Λευκή Φωτιά

Αφιερωμένο στο δικό μου Λευκό Πνεύμα, τον μεγάλο μου αδελφό, Νίκο.

Αφιερωμένο στα Λευκά Πνεύματα..φίλους μου, φίλους σας, συγγενείς σας.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, που τον θάνατο έκαναν ζωή μέσα από την Ανάσταση του Εαυτού τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Εύχομαι σε όσους κάνουν αυτό το ταξίδι στο δικό τους Μαρουπιράπου, να είναι με οδηγό τον Αρχηγό Έρωτα, στο Πνεύμα της Ομορφιάς και την Αναγέννηση της Αλήθειας.

Ας είναι το ταξίδι σας στο Μαρουπιράπου, τόσο αξέχαστο, όσο ήταν και για εμένα.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Εύχομαι να έχετε τον Κίντα για Κετούα και να οδηγείστε από το Γυϊσένκ της Ουζούρι και το Μαρουπιράπου του Σάκα.

Ας είναι το ταξίδι σας στο Μαρουπιράπου, τόσο αξέχαστο, όσο ήταν και για εμένα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Λευκή Φωτιά, είναι το πρώτο βιβλίο μίας τριλογίας, που μας δείχνει τον δρόμο, πώς το θέλω για ζωή, γίνεται μεταφυσικός οδηγός για να την κατακτήσουμε.

Η Μία, ο βασικός χαρακτήρας, ερχόμενη σε επαφή με το σκοτάδι, δραπετεύει από την ψυχή της με την βοήθεια μίας αινιγματικής μορφής και βρίσκει καταφύγιο στο Μαρουπιράπου, ένα χωριό Ιθαγενών, όπου εκεί βιώνει την μύηση και τον εξαγνισμό, ανάμεσα σε παράξενους ανθρώπους, σε φιλοσοφίες και πιστεύω άλλου πολιτισμού, που αυτό τελικά, θα είναι αληθινό;

Και την ίδια στιγμή, υπήρξαν όλα αυτά σε συνάρτηση με την πραγματική Μία;

Σίγουρα η Λευκή Φωτιά είναι σε μέγεθος μικρή αλλά ποιος μπορεί να πάει κόντρα στην συγγραφέα που δεν στηρίζεται σε πεπατημένες και που η θεωρία της είναι ότι δεν χρειάζεται να λες πολλά ώστε να δίνεις μεγάλα νοήματα;

Έτσι, δημιουργήθηκε μία επιδέξια αφήγηση με ποιητικό ύφος εναλλασσόμενης από περιπέτεια, μυστήριο, αγωνία, φαντασία και ανατροπές.

Βρείτε λοιπόν το δικό σας Μαρουπιράπου και σας εύχομαι να πραγματοποιήσετε το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής σας.

Λευκή λάβα η ορμή σου,

Στο μαγικό παράδεισο φόρεσα την ύπαρξή σου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν το ρολόι της φύσης φέρει την αυγή, τίποτα πιο δυνατό και πιο όμορφο από τον ήλιο δεν υπάρχει, όπως χαράζει τον ουρανό, σαρώνει τα αστέρια και τα χρώματά του σχηματίζουν ένα έργο τέχνης μοναδικό.

Κάτω στη γη, μια θάλασσα σε έναν κόλπο με καταγάλανα νερά και μια αμμουδιά από χρυσάφι, σα μια γυναίκα ξαπλωμένη που έχει απλώσει τα ξανθά μαλλιά της, ο ήλιος να τα λούσει.

Λίγο πιο πέρα, ένα βουνό ύψους πέντε χιλιάδων μέτρων, στέκει περήφανο με το ηφαίστειό του, που όταν εκρήγνυται, η λάβα του με μεγάλη ορμή σπάζει τα χείλη του κρατήρα και τρέχει σαν ποτάμι με μεγάλη ταχύτητα. Φτάνει μέχρι τους πρόποδες και με ένα μαγικό τρόπο, σταματάει.

Αυτόν τον παράδεισο, τον συμπληρώνει ένα κατάφυτο δάσος με ψηλά, πλατύφυλλα αειθαλή δέντρα, που σχηματίζουν ένα φυλλώδη θόλο, μικρότερα οπωροφόρα δέντρα, καταπράσινοι θάμνοι με καρπούς, βότανα και πολύχρωμα λουλούδια.

Παρατηρητής αυτής της όμορφης εικόνας που την μετέτρεπε σε μυστηριώδη, μία γυναίκεια μορφή, καθισμένη σε μια χειροποίητη ξύλινη πολυθρόνα, έξω από ένα μεγάλο σπίτι, κατασκευασμένο και αυτό από ξύλο.

