De Blauwe Tempel

Waar is Lamya?

Die vraag heeft Remi zich op deze woensdagochtend om kwart over tien al honderd keer gesteld. Er is iets goed fout.

Hij wipt nerveus heen en weer op zijn stoel en kijkt om de paar seconden naar het raam en de deur. Hij hoort geen woord van wat Meester Te-Land-ter-Zee-en-in-de-Lucht vertelt. Zijn echte naam is meester De Bakker. Geef toe, een foute naam voor een aardrijkskundeleraar. Ze hebben hem Te-Land-ter-Zee-en-in-de- Lucht gedoopt omdat hij altijd les geeft met grootse gebaren en nerveus kilometers aflegt in de klas. Indien nodig sleurt hij de klas mee naar de speelplaats om zijn uitleg te doen, om nóg meer plaats te hebben. Vandaag heeft hij het weer heel erg te pakken want aardrijkskunde is niet zomaar zijn vak, het is zijn passie. In zijn wildste dromen overwint hij elke vierkante centimeter aardkloot. In camouflageshort en tropenhelm. Soms droomt hij in de les zó weg van zijn eigen verhalen dat hij gewoon vergeet dat zijn leerlingen er ook nog zijn.

‘En kijk hier. Kijk goed! Volg mijn krijtje. Hier kwam hij aan in 1492!’ Hij plet het krijtje bijna tegen de kartonnen map aan het bord. ‘En waar dacht onze Italiaan Christophoro Columbus –want zo heet hij voluit– dat hij was? Wel? In Japan! Ja, ja! Hij had Haïti bereikt, dacht dus dat het Japan was en doopte het La Espanola, als dank aan Spanje omdat dat land zijn reis had betaald. Is dat niet ongelooflijk? Nu vliegen wij in vierentwintig uur naar de andere kant van de wereld, toen deden ze er weken over om –in erbarmelijke omstandigheden dan nog– het foute werelddeel te bereiken. Weten jullie trouwens hoe Amerika aan zijn naam komt? Wel? Het is genoemd naar de Italiaanse ontdekkingsreiziger Amerigo Vespucci die daar ook was aanbeland. Vinden jullie dat niet onwaarschijnlijk fascinerend? Konden we maar eens naar die tijd terugkeren om het mee te maken: de hongersnood, de woeste stormen, de scheurbuik… Ah… groots moet het geweest zijn, waarlijk…’

Met het krijtje hoog in de lucht en de benen wijd verzinkt hij weer in gedachten. Alsof er zich een film afspeelt in zijn eigen hoofd. Het waait allemaal langs Remi heen. Hij maakt zich zwaar zorgen: Lamya is er nóg niet. Ze heeft al de eerste les gemist: Nederlands met mevrouw Indendeuyck-Cleppe, en ook aardrijkskunde zit er bijna op. Lamya is zijn alles. Zijn mooiste vrouw ter wereld, zijn klankbord, zijn maatje. Sinds september zijn ze nóg meer naar elkaar toe gegroeid.

Toen ontdekte hij in een stoffige boekenwinkel ‘Het Magisch Manuscript van Alfa Scimmia’. Dat was een astronoom, wiskundige en geleerde in van alles en nog wat die al een eeuw dood is. Door dat boek te lezen is hij in contact gekomen met zes Levende Doden. Alfa is er daar één van. Remi heeft het niemand verteld, behalve Lamya. Samen hebben ze met hun nieuwe vrienden grappige, hachelijke maar vooral spannende avonturen beleefd op het kerkhof achter het huis van Remi. Zij hebben ervoor gezorgd dat de zes voor één nacht mens konden zijn, de Nacht van het Volkse Jolijt. Jammer genoeg heeft Het Noorderlicht hen veel te snel en totaal onverwacht meegenomen naar hun Andere Wereld. Daar hebben ze hopelijk nu de Eeuwige Rust gevonden. Remi’s gedachten dwalen af naar de gekke uitvinder Alfa Scimmia, de supersterke zeerover Buik en Valentijn, de mislukte troubadour. En Charel de Sjansaar Junior, hoe zou het daarmee zijn? En met Hazel-met-kogelgaten-in-zijn-lijf? Zou De Chef zijn hoofd al teruggevonden hebben?

