Κρύσταλλοι IV: 4η Τιτανομαχία «Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού ΙΙ» (Άνοδος του Φυσικού)

γεγονότα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού ΙΙ (Άνοδος του Φυσικού)

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑ (Στρατιωτικός Πολεμιστής του Φωτός)

Εισαγωγή

Η τελική προετοιμασία του Δία

Η λιποψυχία του Δία

Η τελική δοκιμασία του Δία

Η Ορκωμοσία του Δία

Τα όπλα του Δία

Ο Δίας συναντάει τον Λευκό Κρύσταλλο (Η Βάπτιση του Δία)

Η αναζήτηση του Δία (Οι πέντε δρόμοι του Δία)

Ο Χρησμός του Μαντείου των Δελφών

Ο Όλυμπος και το μαντείο της Δωδώνης

Η συνάντηση με τον Προμηθέα

Η εξυγίανση της Αχερουσίας και η ανάδειξή της σε Ιερή Λίμνη

Ο δρόμος για τον κάτω κόσμο (Τα μαύρα νερά της Στυγός)

Ο Κέρβερος

Η φυλακή των Κυκλώπων

Η απελευθέρωση των Κυκλώπων

Η απελευθέρωση των Εκατόγχειρων

Η επιστροφή!

Νέκυια

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΦΥΣΙΚΟΥ-ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ

Ο διπλός χρησμός

Ο αρραβώνας του Δία με τη Μήτιδα

Το Πήλιο και οι Κένταυροι

Η μονομαχία του Δία με τους τρεις Κενταύρους

Ο Κεραυνός

Το εμετικό φάρμακο

Η στροφή στο «φυσικό» και το «λογικό»

Ο Homo sapiens-sapiens

Η Πρώτη Θυσία

Η συνάντηση με τους Homo sapiens

Ο δρόμος για τα παλάτια του Κρόνου

Τα ουράνια παλάτια του Κρόνου

Η απελευθέρωση των αδελφών του Δία

Η συνάντηση του Δία με τα αδέλφια του

Η δημιουργία των πρώτων φυλών

Τα Όπλα των αδελφών του Δία

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΧΑΡΑΖΕΙ

Η νέα συμμαχία των Τιτάνων

Η ٣η Τριανδρία (Κρόνος, Υπερίωνας, Ιαπετός)

Τα δυσάρεστα νέα

Τα οχυρωματικά έργα στον Όλυμπο

Η διακήρυξη του Δία - Οι αγγελιοφόροι του Δία

Το μήνυμα του Δία στον Κρόνο

Το στρατόπεδο του Κρόνου

Το στρατόπεδο του Δία

Η 4η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

Η 4η Τιτανομαχία

Η πρώτη μονομαχία τηλαυγών Ολύμπιων

& ζοφερών Τιτάνων

Η οδυνηρή οριογραμμή

Η Πολιορκία του Ολύμπου

Η αναζήτηση των Κρυστάλλων

Ο άνθρωπος που θα δοξάσει την Ήρα

Η μετάδοση του μηνύματος από τα Ιμαλάια στον Όλυμπο

Το ταξίδι της επιστροφής

Η εύρεση του Μαύρου Κρυστάλλου

Οι άνθρωποι φθάνουν στον Όλυμπο

Οι μάχες συνεχίζονται

Μάχες και θυσίες για τον Λευκό Κρύσταλλο

Η εκεχειρία

Η ΤΕΛΙΚΗ ΣΎΓΚΡΟΥΣΗ ΦΥΣΙΚΟΥ-ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ

Η Τελική Σύγκρουση

Ανθρώπων «κλέος» 1

Ο Όλυμπος κινδυνεύει

Η αιχμαλωσία του Δία

Ανθρώπων «κλέος» 2

Ανθρώπων «κλέος» 3

Οι Φυσικές Δυνάμεις ανακάμπτουν

Οι Νεάντερνταλ προσχωρούν στις Φυσικές Δυνάμεις

Σπονδές πριν τη Δωδεκαπλή Μονομαχία

Τα δώδεκα ζευγάρια των Μονομάχων

Οι 12 Μονομαχίες

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η νίκη των Φυσικών Δυνάμεων

Η Συμμαχία των Φυσικών Δυνάμεων (Κοινωνικοπολιτικό σύστημα)

Ο όρκος των νικητών

Η αναγνώριση του Ανθρώπου ως ισάξιο των θεών

Η Αναγέννηση της ζωής μετά την 4η Τιτανομαχία

Τεχνοκρατικές και Ανθρωπιστικές Επιστήμες

Ο Τετραδιάστατος Χωρόχρονος

Επίλογος

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΑΚΑΚΙΑ

4η Τιτανομαχία:

Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού ΙΙ

(Άνοδος του Φυσικού)

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑ

(Στρατιωτικός Πολεμιστής του Φωτός)

Εισαγωγή

Στην 3η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού Ι παρακολουθήσαμε τις τελευταίες συγκρούσεις των Υπερκόσμιων και Υπερφυσικών Δυνάμεων, την τελική επικράτηση των Υπερφυσικών Δυνάμεων με ηγέτη τον Κρόνο, τη διολίσθησή τους σε αλαζονικές μορφές διακυβέρνησης του πλανήτη και τις πρώτες αντιδράσεις των Φυσικών Δυνάμεων. Παράλληλα παρακολουθήσαμε την εξελικτική πορεία της ζωής, αλλά κυρίως την εξελικτική πορεία του Homo sapiens, από πριν πενήντα εκατομμύρια χρόνια έως πριν εκατό χιλιάδες χρόνια.

Στο πρώτο μέρος της σύγκρουσης Υπερφυσικού-Φυσικού οι κυριότερες συγκρούσεις ήταν μεταξύ των Κυκλώπων και του Κρόνου και ακολούθως των Γιγάντων και του Κρόνου, έως την τελική επικράτηση του Κρόνου για μια ακόμα φορά. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τη γέννηση του Δία και το μορφωτικό και εκπαιδευτικό πρόγραμμα που παρακολούθησε.

Παρακολουθήσαμε λοιπόν τη γέννηση του Δία, την παραλαβή του βρέφους από τους Κουρήτες και τις Δικταίες Νύμφες με σκοπό να τον κρύψουν από τον Κρόνο στο Ιδαίο Άντρο, αλλά και να τον εκπαιδεύσουν ως μελλοντικό Πολεμιστή του Φωτός. Ακολούθησε η εκπαίδευση/μόρφωση του Δία βασισμένη στο εκπαιδευτικό και μορφωτικό πρόγραμμα σπουδών που η Γαία εκπόνησε και το οποίο συμπεριελάμβανε τα τρία πνευματικά επίπεδα, τα έξι εξελικτικά στάδια και τα δέκα «Πρόσωπα» ή «Μορφές». Ως ανώτατο μορφωτικό στάδιο και υπό μορφή δοκιμασίας, ο Δίας διδάχθηκε τις τρεις «Επιγνώσεις» και τα τέσσερα «Μονοπάτια». Τέλος, οι πέντε «Πληγές» ήταν η τελική μορφωτική του διαδικασία, κατά την οποία αποκτάει την καθολική επίγνωση της ζωής και προτείνει λύσεις για τα σημαντικότερα προβλήματα, μα κυρίως για τον «φόβο» που κυριαρχεί ανάμεσα στις κοινωνίες των θνητών.

Συνοπτικά λοιπόν, στην 3η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού Ι παρακολουθήσαμε το φυλογενετικό δέντρο του ανθρώπου, έως τη στιγμή που αρχίζει να αποκτά τη σύγχρονη ανθρώπινη συνείδηση, και τον Πολεμιστή του Φωτός ως πνευματική προσωπικότητα και μοναδικότητα. Στην 4η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού ΙΙ, θα παρακολουθήσουμε τον Πολεμιστή του Φωτός ως στρατιωτική προσωπικότητα και μοναδικότητα και τις βίαιες συγκρούσεις των Υπερφυσικών και Φυσικών Δυνάμεων, έως την τελική επικράτηση των Φυσικών Δυνάμεων. Με το τέλος της 4ης Τιτανομαχίας ο Homo sapiens θα είναι ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή του στον σύγχρονο άνθρωπο.

Η τελική προετοιμασία του Δία

Πολύ πριν φθάσει ο νουνεχής Δίας στο στάδιο της τελικής του εκπαιδευτικής προετοιμασίας, από τη στιγμή ακριβώς που η μάνα του Ρέα τον παρέδωσε κρυφά στους Κουρήτες και στις Δικταίες Νύμφες, βρισκόταν σε συνεχή εκπαιδευτική και μορφωτική διαδικασία. Από την πρώτη στιγμή της γέννησής του οι Κουρήτες ανέλαβαν την προστασία και την εκπαίδευσή του. Στην εκπαιδευτική τους προσπάθεια οι Κουρήτες είχαν το προσανατολιστικό πρόγραμμα σπουδών που η ίδια η Γαία τους έδωσε. Εντούτοις για να καλύψουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες που προέκυπταν, τακτικά εφεύρισκαν τεχνάσματα και τα προσάρμοζαν στο ήδη υπάρχον εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Άλλωστε και η ίδια η Γαία διευκρίνισε για τη δυναμική που πρέπει να ενυπάρχει σε κάθε μορφωτικό πρόγραμμα σπουδών.

