Schaduwzicht

Inleiding

Welkom in Harborsmouth, waar monsters over straat lopen, onzichtbaar voor het oog van de mens... behalve voor wie een ‘helder zicht’ heeft.

Of u nu onze moderne zakenwijk bezoekt of de geplaveide straatjes van de oude havenwijk verkent, geniet van uw verblijf. Wanneer u naar huis terugkeert, vertel dan aan uw vrienden over onze prachtige stad, maar laat de bovennatuurlijke details misschien beter achterwege.

Maakt u zich geen zorgen, de meeste van onze gasten ervaren nooit iets ongewoons. Wezens van de Andere Wereld, zoals elfen, vampieren en ghouls, zijn meesters in het zich verbergen in de schaduw. Velen van hen zijn ook erg bedreven in het uitwissen van herinneringen. Het is mogelijk dat u midden in de nacht schreeuwend wakker wordt, maar u herinnert zich niet waarom. Wees blij dat u het niet meer weet, u bent een van de gelukkigen.

Als u toch iets onnatuurlijks tegenkomt, raden wij u aan gebruik te maken van de diensten van Ivy Granger, Paranormaal Detective. Ivy Granger is mede-eigenaar van het detectivebureau Private Eye, en een relatief nieuw lid van ons kleine bedrijfsleven. Haar kantoor bevindt zich in Water Street, in het hart van de oude haven.

Juffrouw Granger heeft het opmerkelijke vermogen om visioenen te ontvangen door voorwerpen aan te raken. Deze vaardigheid komt goed van pas in haar speurwerk, vooral wanneer het gaat om het lokaliseren van verloren voorwerpen. Of u nu op zoek bent naar een verloren broche of een vermist persoon, geen klus is te klein voor Ivy Granger. En ze kan het werk zeker goed gebruiken.

Op verzoek kunnen we u ook een lijst van getalenteerde begrafenisondernemers bezorgen. Als u behoefte hebt aan hun diensten, dan verwijzen we u vriendelijk door naar onze Harborsmouth Cemetery-makelaar. Het is nooit te vroeg om hem te contacteren, want we hebben een bloeiende huisvestingsmarkt. De vraag naar een plaatselijk stukje grond is vrij hoog. De mensen hier koesteren een dodelijk verlangen naar een verblijfplaats.

Hoofdstuk 1

Een spookachtig licht scheen langs mijn huid terwijl ik voorbij de spiegel liep die op het dressoir stond. Ik aarzelde, onzeker waar het licht vandaan kwam. Ik bracht een kleine, mollige hand naar mijn wang, en staarde naar de demonische reflectie die de beweging nabootste. Er was helemaal geen spook, alleen mijn eigen gezicht dat naar me terugstaarde. Ik keek door de gang, op zoek naar de bron van de onaardse gloed.

Het was slechts het tanende licht van de maan dat vanuit het dakraam naar binnen scheen. Ik snakte naar adem, die ik de hele tijd had ingehouden en probeerde de vreemde sensatie van me af te schudden. Ik had die gang al zo vaak doorlopen dat ik een pad in het tapijt had afgesleten. Ik was veilig thuis. Er was geen reden om bang te zijn.

Het was een normale schooldag. Mijn moeder en stiefvader lagen nog te slapen en ik moest mijn ontbijt haastig naar binnen werken als ik een kans wilde maken op de badkamer. Ik sloop langs de smalle tafel met gebogen poten waarop een stapel post lag en een porseleinen schaal vol met sleutels en kleingeld. Ik zou het geld in mijn zak steken voor mijn lunch vanmiddag wanneer ik terugkwam uit mijn kamer.

Ik deed wat ontbijtgranen in een kom en vulde het schoteltje van mijn kat met vers voedsel. Fluffy was al zes dagen vermist, bijna een hele week. Overdag laten we haar wat rondzwerven door de buurt, maar ze stond altijd op tijd terug bij de keukendeur voor haar diner. Toen ze niet voor het donker was thuisgekomen, wist ik dat er iets mis was. Fluffy was een grote kat die van haar eten hield, ze zou nooit vrijwillig een maaltijd overslaan.

