Het verloren Hoofd

Het is 11 uur. Klas 2b is zich door een oersaaie les fysica aan het worstelen, als directeur Dreunder met zijn gebruikelijke lompheid en zonder kloppen de deur openzwaait.

De koude wintermaanden hebben zijn vetvoorraad verdubbelt zodat zijn kostuum gekrompen lijkt in de was. Zijn buik staat al in de klas als zijn schouders nog buiten staan. Zijn das lijkt te kort omdat hij zoveel nek moet samenhouden. Zoals altijd zweet hij als een rund. Met een kraakwit zakdoekje dept hij de druppels op. Vreemd genoeg is hun juf Nederlands erbij, mevrouw Indenduyck-Cleppe. Ze lacht mysterieus. Ook zijn secretaresse, juffrouw Snert, is erbij en holt als een schoothondje achter hem aan de klas. Ze heeft zowaar blosjes op haar wangen! Niemand weet hoe ze echt heet. Ze heeft haar bijnaam te danken aan haar gezicht dat er uitziet…ja, als snert. Dat woord past gewoon bij haar. Ze heeft van die kleurloze ogen die zakken in de hoeken, een dunne rimpelmond die nooit lacht en dun grijs haar dat altijd in een knotje zit bovenop haar hoofd. Ze lijkt stokoud en draagt altijd flets grijze jurkjes met een wit boordje rond haar hals en tot zedig boven de knie. Het verhaal gaat dat ze stiekem verliefd is op Dreunder. Helaas gunt hij haar evenveel aandacht als een olifant een mier. Geen dus. Hij lust liever ronde, groene blaadjes dan zo’n verlept besje. Haar oog en mondhoeken gaan met het jaar meer hangen. Ze is er altijd maar je merkt haar nooit op, als een dooie muis achter de ijskast.

Maar vandaag bloost ze zowaar als ze achter Dreunder voor het bord gaat staan. Met een beetje goeie wil, zie je haar zelfs lachen. Dan moet er wel iets heel speciaal aan de hand zijn.

Meester Volta springt net op tijd opzij om niet geraakt te worden door de massa buik die het verhoogje opstormt. Deze inspanning veroorzaakt een hoestbui die ieders honger meteen verdrijft. Remi trekt een vies gezicht naar Lamya. Dreunder zwaait triomfantelijk met een bundeltje papieren maar moet zo hard hijgen dat het even duurt voor hij de adem vindt om van wal te steken. 20 Hoofden kijken hem nieuwsgierig aan.

‘Waarde confrater, beste jongens’, begint hij eindelijk. ‘Mevrouw euh…’

‘Indenduyck – Cleppe, directeur’, antwoordt de juf Nederlands bereidwillig.

‘Natuurlijk, dat wist ik wel, ik kon er alleen niet opkomen.’ Hij richt zich tot haar.

‘U heeft de wet van deze school overtreden!’ briest hij bars. Iedereen schrikt. Wat krijgen we nu? En vreemd genoeg vindt mevrouw Indenduyck – Cleppe zijn uitbarsting helemaal niet erg. Integendeel, ze glimlacht fijntjes en kijkt samenzweerderig de klas rond. Remi kijkt met verbaasde ogen naar Lamya. Die haalt al even verbaasd haar schouders op. Ook juffrouw Snert verstopt duidelijk een grimas achter haar papieren.

‘Maar!’ gaat Dreunder verder terwijl zich een grote glimlach over zijn varkensgezicht verspreidt, ‘ik vind dat helemaal niet erg. Integendeel, ik ben daar zelfs heel blij mee!’

Zowel Snert als Indenduyck – Cleppe stralen nu als lentebloempjes in de eerste zon. Meneer Volta staat op zijn ongemak te draaien vooraan. Iedereen kijkt naar elkaar.

‘Zonder mijn medeweten hebben jufrouw Snert en mevrouw…’

‘Indenduyck – Cleppe, directeur.’

‘Inderdaad ja, wel, hebben zij samengespannen.’

Dreunder’s gezicht ontploft bijna van trots.

‘Een samenspanning?, denkt Remi. ‘En niemand is ontslagen?’ Hij snapt er met de seconde minder van.

