Goca Meryem
By Halil Erdem
()
About this ebook
Köy Ak dağın eteklerinde, küçük bir ovanın kıyısında duran tatlı iki tepeciğe yaslanmıştı. Ovalarında ahlat armutları, güz rengine boyanmış meyvesiz ağaçlar, küçücük dağ elmaları, asırlık cevizler toprak damlı evleri saklıyordu.
Köy iki yakası bir araya gelmemiş, zar zor geçinen yoksul elli altı haneden oluşuyordu. Her evin az çok keçisi, koyunu; uysal öküzleri, inekleri vardı.
1924 yılında Cumhuriyetle birlikte Çörten köyü Muğla’dan alınıp Burdur iline katıldı. Bu nedenle Muğlalı birkaç toprak sahibi topraklarını satıp gitme kararı aldı. Bu teklif üzerine birkaç kurnaz köylü toprak sahiplerine:
“Bekleyin biz aramızda görüşüp kararı size bildireceğiz,”dediler. Bir araya gelen Muhtar Karaca, Habip ve Gök Şakir, oturmuş bu konuyu tartışıyorlardı:
“Taşlayıverelim gitsinler. Bu zamanda kim para bulmuş da toprak satın alacak. Satamazlar. Satamadığı toprağı ne yapacaklar? Gelip ekebilecekler mi? Sanmıyorum. Çekip gidecekler, öyle değil mi?” dedi Gök Şakir.
Habip:
“Taşlayalım vallahi, taşlandığı yere bir daha adımlarını atamazlar.”
“Arkadaşlar bu insanlarla yıllarca tarla komşuluğu yapmışız, birbirimizin lokmalarını yemişiz, sonra babaları da baba dostlarıdır. Ayıp olmaz mı köyden kuduz köpek kovar gibi bu insanları taşlamak!”
Gök Şakir:
“Ayıp diyorsun, ama toprak alacak para mı var?”
“Olduğu kadar veririz, gerisini harman kalkımından sonra deriz, olmadı taksit taksit öderiz. Adamların başka bir seçeneği görünmüyor gibi; kabul etmeyip de ne yapacaklar!”
“İşte başka seçenekleri olmadığı için taşlayacağız ya, taşlayalım gitsinler!” deyip ısrarını sürdürdü Gök Şakir.
“Hadi o zaman gazamız mübarek olsun!”dedi onun silah arkadaşı Habip. Zaten Gök Şakir ne derse ona uyardı. Çünkü seferberlikte yaralanıp düştüğünde kendisini omzuna alıp cephe gerisine taşıyıp kurtaran Gök Şakir’di. Ona bir can borcu vardı. O yüzden, o gün bu gün hep aynı sibekten işerlerdi.
Karaca ne de olsa muhtardı. Bu işe karışmak istemiyordu. Gök Şakir ile Habip, birkaç köylüyü yanlarına aldı. Eli taş tutan ne kadar çoluk çocuk varsa topladılar. Muğlalı toprak sahipleri, Karapınar’ın önünde köylülerden gelecek haberi bekliyordu. Köylüler, gizlendikleri yerden onları taşa tuttular. Her bir yandan yağmur gibi taş yağıyordu. Toprak sahipleri neye uğradıklarını anlayamadılar.
“Anam, yandım! Canını seven kaçsın!”
“Hadi atla!
“Tak tuk”
Muğlalılar kaçarken ayakları kıçlarına yapışıyordu.
HALİL ERDEM
1961 Dirmil-Burdur doğumlu. Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Sınıf Öğretmenliğini bitirdi. Türkçe Bölümünde lisans tamamladı.
Kar Aydınlığı (Roman) Fam Yayınları 2014
Dirmil Ömürcüsü (Roman) Fam Yayınları2006- 2014
Goca Meryem (Roman) Fam Yayınları 2014
Tokatçı (Çocuk Romanı) Kendi Yayını 2013
Teke Yöresi Halk İnançları (Araştırma - inceleme) Kendi Yayını 2008
Karacaoğlan Geleneğinde Dirmil Güzellemeleri ve Öyküler (Araştırma inceleme) 2011 Alter Yay.
