Het Omgekeerde Land

Remi vult beneden in de keuken twee grote zakken chips en haalt een nieuwe fles cola uit de bergkast. Hij wil het zò snel doen dat het net dubbel zo traag gaat. Hij scheurt de zakken zo krachtig open dat de helft op de grond valt en de fles is al zo dooreen geschud dat ze gegarandeerd zal spuiten als hij ze boven opendraait. Hij blaast zijn haar nerveus uit zijn ogen en moppert tussen zijn lippen op zijn moeder omdat de keuken, net als de rest van het huis, overvol staat met compleet nutteloze ‘dingen’ die ze toch nooit gebruikt. Zo hangt er nog een kalender van 1991, vergeelde boodschappenlijstjes en oude kindertekeningen van toen hij nog klein was. Overal staat het vol met potjes kleingeld, elastiekjes, klemmetjes, bonnetjes en overjaarse kruiden. Op de plastieken keukentafel liggen drie tafelkleedjes in steeds lichtere tonen ecru haaks over elkaar. In het midden prijkt een stoffig vaasje droogbloemen.

Toch is Remi vrolijk, heel vrolijk.

Van boven dringt gelach door. Hij hoort niet waarom ze lachen maar hij lacht toch mee.

Hij is Iris nog nooit zo dankbaar geweest. Iris is de beste vriendin van zijn moeder met wie ze in een kapsalon werkt. Ze heeft een roze suikerspin op haar hoofd en ziet er kleurrijker uit dan een expressionistisch schilderij. Iris praat niet, ze kirt, roddelt en tettert. Telkens ze Remi ziet, wil ze hem tussen haar weelderige boezem trekken voor een knuffelpartij maar Remi is gelukkig sterker. Meestal vlucht hij snel naar zijn kamer als Iris op bezoek komt voor haar aperitiefje maar nu vindt hij haar de meest fantastische vrouw ter wereld. Het is dankzij haar dat Remi een heel weekend alleen thuis is.

‘Lieve’, want zo spreekt Iris Remi’s moeder altijd aan, ‘je moét me helpen.’

Zo begon ze vorige week haar smeekbede. Ze had haar donkerpaarse nepbonten jas over de zetel gezwierd en was erin geploft. Ze aanvaardde meteen het kleine glaasje levenselixir dat zijn moeder al had klaarstaan en goot het in één teug naar binnen. Haar wangen werden op slag nog een paar tinten roder. Ze liet het godendrankje even de weg naar haar maag vinden, burpte beleefd en stak haar glas naar voren. Remi’s moeder vulde het meteen.

‘Je gelooft nooit wat ik nu voor heb!’

Ze draaide met haar blauwgeschilderde ogen om de dramatiek van wat moest komen, kracht bij te zetten. Remi wou het nu ook wel eens horen. Zijn moeder vroeg niets. Ze wist dat haar vriendin vanzelf wel over de brug zou komen en dan toch niet meer te stoppen was. Iris hapte diep naar adem en stak van wal.

‘Ik heb daar toch een nicht in Duitsland, weet je?’

Zoals altijd kreeg Remi’s moeder geen tijd om te antwoorden. Niet dat ze probeerde, ze knikte alleen maar al had ze nog nooit van een nicht in Duitsland gehoord.

‘Die trouwt volgend weekend! En ik ben uitgenodigd! Ze betalen zelfs mijn treinticket en een hotelovernachting!’

Zowel Remi als zijn moeder zaten haar vragend aan te kijken. Dat was toch leuk nieuws? Iris merkte dat de omvang van haar probleem niet doordrong tot haar gehoor.

‘Snap je het niet, lieve? Een trouwfeest! Ik kan daar toch niet alleen naartoe? En ik kan al moeilijk een man meenemen! Ze zouden nog denken dat ik op mijn leeftijd…hoe zal ik het zeggen…’

Iris keek even steels naar Remi en wikte haar woorden.

‘…dat ik een brandende schuur ben.’

Remi keek naar zijn moeder en zag dat die uitdrukking haar ook volkomen vreemd was. Iris verduidelijkte.

‘Wel ja, een oude schuur die brandt, men zegt toch dat dat vuur altijd heviger is dan een nieuwe schuur, moeilijker te blussen.’

Iris merkte dat haar gehoor er nu helemaal niks meer van snapte. Ze goot efficiënt haar tweede glaasje naar binnen, liet het meteen bijvullen en kwam eindelijk ter zake.