‘Vorige herfst,’ verklaart Dreunder zich, ‘hebben alle tweede klassen van Het Ministerie ter Bevordering van het Leeswezen, de uitnodiging gekregen deel te nemen aan een opstelwedstrijd met als thema: ‘Exotische Dagdromen’. Als directeur heb ik natuurlijk zoveel enorm belangrijke zaken aan mijn hoofd dat mij dit eerlijk gezegd een beetje ontgaan was. Achter mijn rug om hebben juffrouw Snert en mevrouw…’

‘Inden…’

‘Duyck –Cleppe, jaja…Zij hebben de 3 beste opstellen geselecteerd en ingestuurd voor de wedstrijd en vanmorgen viel deze envelop in mijn bakje.’

Hij steekt een doodgewoon uitziende bruine envelop omhoog. Juffrouw Snerts borstkasje zwelt alsof ze de brief die erin zit hoogstpersoonlijk heeft geschreven. De klas houdt de adem in. Dreunder laat de spanning even stijgen voor hij de inhoud onthult. Met veel omhaal haalt hij een brief uit de envelop, ontvouwt hem, schraapt zijn keel en begint te lezen.

Hoogedele directeur,

Zeer gewaardeerd lerarenkorps,

Nijvere leerlingen,

Wij van het Ministerie ter Bevordering van het Leeswezen hebben na rijp beraad beslist de hoofdprijs in onze opstelwedstrijd toe te kennen aan uw klas 2b. Dit dankzij het opstel met als titel ‘Een duik in Bloemfontein’’, geschreven door juffrouw Eefje Mortelput, woonachtig in de Sprinterslaan 15d in Bommerskonte.

Haar opstel zal eerst gepubliceerd worden in ons maandblad en nadien vertaald worden in 54,5 taal en gepubliceerd tot in Japan.

Deze hoofdprijs bestaat uit…

Dreunder grijnst van oor tot oor en stikt bijna in zijn vet van vreugde. Hij leest verder.

…een reis voor de hele klas en 1 leerkrachten naar het land waar het verhaal zich afspeelt, namelijk Zuid - Afrika. Alle kosten worden door ons Ministerie betaald.

De reis gaat door tijdens de Paasvakantie van dit jaar en duurt 8 dagen. Inbegrepen is een bezoek aan het reuzenkasteel van de Drakensberg, aan de Tafelberg in Kaapstad , aan de oude diamantmijnen van Kimberley, een aantal musea in Bloemfontein, aan een Zoeloe-stam in Kwazulu Natal en natuurlijk is ook een tweedaagse safari inbegrepen . Net als 2 glazen limonade per dag.

Wij wensen jullie een goede reis!

PS : Stuur een kaartje naar onze Minister, hij verzamelt postzegels…

Trots kijkt Dreunder de klas rond. Het is muisstil. Alle ogen zijn op Eefje gericht. Die ziet lijkbleek en knijpt ongelovig in de arm van Lamya die naast haar zit. Het duurt even voor iedereen de inhoud van de brief heeft verwerkt en goed begrijpt wat dit betekent. Ze gaan naar Zuid-Afrika! ZE GAAN NAAR ZUID-AFRIKA!

Boni sprint als eerste uit zijn bank en applaudisseert voor Eefje. Het tumult barst los, iedereen roept en holt door elkaar. Gaston doet zowaar een rondedansje met Snert die niet weet wat haar overkomt en bijna in zwijm valt. Ze dansen op de banken, gooien hun fysicaboeken de lucht in en bedelven Eefje onder de kussen en proficiats. De hoofden van de leerlingen van klas 2a die naast hen wiskunde hebben, piepen nieuwsgierig door het glas om te kijken naar de reden van het tumult. Meester Volta profiteert van de situatie om mevrouw Indenduyck – Cleppe veel langer dan nodig te omhelzen. Eefje wordt op de schouders gehesen en de klas rondgedragen.

Dreunder klopt met de bordenwisser op het bord om hen nog even tot stilte te verzoeken. Het duurt minuten eer de rust een beetje is weergekeerd. Met rode wangen en een brede glimlach gaat iedereen opgewonden terug zitten.

‘Rustig, beste jongens, rustig, ik begrijp jullie vreugde. Ik geef grif toe dat ikzelve daarnet in mijn bureau een bescheiden vreugdedansje heb gepleegd bij het lezen van deze heuglijke woorden. Mejuffer Eefje, sta me toe u uit naam van deze school van harte te feliciteren met dit uitmuntend resultaat. We zullen zo snel mogelijk een brief versturen naar jullie ouders met alle praktische informatie over hoe, wat, waar en wanneer en ook in de lessen zal de nodige aandacht besteed worden aan Zuid-Afrika want behalve dat het ver is, weet ik er zelf ook niet veel van. Het spreekt voor zich dat mevrouw Duyckcleppe…’

‘Indendu…’

‘Ja ja, nu weet ik het wel’, antwoordt Dreunder bars. ‘Wel ja, dat zij dus met jullie meegaat en het andere goeie nieuws is….dat ikzelf ook mee ga, als tweede persoon!’

