ΙΨΔ: Γενικές πληροφορίες, στοιχεία, προτάσεις & σχέση με Υπερομοκυστεϊναιμία

Κάποιες λίγες έρευνες, καταδεικνύουν μια συσχέτιση ανάμεσα στην Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και τα αυξημένα επίπεδα της Ομοκυστεΐνης, στον οργανισμό των ανθρώπων! Υπό αυτές τις συνθήκες, στόχος του βιβλίου είναι η ανάδειξη του συγκεκριμένου θέματος, καθώς και η μελέτη των δύο αυτών ασθενειών, για τις οποίες θα βρούμε σπάνια πληροφορίες, στην ελληνική γλώσσα!

Προλογοσ

Για την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου βιβλίου, κρίθηκε απαραίτητη, η δημιουργία τριών κεφαλαίων.

Στο Α’ Κεφάλαιο, με τον τίτλο Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, μελετώνται τα ιστορικά στοιχεία της αυτής ασθένειας, τα επιδημιολογικά της δεδομένα, η αιτιοπαθογένεια της, οι τρόποι με τους οποίους γίνεται η διάγνωση της σήμερα και προφανώς, η πορεία και η διαχείριση της!

Στο Β’ Κεφάλαιο, με τον τίτλο Σκέψεις & Προτάσεις, μελετώνται διάφορα κείμενα, τα οποία και ασχολήθηκαν με την Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, γίνεται αναφορά σε πρόσωπα, τα οποία και έπασχαν από την αυτή ασθένεια και τέλος, αναλύονται διάφορες σκέψεις και φυσικά, προτάσεις.

Στο Γ’ Κεφάλαιο, με τον τίτλο Σχέση με Υπερομοκυστεϊναιμία, σε πρώτο σκέλος, μελετώνται τα ιστορικά και τα επιδημιολογικά στοιχεία της συγκεκριμένης ασθένειας, η αιτιοπαθογένεια της, οι τρόποι θεραπείας και διάφορα πρόσθετα στοιχεία. Σε δεύτερο σκέλος, μελετώνται έρευνες που καταδεικνύουν συσχέτιση ανάμεσα στην Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και την Υπερομοκυστεϊναιμία και τέλος, αναλύονται διάφορες σκέψεις και προτάσεις, για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να υφίσταται η όποια σχέση!

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο να σημειωθεί, πως για τη δημιουργία των ιστορικών στοιχείων του Α’ Κεφαλαίου και του πρώτου σκέλους του Γ’ Κεφαλαίου, χρησιμοποιήθηκε υλικό από την πτυχιακή εργασία, Σχιζοφρένεια και επίπεδα Ομοκυστεΐνης στον ορό ασθενών, η οποία και εκπονήθηκε από εμένα, την Άνοιξη του 2015.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’

ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

Α’. Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη

1.1. Ορισμός

Ως Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) ορίζεται μια συχνή και χρόνια διαταραχή, η οποία και επιβαρύνει σημαντικά τη λειτουργικότητα του πάσχοντα![1] Συγκρίσιμη με τις διάφορες Ψυχώσεις, κατηγοριοποιείται στην ομάδα των αγχώδων διαταραχών, κατά την 4η έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV) και στις συνδεδεμένες με το άγχος, Νευρωσικές ή Σωματόμορφες διαταραχές, κατά την 10η έκδοση της Διεθνούς Στατιστικής Ταξινόμησης Νόσων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD-10).[1][2][3]

1.2. Ιστορικά Στοιχεία

1.2.1. Αρχαία Ιστορία: Στην αρχαία Ελλάδα, όλα τα ψυχικά νοσήματα οφείλονται σε διάφορες μυστήριες θεότητες, σε πνεύματα ή δαιμόνια τρέλας, τα οποία και συγκροτούν την Μανία.[4][5] Αρκετά σχετική θεότητα είναι βεβαίως κι η Λύσσα, αναφορές για την οποία συναντάμε συχνά από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μετά.[6] Οι Ερινύες είναι ήδη πολύ γνωστές, αφού είναι οι θεότητες που φέρνουν χωρίς φανερή αιτία την Άτη, τη σύγχυση του μυαλού δηλαδή, που οδηγεί σε τρομερές πράξεις· μια έννοια, που αναφέρει ο Ησίοδος τον 8ο αιώνα π.Χ. αλλά και ο Όμηρος, ο οποίος τη συνδέει επιπροσθέτως μάλιστα, με την Ύβρη και τη Νέμεση.[7][8]

Σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, τα ψυχικά νοσήματα θεωρούνται αρμοδιότητα των Ιερέων, εν ολίγοις. Εκείνη την εποχή μάλιστα, στον βορρά κυρίως, αναπτύσσεται και ο Σαμανισμός, ένα πολύπλοκο, λατρευτικό και μαγικό-θρησκευτικό κίνημα, που διαμορφώνεται γύρω από την τεχνική της έκστασης.[5][9] Ο ψυχιατρικά άρρωστος θεωρείται Ιερό Αντικείμενο σε διάφορες κοινωνίες[5] και η ψυχιατρική νόσος αντιμετωπίζεται ως μια επείγουσα πνευματική ανάγκη λοιπόν, ως μια κρίση, που χρειάζεται να θεωρηθεί και ως τέτοια, ώστε να βοηθηθεί η ανάπτυξη ενός θεραπευτή.[10] Το παραδοσιακό Ινδουιστικό σύστημα Ιατρικής άλλωστε, το οποίο και είναι γνωστό σήμερα ως Αγιουρβέδα, περιγράφει ως δαιμονικές καταστάσεις, διάφορες περιπτώσεις ψυχικών νοσημάτων, ώστε οι βασανισμένοι να αντιμετωπίζονται ως υποχείρια διάφορων, διαβολικών πνευμάτων![11] Στην Ελλάδα πάλι, συναντάμε συγγενή έκφραση του Σαμανισμού στα Ορφικά Μυστήρια αλλά και στην Δελφική Πυθία![5]

Ήδη στην περιοχή του Ωρωπού, έχει αναπτυχθεί προς τιμήν του Αμφιάραου, το Αμφιάρειο (5ος αιώνας π.Χ.)· τόπος, ο οποίος εκτός από χώρος λατρείας, λειτουργεί και σαν ψυχοθεραπευτήριο, όντας το πρώτο οργανωμένο ψυχιατρικό νοσοκομείο, στην παγκόσμια ιστορία.[12][13] Κατά τον Παυσανία, ο Αμφιάραος βοήθησε κάποιον φίλο του, να ξαναβρεί τα λογικά του, ενώ επιπροσθέτως ήτο εγγονός του Μελάμποδα, ενός διάσημου θεραπευτή, ο οποίος γιάτρεψε την μανία από τις εγγονές του μυθικού βασιλιά του Άργους, Άβαντα.[13][14] Το Μελαμπόδειο Ιερό των Αιγοσθενών στους πρόποδες του Κιθαιρώνα, εκεί που οι Μαινάδες τρελάθηκαν καθώς αμφισβήτησαν την θεϊκή καταγωγή του Διονύσου, λειτουργεί όπως και το Αμφιάρειο, ως χώρος λατρείας, μα και ως θεραπευτήριο.

Έτσι, ο Μελάμποδας μεταμορφώνεται στον αρχαιότερο "ψυχίατρο της παγκόσμιας ιστορίας, μιας και υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος μέσα της, που όχι μόνο ασχολείται, μα και θεραπεύει τις ασθένειες ψυχογενούς αιτιολογίας.[15] Αυτήν βεβαίως, καθώς και άλλες τέχνες κληρονομεί" ο Αμφιάραος από τον Μελάμποδα, ανάμεσα τους την τέχνη της Μαντικής, της Ιατρικής και της Φαρμακολογίας.[13][15][16] Αναπόφευκτα λοιπόν, οι άνθρωποι μελετάνε, αιτιολογούν και αντιμετωπίζουν τις ψυχικές ασθένειες, στις βάσεις που έχουν επικρατήσει κατά κύριο λόγο σήμερα, στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο. Προφανώς, το φαινόμενο αυτό το συναντάμε πιο συχνά, από την Κλασική Εποχή (479 π.Χ. - 323 π.Χ.) κι έπειτα.

Εικόνα 1. Αμφιάρειον[17]: Χάρτης του Αμφιάρειου, όπως δημοσιεύθηκε το 1894 μ.Χ..

