De avonturen van Benjamin Crosse - Aflevering 1: De Eerste Deur

De avonturen van Benjamin Crosse

Aflevering I: De Eerste Deur

Rain Oxford

A.M. Oxford

Vertaler Alfons Van Hoof

De avonturen van Benjamin Crosse - Aflevering 1: De Eerste Deur

Auteur Rain Oxford

Copyright © 2015 Rain Oxford

Alle rechten voorbehouden

Gedistribueerd door Babelcube, Inc.

www.babelcube.com

Vertaler Alfons Van Hoof

Babelcube Books en Babelcube zijn handelsmerken van Babelcube Inc.

Inhoud

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Over de auteurs

Hoofdstuk 1

Het begon met de brief van mijn oom, Vincent.

Ik kon me over oom Vincent niet veel herinneren. Ik had hem maar twee keer in mijn leven gezien; de eerste keer op een familiereünie toen ik zes was, en later, toen ik negen was, op de begrafenis van mijn moeder. Als ik me goed herinner, heeft hij  met niet één van de familieleden  gesproken, uitgezonderd met mij. Hij heeft me bij de schouders gegrepen en me aangekeken met ogen die diep in mijn hersenen boorden. Dan heeft hij zich omgedraaid en mompelde iets van 'bloed'. Hoe vreemd hij ook was, ik voelde geen angst voor hem, maar het was duidelijk dat de rest van de familie dat wel deed.

Na de begrafenis en met mijn vader allang dood, werd ik toevertrouwd aan de zorgen van mijn moeders zuster.  Tante Melissa en oom Ray hadden geen kinderen en waren nogal  Victoriaans; bij hen werd ik niet veel meer dan getolereerd tot ik de wettelijke leeftijd van volwassenheid bereikte. Op dat moment werd ik beleefd maar beslist gevraagd om op mijn eigen benen te gaan staan.

In de jaren die volgden, werkte ik me door verschillende mislukte carrièrepogingen en een mislukt huwelijk, wat tegenwoordig een educatieve voorwaarde lijkt in de moderne samenleving, maar niets heeft bijgedragen aan de gebeurtenissen die zouden volgen. Zulke gebeurtenissen dienen slechts als een bladwijzer tussen de bladzijden van ons leven.

Mijn post bestond meestal uit ongewenste post, reclamefolders en rekeningen. Er zat dus niet iets echt spannend bij; vaak liet ik het meerdere dagen bijeenkomen vóór ik het in de prullenbak kieperde.  Het was eerder bij toeval dat ik de brief van oom Vincent zag. Aan zulke dunne draden van het toeval hangt onze bestemming vast.

Contact met mijn andere familieleden was eerder sporadisch en inconsequent. Met mijn oom had ik in meer dan twintig jaar geen contact gehad en ik had waarschijnlijk de laatste tien jaar niet eens aan hem gedacht. Ik had geen idee hoe hij aan mijn adres is geraakt. Die brief ontvangen was beslist een verrassing, maar lang niet zo groot als wat erop ging volgen.

De envelop bevatte drie dingen: een kort briefje; een met de hand getekende kaart; en een cheque van vijfduizend dollar. Ik er moeite mee die cheque neer te leggen. Het was ruim tien keer mijn persoonlijk fortuin op dat moment en dat zorgde meteen voor visioenen van pizza in plaats van noedels voor het diner. De kaart was blijkbaar een leidraad om het huis van mijn oom te kunnen vinden. Het leek ergens diep in de bergen van Massachusetts te liggen.

Het briefje was raadselachtig; het was geschreven in een dun, bijna spinachtig handschrift - uiteraard dat van mijn oom - geschreven op vergeeld papier, maar van goede kwaliteit.

Lieve Neef,

Ik heb je hier nodig, nu. Ik heb geen idee van je financiële situatie, dus heb ik er een cheque bijgestoken om je te helpen als dat nodig mocht zijn. Als je niet kunt komen, gebruik de cheque dan zoals het je past. Er is veel te doen en we hebben weinig tijd. Er is nu een uitweg voor je.

Je oom,

Vincent

Het was nu niet de meest informatieve verzameling woorden die ik ooit was tegengekomen, maar met de check als aas, kregen ze mijn onverdeelde aandacht. De enige conclusie die ik kon bedenken was dat mijn oom op de ene of andere manier in problemen zat.

Of gek was.

Of allebei.

Het was nu aan mij om te beslissen of ik al dan niet de cheque zou innen, het geld aannemen, mijn huur betalen en dan een feestje bouwen, of dat ik een punt achter dit alles zou zetten, mijn baan opgeven, naar een onbekende plek zou reizen voor onbekende redenen, vertrouwend op het woord van een onbekend familielid om totaal onbekende dingen te gaan doen.

De keuze was niet moeilijk.

De volgende morgen zat ik op een vliegtuig.

*      *      *

Op de luchthaven huurde ik een auto en begon de kaart van mijn oom te volgen. Het was laat in de herfst en het platteland van New England gooide de laatste resten van haar zomervacht af. Mooi, maar op een nostalgische manier deprimerend, als iemand in staat is nostalgie te voelen over een plek