Emma

Francesca Pace

EMMA

Wampiry, czarownice, magia

To wszystko, co ożywiało jej fantazję

stało się nieodwołalnie

jej rzeczywistością

Francesca Pace

EMMA

EMMA

Dla MEMY 

PODZIĘKOWANIA

Mojej Emmie, bo chociaż jest jeszcze taka malutka, to już okazuje siłę, odwagę i determinację.

Za to, moja maleńka, że byłaś dla mnie podporą w momentach trudnych, dodając barwy mojemu istnieniu twoim słodkim uśmiechem, sercem i przepięknymi, wielkimi oczami.  Dziękuję.

Miłości mojego życia, która wspierała mnie i dodawała otuchy w każdym momencie tej pięknej przygody.

Bb, która dodawała mi skrzydeł i dumy po każdym napisanym słowie, po każdym wierszu, wierząc we mnie. Bez ciebie nie byłabym w stanie ukończyć tego szalonego pomysłu. Dziękuję.

Serenie, która zawsze była, jest i będzie moim osobistym słońcem, rozgrzewającym i oświecającym każdą ciemną chwilę. Dziękuję.

Bądź śmiała i nieugięta, mężnym sercem i bez obaw stawiaj czoła przeciwnościom, a twoja silna dusza będzie ci wsparciem na każdym kroku.

Zaspokajaj ciekawość, bo ona jest napędem wiedzy.

Walcz żarliwie i z pasją w obronie własnych przekonań i miłości, świadoma tego, że po powrocie z każdej walki, dostąpisz ukojenia i pokrzepienia.

Ciemność.

Cisza.

Dostrzegam słabe pasma światła przepychające się między wysokimi i gęstymi gałęziami odwiecznych drzew, otaczających mnie z każdej strony.

Wielkie, gigantyczne dęby o solidnych i sękatych pniach, dumnie i szlachetnie wznoszą głowy, niczym olbrzymy świadome własnej nieśmiertelności, zaklętej w nieruchomej mocy.

Świeża i wilgotna w dotyku kora, niejako zbroja rzeźbiona przez setki lat, otula i chroni ducha drzewa, w którym drży wszystka siła życia.

Czuję pod moimi rękoma bicie jego serca.

Moje długie i smukłe palce z coraz większą wnikliwością pieszczą sylwetkę pnia, jakby chciały wyczytać z niego najgłębszy z sekretów.

W ciszy mroku rozlega się jedynie skrzypienie suchych liści, upadających delikatnie pod moimi dumnie kroczącymi stopami. 

Wsłuchuję się w szept każdego fragmentu żywiołu natury, której śpiew napełnia mnie odwagą do dalszej drogi.

Upajam się do głębi cudownym krajobrazem.

Delikatny blask przedzierający się pomiędzy gałęziami splata się w pajęczyny światła. Chłodne promienie, podobne do srebrzystych ostrzy spadających z nieba, przenikają gęstość liści, wbijając się w ziemię.

Silne drzewa i gałęzie ubrane bogato w liście splatają się nad moją głową, przesłaniając niebo.

To wszystko, co mnie otacza i przenika, zdaje się zatracać w przestrzeni, jakby zatartej w kolorach kładzionych przez zdolnego malarza, na pograniczu jawy i snu. 

Nieśmiała mgła otulająca moje stopy wybiega przede mnie i rozwiewa się po lesie w tańcu surrealnym... przelotnym... sugestywnym... a wilgotne powietrze przesiąkające moje ubranie i długie włosy, pachnie drewnem i błotem.

Oddech świeżego wiatru targa roztaczającym się pejzażem, czochrając moje niepokorne włosy i porywając mnie do życia.

Zatrzymuję się w sercu tego zaczarowanego miejsca. Obserwuję otaczającą mnie wszystkość i raduję się dogłębnie każdym zakątkiem, na jaki pada mój wzrok.

Oddycham głęboko zapachem lasu przebudzającym moje zmysły, już od dawna uśpione.

Chwytam za miecz. Jego garda po mistrzowsku wykuta wzbogacona jest o kamień ametystu osadzony w połowie wyszukanej ozdoby, której motywu nie jestem w stanie odczytać.

Pomimo iż jego ostrze mierzy ponad metr, trzymam go w ręku pewnie i bez trudu.

Zaczynam biec.

Biegnę coraz szybciej i zwinniej między drzewami. Coraz szybciej i szybciej mijam je, nawet ich nie dostrzegając.

Zatracam się całkowicie.

Pochłania mnie odwieczny spokój dostojnych dębów. Przelatuję między nimi pozbawiona ciężaru, niczym istota bezcielesna i przemijająca.

Moje ruchy są wdzięczne choć zuchwałe. Widzę moją nieskazitelną i dumną twarz.

Sarkastyczny uśmiech zarysowuje moje powabne usta, a żywy wzrok zdradza butę i niedoświadczenie mojego młodego wieku.

Zatrzymuję się tylko na chwilę, by spojrzeć za siebie i korzystając z danej mi mocy, powracam, prześlizgując się po prądach żywej i bystrej rzeki, która, mrucząc, podskakuje po kamieniach wylegających się na dnie koryta przecinającego las.

Głęboka cisza, przerywana tylko odgłosami natury, wplata się w ten jakby zaczarowany pejzaż. 

Jakaś dziwna i pociągająca siła popycha mnie do dalszej drogi.

Biegnę jeszcze szybciej. Wydaje mi się jakby ktoś, gdzieś, mnie do siebie wołał.

Czuję coraz szybsze pulsowanie krwi niosącej do każdego zakamarka mojego ciała siłę i pożywienie.

Napięte mięśnie odpowiadają natychmiast na każdy mój rozkaz.

Oddech staje się coraz krótszy.

Bicie serca przyspieszone i silne.

Zmysły gotowe do czynu.