Στα μαλλιά της φορούσε ένα στεφάνι από λουλούδια και στα χέρια της κρατούσε ένα μεγάλο φλιτζάνι με τσάι, που είχε ετοιμάσει νωρίτερα να τη συντροφεύει, καθώς καρτερούσε να αφουγκραστεί τον ήχο της επίσκεψης, που κάποτε την είχε συστήσει ξανά με την ζωή.

Ήπιε μια μεγάλη γουλιά, από το τσάι της και ενώ άφηνε το φλιτζάνι στο μπράτσο της πολυθρόνας, παρατηρούσε τον αχνό να ταξιδεύει προς το ηφαίστειο. Θαύμαζε τον μυστηριακό τρόπο που τον καλούσε με την πρωινή πάχνη και μαζί ανέδιδαν ένα απίστευτα μεθυστικό άρωμα.

Άναψε ένα τσιγάρο και πήρε μία ανάσα από μέσα του. Έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και κοιτώντας τον ουρανό, φύσηξε τον καπνό, θέλοντας να τον φτάσει ψηλά για να γίνει ένα σύννεφο λευκό, να παίξει με τα πουλιά, που την ώρα εκείνη πετούσαν από πάνω της.

Έχουν περάσει χρόνια από τη μέρα που έφθασε σε εκείνο το μέρος, όταν πήρε το ρίσκο, να αφήσει τα πάντα και να εγκατασταθεί σε ένα χωριό μακριά από τη πόλη της.

Το κάστρο της θάλασσας αγάπησε αληθινά,

Στους δρόμους της δε συμβιβάστηκε με όνειρα απατηλά.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Μία γεννήθηκε στην πόλη Βικτώρια, μία πόλη περιτριγυρισμένη από θάλασσα, με κτίρια και κάστρα μεσαιωνικά. Μεγάλωσε σε μία γειτονιά αποτελούμενη από μονοκατοικίες, σοκάκια με δρόμους ανηφορικούς και η ζεστασιά των ανθρώπων ήταν αυτή που την γαλούχησαν.

Ήταν ένα κορίτσι γεμάτο ενέργεια, με αγάπη για ζωή, αλλά διαφορετικό από τα υπόλοιπα της γειτονιάς της. Έπαιζε μπάλα με τα αγόρια, όπως και πολλά άλλα παιχνίδια που χαρακτηριζόταν αγορίστικα. Τα κορίτσια έπαιζαν με τις κούκλες τους και τα κουζινικά τους σκεύη, προσποιούμενες τις νοικοκυρές που περίμεναν τον σύζυγο να γυρίσει από τη δουλειά.

Ποτέ δε βρήκε νόημα σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Στο παιδικό μυαλό της, την απωθούσε η εικόνα αυτή για τον εαυτό της, αλλά δεν ήξερε πώς να το ερμηνεύσει. Μεγαλώνοντας κατάλαβε και μπόρεσε να εξηγήσει ότι δεν ήθελε ποτέ να γίνει αυτού του είδους η γυναίκα. Να εξαρτάται από έναν άντρα, να υποτάσσεται και να συμβιβάζεται στη ζωή της, από την κοινωνία ή οποιονδήποτε άλλον γύρω της. Το θεωρούσε εντελώς υποτιμητικό για οποιονδήποτε άνθρωπο.

Ονειρευόταν και ήθελε άλλα πράγματα στη ζωή της. Να είναι ανεξάρτητη, να ζήσει μεγάλους και γεμάτους πάθος έρωτες, να ταξιδέψει, να γνωρίσει πολιτισμούς και αξίες άλλων ανθρώπων και λαών. Να έχει επιτυχία με ό,τι καταπιάνεται και να πραγματοποιεί τα θέλω της. Να ζήσει ευτυχισμένη, όπως εκείνη όριζε και όχι όπως απαιτούσαν οι άλλοι.

Εικόνα πουλιού η ψυχή σας,

Θυμός ο θάνατος στη χαραυγή της ζωής σας.

Τον χωρισμό της καρδιάς ρίσκαρε κάθε φορά,

Στις γειτονιές του περπάτησε σα φιγούρα παλιά.

Εξάντληση αντοχής η δύναμή της,

Στο μάταιο πόλεμο υποκρισίας κλόνισε την ψυχή της.

Το αδιέξοδο του μαύρου βωμού με πίστη προσκύνησε,

Στα μονοπάτια του, τον απολογισμό της αλήθειας ζήτησε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Με αυτές τις ιδέες και τις προσωπικές αρχές της, έφτασε στην ενηλικίωση που με την είσοδό της στην νέα περίοδο της ζωής της, ο θάνατος δύο φίλων της - ο ένας κάηκε ζωντανός σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ο άλλος πέθανε από εγκεφαλικό - συντάραξε συθέμελα όλη της την υπόσταση.