‘Wat ik kom vragen, lieve, is of je soms niet met mij wilt mee gaan. Ik heb treinangst en ik ga me zo eenzaam voelen in zo’n hotel en op zo’n feest… Je moét gewoon mee, echt!’

Smekend keek ze haar vriendin aan en wapperde een paar keer met haar valse wimpers. Ze zuchtte diep en nam de hand van Remi’s moeder in de hare. Die keek meteen naar haar zoon. Ze kon hem toch geen heel weekend alleen laten? Hij is nog maar dertien. Remi zag de paniek in haar ogen maar besefte dat dit een unieke kans was op een weekend complete vrijheid. Iris kreeg dus hulp uit een onverwachte hoek.

‘Natuurlijk kan je daar niet alleen naartoe, Iris’, zei Remi sussend, ‘dat zou mijn moeder nooit laten gebeuren, hé mama? Haar beste vriendin moederziel alleen en angstig naar het verre Duitsland laten vertrekken. Dat is werkelijk ondenkbaar!’

Remi maakte zich zo groot en volwassen mogelijk, liet zijn stem zelfs wat zakken en trok een rimpel in zijn voorhoofd om meer intelligentie uit te stralen. Hij richtte zich tot zijn moeder en nam haar andere hand in de zijne. Het arme mens kon geen kant meer uit.

‘Maar…maar…’

Remi liet haar niet uitspreken. Zijn hart bonsde. Een heel weekend alleen thuis, dat was nog nooit gebeurd.

‘Maak je geen zorgen, mam, ik kan best op mezelf letten. Het zal je deugd doen. Je hebt weinig verzetjes. En Iris heeft al zoveel voor jou gedaan, je kan gewoon niet neen zeggen’, besloot hij kordaat en stond recht.

Zaak afgehandeld. Zo zelfverzekerd mogelijk keek hij haar aan. Besluiteloos keek zijn moeder van haar zoon naar haar vriendin. Iris hakte de knoop door.

‘Zo, dat is dan afgesproken. We vertrekken donderdagavond met de trein van 6 uur. Ik bel je één dezer dagen nog wel om concreet af te spreken, goed? Kom, en geef me nu iets om te drinken want ik heb er dorst van gekregen.’

Zijn moeder, die nog altijd niks had gezegd, schonk overrompeld haar glaasje nog eens vol.

Remi sloop de kamer uit. Hij knipoogde naar Iris, zijn bondgenoot, en snelde met de looptelefoon naar zijn kamer om meteen Lamya te bellen.

Hij moest wel tien trrrrinngggen wachten voor ze opnam.

‘Bij Laksjmi, met Devi’, klonk de zachte stem van de Indische moeder van Lamya.

Als Remi zijn ogen sloot, kon hij bijna de heerlijke geuren in hun huis ruiken. Devi ruikt altijd naar sandelhout en draagt winter en zomer zijden sari’s. Als ze haar vlechten los heeft, komt haar ravenzwarte haar tot onder haar billen. Ze heeft zeven dochters die allemaal de schoonheid van hun moeder hebben geërfd. Toch staat voor Remi Lamya helemaal bovenaan. Is het haar lach? Zijn het haar fijne handen? Haar ernstige ogen die tot in je diepste binnenste kijken? Remi heeft er al avond na avond liggen over nadenken maar hij weet het antwoord niet. Als hij aan haar denkt, is hij gewichtloos en weigert zijn verstand elke medewerking.

‘Hallo? Met wie spreek ik?’ hoorde hij ineens. Hij was weer even op een andere planeet.

‘Sorry, mevrouw, u spreekt met Remi, is Lamya daar soms?’

‘Ja hoor, ze komt net uit bad, ik roep haar even. Dag, Remi. Kom maar snel nog eens langs.’

‘Zal ik doen.’

Uit de verte hoorde Remi Lamya’s stem. Hij durfde er niet aan te denken hoe ze er zou uitzien, glimmend van de badolie en ruikend naar sandelhout en jasmijn, haar lijfgeur. Hij moest even gaan zitten en concentreerde zich op zijn sterrenkaart aan de muur.

‘Hi, Remi! Goed dat je me nu niet ziet, ik sta hier nog te druipen. Vertel es? Heb je problemen met die taak voor Engels? De mijne is al af.’

‘Neen hoor, geen probleem. Ik bel voor iets veel leukers.’