Całe moje ciało wyraża siłę, moc i żywość.

Czuję się jakbym była najniebezpieczniejszym z drapieżników, nic nie jest w stanie umknąć mej kontroli, ani zaskoczyć mojego instynktu obrony.

W mojej skołowanej duszy roznieca się uczucie na pograniczu strachu i podniecenia. Adrenalina opanowuje moje ciało, ogłuszając mnie coraz bardziej. Moje członki drżą rozentuzjazmowane tak wielką śmiałością.

Każdy fragment mojego ciała drży niespokojnie.

A wszystko naokół staje się nagle jakieś nieruchome, prawie nieprawdziwe w swojej statyczności.

Tak jak wszystko istnienie wokół mnie, tak i moje myśli stają się spokojne, stałe, nieruchome, jakby na fotografii.

Mogę je obserwować i cofnąć się w czasie, by przeżyć raz jeszcze każdą chwilę.

Otaczająca mnie wszystkość wznieca we mnie pokój.

––––––––

W jednej chwili zalało ją morze światła, a do jej uszu bezpardonowo wdzierał się przeraźliwy hałas. 

Budzik brzęcząc bezlitośnie przenosił ją do rzeczywistości sypialni. Gastone, który jak zwykle wydrążył pod kołdrą kanał, dotarł do jej zakrytego nosa i lizał ją po policzkach, domagając się śniadania. 

Pokój nie był zbyt duży, z jego jednej ściany wyglądało okno w kształcie łuku, wychodzące na ogród należący do budynku.

Cały pokój był raczej skromny i niewiele mebli wchodziło w skład jego wyposażenia. Pośrodku stało łóżko z kutego żelaza, naprzeciwko niego stały stara szafa i komoda wypełniona przedmiotami wszelkiego rodzaju i użyteczności.

Chaos i bałagan rządziły się beztrosko na tych niewielu metrach kwadratowych jej małego, prywatnego świata.

Światło przedzierało się coraz śmielej przez jeszcze zamknięte okiennice,  rzucając pierwsze migające jasno pasemka na zdjęcia spoglądające ze ścian i na stos pamiętników ustawiony byle jak na stoliczku wciśniętym w kąt obok szafy.

Nowy dzień rozpoczynał się słonecznie, a wraz z nim rozpraszała się nocna mara.

Błogie wrażenie wyniesione z zaczarowanego i bezpiecznego świata snu ustępowało miejsca niepewności i obcości, uczuciom towarzyszącym jej odkąd sięgała pamięcią.

Jeszcze przez chwilę raczyła się pozostałościami po fantastycznym śnie, głaszcząc miękką sierść mruczącego Gastona. Zmrużyła oczy, mogłaby tak marzyć godzinami, lecz wskazówki budzika przesuwały się nieubłaganie szybko.

-  No  już, piękny kocurze... biegnij do kuchni.

Emma czule klepnęła kociaka i przeciągając się po raz ostatni w ciepłym łóżku, z żalem i z ociąganiem wydostała się spod miękkiej pierzyny. Gastone obejrzał się na nią i zwinnie zeskoczył z łóżka.

Gastone był kotem o elegancji i charyzmacie nietypowym dla swojego gatunku, każdy, kto przekraczał próg tego mieszkania, pozostawał pod jego urokiem.

Emma i jej przyjaciele godzinami mogli przyglądać się temu pięknemu, fascynującemu zwierzakowi. Odnosiło się wrażenie, jakby każdy jego ruch był pozbawiony nie tylko ciężaru, ale i czasu.

Miękki i leniwy Gastone był najbardziej długowiecznym kotem, jakiego Emma miała okazję kiedykolwiek poznać. 

Jego sierść była zupełnie czarna, mieniąca się odcieniami błękitu, błyszcząca i miękka. Z delikatnego pyszczka o długich wąsach, spoglądało dwoje żółtych, fascynujących oczu, nakrapianych złotem.

Po zaserwowaniu śniadania jego „Kociej Wysokości" Gastonowi, Emma szybkim krokiem przeszła do łazienki.

Poranny rytuał wprawiał ją w dobry humor. Prysznic, włosy czesane w kitkę i kawa. Wszystko odbywało się właśnie w takiej kolejności.

Porządek w świecie Emmy był bardzo ważny, gdyż dzięki niemu mogła panować nad utrzymywaniem kontroli, nad sytuacjami i emocjami.

Z natury była instynktowna i impulsywna, lecz z czasem nauczyła się dominować nad tym aspektem własnego charakteru, starając się zarządzać swoim osobistym światem i świadomie go kontrolować. Chociaż było to możliwe tylko wtedy gdy w jakiś dziwny i niewytłumaczalny sposób zdarzało jej się przewidzieć sytuacje, zdarzenia lub konsekwencje czynów własnych i innych osób.

Dlatego tym bardziej potrzebowała porządku i systematyczności, by już nigdy więcej nie dać się zaskoczyć, jak wielokrotnie miało to miejsce w przeszłości.

Krótko mówiąc, nie mogła pozwolić na to, by krew i serce kierowały jej życiem.

Weszła do łazienki, jej spojrzenie padło na odblask w lustrze. Zatrzymała się przed nim na chwilę, przyglądając się odbitej postaci. Kobieta spoglądająca na nią po drugiej stronie zwierciadła nie miała nic wspólnego z bohaterką ze snu.

Silna i zdecydowana protagonistka nocnej przygody ustąpiła miejsca jej, Emmie, wysokiej na metr sześćdziesiąt i ważącej niewiele ponad 55 kilogramów.

Emma uśmiechnęła się do swojego odbicia, rozpraszającego wszelkie pozostałości po nocnej marze.