Κατά τη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής του ηλικίας, από οκτώ έως δεκαοκτώ ετών, ο αγχίνους Δίας εκπαιδευόταν συστηματικά σε πολλά αντικείμενα, βάσει των εντολών της Γαίας και της Ρέας, ώστε να ανταπεξέλθει στο δύσκολο έργο που θα αναλάμβανε. Εκπαιδεύτηκε σε τρόπους καλής συμπεριφοράς, στα μαθηματικά, στη μουσική, στην αστρονομία, στη φιλοσοφία και πάνω σε αρκετές γνώσεις ιατρικής και φαρμακευτικής, αλλά και στους ιερούς χορούς. Ταυτόχρονα εκπαιδευόταν στη γυμναστική, στην ιππασία, στο κυνήγι, στο ακόντιο, στην τοξοβολία, στην ξιφομαχία, στην πυγμαχία, και στους αγώνες δρόμου. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκαν στους πολεμικούς χορούς, οι οποίοι ήταν το απαύγασμα των σωματικών του εξασκήσεων, ένας πολυσύνθετος συνδυασμός πολεμικών και χορευτικών κινήσεων. Ακόμη πιο εξειδικευμένα, εκπαιδευόταν στην κιθάρα, στη σύλληψη άγριου ταύρου με γυμνά χέρια, στο κυνήγι αγριόχοιρου με μαχαίρι, στο κυνήγι όρνιων και Στυμφαλίδων Ορνίθων με τόξο. Λέγεται ότι όσες είχαν διασωθεί, διέφυγαν στην Πελοπόννησο, στη λίμνη Στυμφαλία, απ’ όπου, μετά χιλιάδες χρόνια θα τις εκδιώξει ο Ηρακλής, μακρινός απόγονος του Δία.

Από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα στην εκπαίδευση του Δία ήταν η αιχμαλωσία ζωντανού λιονταριού και άλλων παρόμοιων άγριων ζώων. Αυτές οι επιτυχίες του Δία ήταν το καταστάλαγμα της προσπάθειας των Κουρητών. Η χαρά που πήραν από αυτήν την επιτυχή έκβαση των προσπαθειών τους ήταν αντίτιμο των κόπων τους. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό ήταν η εκφώνηση μεγαλόφωνων εκφοβιστικών φωνών και πολεμικών ιαχών για να τρομάζουν οι αντίπαλοί του. Ορισμένως, για να αντέχει στις κακουχίες εκπαιδευόταν στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, μέσα σε σπηλιές, χωρίς τροφή και δίχως νερό, μέσα σε αχανή δάση, κάτω από τη βροχή, μέσα στα χιόνια στις κορυφές των ψηλότερων βουνών, σε ερημικά τοπία και μέσα σε φαράγγια κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το κυνήγι του άγριου κάπρου αλλά και οι δοκιμασίες για να αντέχει στις κακουχίες, γινόταν ανάμεσα στην κοιλάδα της Μεσσαράς και τους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη. Με όλα αυτά είχε μεταμορφωθεί σε έναν ατρόμητο και ανίκητο πολεμιστή. Ακόμη και ο Κρόνος θα λύγιζε μπροστά σε αυτόν τον ατσαλένιο και αδείλιαστο Πολεμιστή του Φωτός.

Σε όλες αυτές τις δοκιμασίες, είχε έναν αγαπημένο σύντροφο, που ως παιδί είχε αποκτήσει μέσα στα φαράγγια του Ψηλορείτη. Στις εκπαιδευτικές του περιπλανήσεις μέσα στα φαράγγια μαζί με τους Κουρήτες, μια μέρα συνάντησε ένα πολύ μικρό πληγωμένο αετόπουλο, που τα φτερά του ακόμα δεν είχαν ολοκληρωθεί. Ο συμπονετικός Δίας το περιμάζεψε και θεράπευσε το σπασμένο πόδι του και το πληγωμένο του φτερό. Από τότε έγιναν αχώριστοι φίλοι. Ο Δίας τον έκανε και σύμβολο της ισχύος του όταν επωμίστηκε την εξουσία του πλανήτη, αλλά και σύμβολο της ελευθερίας που επιζητάει ο καθείς.

Ο Δίας πάντα θαύμαζε τους περήφανους αετούς που πετάνε μοναχικά εκεί ψηλά. Είναι η μοναξιά, ή μάλλον η μοναχικότητα, αυτού που επιζητεί την ελευθερία. Όσο την αποκτάει κανείς, τόσο πιο ψηλά πετάει και τόσο περισσότερο μένει μόνος. Λίγοι είναι εκεί ψηλά που μόνοι τους πετούν, ενώ από κάτω οι μάζες ζηλόφθονα τους παρατηρούν και τους συκοφαντούν σε κάθε ευκαιρία που θα βρουν. Κάθε πνευματικό επίπεδο λοιπόν που ανεβαίνει ο καθείς, πίσω του αφήνει σωρό μαζών και αγελών, απομένοντας συνεχώς με λιγότερους δίπλα του και αυξάνοντας συνεχώς τη μοναχικότητά του. Αυτονόητο λοιπόν ότι όσο πιο ψηλά ανέβει κανείς, τόσο πιο μοναχικός θα είναι. Είναι η πνευματική μοναξιά των σκεπτόμενων, που ευχή και κατάρα έχουν μαζί, ψηλά στη χώρα των αετών να ζουν, μόνοι μέσα σε φως συμπαντικό να κατοικούν. Λίγοι το φως αυτό θα το αισθανθούν!

Όταν ο οξύνους Δίας έφθασε το εικοστό έτος της ηλικίας του είχε ολοκληρώσει όλα τα επίπεδα σπουδών, έως και την ανώτατη μόρφωση που λίγοι φθάνουν, τότε θεωρήθηκε έτοιμος για το τελικό στάδιο. Ήταν η τελική δοκιμή σε όλα και για όλα, ακριβώς λίγο πριν την τελετή μύησής του, με την οποία θα περνούσε στην ενεργή δράση. Οι δοκιμασίες θα διαρκούσαν έξι μέρες και την έβδομη μέρα θα γινόταν η επίσημη τελετή απονομής της πολεμικής περιβολής και των όπλων. Αυτή η έβδομη μέρα ορίστηκε αργότερα από τον Δία σαν ημέρα αργίας και γιορτής για ολόκληρο τον πλανήτη Γη. Διπλή θα ήταν η δοκιμασία αυτή· πρώτον για να αναδειχθεί σε πνευματικό πολεμιστή, και δεύτερον να αναδειχθεί σε στρατιωτικό πολεμιστή. Ανάλογα με τις επιτυχίες του θα έπαιρνε τα αντίστοιχα όπλα που του άξιζαν. Ήδη είχε αποκτήσει την αντίστοιχη φωτεινή χρυσοκίτρινη αύρα γύρω του που έχει κάθε πνευματική προσωπικότητα. Τα δυο μαζί θα τον μετέτρεπαν σε Πολεμιστή του Φωτός. Το ένα δεν θα ήταν αρκετό. Το ένα δίχως το άλλο ήταν αναποτελεσματικό και επικίνδυνο.

Ένα μήνα πριν την τελική δοκιμασία, ο οξυδερκής Δίας απομονώθηκε σε ένα πυκνό δάσος μακριά από τον οικισμό των Κουρητών. Ήταν η τελική και σκληρότερη δοκιμασία απομόνωσης-επιβίωσης επί ένα μήνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας, οι Κουρήτες τον παρακολουθούσαν από μακριά και προσπαθούσαν να τοποθετήσουν κατά περίπτωση κάθε εμπόδιο που μπορούσαν να σκεφθούν. Του έκλεβαν την τροφή, τα ρούχα και τα όπλα. Μπέρδευαν τα ίχνη των θηραμάτων που παρακολουθούσε, έκαναν θόρυβο είτε να το φοβίσουν είτε να διώξουν τα θηράματα, δημιουργούσαν τεχνικά κόλπα για να τον αποπροσανατολίσουν, και άλλα παρόμοια. Ακόμα, κατεύθυναν άγρια και επικίνδυνα ζώα προς τον οικισμό του ή έριχναν μεγάλα ερπετά μέσα στις σπηλιές που διανυκτέρευε, θόλωναν τα νερά των πηγών, μπέρδευαν τα μονοπάτια που επικοινωνούσαν μεταξύ τους στο δάσος. Κάθε λογής τεχνάσματα πολλά μηχανεύονταν για να του δυσκολέψουν τη ζωή. Τίποτα δεν υπήρξε που δεν το δοκίμασαν. Ήταν ολομόναχος για έναν ολόκληρο μήνα, μέσα στα δάση και στις σπηλιές, και με μια σειρά δοκιμασιών για κάθε μέρα, λίγο πριν αρχίσουν οι τελικές δοκιμασίες και τελετές. Αυτόν τον επικίνδυνο μήνα μέχρι τότε κανείς δεν μπόρεσε να ξεπεράσει, αλλά και μελλοντικά ελάχιστοι θα τα κατάφερναν, όπως για παράδειγμα ο Ηρακλής μεταξύ των πρώτων.