‘O ja? Laat horen. Wacht even, mijn badhanddoek schiet los…’

Remi hoorde even niks maar kon zich wel voorstellen wat er gebeurde. Hij ademde met kleine pufjes. Het hielp.

‘Daar ben ik weer. Mijn huid wordt soms zo glibberig van die badolie. Vertel op.’

Remi viel met de deur in huis.

‘Mijn moeder is volgend weekend weg.’

‘Een heel weekend?’

‘Ja, vanaf donderdagavond al, naar een huwelijksfeest in Duitsland met haar vriendin Iris.’

‘Met Iris? Dat wordt leuk. En …heb je wilde plannen gesmeed?’

‘Ik ga alvast een feestje geven donderdagavond. Ik ga onze zes zotte mutsen: Alfa, Charel, Hazel, Valentijn en Buik, onze 6 Levende Doden, ook uitnodigen. Benieuwd ook of De Chef zijn hoofd nog altijd past’ (zie ‘Het Verloren Hoofd’), grinnikte Remi, terugdenkend aan hun avontuur in Zuid Afrika.

‘Dat is een geweldig idee, Remi maar zou je het niet beter vrijdagavond doen?’

‘Hoeft niet want vrijdag hebben we toch geen les. Pedagogische studiedag.’

‘Da’s waar ook. En ben je zeker dat Alfa en co op aarde gaan geraken?’

‘Het is ze de vorige keer toch ook gelukt. Woonden ze maar op aarde in plaats van in de ruimte. Om hier te geraken moeten ze een Zwart Gat vinden in de ruimte en dat kunnen ze dan als een soort Ruimteglijbaan gebruiken om hier te geraken. Ik stuur ze, van zodra het donker wordt, een Boodschapwolkje. Dat is de enige manier om van op aarde met hen te communiceren.’

‘Dat weet ik toch. Goed dan, doe ze de groeten en we spreken er morgen in de klas wel verder over. Ik ga mijn haar drogen. Tot morgen!’

Voor Remi afscheid kon nemen, had Lamya al ingehaakt. Dromerig bleef hij minutenlang naar het behang staren. In de living hoorde hij Iris opgewonden roddelen over hun vaste klanten in de zaak op wie allemaal wel iets aan te merken valt. Ze zijn te dik, te krenterig, te onvriendelijk, te gesloten of te lelijk. Meestal kwebbelt Iris en luistert zijn moeder. Glimlachend ging hij op zijn brede vensterbank zitten en deed wat hij het allerliefste doet: naar de hemel kijken.

Het was een prachtige avond. Aan de ene kant gloeide de lucht nog eventjes oranje na, aan de andere kant stond een schelpje maan en de Grote Beer. Over een uurtje zou hij ook de Draak, het Haar van Berenice en de Noorderkroon kunnen zien. Astronomie is zijn hobby. Urenlang tuurt hij door zijn telescoop.

Maar het was nog iets te vroeg. Hij keek naar de bomen waarvan de blaadjes als versteend hingen, zo windstil was het. Hij keek naar Neanderthaler, de gekke poes van buurvrouw Viola die met zwiepende staart voor een muizenholletje zat. Hij keek naar de silhouetten van de grafstenen van het kerkhof waarop hij uitkijkt door zijn raam. En hij dacht bij zichzelf dat hij waarschijnlijk zelden zo gelukkig was geweest.

Hij ademde een wolkje uit, ving het in zijn handen, fluisterde er iets in en blies het weg richting sterrengroep 6Mys99. Die mysterieuze, recent ontdekte sterrengroep bestaande uit één grote ster in het midden en vijf er rond, daar wonen hun vrienden, de Levende Doden, de één nog zotter dan de ander, met wie hij en Lamya al heel wat hebben beleefd. Ze hangen in de ruimte te wachten, tot het hun beurt is om een vallende ster te worden en helemaal te verdwijnen. Hoe meer je hebt mispeuterd bij leven, hoe langer je daar kan hangen, en wachten. Sommigen hangen er al eeuwen. Gelukkig bestaat er niet zoiets als Tijd daarboven. Eén seconde lijkt een eeuwigheid en omgekeerd.

Remi wachtte even tot zijn Boodschapwolkje was aangekomen. De sterren flikkerden even, het teken dat ze zijn vraag goed ontvangen hadden. Met een kapoenenglimlach sloot Remi zijn raam en plofte languit op bed om te dromen. Ineens voelde hij een koude luchtstroom door zijn hoofd vliegen: een Boodschapwolkje terug met hun antwoord. : ‘Joepie, feest! We zullen er zijn!’

