Κοινωνία επ’ αγρύπνησιν

Στα χρόνια αυτά τα δύσκολα και τα κακοτράχαλα μονοπάτια που διαβαίνει ο καθένας μας, δε φαντάζει καθόλου εύκολο  το να συνειδητοποίησουμε, το κοινό καλό.

Αναφερόμενη σ αυτό, εστιάζω τις απόψεις μου στον τρόπο συμβίωσης, στις σχέσεις των ανθρώπων, που έγιναν ρηχές κενές, άδειες από συναισθημα θέληση, όπως και αντοχή καρτερία, υπομονή και επιμονή.

Οπου και να κοιτάξουμε αντικρύζουμε πονεμένα θλιμμένα ματακια που περιμένουν καρτερικά ένα στοργικό χάδι, μια ζεστή ματιά, αλλά τίποτα, παντού κυριαρχεί το Εγώ μας...το λεγόμενο, ΥΠΕΡΕΓΩ.

Αυτό είναι που στερεί πολλές χαρές από τη ζωή μας, καθώς και την

ελπίδα, που κάποτε ζούσε και αναπαραγόταν από τις προσπάθειες που καταβάλλαμε για να παλέψουμε και να αντέξουμε τα ζόρια, τα προβλήματα, όλοι μαζί.

Πολλές φορές αναφέρομαι στο όλοι μαζί και θαρρώ, ότι είναι τόσο απόμακρο και συνάμα τόσο ξένο.

Θυμάμαι και από τα παιδικά μου χρόνια η λέξη σ αγαπώ, ο γάμος, το αντρόγυνο, τα παιδιά, η οικογένεια, η πατρίδα, η θρησκεία, αποτελούσαν θεμέλιους λίθους για την οικοδόμηση της ζωής της ευτυχίας της οικογένειας, της ζεστασιάς, της γαλήνης, που απόπνεε ο εσωτερικός μας εξισορροπημένος κόσμος.

Θέλω, νοσταλγώ αφάνταστα εκείνα τα ήρεμα χρόνια, που δεν απειλούμασταν ούτε από κλέφτες, από παρανομίες, που εύκολα κάποιος υποκύπτει, όταν δεν έχει να πληρώσει να ταίσει τα παιδιά του ή ακόμα και να μπορέσει να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης του.

Τότε όλοι σκέφτονται την εύκολη λύση...ληστείες κλοπές εκβιασμούς, ακόμα και βιασμούς ψυχών τε και σωμάτων.

Αυτά όλα εξελίσσονται τόσο γοργά και ραγδαία, που ακόμα και τα γεγονότα προλαμβάνουν των αναζητήσεών μας.

Τείνουμε να καταντήσουμε χώρα των γερόντων, όπως λένε πολλοί που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα το Δημογραφικό.

Ομως κανένας δε βλέπω να ασχολείται σοβαρά και όπως του αναλογεί του θέματος.

Ας έχουν τουλάχιστον επίγνωση το τι λένε και πρεσβεύουν

Τα παιδιά θέλουν και απαιτούν, το πιο σωστό και σοβαρό που ενδείκνυται από εμάς που τα φέρνουμε σ αυτόν τον Κόσμο, την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, τον απαραίτητο και υποχρεωτικό τρόπο εκμάθησης γραμμάτων, καθώς και έναν τρόπο, οποιασδήποτε επιλογής τους, όσο αφορά τις βαθμίδες εκπαιδεύσεώς τους, ακόμα και σε πρακτική εξάσκηση.

Σα γονείς θέλουμε και διαρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, γιατί έτσι όπως πάει η όλη η κατάσταση, γινόμαστε έρμαια των ασυνείδητων και ανυπολόγιστων τροπών συμπεριφοράς, αλλότριες σε εμάς.

Οσο κι αν πιέσω το μυαλό μου, δε θα  βρεθούν στιγμές που φοβόμουν να επιστρέψω μόνη μου στο σπίτι, από το σχολείο, γιατί θα παραφύλαγε

ένας ψυχικά άρρωστος να το πω κομψά, έξω από αυτό, είτε να παρενοχλήσει κάποια αγοράκια ή και κοριτσάκια. Βλέπετε, πλέον έχει επέλθει ισότητα όσο αφορά την επιλογή ακόμα και του φύλου, ανεξαρτήτου ηλικίας ομοφυλοφιλοι και περιορισμού σχετικά ακόμα και με την οικογένεια.

Στην προσπάθειά μου να κατευνάσω τα πνεύματα καμιά φορά σε συζητήσεις που αφορά, τη νέα μόδα που έχει επιφέρει Κυβερνητική Διάταξη, για το Σύμφωνο Κοινωνικής Συμβίωσης, δεν αντιτίθεμαι και αντιτάσσομαι.

Το μόνο που με τσιγκλάει, είναι αυτό το κλίμα αποδοχής παντελώσαισθητού προβληματισμού, όσο αφορά την ομαλοποίηση στα μάτια των παιδιών των ενηλίκων καθώς και των μεγαλυτέρων ηλικιών.

Το φάσμα, η φάση που θα περάσει κάποιος ώστε να ερευνήσει τον εαυτό του και να ταυτιστεί ή μη με τα αποδεκτά ή πάλι μη αποδεκτά πρότυπα της Κοινωνίας μας, πιστέψτε με δε με αφορά και πολύ, μη σας πω, μ’ αφήνει παγερά αδιάφορη.