Była drobna i szczupła. Na okrągłej, bladej i gładkiej twarzy, otoczonej kaskadą ciemnych, sięgających do ramion włosów, królowała para czarnych i zaciekawionych oczu. Jej wzrok przystrojony długimi rzęsami, dodawał zuchwałości  rezolutnemu uśmiechowi, w jaki układały się jej powabne usta. Kaprys zarysowany na nich mógłby pozwolić jej zawładnąć światem, gdyby tylko zdała sobie sprawę z mocy jego wdzięku.

Emma odznaczała się tym pięknem, który łączy w sobie prostotę i powab.

Twarz uniesiona pod prysznicem poddawała się pieszczotom ciepłego strumienia wody, spływającego po białośnieżnych, delikatnych ramionach i po tatuażu, jaki od dwóch lat zdobił jej skórę. Przyjrzała mu się i w tej samej chwili jakaś tajemnicza siła przeniosła ją na moment do snu, w którym ujmowała w ręku miecz. Motyw wyryty na jego gardzie był podobny do wzoru tego tatuażu.

W tym samym momencie senne wspomnienie zaczęło powoli zanikać, stając się matowe i niejasne. Nie była w stanie przypomnieć sobie niczego więcej.

Uśmiechnęła się do tego snu i do żartów jakie stroi podświadomość.

Woda, prześlizgując się po jej ciele, głaskała ciepłem młode, twarde piersi i płaski brzuch, spływając w dół po miękkich udach i szczupłych nogach.  

Długie palce Emmy w relaksującym dotyku masowały szyję, przesuwając się na wisiorek z ametystem, z którym nigdy się nie rozstawała. Pamiątka po mamie przenosiła ją do dalekich wspomnień najdroższej w świecie osoby.

Emma straciła oboje rodziców, gdy była jeszcze małą dziewczynką. Niewiele wspomnień z ich życia zachowało się w jej pamięci, a wraz z przemijaniem lat kontury ich twarzy  zacierały się coraz bardziej.

Kartki pamiętników rosnące w stosy zapisane były fragmentami ich obecności, wynurzającymi się z jej pamięci.

Obok każdego wspomnienia z życia rodziców, zapełniała stronice opisem snów, pojawiających się coraz częściej i wyraźniej.

Wspomnienie o mamie przenosiło ją do chwil pieszczot w ramionach najdroższej osoby, do głosu, który tak ciepło opowiadał historie o księżniczkach i odważnych rycerzach i do naszyjnika zwisającego z jej szyi. Emma wtulona w bezpieczne objęcia matki lubiła bawić się tym wisiorkiem i przyglądać mu się z fascynacją.

Pamiętała pocałunki i pieszczoty rodziców w pierwszych przypływach snu.

––––––––

Dźwięczny głos dochodzący z kuchni przywrócił ją nagle do teraźniejszości.

- Witaj kochanie!

To Serena ponaglała ją do pośpiechu. Czasu było mało, a one jak zwykle, były już spóźnione na wykłady.

- Oj, kochanie, a ty ciągle rozmarzona pod prysznicem. Ruszaj się!

Fantazjowanie było ulubionym spędzaniem czasu Emmy, robiła to bez przerwy, zawsze i wszędzie. Niespodziewanie wyłączała się z rzeczywistości, zatracając się w marzeniach lub w rozmazanych wspomnieniach nocnych snów, bez względu na to, co działo się wokół jej osoby.

Jej wzrok nagle stawał się nieobecny, przebiegły uśmieszek rysował się na jej twarzy, a wyobraźnia przepełniona czarownicami, wampirami i bezbronnymi dziewicami rozpędzała się bez granic miejsca i czasu.

Serena bardzo dobrze o tym wiedziała. Od zawsze były przyjaciółkami i od zawsze mieszkały razem, ale dopiero dwa lata temu, gdy Emma osiągnęła pełnoletność, opuściły rodzinę zastępczą i przeniosły się do Zurychu, znalazły to mieszkanie, rozpoczęły studia, podejmując, jak wszyscy, codzienny trud życia.

Serena też nie miała rodziny. Nikt nie potrafił powiedzieć niczego o jej pochodzeniu, wiedziała tylko tyle, że została opuszczona, gdy była jeszcze bardzo mała.

Serena i Emma, dwie przyjaciółki od zawsze dzielące ten sam los i ten sam dach, były dla siebie jak siostry. Chociaż były to bardzo dwie różne siostry, ale przez to uzupełniały się pod każdym względem.

Serena była zawsze słoneczna i uśmiechnięta, otwarta na świat. Piękna, o długich, jasnych, zawsze przykładnie uczesanych włosach, otaczających lekko wydłużoną twarz, pachniała prostotą i naturą.

Jej ruchy były zdecydowane i nadawały jej pewności siebie. Była wysoka i szczupła. Jej ciało wyrzeźbione przez ciągłe treningi i zaokrąglone linie twardych mięśni, czyniły ją piękną i nieskazitelną.

Serena uprawiała jogę, jogging i to wszystko, co pozwało jej na kontakt z naturą, którą była zauroczona i której czuła się częścią.

Emma, natomiast, była flegmatyczna, wręcz podobna do własnego kota. Jej czarne włosy były doskonałą oprawą dla wielkich oczu tego samego koloru, których spojrzenie było romantyczne i marzycielskie.

Emma zatracając się w swoich fantazjach, każdą wolną chwilę spędzała na czytaniu lub pisaniu. Uwielbiała podróże w świecie  wspomnień i wyobrażeń.

––––––––

Gdy Emma wychodziła z łazienki, na spotkanie jej wybiegł piękny, słoneczny uśmiech przyjaciółki i jej wesołe, szczere i jasne spojrzenie.

Oczy Sereny miały w sobie coś niezwykłego, posiadały wydłużony kształt, a ich kolor zmieniał się wraz ze zmianą pór roku, przechodząc od koloru miodowego latem, do zimnych pomarańczowych odcieni zimą. Jasne, prawie białe rzęsy, jeszcze bardziej podkreślały jej niesamowite bursztynowe tęczówki.