Ik opende de achterdeur en rammelde met het voedsel in haar schoteltje, maar Fluffy kwam niet opdagen. Ik zette het schoteltje terug op de tegelvloer en besloot aan mijn klusjes te beginnen, terwijl mijn ontbijtgranen lekker zacht en vochtig werden, precies zoals ik ze graag at. Ik tilde een volle vuilniszak uit de afvalbak in de keuken, bond hem bijeen, en sjokte door de keukendeur naar buiten.

Het had die nacht geregend en de trappen aan de achterkant van het huis waren vochtig, maar ik hoefde niet ver te gaan. De metalen vuilnisbakken stonden als harnassen opgesteld achter het schuurtje van mijn stiefvader. Ik liep over een stuk nat gras en sleepte de vuilniszak achter me aan. Vuurvliegjes verlichtten de weg, de zon hing net boven de horizon.

Ik stopte bij een van de lege emmers en stak mijn hand uit om het deksel op te tillen. Mijn hand raakte het koele, vochtige metaal aan en ik slaakte een angstvallig gilletje toen een reeks beelden voor mijn ogen voorbij flitsten. Het was alsof ik gevangen zat in een griezelfilm, gedwongen om er naar te kijken, maar hulpeloos om de dingen die je ziet gebeuren tegen te houden. Hoe graag je de gebeurtenissen ook wilt veranderen, ze blijven zich voor je ogen afspelen.

Ik wist toen nog niet wat ik nu weet. Misschien is dat ook maar goed. In die tijd had ik nog hoop. Hoop dat ik droomde en dat de nachtmerrie snel voorbij zou zijn. Hoop dat ik koorts had en dat mijn moeder alles beter zou maken. Hoop dat ik slechts een overactief fantasievermogen bezat. Ik zwoer dat ik nooit meer naar een griezelfilm zou kijken. Het hielp niet. Niets hielp.

Niets zou ooit nog hetzelfde zijn.

In het visioen reed de auto van mijn ouders van onze oprit precies op het moment dat er achter hen iets opdook. De oude Buick remde hard, maar het was te laat. Mijn stiefvader stapte uit en ontdekte dat hij iets kleins en zwart had overreden. Vol afschuw zag ik hoe hij een handdoek uit de auto haalde en mijn dode kat in een klein bundeltje wikkelde, dat hij over het gazon naar zijn schuurtje droeg en haar in de vuilnisbak legde.

Ik kneep mijn ogen dicht en schreeuwde het uit.

Soms is het beter als de waarheid nooit boven water komt. Het leugentje om bestwil dat Fluffy vermist was, dat ze misschien gewoon op een groot kattenavontuur was, hadden mijn ouders me uit medelijden opgespeld. Het visioen van haar dood was niet iets dat een kind ooit te zien zou moeten krijgen.

Ik had weer die droom.

Niet zomaar een droom, maar dé Nachtmerrie.

Het geschreeuw in mijn hoofd was nutteloos. De gebeurtenissen van de droom werden gedreven door herinneringen, en je kunt het verleden niet veranderen, maakt niet uit hoe hard je ook probeert.

Psychometrie is een naar geschenk. Helaas is het niet het soort geschenk dat je kunt inruilen in de winkel. Moet mij weer overkomen.

*****

Ivy, wakker worden, zei Jinx. Je gaat te laat komen op je werk.

Nog vijf minuten, mompelde ik.

Geen sprake van, zei ze.

Ik opende mijn ogen half en zag mijn huisgenote voor me staan met beide handen op haar heupen. Verdorie. Ze keek ernstig.

Moe, jankte ik en trok een kussen over mijn hoofd.