Όλες οι προετοιμασίες αντιμετωπίσθηκαν επιτυχώς και καθ’ ολοκληρίαν από τον Δία. Όταν έφθασε στο στάδιο των δοκιμασιών, όλες ξεπεράστηκαν με μεγάλη ευκολία, εκτός από την έκτη. Στη δοκιμασία της φιλοσοφίας δυσκολεύτηκε λίγο, κάτι που ανησύχησε τη Γαία και τη Ρέα Ήταν στοιχείο αδυναμίας που θα φανεί πολύ αργότερα στην πορεία του Δία, όταν κάποια στιγμή η αλαζονεία θα τον καταβάλει και αυτόν. Όπως και να είχε, για την ώρα ο Δίας ξεπερνούσε τη μια δυσκολία μετά την άλλη με μεγάλη άνεση.

Η λιποψυχία του Δία

Ήταν ένα δροσερό ήσυχο βραδάκι, ο Ζεύς ήταν ξαπλωμένος πάνω στον χορταρένιο τάπητα που η μάνα γη δημιούργησε, και απολάμβανε τη γλυκιά νύχτα. Την επομένη ξεκινούσε η τελική εβδομαδιαία δοκιμασία. Κάπως μέσα του μια περίεργη ανησυχία άρχισε να φυτρώνει. Ένιωθε κάτι βαθιά μέσα του να του κατατρώει κάθε ζωτική ενέργεια. Μέχρι στιγμής όλες οι προσπάθειές του στέφθηκαν από επιτυχία, αλλά αυτό του προκαλούσε παράξενα συναισθήματα, μια και δεν ήταν συνηθισμένος στην ήττα και στην αποτυχία. Ήταν το αδύναμο σημείο του. Η ήττα ωριμάζει τη σκέψη και κάνει τον φορέα της να συναισθάνεται με σεβασμό τη νίκη και την επιτυχία. Να την κατανοεί! Αλλά και να σέβεται τον ηττημένο. Αυτός που ήταν πάντα νικητής, πώς να κατανοήσει μια πιθανή ήττα;

Ο Δίας ήταν είκοσι ετών, μέσα στην ευρωστία της σαρκός και ένιωθε την τρομερή αίσθηση της ολοκληρωμένης ηδονικής απόλαυσης των έμβιων όντων. Τον κατέκλυζε μια μεγάλη ευτυχία, μετά από τόσες πολλές συνεχείς επιτυχίες, και μεταμόρφωνε τον κόσμο γύρω του σε ένα γήινο παράδεισο γεμάτο αγάπη, λουλούδια, μουσική και φως. Όντας στης νεότητας το ωραίο σφρίγος, ένιωθε την πλήρη χθεσινή εφηβική του ευδαιμονία που δεν τον πρόδωσε ποτέ. Σήμερα όμως ένας θηλυκός δαίμονας τον υποβάλει σε ένα ανυπόφορο μαρτύριο για τα μελλούμενα. Είναι ένας άντρας πλέον, που τώρα ξεκινάει τη ζωή του. Ωστόσο έχει επωμιστεί πολλές ευθύνες. Κατατρύχεται από σκέψεις βασανιστικές. Ξάφνου μια απειλητική σκιά νιώθει πάνω από το κεφάλι του. Κάτι σαν οι Ερινύες να τον παρακολουθούν με μια μόνιμη ακοίμητη φλεγόμενη ματιά. Λες και κάτι θα συμβεί μελλοντικά. Φοβάται το αύριο, φοβάται τις επόμενες μέρες που είναι καθοριστικές. Ξάφνου ο φόβος γίνεται ένα τέρας έτοιμο να τον καταβροχθίσει μονομιάς. Χάνεται και λιποψυχάει. Δειλιάζει!

Ανήσυχος ο Δίας αναζητεί διέξοδο. Το σύνηθες σπινθηροβόλο βλέμμα του φαίνεται να καταβάλλεται και να ατονεί. Πώς να ανταπεξέλθει σε ένα τόσο βαρύ έργο, δύσκολο και αβάσταχτα ασήκωτο; Το τέρας της λιποψυχίας τον καταβροχθίζει και τον ξερνάει και συνεχώς επαναλαμβάνεται αυτό, μα αυτός ακόμα είναι ζωντανός. Νιώθει πόνο βαθύ. Νιώθει πόνο τόσο πολύ; Ο φόβος είναι ένα τέρας που σιγά-σιγά τον εξαφανίζει, τον σπρώχνει στη λιποταξία. Είναι μια στιγμή πριν την αποστασία. Η αυτομόληση γυροφέρνει στο μυαλό του και κοιτάζει γύρω του σαν να ψάχνει κάποιο μονοπάτι από το οποίο θα φύγει τρέχοντας χωρίς να κοιτάξει πίσω του ούτε στιγμή. Ένα χέρι τον σπρώχνει δυνατά στη λιποψυχία. Ανακάθεται! Σκύβει και σφίγγει τις γροθιές του. Το κεφάλι του ελεύθερο στηρίζεται πάνω στα υπερυψωμένα γόνατά του. Είναι μόνος του. Αυτός, η φύση και η ανήσυχη αγωνία που του περιζώνει την ψυχή, σαν ένα φίδι που γυροφέρνει στα σωθικά του. Δεν υπάρχει λύση λοιπόν; Όμως να! Ένα άλλο αόρατο χέρι τον συγκρατεί. Αυτό το χέρι τον σπρώχνει στη ζωή!

Σφίγγει ο πεισματάρης Δίας δυνατά τις γροθιές του, σηκώνει τα χέρια του ψηλά και με δύναμη χτυπάει τη γη, διοχετεύοντας όλη την αγωνία, τη λιποψυχία αλλά και το θυμό του στη γη. Η γη τραντάζεται από τη δύναμη του Δία. Σκόνη σηκώνεται ενώ στο σημείο επαφής των γροθιών του λακκούβες έχουν σχηματιστεί. Τα χέρια του πονούν. Μα τώρα πονούν ευχάριστα. Όλος ο θυμός του για την λιποψυχία του εκτονώθηκε. Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε με αγάπη και θαυμασμό τον έναστρο ουρανό. Πόσο μικρός ήταν; Αλλ’ όμως από εκεί πάνω καταγόταν η γενιά του. Έβγαλε μεγάλη άγρια δυνατή κραυγή χαράς! Δεσμεύθηκε με όρκους βαρείς! Έδωσε όρκο αίματος, πως δεν θα επέτρεπε ξανά στον εαυτό του να ξανακυλήσει τόσο χαμηλά.

Σήμερα στην ανδρική του ηλικία ο Δίας επανήλθε στη δεύτερη εφηβική του δημιουργική πορεία. Έδιωξε το αδηφάγο τέρας της δυστυχίας. Αναζητά τη ζωή, ψάχνει πάλι για τη ζωή!

Αύριο όρθιος πάλι θα αγωνιστεί για το δίκαιο της ζωής.

Η τελική δοκιμασία του Δία

Ο Δίας ήταν δεκαεννέα και μισό ετών όταν ολοκλήρωσε με επιτυχία τα τέσσερα Μονοπάτια και τις πέντε Πληγές. Δοκιμασίες δύσκολες και πολύ διδακτικές. Είναι πνευματική περιουσία που συχνά πυκνά θα την χρειάζεται στην καθημερινότητα. Ήταν έτοιμος με πλήρη αυτογνωσία για την τελική δοκιμασία του, η οποία θα κρατούσε μία εβδομάδα και με την οποία δοκιμασία θα αποφασιζόταν αν ήταν έτοιμος από κάθε πλευρά να αναλάβει τη γενική ευθυνη για την επανάσταση των Φυσικών Δυνάμεων εναντίον των Υπερφυσικών.

Μέχρι τώρα όλες οι πνευματικές και στρατιωτικές δοκιμασίες του Δία ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Τώρα έπρεπε να κάνει όλες εκείνες τις πρακτικές δοκιμασίες που θα ολοκλήρωναν από κάθε πλευρά την τελειότητα του, είτε πνευματικά είτε σωματικά. Ήταν δοκιμασία σε πραγματικές καταστάσεις και όχι υπό μορφή διδακτική, όπως ήταν μέχρι τώρα. Ο βωμός της Γαίας ήταν έτοιμος και στολισμένος. Από εδώ θα ξεκινούσε κάθε δοκιμασία και εδώ θα κατέληγε. Εδώ οι κριτές θα αποφάσιζαν την επιτυχή ή όχι έκβαση εκάστης δοκιμασίας. Εν τέλει, εδώ θα έδινε τον ιερό όρκο. Ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία την οποία ελάχιστοι πέτυχαν να ολοκληρώσουν. Οι Κουρήτες, οι Δικταίες και Υάδες Νύμφες που παραβρισκόντουσαν ως απλοί παρατηρητές διακατέχονταν από μεγάλη αγωνία και πολυποίκιλα συναισθήματα.