Serena jak zwykle witała najdroższą przyjaciółkę filiżanką  jej ulubionej kawy Starbucks, bez nie byłaby w stanie dojść nawet do drzwi wyjściowych. 

Emma chwyciła za filiżankę z taką samą szybkością, z jaką Gastone zeskoczył z łóżka, by pomknąć na śniadanie do kuchni. Zamruczała niczym jej podopieczny czworonóg i rzuciła się na stary fotel w jadalni, delektując się długim łykiem gorącej kawy.

Fotel, na którym siedziała skulona, pamiętał szczęśliwe chwile z jej dzieciństwa i był jedyną pamiątką rodzinnego domu.

Blisko niego stała kanapa z lat siedemdziesiątych zakupiona na pchlim targu kilka tygodni po przybyciu dziewcząt do miasta. Jadalnia, podobnie jak pokój Syreny, była pomalowana na biało i skromnie umeblowana.

Z białym tłem ścian jadalni kontrastowały kolorowe grzbiety książek Emmy wypełniających regały biblioteczki, natomiast kosze suszonych kwiatów były żywym świadectwem upodobań Sereny, która uwielbiała to wszystko, co wiązało się z mocą uzdrawiającą roślin i w sposób niemal maniakalny dbała o formę przyjaciółki, poddając ją codziennie rytuałom dziwnych miksturek i ziołowych herbatek.

Serena była specjalistką w tej dziedzinie wiedzy, wiele czasu poświęcała na lekturę o naturalnych dobrodziejstwach roślin, o lecznictwie ziołowym, a maleńkie mieszkanko często upodabniało się do laboratorium zielarskiego, przepełnionego ampułkami i zdjęciami roślin, przeniknionego zapachem, niekiedy wręcz mdlącym, roślin i kwiatów.

-  Dzień dobry, Emmo!

Wykrzyknęła radośnie Emma sama do siebie, przymykając oczy i delektując się następnym łykiem kawy, chociaż jej przyjaciółka, niecierpliwym wzrokiem ponaglała ją do ubrania się i do wyjścia.

Rozleniwiona dziewczyna wolałaby spędzić cały dzień wciśnięta w fotel, pogrążając się w marzeniach i wspomieniach odległego dzieciństwa. Podąsała się zatem trochę na cały ten pośpiech, dokończyła pić kawę i szybko wróciła do swojego pokoju, by się przebrać i dokończyć toalety. Niedługo potem dziewczęta wyszły.

Nareszcie, po długotrwałej szarudze, zapowiadał się słoneczny dzień.

Nawet drzewa w ogródku przed domem, chociaż już prawie bez liści, zdawały się weselsze i prostując się dumnie przed przechodzącymi dziewczętami, rzucały nieśmiałe cienie na jasnozieloną trawę.

Lato w tym roku było krótkie, było mało ciepła a wiele chłodu, ale dzisiaj za nikłymi chmurami malowało się słońce, a jego złociste promienie ozdabiały niebo barwami, niemal niestosownymi jak na tę porę roku. Przecież była to już prawie połowa października.

Powietrze było świeże i lekkie a przyjemny wiatr, mruczący coś sam do siebie, niestrudzenie podnosił z ziemi opadłe z drzew liście i zawijając je w młynki, poganiał je daleko, potem jak szalony, powracał znienacka do dziewcząt, psotnie wplątując się w ich włosy.

Zapowiadał się piękny, niezapomniany dzień.

2

Ranek minął jak zwykle... w spowolnieniu.

Emma nie była w stanie wyłuskać ani odrobiny zainteresowania wykładem łaciny, pomimo iż był to przecież język pierwotny jej ukochanego języka włoskiego. Uważała, że lekcje łaciny są nudne i przestarzałe. Nie lubiła mieć do czynienia z rzeczami starymi i nieużytecznymi, włącznie z językami uważanymi za martwe.

„Jeśli są martwe, to musi być tego jakiś powód. Są przeżytkami".

Mruczała sama do siebie, skrobiąc coś w notesie.

Spod jej długopisu wyłaniał się kształt miecza, podobny do tego, jaki ujmowała we śnie, wraz z ozdobnym motywem, którego kontury stawały się coraz bardziej wyraziste i precyzyjne.

Nie zwracała zbytniej uwagi na to, co wychodziło spod jej ręki. Robiła wszystko, co możliwe, by oddalić swój umysł i uszy od zachwytów wykładowcy, opiewającego piękno i subtelność łaciny, nawiązując do niezapomnianego Cesarstwa Rzymskiego.

Chociaż właśnie w tym momencie, gdy wykładowca zaczął wychwalać glorię Starożytnego Rzymu, Emma nadstawiła uszu.

Przecież wychowała się w Rzymie i uważała, że jest on najpiękniejszym miastem na świecie. Nie tylko najpiękniejszym, ale i najbogatszym w fascynujące sprzeczności.

Zamknęła oczy, przypominając sobie atmosferę wiecznego miasta, gdzie tysiące lat historii unosiło się na doskonale zachowanych alejkach Forów Cesarskich.

Oczami wyobraźni przeniosła się do uliczek wyłożonych kamiennym chodnikiem, po którym przechadzają się dziwni i zabawni osobnicy, gotowi, za garść euro, oprowadzić turystę, wzbogacając historyczną atmosferę opowieściami i anegdotami o Cesarskim Rzymie.

Nawet krótki moment relaksu przy szklance piwa przed kioskiem koło Circo Massimo na zawsze wpisuje się w pamięć, bo w tej jednej chwili można zdać sobie sprawę z wielkości i z bogactwa historii, skupionej w tym jednym miejscu. Sacrum et profanum przechadzają się pod rękę po uliczkach Zatybru, a pomnik świętego Piotra i kolumnada wydają się obejmować przechadzających się turystów.