Na de Nachtmerrie voelde ik me altijd uitgeput. Ik geloof dat het lichaam van een volwassene niet is uitgerust om met verschrikkingen uit je kindertijd om te gaan.

Nee, niks van, dat gaat niet gebeuren, zei ze en greep behendig het kussen uit mijn hand, die zich nog half in slaaptoestand bevond.

Kom op, Jinx, zei ik. Nog vijf minuten.

Jinx was de meest pechhebbende persoon die ik ooit had ontmoet. Ze won nooit iets, en als ze een lotje van de loterij kocht, moest ze vaak per ongeluk een toeslag betalen. Jess, of Jinx zoals iedereen haar noemde, stond bekend als iemand die zonder reden onderuit ging en met haar kont op de grond viel. Toen we net waren verhuisd en in onze loft trokken, probeerde ze een gelukshoefijzer boven de keukendeur in de muur te hameren. Het viel op haar hoofd, met een lelijke blauwe plek tot gevolg en een snee die met zes draadjes moest worden gehecht. Sindsdien hebben we enkele basisregels opgesteld. Geen hamers of ander gevaarlijk timmergereedschap voor Jinx, nooit meer.

Wanneer ik haar bijnaam gebruikte, werd Jinx enkel nog meer vastberaden. Ze trok de deken weg, en een koude windvlaag deed de rest van het werk. Ik was in een wip uit bed, precies de tijd die het kostte om rechtop te springen, naar adem te happen, en het dan op een loopje te zetten naar de badkamer voor een warme douche. Het maakte niet uit dat Jinx daar voor mij was geweest. Na een jaar van samenleven, wist ik dat Jinx altijd de pech zou hebben een koude douche te moeten nemen ongeacht of ik nu voor of na haar zou douchen. Ze was werkelijk de meid met de meeste tegenslag op heel de wereld.

Gelukkig voor mij, kon ze nog steeds een eenvoudige kop koffie maken.

Na mijn warme douche, sloop ik zo traag als stroop naar de keuken en liet me op een barkruk tegenover Jinx vallen. Ze gleed een dampende mok over het aanrecht dat de keuken van de woonkamer scheidde. Mmmmm, lekker sterk.

Graag gedaan, zei Jinx.

Bedankt, zei ik. Vanwaar al die haast?

Je hebt over een uur een afspraak met een klant, zei Jinx. Ik heb het je gisteren al gezegd, maar je was met een zaak bezig. Ik wist dat je het zou vergeten.

Er was heel wat gebeurd sinds de dag dat ik mijn eerste visioen had. Ik was niet langer dat onschuldige meisje met kleine blauwe sterren en roze hartjes op haar sneakers gelijmd, dat alles geloofde wat haar ouders haar vertelden.

Ja, ik herinnerde me nog precies de schoenen die ik die dag droeg, net voordat ik erop kotste. Sommige herinneringen blijven je altijd bij. Nadat ik een flinke teug frisse lucht had ingeademd, en genoeg had gehuild voor mijn dode kat, trok ik die schattige kinderschoentjes uit en gooide ze weg, samen met mijn onschuld en de persoon die ik was geweest. Ik gooide mijn vuile sneakers in dezelfde vuilnisbak die mij kennis had leren maken met het wrede geschenk dat het Lot mij had gegeven. Het meisje dat die ochtend het vuilnis buiten zette was goedlachs en dromerig geweest. Het bezeten meisje dat naar het huis terug rende, ging verder door het leven met voorzichtige stappen, haar armen om zich heen geslagen, een klein object in beweging dat bang was voor iedere aanraking en de verschrikkingen die deze met zich mee kon brengen.

Het zorgeloze kind werd een introverte eenzaat. Ik vond het niet leuk om aangeraakt te worden en het vooruitzicht om iets nieuws vast te nemen, vervulde mij met angst. Heb je ooit een kind zien flauwvallen van angst terwijl er een dodgebal op haar afkomt? Oké, misschien heb je dat al vaker gezien. Maar een gedeeld potlood ga ik liever uit de weg, net als papieren die worden doorgegeven. En ik werd helemaal gek als ik aan een nieuwe schoolbank moest zitten. Zo werd ik dus de freak van de school. De lagere school was vreselijk. En de middelbare school was niet veel beter.

