Jingle Bells

Hoofdstuk 1

‘Mireille?’ Steven, een van de accountants van de afdeling, liep naar de blonde secretaresse toe.

‘Ja?’ Mireille keek op van haar werk. Voor haar stond een van de meest niet-modieuze mensen die ze kende.

‘Heb je al plannen voor Kerstmis?’

Mireille keek hem verbaasd aan. Van alle accountants zei Steven het minst tegen haar, tenzij hij iets dringend nodig had. Deze vraag had ze niet zien aankomen. ‘Nee, nog niet.’ Ze wist niet of ze Steven niet mocht vanwege zijn gedrag, of vanwege zijn uiterlijk.

‘Mooi.’ Steven keek even rond, maar er was verder niemand in de ruimte. ‘Dan wil ik je graag een voorstel doen.’

Mireille keek nog verbaasder.

‘Ik wil graag dat je met mij Kerstmis gaat vieren.’

‘Waarom?’

‘Omdat mijn familie verwacht dat ik een relatie heb en omdat ik Kerstmis niet alleen tussen gelukkige stellen door wil brengen.’

Mireille keek hem aan. ‘Dat is de langste zin die je ooit tegen me gezegd hebt. Maar ik zou niet weten waarom ik dat zou doen.’

‘Om mij te helpen?’

‘Heb je iets van me tegoed dan?’

‘Nee, maar ik kan je er wel voor betalen.’ Steven keek naar Mireille. ‘Wat wil je ervoor? Tien euro per uur?’

‘Waarvoor precies?’ wilde Mireille weten. Hoewel het voorstel niet aantrekkelijk was, had ze nog geen andere plannen voor Kerstmis en kon ze altijd wat extra geld gebruiken.

‘Voor een paar dagen weg met mijn familie voor Kerstmis.’

‘Een paar dagen?’ Mireille keek hem aan. ‘Echt niet.’

‘Ik betaal je ervoor.’ Steven keek haar aan. ‘Ik verwacht niets van je, behalve dat je doet alsof je mijn vriendin bent als mijn familie erbij is. Puur zakelijk.’

Mireille realiseerde zich dat ze veel geld kon verdienen in die dagen en dat ze niets anders te doen had. Zeker omdat het Kerstmis was zou het gezelliger zijn om haar vrije tijd met andere mensen door te brengen, in plaats van in haar eentje op de bank. ‘Vijftien euro per uur.’

‘Prima. Donderdagmiddag tot dinsdagochtend.’

‘Dat is...’ Mireille keek naar Steven. ‘Meer dan honderd uur.’

‘Oké. Tweeduizend euro, meer krijg je niet.’

‘Tweeduizend...’ Mireille dacht even na. ‘Dat is meer dan een maandsalaris.’ Ze keek naar Steven. ‘Ben je zo wanhopig?’

Daar gaf hij geen antwoord op. ‘Denk erover na. Denk maar aan alles wat je met dat geld kan doen. Maar ik wil het graag vanavond weten.’

‘Ik ga erover nadenken.’ Mireille was nog steeds verbaasd door het aanbod en de unieke kans om veel geld te verdienen.

‘Laat het me maar weten.’ Steven pakte een pen en schreef zijn nummer op het memoblaadje dat voor Mireille lag. ‘Dit is mijn privénummer. Ik hoor het wel.’ Hij liep terug naar zijn kantoor toe.

Mireille keek naar het memoblaadje en pakte haar telefoon om zijn nummer er in te zetten. Daarna stuurde ze een berichtje naar haar beste vriendin. ‘Ben je op tijd thuis? Ik heb je nodig!’

––––––––

‘Waarom zou je de kerstdagen door brengen met Steven de Sukkel?’ Lotte zat naast Mireille op de bank in de woonkamer van hun huurappartement. Lotte had ooit een blauwe maandag gewerkt bij het accountantskantoor waar Mireille nu secretaresse was, maar wist nog precies wie Steven was.

‘Omdat hij me tweeduizend euro biedt.’