Αυτό που δε θα συγχωρήσω, είναι ο τυφλός καθωσπρεπισμός πίσω από μια βιτρίνα, όπου διαπράττονται εγκλήματα ψυχής

Γιατί δεν είναι λίγοι που ενώ νοιώθουν ξένοι μέσα στο σώμα τους, καλούνται να το υπηρετήσουν, για να μην  αθετήσουν το λόγο τους στο Κοινωνικό Έκτρωμα που επιβάλλει το ψέμα την απατηλή ψευδαίσθηση του είναι μας.

Αναμνήσεις πηγαινοέρχονται και σα γαιτανάκι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αδιάψευστοι μάρτυρες των ωραίων αθώων παιδικών μου χρόνων.

Τι να πρωτοσκεφτώ τι να πρωτοπω.

Ακόμα και τώρα που σας διηγούμαι όλα αυτά, περνούν σα σκηνή από ταινία.

Χρώματα πολύχρωμα, λογιών λογιών λουλούδια και οσμές από μαθητικά χρόνια, έρχονται και κάθονται στη μνήμη μου, αργά νωχελικά, λες και θέλουν να αφήσουν  το αποτύπωμά τους για πάντα.

Εικόνες από σπίτια όμορφα περιποιημένα, πολλές φορές όταν πλησιάζαν

και οι γιορτές φρεσκοβαμμένα, οι αυλές περιποιημένες, ασβεστωμένες, δηλώνοντας την καθαριότητα της νοικοκυράς καθώς και την καθαρή τους ψυχή.

Πού να συναντούσες μεγάλο σε ηλικία στο δρόμο, γνωστό φυσικά, και αν κουβαλούσε σακκούλες με διάφορα πράγματα που χε αγοράσει, και ανήμπορος καθώς ήτανε λόγω της ηλικίας του, να μην το βοηθούσες.

Υπήρχε σεβασμός, αξιοπρέπεια και κυρίως αυτοσεβασμός.

Μια λέξη που στα σημερινά χρόνια, όχι μόνο ακούγεται δύσκολα αλλά είναι και δύσπεπτη για κάποιους,

Οπως λένε, τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Αν εμείς, που έχουμε ζήσει καταστάσεις, ανώδυνες ή επώδυνες, δεν είμαστε σε θέση, όχι να χειραγωγήσουμε...προς Θεού, απλά να κατευθύνουμε σωστά και επάξια τα παιδιά μας, τα καμάρια μας, τότε ποιος θα ναι ο κατάλληλος να κάνει αυτή την κίνηση ή σε ποιον καλύτερα να εμπιστευθούμε τα φυντάνια μας, που έχουμε φέρει στον κόσμο

Εμπιστοσύνη θα μου πείτε, και πολύ ορθά, δεν έχουμε ή δεν πρέπει να δείχνουμε εύκολα και με το παραμικρό σε κανέναν.

Οποιος μας πλησιάζει αυτά τα χρόνια τα μεταλλαγμένα, όπως συνηθίζω τελευταία να τα αποκαλώ, σίγουρα δε θα χει και τα καλύτερα ή τα αγνότερα των αισθημάτων του.

Βεβαιότατα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά αυτές δεν κάνουν τον κανόνα, θα θελα να μου επιτρέψετε να συμπληρώσω και εγώ από τη μεριά μου.

Χαίρομαι πολύ, που σ αυτή τη διάλεξη, όπου κλήθηκα να παρουσιάσω τις Παράξενες Μέρες που διανύουμε και διαπραγματευόμαστε τον εαυτό μας τους δικούς μας τους φίλους και εξωτερικούς παράγοντες που συνδράμουν στην αγωνία μας στα θέλω μας στα πρέπει μας στον αυτοπροσδιορισμό μας, είναι κοντά μας, μια οικογένεια, φερμένη από διάφορα μέρη του Κόσμου και ενώθηκε εδώ, στη μητέρα Πατρίδα, κατόπιν παρακλήσεώς μου και απευθυνόμενης πρόσκλησης μου, εφόσον η ίδια δέχθηκε να ασχοληθούμε και να διαπραγματευτούμε με

τις συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσής τους, από τα δύσκολα κατοχικά χρόνια μέχρι τα Μεταπολιτευτικά και όσο αφορά τη Μοντέρνα μας ηθική ή ανήθικη εποχή.

Θέλησε με πόνο ψυχής, να καταθέσει αποσπασματικά προς το παρόν, και αργότερα αναλυτικότερα κομμάτια της ζωής της, όπου ενώνοντας το πάζλ ζήτησης και αναζήτησής της, κατάφερε να φέρει εις πέρας το θηρίο που λέγεται Αντίδραση Αντιπερισπασμός Εγωισμός Εκδικηση και άλλα τόσα κομμάτια που ενώνοντάς τα, κατάφεραν να νικήσουν τις αντιξοότητες τα θελημένα ή άθελα εγώ τους, τα σωστά ή λανθασμένα ένστικτά τους, με γνώμονα, το κοινό καλό, αυτό για το οποίο σπανίζουν άτομα να αφιερωθούν να αφοσιωθούν και να πράξουν και να συμπράξουν γι αυτό.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα βήμα, δυνατό και καθόλου τυχαίο, που συνέβη να είμαι μάρτυρας αυτόπτης, ψυχικής κατάθεσης και ένοχης διαμφισβήτησης των δικών της πεποιθήσεων απόψεων κρίσεων και καταχρήσεων.