Gece Mavisinde Aşk (Şiir) Kendi Yayını 1998
Ve Alışıldı Ölüme (Şiir ) Temmuz Yayınları 1990
Kardan Adam (Çocuk şiirleri) Kendi Yayını 1998
Işık Avcıları (Çocuk şiirleri) Kendi Yayını) 2013
Çöpten Öğrendiğim Hayat Çocuk Kita
Read more from Halil Erdem
Kar Aydınlığı Rating: 1 out of 5 stars1/5Işık Avcıları: Çocuk Şiirleri Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsOyuncak Yiyen Canavar: Çöpten Öğrendiğim Hayat Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsGöl Hikayeleri: Gahbe Gençlik Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsOrman ve Şifacı Keçiler: Çocuk Romanı Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsTokatçı: Çocuk romanı Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsDirmil Ömürcüsü: Roman Rating: 0 out of 5 stars0 ratings
Related to Goca Meryem
Related ebooks
Yolcu Yolunda Gerek Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsGece Yağıyordu Üstümüze Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsFantastik Diyarlardan Öyküler Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsSuya Düşen Kan (Harun Tokak Külliyatı -7) Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsRabana 6 Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsRüya Gibi Geçti Ömür (Harun Tokak Külliyatı -6) Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsBir Kedi ve Bir Adam Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsÇoban Yıldızı Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsTaşa da Özgürlük Gerek Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsBüyüklere Masallar Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsKuyucaklı Yusuf Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsGüzel İnsanlar 1 Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsSiyah İnci Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsKüçük Kara Balık Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsSarubaş Kardeşleri Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsGüzel İnsanlar 2 Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsHayatın Öbür Yüzü Rating: 5 out of 5 stars5/5Kasabanın Öğretmenleri Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsZervan - Doğumu ve Ölümü Belli Olmayan Rating: 5 out of 5 stars5/5Kükredi Kuşlar Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsKüçük Mahmut ve Koca Bayram Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsKanlı Toprak Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsBok Böceği: "Andersen'den" Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsTakvim Kullanmıyor Ölüm Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsAltin Bilezik Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsKim Derdi ki... Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsUzun Hikaye Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsCamiye Giren Ejderha Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsEfsuncu Baba Rating: 0 out of 5 stars0 ratingsPembe ve Yusuf Rating: 0 out of 5 stars0 ratings
Reviews for Goca Meryem
0 ratings0 reviews
Book preview
Goca Meryem - Halil Erdem
Erdem
Bölüm 1
Köy Ak dağın eteklerinde, küçük bir ovanın kıyısında duran tatlı iki tepeciğe yaslanmıştı. Ovalarında ahlat armutları, güz rengine boyanmış meyvesiz ağaçlar, küçücük dağ elmaları, asırlık cevizler toprak damlı evleri saklıyordu.
Köy iki yakası bir araya gelmemiş, zar zor geçinen yoksul elli altı haneden oluşuyordu. Her evin az çok keçisi, koyunu; uysal öküzleri, inekleri vardı.
1924 yılında Cumhuriyetle birlikte Çörten köyü Muğla’dan alınıp Burdur iline katıldı. Bu nedenle Muğlalı birkaç toprak sahibi topraklarını satıp gitme kararı aldı. Bu teklif üzerine birkaç kurnaz köylü toprak sahiplerine:
Bekleyin biz aramızda görüşüp kararı size bildireceğiz,
dediler. Bir araya gelen Muhtar Karaca, Habip ve Gök Şakir, oturmuş bu konuyu tartışıyorlardı:
Taşlayıverelim gitsinler. Bu zamanda kim para bulmuş da toprak satın alacak. Satamazlar. Satamadığı toprağı ne yapacaklar? Gelip ekebilecekler mi? Sanmıyorum. Çekip gidecekler, öyle değil mi?
dedi Gök Şakir.
Habip:
Taşlayalım vallahi, taşlandığı yere bir daha adımlarını atamazlar.
Arkadaşlar bu insanlarla yıllarca tarla komşuluğu yapmışız, birbirimizin lokmalarını yemişiz, sonra babaları da baba dostlarıdır. Ayıp olmaz mı köyden kuduz köpek kovar gibi bu insanları taşlamak!