Έφτασε επιτέλους η εβδομάδα των δοκιμασιών και όλοι παραβρισκόντουσαν εκεί, πάνω στο Δικταίο Άντρο, μπροστά στο βωμό της Γαίας. Αφού ψάλθηκαν ύμνοι υπέρ της μάνας-Γης, της Γαίας, οι Δικταίες, οι Υάδες και οι Πλειάδες Νύμφες χόρεψαν λίγους γήινους αισθησιακούς χορούς ενώ οι Ωκεανίδες Νύμφες χόρεψαν ρευστούς περιχυτούς υδάτινους χορούς. Κατόπιν άναψε η Ιερά Πυρά στο βωμό, η οποία θα έκαιγε μέχρι το τέλος των δοκιμασιών. Θα έσβηνε μετά την ορκωμοσία του Δία.

Ο διορατικός Δίας σε ηλικία είκοσι ετών και ντυμένος απλά κι αθλητικά, με έναν άνετο λευκό κοντό χιτώνα, έλαμπε με ένα θεϊκό ανεξήγητο φως, ενώ στο απόλυτα ήρεμο πρόσωπό του δεν υπήρχε η παραμικρή αγωνία. Ούτε μία σκιά δεν πλανιόταν. Όλες οι απαντήσεις είχαν δοθεί το προηγούμενο βράδυ μέσα στο αλσύλλιο. Ήταν άνετος και σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Σταθερά και με πλήρη αυτεπίγνωση βαδίζει το δυσκολότερο μονοπάτι που θα μπορούσε να περπατήσει θνητός ή αθάνατος, άνθρωπος ή τιτάνας. Κατά τη διάρκεια της μικρής σεμνής τελετής υπέρ της μάνας-Γης, της Γαίας, ήταν απλός, ήρεμος και ταπεινός. Ίχνος έπαρσης δεν υπήρχε στη ματιά του, αλλά είχε βλέμμα σπινθηροβόλο, ζωντανό και έντονο, γεμάτο προσμονή για τις δοκιμασίες που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες. Ήταν άοπλος, μια και οι δοκιμασίες θα καθόριζαν το επίπεδο του πολεμιστή και τι όπλα θα του επιτρεπόταν να έχει. Από μια απλή δάφνη έως την πιο πλούσια πανοπλία με όλα τα εξαρτήματά της.

Τα επίπεδα του «Πολεμιστή του Φωτός» ήταν επτά, όσες και οι δοκιμασίες, οι οποίες θα καθόριζαν ποιου επιπέδου πολεμιστής θα γινόταν ο Δίας και τι όπλα θα του δίδονταν. Ωστόσο, παρά το ότι ήταν απλά ντυμένος και χωρίς όπλα, από το γενικότερο παρουσιαστικό του φάνταζε ήδη σαν πολεμιστής, ακμαίος μέσα στην ευρωστία της σαρκός, της νεότητας το ωραίο σφρίγος, τη σιγουριά και τη σεμνότητα του προσώπου, το δίχως έπαρση και με ταπεινότητα βλέμμα του. Όλα ήταν στο μέτρο τους, τόσο όσο άρμοζαν για έναν πολεμιστή. Μηδέν άγαν! Το μέτρο ακριβώς στο όριο, λίγο πριν περάσει στα όρια της αλαζονείας. Οριακό σημείο και οριακές οι απαιτήσεις για έναν πολεμιστή κάθε μορφής. Πως θα ξεχώριζε αν δεν βρισκόταν στο οριακό σημείο; Το μέτρο που αναδεικνύει μετριότητα είναι για τους ανίκανους και τους άτολμους, έστω κι αν τη δικαιοσύνη και το όμορφο αγαπούν. Οι αληθινοί πολεμιστές δεν έχουν φόβο κι αν περάσουν στην αλαζονεία καμιά φορά, όταν η χρεία το απαιτεί. Γρήγορα θα επανέλθουν στο μέτρο το ορθό, όταν η χρεία πάψει να υπάρχει. Χρειάζεται ο πολεμιστής αυτή τη μικρή διολίσθηση, ώστε τον εαυτό του να υπερβεί στις δύσκολες καταστάσεις. Διότι ο Πολεμιστής του Φωτός δεν μπορεί να είναι αθάνατος. Είναι θνητός! Και σαν θνητός δεν είναι αλάνθαστος. Πώς αλλιώς θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τις ακαταδάμαστες δυσκολίες που συναντάει στους καθημερινούς αγώνες που δίνει μέσα στη ζωή; Για την ακρίβεια δεν είναι αλαζονεία, αλλά έτσι φαίνεται στους άτολμους, στους θρασύδειλους και στους πονηρούς.

Ο μεγαλοφυής Δίας δημιουργούσε ένα υπέροχο θέαμα που προκαλούσε το θαυμασμό. Έλαμπε ολόκληρος. Σαν μια εσωτερική αυτοφυής φωταύγεια να ανέβλυζε φως από μέσα του που επικάλυπτε ολόκληρο το σώμα του. Ήδη παρουσίαζε ένα φαντασμαγορικό και μεγαλόπρεπο θέαμα. Όταν όμως έπαιρνε και τα όπλα, τότε αυτή η ήδη λαμπερή εμφάνισή του θα φαντάζει πολύ φτωχιά για να συγκριθεί με τη θεϊκή εμφάνιση που θα αποκτούσε τότε. Τα καστανόξανθα μαλλιά του ήταν ατημέλητα και χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα, μα τα μικρά κυματάκια που δημιουργούσαν, τα έκαναν να φαίνονται σαν κάποιες ώρες να ασχολήθηκε μαζί τους. Έπεφταν πίσω του σαν ένας μικρός καστανόξανθος καταρράκτης, ενώ στο μέτωπό του έπεφταν αδέξια και ζωντανά λίγα σαν μπούκλες και πιο κοντά. Όταν πρωτοεμφανίσθηκε μπρος στο βωμό, λίγο πριν αρχίσει η σεμνή τελετή της έναρξης των δοκιμασιών του, έλαμπε ήδη σαν ηλιακός θεός, Είχε ονομασθεί «Πολεμιστής του Φωτός», επαληθεύοντας το δελφικό χρησμό που η Πυθία με σιγουριά είχε εξαγγείλει πριν πολλά χρόνια, και τον είχε επαναλάβει με διαφορετικούς τρόπους. Όμως τώρα μετά το τέλος των δοκιμασιών και την ορκωμοσία του, με πλήρη πολεμική εξάρτυση θα εμφανιζόταν σαν ηλιακός θεός. Μα θα παρέμενε θνητός.

Σε ολόκληρη την εβδομάδα των δοκιμασιών θα παρέμενε άοπλος και με μοναδική ενδυμασία τον απλό κοντό χιτώνα του. Δεν επιτρεπόταν καμιά άλλη ένδυση. Οι κανόνες ήταν αυστηροί. Ούτε επιτρεπόταν η χρήση όπλων, είτε έτοιμα προκατασκευασμένα είτε αυτοσχέδια αυτοστιγμής από τον ίδιο, εκτός βεβαίως όταν του δίδονταν για συγκεκριμένη δοκιμασία, για παράδειγμα η τοξοβολία, τα οποία όμως μετά το πέρας της δοκιμασίας πάραυτα θα παρέδιδε.

Οι δοκιμασίες ξεκίνησαν ένα πρωινό, με τις πρώτες αχτίδες του Ήλιου. Έπρεπε να επιτύχει σε όλες. Την πρώτη μέρα δοκιμάστηκε στους τρόπους καλής συμπεριφοράς, στην απαγγελία ποιημάτων, στα μαθηματικά και στη μουσική. Τη δεύτερη ημέρα δοκιμάστηκε σε γυμναστικές επιδείξεις, σε κυνηγετικές κινήσεις, στην ιππασία, στο ακόντιο, στην τοξοβολία, στη σφαιροβολία, στη ξιφομαχία, στην πυγμαχία και στα άλματα. Την τρίτη ημέρα δοκιμάστηκε στη διάσχιση του φαραγγιού και στη σύλληψη άγριου ταύρου με γυμνά χέρια. Την τέταρτη ημέρα δοκιμάστηκε στην αιχμαλωσία ζωντανού λιονταριού. Την πέμπτη ημέρα δοκιμάστηκε στους ιερούς και πολεμικούς χορούς. Την έκτη ημέρα δοκιμάστηκε στη φιλοσοφία. Τέλος, την έβδομη ημέρα έγινε η τελετή της ορκωμοσίας του Δία.