Dreunder glundert alsof hij net heeft aangekondigd dat alle lessen fysica tot het einde van het schooljaar geschorst zijn. De leerlingen happen naar adem. Neen! Dreunder mee! Hun vreugde zakt al meteen een paar graden. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Met of zonder Dreunder, het blijft ongeloofelijk.

Mevrouw Indenduyck – Cleppe schrikt ook behoorlijk. Niet met Dreunder! Ze zoekt steun bij Volta die maar al te graag haar hand vasthoudt en er zachte klopjes op geeft.

‘Sjt, sjt. Alles komt wel goed. Dat zal je wel zien…’

Remi merkt ook dat alle kleur wegtrekt uit het gezicht van Snert. Ze zag zich al omringd door halve wilden moedig het oerwoud trotseren, want zo stelt ze zich Zuid-Afrika voor. Eeuwige zon op haar tropenhelm en heldhaftig haar 20-koppige kroost beschermen tegen de muskieten en de reuzemieren. Het is toch dankzij haar dat dit kon gebeuren? Haar schoudertjes zakken dieper dan ooit tevoren en de blosjes verdwijnen van haar wangen. Even waande ze zich een heldin maar die bullebak van een Dreunder heeft niet eens door dat hij net de ultieme droom van zijn trouwe schaduw aan gruzelementen heeft geslagen. Stilletjes schuifelt ze naar de deur, kijkt een laatste keer triest om naar het voorwerp van haar adoratie en trekt de deur achter zich dicht. Dreunder heeft niet eens gemerkt dat ze de klas verlaten heeft.

‘Een gevaarlijke expeditie als deze vraagt een respectabel en eervol man om de reputatie van deze school uit te dragen in dat barbaarse land en jullie te beschermen tegen die wildemannen. Dat zal jullie ouders waarschijnlijk een riem onder het hart zijn.’

Vergenoegd kijkt hij de klas rond en stapt van het verhoogje.

‘Zo, waarde confrater, gaat u vooral rustig verder met wat u bezig was.’

‘Fysica, directeur, ik geef fysica.’

Meester Volta houdt nog steeds de hand vast van mevrouw Indenduyck – Cleppe.

‘Tuurlijk, dat wist ik wel. Ik ben hier de directeur of niet soms? Misschien kunt u me op een dag eens uitleggen waarom spuitwater bubbelt en plat water niet. Die vraag houdt me al jaren bezig.’

Dreunder laat meester Volta met open mond achter vooraan de klas, schrijdt door de zee leerlingen van andere klassen die op het tumult zijn afgekomen en knikt ze 1 voor 1 vriendelijk toe. Overal waar hij passeert valt een diepe stilte. Dreunder die naar hen lacht? Dat ze dat nog mogen beleven…

Mevrouw Indenduyck – Cleppe trekt haar hand los en verlaat totaal in de war ook de klas waarop iedereen spontaan weer in vreugdekreten uitbarst. Meester Volta probeert nog even vruchteloos hen te sussen maar geeft het al snel op. Tjonge, wat een dag!

HOOFDSTUK 2: DOET IE ’T OF DOET IE ’T NIET?

Remi en Lamya zitten schouder aan schouder zwijgend te werken in zijn kamer. Het is ondertussen 3 uur ‘s namiddags. Het raam staat een beetje open. De vogels fluiten veel te luid, gewoon om te laten weten dat het lente is. In de tuin beneden zijn de narcissen al bijna uitgebloeid en de bomen staan vol frisgroene blaadjes. Nog een paar weken en Remi kan het kerkhof dat zich achter de grote muur in de tuin bevindt, niet meer zien door de volle kruinen. Neanderthaler, de gekke poes van buurvrouw Viola, ligt op zijn rug, poten in de lucht, te genieten van de eerste zon op haar buik.

Hun gedachten dwalen de hele tijd af naar wat er vanmorgen op school is gebeurd.

