Το Τίποτα

-ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ-

Copyright © Jenny Gkotsi-Τζένη Γκότση

Οκτώβριος 2015, ΕΛΛΑΔΑ

Blog: jennygkotsi.blogspot.gr

E-mail: jennygkotsi@gmail.com

Jenny Gkotsi

Τζένη Γκότση

-ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ-

ΕΛΛΑΔΑ, 2015

-

Η ΑΡΧΗ-

Ήρθε το τέλος του χρόνου. Εκείνη η στιγμή που χρόνια φοβόμουν κι ας έχασκε σε κάθε δύσκολο ψέμα της ανάμνησης μου. Όλα γκρίζα όπως αρμόζουν στη στιγμή αυτή, της ολοκλήρωσης μου. Στη στιγμή αυτή που θα συναντήσω εκείνο που αχνόφεγγε πάντα στις αναμνήσεις μου σαν αρχέγονος φόβος.

Πλησίασες.

Είσαι απέναντι μου πια με σάρκα κι οστά, που τα μάτια μου βλέπουν και δακρύζουν. Ακούω τη φωνή σου. Είναι πιο αινιγματική και μυστήρια από ποτέ και ριγώ.

Πλησίασες.

Φοβάμαι, πως δε θ΄αντέξω την έκρηξη της στιγμής. Την απόγνωση του ονείρου μου. Έβγαλα φτερά κι εγκαταλείπω αυτόν τον κόσμο. Η ματαιοδοξία μου κύλησε σαν ρυάκι. Επιτέλους, ένα χάσμα να απλωθεί κι εν καιρώ να ξεραθεί.

Πλησίασες.

Τώρα πρέπει να τα ξετυλίξω όλα σαν κουβάρι μπροστά μας. Μισός αιώνας χαμένος.

Πλησίασες.

Νιώθω πως πεθαίνω από το τέλμα της ανυπαρξίας μου, καθώς χαμηλώνει η ψυχή σου. Είσαι εκεί, νιώθω την ανάσα σου βαριά.

Δε φοβάμαι πια.

Πλησίασες όταν έπρεπε, αυτό έχει σημασία.

Δε σε περίμενα έτσι, τόσο ασπρόμαυρη. Ήσουν πιο μετριασμένη στις απαντήσεις σου, σίγουρα διαφορετική κι ηττοπαθείς. Τώρα πια αδιάλλακτη, τρομακτική, απαιτητική στέκεσαι απέναντι μου και ζητάς με μάτια παγωμένα αυλαία για νέο έργο, που δε θα κάνει πρεμιέρα ποτέ.

Θα στη δώσω ακόμα κι αν πρέπει να τσακωθώ με τη ψυχή μου για τη μοιρασιά.

Πάρε κι εσύ το κομμάτι σου ως πρέπει.

Εγώ το Α κι εσύ το Ω.

Τι πιο τέλειο από το ολόκληρο κομμάτι του τίποτα.

-Α και Ω-

Α-Γιατί ήρθες τώρα; Τα χρόνια μου ήταν δύσκολα, ματωμένα στην αρχή και παγωμένα από την προσπάθεια στο τέλος. Αναγκάστηκα να ζήσω στη μέση, ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει». Πότε έκοβα κρέας από το «θέλω» και πότε κόκκαλα από το «πρέπει» και μαζί μαγείρευα εμένα. Από κόκκαλα κι αίμα με έστησα σιγά, σιγά κι έφτασα να μη μετρώ πόσο κρέας και πόσο κόκκαλο, πόσο θέλει η ζωή κι ο θάνατος και κάπως έτσι χωρίς ζύγι, πέρασε μισός αιώνας.

Ω-Σιγά, δε μπορεί να είσαι τόσο κυνικός;

Α-Αυτό έχεις να πεις; Δια πυρός και σιδήρου με πέρασα από την άμορφη άμμο στο σίδερο. Λέρωσα τα χέρια μου με την πίσσα της ψυχής μου για να μπορώ σήμερα να είμαι ο πνευματικός τσιγγάνος που ήθελες.

Μην ανήκεις πουθενά, μου ψιθύριζες, όλα κάτι ζητούν, όλα θέλουν κομμάτι σου και γελούν. Το άπειρο, το άπιαστο, αυτό δεν ήθελες; Αυτό δεν ανήκει πουθενά.

Ω-Εσύ, το υπέθεσες, το έχτισες, το έζησες. Τώρα το φορτώνεις σε εμένα;

Α-Λυπήσού με, το έζησα μια ζωή για να γίνω αυτός που θες. Μη λες τόσο λίγα, αλλά και παραπάνω. Το παραπάνω θα με κάνει να φοβηθώ, να φύγω χωρίς να τα πούμε.

Ω-Να φύγω;

Α-Όχι, όχι, αν τα παρατήσω πάλι, δεν έχει γυρισμό η Ιθάκη μου. Θα χάσω την αυγή κι ο ήλιος θα γυρίσει ανάποδα στην ανατολή, πάλι δύση χωρίς τέλος για μένα. Μόνο σκοτάδι, σκοτάδι παντού. Όχι, για τω θεώ, όχι.