Zonder dat hij het merkt, zit Remi te grinniken in de klas, wat hem rare blikken oplevert van de anderen. Zijn vrienden konden erger ruziën dan een klas kleuters. Ze hadden ook een wel zeer apart gevoel voor humor. Ach… hij mist ze soms verschrikkelijk. Op die paar nachten zijn ze dikke vrienden geworden. Het is toen ook dat Remi dodelijk gevallen is voor Lamya. Voor haar zwarte ogen, voor haar ravenzwarte glinsterende haar, voor haar melkchocolade huid. Dat gevoel is sindsdien alleen maar heviger geworden.

Remi zucht luid en iedereen kijkt alweer om. Hij merkt het niet. Zijn zes vrienden zweven nu als een nieuw sterrenbeeld door de ruimte. Elke avond voor het slapengaan kijkt hij even door zijn telescoop om hen te zien. Remi is gepassioneerd door alles wat met de ruimte te maken heeft. Wetenschappers waren door het dolle heen toen ze het nieuwe sterrenbeeld ontdekten. Ze hebben het op een inderhaast georganiseerde internationale conferentie 6Mys99 gedoopt. Af en toe heeft hij het gevoel dat zijn sterrenvrienden knipogen als hij naar hen kijkt, maar dat zal wel inbeelding zijn.

Hij schudt die gedachten van zich af en kijkt door het raam of Lamya de speelplaats niet komt opgelopen, en of ze sporen maakt in de sneeuw die maar blijft vallen. Buiten op de vensterbank proberen twee mussen zich warm te houden en zich te beschermen tegen de dikke vlokken. De lege stoel van Lamya valt op. Eefje, die naast haar zit, heeft al een paar keer met een vragende blik naar Remi gekeken. Die weet dus ook van niks. Te laat komen is niks voor Lamya. Ze was gisteren nochtans helemaal niet ziek. Ze hadden ook geen ruzie gemaakt. Integendeel. Op dinsdag hebben ze les tot halfvijf en omdat het al halfdonker was, was hij met haar naar huis gelopen. Het vroor en hun voetstappen kraakten in de sneeuw die de afgelopen dagen het hele land wit heeft gekleed. Alle autowegen zitten potdicht, de luchthaven is afgesloten en de winkels worden al dagen niet bevoorraad. Als het zo doorgaat wordt het echt een probleem. Lamya had haar beige jas van omgekeerd schaap aan en een lekker warme wollen muts die haar zwarte haar nog zwarter deed lijken. Met bijpassende handschoenen. Een sneeuwprinses.

Nog twee uur les –fysica dan nog!– voor hij naar buiten kan spurten, naar Lamya’s huis. Hoe moet hij die doorkomen? Zijn hart springt uit zijn borstkas van de zenuwen. Twee uur: dat zijn honderdtwintig minuten: dat zijn zevenduizend tweehonderd seconden. Dat is een eeuwigheid! Remi begint dan maar de seconden te tellen. Als hij bij 2165 komt, zwaait de deur van de klas open zonder dat er geklopt is. Directeur Dreunder in hoogsteigen persoon. Iedereen verstijft van de schrik want hoe minder je met Dreunder in aanraking komt, hoe beter. Wie heeft iets uitgespookt? Wat hebben ze fout gedaan? Maar het gezicht van de directeur staat niet op onweer. Het ziet er bleek en bang uit. Wat is er toch aan de hand? Met zijn barse stem richt hij zich tot de dromende meester.

‘Veronteksuseert u mij voor het storen, confrater De Bakker, maar ik had graag de hulp van uw leerlingen even ingeroepen met uw goedvinden en welzijn. Het gaat om een van uw leerlingen: Lamya Amrita Laksjmi-Stervonk.’

Remi springt meteen recht. Zijn stoel valt met een klap op de grond. Doordringend kijkt de directeur hem aan. Met een vlekkeloos wit zakdoekje wrijft hij geagiteerd een paar zweetdruppeltjes uit zijn nek. Hij is namelijk zo dik als een walrus en zweet winter en zomer. Hij draagt altijd een grijs kostuum dat hem zeker drie maten te klein is, als het er geen vier zijn. Eén keertje te diep inademen en al zijn knoopjes springen open.

‘Wel jongen, ik heb toch nog niks gezegd of gevraagd?’

Bevend van de schrik vraagt Remi: ‘Is er iets met Lamya gebeurd, meneer?’

Twijfelend kijkt Dreunder van Remi naar De Bakker en terug. Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen.

‘Wel jongen, dat is een directe vraag. Welzeker, een heel directe vraag die om een even direct antwoord vraagt, nietwaar?’ Dreunder aarzelt voor hij verdergaat. ‘Jammer genoeg, beste jongen, kan ik je dat eigenlijk niet geven. Ben jij haar vriendje of zo?’