Op bed ligt de atlas open en Remi is in een stofferige encyclopedie gedoken omdat zijn computer het niet doet. Ze moeten voor morgen een hoop vervoegingen voor Frans kennen en een stuk vertalen voor Engels. Maar de idee alleen al! Alsof ze zich nu kunnen concentreren op zoiets onbelangrijks…

Uitzonderlijk moet Remi’s moeder later werken in het kapsalon, anders neemt ze op woensdagmiddag altijd vrij om samen met Remi iets leuks te doen. Maar haar beste vriendin en collega Iris heeft buikgriep. Na haar dubbele dienst gaat zijn moeder ook nog even bij haar langs dus Remi moet nog uren wachten eer hij haar het ongelooflijke nieuws kan vertellen.

Hij zucht diep van verwachting en kijkt stiekem naar zijn donkere hartsvriendin.

Hij verbiedt zijn hand haar gitzwarte, steile haar te strelen en bewondert voor de zoveelste keer haar chocoladen huid en haar prachtige handen. Ze voelt zijn blik, kijkt op en lacht 2 rijen perfecte tanden bloot. Boni uit de klas zou een moord plegen voor 1 zo’n glimlach. Remi strijkt gegeneerd zijn weerbarstige zwarte bles uit zijn ogen die blinken als goud. Ze breken de spanning door te lachen en duiken voor de zoveelste keer in de encyclopedie, boekdeel 24, bij de Z van Zuid-Afrika. Die taken kunnen wachten.

Luidop lezen ze:

‘Zuid Afrika is de punt van het Afrikaanse continent en zo groot als België, Nederland, Italië, Frankrijk en een stuk van Duitsland samen. Er wonen 43 miljoen mensen: zwarten, Indiërs, Aziaten, veel afstammelingen van Hollanders, Duitsers, Fransen en Engelsen, Afrikaaners en veel stammen. De Bantoe, de Zoeloe, de Xhosa, de Swazi, de Sotho, de Ndebele, de Venda, de Lemba en de Tswana zijn de belangrijkste.

Men spreekt er vooral het Afrikaans, een taal die afgeleid is van het Hollands, maar ook Engels, en elke stam heeft dan nog eens zijn eigen taal.

De kustlijn is 3000 m lang. In het binnenland zijn er goud- en diamantmijnen en er wordt onder andere tabak, wol, steenkool, fruit, suiker en huiden uitgevoerd. Favoriete sporten zijn voetbal, cricket, boksen en atletiek. 1000den Toeristen komen jaarlijks de wildparken bezoeken want er wonen olifanten, luipaarden, neushoorns, buffels en leeuwen.

Zuid-Afrika heeft een moeilijke geschiedenis achter de rug. Van 1948 tot 1990 heeft het land de Apartheid gekend, een vreemd systeem dat blanken, zwarten, kleurlingen en Aziaten andere rechten gaf. Blanken mochten en konden alles, regeerden het land en hadden al het geld, de anderen niets. Dankzij de zwarte advocaat Nelson Mandela is die Apartheid afgeschaft. Hij heeft er wel 25 jaar voor in de gevangenis gezeten maar is in 1994 toch president geworden van de Republiek Zuid-Afrika. De eerste zwarte president. In 1993 heeft hij zelfs de Nobelprijs gekregen voor de Vrede, samen met de toenmalige president F.W. de Klerk, een blanke.’

Remi leest traag en soms moet hij zinnen herlezen omdat hij niet alle woorden begrijpt. Apartheid? Daar hebben ze op school nog niets over geleerd. Lamya laat het ook even bezinken maar heeft vooral de wilde beesten onthouden. Ze wordt helemaal opgewonden bij de idee dat ze leeuwen gaat zien die niet in een kooi zitten. En olifanten! En luipaarden! Ze kan het nauwelijks geloven en knijpt Remi’s arm bijna fijn. Zonder nadenken geeft ze hem een kus middenin zijn dikke zwarte haar.

Remi voelt zijn hart stilstaan, zijn wangen gloeien en zijn pupillen vergroten. Hij zoekt wanhopig naar adem terwijl hij angstvallig naar de encyclopedie blijft kijken. Wat moet hij nu doen? Zich omdraaien en haar terug kussen of nonchalant achterover leunen en de kus als iets gewoontjes afdoen? Boni zou wel weten wat gedaan, de macho.