Emma z Sereną wielokrotnie przechadzały się wzdłuż parapetu mostu Świętego Anioła, snując fantazje o sekretach skrytych w cichych murach tej wspaniałej fortecy, przeglądającej się w kołyszących się wodach Tybru.

Ileż to razy śmiały się i żartowały, zaglądając w stragany letniego kiermaszu, rozłożonego wzdłuż brzegów rzeki, ileż to razy szczebiotały w sobotnie wieczory, popijając tequilę! Ileż to razy płakały przez przegrane wojny i cieszyły się z tych wygranych, zawsze razem, złączone podwójną, niewidzialną nicią, wiążącą je niczym siostry.

Ból jednej - był ciosem dla drugiej, szczęście pierwszej - było spokojem drugiej.

Toteż, gdy Emma pchnięta jakąś niezrozumiałą wewnętrzną potrzebą postanowiła opuścić Rzym, Serena nie mogła postąpić inaczej, jak podążać za nią. Niemożliwym było rozdzielenie się przyjaciółek.

Wybór nowej siedziby padł na Zurych, ze względu na fascynującą architekturę gotyku, ozdabiającą miasto.

Emma natychmiast poczuła się przez nie porwana, a jej oczarowanie tą perłą w sercu Europy, nigdy się nie kończyło. Całymi dniami i bez końca mogłaby spacerować po starym mieście tętniącym pełnią życia, chociaż najbardziej kochała jego zachód słońca.

Uwielbiała wieczory, gdy nieśmiała jasność wschodzącego księżyca odbijała się w wodach rzeki Limmat, barwiąc ją w niebywałe wstęgi szarości i srebra, plącząc w jedno czar i tajemność.

Ożywające wieczorem blade światła latarni wtórowały księżycowi, odbijając się w leniwych wodach rzeki cicho i leniwie płynącej przez miasto, a niedaleko niej pulsowało życie nocnych restauracyjek i pubów wypełnionych hałaśliwymi tłumami.

Zakochani wymykali się z gwaru lokali, wylewając się na brzegi rzeki, gdzie, podglądani przez księżyc, wzajemnie skradali sobie pocałunki.

W Niederdorf, historycznej części miasta, zapach światowych restauracji roznosił się po ulicach i zaułkach pulsujących masami ludzkimi, spacerującymi wśród dźwięków wyczarowywanych przez ulicznych muzyków.

Rozmowy i śmiech roznosiły się po ulicach, docierając do każdego zaułka i jakby zaklęciem ożywiając całą dzielnicę.  Rój ludzki zdawał się falować, wszędzie można było napotkać spacerujących i roześmiane grupki młodzieży.

Ta radość i beztroska były zaraźliwe i Emma rozkoszowała się nimi, ocierając się o nie i przechodząc przez nie. Tłum oddalał ją od jej wewnętrznej melancholii, pochłaniając ją całkowicie swym szemrzącym kołysaniem.

Kochała i potrzebowała tej atmosfery kojącej ból i niepokój, które intensywnie splatały się w jej życiu. Od zawsze współżyła z nimi niczym w symbiozie.

Czasami odczuwała potrzebę obcowania z nimi sam na sam, spojrzenia im prosto w twarz, wówczas udawała się na spacer wzdłuż jeziora, a zimą, gdy nie było tam nikogo, do woli poddawała się fantazji i melancholii. Przesiadywała wtedy na ławce, obserwując zmarszczki jeziornej wody wkradającej się w szczeliny między nieruchomymi skałami i przysłuchując się jej chlupotaniu.

Jednostajność powtarzających się ruchów fal, rytmicznych i ciągle takich samych i melodyjność cichego mamrotania wody, wlewały w nią spokój.

Zurych opanowany był pozorną powolnością, wyglądał na zaspane i niezmieniające się miasto, lecz w rzeczywistości za tą gęstą zasłoną bezruchu kryło się dynamiczne i migocące serce,  napędzane przez tysiące mrówczych zabiegów.

Miasto kosmopolitańskie, nieprzewidywalne... podobne do Emmy.

Również ona pod maską nieporuszenia i obojętności kryła dudniącą i niespokojną duszę, a jej pozorny spokój ginął w wirze głębokich uczuć i wrażeń.

Właśnie dlatego kochała to miasto, bo odnajdywała w nim samą siebie.

Podczas przerw między wykładami, studenci wylewali się krzykliwie do kawiarenek w pobliżu uczelni.

Pomimo gęstej paplaniny i chichotów Emmie czasami wydawało się, że z jest w stanie usłyszeć perlisty, dochodzący z drugiego końca lokalu śmiech Sereny, rozbawionej umizgami zakochanego po uszy barmana, wpatrzonego w jej zalotne, bursztynowe oczy.

Kiedy indziej znowu wydawało jej się słyszeć szepty nawet bardzo dalekich rozmów.

A może to wszystko jej się zdawało i było tylko igraniem iluzji?

Wielokrotnie zadawała sobie to pytanie, ale jakoś nigdy nie próbowała sobie na nie odpowiedzieć, a wręcz rozpędzała je wytłumaczeniem o swojej zbyt wybujałej wyobraźni.

Była po prostu oczarowana tym miastem i jego życiem. Jego rozgorączkowanie i porywające różnorodności pozwalały jej oderwać się od rzeczywistości, przenosząc ją do świata fantazji.

––––––––

Emma siedziała przy stoliku, gdy nagle, z niemałym wrzaskiem, wtargnęła do lokalu reszta towarzystwa. W tym samym momencie odczuła wyraźnie, że ma stać się coś ważnego, że już niedługo nadejdzie jakaś ważna chwila, nadająca sens jej przeznaczeniu.

Serena przestała droczyć się z zakochanym barmanem i przedzierając się przez wesoły tłum doniosła do stolika dwie filiżanki cappuccino, dla siebie i dla przyjaciółki. Roześmiane i rozhukane towarzystwo otoczyło ich stolik z życzeniami urodzinowymi dla Emmy, sypiąc propozycje na uroczysty  wieczór.

