De Volvo Moordenaar: George Bracke Thriller, #5

1.

De auto stond al meerdere uren onder de eeuwenoude lindeboom op de hobbelige parking van het Boerenhof. Opgewekte mensen kwamen bij bosjes aangereden om het bruidspaar te feliciteren. Ze sleepten bloemen en geschenken aan die op de rijkelijk versierde tafels steeds grotere stapels vormden. Daar trok de man in zijn grijze Volvo S40 zich niets van aan. Hij had zich niet toevallig hier geparkeerd, dicht bij zijn doel om vooraf te mediteren en het plan nog eens grondig door te nemen. Deze momenten had hij nodig om zich optimaal te concentreren.

Hij sloeg linksaf en reed aan het kruispunt met gierende banden naar rechts terwijl het licht nog op rood stond. Een oude vrouw  op het zebrapad kon zich met een verrassende kattensprong ternauwernood in redding brengen en stak haar handtas woedend in de lucht. Er zat een groot gat in haar kous, en ze had het begin van een snor.

2.

George Bracke keek genietend naar buiten, drie hoog vanuit zijn nieuwe nest. Vier maanden was hij nu al in zijn nieuwe functie benoemd, en hij voelde zich van dag tot dag beter in zijn vel.

De telefoon ging, en Bracke schrok uit zijn mijmeringen op. Hij was pas terug van een trip naar Moskou, en de reis zat nog in zijn lijf.

‘George? Goed thuis geraakt?’

Hij kende de stem van Werner Van Aken uit de duizend. ‘Ja, chef.’

Bracke kon het niet helpen, ofschoon Van Aken strikt genomen zijn chef niet meer was noemde hij het hoofd van de politie nog altijd zo. Van Aken liet na er iets over te zeggen, want hij bleef zich de meerdere van Bracke voelen.

‘Ik wip vandaag of morgen nog wel even binnen’, zei Bracke.

*

Met gepaste trots keek Günther Verspee naar de keukenbrigade, die in volle slagorde bezig was de laatste hand aan de kookwerkzaamheden voor die middag te leggen. Vandaag zou het zweten worden, want de Zweedse managers die op bezoek waren stonden bekend om hun veeleisendheid.

Hij werd uit zijn overpeinzingen opgeschrikt door het groepje zakenlui dat door de p.r.-verantwoordelijke Erwin Proost naar het VIP-restaurant werd geleid. De zoveelste hoge pieten die de fabriek kwamen bezoeken, daar keek hier allang niemand meer van op.

Günther Verspee zag hoofdschuddend de bobo’s, zoals hij ze graag noemde, passeren. Hij draaide al een aantal jaren in het bedrijf mee en had af en toe wel eens heimwee naar de tijd dat het allemaal wat losser mocht en kon. Anderzijds had de toegenomen efficiëntie ook zijn voordelen, en hij wist dat het de enige manier was om te overleven in de jungle die de internationale autobranche geworden was.

Eindelijk kwam de beloofde e-mail vanuit Zweden binnen. Verspee had er een gewoonte van gemaakt om bij belangrijk bezoek vooraf te informeren naar eventuele allergieën of gerechten die de gasten niet lustten zodat hij in een volwaardig alternatief kon voorzien.

Hij las het lijstje door en glimlachte. Deze heren waren gelukkig niet veeleisend. Eentje gaf te kennen allergisch te zijn voor rendiervlees en braambessen. Verspee had nog nooit rendier gegeten en kreeg er plotseling zin in.

––––––––

3.

Wincanton, USA. De robuuste man in zijn typische houthakkershemd keek zenuwachtig op zijn uurwerk. Nu zou het allemaal niet zo lang meer duren, dacht Ake Nilsson. Het was wachten op het verlossend telefoontje vanuit Europa dat elke dag kon komen, dat de zo zorgvuldig voorbereide opdracht eindelijk uitgevoerd was. Ake Nilsson had geen idee van het tijdsverschil met België, tot voor kort voor hem een ongekende plek die evengoed op de noordpool als in de Azoren kon liggen.

Nadenkend staarde hij naar de heldere sterrenhemel. De twijfel die hij ooit had gevoeld over zijn gewaagd project had intussen plaatsgemaakt voor vastberadenheid. Het had aanvankelijk waanzinnig geleken, maar intussen twijfelde hij niet meer. Hij kon nu al in gedachten de stapels geld zien die hij ermee zou verdienen.

*

Het was in het verleden al vaker gebeurd, maar George Bracke zou er nooit aan wennen. Hij had amper zijn vermoeide hoofd neergelegd en was meteen in dromenland, en daar ging die verdomde telefoon. Gelukkig was Annemie nog wakker. Ze lag half rechtop in een rapport te lezen en zag er best aantrekkelijk maar onaantastbaar uit, maar haar bril en haar in een dotje. Cool en sexy, een vrouw die wist wat ze wou en daar ook voor ging.