Μη νομίζετε ότι είναι εύκολα να ρθει κάποιος, έστω και σε μια διάλεξη, και να παραθέσει κομμάτια ψυχής του ζωής του, χαρακτήρα του, στιγμές ώρες λεπτά, να τα αποθέσει σε εμάς, αλλά πάντα με τη βεβαιότητα να το διακατέχει, πως ότι κι αν πει ή ότι κι αν θέσει και παραθέσει, θα ναι σε καλά χέρια, όσο αφορά την επίβλεψη και την κριτική μου, την κριτική μας και ποτέ επικριτική στάση απέναντί του και απέναντι σε όποιο θέλησε να αντιπαραταχθεί στα πιστεύω του στα δικαιώματα που οι άλλοι του εκχωρούνε, σύμφωνα με τα δικά τους πρέπει, παραμελώντας επιεικώς και τα θέλω των άλλων, αφού δεν καθίστανται ευνοικά και προβλέψιμα για τους άλλους.

Η καρδιά, έχω πει επανελλειμένα, δεν είναι ένας μυς που χτυπάει και μεταφέρει το αίμα στις φλέβες οπότε τροφοδοτείται και ο εγκέφαλος και τμήματά του, που  αποβλέπουν στις κινήσεις μας στις αισθήσεις μας και γενικά σε ότι δρα και επιδρά μέσω αυτής,

Η καρδούλα μας πονά, συμπονά, πληγώνεται, αιμορραγεί, συνθλίβεται, καταρρακώνεται, αποδυναμώνει και συνεχώς δέχεται τέτοιου είδους

ερεθίσματα, που γίνονται πομποί και δέκτες αυτής.

Ποιος δεν πόνεσε δεν την ένοιωσε να γίνεται χίλια κομμάτια, μα και ποιος δε χάρηκε χωρίς φειδώποιος δεν ευθύμησε σε όμορφες και διασκεδαστικές του στιγμές

Ποτέ δε θα σταματήςω να λέω, να το φωνάζω, η καρδιά μας θέλει να την αγαπήσουμε εμείς και μετά όλοι οι άλλοι

Αν εμείς σταθούμε και συμπεριφερθούμε εγωιστικά απέναντί της, τότε η ίδια τι να πρωτοκάνει και να προβλέψει.

Θέλει στοργή τρυφερότητα να μην την κακομεταχειριζόμαστε ούτε να δρούμε να αντιδρούμε και να επιδρούμε ερήμην  της.

Δικαιωματικά διεκδικεί χώρο και χρόνο από τη ζωή μας, από τον ωφέλιμό μας χρόνο, που δε θα τον κατασπαταλήσουμε σε ανώφελα και άχρηστα πράγματα, κινήσεις διεκδικήσεις, που μόνο εμείς είμαστε σε θέση να παραθέσουμε τον εαυτό μας έναντι της κριτικής και αυτογνωσίας, των άλλων, παρά του ίδιου μας του εαυτού του υπερ εκτιμημένου μας εγώ ή μη, εφόσον όλοι είμαστε σε δύσκολη θέση και διάθεση να αντιμετωπίσουμε την όλη κατάσταση.

Νοιώθω πολύ περήφανη που ανατέθηκε σε εμένα αυτή η διάλεξη και ταυτόχρονα που μου δίδεται η ευκαιρία ως Κλινική Ιατρός που είμαι εξειδικευθήσασα στον τομέα της Ανθρώπινης συμπεριφοράς αλλαγών και μεταλλάξεων που έχουν επιφέρει μυριάδες μετατροπές επαναστατικές ιδέες και χιλιάδες νοθευμένα μηνύματα, λανθασμένα σε άτομα, που λόγω του θολομένου τους μυαλού, συνεχώς πέφτουν σε επαναλαμβανόμενα λάθη, οδηγούμενοι απο τα ισχυρά τους πάθη, που δεν κατάφεραν ή δε θέλησαν να αποκοπούνε και να προχωρήσουνε ένα βήμα μπροστά τη ζωή τους.

Ατομα επιρρεπή σε κάθε είδους χρήσης ή κατάχρησης του στερημένου τους θέλω ή ακόμα και του στερητικού συνδρόμου από το οποίο καταλαμβάνονται.

Τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, χιλιάδες σποτάκια μυριάδες φεη βολάν έχουν ριχθεί, καθώς και εκατομμύρια τα μηνύματα που έχουν περάσει

στις ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως ονομάστηκαν, όσον αφορά τη διασφάλιση της υγείας τους από οποιοδήποτε εχθρο τους απειλεί άμμεσα ή έμεσα.

Κι όμως αυτοί σταθεροί και μόνιμοι υποστηριχτές του άρρωστου εαυτού τους, παραδομένοι στην πλάνη του μυαλού τους του αδύναμου χαρακτήρα τους, γίνονται έρμαια του κάθε τυχάρπαστου τρωκτικού, με αποτέλεσμα οι κόποι οι επώδυνοι κόποι των γονέων, των ατόμων που τα αγαπάνε και νοιάζονται για αυτά, ολοένα να εξαντλούνται, καθώς αντικρύζουν και βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα άλλο θηρίο, που λέγεται εξάρτηση.