Aangezien ik steeds in mijn eentje vertoefde, had ik tijd om onderzoek te doen en om wat met mijn gave te experimenteren. Het was tijdens een van die experimenten dat ik Jinx ontmoette. Zoals ik al zei, ze is een echte pechhebber. Niemand had die dag mijn pad moeten kruisen. Ik was er zeker van dat ik de deur op slot had gedaan. Niemand had mij moeten zien kronkelen op de vloer met een oud koperen kompas in de hand. Niemand.

Dankzij mijn zoektocht op het internet wist ik dat mijn gave psychometrie werd genoemd, het bovennatuurlijke vermogen om gebeurtenissen, meestal traumatische, in de geschiedenis van een object te zien. Jinx leerde me hoe ik mijn gave kon gebruiken om anderen te helpen. Met haar hulp, begon ik aan kleine zaken te werken. Jinx had de sociale vaardigheden en ik bezat het ruwe talent. Na veel vallen en opstaan, hadden we uiteindelijk samen Private Eye opgericht, ons eigen paranormale detectivebureau.

Private Eye klinkt misschien stom, maar het bord is onwijs gaaf. Onze vriend Olly maakte er een kunstwerk van: een afbeelding van een detective met een ouderwetse hoed en een derde oog op zijn voorhoofd. Voor de zaken hielp het waarschijnlijk dat we veel terugkerende klanten hadden. Ik bedoel, er zijn mensen die denken dat ik een oplichter of charlatan ben, maar de mensen die ons om hulp komen vragen – en het niet op een lopen zetten – hebben meestal het gevoel dat ze waar voor hun geld krijgen. Net als de man die ik gisteren heb geholpen.

Ik probeerde niet te huiveren. Ik wilde mijn koffie niet morsen. Dat was nog eens een griezelige zaak. Geloof me. Als ik een zaak griezelig vind, dan is die bijzonder vreemd.

Het verbaasde me niet dat ik was vergeten dat Jinx me over een nieuwe klant had verteld. Bepaalde voorwerpen waren bijzonder moeilijk om mee om te gaan en lieten een nevel achter in mijn geheugen. Nadat ik mijn klant van gisteren had verteld wat hij wilde weten en ik mijn vergoeding had ontvangen, was ik de trap naar onze loft opgeklommen en in bed gekropen. Ik werd niet eens wakker voor het avondeten.

Mijn maag gromde bij het besef dat ik sinds het ontbijt van gisteren niets had gegeten. Jinx lachte en gaf me een sneetje toast met een dikke laag aardbeienjam. Ze was echt de beste.

Ik genoot niet alleen van een heerlijk ontbijt met een sterke kop koffie, ik hoefde niet eens de jampot of de zak met brood aan te raken. Bonus. Je weet nooit wie de verpakking heeft aangeraakt en onder welke omstandigheden. Een dikke man die tegen de jampot loopt terwijl hij een hartaanval krijgt en ik zit te hijgen over mijn toast als een vis op het droge. Meer is er niet voor nodig. Het is niet leuk en ook niet goed voor de eetlust. Jinx probeert altijd om me meer te doen eten en het verwijderen van voedselverpakkingen is één van haar nieuwe trucs.

Wie is onze klant vandaag? vroeg ik. Iemand die ik ken?

Ik denk het niet, zei ze, en trommelde met de ringen om haar vingers tegen haar koffiemok. Hij is geen oude klant. Dat heb ik al gecontroleerd.

Enig idee wat hij wil? vroeg ik.

De unieke diensten van Ivy Granger, paranormale detective, zei ze met wiebelende wenkbrauwen. Maar hij was best knap.

