Το Μυστικό του Χρυσού Πόλου: Μέρος 1: Aurum Polare

Κώστας Φιλοπάτωρ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΠΟΛΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

AURUM POLARE

Μυθιστόρημα

Copyright © Costas Filopator 2015

Published in England by AKAKIA Publications, 2015

ΚΩΣΤΑΣ ΦΙΛΟΠΑΤΩΡ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΠΟΛΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

AURUM POLARE

Μυθιστόρημα

ISBN: 978-1-910714-60-7

Copyright © Costas Filopator 2015

CopyrightHouse.co.uk ID: 184151

Cover Image:

Source: ShutterStock.com / Copyright: Angela Harburn / File No: 74183668

Mixed and Designed by AKAKIA Publications

St Peters Vicarage, Wightman Road, London N8 0LY, UK

T. 0044 207 1244 057

F. 0044 203 4325 030

www.akakia.net

publications@akakia.net

All rights reserved.

No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the AKAKIA Publications, at the address above.

2015, London, UK

Αφιερώνεται στον πατέρα μου Δημήτρη

και στην κόρη μου Σοφία…

Ο «πατέρας της ιστορίας» Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.Χ.)

αναφέρει ότι στον Βορρά υπάρχουν

πλούσια κοιτάσματα χρυσού, τα οποία σύμφωνα με τον μύθο

προσπαθούν να κλέψουν οι μονόφθαλμοι Αριμασποί.

Ο χρυσός προστατεύεται από τη φυλή των Γρυπών…

Οι Γρύπες σε δύναμη μοιάζουν με λιοντάρια,

αλλά διαθέτουν και φτερά.

Πετούν σε σύντομες πτήσεις και μάχονται γενναία στον αέρα…

Η βορειότερη περιοχή του κόσμου

είναι η πατρίδα των Υπερβορείων και του Βορέα.

Οι Υπερβόρειοι είναι οι μακροβιότεροι άνθρωποι

και ζουν χίλια χρόνια σε μια χώρα όπου ο ήλιος δεν δύει…

Μέρα πρώτη

Κάνακ-Γροιλανδία, τέλη Οκτωβρίου

«Ε ντός σύντομου χρονικού διαστήματος, ένα ακόμα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει χιλιάδες σπόρους από διάφορα σημεία του πλανήτη αναμένεται να φθάσει στον προορισμό του, ώστε το φορτίο του να αποθηκευτεί στην Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων , η οποία βρίσκεται σε στρατηγική ορεινή τοποθεσία, σε ένα από τα νησιά του αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ της Νορβηγίας, στον αρκτικό κύκλο. Η τράπεζα αποτελεί την τελειότερη στο είδος της και φυλάσσει με κάθε δυνατή ασφάλεια, σε θερμοκρασία μείον 20 βαθμών Κελσίου, δείγματα από την πλειονότητα των καλλιεργήσιμων ειδών όλου του κόσμου. Αποκαλείται απ’τους ειδικούς «Κιβωτός σωτηρίας», απαντώντας στο ενδεχόμενο μιας «βοτανικής καταστροφής», η οποία μπορεί να συμβεί σύμφωνα με τα σενάρια ακραίων κλιματικών φαινομένων που διατυπώνουν οι επιστήμονες, όπως είναι η παρατεταμένη ξηρασία ή οι πλημμύρες…» παρουσιαζόταν να λέει η όμορφη δημοσιογράφος του CNN στην τηλεόραση της καινούργιας καφετέριας, στη μικρή πόλη του Κάνακ, νωρίς το πρωί.

«Οι μετεωρολόγοι, αναλύοντας τα δεδομένα που έλαβαν από ειδικούς σταθμούς σε διάφορα σημεία του αρκτικού κύκλου, μέτρησαν αύξηση της συγκέντρωσης των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, όπως είναι το διοξείδιο του άνθρακα. Τα τελευταία εκατό χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στην επιφάνεια του πλανήτη κατά 5 βαθμούς Κελσίου, με αντίστοιχη μείωση κατά 17% του όγκου των αρκτικών πάγων…» ανέφερε με χαρακτηριστική αγγλική προφορά ένας δημοσιογράφος του BBC, καθώς ο Κνουντ Σακάκ άλλαζε αδιάφορος τα κανάλια, τη στιγμή που η γυναίκα του Σάρα ετοίμαζε τον πρώτο πρωινό καφέ του μαγαζιού.

- Λες να γίνει πιο εύκολο τώρα για τους τουρίστες να έρχονται εδώ στα βόρεια; είπε με κρυφή χαρά η Σάρα στο σύζυγό της, σκεπτόμενη ότι θα αυξηθεί η πελατεία στην καφετέριά της.