Οντως παρουσιάζονται ανίκανοι, αδύναμοι να αντιμετωπίσουν καταστάσεις προβλήματα που τυχόν είχαν παρουσιαστεί στη ζωή τους, ή απειλείται κάποιο άτομο του οικογενειακού ή του φιλικού τους περιβάλλοντος να υποπέσει στα ίδια λάθη και να υποστεί τις ίδιες κακουχίες, ζωής χαρακτήρα κα αντιμετώπισης τους από το ευρύτερο κοινωνικό τους περίγυρο.

Ειλικρινά δε θα ήθελα να σας κουράσω με την πολύωρη ανάγνωση των όσων κατάφερα να αποσπάσω από πηγές που ήταν προσιτές και καταννοητές για σας, αλλά πιστέψτε με, θέλει και απαιτείται μεγάλη προσοχή, τεράστιο ενδιαφέρον, σχετικά με τον τρόπο προσσεγγισης του προβλήματος και αντίστασής του, καθώς και πλησιάσματος, όχι μόνο των ατόμων που εντάσσονται μέσα στο πρόβλημα, αλλά και για τους οικείους τους, οι οποίοι νοσούν ψυχικά και αδυνατούν να σταθούν δίπλα τους, όχι για παρηγοριά και για στήριξη μόνο, αλλά σημασία έχει το ενδιαφέρον να μπουν μέσα στο θέμα που απασχολεί τους αγαπημένους τους, να γίνουν ένα με αυτό και να ενδυναμώσουν τον ψυχισμό τους ώστε να ναι έτοιμοι και αυτοί μαζί με τους δικούς τους να δώσουν τη μάχη σ αυτό το κτήνος που λέγεται ναρκωτικά και καραδοκεί, κατασκοπεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή, να επιτεθεί σε κάθε αδύναμη ή άτυχή μας στιγμή.

Πολλοί θα αναρωτηθούν, γιατί να μην υπάρχει αυτή η ρημάδα η πρόληψη, να μην υπόκεινται ούτε τα άτομα, οι ασθενείς σε διάφορες ψυχοφθόρες καταστάσεις, ούτε και τα άτομα που είναι κοντά τους, να ζουν αυτόν τον αργό και βασανιστικό  θάνατο.

Αλλοι πάλι θα ρωτήσουν, γιατί να μην υπάρχουν εξειδικευμένα κέντρα,

όχι αποτοξίνωσης, όπως μπορούμε να συναντήσουμε τώρα τελευταία, αλλά κέντρα ναι μεν απεξάρτησης, αλλά απ την άλλη να μπορούν να αποκατασταθούν και σε μορφωτικό επίπεδο ή σε επίπεδο καλλιτεχνείας, παντός είδους δημιουργικότητας, ώστε να απορροφηθεί εκεί η περίσσια ενέργειά τους και να μη χρειάζεται, όσοι τους συναναστρέφονται στενά να καιροφυλακτούν με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους, μη τυχόν και υποπέσουν πάλι στη λάθος επιλογή, κινηση και όλοι οι κόποι και οι αγωνίες πάνε χαμένες.

Με συνέπεια να επικρατήσει πάλι ο πόνος, αυτός που τους τρυπάει τα κόκαλα, που τους παραλύει το νευρικό σύστημα, αυτός ο πόνος που τους διαλύει όλο τους το είναι και μαζί τα όνειρα που θα έπρεπε ήδη να χαν κάνει καινα βρίσκονται αν όχι στην πραγματοποίησή τους, τουλάχιστον να είχαν επιτεύξει μέρος των στόχων και των σκοπών, των οποίων θα είχαν βάλει στη ζωή τους και θα ήταν σε συνεχή γρήγορση για την επίσπευση της στιγμής που θα ζούσαν για να χαρούν τους κόπους τους και να μαζέψουν τα αποθέματα των μόχθων τους, ώστε να κάνουν έκδηλη την παρουσίας τους, σε άλλες μελλοντικές στιγμές, που θα έχουν κληθεί να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους τις προοπτικές τους για να μεγαλουργήσουν στον τομέα της επιλογής τους.

Είναι αυτή η γάγγραινα που σαπίζει τα σωθικά τους και τους καθιστά ανεύθυνους για κάθε τι και αίτιους και υπαίτιους για κάθε τροπή που θα πάρει η ζωή τους από δω και εμπρός.

Κι όμως τα παιδά αυτά είναι άρρωστα και σαν άρρωστα πρέπει ή έπρεπε να έχουν αντιμετωπισθεί.

Παρά ταύτα, ερχόμαστε πολλές φορές στη δυσάρεστη θέση να τα κοροιδεύουν να τα χλευάζουν και κυρίως όλοι οι καθως πρέπει κύριοι και κυρίες να εκφράζονται με απέχθεια μίσος και αλλαζονεία απέναντί τους λες και είναι σαν τον πάπα με το αλάθητο που τον ακολουθεί χρόνια τώρα και αυτοί ανάλογα το ενστερνίζονται.

Πάντα θα το φωνάζω θα το λέω με δυνατή κραυγή, δεν πρέπει να είμαστε μέσα στο ζήτημα το πρόβλημα για να δούμε ή να πάρουμε μέτρα να

αντιμετωπισθεί.

