Postacie (cykl)

2016

Postacie

W marzeniu moim puste na przestrzał komnaty,  

Wbrew nocy rozjarzone spiekotą południa.  

Cisza. W lustrach się dwoją i troją złe kwiaty.  

Bije północ. Snu próżnia nagle się zaludnia.  

Idą z mroku, na oślep, śpiesznie i kolejno  

Postacie, co swym chodem i bladością czynną  

Przypominają kogoś, co zmarł w beznadziejną  

Noc, gdy wszystko, prócz niego, umrzeć było winno.  

Czarną na białych płaszczach znakowane kresą,  

Twarz ode mnie ku snowi odwracają pilnie,  

Stąpając po podłodze wiernie i usilnie,  

Jakby chciały pokazać, że są tym, czym nie są...  

I nie tylko zwierciadła, ale ślepe sprzęty  

Odbijają niejasno i niecałkowicie  

Owych ludzi, co, idąc z odmętów w odmęty,  

Chętnie starliby ślad swój i swoje odbicie...  

Wiem, że boją się chwili, która zewsząd kroczy,  

A w której dłoń wyciągnę i pierwszego z brzegu  

Wytrącę, jak sen jeden z reszty snów szeregu,  

I zapytam o imię i zajrzę mu w oczy!  

Ale który to będzie — nikt nie wie, nie zgadnie...  

Przechodzą, los nieznany tłumiąc w płaszczów bieli.  

A ja dłoń opóźnioną wyciągam bezradnie  

Do tych, co już mijają i już przeminęli...  

Matysek

Grał w lesie Matysek na skrzypkach z jedliny —  

I wygrał, i wygrał — płacz zmarłej dziewczyny.  

O, płaczu bezbrzeżny, dlaczego tak płaczesz?  

Dlaczego w pnie drzewne, jak we drzwi, kołaczesz?  

Zapomnij o klęsce, a świat się odmieni, —  

I rosą spłyń w zieleń, i spocznij w zieleni!  

Lecz nie chciał wypocząć, ni wyzbyć się męki —  

I różnie się krwawił o kwiaty i sęki —  

Czerwony — zielony — srebrzysty — złocisty —  

O, Boże, mój Boże — płacz bardzo wieczysty!  

Takie było Matyskowe granie,  

Zanim pieśni nastało konanie.  

Grał w lesie Matysek na skrzypkach z jedliny —  

I wygrał, i wygrał — śmiech zmarłej dziewczyny,  

O, śmiechu niedobry, dlaczego się śmiejesz?  

Dlaczego tak żywcem po lesie szalejesz?  

Stłum grzeszną ochotę, zbarcz¹ dźwięk swój — żałobą,  

I rozpłacz się w niwecz — i przestań być sobą!  

Nie przestał być sobą — i śmieszył sam siebie —  

I w barwach się mienił — na ziemi i niebie —  

Czerwony — zielony — srebrzysty — złocisty —  

O, Boże, mój Boże — śmiech bardzo wieczysty!  

Takie było Matyskowe granie,  

Zanim pieśni nastało konanie.  

Grał w lesie Matysek na skrzypkach z jedliny —  

I wygrał,