Nou, nu weet ik waarom je dat bent vergeten te vragen, zei ik.

Mijn hersenen zijn even tot moes gesmolten, ja, zei ze met een knipoog. Hij is een streling voor het oog. Groot, mooie glimlach, en toen hij zich omdraaide...

Goed, ik snap het, hij is superknap, zei ik, met mijn ogen rollend. Heeft deze knapperd ook een naam?

Dat is het rare, zei Jinx fronsend. Je weet hoe georganiseerd ik ben, hè?

Meer zoiets als compleet, obsessief, overdreven ordelijk. Haar afsprakenagenda was haar bijbel. En dat was geen grap.

Ja, zei ik.

Nou, op een of andere manier ben ik vergeten zijn naam in de agenda te schrijven, zei ze blozend. Ik heb enkel genoteerd dat je een afspraak had. Bovendien weet ik zeker dat hij me zijn naam heeft gezegd, want ik heb die in het systeem opgezocht om te zien of hij een voormalige klant was. De databank gaf echter geen resultaat.

Een beeje zoals je hersenen, zei ik.

Precies zoals mijn hersenen, zei ze. Vreemd, hè?

Beangstigend, zei ik.

Wat pas echt bizar was, was de manier waarop Jinx op haar lip beet in plaats van mijn laatste paar opmerkingen te weerleggen. Ik had haar opzettelijk geërgerd met mijn ‘zoals je hersenen’-opmerking. Ze leek zich werkelijk zorgen te maken over het zwarte gat in haar geheugen.

Misschien moet je wat ginkgo nemen, zei ik.

Het Chinese kruid werd gebruikt om de werking van het geheugen te verbeteren, hoewel ik er zeker van was dat er met het geheugen van mijn vriendin niets mis was. Ze had gewoon moeite met zich te concentreren wanneer er een knappe man in de kamer aanwezig was.

Verdorie, je weet dat ik altijd vergeet om die te nemen, zei Jinx, en sloeg met de palm van haar and tegen haar voorhoofd.

Het was een oude grap en we lachten terwijl ik mijn bord in de gootsteen afspoelde en de laatste koffiedruppels opslurpte. Jammer dat ik geen tijd had voor een andere kop koffie. Ik had het gevoel dat dit een zeer lange dag zou worden.

*****

Ik trok mijn lederen fietshandschoenen aan, pakte mijn sleutels van het schoteltje bij de deur en verliet de loft. Zwaaiend nam ik afscheid van Jinx terwijl ik de deur uit liep. Een muur van hitte kwam op me af toen in het trappenhuis afdaalde dat naar de straat leidde. Het trappenhuis rook altijd oud, een stratosfeer van de bouwgeschiedenis. De hitte in augustus bracht de geur van curry, groentesoep, ongewassen lichamen, tabak, wasverzachter, schimmel, en oud hout met zich mee. Een penetrante geur, die in de hal hing als een lappendeken waar elke huurder door de jaren heen aan had bijgedragen.

Ik hield van onze loft en kantoorruimte. Gelukkig voor mij, was hier nooit echt iets ergs gebeurd. Ben je ooit op huizenjacht geweest en heb je je wel eens afgevraagd: als de muren konden praten, wat zouden die mij dan over deze plek en zijn verleden vertellen? Nou, in mijn geval, kunnen ze dat. Het enige wat ik moet doen is mijn handschoenen uittrekken en mijn hand tegen het gips en het hout leggen. Als er hier iets ergs was gebeurd, zou ik het weten. Een stinkend trappenhuis was iets waar een meisje wel aan kon wennen. Visioenen daarentegen? Niet echt.

Ik nam de trap met twee treden tegelijk, het geluid van mijn laarzen weergalmende tegen het holle hout. Nog een reden waarom ik zo van deze plek hield, het was moeilijk om Jinx en mij te besluipen. Niet dat ik me daar echt zorgen over maakte, maar waarom onnodige risico’s nemen. Ik wist wat voor monsters er door deze straten liepen. Ze waren niet allemaal menselijk. Nog zo’n kleine traktatie die mijn paranormale gave me had nagelaten.