Τα έβαλε με Θεούς και Δαίμονες γι’ αυτή την άδικη τροπή που πήρε η ζωή αυτών των νέων ανθρώπων, που είχαν όνειρα και πολλά να προσφέρουν στους ίδιους και στους γύρω τους. Είχε θυμό μέσα της, που ενώ υπήρχαν γηραιότεροι και άρρωστοι, δεν ερχόταν ο χάρος να τους πάρει, να τελειώνουν με την μίζερη ζωή τους. Αντιθέτως, αναγκαζόταν να αποχαιρετήσει τους φίλους της, καθώς όδευαν προς την άλλη μεριά του ποταμού.*

*Αχέροντας Ποταμός

Κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν το ποτάμι που διέσχιζαν οι ψυχές των ανθρώπων, υπό την συνοδεία του Ερμή, τις οποίες παρέδιδε στον βαρκάρη Χάροντα, για να καταλήξουν στο Βασίλειο του Άδη. Η ονομασία του Αχέροντα προέρχεται από την λέξη αχός που σημαίνει την θλίψη του θανάτου. Σημερινή τοποθεσία του ποταμού είναι η Ήπειρος και διασχίζει τους Νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας και Πρεβέζης.

-Πώς μπορεί ο Θεός, Αυτός, που μας δίδαξαν ότι είναι δίκαιος και καλοκάγαθος, να παίρνει αυτά τα δύο νέα παιδιά; Γιατί;

Ήταν οι μοναδικές κουβέντες που ξεστόμιζε, τα μόνα λόγια που ένιωθε και σκεφτόταν, καθώς έκλαιγε με λυγμούς.

Τότε οι γονείς της ήταν αυτοί, που έπρεπε να αναλάβουν να ησυχάσουν το παιδί τους. Της έλεγαν ό,τι μπορούσαν, για να βρει τις δικές της απαντήσεις στην απώλεια που ένιωθε. Αυτοί της δίδαξαν να είναι ανεξάρτητη, ακέραιη, ειλικρινής με την ίδια και τους άλλους, να ζητάει και να δίνει την αλήθεια. Εκείνοι την μεγάλωσαν με αξίες, να μη χαρίζεται σε κανέναν και να ζει τη ζωή της ελεύθερη, χωρίς ποτέ να επεμβαίνουν σοβαρά στον τρόπο που θα την ζούσε. Χωρίς να την πιέζουν να κάνει πράγματα που ίσως εκείνοι να ήθελαν για το καλό της, άσχετα αν πολλές φορές ερχόταν σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Εξάλλου από το σπίτι της απέκτησε όλες αυτές τις αντιθέσεις που έφερε στη ζωή της και αργότερα τις ενέτεινε, λόγω χαρακτήρα.

-Όταν παιδί μου μπαίνεις σε έναν κήπο με λουλούδια, ποια θα κόψεις; Τα μπουμπούκια ή τα ανοιχτά και έτοιμα να πέσουν τα πέταλά τους;

-Δε θα κόψω τίποτα, θα καθαρίσω τα γερασμένα για να βλέπω τα μπουμπούκια, μέρα με τη μέρα να μεγαλώνουν και να ομορφαίνουν τον κήπο μου!

-Ναι αλλά και ο Θεός θέλει να έχει μπουμπούκια στο κήπο του, που είναι ο Παράδεισος!

-Αηδίες!! Για να γεμίσει Εκείνος τον κήπο του, αδειάζει τους δικούς μας και χαρίζει την κόλαση σε ανθρώπους που μένουν πίσω και υποφέρουν. Εγωιστικό και άδικο εκ μέρους του, να του πείτε.

-Και του Χριστού η μάνα, υπέφερε όταν έβαλαν τον γιο της στον σταυρό, της απάντησαν.

-Ε! ακόμα χειρότερο το κάνετε τώρα, γιατί, αφού ολόκληρη Παναγία πόνεσε που γνώριζε ποιος είναι ο Γιος της, τι πρέπει να κάνουν όλες αυτές οι μανάδες που χάνουν τα παιδιά τους;

-Άλλος λόγος, συνέχισαν, πασχίζοντας να κρατηθούν και να μη μαλώσουν μαζί της που μίλαγε με αυτό τον τρόπο -καθότι θρησκόληπτοι- είναι ότι ίσως να τους πήρε νωρίς για να τους σώσει από κάτι χειρότερο στο μέλλον, που ίσως να τους μόλυνε τη ψυχή και να μη τους είχε κοντά Tου.

-Δηλαδή ο