Τότε ίσως να ναι και αργά. Πρακτικά όλοι αποδεχόμαστε και θεωρητικά ακόμα πορεί να στηριχτεί η ρήση, προλαμβάνειν καλύτερον του θεραπεύειν.

Ετσι είναι αδιαμφισβήτητα, αλλά πολλές φορές πολλοί από εμάς δεν σπαταλάμε το δήθεν χρόνο μας σε ουσιώδη θέματα και προβλήματα, παρά αποσπάται η προσοχή μας, από την καταναλωτικήμανία και κοινωνία, που οι άλλοι μας επέβαλαν και εμείς ως αμνοί αγνοί και άσπηλοι, τα δεχθήκαμε ταχθήκαμε υπέρ τοσυ και συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε στα εν λόγω προβλήματα, που αδυνατούμε μα καθαρό μυαλό και διαυγή σκέψη να βρούμε λύσεις αποτελεσματικές, ώστε να επέλθουν επιτέλους οι ριζικές τομές και να αποβούν χρήσιμα τα όσα μέχρι τώρα έχουμε βιώσει και ήδη να θέσουμε επιτέλους το μαχαίρι ως το κόκαλο.

Η αλήθεια είστε σίγουροι κι εσείς και εγώ, ότι πονάει, και μάλιστα θέλω να σας διαβεβαιώσω...με την άλλη μου ειδικότητα που σας είχα παρουσιάσει και σε παλαιότερη μου διάλεξη, θα φροντίσω θα προσπαθήσω και δε θα αμελλήσω να ταχθώ, υπέρ της νεολαίας μας των παιδιών που είναι το μέλλον της χώρας και χώρα δίχως νειάτα και ζωηράδα με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια, παύει να υπάρχει να αναπνέει να εξελίσσεται.

Πλέον τίποτα δε μας αφήνει αμέτοχους σε κάθε τι που παρουσιάζεται δίπλα μας, ή ακόμα πιο μακριά μας. Έχουμε μάθει να προσφέρουμε τη βοήθειά μας, τις συμβουλές μας, ακόμα και αν δε μας έχουν ζητηθεί.

Ολα αυτά δε γίνονται κακοπροαίρετα, πάντα στο μυαλό μας κυριαρχεί το καλό, η παροιμία του θυμόσοφου λαού μας, κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό πάντα την εφαρμόζουμε με αγάπη καλοσύνη και νοιάξιμο που μας διακατέχει για τον πλησίον μας το συνάνθρωπό μας το φίλο μας και αδερφό μας.

Στο κάτω κάτω οι Έλληνες είμαστε έτσι πλασμένοι, καλή πάστα που λένε και οι φίλοι στην αργκώ, γλώσσα που χρησιμοποιούν για να συννενοηθούν όσοι την κατέχουν, γιατί η πλειονότητα χρησιμοποιεί την

άκρως αναγνωρισμένη παγκοσμίως Ελληνική Δημοτική Γλώσσα.

Θυμάμαι αχνά καμιά φορά, που και οι δάσκαλοι θες, ο τρόπος διδασκαλίας τους που τους επιβαλλει κάθε νομοθετικό και ρυθμιστικό πλαίσιο, οι ευθύνες οι πολλές που κουβαλάνε και πόσο ευθυνόφοβοι είναι μερικοί, αποτελεί μια άλλη μάστιγα του νέου μοντέλου παγκοσμιοποίησης που έχει επιβληθεί αυτή τη φορά, εντελώς δημοκρατικά και ανεπηρέαστα, εφόσον ψηφίστηκε, αφού προηγούμενως θέλω να μην έχω την ψευδαίσθηση ότι δε διαβάστηκε αφού όλοι οι Βουλευτές, οι τριακόσιοι, που μόνο του Λεωνίδα, είχαν ψυχή και θάρρος, να φέρουν εις πέρας την αποστολή που τους είχε ανατεθεί, οι δικοί μας, λες και είναι ιμιτασιόν, λες και τους πήρες από το κρεββάτι του οποίου δε θέλαν να αφήσουν τη ζεστασιά τους και τους επέβαλλες να πάνε στη βουλή.

Να ασκήσουν τι πιο ποθητό και αρεστό, το βουλευτικό τους αξίωμα, που δεν συμπεριλαμβάνει ύπνους και χασμουρητά, εν ώρα αγορεύσεως των συνομιλητών τους, καθώς και είναι ιερό τους χρέος και υποχρέωση να εισακούγονται άπαντες οι απόψεις και με τρόπο κόσμιο και εντελώς δημοκρατικό και επικρατούμενη η ηρεμία και η ψυχική του ισορροπία, καλούνται να καταψηφίσουν ή να υπερψηφίσουν το κάθε νομοθετικό διάταγμα που έχει φέρει στη Βουλή, ο κάθε Υπουργός πρός ψήφιση ή καταψήφισή του.