Alsof de gruwel van het zien van dood en verwondingen niet genoeg was, keek mijn speciale zicht ook dwars door de betoverende sluier van elfen heen... en toonde hun ware monsterlijke gelaat. Waarom? Nogmaals, volgens mij is het Lot een wispelturige teef.

Dus, ja, ik weet wat voor monsters er door de straten van onze stad lopen en heb maatregelen getroffen om ons te beschermen. Het oude, ijzeren slot op de voordeur was slechts een van die maatregelen, maar hoe dan ook een belangrijke.

Ik draaide de sleutel met een stevige klik naar rechts, haalde hem uit het slot en stak hem in mijn achterzak. Uit de andere zak van mijn spijkerbroek, nam ik een klein pakje zout vermengd met kruiden waarmee ik de drempel besprenkelde.

Jinx zou binnen vijf minuten naar beneden komen om naar de bank te rennen en ervoor te zorgen dat onze huur niet zou worden geweigerd. Ze zou de deur opnieuw op slot doen en met dezelfde combinatie van kruiden en zout de drempel bestrooien. Waren we te voorzichtig? Misschien wel, maar dit was ons huis en we waren niet van plan om een of ander vervelend schepsel de kans te geven hier zomaar binnen te walsen. Ik wist hoe die dingen eruit zagen. En geloof me. Het zijn geen aangename gasten.

Sommige wezens die in de schaduw op de loer lagen, gaven de voorkeur aan mensenvlees, en hier waren ze absoluut aan het verkeerde adres. Ik was niet van plan thuis te komen en een reusachtige monsterslechterik te vinden, die mijn meubels als tandenstoker gebruikte nadat hij mijn huisgenote als avondmaal naar binnen had geschrokt. Dit zou ik namelijk niet laten gebeuren.

Na mijn ritueel, ging ik bij het raam van ons kantoor staan. Ik hoefde niet ver te gaan. De deur naar onze loft was nog geen halve meter verwijderd van ons kantoor. Deze locatie was een bijkomend voordeel van hier te wonen. Ik hield van deze plek.

Toen Jinx het te gekke apppartement en de ongelooflijke kantoorruimte beneden had gevonden, was ik door het dolle heen van de kans die ons werd geboden. Het was een miljoen keer beter dan thuis wonen bij mijn ouders. Met Jinx gaan samenwonen, betekende dat ik de mogelijkheid had om me te ontdoen van het schuldgevoel dat ik thuis altijd had.

Vanwaar die ouderlijke schuldgevoelens? Goede vraag. Na vier jaar intensieve therapie, had ik een perfecte macaroni-Jesus gemaakt (ik gebruikte onze sessies kunsttherapie graag om religieuze iconen te maken met pasta. Mijn therapeut kreeg daar kippenvel van), maar ik had slechts een flauw vermoeden van de reden waarom ik me zo slecht voelde over de relatie met mijn ouders. Ik veronderstel dat ik dacht dat het best moeilijk moest zijn om een dochter te hebben die begon te schreeuwen en te kwijlen als je haar een verjaardagscadeau, kerstcadeau... of de post in handen gaf.

Mijn ouders, die steeds op hun hoede waren, en hun angstige blikken zorgden ervoor dat ik me schuldig ging voelen. Bij Jinx daarentegen voelde ik me belangrijk, gewild, zij had mij nodig. In de loop der jaren, had ze me geleerd om weer mens te zijn. Jinx was mijn redding. Ze hielp me mijn leven weer zin te geven door me te overtuigen om mijn gave te gebruiken om mysteries op te lossen, en mensen te helpen. Zij had me van mezelf gered. Jinx deed het enige dat mijn ouders en de kinderen op school niet konden, het enige waartoe ik zelf niet in staat was sinds mijn negen jaar. Jinx aanvaardde me om wie ik was, met griezelige, bovennatuurlijke gave en alles wat daarbij kwam kijken. Daarom hield ik zo van haar.

