals diep en pakte ze haar koffer. Ze rende naar binnen, samen met Sarah en Mark, om de slaapkamers te bekijken. Sarah gaf Rachel een elleboog terwijl ze door de voordeur vlogen.

De grote kamer is van mij! Schreeuwde Sarah.

Sarah rende naar boven, door de gang en sloeg de deur dicht. Mark stootte Rachel aan waardoor  haar koffer uit haar handen viel, vloog een van de slaapkamers binnen en sloeg de deur dicht.

Bovenaan de trap aangekomen zag Rachel een open deur, de enige deur die nog open stond, en ging naar binnen en zette haar koffer neer. Haar kamer was klein, maar het was ten minste haar eigen kamer. Ze was blij dat ze niet weer met Sarah en haar irritante obsessie voor muziek werd opgescheept.

Een aantal seconden later klopte er iemand op de deur.

Schiet op, het is zwaar, De stem van de moeder van Rachel klonk dof.

Rachel!

Rachel opende de deur en zag haar moeder die een grote kartonnen doos vasthield, met daarop Spullen van Rachel met zwarte stift geschreven. Haar moeder zette de doos in het midden van de kamer neer, keek naar Rachel en zei, Maak je geen zorgen schat, je gaat het hier vast naar je zin hebben, dat beloof ik je.

Rachel haalde haar schouders op en mompelde, Het zal wel.

Rachel was boos op haar ouders sinds zij een aantal weken geleden de verhuizing aankondigden. Dit kwam op een avond ter sprake tijdens hun zomervakantie in Virginia Beach. Haar ouders gedroegen zich al de hele vakantie vreemd, en Rachel had het gevoel dat er iets aan de hand was. Eerst dacht ze dat haar moeder misschien zwanger was,  maar ze had nooit verwacht dat ze zouden gaan verhuizen.

Rachel had haar hele leven in Pennsylvania gewoon, in dezelfde stad, hetzelfde huis, en in de zelfde slaapkamer sinds ze een baby was. Ze had nooit verwacht dat ze zouden verhuizen, en al helemaal niet tijdens de middelbare school.

We zullen zien, zei Rachel tegen haar moeder.

De moeder van Rachel liep de kamer uit en sloot de deur achter zich.

PIEP PIEP PIEP.

Rachel keek uit het raam en zag een grote witte vrachtwagen achterwaarts de oprijlaan inrijden, met AL’s Verhuizen en Opslag op de zijkant van de wagen. Het piepen stopte, en twee mannen sprongen uit de wagen en gooiden de achterklep open.

Doos na doos werd uitgeladen. Ze had het gevoel dat haar hele leven in een klap overhoop was gehaald en in dozen was gestopt, alleen maar omdat haar vader werd overgeplaatst.

Rachel zag haar vader en moeder met de verhuizers praten en alle dozen voorzien van kleurrijke, zodat de verhuizers precies wisten in welke kamer de dozen gezet konden worden.

Hoewel Rachel boos was, was ze ook angstig om haar nieuw huis te zien. Ze liep zachtjes haar kamer uit en de trap af. Ze wilde niet dat haar familie zag dat ze nieuwsgierig en opgewonden was om het huis te verkennen.

Beneden aan de trap ging ze rechtsaf de woonkamer in. Ze zag een open haard en twee grote ramen. Rachel begon zich in te beelden hoe het zou zijn om in deze kamer Kerstmis te vieren, en in de hoek de kerstboom op te tuigen. De kamer was nu leeg, met uitzondering van een aantal dozen die waren opgestapeld langs de muur.

Rachel ging verder door de woonkamer, die uitkwam in een andere kamer. Het was een heldere kamer met een erker, die uitkeek op de voortuin. Rachel ging ervan uit dat dit de eetkamer was, maar ze wist het niet zeker. Deze kamer had een lelijke bruine kleur, waar Rachel een hekel aan had.

Terwijl Rachel de lelijke bruine kamer uit liep, kwam ze in de keuken terecht. Ze deed het licht aan en keek rond. Ze werd depressief van de zwarte  formicakastjes en de donkere linoleum vloer. Er hing een muffe geur in de keuken waardoor ze haar oude huis nog meer begon te missen.

Rachel verkende de rest van de kamers en voelde een soort van ontwenning waarvan ze niet wist dat ze die voor een huis kon voelen. Nooit eerdere realiseerde ze zich hoe gehecht ze was aan haar oude huis in Pennsylvania.

Rachel hoorde de verhuizers via de voordeur binnenkomen, terwijl haar ouders hen instructies gaf waar de dozen, meubels, stoelen, fotolijsten, TV en computer naartoe moesten. Rachel vond het genoeg en ging terug naar boven voordat iemand haar opmerkte.

Ze deed de deur van de slaapkamer dicht en ging op de grond zitten naast een doos met haar spullen. Ze zocht wat in haar navyblauwe Kiplingrugtas om haar sleutelhanger te vinden: ze wist dat hier een klein schaartje aan zat. Ze knipte het plakband van de doos open, benieuwd over wat ze hierin zou aantreffen.

Rachel herinnerde zich dat ze woedend was toen ze haar spullen in moest pakken en had alles maar willekeurig in de doos gegooid. Toen ze de doos openmaakte was de rommel dan ook geen verrassing. Het was alsof haar hele leven in een miezerige kartonnen doos paste.

Bovenop lagen een paar stoffige foto’s van haar en haar vrienden in Pennsylvania. Ze miste haar vrienden en kon zich geen leven zonder hen voorstellen.