Ω-Εντάξει, πες μου, ήσουν ευτυχισμένος;

Α-Προσπάθησα να τα ζήσω όλα. Δεν άφησα αγκαλιά, πόνο, πίκρα, χαμόγελο, ιστορία, ανάγκη που να μην ασπάστηκα. Έζησα με πάθος, χωρίς αυτό να σημαίνει ευτυχία. Άλλωστε, τι είναι η ευτυχία; Ανάγκη για πληρότητα. Ποιος θέλει να νιώσει πλήρης; Αν νιώσεις πλήρης, τελείωσες κι η ανάγκη για ολοκλήρωση σταματά. Ψέματα είπαν, η ευτυχία δεν είναι χάρισμα της ζωής, είναι δώρο του θανάτου. Έτσι για επικήδειος και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Εκεί που κοιμάσαι στο τελευταίο σου κρεβάτι, ενώ όλοι γύρω σου είναι δακρυσμένοι, σκας ένα τελευταίο χαμόγελο στο Χάρο κι έρχεται η ευτυχία να μπει μέσα στην ανάσα σου. Μετά το τέλος, μετά το τέλος, τώρα τι να την κάνω;

Ω-Λυπάσαι, που δε θα τη δεις ποτέ;

Α-Ποια;

Ω-Την ευτυχία.

Α-Μα θα τη δω, αλλά δε θέλω να την έχω. Δε θέλω να την αγγίξω όσο ζω. Θέλω να υπάρχει στο βάθος σαν ηλιοβασίλεμα που δεν είδα ακόμα, σαν μυρωδιά που δε μύρισα, σαν χάδι που δεν ένιωσα, σαν ένα φώς στο τούνελ που οδηγεί στον Παράδεισο. Να ξέρω πως υπάρχει κάπου, αλλά δεν την είδα. Όχι ακόμη, άμα τη δω τέλειωσα, με ακούς; Τελείωσα, δε θα έχει μείνει τίποτα να κυνηγήσω, όχι ακόμα, θα πεθάνω χωρίς να πεθάνω. Ποιος θέλει θάνατο χωρίς ζωή; Ζωή χωρίς θάνατο; Κεκτημένη ευτυχία χωρίς πορεία;

Ω-Δύσκολος άνθρωπος που είσαι!

Α-Όχι δύσκολος, δυσπρόσιτος μπορεί, αλλά πάντα εκεί κοντά χωρίς να φτάνει.

Ω-Τον έχεις τον τρόπο σου με τα λόγια, όλο λογοπαίγνια και θολούρα, γοητεία με σύννεφο.

Α-Θαυμάσια, αρχίζω να σε γοητεύω ξανά, μετά από τόσα χρόνια.

Ω-Θυμάσαι όταν γνωριστήκαμε; Ήμασταν, δεν ήμασταν πέντε χρονών. ΄Ολα ήταν ρόδινα κι αισιόδοξα. Είχαμε όλο το δρόμο μπροστά μας.

Α-Ανόητοι.

Ω-Τότε γιατί τρόμαξες, όταν με είδες; Δε μου μίλησες, αποκομμένος από όλους κι όλα. Με μια ματιά, ένιωσα τον πανικό να χτυπάει στις φλέβες του λαιμού σου.

Α-Αλήθεια και ψέμα. Ήσουν ο φόβος μου, που έγινε πραγματικότητα. Πάντα με τάραζες, ένιωθα αλλά δε σε έβλεπα κι όταν ήρθες πια κοντά μου, ανατρίχιασα, απλά ανατρίχιασα. Δεν καταλαβαίνεις; Ποιος μπορεί να αντέξει το άλλο μισό; Το άλλο μισό είναι ο μαγνήτης του σύμπαντος σου. Βαρύ φορτίο για μένα. Είσαι η μαύρη τρύπα του κόσμου μου, που τα ζητάει όλα και τα πονάει όλα. Εμφανίστηκες εσύ, όλα αυτά εσύ. Πώς να νιώσεις, όταν όλα αυτά που δεν είσαι, -το άλλο μισό- είναι τόσο κοντά; Είναι αυτό που δεν είσαι, πώς να το χειριστείς; Σ΄ αγάπησα, σε χρειάστηκα από την πρώτη στιγμή. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Είσαι η μαύρη τρύπα της ύπαρξης μου. Είσαι η αντιύλη της γης μου.

Ω-Εγώ ένιωσα φώς. Φώς στη μαύρη νύχτα της ανάγκης μου, μετά ευθεία γραμμή. Μετά δε θυμάμαι τίποτα, μια πεινασμένη ανάγκη να υπάρχω μόνο για σένα.

Α-Μόνο για μένα υπάρχεις, το ξέρεις, ασήκωτο φορτίο η ύπαρξη σου.

Ω-Εσύ το διάλεξες, να διαλέξεις τη δική μου πνοή κι ας ήσουν μικρός, μικρός για να διαλέξεις.