Η πρώτη μέρα ήταν η ευκολότερη δοκιμασία του Δία, διότι, όποιος διακατεχόταν από ευγενική ψυχή και τύχαινε ευγενικής παιδείας, όλες αυτές οι δοκιμασίες ήταν απλές καθημερινές διαδικασίες. Ανήκαν στην καθημερινότητά του και στη στάση ζωής του. Έτσι λοιπόν, την πρώτη μέρα δοκιμάστηκε στους τρόπους καλής συμπεριφοράς, στην απαγγελία ποιημάτων, στα μαθηματικά, στη μουσική, στην κιθάρα, στην αστρονομία και πάνω σε γνώσεις βοτανολογίας και ιατροφαρμακευτικής. Σε όλα αυτά τον βοήθησαν οι Δικταίες και Υάδες Νύμφες, ενώ στη βοτανολογία και στην ιατροφαρμακευτική συνέβαλε και η Γαία με τη Ρέα. Όλα αυτά ήταν απαραίτητα για το πνευματικό οπλοστάσιο ενός Πολεμιστή του Φωτός. Ήταν σημαντικό να είναι ευγενικός, γενναιόψυχος και γενναιόδωρος. Η δοκιμασία αυτή δεν είχε στόχο την ανάδειξη για το πως φέρεται, αλλά για το πως νιώθει και πως τα συναισθάνεται όλα αυτά. Δηλαδή, έπρεπε να είναι ευγενικός και γενναιόψυχος και όχι να φαίνεται ότι είναι. Έπρεπε να διακατέχεται από τη «Σοφία», τη «Σωφροσύνη», την «Ανδρεία» και τη «Δικαιοσύνη», τις τέσσερεις κύριες αρετές που προκαθόριζαν ότι θα ενυπάρχουν όλες οι αρετές μέσα του. Ένας Πολεμιστής του Φωτός αγαπάει αληθινά, άχρονα, χωρίς αντιθέσεις και συγκρούσεις. Αγαπάει τη φύση, τη ζωή, τον άνθρωπο, το σύμπαν. Ο σεβασμός και η υπεράσπιση των ασθενέστερων, φυσικά και των ηττημένων, θα ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Άλλωστε, εκεί φαίνεται η γενναιοψυχία, η γενναιοδωρία, η υψηλή παιδεία, η εκλεκτή συγκίνηση στο σώμα και στο πνεύμα και εν τέλει το πνευματικό επίπεδο και η ανθρωπιά κάθε νοήμονος όντος.. Οι ελλανοδίκες αποφάσισαν για την απόλυτη επιτυχία της προσπάθειάς του αυτής, ενώ την υπόλοιπη μέρα ο Δίας ήταν ελεύθερος.

Η δεύτερη ημέρα, παρά την ακρίβεια που απαιτούσε η δοκιμασία δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες. Οποιοσδήποτε με σκληρή άσκηση θα μπορούσε να τις περάσει. Έτσι λοιπόν τη δεύτερη μέρα δοκιμάστηκε σε γυμναστικές επιδείξεις ακριβείας, σε κυνηγετικές κινήσεις, στην ιππασία, στο ακόντιο, στην τοξοβολία, στη σφαιροβολία, στην ξιφομαχία, στην πυγμαχία, σε αγώνες δρόμου και σε άλματα μεγάλων φαραγγιών.

Σε αυτήν τη δοκιμασία από το πρωί ξεκίνησαν και τις πέρασε όλες με επιτυχία και τελευταία έμειναν τα άλματα, αφού το δυσκολότερο εξ αυτών ήταν τα άλματα σε φαράγγια. Η συγκεκριμένη δοκιμασία απαιτούσε να πηδήξει το Φαράγγι της Σαμαριάς. Καθώς ανηφόριζε ένα επικίνδυνο πετρώδες μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή του φαραγγιού, σε ένα υψόμετρο περίπου 1200 μέτρων, εκατέρωθεν του οποίου υπήρχε πλούσια χλωρίδα, στην οποία όμως υπερτερούσαν οι ανθισμένες κρητικές ορχιδέες, οι οποίες συνέχιζαν και προς το εσωτερικό του φαραγγιού, κατεβαίνοντας προς τα κάτω από την κορυφή. Ήταν σαν ένας λουλουδένιος στρατός που προχωρούσε, ανηφορίζοντας από τη εξωτερική πλαγιά του φαραγγιού και κατηφορίζοντας στο εσωτερικό του.

Αυτή η συγκεκριμένη δοκιμασία θα ήταν πολύ χρήσιμη στον Δία όταν θα περνούσε από τη χώρα των Κενταύρων, αλλά και στις μονομαχίες που θα εμπλεκόταν μελλοντικά, κυρίως όμως αυτής με τον πατέρα του τον Κρόνο. Πήγε λοιπόν στην άκρη του φαραγγιού, που σε αυτό το σημείο είχε βάθος περίπου 700 μέτρα και πλάτος σε ένα σημείο από 100 έως 150 μέτρα. Από κάτω υπήρχε χάσμα κενού με μυτερούς βράχους που έχασκαν τρομακτικά, ενώ στις απότομες πλαγιές βρίσκονταν αρκετά κρι-κρι που βοσκούσαν την κοντή τρυφερή χλόη και ημέρευαν κάπως την αγριάδα του τοπίου. Έπρεπε να πηδήξει σε σημείο που το πλάτος θα ήταν 50 με 100 μέτρα. Αποφασίζει το μέγιστο όριό του, τα εκατό μέτρα πλάτους του φαραγγιού. Παρατηρεί με προσοχή το φαράγγι στο σημείο που είναι εκατό μέτρα πλάτος, εξετάζει την απόστασή του, πηγαίνει πίσω περίπου εκατό μέτρα, παίρνει φόρα και τρέχει με όλη τη δύναμη των ποδιών του, φθάνοντας ταχύτητα που ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να φθάσει. Τρέχοντας με δύναμη, φθάνει στην άκρη του φαραγγιού και δίνει ένα δυνατό άλμα, τόσο δυνατό που στην αντίπερα πλευρά προσγειώθηκε δέκα μέτρα μακρύτερα απ’ όσο χρειαζόταν. Οι ελλανοδίκες αποφάσισαν για την απόλυτη επιτυχία της προσπάθειάς του, και κατόπιν τούτου γύρισαν όλοι πίσω. Την υπόλοιπη μέρα ο Δίας αποκοιμήθηκε, διότι η επόμενη προσπάθειά του θα ξεκινούσε μέσα στη νύχτα.

Την τρίτη ημέρα έπρεπε να ξεκινήσει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, πολύ πριν το λυκαυγές γλυκάνει το άγριο τοπίο, διότι έπρεπε να διασχίσει μέσα στη νύχτα το Φαράγγι της Σαμαριάς, συνολικού μήκους 18 χιλιόμετρα. Μέσα στο φαράγγι υπήρχαν πολλές σπηλιές που φιλοξενούσαν άγρια σαρκοφάγα ζώα. Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να το διασχίσει άοπλος και λιτά ντυμένος, χωρίς νερό και τροφή. Στο διάβα του μόνο νερό και τροφή είχε δικαίωμα να πάρει από το περιβάλλον του έως το τέλος του φαραγγιού. Κατόπιν, εφόσον έφθανε στην έξοδο του φαραγγιού με την ονομασία Πόρτες ή Σιδερόπορτες, εκεί είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει μόνο χορτόσχοινα. Καθώς βάδιζε μέσα στο βαθύ σκοτάδι που προκαλούσε τρόμο σε κάθε ζωντανό, μια και το φως του φεγγαριού παιχνίδιζε με τις κόγχες, τις αιχμές βράχων και τα δέντρα, δημιουργώντας εκατοντάδες σκιές και παρασκιές και σχηματίζοντας μορφές άγριων αρπακτικών. Μια φοβισμένη ψυχή που θα διάβαινε αυτό το φαράγγι τούτη την άγρια ώρα, όλα αυτά ο φόβος του θα τα μεγέθυνε και θα τα πολλαπλασίαζε, ενώ θα δημιουργούσε δεκάδες ανύπαρκτα θεριά στην φαντασία του, μια και ο φόβος έρχεται από το παρελθόν και είναι τόσο δυνατός, ώστε να αναδημιουργείται και να ενισχύεται με το παραμικρό. Το αποτέλεσμα θα ήταν να λιποψυχήσει και να γυρίσει πίσω τρέχοντας, ήδη φοβισμένος από τα πρώτα μέτρα. Πλην όμως ο Δίας δεν είχε φόβο μέσα του. Είχε γνώση ξάστερη και γνώριζε ότι όλα ήταν φάσματα που το φως του φεγγαριού προκαλούσε. Έτσι βάδιζε άφοβα. Ορισμένα θεριά που τον αντιλήφθηκαν, χορτασμένα και κουρασμένα από το κυνήγι της ημέρας, σχεδόν αδιαφόρησαν και προτιμούσαν τον απαραίτητο ύπνο τους. Μισάνοιγαν τα μάτια τους και ελάχιστα μόνο κραύγαζαν ξεψυχισμένα, απλώς για να τρομάξουν το διαβάτη της νύχτας, ώστε να μην τολμήσει και μπει στη φωλιά τους, κι ύστερα συνέχιζαν τον γλυκό τους ύπνο. Ορισμένα ήταν λίγο πιο επιθετικά, μα οι κραυγές του Δία ήταν πιο άγριες και τεχνικά δυνατότερες, αφού χρησιμοποιούσε τα χέρια του και το περιβάλλον ώστε να ενισχύεται η φωνή του. Έτσι τα άγρια ζώα λούφαζαν χωρίς να δώσουν συνέχεια. Ακριβώς τη στιγμή που το λυκαυγές έπαιρνε τη θέση της μαύρης νύχτας ο Δίας έφθανε στην έξοδο, η οποία ήταν το στενότερο σημείο του φαραγγιού. Έτσι πέρασε το τμήμα της δοκιμασίας που είχε σχέση με το φόβο, καθότι ένας Πολεμιστής του Φωτός, αν μη τι άλλο, πρέπει να είναι καθολικά άφοβος και άχρονος. Διότι ο φόβος είναι γνώση, η γνώση είναι μνήμη, η μνήμη είναι χρόνος, κι ο χρόνος δρα αρνητικά. Όποιος λοιπόν έχει καταληφθεί από τον φόβο μάλλον αγωνίζεται στο παρελθόν. Άρα, λίγες οι πιθανότητες επιτυχούς έκβασης των προσπαθειών του, όποιες και αν είναι αυτές, αφού ο ίδιος βρίσκεται στο παρόν.

