Jak ograbić starą ciotkę i być szczęśliwym

Spis treści

WSTĘP

Skąd się biorą stare ciotki?

Wojenna pożoga

Skarby czyli skąd się bierze bogactwo?

Fatalne skutki „rodzinnej współpracy"

Dzieciństwo przeplecione wrażeniami

Różne światy czyli dysonans poznawczy

pierwszego syna

Mozolne odbijanie się od dna czyli wychodzenie z biedy

Motoryzacja indywidualna

U pani doktorowej

Niezwykły skutek odejścia wujka

Czy każda twórczość literacka

zapewnia sławę i fortunę?

Ja muszę wyjechać, bo tu nie można żyć!

Niedoceniana ciotka integruje, ale też miesza

Statki, samoloty, pociągi, autobusy, samochody

Londyńska kwatera

Ja tam byłem, piwko i herbatkę piłem

Majątkowe potyczki

Nieoczekiwane skutki

poszerzania kręgu krewnych

i znajomych

Powolne i niekorzystne zmiany

Moja ostatnia podróż

Hieny rozrywają starego lisa

EPILOG

Tomasz Hejnowicz

Jak ograbić starą ciotkę i  być szczęśliwym

Opowieść dedykuję mojemu śp. ojcu.  TH

© Copyright by Tomasz Hejnowicz

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Rozpowszechnianie i  kopiowanie całości lub części niniejszej publikacji jest zabronione bez pisemnej zgody autora.

Tytuł:  „Jak ograbić starą ciotkę i być szczęśliwym."

autor  Tomasz Hejnowicz

opracowanie graficzne | autor

korekta | autor

Wydanie II,  2018 rok

Motto:  „Gdy kiedyś szliśmy na mszę świętą przez podmokłą łąkę zapytałam tatusia czy mam się pomodlić o wygraną w Totolotka to tatuś zdenerwował się i powiedział: Córko, nigdy nie módl się o pieniądze! Módl się zawsze o zdrowie i pomyślność. A gdy będziesz mieć zdrowie, pracę, będziesz miała co jeść i w co się ubrać to już jesteś szczę-śli-wa! A gdy będziesz mieć trochę więcej pieniędzy to zwiedzaj świat aby zobaczyć czego dokonał Stwórca".  

Wszelkie podobieństwo postaci występujących w tym opowiadaniu do osób żyjących lub fikcyjnych może być przypadkowe.  

WSTĘP

Mam mózg. Tak, mam dziś świadomość posiadania mózgu. Nie wiem skąd się wziął i nie wiem jak działa, ale wiem… że działa. Mój mózg narodził się dość dawno i od początku przyjmował informacje – nazywane dziś „video". Zapamiętane fakty i zdarzenia to obrazy, obrazy zapamiętane gdzieś w głowie. Z tyłu głowy? w skroniach? Nie wiem gdzie, i to chyba nie jest tu i teraz istotne.

I co mózg zapamiętał? Zapamiętał słoneczne obrazy dzieciństwa, spacer z rodzicami po wiosennej alei w kierunku zielonej Cytadeli. Zapamiętał zasłonięte firanki w oknie, które miały ochronić przed słonecznymi odblaskami w telewizorze, widok pierwszego lądowania człowieka na Księżycu, na ekranie małego, czarno-białego telewizora o ciekawej nazwie „Ametyst. To była chwila! W małym pokoiku siedziało kilka osób: cała rodzina, ogromny i gruby brunet z wielkimi wąsami oraz jakieś dwie panie. Pili słodzoną herbatę w szklankach, na szklanych podstawkach, i mówili o tym, „że Rosjanie dostali w nos. A mi pozostały w głowie obrazy: skaczący ludzik na szarej ziemi w szarym ekranie i kolorowe firanki prześwietlone światłem słońca.

Mózg zapamiętał również ponury, jesienny widok okien szkoły wyglądających jak oczodoły jakiegoś potwora. Pamiętał też jednak radosne śmiganie na saneczkach ze stoków Cytadeli – szaleńczą jazdę ścieżką wśród ostrych krzaków. Mózg zapamiętał radość zbliżających się świąt Bożego Narodzenia, wygląd świątecznej zupy z rodzynkami, żółty kolor sernika oraz ryby pływające w wannie. Do tego jeszcze głos ze starego radia mówiący: „Fakty, wydarzenia, opinie... I okrąg jaki  powstał na płótnie, za którym krył się głośnik.  Te impresje są jak „Cztery pory roku Vivaldiego – obrazy, zapachy,wrażenia.

Wspomnienia dzieciństwa spędzonego w biednym domu ojca, który nie świętował, bo musiał jak zawsze przerzucić tony węgla, by nie wygasły piece. Wracał na kilka chwil przed Wigilią, mył spracowane ręce, zakładał białą koszulę i dopiero wtedy wiedział, że jest święto.

Obrazy, zapachy i dźwięki to wspomnienie dzieciństwa. Wiele rzeczy i wiele spraw było niezrozumiałych i, paradoksalnie, wiele rzeczy i spraw wydawało się prostymi – wręcz czarno-białymi. Życie wydawało się nieskończonym pasmem prób wyciągnięcia się z biedy w myśl zasady: „Ucz się to może osiągniesz więcej niż to co my tu mamy...". I tu pojawiają się obrazy szkoły: strach przed złymi ocenami, przed gniewem i łzami matki, przed agresją małych bandytów. Biedne dzieciaki biednych rodziców.

A naprzeciwko tego domu był inny świat – tych, którym się dobrze wiodło, czyli dzieci oficerów Ludowego Wojska Polskiego. Był to nowoczesny dom dobrze ubranych dzieci, jeżdżących z rodzicami w nowych samochodach. Dom ten był traumą i złotym cielcem. Był zazdrością, zawiścią i podziwem. A w tym domu czaił się strach dzieciństwa – „Zyga". Spotkanie tego wyglądającego jak Cygan skurczybyka kończyło się zawsze drżeniem ciała, oblaniem zimnym potem i ucieczką bocznymi uliczkami. Śnił się po nocach. Zaczepiał i bił do nieprzytomności okoliczne dzieci, ale nikt mu nigdy nic nie zrobił, a dzielnicowy odmawiał jakiejkolwiek interwencji. Dom w którym mieszkał Zyga, to był blok-prostopadłościan. Na nim stały anteny pierwszych telewizorów, a w środku domu były nieznanej wielkości mieszkania z nieznanymi dziećmi. To obraz, który zawsze widzę gdy odwiedzam starą matkę.

A gdzie tu jest miejsce na „starą ciotkę"? Gdzie jest kryminał? To jest dopiero początek i to jest materiał na wiele rozdziałów. Stara ciotka żyła bowiem w równoległej, innej rzeczywistości. To był drugi, nieznany wymiar powyższej rzeczywistości.

Skąd się biorą stare ciotki?

Ciotki nie biorą się znikąd. Ktoś je wytwarza. Zazwyczaj powstają w mozolnym trudzie miłości małżeńskiej i przepoczwarzają się z małych, rozkosznych bobasków, w równie małe i rozkoszne dziewczynki, które później stają się małymi kobietkami. Po stosownym przepoczwarzeniu