Brakująca instrukcja

Piotr Tosz

Brakująca

instrukcja

NIEBO

Bytom 2017

PROJEKT OKŁADKI

Beata Haba

KOREKTA JĘZYKOWA I STYLISTYCZNA

Beata Haba

WYDAWCA

Niebo

niebo@niebo.biz

www.niebo.biz

WYDANIE PIERWSZE

ISBN 978-83-946447-9-6

Copyright © Marcin Haba, 2017

Ten utwór udostępniony jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnych 3.0 Polska.

Treść niniejszej licencji dostępna jest na stronie https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/

Wstęp

Historia ta nie wydarzyła się na prawdę, choć do jej napisania natchnął mnie mój znajomy i okoliczności, w jakich się poznaliśmy. Jest to osoba niezwykle wrażliwa o gołębim sercu i wierze w Boga tak głębokiej, że na zawsze pozostanie dla mnie niedoścignionym wzorem do naśladowania.

Książkę tę dedykuję Irkowi

Rozdział 1

Przemek podszedł do okna. Wiosenne słońce wlewało jaskrawe światło wprost do jego pokoju. W oddali słychać było okrzyki dobiegające z pobliskiego stadionu. Nie przepadał za tymi niedzielami, gdy klub piłkarski rozgrywał mecz u siebie. Okna jego mieszkania wychodziły na wschód, wprost na kompleks sportowy, w którym największą atrakcją był trzecioligowy klub piłkarski o nazwie „Kobrownik Huta Pączna, który mieszkańcy Pączny i pobliskich miast nazywali po prostu „Kobry.

Wciągnął rześkie przedpołudniowe powietrze i zamknął okno. Ramy okna były dźwiękoszczelne i nie przepuszczały nic z dźwięków z zewnątrz, w tym także stadionowych krzyków. Wrócił do biurka i usiadł na krześle. Miejsce to pełniło w domu podwójną rolę — było miejscem pracy, jak i odpoczynku. Tego dnia odpoczywał. Nazywał to odpoczynkiem, choć gdy spojrzało się na niego nieco z boku i porównało wykonywane czynności do tych, jakie robił w pracy, można było odnieść wrażenie, że jednak pracował. Działo się tak, gdyż jego fachem było programowanie, któremu poświęcał większość czasu.

Praca programisty komputerowego w dużej części polega na pisaniu kodu, dzięki któremu skrypty i programy mogą działać. Kod to mówiąc w skrócie taka lista poleceń dla komputera, dzięki której komputer wie co i kiedy wykonać, czy też pokazać na ekranie. Jeżeli do wytłumaczenia tego można by użyć jakiejś prostej analogii do zachowań ludzkich, to jedną z nich mogłoby być przyrównanie programisty i komputera do małżeństwa. Gdy żona prosi męża, aby zrobił zakupy, odebrał dziecko z przedszkola i umył samochód, to tym samym działa jak programista, a mąż jak komputer, który przyjmuje zadania do wykonania.

W swojej pracy Przemek rozwijał program edukacyjny, a w czasie wolnym tworzył własną aplikację do zarządzania serwerami danych. Tę niedzielę postanowił w całości przeznaczyć na pracę nad aplikacją.

Do pokoju weszła Gosia, żona Przemka. Nic nie mówiąc podeszła do okna. Stanęła przy parapecie i zdawała się spoglądać na coś gdzieś na dole. Przemek uniósł wzrok znad monitora komputera. Spojrzał na nią, po czym wstał i podszedł do niej. Stał tuż za jej plecami. Wsunął dłonie pod jej ręce i splótł je na jej brzuchu.

‒ Czego tam wypatrujesz? ‒ zapytał.

‒ Ciotki Weroniki ‒ odpowiedziała. ‒ Miała dziś nas odwiedzić. Zapomniałeś?

‒ Aaa, tak ‒ odparł. ‒ Zapomniałem ‒ dodał z uśmiechem.

Spojrzał przez okno na ulicę. Mieszkali na drugim piętrze czteropiętrowego bloku.

‒ Spójrz, jaki ten facet ma śmieszny kapelusz ‒ wskazał Gosi małego człowieczka, kierującego się do wejścia bloku.

‒ To chyba nasz sąsiad ‒ rzekła i przyjrzała się bardziej ‒ Tak, to on.

W tym mieszkaniu w Pącznie mieszkali już niemal pół roku i do tej pory nie rozpoznawali dobrze wszystkich sąsiadów. Większy problem miał z tym Przemek, który nigdy nie miał pamięci do twarzy. Z tego powodu na wszelki wypadek kłaniał się wszystkim napotkanym osobom w klatce schodowej i przed blokiem. Dawało mu to ten komfort, że dzięki temu nie pomijał w milczeniu żadnego sąsiada.

Gosia była osobą bardziej otwartą do ludzi od Przemka. Częściej rozmawiała z sąsiadami czy to na klatce schodowej, czy przy okazji spotkania w osiedlowym sklepie. Z łatwością nawiązywała kontakty i pod tym względem była przeciwieństwem Przemka.

Ucałował ją w głowę i wrócił do stanowiska komputerowego. Kontynuował pracę nad aplikacją. Przez jego myśli przebiegało wiele konstrukcji, algorytmów czy terminów, które dla osoby spoza branży programistycznej mogłyby wydać się niezrozumiałym językiem obcym. W rzeczy samej były to języki, ale nie obce, lecz takie służące do rozmowy z komputerem — języki programowania. Powracając do analogii komputera i programisty jako małżeństwa, to język programowania odpowiada sposobowi, w jaki żona przekazuje mężowi listę zadań do wykonania np.: słownie, w postaci punktów na kartce papieru, poprzez e-mail czy w jakiś inny sposób.

W domu rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Ciocia Weronika dzwoniła po raz kolejny i kolejny, nie zdając sobie sprawy z tego, jak wielką irytację wywoływał w Przemku ten typ dzwonienia do drzwi.

‒ Przemek, otwórz! ‒ w domu rozległ się głos Gosi.– Nie mogę się ruszyć!

Zdenerwował się. Podniósł się z krzesła i słychać było mechaniczne trzaśnięcie. Był to dźwięk uderzonego klawisza „Enter" w taki sposób, że w dźwięku tym słychać było również zgrzyt wciskanego plastiku, z którego wykonany był klawisz.

‒ Cześć dzieciaki ‒ zawołała ciotka, wchodząc do mieszkania.

Często nazywała ich dzieciakami, choć oboje byli już po trzydziestce, a ciotka była osobą rozpoczynającą dopiero wczesny wiek seniora. Usiadła przy stole w pokoju gościnnym.

‒ Jak w pracy? ‒ zapytała Przemka.

‒ A dziękuję, jest OK ‒ odpowiedział.

‒ Ja to cię podziwiam, jak ty się tak orientujesz w tych komputerach. W moim bloku wprowadził się ostatnio taki młody, może młodszy od ciebie, student jeszcze i też się zna na komputerach.

‒ Zrobię kawę ‒ z uśmiechem rzuciła Gosia, wchodząc do pokoju.

‒ Zrób Gosiu, zrób ‒ odparła ciocia. ‒ Dziś Kobry grają, to gwarno na zewnątrz. Wujek