‘Wat?’ Lotte keek naar Mireille. ‘Dat meen je niet! Daar ga je toch niet op in? Zelfs ik zou niet een paar dagen een hoer spelen voor tweeduizend euro.’

‘Niet?’ Mireille keek haar vriendin aan. ‘Tweeduizend euro... Dan kunnen we toch op vakantie over een paar maanden, of ik kan eerder stoppen met werken en me op mijn eigen bedrijf focussen. Tweeduizend euro is meer dan wij soms samen in een maand verdienen.’

‘Dus je denkt er serieus over na?’ vroeg Lotte.

‘Ja.’ Mireille knikte. ‘Het is puur zakelijk. Ik hoef alleen maar te doen of ik zijn vriendin ben, als zijn familie erbij is.’

‘Puur zakelijk?’ vroeg Lotte. ‘Wat is er zakelijk aan het ontmoeten van zijn familie?’

Mireille haalde haar schouders op. ‘Maar tweeduizend euro...’

‘Ik zou willen dat ik het op mijn spaarrekening had staan.’ Lotte glimlachte.

‘Weet je wat het ook is?’ Mireille keek haar beste vriendin aan. ‘Ik heb niets anders te doen. Ik moet morgen werken, woensdag ben ik vrij en daarna is het kantoor gesloten, dus ik heb ruim anderhalve week niets te doen. Ik kan natuurlijk voor mijn eigen bedrijf werken, maar nieuwe opdrachten krijgen tussen kerst en Nieuwjaar lijkt me niet echt realistisch en verder heb ik geen opdrachten meer waar ik iets voor kan doen. Jij gaat naar je familie en na Kerstmis moet je weer elke dag werken. Wat moet ik doen? Hier op de bank liggen en kerstfilms kijken?’

‘En je ouders dan?’

‘Die moeten ook werken en ik ga niet voor twee dagen naar Zuid-Frankrijk vliegen.’

Lotte haalde haar schouders op. ‘Wat weet je over Steven de Sukkel?’

‘Niet zoveel. Maar hij zal wel rijk zijn en waarschijnlijk verwachten zijn ouders dat hij eindelijk een relatie heeft.’

‘Hij moet wel rijk zijn, als hij tweeduizend euro kan missen.’ dacht Lotte.

‘En wanhopig, als hij dat wil betalen voor een vakantie met iemand die hem niet mag.’ Mireille keek Lotte aan. ‘Hij wil het vanavond weten.’

‘Misschien heb je wel gelijk.’ dacht Lotte. ‘Tweeduizend euro voor een paar dagen weg, of alle dagen alleen in dit appartement doorbrengen... Wie weet heeft hij een hele gezellige familie.’

‘Ik weet alleen dat hij een tweelingbroer heeft.’ zei Mireille.

‘Dat meen je niet.’ Lotte keek haar geschrokken aan. ‘Twee Stevens...’

‘Ik doe het.’ Mireille keek naar Lotte. ‘Als het vreselijk is... Het duurt nog geen week. Ik denk gewoon aan het geld dat ik ervoor krijg.’

Lotte knikte. ‘Weet je het zeker?’

‘Nee, maar als ik het niet doe en ik verveel me anderhalve week, dan krijg ik misschien wel spijt dat ik niet voor het geld ben gegaan. En misschien ga ik er dan wel van op vakantie, omdat ik dat verdiend heb.’

‘Dat kan ook.’ Lotte glimlachte.

‘Oké, ik doe het.’ Mireille stond op en pakte haar telefoon van de tafel. ‘Ik ga sporten. Heb je zin om mee te gaan?’

‘Nee, net als de vorige driehonderd keer dat je me dat vroeg.’ Lotte glimlachte. ‘Ik ga douchen en even naar de kroeg.’

‘Op de maandag voor Kerstmis?’ vroeg Mireille verbaasd.

‘Ja, je moet nooit een kans laten lopen om iemand te ontmoeten.’ vond Lotte. ‘Maar je gaat dus niet mee?’