Την τρίτη ημέρα λοιπόν, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου είχε βγει από το φαράγγι και ξεκίνησε την προσπάθεια σύλληψης με γυμνά χέρια του άγριου ταύρου που ζούσε σε αυτήν την περιοχή. Η περιοχή αυτή βρισκόταν στην πλευρά της μια εισόδου του Φαραγγιού της Σαμαριάς, ήταν πολύ στενή με πλάτος τρία μέτρα και σήμερα ονομάζεται Πόρτες ή Σιδερόπορτες. Ορισμένως, ήταν μια δύσκολη προσπάθεια, μια και ο νεαρός ταύρος έσφυζε από δύναμη και νεύρο. Καθώς ο Δίας βγήκε από το φαράγγι ακολούθησε ένα ομαλό μονοπάτι. Αφέθηκε να παρακολουθεί δεξιά κι αριστερά τα πολλά αρωματικά είδη θάμνων και λουλουδιών, όπως μαντζουράνες, μαλοτήρα, λεβάντα και άλλα. Απορροφημένος στην ομορφιά και στην ευωδιά της φύσης δεν αντιλήφθηκε ότι έφθασε στην περιοχή του άγριου ταύρου, που μόλις τον είδε χώθηκε κάτω από ένα πυκνό δέντρο. Εν τούτοις ο Δίας με την περιφερειακή του όραση που ήταν πάντα σε εγρήγορση, έτσι εκπαιδεύτηκε άλλωστε, αντιλήφτηκε ανεπαίσθητα κάτι σαν μια γρήγορη σκιά να περνάει αδιόρατα, κι έστρεψε το βλέμμα του ερευνητικά. Ένιωσε την παρουσία του ταύρου και προχώρησε προς την κατεύθυνση του δέντρου προσεκτικά. Ο άγριος ταύρος τότε αιφνίδια χύθηκε προς τα εμπρός βρυχώντας και κτυπώντας το χώμα με τα πόδια. Ήταν ένας γιγάντιος ταύρος που θα τρόμαζε οποιονδήποτε. Η γη τρανταζόταν από τα ποδοβολητά του. Ακόμη και τα σαρκοφάγα ζώα της περιοχής δεν τολμούσαν να τον προσεγγίσουν. Ωστόσο ο ιδιοφυής Δίας δε φοβήθηκε εμπρός στα νευρικά θυμωμένα πηδήματα του ταύρου και στις επιθέσεις του με το σκυμμένο κεφάλι και τα παρατεταμένα μεγάλα κέρατά του, τα οποία ήταν άκρως επικίνδυνα. Κάποια στιγμή σε κάποιο καθυστερημένο άλμα του Δία, ένα κέρατο του ταύρου τρύπησε τον χιτώνα του Δία, τον έριξε κάτω και για λίγο τον έσυρε, όμως ο χιτώνας σκίστηκε και έτσι ο Δίας με ένα πήδημα βρέθηκε πάλι όρθιος έτοιμος να αναχαιτίσει την επόμενη επίθεση του ταύρου. Χρειαζόταν αντοχή και κουράγιο.

Αρχικά ο Δίας προσπάθησε με συνεχή άλματα να αποφύγει τα κτυπήματα του ταύρου ώσπου να κουραστεί. Όταν ένιωσε ότι ο ταύρος βαριανάσαινε από την κούραση, κατάφερε να τον παγιδέψει και να του δέσει και τα τέσσερα πόδια. Κατόπιν, αφού εξασφάλισε την αιχμαλωσία του ταύρου, του έδεσε ένα χορτόσχοινο στο λαιμό και από ένα στα δύο μπροστινά πόδια του, τα οποία τα κρατούσε χαλαρά, ώστε να μπορεί να περπατάει άνετα. Τόσο όμως, ώστε να μην μπορεί να επιτίθεται ή να παίρνει φόρα. Όταν αγρίευε ο ταύρος ή έκανε προσπάθειες διαφυγής, ο Δίας τραβούσε τα δύο χορτόσχοινα με τα οποία είχε δεμένα τα μπροστινά πόδια του ταύρου, τα έσφιγγε τόσο ώστε να μην μπορεί να περπατήσει. Έτσι σιγά-σιγά δάμασε τον ταύρο, ο οποίος αποκαμωμένος παρατήθηκε των προσπαθειών του λίγο πριν το μεσημέρι. Δεμένος πια μόνο από το λαιμό ακολουθούσε πειθήνια τον Δία έως το βωμό της Γαίας.

Εφόσον οι ελλανοδίκες αποφάνθηκαν για την επιτυχή ολοκλήρωση της δοκιμασίας, έδωσαν εντολή στον Δία να ελευθερώσει τον ταύρο. Αλλ’ όμως, και μετά την απελευθέρωσή του ο ταύρος ακολουθούσε τον Δία. Τότε ο Δίας τον ευλόγησε, τον χάιδεψε τρυφερά κι ύστερα αφού τον έκανε αθάνατο του έδωσε εντολή να περιφέρεται ελεύθερος στην Κρήτη και να δίνει μηνύματα ελευθερίας κι αισιοδοξίας. Κάποτε, μετά από χιλιάδες χρόνια θα τον χαρίσει στο βασιλιά της Κρήτης, τον Μίνωα, ο οποίος ήταν γιός του Δία και της Ευρώπης, πάντοτε όμως ελεύθερος να γυροφέρνει στην χώρα των Κριτών.

Ο Δίας ήταν πολύ κουρασμένος, έτσι την υπόλοιπη μέρα ξεκουράστηκε όσο μπορούσε περισσότερο. Η επόμενη μέρα ήταν δύσκολη και επικίνδυνη.

Την τέταρτη ημέρα μέρα της δοκιμασίας του ο ακμαίος Δίας δοκιμάστηκε στην αιχμαλωσία ζωντανού λιονταριού, όμως χωρίς να του δημιουργήσει την παραμικρή εκδορά. Αφού ξεκουράστηκε καλά ολόκληρη τη νύχτα, το πρωί ξεκίνησε για το εγχείρημα αυτό. Ήταν μια δεόντως δύσκολη δοκιμασία αυτή. Ξεκίνησε το πρωί από το βωμό άοπλος και ντυμένος μόνο με το λεπτό λευκό κοντό χιτώνα του που τώρα ήταν καθαρός μεν αλλά γκρι χρώμα και ξεσκισμένος από την ταλαιπωρία. Βάδιζε με κατεύθυνση ένα δάσος το οποίο βρισκόταν στην άλλη πλευρά του Φαραγγιού της Σαμαριάς. Πήδηξε πάλι το φαράγγι από τη μια πλευρά στην άλλη για να κερδίσει χρόνο και μπήκε μέσα στο πυκνό δάσος. Αυτά τα μέρη τα γνώριζε καλά ο Δίας. Είχε μεγαλώσει μέσα σε ένα παρόμοιο δάσος κοντά στο Ιδαίο Άντρο και εκεί έμαθε να παραφυλάει, να κυνηγάει και να κρύβεται καλά στο δάσος, ώστε δίπλα του να περνούσε κανείς ή και να τον άγγιζε, δεν θα καταλάβαινε αν ήταν κάποιος κρυμμένος εκεί. Στην άλλη πλευρά του δάσους ήταν το Δικταίο Άντρο, το μέρος όπου γεννήθηκε ο Δίας, αλλά ποτέ δεν είχε επισκεφθεί. Βεβαίως γνώριζε ότι γεννήθηκε εκεί μα δεν έτυχε να το επισκεφθεί.