Αντιθέτως, επικρατεί οχλαγωγία, μίσος κατάντια του χώρου εκείνου που οι ίδιοι που εκπροσωπούν το λαό, ο οποίος τους ψήφισε, για να ανταποκριθούν άμεσα σε κάθε προσδοκία του και προσμονή του, καθώς και εφόσον το εκλέγειν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ενήλικα Έλληνα πολίτη αφετέρου, όσοι και όποιοι θέλουν το εκλέγεσθαι να αποκτήσει σάρκα και οστά και όχι απλά ένας τίτλος τιμής που θα φέρει ο καθείς στο χώρο της Βουλής, συνεπάγοντας και την προγενέστερη οικογενειακή του προέλευση, τα καθονομαζόμενα''τζάκια''όπου έκδηλο το ενδιαφέρον κάθε ψηφοφόρου να αποτυπώνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και περίοδο που διανύει η χώρα, να τάσσεται στο πλευρό των ισχυρών, των πατεράδων τους...οι οποίοι κάποια στιγμή στη διάρκεια της βουλευτικής τους πορείας, θητείας θα το θέσω ευθαρρσώς εγώ,

ξεχάσανε πλήρως την καταγωγή τους και εστιάζοντας στο Κλεινόν Άστυ, που εξ αιτίας οπως το λέει και η λέξη...της αστυφιλίας, που είχε διακρίνει ένα εντός μεταναστευτικό κύμα ροής ανθρώπων απο τις επαρχίες, φανταζόμενοι το όνειρό μιας μεγάλης Αστικής πόλης, και παραγκωνίζοντας επιδεικτικά και αφαιρετικά την καταγωγή τους άλλοι, ή άλλοι ακόμα χειρότερο, να τους πλησιάζουν οι μελλοντικοί τους ψηφοφόροι και να τηρούν «σιγήν ιχθύως» ή να «ποιούν την νήσσαν»...κοινώς δε βγάζανε λέξη και κάνανε συγχρόνωσκαι την πάπια.

Φυσικά αυτοί οι άνθρωποι οι οποιοι τους χλεύαζαν και τους καταδίκαζαν φραστικά περιφρονετικά, αυτοί οι ίδιοι ήταν που πλησίαζαν στα εκλογικά κέντρα, τα γραφεία τα προσωπικά τους, προσμένοντας μια χούφτα ψίχουλα υποσχέσεις τάματα και πάντα ως διά μαγείας, τα περισσότερα να επιτυγχάνονται και όλοι, ο καθένας από τη μεριά του, να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Εξ ου και το περίφημο και περιβόητο... «μαζί τα φάγαμέ».

Εν τη ροή τω λόγω, αστόχησα να αναφερθώ στην κατακραυγή μεν του κόσμου, στην κοσμοσυρροή δε, σε πολιτικές συγκεντρώσεις σε διαδηλώσεις ή πάσα είδους εκδηλώσεις.

Κι όμως κι αυτή η μάζα ανθρώπων που αποτελούν το Βουλευτικό Σύστημα της χώρας...αδυνατεί και εγκυμονεί κινδύνους, όσο αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης μια εκάστοτε κρίσης, μιας δύσκολης διαχείρισης ή ακόμα ακόμα και ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, που πάντα όλοι το χουμε ναι μεν στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αλλά και ως ένας ακατανίκητος φόβος που εθελλοτυφλούμε να τον παραβλέπουμε, γιατί ίσως ενώ βασιζόμαστε στις Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδος μας, στα στελέχη τους παντός είδους σώματος και όπλου εκπροσωπούμενου...να διατηρούμε επιφυλάξεις, όχι πάντα αναίτιες και ανάξιες λόγου.

Κάποιες κρίσεις που είχαν κληθεί να χειρισθούν και να διαχειρισθούν Υπουργοί σε δύσκολες περιόδους και φάσεις που περνούσε η πατρίδα μας, φάνηκαν αν όχι εντελώς ανίκανοι, τουλάχιστον λίγοι, μπροστά στο μέγεθος ισχυς και υπεροχής του προβλήματος που είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν και να παράσχουν παντός είδους βοήθεια, αλληλεγγύη, αλλά δυστυχώς θρηνήσαμε αθώα θύματα, ήρωες που έπεσαν για την πατρίδα εφαρμόζοντας το αρχαίο ρητό «θνησκειν περί πάτρι» άλλά δυστυχώς όλο ο απλός λαός, ο λαικός κοσμάκης, όπως συνήθως

αποκαλούμαστε από τους καρεκλοκένταυρους της Γης, της χώρας μας, όπου βιώνουμε και συμβίωνουμε πολλές φορές...απέδειξαν περίτρανα, πως τα παιδιά, τα παιδιά μας, της Ελλάδας που εν καιρώ Ειρήνης είχαν κληθεί να πράξουν το καθήκοντους, χάθηκαν εφαρμόζοντας και υποστηρίζοντας τώρα εμείς, ότι τα παιδιά μας έπεσαν, «θνήσκεις περί πάρτις» άλλων.

Ποτέ δε θα ξεχαστούν και πάντα θα ναι στις μνήμες μας άσβηστοι φάροι, καθοδηγητές για το καλό και το δίκαιο της Ελλάδας, που οι οικονομικοί κατακτητές πάνε να μας επιβάλλουν με δικά τους μεν μέσα, αποδεκτά δε, από τα αστέρια της βουλής, που κατήντησαν τονέναστρο ουρανό της ελλάδας, με σύννεφα γκρίζα μουντά και τους ανθρώπους ολοένα να γινόμαστε και πιο καταθληπτικοί.

Φαινόμενο και αυτό της εποχής.