HOOFDSTUK 2: HET VERBODEN FEEST

‘Ik blijf het griezelig vinden, zo’n Ruimteglijbaan. Zeker voor iemand zoals ik, met hoogtevrees!’

Valentijn wappert met zijn magere armen om te tonen hoeveel schrik hij wel niet gehad heeft. Voor iemand die al sinds 1147 dood is, ziet hij er goed uit, in zijn paarsfluwelen troubadourspakje.

‘Je bent een meisje’, plaagt Buik hem, de zeerover die in 1701 is opgehangen in India. Die vult met zijn 182 kilo de helft van Remi’s kamer. Zijn gouden tanden flikkeren en hij wrijft met zijn dikke vingers door zijn gele borstelhaar. Een amicale mep doet de tengere Valentijn tegen het nachtkastje belanden waardoor zijn knie uit de haak schiet. Valentijn is namelijk gevierendeeld in Afrika en sindsdien hangt één en ander nogal gevaarlijk los aan zijn lijf. Met een vloek en een krak, klikt Valentijn zijn knieschijf weer goed.

‘Stop ermee, Buik, je vergeet hoe sterk je bent’, berispt Alfa de vrolijke zeerover. Die twee kibbelen altijd.

Lamya zit vergenoegd naar Alfa Scimmia te kijken. De uitvinder die er met de dag meer als een kabouter uitziet wriemelt naar goede gewoonte met zijn poppenvingertjes en zit geen minuut stil. Zijn plukjes pluishaar staan alle kanten op en zijn schrandere maar slechtziende oogjes priemen door de kamer. Als hij de blik van Lamya onderschept, verandert een grote glimlach zijn gezicht in een labyrint van rimpels. Alfa was al een oud meneertje toen hij 1909 bezweek aan de Zwarte Dood. Hij is de leider van de bende, de berispende moeder, de slimste van de klas maar eigenlijk het kleinste kind.

Charel de Sjansaar Junior en Hazel zitten op bed gevallen sterretjes te smikkelen die ze meegebracht hebben. Vooral die met picklessmaak gaat vlot naar binnen. Levende Doden eten of drinken niet maar een gevallen sterretje gaat er altijd wel in. Enkel op de eerste Volle Maan Nacht na een Noorderlicht kunnen ze eten en drinken als gewone mensen. Maar die gebeurtenis doet zich zelden voor. Levende Doden slapen ook nooit, dus voor hen is de nacht jong. En ze hebben er zin in.

De Chef kijkt met zijn lieve ogen rond en geniet. Hij heeft jarenlang zonder hoofd geleefd maar dankzij zijn vrienden staat het sinds kort weer waar het staan moet (zie ‘Het Verloren Hoofd’). Teruggevonden in een nieuw museum in Zuid Afrika. Maar het is af en toe nog even wennen. Hij is verleerd wat je met een hoofd allemaal kan doen: nadenken, herinneringen ophalen, van alles onthouden…Daardoor krijgt hij dan weer vaak hoofdpijn. Af en toe voelt hij voorzichtig of het hoofd nog wel op z’n plaats staat, streelt hij zijn blonde lokken en luistert hij naar zijn eigen stem want hij heeft jarenlang buikgesproken. Hij kan zijn ogen niet van Lamya afhouden want zonder hoofd kon hij ook niks zien. Wat een prachtig kind! De Chef snapt nu eindelijk waarover zijn vrienden het aldoor hadden. De Dood is hem komen halen is hem, zijn geliefde vrouw Alma en zijn 2 kinderen komen halen in een diamantmijn. Sindsdien verbeeldt hij zich graag dat Remi en Lamya zo’n beetje zijn kinderen zijn.

‘Aan ’t dromen, Chef?’ vraagt Remi die eindelijk de kamer binnenkomt met de chips en de fles cola. Enkel voor hem en Lamya uiteraard. Hij draait de fles open en inderdaad: door het vele schudden met de fles beneden in de keuken, spuit de cola alle kanten op. Recht in het gezicht van Hazel en Charel, op de paarse broek van Valentijn en op het haar van Lamya. Even breekt chaos uit. Valentijn, Alfa en De Chef haasten zich naar Lamya, Hazel en Charel springen gillend omhoog en tuimelen van het bed en Buik heeft zich op de fles gestort om het