-  Co powiecie na kolację tematyczną?

Zasugerowała z niepohamowanym entuzjazmem Martha, stemplując jednocześnie głośnym cmoknięciem polik Emmy.

Martha była znana ze swoich szalonych pomysłów tematycznych jak na przykład „sto kolacji w kapeluszu". Wybierała jakiś okres historyczny i, pomimo iż menu pozostawało niezmienne, to znaczy pizza i piwo, zmieniały się kapelusze na głowach przyjaciół, zależnie od wytypowanej epoki. Zawsze podczas nich działo się coś śmiesznego i za każdym razem kolacja należała do udanych.

Martha przepadała za takimi imprezami, a Emma uwielbiała Marthę, przez co była w stanie zaakceptować jej każdy, nawet najbardziej szalony, pomysł.

- Cześć Martho.

Powitała ją Emma, uśmiechając się do rozentuzjazmowanej przyjaciółki.

Jej włosy koloru marchewki i rozsypane na twarzy piegi, będące wizytówką szkockiego pochodzenia, bystre i promienne orzechowe oczy, połączone z żywymi ruchami, stawały się niczym ogniste, wesołe płomienie rozgrzewające każdą najsmutniejszą duszę.

Emma i wszyscy jej przyjaciele lgnęli do Marthy, zafascynowani jej ciepłem i sympatią.

„Martha pięknie pachnie".

Pomyślała Emma.

„Pachnie miętą i cynamonem".

Emma nagle zdała sobie sprawę, że z jej zmysłem węchu stało się coś zaskakującego: niespodziewanie wszystkie zapachy stały się bardzo intensywne a energiczna woń każdego z przyjaciół, nie tylko Marthy, gwałtownie zaczęła wdzierać się w jej nozdrza. Było to wrażenie niespodziewane i trochę niepokojące, jej nos stał się raptem o wiele bardziej wyczulony.

Ktoś za jej plecami zażartował:

- Urządźmy kolację z trupem...! Przecież urodziny Emmy wypadają w noc Halloween!

Piorunujące spojrzenie Marthy skierowało się w tamtą stronę. Pomysł należał do przystojniaka o imieniu Dim. Tak naprawdę to nazywał się Dimitri i przybył z mroźnej Rosji, a w Szwajcarii studiował lokalny folklor, który miał być tematem jego pracy magisterskiej z antropologii.

Dim był fascynujący, jego silne ciało, wyrzeźbione przez godziny ćwiczeń spędzanych na siłowni, zdawało się kontrastować z bladą i delikatnie zarysowaną twarzą, z której spoglądały intensywnie niebieskie oczy. 

Emma uśmiechała się jakby onieśmielona tak dużym zainteresowaniem przyjaciół i znajomych, wolałaby w tej chwili znajdować się zupełnie gdzie indziej. Wprawdzie świętowano jej urodziny, ale niespodziewane znalezienie się w centrum uwagi jej mikroświata wprawiało ją w zakłopotanie. 

Po niefortunnej propozycji Dima padło jeszcze wiele innych, równie nieszczęsnych pomysłów kolacji urodzinowej, Emma jednak nie uczestniczyła w ich wyborze, wyłączając się zupełnie.

Jej zmrużone, powabne oczy i zmieszany uśmiech na twarzy dawały do zrozumienia, że nie lubiła być w centrum uwagi. Jak na złość wszyscy goście kawiarni obserwowali jej stolik, otoczony grupą przekrzykującej się studenterii. 

Czerwone poliki piekły ją jak ogień, a wzrok wlepiony w stół, unosił się niekiedy, zerkając wstydliwie i jakby przepraszając obserwujących ją klientów.

Emma nie zdawała sobie sprawy, że nie tyle studenckie wrzawy, ile raczej jej uroda była obiektem zainteresowania. Jej naturalne piękno nie mogło nie być dostrzeżone, podobnie jak gesty przepełnione wdziękiem i lekkością. Każdy ruch jej ręki, każdy krok, były ciche i zwinne, czasami wręcz rozbrajająco niepewne, co sprawiało, że wbrew sobie przyciągała uwagę innych osób, gdziekolwiek by się nie znajdowała.

Pomimo iż znała siłę własnego głębokiego i przejmującego, spojrzenia oraz własnego witalnego uśmiechu, nie potrafiła spontanicznie obdarzać nimi innych. Jej ruchom i gestom towarzyszyło ujmujące onieśmielenie, co dodawało czaru i wdzięku jej pięknej twarzy i całej sylwetce.

Emma odnosiła wrażenie, że znajdowała się nie na swoim miejscu, a uwaga ciekawskich skierowana w jej stronę jeszcze bardziej wzbudzała w niej pragnienie wymknięcia się z krępującej sytuacji. Aczkolwiek nie mogła odmówić przyjaciołom swojej obecności, przecież okazywali jej tyle bliskości i przywiązania.

Pomimo zamętu i hałasu, jaki wytworzył się wokół niej, wyraźnie odczuwała obecność kogoś szczególnie zainteresowanego jej osobą i całym zamieszaniem. Wrażenie to było coraz silniejsze, Emma czuła na sobie czyjś intensywny i uporczywy wzrok, potęgujący w niej uczucie zakłopotania i onieśmielenia. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyła i nie była w stanie pojąć, skąd brało się u niej podobne przeświadczenie, ale czuła, że czyjeś spojrzenie zatrzymało się na niej i przeszywało ją coraz głębiej.

Energicznym ruchem zaskakującym otaczających ją przyjaciół, uniosła głowę rozglądając się niespokojnie dookoła. Jej plecy przebiegł dreszcz trwogi, nie była w stanie zrozumieć dokładnie kto i skąd przyglądał się jej, lecz była pewna, że to obce i badawcze spojrzenie należało do kogoś, kto szczególnie się nią interesował.