Οι Αιγύπτιοι θεωρούν εκείνη την εποχή, πως για κάθε ψυχική νόσο ευθύνεται η καρδιά, ενώ οι Ασυροβαβυλώνιοι μάλλον εστιάζουν στο Ήπαρ. Οι Έλληνες με τη σειρά τους, αποδίδουν τέτοιες μορφές ασθενειών σιγά σιγά, σε όλα τα όργανα που βρίσκονται στην περιοχή του διαφράγματος, το οποίο εκείνα τα χρόνια ονομαζόταν Φρην,[5] εξού και η Σχιζοφρένεια![18] Ο Ιπποκράτης όμως, δεν συμφωνεί με αυτήν τη θεωρία. Εκείνος θεωρεί τον εγκέφαλο την έδρα της νόησης και των αισθήσεων, με τις ψυχικές παθήσεις να μην οφείλονται σε κάποια διαταραχή της καρδιάς.[5]

Υπό αυτές τις συνθήκες, διάφοροι φιλόσοφοι και πολλοί γιατροί της εποχής, ασχολούνται με τα ψυχικά νοσήματα. Ο Ασκληπιός πολύ νωρίτερα, πιθανά στο 2ο μισό, της 2ης χιλιετίας π.Χ., ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, κατά την Κλασική Εποχή (5ος - 4ος αιώνας π.Χ.), ο Γαληνός ή και ο Κέλσος, κατά τα μέσα περίπου της Ρωμαϊκής Εποχής (2ος αιώνας μ.Χ.) και ένα τεράστιο ακόμα πλήθος σπουδαίων ανθρώπων, έθεσαν τις βάσεις, αφήνοντας μια τεράστια φιλοσοφική κληρονομιά, πάνω στην οποία και διαμορφώθηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια, η επιστήμη της Ψυχολογίας, όπως τη γνωρίζουμε οι άνθρωποι σήμερα.[5][19]

Η ιστορία του Οιδίποδος άλλωστε, ο οποίος και εγκατέλειψε την πατρίδα του για να μην οδηγηθεί στο πεπρωμένο του, μας θυμίζει έντονα την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή· την προσπάθεια του πάσχοντα συγκεκριμένα, να κατευνάσει το άγχος του ακολουθώντας τις εκείνες διαδρομές, οι οποίες και θα τον οδηγήσουν μεγαλοπρεπώς τελικά, σε αυτό![20][21][22] Αυτή λοιπόν, είναι και η πρώτη αναφορά ιστορικά, στην αυτή Διαταραχή, ώστε κάπως έτσι, κατά την Ρωμαϊκή εποχή να είναι ήδη γεγονός, η θεραπεία με ψυχολογικά μέσα ή και με φαρμακευτική αγωγή![5][11][12][13][14][15][16][18][20]

1.2.2. Μεσαίωνας: Με την έλευση του Χριστιανισμού, μιας καθαρά ανατολικής θρησκείας δηλαδή, η Δαιμονολογία επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο. Τα περισσότερα νοσήματα πιστεύεται αυτήν την εποχή, πως προκαλούνται από σατανικά δαιμόνια ή από διάφορα φθονερά πνεύματα.[5]

Έχει προηγηθεί ήδη μια σκοτεινή περίοδος, μιας και στη Μεσόγειο κυριαρχεί η Ρώμη, η οποία χαρακτηρίζεται για την τυραννική και βάρβαρη εξουσία που ασκεί. Πολλοί από τους αυτοκράτορες, μεταξύ των οποίων ο Καλιγούλας και ο Νέρωνας, προωθούν τέτοιες πολιτικές βέβαια, ώστε να θεωρούνται από τους σύγχρονους ιστορικούς και μελετητές σήμερα, ως ψυχικά νοσούντες![23][24] Αυτό, σε συνδυασμό με τους διωγμούς κατά των Χριστιανών, φθείρουν την αρχαία θρησκεία και την οδηγούν στην κατάρρευση.[25] Σε αυτό ακριβώς το σημείο, εισερχόμαστε μεγαλοπρεπώς, στην Βυζαντινή εποχή (330 μ.Χ. – 1453 μ.Χ.).

Είναι η περίοδος που αναπτύσσεται η βυζαντινή ιατρική, η γέφυρα εκείνη δηλαδή, που