Α-Εσύ με διάλεξες κι ας μη σε διεκδίκησε κανείς άλλος.

Ω-Τι νόημα έχει; Τώρα είμαι πάλι εδώ.

Α-Επιτέλους.

Ω-Αγάπησες τόσα χρόνια;

Α-Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, τα έδωσα όλα για όλους. Έλιωσα σαν σίδερο από φωτιά. Εκδικήθηκα σαν ατσάλι, τον πόνο που με πάθος πήρα. Τίποτα μέτριο. Το πάθος με έφερνε και με έδιωχνε από τον Παράδεισο. Ποιόν Παράδεισο, αφού κανείς δεν τον περπατάει μόνος; Ήμουν πάντα μόνος, μόνος με εμένα, μόνος με εσένα, μόνος με όλους. Ένα πάθος που με έκαιγε σαν φωτιά και με ζέσταινε για λίγο. Δεν είχε νόημα με ποιόν, πότε, πού, μόνο η φωτιά είχε νόημα και το πάθος. Να ζεσταθώ λίγο κι ας τα χάσω όλα. Όλο το κρύο που είχα κερδίσει. Μάχη ο έρωτας από το κρύο, στη ζέστη. Στη μέση, η φωτιά των ονειροπόλων.

Ω-Πόνεσες;

Α-Αλλιώς δεν άξιζε, το ήθελα. Διάλεγα πάντα το πιο δύσκολο, το ακατόρθωτο, το σίγουρο πόνο. Ώρες, ώρες, νομίζω διάλεξα πόνο, κι όχι άνθρωπο, αφού όλα στη φαντασία μου ήταν υπέροχα, πώς γίνεται να τέλειωσε; Πόνο διάλεξα, πόνο κι αυταπάτη. Οικειοθελώς πάντα, ο δρόμος είναι δρόμος κι εγώ το στόλισα με την πίκρα που μου ταίριαζε. Πόνεσα, αλλά έτσι σημαδεύτηκα σαν ονειροπόλος των ψυχών που ζουν στον Άδη. Άδη για μένα, Παράδεισο για αυτές και για σένα. Για όλους εκτός από εμένα. Λίγο το τίμημα για να βλέπεις ολόκληρα, τα άλλα μισά.

Ω-Τα άλλα μισά;

Α-Ναι, πολλά. Ένα για κάθε ζωή που έζησα και πέθανα. Κάθε φορά, πέθαινα. Ήταν όλες οι αγάπες, ξεχωριστές ζωές που τις ήπια και μέθυσα. Έπειτα κοιμήθηκα και ξύπνησα σε ξένο τόπο με μια ανάμνηση, εσένα, πάλι εσένα. Εμένα. Εμένα. Χάος στο μυαλό, οι εικόνες είναι ένα. Θα με βοηθήσεις να θυμηθώ;

Ω-Όχι, έχεις εμένα τώρα.

Α-Σε χρειάζομαι;

Ω-Από πάντα και για πάντα.

Α-Πάντα.

Ω-Τι σε έκανε δυνατό, όταν έλειπα;

Α-Ο καθρέφτης. Φρόντιζα να με κοιτάζω, όταν πονούσα κι έκλαιγα για να μη νιώθω μοναξιά. Μερικές φορές νόμιζα ήταν αληθινό το είδωλο. Νόμιζα πως θα με αγκάλιαζε για να φύγουμε παρέα για τη θάλασσα.

Ω-Λυπάμαι.

Α-Εγώ καθόλου. Έτσι έμαθα να νιώθω τον εαυτό μου. Έμαθα να βγαίνω από το σώμα μου, να αγγίζω τις πληγές μου σαν ένας άλλος, σαν ένας ξένος κι έτσι ουδέτερος έβρισκα πάντα τη λύση. Ο μόνος άνθρωπος που δεν κρίνει τα λάθη σου και δε λυσσάει με τη ραγισμένη σου ψυχή, είναι ο άλλος εαυτός. Αυτός ο άλλος που σου φωνάζει τα βράδια, «κουράγιο ψυχή μου, κουράγιο, όλα είναι ένα παιχνίδι» κι εσύ πρέπει να καταλάβεις το αστείο. Γιατί περί αστείου πρόκειται η ζωή, δε φτάνει μια για να μάθεις να τη ζεις κι οι πολλές θα σε κούραζαν. Στη μέση. Στείλε στον αγύριστο, αυτά που δε γίνονται και χαμογέλα στη φωνή. Κουράγιο, η ζωή είναι ένα αστείο με κεντρικό πρωταγωνιστή εσένα. Τα λάθη κομπάρσοι μιας παράλληλης τραγωδίας που παίζει σε άλλο θέατρο. Δεν έχει εισιτήριο, άλλο θέατρο, άλλη πόρτα.

Ω-Είχες την ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι εξαιρετικό κι αέναο;

Α-Διαρκώς! Λες κι η μοναδική ανάγκη που με κυνήγησε και πήγαζε από μέσα μου να ήταν η ανάγκη να εξελιχθώ. Η ανάγκη να αναπτύξω