Eén dag, twee dood; Commissari Renz Vos, Misdaad 5: Nederlands

Eén dag, twee dood

Commissaris Renz Vos, raadsel 5

Op het plein voor de Notre Dame in Parijs heerst dag in dag uit een grote drukte. Hier klinkt het ononderbroken het gebabbel van toeristen uit alle delen van de wereld die zich laten fotograferen of selfies maken. Zo nu en dan hoor je daar tussendoor de hoeven van de paarden van de bereden politie rond het plein, op gezette tijden overstemd door de zware galm van klokken van de kathedraal.

Weinig mensen weten dat je pal om de hoek op hetzelfde Île de France, achter het Palace de Justice, na een korte wandeling in de stilte van la Place Dauphine belandt. Onder de bomen op slechts 400 meter van de drukbezochte Notre Dame, als een hoekje van een park. Toeristen met een actieradius van niet meer dan 100 meter laten het intieme plein links liggen. Japanners zie je er al helemaal niet, want er stopt geen bus. Het driehoekige plein met platanen en de grijze klassieke zijgevel van het Palace de Justice aan de kant, wordt omsloten door smalle woonhuizen van drie of vier verdiepingen hoog. Er zijn niet meer dan drie restaurantjes met kleine terrassen en rode stoeltjes aan het plein. In de rust die er heerst waan je je op een oud begijnhof zoals in Amsterdam en Leuven. Maar de hoge platanen die voor schaduw zorgen en bankjes met gekrulde gietijzeren leuningen benadrukken de Franse sfeer.

De smalle straat rondom heeft kinderkopjes. Het driehoekige plein zelf is niet geplaveid. Ze heeft een zachte bodem als het gravel van een tennisveld, in de kleur van een gladgestreken zandstrand. Omdat de huizen hoog zijn, verkeer ontbreekt en de aarde het geluid van voetstappen van de weinige wandelaars smoort is het intiem stil hier in hartje Parijs, terwijl de meute toeristen niet ver weg is. De verste hoekpunt leidt je dan wel weer als een trechter naar Pont Neuf waar het standbeeld van Henri IV wordt bewonderd en je terug in de drukte in allerlei talen kunt horen dat je de trap naar beneden moet nemen voor de rondvaart over de Seine.

Het was woensdag tien over drie. Renz Vos, voormalig inspecteur en commissaris, bezocht op zijn gemak een Interpol Conferentie met een paar dagen slenteren door Parijs. Niet omdat hij na zijn pensioen geen afscheid kon nemen, maar puur uit tijdverdrijf, verzekerde hij zijn Maartje bij het vertrek uit Zeeland. En ja, beloofde hij, daarna zouden ze later samen naar Milaan gaan, waar zij haar schilderijen exposeerde. Renz voelde zich helemaal op zijn gemak. De zon scheen en bracht een lome sfeer over het Place Dauphine. Renz droeg op aandringen van Maartje zijn donkere kostuum, maar liet het congres voor wat het was. De oud-inspecteur wachtte op een bankje in de schaduw van een boom met een kruiswoordpuzzel op schoot geduldig op Laura Bonnet. Laura presenteert het Engelse True Crime Investigation, haar eigen TV-programma. Renz had het warm in het pak, maar dat voelde behaaglijk, al knelde zijn stropdas in de toch al strakke boord van zijn lichtblauwe overhemd. Televisie; hij moest goed voor de dag komen had Maartje hem op het hart gedrukt. Als hij, alhoewel gepensioneerd, dan toch zo nodig nog iets aan zijn vak moest blijven doen, dan hoorde dat er ook bij.

Aan zijn voeten met bruinleren schoenen die zijn modebewuste echtgenote voor hem had uitgezocht bedelden twee duiven om een stukje brood.

Maandag, twee dagen geleden, had Maartje Laura’s telefoontje al aangekondigd. Kort daarop belde ook Jill, Renz’ eigenwijze jonge ex-collega, de fanatieke vrouw die volgens anderen ‘van elke scheet een olifant kon maken’. De zaak waar Laura over wilde praten lag haar zwaar op de maag; de belangrijkste reden om tegen de presentatrice geen nee te zeggen, toen zij zelf belde voor een gesprek.

Begrijp me goed, ik wil geen interview, had Renz geantwoord, maar vrijblijvend een praatje over jouw programma kan geen kwaad, beloofde hij Laura.

Nu keek hij op van zijn kruiswoordpuzzel en kneep zijn oogleden samen tegen het felle zonlicht. Waar bleef ze? Klopte de datum wel?

Renz stuurde de Engelse een sms-je met de naam van het plein. Het scherm was moeilijk leesbaar.

Tien minuten later verscheen Laura, een omstreeks dertigjarige vrouw met een vriendelijke blik en donker wijd uitstaand haar met lichte krullen. Een bril met grote glazen stond op het puntje van haar neus. Ze droeg een eenvoudig crèmekleurig jasje boven een donkere rok en liep gemakkelijk op sportieve lage schoenen. Renz zag hoe haar ogen zich eerst op zijn puzzelboekje richtten: U moet Renz Vos zijn, excuses: Ik stond verderop, voor de Notre Dame.

Haar accent was duidelijk dat van een Engelse uit Londen. Jij bent Laura Bonnet?

De jonge vrouw stak haar hand uit en stelde zich voor: "Ja.., Laura