Gök Şakir:
Ayıp diyorsun, ama toprak alacak para mı var?
Olduğu kadar veririz, gerisini harman kalkımından sonra deriz, olmadı taksit taksit öderiz. Adamların başka bir seçeneği görünmüyor gibi; kabul etmeyip de ne yapacaklar!
İşte başka seçenekleri olmadığı için taşlayacağız ya, taşlayalım gitsinler!
deyip ısrarını sürdürdü Gök Şakir.
Hadi o zaman gazamız mübarek olsun!
dedi onun silah arkadaşı Habip. Zaten Gök Şakir ne derse ona uyardı. Çünkü seferberlikte yaralanıp düştüğünde kendisini omzuna alıp cephe gerisine taşıyıp kurtaran Gök Şakir’di. Ona bir can borcu vardı. O yüzden, o gün bu gün hep aynı sibekten işerlerdi.
Karaca ne de olsa muhtardı. Bu işe karışmak istemiyordu. Gök Şakir ile Habip, birkaç köylüyü yanlarına aldı. Eli taş tutan ne kadar çoluk çocuk varsa topladılar. Muğlalı toprak sahipleri, Karapınar’ın önünde köylülerden gelecek haberi bekliyordu. Köylüler, gizlendikleri yerden onları taşa tuttular. Her bir yandan yağmur gibi taş yağıyordu. Toprak sahipleri neye uğradıklarını anlayamadılar.
Anam, yandım! Canını seven kaçsın!
"Hadi atla!
Tak tuk
Muğlalılar kaçarken ayakları kıçlarına yapışıyordu.
Muğlalıları taşa tutanlar, yavaş yavaş ortaya çıkıp arkalarından keyifle gülüyorlardı. Kara pınarın önünde söğüdün gövdesine çakılmış köşke çıkıp bacakları çeldiler. Çok kolay olmuştu. Bu işe karışanlara Habip,
Bekleyip sonucu bir görelim. Bakarsın adamlar karakola şikâyete giderler.
Karakol gel-git üç gün sürer, mahkeme dersen ta Burdur’da yaya üç günlerini alır. Davayı beklemek, takip etmek ayları yılları alır, ta Muğla’dan bu işi takip edemezler,
dedi Gök Şakir.
Hadi hayırlısı!
Olay çok çabuk duyuldu.
Bizim de hakkımız var o topraklarda
diyen de oldu, onlara yedirtmezler, o işler o kadar kolay değil,
diyen de…
Oymapınar çiftlik sahiplerinden Akif Ağa Dirmil’de kavakların dibinde kahvesini yudumluyordu. Muğlalıların telaşla gelip yakınındaki bir masaya oturduklarını görünce,
Hayırdır, bu haliniz nedir? Yılan görmüş gibisiniz!
dedi.
Şöyle bir baktılar Akif Ağaya. Görünüşe bakılırsa varsıl birine benzeyen bu adama,
Haklısınız Beyim,
dediler.
Hayırdır anlatın bakalım.
Sorma Beyim bizim bir parça toprağımız vardı Çörten’de. Buraya gelip gidemiyoruz artık. Bu nedenle satalım dedik ama köylüler almaya yanaşmıyor, öylesine ekip dikecekler. Bizi köyden çıkarmak için taşladılar.
Öyle mi? Vay kıçı kırıklar vay!
Evet Beyim, aynen böyle oldu.
Kaç dönüm burası?
Yüz dönüm Beyim,
dedi Muğlalılar adına konuşan orta yaşlı birisi.
Kaç para istiyorsunuz?
Gidip görmeden mi fiyat vereceksiniz?
Ne yapacaksınız görüp görmediğimi, siz söyleyin kaç para?
Dört yüz lira,
Ben Oymapınar Çiftliğinin sahibi Akif Ağayım. İki yüz lira veriyorum, tapunuzu getirin, paranızı alın. Çörten’de adam anasını satsa bu parayı bulamaz.
Doğru söylüyorsunuz Beyim! Allah sizden razı olsun!
dedi orta yaşlı adam.
Ağam tapu yanımızdadır.
Haydi, o zaman Burdur’a tapuya gidelim.