‘Nee. Ik ga sporten.’ zei Mireille. ‘En ik ga er nog even goed over nadenken.’

––––––––

Mireille had er tijdens het sporten verder over nagedacht, maar kon geen goed argument bedenken om niet op Stevens aanbod in te gaan. Toen ze terugkwam van haar uurtje in de sportschool stuurde ze Steven een berichtje dat ze zijn aanbod accepteerde. De volgende dag op kantoor zag ze Steven weer. Hij had een envelop bij waar als voorschot vijfhonderd euro in zat. Daarnaast kreeg Mireille een e-mail van Steven die hij snel getypt had om Mireille alvast wat informatie over zijn familie te geven.

Mireille las dat Steven inderdaad een tweelingbroer had, die pas een huis gekocht had met zijn vriendin. Steven had nog een broer die getrouwd was en inmiddels een baby had, en ook had Steven een oudere, getrouwde zus die ook al kinderen had. Ook zijn ouders zouden meegaan naar de bungalow ergens in de bossen, die ze voor de feestdagen gehuurd hadden. Uit Stevens e-mail maakte Mireille op dat de familie van Steven dat elk jaar deed. Mireille was blij dat de familie wat verder weg ging, zodat ze niet bang hoefde te zijn om bekenden tegen te komen als ze met Stevens familie Kerstmis vierde. Volgens Stevens e-mail zouden ze Eerste Kerstdag halverwege de middag moeten arriveren bij de bungalow. Met zijn allen zouden ze uit eten gaan die eerste avond – in een chic restaurant, dus daar moest Mireille op gekleed zijn. De volgende ochtend stond er een kerstbrunch op de planning en ’s avonds zouden ze gaan gourmetten. Daarnaast werd er elk jaar met de hele familie gezwommen in het dichtstbijzijnde overdekte zwembad en zouden ze waarschijnlijk ook een keer gaan sporten en nog een keer uit eten gaan. Mireille had geen idee wat ze van de vakantie moest verwachten en besloot daarom om alles mee te nemen wat ze nodig zou kunnen hebben tijdens die dagen.

Mireille probeerde te onthouden wat Steven haar had gemaild over zijn familie, maar kon zich er niets bij inbeelden omdat ze de mensen nog nooit eerder gezien had. Ze had het dan ook al snel opgegeven en besloot om alles maar aan zich voorbij te laten komen. Hoewel Mireille geen idee had waar ze aan begonnen was, keek ze er toch naar uit om de kerstdagen met andere mensen door te brengen. Mireille kende hen nog niet, maar ze wist dat er meerdere vrouwen aanwezig zouden zijn en ze wist dat ze zich prima kon vermaken met mensen die ze niet kende. Mireille hoopte alleen dat de familieleden van Steven niet te veel op Steven leken. Als dat zo zou zijn, dan zou ze de hele vakantie uit moeten zitten, denkend aan het geld dat ze ermee zou verdienen.

––––––––

Mireille wilde dat Lotte meeging naar de stad, maar nu Lotte eindelijk een tijdelijke baan had gevonden in een winkel, moest ze de dag voor Kerstmis natuurlijk werken. Mireille ging die dag alleen naar de stad en besloot om voor haar eigen bedrijf niets meer te doen op de dag voor Kerstmis. Ze verstuurde – veel te laat – kerstcadeautjes naar haar ouders en stuurde ze een berichtje dat ze met vrienden de stad uit was, zodat ze niet bezorgd zouden zijn als ze Mireille niet konden bereiken tijdens Kerstmis, of de dagen erna. Ook kocht ze een cadeautje voor Lotte; een armband die perfect bij haar zou passen. Ze kocht er ook één voor zichzelf. Daarna ging ze in diverse kledingwinkels op zoek naar een jurk die ze voor een kerstdiner zou kunnen dragen. Ze vond, in de uitverkoop, een prachtige zwarte strapless jurk met glitters. Ze maakte een foto van zichzelf in het pashokje toen ze de jurk aan had en stuurde