JAAAAAAA! wil Remi uitschreeuwen maar hij slikt al de A’ s weer in en knikt gewoon.

‘Ach zo. Ik begrijp het, ja. Ik ben ook best wel eens verliefd geweest, weet je. Dat duivelse genoegen pleegt mij zelfs bij tijd en wijle nog te overvallen, welzeker!’ gniffelt Dreunder met een blos die zijn leerlingen niet zou misstaan. Wie trouwens ooit op Dreunder verliefd is of was, moet dringend naar de oogarts, de psycholoog en de dierenarts tegelijk voor een spoedcursus ‘Hoe verzorg ik een walrus in huiselijke kring’.

Dreunder herpakt zich en krijgt weer die zorgelijke blik. ‘Hoe zei je ook weer dat je naam was, beste jongen?’ Hij noemt al zijn leerlingen ‘beste jongen’, alle 785.

‘Remi, meneer de directeur.’

‘Remi. Natuurlijk, Remi. Dacht ik het niet. Wel, mijn beste jongen, ik wou dat ik zonder omwegen op je vraag kon antwoorden, maar helaas is de situatie van dien aard dat… wel ja, dat ik dat niet kan!’ Remi springt nu bijna uit zijn vel.

‘Ja maar meneer, WAT IS ER DAN GEBEURD?’ schreeuwt hij. Zelfs Te-Land-ter-Zee-en-in-de-Lucht schiet wakker uit zijn dagdromen en de hele klas draait zich als één man om, de meisjes ook. Hun Remi, anders altijd de rust zelve! Het zweet spettert van Dreunders nek.

‘Rustig, beste jongen, vooral rustig blijven. Er is geen reden tot paniek. Ik wou alleen maar eventjes te weten komen of iemand van jullie Lamya nog heeft gezien vandaag. Of wanneer jullie haar voor het laatst gezien hebben.’

Ze kijken elkaar allemaal aan. Dan kijken ze weer naar Remi en dan weer naar elkaar. Boni, die stikjaloers is op Remi want ook verliefd op Lamya, antwoordt als eerste.

‘Gisteren meneer. Ik heb gisteren na de les Engels haar boekentas naar buiten gedragen rond halfvijf, denk ik. Toen was er niks aan de hand.’

‘Flinke jongen, hoor. Nog iemand?’ vraagt Dreunder terwijl hij de klas rondkijkt.

Met zijn ogen recht op Boni gericht, zegt Remi: ‘Ik ben daarna met haar naar huis gewandeld, meneer. Omdat het zo sneeuwde. Haar moeder heeft nog een kop warme chocomelk voor mij gemaakt en rond zes uur was ik thuis. Alles leek perfect normaal.’

Dreunder stelpt een stresshoestbui met één van zijn gehaktbalhanden en praat met rasperige stem verder. ‘Wel kijk, beste jongen, het zit zo: Lamya is sinds vanmorgen verdwenen. Zomaar, hups! In het niets verdwenen. Hoogst eigenaardig. Een waar mysterie. De pers wil natuurlijk mij, als eminent spreker, graag interviewen, dat begrijpen jullie. Probleem is dat er, behalve wat ik jullie nu net vertelde, niks te vertellen valt.’

Worstelend met dat probleem stapt Dreunder van het verhoogje en maakt aanstalten om de klas te verlaten. Wel heb je van je leven! denkt Remi. Die gaat na zo’n mededeling toch niet zomaar doodleuk buitenwandelen, zeker! Over mijn lijk!

‘Meneer!!’ roept hij zijn directeur tot de orde. Weer schrikt de hele klas van hun brave Remi. Anders hoor je hem nooit. Ook Dreunder schrikt zich een nieuwe hoestbui en draait zich om, met een pirouette die een spitsmuis niet zou misstaan maar een walrus wel.

‘Meneer,’ gaat Remi-zonder-Vrees verder, ‘ik zou bij deze uw toestemming willen vragen om de klas te verlaten en Lamya te gaan zoeken. Lamya is niet het type om op een koude winternacht naar haar diepere zelf te gaan zoeken in de goot. Lamya gebruikt geen drugs en gaat nooit op café. Ze is dol op haar ouders en zussen. Dus met uw permissie: hier is iets vreemds aan de gang en ik zou dat graag zelf willen onderzoeken.’