Η μεταλλαγμένη μας εποχή έφερε και άλλες αντιδράσεις, παράλογες κατ εμέ, αμφισβητήσιμες ή μη, από μεγάλες μερίδες ατόμων.

Πολλοί ζητούν να αφαιρεθεί και ο σταυρός από την ελληνική σημαία, να επιβληθεί πιο επίσημα από ότι φαίνεται η ανεξιθρησκεία, γιατί μάλλον δεν τους φτάνει, που έχει βγει η θρησκεία μας από τις ταυτότητές μας, ενισχύουν δριμύτατα και τις θέσεις τους, όσο αφορά να είναι πλέον τύπου επιλογής στα σχολεία.

Τι άλλο θα δούμε πια. Τι να πω και εγώ πολλές φορές μένω άναυδη και δίχως επιχειρήματα, απ την στιγμή που ενώ καταννοώ πια πράγματα, τόσο περισσότερο δεινοπαθώ να αντιληφθώ την τεταμμένη ατμόσφαιρα που δημιουργείται ή πάνε να δημιουργήσουν.

Ομως όλα στέκουν ανώφελα, μπροστά στα θέλω των υπερδυνάμεων και των ισχυρών της Γης.

Σ αυτά τα χρόνια τα δύσκολα, παραείναι δύσκολο και δύσπεπτο ορισμένες φορές το καθεστώς πλήρους απαξιώσεως που πάνε να επιβάλλουν και να το προσαρμόσουν σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά...με το έτσι θέλω. αδιαφορώντας για το τι ζητούμε και αναζητούμε, εμείς οι απλοί άνθρωποι, από άτομα που θελήσαμε και να τα δοκιμάσουμε στο ρόλο που διακαώς πάντα ποθούσαν να αναλάβουν

και να δούμε αν πραγματικά άξιζε να πάρουμε αυτό το ρίσκο, αφού όλοι οι προηγούμενοι συνκυβερνόντες είχαν δώσει ο καθένας από τη μεριά του τις εξετάσεις στον ελληνικό λαό, μα είχαν αποτύχει παταγωδώς.

Δυστυχώς βρίσκομαι σε θέση που δε μου επιτρέπει να μιλήσω πιο αναλυτικά πολιτικά ή όπως θα ήθελα, αλλά δεδομένης της ευκαιρίας έχω να συστήσω σε όλους εμάς, να μην πάψουμε να είμαστε Έλληνες και να μη σταματήσουμε να υπηρετούμε το Ελληνικό δόγμα, παρασυρόμενοι από διάφορα ποικίλα ρεύματα προόδου ή δήθεν ανάπτυξης, αφού μας καθιστούν δούλους και υπόδουλους των παραπλανητικών μηνυμάτων που μεταφέρουν μέσα στα σπίτια μας, τα διάφορα μέσα ΜΜΕ καθώς εξυπηρετεί το κάθε κανάλι το δικό του σκοπό, απ τη στιγμή που αποτελεί φερέφωνο, και του κάθε καναλάρχη αλλά και της κάθε υποκινούμενης σύμπραξής του, από την κυβερνητική γραμμή που δίδεται κάθε φορά.

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι η σαθρότητα έχει επέρθει, όχι μόνο στις αξίες που πάνε να υποβαθμίσουν και να επικαλύψουν με ένα πέπλο ανοχής και δήθεν εκ μοντερνισμού, αλλά επιδιώκουν να μας θέσουν, προ των ευθυνών τους.

Σ αυτό πάντα θα επιμένω και θα λέω με έντονη διαμαρτυρία, το ψάρι, βρωμάει από το κεφάλι, γιατί αν το κεφάλι είναι καθαρό και άμεμπτο, τότε και το υπόλοιπο σώμα θα διατηρηθεί κι αυτό καθαρό, αφού δε θα ναι ικανή πάσα βρωμιά ή ρύπος να ρέει πρός τα κάτω...

Ομως η ψυχική εξαθλίωση, επέρχεται, εφόσον η σωματική κάθαρση, βρίσκεται μίλια μακριά από την εξάγνησή του μυαλού, το οποίο στέκεται και σκέφτεται παράλογο και συμβάλλει μόνο στην αλλοίωση αξιών, ηθικών και πνευματικών.

Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να επαναφέρουνε την εικόνα που μας αξίζει, την πραγματική αξία να αποδωθεί στην κακόμοιρη, όπως μας την καταντήσαν Ελλάδα μας, πίσω από τα καρεκλοκένταυρα... κέντρα λήψης αποφάσεων...τους λεγόμενους Πρωθυπουργικούς Θώκους, όπου δεν αντιδρούν, παρά μένουν σιωπηλοί παρατηρητές τεκτενόμενων γεγονότων και καταστάσεων, χωρίς να πάρουν όχι χαμπάρι, αλλά ούτε καν να αφουγκραστούν τις αγωνίες μας τα ζόρια μας και αυτά τα εγωπαθή, ας τα πω, άτομα...αιτούνται...θα λεγα

να πάρουν την ψήφο την έγκριση την επιλογή, κάθε ψηφοφόρου τους, αγνοώντας και επιεικώς, παραμελώντας τον αδιαφορώντας τον αγνοώντας τον.

