Μύλα η Καμήλα

Mία φορά κι έναν καιρό, κάπου στη μακρινή Αραβία, σε ένα καραβάνι, ζούσε η Μύλα, μία μικρή καμήλα. Από την ώρα που γεννήθηκε θαύμαζε πάρα πολύ τα άλογα του καραβανιού για την ομορφιά τους, την κορμοστασιά τους, τη ρώμη και την ευκινησία τους.
Όσο περνούσαν τα χρόνια και η Μύλα μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και η απέχθειά της για το είδος της, αλλά και η λατρεία της για τα πανέμορφα άλογα. Μέχρι που άρχισε να πιστεύει πως σίγουρα αυτή δεν μπορεί να είναι καμήλα, τόσο άσχημη, δυσκίνητη και αδύναμη. Πάντα γυρνούσε κοντά στα άλογα και μόνο με αυτά έκανε παρέα.
Τα άλογα, με τον καιρό, την είχαν συμπαθήσει πολύ. Kάποια μέρα, ένα από αυτά, θέλοντας να αστειευτεί της είπε: «Καλή μου Μύλα, μπορεί η εμφάνισή σου να είναι καμήλας, αλλά η ψυχή σου είναι αλόγου». Αυτό ήταν!!! Από τότε, κόλλησαν στο μυαλό της αυτές οι λέξεις, και πίστεψε βαθιά μέσα της πως είναι στην πραγματικότητα ένα δύστυχο άλογο, εγκλωβισμένο μέσα στο σώμα μίας καμήλας. Το πίστεψε τόσο πολύ, που πλέον άρχισε να ζει συνέχεια μαζί με τα άλογα. Άρχισε να φέρεται και να κινείται σαν άλογο. Μέχρι που έμαθε και να χλιμιντρίζει σαν άλογο!
Όταν πια είχε μεγαλώσει αρκετά, οι υπόλοιπες καμήλες την είχαν διώξει εντελώς από κοντά τους, αφού ο μόνος λόγος που τις πλησίαζε ήταν για να τις κοροϊδεύει και να τις κατακρίνει για την ασχήμια και την αδυναμία τους σε σύγκριση με το «είδος» της: τα άλογα! Είχε πια υποστεί ολοκληρωτική πλύση εγκεφάλου. Στο τέλος, άρχισαν και εκείνες να την κοροϊδεύουν. Αυτή όμως, σαν «περήφανο άτι» που ένιωθε, δεν ενοχλούταν καθόλου από τις κοροϊδίες τους, και σκεφτόταν μέσα της πως οι κακόμοιρες, δεν μπορούν να καταλάβουν πως αυτή είναι ένα άτυχο άλογο, φυλακισμένο μέσα στο σώμα μιας καμήλας... δεν μπορούν να δουν οι δόλιες την διαφορά τους με εκείνη...
Έτσι, αποξενώθηκε εντελώς από το κοπάδι των καμηλών, και ζούσε αποκλειστικά και μόνο με τα άλογα. Οι άνθρωποι του καραβανιού, βλέποντας πως ό, τι και να έκαναν, αυτή γύριζε πάντα πίσω στα άλογα, στο τέλος την άφησαν να κάνει ό, τι εκείνη ήθελε. Μέχρι που της φόρεσαν αλογίσια χαλινάρια, και μία ειδική σέλα σαν των αλόγων, αποκλειστικά για τη Μύλα! Όταν το καραβάνι ήταν σε κίνηση, την άφηναν να ταξιδεύει πάντα μαζί με τα άλογα, γελώντας και σατιρίζοντας την. Αυτή όμως ένιωθε τόση ευτυχία, που δεν την ενοχλούσαν καθόλου οι κοροϊδίες τους.
Μετά από λίγα χρόνια, όταν πια όλοι οι άνθρωποι και οι καμήλες του καραβανιού το είχαν παρακάνει, άρχισε σιγά-σιγά να εκνευρίζεται και να θυμώνει. Και μάλιστα πολύ! Πάρα πολύ!! Μία επιθυμία άρχισε να γεννιέται μέσα της... να φύγει μακριά από το καραβάνι! Στη σκέψη όμως ότι δεν θα τα αγαπημένα της άλογα, αναγκαζόταν να καταπίνει το θυμό της, και να προσπαθεί σκληρά να αδιαφορεί για όλους τους άλλους.
Κάποια μέρα όμως δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκε να πείσει και τα άλογα να φύγουν όλοι μαζί προς την ελευθερία. ...