Geïntimideerd door de kracht van Remi’s stem en omdat er toch niks anders opzit, moet Dreunder toegeven. ‘Nu goed, beste jongen, als jij denkt dat je kan helpen. Maar schrik niet als je haar huis binnengaat. Haar arme moeder vertelde me zonet aan de telefoon dat het er krioelt van de agenten en dat de geheimagenten nog het meest van al in de weg lopen.’

Dreunder heeft de deurklink al in zijn handen als hij zich een laatste keer omdraait. Zonder Remi aan te kijken, vraagt hij: ‘Enne, beste jongen, hou mij op de hoogte, wil je? Als we de politie te snel af kunnen zijn, komt dat het imago van de school alleen maar ten goede, nietwaar? Wel, beste collega, gaat u vooral verder met de tekenles.’ Tekenles?

Remi pakt snel zijn boekentas, zwiert zijn sjaal om zijn hals en wil naar buiten rennen. Maar Boni veert ook op. ‘Ik ga mee!’ Remi geeft geen antwoord maar kijkt hem een paar seconden zó diep en minachtend in de ogen dat Boni schaapachtig weer gaat zitten.

HOOFDSTUK 2: VAN PARELS EN INDIGO

Zo snel als de dikke sneeuwlaag het hem toelaat, rent Remi naar het huis van Lamya. Het ligt in dit weer op een flink halfuurtje stappen van de school. Hij is er op twaalf minuten, hijgend en met bloedrode wangen van de kou en de inspanning. Haar huis staat niet in een rij. Het ligt een beetje verscholen achter een leegstaand oud huis. Het Spookhuis, zo noemt iedereen dat oude huis aan de straatkant. De vloer zou bewegen, katten zouden er gek weer buitenkomen en mensenbloed zou er averechts stromen. Niemand wou in de buurt van dat huis gaan wonen maar de papa van Lamya is nergens bang voor, zeker niet van spoken. Hij heeft het huis àchter het Spookhuis, dat verder toch niemand wilde, dan ook voor een appel en een ei gekocht. Hij is het al jarenlang aan het renoveren.

Het is een prachtig alleenstaand houten huis, met een grote veranda vol planten en met verborgen hoeken en kantjes. Elk van de zeven dochters heeft een eigen kamer boven; beneden lopen de keuken, de living en de grote bibliotheek via bogen in elkaar over. Lamya’s Indische mama Devi heeft het met veel fantasie in warme, overvloedige kleuren ingericht en het ruikt er altijd heerlijk. Voor elk jaargetijde of elke gebeurtenis een andere geur. Ze heeft een lade vol geurstokjes. De kamer van Lamya ruikt altijd naar jasmijn. Ook al wonen ze er met z’n negenen, het er is altijd zalig rustig. Behalve vandaag.

Vóór het Spookhuis staan twee politiewagens met zwaailichten en sneeuwkettingen. Remi ziet Dimitri Dreunder, zoontje van de directeur, haastig een batterij fototoestellen uit z’n roze Kever halen. Als laatstejaars schrijft hij voor het schoolkrantje in de hoop ooit een échte journalist te worden. Het is een schriele sprinkhaan die geen seconde kan stilstaan. ‘Die heeft er ook geen gras over laten groeien’, denkt Remi. En ook vrij van school gekregen van papalief... De buren staan ondanks de vrieskou en de dansende sneeuw verklaringen af te leggen aan een elegant ingepakte blondine met een microfoon en een camera. Hij vangt flarden op terwijl hij zich naar het huis haast. De voordeur staat wagenwijd open, constant lopen mensen in en uit. Wie zijn dat allemaal? Wat is er toch aan de hand?

Remi haast zich naar binnen en treft mevrouw Laksjmi, Devi, in de keuken. Haar ogen zijn zwart van de uitgelopen kohl en haar sari hangt gekreukt als een vod om haar lijf. Anders ziet ze er altijd uit als een koningin. Twee mannen in Siberische mantels staan haar te ondervragen. Als ze Remi ziet, komt mevrouw Laksjmi meteen naar hem gelopen en sluit hem in haar armen. Remi verkrampt wel eventjes, want dat heeft ze nog nooit gedaan. Ze laat de twee beren-in-mensenvacht gewoon staan.

‘Ach, lieve Remi, ik wist dat je zou komen zodra je het nieuws vernam. Het is verschrikkelijk. Mijn liefste Lamya. Zomaar verdwenen. Ga maar naar haar slaapkamer. David is daar ook,’ snikt ze hartverscheurend.

In de woonkamer zitten Sher en Shah, de