Nizhalil Oru Nilavu

http://www.pustaka.co.in

நிழலில்ஒருநிலவு

Nizhalil Oru Nilavu

Author:

காஞ்சனாஜெயதிலகர்

Kanchana Jeyathilagar

For more books

http://www.pustaka.co.in/home/author/kanchana-jeyathilagar-novels

Digital/Electronic Copyright © by Pustaka Digital Media Pvt. Ltd.

All other copyright © by Author.

All rights reserved. This book or any portion thereof may not be reproduced or used in any manner whatsoever without the express written permission of the publisher except for the use of brief quotations in a book review.

பொருளடக்கம்

அத்தியாயம் 1

அத்தியாயம் 2

அத்தியாயம் 3

அத்தியாயம் 4

அத்தியாயம் 5

அத்தியாயம் 6

அத்தியாயம் 7

அத்தியாயம் 8

அத்தியாயம் 9

அத்தியாயம் 10

அத்தியாயம் 11

அத்தியாயம் 12

அத்தியாயம் 13

அத்தியாயம் 14

நிழலில் ஒரு நிலவு

1

அவள் சாய்ந்திருந்த பாறை குளிர்ச்சியாய் இருந்தது. இருபதடித் தொலைவில் விழும் நீரின் குளுமை அது.

கல்லின் கடினத்தன்மையை குறைத்த இதம்.

இன்னும் பத்தடி வைத்து அருவியை நெருங்கினால் பூஞ்சாரல் முகத்தை, மேனியை சிலிர்ப்பூட்டும்.

பாதங்கள் நீரின் குளுமையில் அமிழும்.

ஆனால் வித்யா இந்த மணிமுத்தாறு அருவியில் குளிப்பதில்லை. அதிகம் நெருங்குவதுமில்லை...

கூட்டம் அதிகமற்ற சமயங்களில் வந்து இப்படி வெள்ளிப் பூக்களாய் சொரியும் நீரை, சுற்றிலும் அரணாய் நிற்கும் மலையைப் பார்ப்பதோடு சரி. அவை இனமறியா ஆறுதலை அவளுக்குத் தந்தன.

பாறைகள் பாதுகாப்பையும், அருவி பலனை எதிர் பார்க்காத அன்புப் பொழிவையும் குறித்தனவோ?

அவள் தேடலை இங்கு இயற்கை பிரதிபலித்ததால் பிடித்தது போலும்.

ட்ரான்ஸிஸ்டரிலிருந்து வழிந்த புல்லாங்குழல் இசை அந்த சூழலுக்கு மிகப் பொருந்தியது.

அஸ்தமனம் ஆகிவிட்டது.

இனி மிக விரைவாய் இருட்டிப் போகும்.இப்போது தங்க ஒளியில் பசுமையாய் தெரியும் குன்றுகள் சிறிது நேரத்தில் கரும் ராட்சதர்களாய் நிற்கும்.

மேலே பாலத்திற்கு அப்பால் கடைபோட்டிருக்கும் வடைத் தாத்தாவும், மாஞ்சோலையிலிருந்து வரும் கடைசி பஸ்ஸில் கிளம்பி விடுவார். அரை மணி நேரப்பயணத்தில் அவரும் ஊர் போய் சேரலாம்.

இருட்டிய பின் அரவமில்லாத இந்த மலையருவிக் கரையில் தனித்து நிற்பது உசிதமில்லை-தன் மனமே நடுங்க ஆரம்பித்து விடும்.

பைரவி முடிந்து அடுத்த ஆலாபனை ஆரம்பிக்க, ட்ரான்ஸிஸ்டரைக் கையில் எடுத்தவள் படியேற ஆரம்பித்தாள்.

அகன்ற முப்பது படிகளை ஏறி வலதுபுறம் திரும்பினால் பாலம். இடப்புறம் மாஞ்சோலை எஸ்டேட்டிற்குப் போகும் வழி.

அருவியை விட்டு விலகியதும் புல்லாங்குழல் இசை சற்று ஓங்கி ஒலித்தது. குறைத்தாள்.

நீரின் மங்கிய இரைச்சலின் பின்னணியில் கேட்ட குழலிசை அபூர்வ இனிமையாயிருந்தது.

இன்று வழக்கமான டூரிஸ்ட் கூட்டமில்லை.

ஆக அவர்கள் விட்டுச் செல்லும் கட்டுச்சாத எச்சில் காகிதங்களில்லை. நீர் ஓரங்களில் மனிதர்கள் குளித்து நீக்கிய சோப்பின் அழுக்கு நுரையில்லை. வீசிய காய்ந்த பூச்சரம், ஷாம்ப்பூ ஸாஷேக்களில்லை...

சுத்தமான அருவிக்கரையில் சுகமான இசை.

கிளம்பவே மனதாகவில்லை…

பார்வை தன்னிச்சையாய் மலை முகட்டிற்கு உயர்ந்தது. பாறைப் பெண் மல்லாந்து கிடந்தாள். இவள் தன் பார்வைக்கு மட்டும் புலப்படுகிறாளா அல்லது பலருக்கு இவள் தரிசனம் கிடைத்திருக்குமா?

என்னவொரு அலட்சியமான ஒய்யாரம்?

எனக்கு யாரும் பொருட்டேயில்லை எனும் திமிர்த்தனம்?

ஒரு கையை மடித்துதலைக்கு கொடுத்து மதர்த்த மார்புகள் வானை முட்ட மல்லாந்திருக்கிறாள்.

அந்த உருண்ட பாறை வடிவான தலைபோலவே...அப்புறம் கழுத்து, மார்புகளின் திரட்சி, வற்றிய வயிறாய் படிந்து, பின் மடித்து நிறுத்திய முழங்கால் போல ஒரு தூக்கல்... அத்தனையும் பாறையின் அமைப்புதான்.