Γιατί δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι στις προεκλογικές συγκεντρώσεις όλα βαίνουν αίσια και ομαλά, σύμφωνα μετις ελπίδες τους και ωχριούν να τις αντιμετωπίσουν, εκείνες τις καταστάσεις, για τις οποίες έδωσαν τον υποτιθέμενο και πάντα ασταθή και αβάσιμο λόγο τους, να τον πραγματοποιήσουν, απλά λαμβάνουν χώρο, βαρύγδουπες δηλώσεις και εσκεμέννες πλάνες, ώστε να επιτευχθεί το δικό τους ποθητό και αρεστό σ αυτούς αποτέλεσμα.

Τα τόσα χρόνια που καλούμαι να παρουσιάσω διαλέξεις ή να ενασχοληθώ με διάφορες θέσεις απόψεις και στάσεις ζωής, ποτέ δε βρέθηκα σ αυτή τη δεινή θέση όπως και τώρα, να πρέπει να υπερασπιιστώ αυτά για τα οποία εύλογα και επ ουδενί αναμφίβολα, στέκουν φάροι και οδηγοί, καθοδηγητές μου, όλη μου τη ζωή.

Αξίες που πάλεψα και παλεύω να ορθώσω το ανάστημά μου και να αποδείξω τισε ποιον και γιατί.

Ιδέες που γι αυτές οι πρόγονοί μας έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα, άτομα που είχαν το μέτωπό τους και ψηλά και δε δέχτηκαν να ναι ραγιάδες, παρά ενωμένοι έζησαν και πραγματοποίησαν το όνειρο της λευτεριάς τους, εμείς αμυδρά αχνα και χωρίς ίχνος ντροπής και αποτροπιασμού, δεχόμεθα παθητικά απλά την κατάντια μας.

Φυσικά σ αυτό, δε φταίνε, αυτοί που πλέον έχουν οριστεί και καθοριστεί να ελέγχουν και επιλέγουν τις τύχες μας, τις ζωές μας, να το ξεκαθαρίσουμε απ την αρχή.

Φρονώ μεν το μέγεθος του αδιεξόδου που έχει βρεθεί η χώρα μας από τη μιά, αλλά από την άλλη, μου φαίνεται αδιανόητο, πως οι πελατειακές σχέσεις, με τον πάσα ένα βουλευτή, κατέληξαν να ζούμε ή μάλλον να υποσιτιζόμαστε μ’ αυτόν τον απαξιωτικό και ελλειπές σεβασμού, τρόπο ζωής.

Ατομα που κάποτε είχαν επιχειρήσεις, ήταν κύριοι του εαυτού τους και της οικογενείας της οποίας είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν, στηριζόμενοι στις δικές τους τις δυνάμεις και φυσικά στα χέρια των

εργατών, που τους παρείχαν τις απαραίτητες βοήθειες και υπηρεσίες, είχαν καταντήσει σκιές των εαυτών τους και στην τελική, ήταν σε θέση αναξιοπαθούντος, χειρότερη και απ΄αυτή που κάποιες φορές, κάποιος ζήταγε απελπισμένα τη βοήθειά τους, κι αυτοί με τη μεγαλοπρέπεια και την εφήμερη ματαιοδοξία που τους διέκρινε, ή του έκλειναν την πόρτα, ή τον χλεύαζαν περιφρονητικά.

Ομως όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μας και έχουμε πλέον επίγνωση των πράξεών μας, έχει ο καιρός γυρίσματα.

Αυτό ακριβώς πάθαιναν ή παθαίνουν, όσοι δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν σωστά τα οικονομικά τους και με τα ανοίγματα ή τις μεθόδους που θέλουν να προσάψουν σε κάποιο τομέα της εργασίας τους, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις τυχόν δυσκολίες που θα συναντήσουν αργότερα...στο μέλλον...κατά τη διάρκεια λειτουργίας των εργοστασίων, των βιομηχανιών.

Φυσικά, αναφέρομαι σε μικροεπιχειρήσεις, γιατί οι κραταιοί της γης, οι μεγαλοεπιφανείς διώκτες και καταδιώκτες της αφαίμαξης του ελληνικού λαού και του αίματός του, δε δύνανται να καταστήσουν αδύναμες οικονομικά τις οικογένειές τους, από τη στιγμή και μεγαλοκεφαλαιούχοι είναι και ασύστολα και ανεξέλεγκτα δανείζονται από τις τράπεζες.

Ο φτωχός λαός βρίσκεται στη δύσκολη θέση να ανταπεξέλθει οικονομικά για τα έξοδα μετακίνησής του, διαβίωσής του, καθώς και καθίσταται αδύναμος να παρέχει πάσα βοήθεια για το παιδί του, με αποτέλεσμα πλέον να αρχίζουν να γεμίζουν τα οικοτροφεία, τα ορφανοτροφεία.

Οσο ζω, θα θυμάμαι και θα το λέω κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία.

Είχα δει εντελώς τυχαία, μια ανάρτηση στο Ιντερνετ, που έδειχνε ένα κοριτσάκι, να παρακαλάει τη μητέρα του, να το πάρει μαζί της, λέγοντας της με δάκρυα στα μάτια.

Μανούλα παρε με μαζί σου και εγώ δε θα σου ζητήσω άλλη φορά να φάω.

Τι να πεις σ αυτό το αθώο πλασματάκι, που αντί για τη