Ingrid Jonker: Versamelde gedigte

Ingrid Jonker

Versamelde gedigte

Human & Rousseau

Die uitleg van gedigte in hierdie digitale uitgawe van Ingrid Jonker: Versamelde gedigte mag verskil van dié van die gedrukte uitgawe, afhangende van die instellings op u leestoestel. Die uitleg vertoon optimaal indien die standaardinstelling op u leestoestel gebruik word. Lesers kan egter eksperimenteer met die instellings vir verskillende perspektiewe op die gedigte.

Vir jou gee ek my bloedjong digterskap,

My kinderkuns, my baie woorde

Jeugwerk

Dwaling

Toe het ek gedink dat jy en julle

min is; ek het gevoel

dat ek verby die kille

winde van jul onreg en die doel

van jul terloopse groet is.

Ek het die hoop en liefde wat ek eens

gegee het as jou erfenis

geneem; ek het gelag en weens

my vrolikheid en goedheid veel gewen.

Maar toe die ligte dof word en die aandklok fel

die leegte inlui was ek diep bedroef en

in myself was ek teleurgestel.

Junie 1951

Na die Franse kunstentoonstelling

Voorgrond

Vir jou gee ek my bloedjong digterskap,

My kinderkuns, my baie woorde

Maar as ek weer

Met diep gedagtes stap vir stap

Na koue, winderige oorde

Keer

Gedenk ek slegs die groot onvrye dinge

Wat fel en seker is:

Die fondament

Van lewe en van dood, die silwerlinge

Wat ons lewens koop, en voor ons wis

Vir ons na vaster, strakker dieptes wend.

Junie 1951

Skrik

Jy is

’n rustelose see;

dis snaaks hoe jou liefde

’n vrees is; ek is bang

As jy stort en styg om my heen

Tot ek vlug

Oor die sand

Van die bewende waterkant heen.

Jou woord is ’n klotsende brander

en die skuim jou wit trots

Maar wat gebeur en verander

In die donkergroen diep van jou bors?

Junie 1951

Reën

Ek loop in God; Hy reën

In koue teen my aan; ek loop

Verby Hom waar hy langes steen

En teerpad in ’n groen plant groei.

Al het jy daardie ander reën

Oor my gestort as kroon en spot

Bly jy verstote: langes steen

en teerpad in my een talent groei God.

Junie 1951

Keuse

Ek het U raad, o Heer, verloën en ru

Gewens om hom by my te hê instede van

die samesyn met U.

Ek het die bitter kan

van U linkerhand geneem toe U

tussen die sterre deur twee bekers na my reik

En nou het ek die sku

gevoel dat ek U in die oë sal moet kyk.

Junie 1951

Die plakkaat

My lewe is meteens ’n leë straat,

’n straat waar ou koerante, nuusberigte, waai –

flou buislig-skynsel oor ’n vuil plakkaat –

my lewe is meteens ’n leë straat.

Verlate staan ek voor een winkel stil,

’n dooie pop herinner my aan jou,

jou glimlag en jou bors; om jou ontwil

staan ek eerbiedig voor een venster stil.

Uiteindelik in die middel van die straat –

daar is geen sterre en geen maan, dit is verby,

die wind vaar in die ou koerante, die verflenterde plakkaat,

verlate staan ek in die middel van die straat.

En teen geslote deure gaan ek sit

van huise waar daar eenmaal vriende was –

ek wis nie dat ek nog kon ween en bid;

teen die geslote deure gaan ek sit.

My lewe is maar net ’n leë straat,

’n straat waar ou koerante, nuusberigte, waai –

flou buislig-skynsel oor ’n droewige plakkaat;

my lewe is maar net ’n leë straat.

Die Huisgenoot, 12 Maart