எதேச்சையான அமைப்பிலும் எத்தனை கலையம்சம்?

வித்யா அதை வெறும் ரசனையோடு மட்டுமல்லாமல் சற்று பொறாமையோடும் பார்ப்பது வழக்கம்.

தான் இப்படி சொச்ச உலகை அலட்சியப்படுத்தி விட்டு விச்ராந்தியாய் கிடக்க முடியாத ஆற்றாமை!

எத்தனை பயணிகள் பார்த்தாலும் அல்லது முழுத் தனிமையிலும் வித்தியாசம் பாராட்டாமல் இந்தப் பாறைப் பெண்போல தைரியமாய் இருக்க முடியாத ஆதங்கம்!

பெருமூச்சு விட்ட போது தூரத்தே மாஞ்சோலை பஸ்ஸின் உறுமலும் கேட்டது. இதில் வடைத் தாத்தாவும் ஏறிவிட்டால் அத்துவானத்தில் தான் மட்டும்தான் என்பது புரிந்தது.

இவள் ஃபியட்டிற்கு வயது ஐந்து.

வித்யா ஒட்டப் பழகுவதற்கென்றே இவளது பதினேழாவது வயதில் வாங்கப்பட்ட கார்.

ரெண்டு வருஷத்துக்கு ஒரு தடவை காரை மாத்திடணும் வித்யாவதி. அப்பத்தான் மெயின்டனென்ஸ் தொல்லை இருக்காது. பழசும் நல்ல விலைக்குப் போகும் என்ற அப்பாவின் ஆலோசனையை ஒதுக்கி விட்டு இருத்திய கார்.

பழகிய வேலைக்காரர்கள் மீது வரும் பிரியம் அதன் மீதும் விழுந்துவிட்டது.

மலை ஏறுகையில் அதிகமாய் புகை விடுகிறது…

கியர் மாற்றும் போது முணங்கல் அதிகம்.

ஒரு வேளை வழியில் நின்று விடுமோ என்ற கலக்கம் அடிக்கடி எழுகிறது. இதுபோன்ற போக்குவரத்தற்ற சாலையில் நின்று போனால் சிரமம்தான். அதுவும் வித்யாவிற்கு மிகச் சிரமம்...

இருளும் தனிமையும் அவளைக் குதறிவிடுகின்றன. மூச்சடைத்து போகுமளவு பாதிக்கின்றன.

இத்தனை பயத்துடன் தனியே இங்கு வருவது அவசியமா என்று அறிவு அதட்டினாலும்,நீரின் சங்கீதத்துடன் குன்றுகளின் வலிய அரவணைப்பிற்குள் நிற்பது தரும் ஒரு நூதன அமைதியையும் அவளால் விட முடியவில்லை.

பஸ் கிளம்பியதும்தான் வித்யா அவனைப் பார்த்தாள். பாலத்தின் மறு கோடியில் நின்றிருந்தான்.

இப்போது நின்று கிளம்பிய பஸ்ஸிலிருந்து அவன் இறங்கியிருக்க வேண்டும்... அல்லது இத்தனை நேரம் பதுங்கியிருந்து இப்போது வெளிப்படுகின்றானா?

தான் தனித்து நிற்பதை விட, இப்போது ஒரு அந்நிய ஆணின் துணையிருப்பது அச்சமூட்டியது.

பாதி பாலம் வரை வந்தாயிற்று. காலை எட்டிப் போட்டால் இரண்டு, மூன்று நிமிடங்களில் காரில் ஏறி விடலாம். பஸ்ஸின் பின்னாடியே சின்ன பாதுகாப்பு உணர்வுடன் வீடு போய் சேரலாம்.

மலைப் பாதையில் 25 நிமிடப் பயணம்.

ஊரின் வெளியே தான் வீடு என்பதால் அதொரு ஐந்து நிமிட ஒட்டம்…

இப்போது இங்கு நந்தியாய் முளைத்து நிற்பவன் யார்?

வரவழைத்த துணிவுடன் தொடர்ந்து நடந்தாள்.

எதிர் வந்தவனும் முன்னேறினான். சற்று குழைவான நடை. குடித்திருக்கிறானோ..?

வித்யாவின் இருதயம் எகிறித் துடித்தது.

காட்டில் எதிர்ப்படும் ஒற்றை யானையைப் போல இந்தத் தனிமையில் இவனும் ஆபத்தானவன் என்ற எச்சரிக்கை உணர்வு... இதில் குடிகாரனும் என்றால் வேறு வினையே வேண்டாம்.

சற்று முன் பூஞ்சாரலில் சிலிர்த்த அவளது தேகம் இப்போது அஞ்சி நடுங்கியது.

வடைத் தாத்தாவின் பரிச்சயம் ஏற்பட்ட போது இவளைக் காரில் ஏற்றி அனுப்பாமல் அவர் பஸ் ஏறியதில்லை. சில முறை இவள் தாமதிக்க பொறுமையாய் காத்திருந்து இவளது காரிலேயே வந்திருக்கிறார்.

‘ஒண்டியாய் பொம்பளப் புள்ள நிக்க வேணாம்ப்பூ... இருட்டவும் நீர்த்துறைக்கு புலிங்க தாகந் தணிக்க வருமில்லா..? ஆபத்துல்லா அது? நேரத்தோட கிளம்பிறனுன்னுதானே ஃபாரஸ்ட்டு ஆபீசுல கையெழுத்து வாங்கிப்புட்டு நம்ம மேல அனுப்பறது?’

‘கையெழுத்துப்