Na een paar seconden die wel een eeuwigheid lijken, besluit hij de koe bij de horens te vatten, zich zelfzeker om te draaien en haar spontane kus iets langduriger te beantwoorden. Het moet nu maar eens gebeuren, het is het moment, je moet zo’n dingen niet blijven uitstellen, spreekt hij zichzelf moed in. Hij ademt diep in, likt aan zijn ineens droge lippen en draait zich om met een blik waarvan hij hoopt dat die vastberaden, sexy en onweerstaanbaar is. Die blik heeft hij al vaak geoefend voor de spiegel en hij is er best tevreden over. Zijn rechterwenkbrauw laat hij wat zakken, hij schudt zijn bles zorgvuldig over zijn andere oog om er mysterieuzer uit te zien en hij krult zijn mondhoeken in een Johnny Depp glimlach. Maar helaas. Zelfs die paar seconden zijn te lang. Als Remi eindelijk helemaal klaar is voor zijn veroveringskus, is Lamya allang weer aan het bladeren in de encyclopedie.

‘Wat voor weer zou het daar zijn in de Paasvakantie? Wanneer is het eigenlijk Paasvakantie, weet jij het, Remi?’ vraagt ze, zich niet bewust van Remi’s kusgedachten. Die blaast zijn ingehouden adem uit, veegt vlug zijn bles weg en kucht overdreven luid. Onnozelaar, stommerik, broekje, trut., scheldt hij zichzelf binnensmonds uit. Je kan het gewoon niet. Je durft het niet. Je bent een bange wezel, een mama’s kindje, een grote sukkel, een broekschijter, een …

‘Remi? Is alles oké? Wat mompel je daar allemaal?’, draait Lamya zich om. Ze schrikt van zijn boze blik. Bruusk stormt hij uit de kamer.‘Ik ga in de keuken wat te knabbelen en te drinken halen. Ben zo terug!’

Lamya kijkt hem vragend na. Wat bezielt hem toch de laatste tijd? Sinds hun avontuur in India een paar maanden geleden, gedraagt hij zich soms heel raar. (zie boek ‘De Blauwe Tempel’) Toen heeft hij haar gered uit de klauwen van de waanzinnige Jawarhalal Kumar. Ooit had haar moeder hem afgewezen en nu wou hij zich wreken door met haar dochter te trouwen. Zijn vijfvleugelige magische vogel had haar ontvoerd naar een blauwe tempel waarvan niemand wist dat hij bestond. Samen met zijn vrienden uit de Andere Wereld was Remi erin geslaagd haar sneller dan de politie en de pers te vinden. Op de binnenkoer van die tempel heeft hij haar innig gekust en sindsdien doet hij zo raar.

Lamya gaat voor zijn spiegel staan en probeert zichzelf te zien zoals Remi dat doet. Haar chocoladen vel wordt nog geaccentueerd door een oranje trui. 2 Donkere amandelogen kijken ernstig terug. Haar pikzwarte, steile haar valt tot op haar heupen. Zoals veel Indische meisjes is ze op haar leeftijd allang geen platte pannenlat meer. Ze zet haar handen op haar heupen en lacht naar zichzelf met een mond vol parelwitte tanden. Arme Remi, waarom zegt hij dat dan niet gewoon? Hij kan toch raden dat ik hem ook wel leuk vind? Waarom zou ik anders zo veel tijd met je doorbrengen? Hij heeft mijn leven gered, dat alleen al! En ik is de enige die het geheim van zijn vrienden, de Levende Doden kent. Misschien moet ik hem wat meer aanmoedigen.

Maar zo is Lamya niet opgevoed. Haar moeder zegt altijd dat een vrouw een bloemende, geurende bloem is: op honing beluste insecten mogen er allemaal rondvliegen maar er is er maar 1 die mag komen drinken. Veel van haar vriendinnen uit de klas staan al veel verder in de kunst van het kussen, zéggen ze toch.Lamya wendt haar blik af van de spiegel en gaat in haar boekentas haar agenda zoeken om te kijken wanneer het nu precies Paasvakantie is. Beneden hoort ze Remi overdreven luidruchtig rommelen in kasten en meeneuriën met de radio.

HOOFDSTUK 3: VERDRIET OM EEN VERDWENEN HOOFD

De Chef zit wiebelend met zijn benen op de staart van een ster. Onder zijn voeten strekt zich een adembenemend kleurenspektakel uit van asteroïden en meteorieten, kosmisch licht en het ultraviolette licht van de