Μόλις ο Δίας μπήκε στο δάσος, συναντάει ένα ρυάκι που κατευθύνεται σε ένα πυκνό σύδεντρο, στο οποίο όμως φαίνεται ότι το νερό άρχισε να στερεύει, αφού ο πυθμένας του είναι μεν ακόμα υγρός, αλλά είναι είτε με πηλώδη λάσπη είτε με πράσινα βρύα, και σε λίγα σημεία μόνο υπάρχουν νερόλακκοι. Ο Δίας σκέφθηκε ότι σε κάποιον από αυτούς τους νερόλακκους σίγουρα θα εύρισκε, είτε το λιοντάρι είτε τις πατημασιές του. Έτσι βάδιζε παράλληλα με το αποξηραμένο ρυάκι, παρατηρώντας με προσοχή τις όχθες του. Κάποτε μπήκε μέσα στο σύδεντρο, το οποίο συνίστατο από μεγάλες γέρικες βελανιδιάς, και πολλές άλλες μικρότερες και λεπτεπίλεπτες, οι οποίες αναζητούσαν με λαχτάρα φως, το οποίο φαίνεται ότι το παρείχαν τινι τρόπω οι γέρικες βελανιδιές, αφού κάποια κλαδιά τους ήταν αποξηραμένα και αραιά, έτσι επέτρεπαν το φως να διέρχεται δια μέσου των κλαδιών τους. Όχι τόσο πολύ, μα αρκετό για τα νέα φιντανάκια που ξεκινούσαν τώρα τη ζωή τους. Μέσα σε αυτό το σύδεντρο ο Δίας παρατηρεί ότι υπήρχε ένας μεγαλύτερος νερόλακκος, ο μεγαλύτερος που συνάντησε, και στις όχθες βρίσκει τεράστια χνάρια, που υποδήλωναν την παρουσία ενός γιγάντιου λιονταριού. Κοιτάζει διερευνητικά τα χνάρια, ενώ έχει εστιασμένη την προσοχή του και στην περιφερειακή όραση, ώστε να αντιληφθεί κάποια πιθανή κίνηση. Διακρίνει τα πιο πρόσφατα χνάρια και τα ακολουθεί στο φευγιό τους, καθώς δηλαδή αναχωρούν από τον νερόλακκο.

Λίγο πριν βγει από το σύδεντρο ο Δίας παρατηρεί έναν μικρό βραχώδη άγονο λοφίσκο, ο οποίος ήταν κρυμμένος από το σύδεντρο και υποψιάζεται ότι ίσως εκεί να βρίσκεται η φωλιά του λιονταριού. Κατευθύνεται προς τα εκεί και βλέπει την είσοδο κάποιας σπηλιάς. Βαδίζει με προσοχή, εξετάζοντας διερευνητικά την γύρω περιοχή, είτε για πιθανή ενέδρα του λιονταριού είτε για να γνωρίσει την περιοχή. Θα ήταν χρήσιμες οι πληροφορίες αν έπρεπε να αγωνιστεί εκεί. Κάθε πιθανή κρυψώνα έπρεπε να του είναι γνωστή. Φθάνει έτσι στην είσοδο της σπηλιάς χωρίς να συμβεί το παραμικρό.

Όταν φθάνει στην είσοδο της σπηλιάς, με προφύλαξη κοιτάζει μέσα και προσπαθεί να αφουγκραστεί θορύβους που να προέρχονται από μέσα. Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Παίρνει στα χέρια του μια μεγάλη πέτρα και την πετάει στο εσωτερικό της σπηλιάς, κι ύστερα πάλι αφουγκράζεται με μεγάλη προσοχή. Τίποτα πάλι. Κανένας θόρυβος και καμιά κίνηση μέσα από τη σπηλιά. Παίρνει μια μικρότερη πέτρα και την πετάει με όλη τη δύναμή του, ώστε να πάει βαθύτερα στη σπήλια, και αμέσως αφουγκράζεται τους ήχους. Νιώθει ότι η πέτρα κτύπησε στα πλευρά της βραχώδους σπηλιάς, ακούει τα χτυπήματα, κι ύστερα πάλι απόλυτη ησυχία. Έτσι αποφασίζει να μπει προσεκτικά μέσα στη σπήλια.

Με μεγάλη προφύλαξη μπαίνει στη σπήλια και παρατηρεί κάθε σκοτεινή γωνιά, ώστε να αντιληφθεί και την παραμικρή κίνηση. Τίποτα όμως. Η σπηλιά είναι ερημική, γεμάτη όμως με κόκκαλα ζώων. Σίγουρα εδώ φωλιάζει το λιοντάρι. Αφού περιεργάστηκε όλη τη σπηλιά, αποφασίζει ο Δίας να συνεχίσει την αναζήτησή του έξω από τη σπήλια. Καθώς λοιπόν βαδίζει προς την έξοδο, ξαφνικά ακούει έναν θόρυβο, ένα χαλικάκι που μετακινήθηκε λίγο πίσω του και προς τα αριστερά. Τινάζεται αμέσως και στρέφει προς τα εκεί σε στάση άμυνας, μα αμέσως ηρεμεί και χαμογελάει. Ήταν ένας τεράστιος παχύς αρουραίος που δύσκολα περπατούσε και φαίνεται ότι τρεφόταν από τα αποφάγια του λιονταριού. Έτσι συνεχίζει την πορεία του προς την έξοδο. Λίγο πριν βγει, περπατάει πιο αργά προσαρμόζοντας τον βηματισμό του με την όρασή του, ώστε να μην τυφλωθεί από το φως σε περίπτωση απότομης εναλλαγής σκοταδιού και φωτός. Και τούτο διότι, όταν έβγαινε έξω από τη σπηλιά η όρασή του έπρεπε να λειτουργεί τέλεια για να μην βρεθεί σε κάτι απρόοπτο και δεν μπορεί να αντίδραση σωστά. Ορισμένες φορές λίγα δευτερόλεπτα αρκούν για να οδηγήσουν στην καταστροφή. Είναι αυτά που έχει κανείς για να προλάβει να αντιδράσει. Και πράγματι, αυτό ήταν σωτήριο για τον Δία.

Περπατώντας αργά ο Δίας, ακριβώς μόλις βγαίνει έξω από τη σπήλια ξαφνικά βρέθηκε μπροστά στο λιοντάρι στα πενήντα μέτρα περίπου. Παγώνουν ταυτόχρονα και οι δύο αντίπαλοι, παρατηρώντας ο ένας τον άλλον έκπληκτοι, ενώ ταυτόχρονα παίρνουν θέση άμυνας. Αναμετρούν τον εχθρό τους ενώ φαίνεται ότι προσαρμόζουν και την επιθετική τους ενέργεια ανάλογα με τον αντίπαλο που έχουν απέναντι. Χωρίς βρυχηθμούς, φωνές και φασαρίες. Λες και σέβεται ο ένας τον άλλον, λες και γνωρίζουν ότι αυτά τα κόλπα δεν τους επηρεάζουν. Αρχίζουν να κινούνται κυκλικά, παρατηρώντας όμως ασκαρδαμυκτί ο ένας τον άλλον. Ως να έψαχναν βαθιά μέσα στον αντίπαλο τους τις βαθύτερες σκέψεις του. Ως να έψαχναν κάποια αδυναμία του αντιπάλου τους. Μα δεν εύρισκαν. Ο Δίας όμως με ενδιαφέρον παρατηρεί ότι η μουσούδα του λιονταριού ήταν γεμάτη αίματα, κάτι που σήμαινε ότι το λιοντάρι επέστρεφε από κάποιο επιτυχημένο κυνήγι και ήταν χορτάτο. Έτσι, από τη μία θα ήταν λιγότερο επιθετικό, από την άλλη θα ήταν πιο αργοκίνητο και βαρύ.

Συνέχισαν οι δυο αντίπαλοι την αργόσυρτη κυκλική κίνηση, ώσπου έφθασαν ο ένας στην αρχική θέση του άλλου. Σαν να ήταν συνεννοημένοι, ταυτόχρονα χίμηξαν ο ένας στον άλλον με άγριες διαθέσεις, αλλά σεβόμενοι ο ένας τον άλλον. Σαν να μην είχαν διάθεση να κάνουν κακό ο ένας τον άλλον. Ένα περίεργο πράγμα που δεν συνηθίζεται στη φύση σε τέτοιες περιπτώσεις. Η πάλη όμως ήταν σκληρή, παρά το ότι φαίνεται ότι αγωνίζονταν να μην πληγώσουν ο ένας τον άλλον. Το μεν λιοντάρι δεν χρησιμοποιούσε δόντια ή νύχια, ο δε Δίας δεν χρησιμοποιούσε όπλα. Πάλεψαν αρκετή ώρα μπροστά στην είσοδο του λιονταριού, όταν κάποια στιγμή το λιοντάρι αποφάσισε να φύγει τρέχοντας. Δεν φοβήθηκε, μα δεν έβλεπε το λόγο αυτού του αγώνα. Του ήταν αδιάφορος. Έτσι απομακρύνθηκε τρέχοντας και χάθηκε μέσα στο δάσος. Ο Δίας τρέχοντας τον πήρε στο κατόπι του.