Bir yaylı at arabasına bindiler. Yamadı Burnu’ndan geçip Çavdır’a, oradan Tefenni’ye girdiler. Tefenni’de atları biraz soluklandırıp iki saat sonra Burdur’a vardılar.
Ertesi günü Akif Ağa, silahlı bir grup adamıyla köye geldi. Köy muhtar heyetini ve önde gelen birkaç kişiyi topladı. Bu kalabalığı köyün üstündeki kayalara çıkardı. Elindeki kırbacını körüklü çizmesine vurup sesiyle kalabalığın dikkatini çekti. Elinde tuttuğu değnekle gösterirken Değneğimin ucuyla gösterdiğim şu topraklar artık benim çiftliğimin sınırlarını oluşturmaktadır. Bunu herkes bilmelidir,
deyip oldukça geniş hayali bir daire çizdi. O uzattığı değneğin ucu nereleri göstermişse artık çiftlik orasıydı, itiraz yoktu, o kadar.
Bundan sonra kim ne eker ise yarısı benimdir. Çiftlik sınırları içindeki ağaç taş, ne varsa hepsi benimdir, haberiniz olsun,
deyince, korkan köylülerin sırtından ayaklarına doğru sanki soğuk bir yılan iniyordu. Ne bir laf edebildiler, ne de bir tepki verebildiler. Ava giderken avlanmışlardı. Muğlalılara atılan taş kendi başlarını yarmıştı. Bu aç gözlülükleri çok pahalıya mal olacaktı.
Bu şaşkın kalabalık Akif Ağanın arkasından toz duman içinde kayalıklardan aşağı iniyordu. Ağa karşısında kafalarındaki sorulardan bir tanesini bile soramamışlardı. Atalarından kalan bu topraklara ait köyün toplu Osmanlı tapusu vardı. Nasıl olurdu da yüz dönümlük çiftliğin içine koca köyün topraklarını da katabilirdi. Katmıştı işte. Buna Ağa gücü derler, deyip içlerindeki kavgayı bastırmaya çalışıyorlardı.
Ağa ile kalabalık yamaçtan inerken bir bölük keklik havalandı. Ağa anında işaretini verdi. Adamı tüfeğini ateşledi. Keklik alayından iki keklik düştü. Vuran adam, elinde tüfeğiyle koştu. Düşen keklikleri alıp geri döndü.
Bu köyün dağı taşı bereketliymiş be Muhtar! Ha ne dersin?
Öyledir Ağam Allah utandırmasın!
Bu gün rakımızın mezesi çıktı işte, haydi bakalım!
dedi iştahla.
Söğütlerin diplerine ulaştıklarında Ağa:
Sıra geldi şimdi köyünüze bir konak yapmaya, ha ne dersiniz Muhtar, bu köye ağa konağı yakışır mı?
Yakışır Ağam yakışır, artık bizim köyün de bir konağı oluversin.
Konağı köyün neresine yapalım? Gel göster bakalım Muhtar.
Köyün yukarı mahallesinde konak yapacak kadar boşluk var Ağam, buyurun göstereyim,
dedi Muhtar.
Aynı kalabalık, Muhtarın söylediği köy meydanına ulaştı. Evlerin pencerelerinden, damlardan, kapılardan meraklı köy halkı anlam veremedikleri bu kalabalığa bakıyorlardı.
Muhtar bu köyde duvar ustası, marangoz var mı?
Var Ağam.
Buraya inşaat malzemelerini birkaç gün sonra döktüreceğim, o ustalar hazır olsunlar.
Emrin başım üstüne Ağam!
Ağa ve adamları, atlarına binip nal sesleri eşliğinde köyün taşlı sokaklarından geçip gittiler. Geride kalan halk vurgun yemiş denizci gibi öylece kalakaldı.
Muhtar gıkı çıkmayan Gök Şakir’e döndü:
Doydunuz mu toprağa!
dedi.
"Doyduk, Muhtar doyduk. Ne söylesen haklısın. Adamların Ağalara çiftliği satacağını düşünemedik doğrusu. Biz yoksuluz ya, herkesi öyle sandık.