„Ki diabeł?" - pomyślała.

Wrażenie bycia obserwowaną potęgowało się coraz bardziej, wstała zatem, by lepiej rozejrzeć się po sąsiednich stolikach. Niewiele z nich było zajętych, a gośćmi kawiarenki byli przeważnie studenci. Nie dostrzegła niczego niezwykłego, a pomimo to jej niepokój wzmagał się coraz bardziej.

Coś dziwnego działo się z jej ciałem, wrażliwość zmysłu dotyku wzrosła u niej do tego stopnia, że wyraźnie odczuwała bieliznę przylegającą do skóry.

Było to odczucie niemal nieprzyjemne.

Wszystko działo się jakby we śnie, jakby nagle jej zmysły zaczęły wybudzać się z długiego uśpienia, jakby chciały ją ostrzec przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.

Jej oczy szybko przemieszczały się z jednej na drugą stronę lokalu, a na twarzy malował się zagadkowy wyraz niezrozumiałych emocji.

Nieoczekiwanie w jej polu widzenia pojawiła się Serena, jej wzrok wyrażał zaniepokojenie dziwnym zachowaniem przyjaciółki. 

Podeszła do niej, ujmując delikatnie jej twarz, wpatrując się czule i z niepokojem w jej błądzące i niemal przerażone oczy. Szepcząc troskliwie, zapytała, czy dobrze się czuje.

-  Tak.

Odpowiedziała Emma drżącym z niepewności głosem.

Słyszała mowę Sereny, ale jej obraz był jakby rozmazany. Dopiero po kilku chwilach twarz przyjaciółki zarysowała się z całą wyrazistością.

- Wyglądałaś, jakbyś była w transie, podobnie jak wtedy, gdy pogrążasz się w marzeniach... ale teraz wyraz twojej twarzy był dziwnie zły.

Pomimo, że na ustach Sereny rysowało się coś na kształt uśmiechu, Emma, jak nigdy dotąd, odczuła osobliwe zażenowanie z jej towarzystwa.

Spoglądając w cudowne oczy przyjaciółki, dostrzegła w nich nowy, nieznany jej dotychczas odcień ochry, tak jakby ich pierwotny kolor został skażony ciemną plamką podobną do kropli krwi, rozszerzającą się na pięknym pomarańczowym kolorycie tęczówek, rozkwitającym jak zawsze jesienią.

Emma zmarszczyła brwi i wytężyła wzrok, by dokładniej przyjrzeć się oczom Sereny, ale ta, jakby spłoszona, odwróciła głowę, spoglądając w inną stronę.

Emma początkowo pomyślała, że Serena być może nie chciała wprawiać jej w zakłopotanie, ale jednocześnie rodziło się w niej przeświadczenie, jakby właśnie w tym miejscu i w tym czasie jej najdroższa przyjaciółka chciała coś przed nią ukryć.

Starała się odpędzić od siebie tę myśl, wrócić do rzeczywistości, do tej kawiarni, do obecnych przyjaciół i do planów, jakie snuli na jej urodziny.

Uśmiechnęła się do drogiej koleżanki, której uporczywy wzrok zdawał się przeszywać ją na wskroś, po raz ostatni objęła wzrokiem salę i usiadła.

Reszta dnia minęła spokojnie, chociaż Emma nie była w stanie zapomnieć niesamowitego i niespokojnego wyrazu w spojrzeniu Sereny, podczas dziwnego zajścia w kawiarni.

Przez całe popołudnie walczyła z uporczywymi myślami, starając się nadać im inny kierunek, ale wspomnienie przeobrażających się tęczówek oczu drogiej przyjaciółki powracało nieustannie i nie dawało jej spokoju. Nie była w  stanie tego pojąć, a rozmyślanie o tym oszałamiało ją do zmęczenia.

Podczas całego popołudnia Emma kilkakrotnie przyłapała siebie samą na potrząsaniu głową, jakby w pragnieniu odpędzenia tego obrazu, który jednak nieubłaganie i uporczywie przesuwał się przed jej oczami.

Po powrocie do domu dziewczyny zamieniły ze sobą niewiele słów, obie odczuwały dziwne zażenowanie i nie były w stanie tego ukryć.

Nigdy dotąd nic takiego między nimi się nie wydarzyło.

Całe zajście i dziwne zakłopotanie Sereny było dla Emmy smutnym zaskoczeniem. Nigdy dotąd jej przyjaciółka tak się nie zachowywała.

Obie dziewczyny nieoczekiwanie odniosły wrażenie, jakby między nimi wyrosła zimna ściana, w następstwie czego każda z nich spędziła resztę dnia osobno, jakby w potrzebie wzajemnego uwolnienia się jedna od drugiej.

Każda z nich zajęła się własnymi sprawami, Serena zamknięta w swoim domowym laboratorium poświęcała czas zielarskim eksperymentom, Emma natomiast, pomimo popołudnia wolnego od pracy, pomyślała, że może się na coś przydać w lokalu, w którym od chwili zamieszkania w Zurychu była zatrudniona jako kelnerka.

3

Serena nie dawała sobie spokoju, bez przerwy myślała o tym, co tego popołudnia wydarzyło się w kawiarni i zastanawiała się, czy Emma zauważyła jej zażenowanie.

Zdawała sobie sprawę, że Emma z pewnością musiała dostrzec przemianę, jaka w niej nastąpiła i wiedziała, że trudno będzie wmówić jej urojenie. A przecież Serena do tej pory zrobiła wszystko, co mogłoby chronić najdroższą przyjaciółkę od niebezpieczeństw.