Αναζητώντας το λιοντάρι μέσα στο πυκνό δάσος ο ευκίνητος Δίας καταλήγει τυχαία στο Δικταίο Άντρο και μαγεύεται από την ομορφιά του. Μπαίνει μέσα και νιώθει σαν να γνωρίζει το μέρος αυτό. Νιώθει μια περίεργη συγκίνηση. Κατά κάποιο τρόπο νιώθει δεμένος με το μέρος αυτό. Καθώς προχωράει βλέπει τη γαλαζοπράσινη λιμνούλα μέσα στη σπηλιά, παρατηρεί την ομορφιά των σταλακτιτών, το αντικαθρέφτισμά τους μέσα στη λίμνη που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πυλώνων. Στο τέλος δεν αντέχει τον πειρασμό. Ξεχνάει το λιοντάρι και βουτάει μέσα στη λιμνούλα. Κι άλλη συγκίνηση περίεργη. Πράγματι, εδώ γέννησε η Ρέα τον Δία κρυφά από τον Κρόνο. Εδώ είχε γίνει και η μυστική συνάντηση της Γαίας και της Ρέας για να συνδράμουν τον Κρόνο εναντίον του Σκοτεινού Ουρανού. Το κυριότερο όλων όμως ήταν ότι εδώ βρισκόταν καλά κρυμμένος από τη Γαία ο Λευκός Κρύσταλλος. Εδώ θα μείνει κρυμμένος έως ότου ο Δίας γίνει «Πολεμιστής του Φωτός», οπότε θα είναι ικανός να τον βρει, να τον κρατήσει στα χέρια του και να τον διαχειριστεί σωστά. Ο Δίας νιώθει συνεκτικά δεμένος με το σπήλαιο αυτό, όμως δεν έχει χρόνο, προέχει το κυνήγι του λιονταριού. Καθώς γυρίζει με κατεύθυνση την έξοδο, το βλέμμα του πέφτει στο περίεργο σύμπλεγμα των σταλακτικών, πίσω από το οποίο είναι κρυμμένος ο Λευκός Κρύσταλλος, μα δεν δίνει συνέχεια. Το μυαλό του είναι απασχολημένο στην αιχμαλωσία του λιονταριού. Πρέπει επειγόντως να στραφεί στο κυνήγι του λιονταριού, διότι ήδη κόντευε το μεσημέρι και δεν είχε ολοκληρώσει την αποστολή του.

Βγαίνει έξω από το σπήλαιο θαυμάζοντας ταυτόχρονα την ομορφιά του. Καθώς έχει βγει έξω, μαγνητισμένος ακόμα από αυτήν την ομορφιά που παρακολούθησε, δεσμεύεται ότι θα επανέλθει όταν τελειώσουν οι δοκιμασίες του. Νιώθοντας πολλαπλάσια πιο δυνατός, δεν γνωρίζει γιατί, δεν ξέρει ότι η θετική ενέργεια του σπηλαίου ενίσχυσε τις ικανότητές του όλες, αρχίζει να τρέχει όσο ποτέ άλλοτε. Απορεί και ο ίδιος πως συμβαίνει αυτό, μα συνεχίζει. Ούτε στη δοκιμασία του αγώνα δρόμου δεν είχε τρέξει τόσο γρήγορα.

Εν τέλει ο Δίας ξαναβρίσκει το λιοντάρι στην σπηλιά του, όπου κατέφυγε για να ξεκουραστεί. Ένα νέο άγριο κυνηγητό ξεκίνησε, αφού το λιοντάρι αρνιόταν να αγωνιστεί. Όμως τώρα οι Δίας είναι πολύ γρηγορότερος και πλησιάζει συνεχώς το λιοντάρι. Το λιοντάρι κάποια στιγμή αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ξεφύγει, οπότε σταματάει και στρέφει προς τον Δία για να τον αντιμετωπίσει βρυχώντας άγρια και δυνατά. Ήρθε η ώρα των εκφοβισμών. Βρυχάται τόσο δυνατά, που όλα τα ζωντανά του δάσους για μια στιγμή πάγωσαν, στρέφοντας το φοβισμένο βλέμμα τους προς την κατεύθυνση του βρυχηθμού. Εκείνη τη στιγμή ορισμένα έπιναν νερό, ορισμένα μασουλούσαν το τρυφερό χορτάρι, ορισμένα σε κάποια σκιά μηρύκαζαν αναμασώντας την τροφή τους, ενώ κάποια άλλα θήλαζαν από τη μάνα τους. Τα δε πουλιά, είτε έπιναν νερό είτε έτρωγαν σπόρους είτε κελαηδούσαν αδιάφορα. Ολόκληρο το δάσος για μια στιγμή μετατράπηκε σε μια παγωμένη εικόνα. Όλα πάγωσαν σε μια στιγμή, λες και σταμάτησε ο χρόνος. Αλλά δεν ήταν ο χρόνος που πάγωσε! Ήταν ο φόβος που πάγωσε τις ψυχές των ζωντανών. Άλλωστε, μήπως ο φόβος δεν είναι μέσα στο χρόνο; Σε αντίθεση με την παγωμένη εικόνα του δάσους, μόνο τα φύλλα των δέντρων που βρίσκονταν μπροστά στο λιοντάρι κυμάτιζαν ελαφρά θροΐζοντας απαλά, αλλά και αυτά αντέδρασαν στα κύματα αέρα του βρυχηθμού. Τα σάλια του λιονταριού που εκσφενδονίζονταν από τον βρυχηθμό έφθαναν μέχρι τον Δία, και σαν σταγόνες βροχής τον περιέβρεχαν.

Παρ’ όλα αυτά ο Δίας δεν πισωγύρισε και δεν λιποψύχησε μ’ όλα αυτά. Έμεινε εκεί ακίνητος και σταθερός. Μόνο μπρος θα βάδιζε. Το γνώριζε! Ήταν απόλυτα έτοιμος γι’ αυτό. Φαίνεται πως αυτό το ένιωσε και το άγριο θεόρατο λιοντάρι. Ανοιγόκλεισε τα μάτια παραξενεμένο που δεν το φοβόταν κάποιος έμβιο ον. Είχε συνηθίσει μπρος του να υποχωρούν όλα τα ζωντανά. Ήταν παράξενη εικόνα αυτό που αντιλαμβανόταν τώρα, και αυτό το φόβισε λίγο. Πισωπάτησε για μια στιγμή, δείγμα ότι δείλιασε μπροστά στο σταθερό θάρρος του Δία και την αδείλιαστη υπεροχή του. Δύο θεριά, το ένα απέναντι από το άλλο, το ένα τόσο διαφορετικό από το άλλο. Παράξενη, μα αληθινή εικόνα της φύσης είναι αυτή.

Ξαφνικά, ορμάει το ένα θεριό επάνω στο άλλο και μια άγρια πάλη ξεκινάει. Ο Δίας με χάρη και επιτηδειότητα εύκολα αποφεύγει τα βγαλμένα πια από τις θήκες τους τεράστια νύχια των ποδιών του λιονταριού, μια και ήρθε η στιγμή να αγωνιστεί ο καθείς για την επιβίωσή του και την ελευθερία του. Άλλοτε πάλι, τη μια στιγμή φαίνεται ο Δίας να βρίσκεται μπροστά στο τεράστιο ορθάνοιχτο στόμα του λιονταριού, θαρρείς πως θα τον κατασπαράξει σε μια στιγμή, μα την ίδια ακριβώς στιγμή με ένα πήδημα ο Δίας βρίσκεται στην πλάτη του λιονταριού και το ταλαιπωρεί. Μέχρι το απόγευμα πάλευαν τα δύο παράξενα θεριά, ιδρωμένα και τα δύο, μα κανένα δεν ήταν ματωμένο, ώσπου ο κάματος της πάλης άρχισε να τους καταβάλει. Όμως εμφανώς περισσότερο καταβεβλημένο το λιοντάρι ήδη βαριανάσαινε. Λύγισε μπροστά στον υπερβολικό αγώνα που έδινε για τη ζωή του. Ο Δίας πιο εξασκημένος και συνηθισμένος στην υπερβολή, άντεχε ακόμα με αποθέματα ενέργειας που αντλούσε συνεχώς από μέσα του. Αντιλήφθηκε ότι το λιοντάρι ήταν κουρασμένο και άρχισε να το παρενοχλεί, παριστάνοντας το εύκολο θύμα, προσπαθώντας να το εξαναγκάσει σε επιθετικές ενέργειες για να κουραστεί ακόμα πλιότερο, ώσπου να εξουθενωθεί τελείως. Έμπαινε εμπρός του και έστεκε ακίνητος, κι ύστερα με εύκολα πηδήματα την τελευταία στιγμή πάντα απόφευγε τον κίνδυνο. Το λιοντάρι έπεσε στην παγίδα αυτή και γρήγορα εξουθενώθηκε, πέφτοντας στη γη βαριανασαίνοντας, ενώ η καρδιά του κτυπούσε δυνατά, έτοιμη να σπάσει από τη βία που είχε υποστεί. Τότε ο Δίας με χορτόσχοινα δένει