‘Ja, Werner?’ zei ze, voor de persoon aan de andere kant van de lijn de kans kreeg zich kenbaar te maken.

Als Annemie al dreigde in te dutten, dan was ze nu klaarwakker. Ze luisterde naar haar chef, die steeds opgewondener begon te praten. Haar bril gleed bijna van haar neus, en ze begon spontaan notities te nemen. Bracke probeerde haar krabbels te lezen en meende in de hiërogliefen ‘Volvo’ te herkennen, maar was er niet zeker van.

‘Begrepen’, zei Annemie. ‘Ik maak er meteen werk van.’

‘Iets dat niet tot morgen kan wachten?’ vroeg Bracke, een geeuw moeizaam onderdrukkend.

‘Een of andere Zweed is blijkbaar al enkele uren spoorloos verdwenen. Een topman van Volvo die hier met een delegatie op bezoek was.’

‘Die kerel heeft de laatste tijd natuurlijk veel te hard gewerkt, en is nu in de stad de bloemetjes aan het buiten zetten. Ik stel voor dat ze de buurt van het Glazen Straatje eens grondig uitkammen. Die vent komt heus wel weer boven water.’

‘Best mogelijk. Maar Van Aken wil toch voor alle zekerheid al een persbericht laten opmaken. Als ze die man terugvinden, kunnen we de media op die manier aantonen dat we de zaak ernstig genomen hebben.’

Bracke keek haar met slaapoogjes na toen ze uit de slaapkamer verdween, op weg naar haar bureeltje in de gang. Ze had een tijdlang af en toe op in bed haar laptop gewerkt, tot Bracke zijn veto had gesteld. Het bed diende om in te slapen en nog van die dingen, maar niet om in te werken.

4.

André Cornelis was al om zes uur opgestaan en zat na een snel ontbijt meteen goedgeluimd aan de computer te werken. Hij prees zich gelukkig dat hij een half jaar geleden de belangrijkste beslissing uit zijn leven genomen had door het korps te verlaten. Voorlopig via het vangnet van een jaar loopbaanonderbreking, maar hij wist nu al dat hij nooit mee zou terugkeren.

Bracke was naast zijn echtgenoot Bart de eerste die wist wat hij van plan was. Nog vier dagen, en dan was het eindelijk zover. En opende hij in een oud pand aan de Kraanlei een galerie van hedendaagse kunst. Een galerie die overigens niet winstgevend hoefde te zijn, want net voor nieuwjaar was zijn moeder overleden en had hij het familiefortuin geërfd.

Hij keek op zijn uurwerk. Nu heerste nog grote stilte op het politiehoofdkwartier, maar algauw zou daar de drukte van alledag losbarsten. Een relatieve drukte, want ze keerde elke dag volgens een vast ritueel terug en werkte op de duur afstompend. Hij rilde bij de gedachte alleen al. Hier kon hij tenminste ongegeneerd aan zijn blote buik of kont krabben en af en toe een wind laten ontsnappen.

Voor hem lag een dik dossier, dat uitpuilde van de foto’s en tekstdocumenten. Op zijn tafel lag een hoop tekeningen uitgespreid, die hij aandachtig bestudeerde. Zo ging de voormiddag snel voorbij.

Iemand kwam binnen. Cornelis hoefde niet om te kijken om de persoon aan zijn stap te herkennen.

‘Dag George. Blij je nog eens te zien.’

Ze omhelsden en zoenden elkaar alsof dat vanzelfsprekend was.

‘Long time no see.’

‘Het is druk geweest’, zei Bracke, maar het klonk helemaal niet als een goedkoop smoesje.

‘Tegen wie zeg je het.’

‘Alles kits met Bart?’

‘Mijn ventje legt mij nog steeds in de watten’, glunderde Cornelis. ‘Hoe het met Annemie gaat moet ik niet vragen, want ik ben gisteren nog met haar gaan lunchen.’

‘Een mooi pand heb je hier.’ Bracke keek prijzend om zich heen. ‘Wie had dat ooit van je gedacht. André Cornelis, galeriehouder op de Graslei.’

‘Tot een jaar geleden zelfs ik niet in mijn stoutste dromen’, lachte Cornelis. ‘Maar hoe gaat dat in het leven, plots is er die drang om tabula rasa te houden.’

*

Die dag stond in alle kranten een klein bericht over de verdwijning van ene Gunnar Petterson, die nog altijd geen teken van leven gegeven had. Van Aken had Abdel Hassim op het onderzoek gezet, voorlopig nog zonder resultaat. Wat ze wel wisten, was dat hij de vorige avond op zijn kamer in het Novotel telefoon had gekregen van iemand die een vreemde taal, vermoedelijk Zweeds, sprak en vijf minuten later het hotel had verlaten. Een van de kruiers had hem in het gezelschap van een man richting Belfort zien stappen en van daar was het spoor