Od szesnastu lat, czyli od śmierci rodziców Emmy, starała się uchronić ją przed tym jego nieustannym spojrzeniem, lecz dzisiaj to jej się nie udało. Nie była w stanie pojąć, jak to się stało, że Emma tak jasno i intensywnie odczuła jego obecność, tak jakby było to dla niej najnormalniejszą rzeczą na świecie, jakąś niewytłumaczalną czy wrodzoną wręcz zdolnością.

Serena była pewna, że nie popełniła do tej pory żadnego błędu, że udało jej się osiągnąć zamierzony cel, to znaczy trzymać Emmę z daleka od jej prawdziwej natury i chronić ją przed każdym rodzajem ciemności. 

Była tego pewna aż do dzisiaj, czyli do chwili, w której Emma, w sposób dla niej niezrozumiały, zdołała pokonać ten mur obronny, jaki Serena wokół niej wzniosła, dopóki nie przerwała granic, jakie wokół niej zostały roztoczone.

Przecież do tej pory wszystko przebiegało, jak należy, każdy wykonywał należycie zadanie mu wyznaczone, przede wszystkim ona, która kochała Emmę jak siostrę i której chronienie nie było rzeczą niemożliwą czy nad wyraz trudną. Serena nigdy nie traktowała opieki nad przyjaciółką jako obowiązku, gdyż kochała ją nad życie, dlatego związek, który je łączył był czysty i głęboki, pomimo iż ich natury były tak bardzo różne a bytowanie Sereny na tym świecie, było znacznie dłuższe niż Emmy.

Uczucie, które wiązało Serenę z przyjaciółką, było tak wielkie, że była gotowa poświęcić za nią życie. Aczkolwiek, w ostatnim okresie bardzo często czuła, że było jej coraz trudniej przekonać prawdziwą naturę Emmy do pozostawania w ukryciu, nakłonić ją do wyłaniania się jedynie w przelotnych fantazjach, jeszcze do niedawna dochodzących do głosu tylko w snach przyjaciółki.

Od jakiegoś czasu odnosiła wrażenie, że prawdziwe jestestwo Emmy zaczęło wynurzać się z coraz większą częstotliwością i gwałtownością, z tego powodu Serena zwróciła się do Marthy prosząc ją o wspomożenie w powstrzymywaniu naturalnego instynktu i siły ducha najdroższej przyjaciółki.

Moc Emmy była potężna i niezwykle niebezpieczna i nikt, nawet Serena, nie znał jej wielkości. Z tego względu, z chwilą, gdy jej potęga zaczęła się objawiać, pomoc Marthy była nieodzowna.

Ekstrawagancka, rudowłosa dziewczyna weszła w codzienność Emmy jakieś dwa lata temu, chociaż tak naprawdę Martha czuwała nad nią od pierwszych chwil jej życia, towarzysząc jej i przyglądając się jej dyskretnie z ubocza.

Dwie dobre czarownice, które do tej pory były w stanie ukrywać swoją ogromną władzę, działały razem, starając się utrzymać potęgę chroniącego zaklęcia, jakie Serena nałożyła na Emmę w dniu jej narodzin, 31 października 1990 roku, czyli w dniu, na jaki przypada święto Samhain.

Utrzymanie mocy zaklęcia coraz bardziej wymagało dodatkowej energii, pomoc Marthy zatem była niezmiernie cenna. 

Martha i Serena bardzo różniły się między sobą siłą, pochodzeniem i mocą. Serena była czarownicą należącą do szczepu Wicca, zdecydowanie młodszą od Marthy pod względem wieku i kultu. Czerpała siłę i potęgę z żywiołów natury... powietrza, wody, ziemi i ognia. Natomiast Martha, jak zdradzało jej pochodzenie, była czarownicą z plemienia Druidy, którego moc była zakorzeniona w kilkusetletniej historii.

Pierwsza, bardziej zamknięta w sobie i tajemnicza, znajdowała wspomożenie w sile i gwałtowności drugiej, obie zaś czerpały z jedynej Najwyższej Mocy, Matki Ziemi.

Obie były czarownicami wywodzącymi się z najpotężniejszych szczepów na świecie a ich odwiecznym zadaniem była opieka nad potomstwem matriachalnym, znanym również pod nazwą pierwotnego szczepu czarownic Tarja.

Przez wieki ograniczały się do czuwania nad potomstwem Tarji i jak dotąd odbywało się to bez konieczności aktywnego udziału w życiu gatunku ludzkiego.

Nigdy przedtem nie były w tak ścisłym kontakcie z kobietami z potomstwa potężnej czarownicy, ponieważ żadna z nich nie była wcieleniem wybranej, opisanej w proroctwie Tarji.

Żadna z nich, aż do momentu narodzin Emmy.

Tarja była piękną czarownicą o przeogromnej mocy. W roku 1840 zakochała się w swoim naturalnym wrogu, wampirze o imieniu Andrew.

Przystojny i urzekający z prawa urodzenia Andrew, pomimo ciążącej na nim klątwy, posiadał duszę czystą i nieskalaną.

W swoim ludzkim życiu Andrew był synem kochającym i kochanym oraz lojalnym przyjacielem. Jego pragnienie niesienia pomocy ludziom skłoniło go do decyzji podjęcia studiów medycznych i rezygnacji z wygód i ze światowego życia, jakie jego pochodzenie mogło mu zapewnić, by duchem i ciałem poświęcić się potrzebującym, przede wszystkim chorym i cierpiącym.

Los jednak chciał inaczej.

Wiele wieków wcześniej, zanim Andrew poznał piękną czarownicę Tarję, ulokowała w nim swe uczucia fascynująca kobieta o imieniu Danielle.

W jej środowisku nie było mężczyzny, który nie uległby jej zauroczeniu i każdy z nich, zniewolony jej jednym spojrzeniem, gotów był podążać za nią choćby do piekieł. Z jej delikatnej twarzy w kształcie serca, otoczonej kaskadą rudych, kręconych włosów, opadających miękko na