Jinx was tevens een geweldige kantoorassistente. Maar noem haar niet mijn secretaresse. Daar wordt ze kwaad van. Jinx deed meestal de bemiddeling bij de receptie, ze begroette de klanten en bereidde hen voor op mijn bruuske houding en aanraakfobie. Ze zou daar nu ook zijn geweest, maar we stonden achter met de betaling van de huur. Ze moest het geld vanochtend gaan deponeren of we zouden in grote problemen komen met onze verhuurder. Ik zou de knappe, myserieuze klant alleen moeten afhandelen. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat Jinx de hele zaak in scène had gezet. Ze speelde graag voor cupido. Je zou denken dat ze het wel zou afleren.

Met een zucht keek ik naar mijn spiegelbeeld in het raam. Sinds mijn tienerjaren had ik last van verdwaalde witte haren. Geen wonder als je bedacht wat ik allemaal al had gezien. Ik was al lang blij dat niet al mijn haar wit was. De witte stukjes werden er echter steeds meer, en deden een beetje vreemd aan bij een vierentwintigjarige, daarom heeft Jinx vorige week mijn kastanjebruine haar geverfd en een inktzwarte schaduw gegeven.

Het gezicht dat naar me terugstaarde zag er nog steeds uit als een vreemdeling. Ik denk dat ik nooit aan dat gitzwarte haar zal wennen. Het zette mijn bleke huid en speciale, amandelvormige, amberkleurige ogen des te meer in de verf. Ik zette een donkere zonnebril op, trok een honkbalpet uit mijn achterzak en zette die op mijn hoofd. Ik voelde me minder opvallend, waardoor ik rustiger ging ademhalen. Ik hoopte dat onze klant me in mijn jeans en topje niet als jongen zou aanschouwen. Ik had niet dezelfde rondingen als Jinx, noch haar vrouwelijke rockabilly-stijl. Ik benijdde haar om de manier waarop ze weg kwam met halterjurken, jarenvijftigkapsels en tatoeages. Zelfs met haar dik omlijste retrobril zag ze er schattig uit.

Ik was niet schattig, zeker niet ‘s morgensvroeg.

Oké, genoeg getreuzeld, mompelde mijn spiegelbeeld.

Ik deed de deur van het kantoor van het slot en knipte de verlichting aan. Mijn ogen gleden door de kamer terwijl de lampen met een pingetje aansprongen. Het frenologiehoofd op de archiefkast met de oude deukhoek, deed me altijd even schrikken. Verdorie, Jinx, ik krijg de kriebels van dat ding. Ik liep naar binnen en schoof de hoed over de ogen van het hoofd. Ik sprong achteruit en dook ineen toen de pen die ik per ongeluk raakte, van de kast rolde en op de vloer terecht kwam.

Ik wist niet waarom ik zo zenuwachtig was vandaag, maar het was geen goed voorteken. Ik hoopte dat het slechts een gevolg was van de Nachtmerrie. De zaak van vandaag moest vlot verlopen.

Ik slenterde door de kamer, controleerde alle hoeken en schaduwen, totdat ik ervan overtuigd was dat ik helemaal alleen was. We zouden eens moeten schoonmaken en wat rommel opruimen. Private Eye stond vol met een vreemde verzameling van occulte voorwerpen en detectiveprullaria uit oude boeken en noir films.

Mijn partner in het gevecht tegen de misdaad, of in ieder geval in het terugvinden van oma’s verloren kat, had een passie voor alles was er retro uitzag. De grote zwarte telefoon op haar bureau leek authentiek, maar ik wist dat het een replica was. Ik moest hem een keer beantwoorden en het leverde geen