Ο Κνουντ έπιασε το κεφάλι του σκεπτικός… Το λιώσιμο των πάγων θα έκανε σταδιακά πιο προσβάσιμη τη μικρή τους πόλη, η οποία αποτελεί – μαζί με κάποιες πόλεις των νησιών Σβάλμπαρντ – τον βορειότερο μόνιμο οικισμό στον κόσμο, αλλά συγχρόνως θα άλλαζε τον τρόπο ζωής και το παραδοσιακό βιοποριστικό της πρόσωπο, που ως τώρα χαρακτηριζόταν κυρίως απ’το κυνήγι στη θάλασσα ή στη στεριά…

Η φώκια είναι μαζί με τις «φάλαινες-μονόκερους, με τον μεγάλο χαυλιόδοντα» και τα ψάρια χάλιμπατ - το μεγαλύτερο σε μέγεθος είδος γλωσσόψαρων - από τα συνήθη θηράματα των ντόπιων ψαράδων. Κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη συναντήσει παραλλαγές στη συνήθη μορφή της φώκιας, όπως η ολική απώλεια του τριχώματός της, που οφείλεται όπως λένε στην απότομη κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη…

Σε ένα άλλο σημείο της πόλης, ένας ντόπιος γεράκος που κοιτούσε με απλανές βλέμμα τον δρόμο, καθόταν στη βεράντα του σπιτιού του ακούγοντας το ραδιόφωνο:

«Η θερμοκρασία στην περιοχή μας είναι τέσσερεις βαθμοί Κελσίου και το επίπεδο της χειμερινής καταιγίδας κρατιέται χαμηλά, δημιουργώντας μια ασυνήθιστα ευχάριστη για την εποχή ημέρα! Τουλάχιστον για την ώρα… Ξέρουμε όλοι πόσο εύκολα αλλάζει ο καιρός εδώ στην άκρη της Γης…

Ας έρθουμε όμως στο πρώτο μας θέμα: …Πολλοί είναι αυτοί που πυροδοτούν εκ νέου τις θεωρίες περί Ημέρας της Κρίσης και μαζικής καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι απόψεις τους δεν στηρίζονται μόνο στα επιστημονικά δεδομένα, όπως το συνεχές λιώσιμο των πάγων με ταυτόχρονη μείωση των ποσοτήτων πόσιμου νερού και άνοδο της στάθμης σε κατοικημένες παράκτιες περιοχές ή όπως η αλλαγή της πορείας μετανάστευσης διαφόρων ειδών ζώων, πτηνών και ψαριών - η τελευταία σημειωτέον ότι ακολουθεί την αλλαγή διεύθυνσης στα θαλάσσια ρεύματα των ωκεανών και καταλήγει στη μεταβολή της σειράς της ίδιας της τροφικής αλυσίδας -. Οι απόψεις τους λοιπόν, στηρίζονται και σε παρατηρήσεις αλλαγής του μαγνητικού πεδίου της Γης ή στη συχνότερη εμφάνιση ουρανίων φαινομένων όπως είναι το βόρειο σέλας ή ακόμα και στην παρουσία «περίεργων και άγνωστης προέλευσης» ιπτάμενων αντικειμένων…

Μπορεί και εσείς να έχετε δει κάποια περίεργη παρουσία στον ουρανό ή στη γη, τις τελευταίες μέρες! Κάποιοι ορειβάτες στην Ασία, προχθές, ανέφεραν ότι είδαν ένα περίεργο ον να σκαρφαλώνει στο βουνό… Μήπως ήταν ο Μεγαλοπόδαρος των Ιμαλαΐων, που αποκαλείται αλλιώς Γέτι …ή απλά το μειωμένο οξυγόνο στον εγκέφαλό τους;

…Όπως και να έχουν τα πράγματα, να είστε καλά και να προσέχετε, τώρα που το φως λιγοστεύει. Έρχονται τέσσερεις μήνες πολικής νύχτας, φίλοι μου…!» είπε με ενθουσιασμό κάποιος ψαγμένος εκφωνητής σε εκπομπή του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού και συνέχισε το πρόγραμμα βάζοντας μοντέρνα μουσική…

Ο γέρος συνέχισε να μένει ακίνητος στην καρέκλα του, αδιαφορώντας για όλα τα ακαταλαβίστικα που άκουγε… Τί μπορούσε άλλωστε να κάνει αυτός για να σώσει τον κόσμο; Ο καιρός του είχε περάσει…

Το κινητό τηλέφωνο του Κνουντ χτύπησε με ένα κουδούνισμα από παραδοσιακή γροιλανδέζικη μουσική με τύμπανα, σε αντίθεση με τη μοντέρνα μουσική που έπαιζε το ραδιόφωνο:

- Ναι… Μπράιαν εσύ; …Πώς; Ναι, καλός φαίνεται ο καιρός… Καλά, θα τα πούμε σε λίγο…

Σάρα, πρέπει να φύγω! Θα γυρίσω το μεσημέρι…

- Να προσέχεις! Θα φτιάξω σούασατ, που σ’αρέσει…

Ο Κνουντ βγήκε από το μαγαζί. Εξωτερικά, αυτό είχε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών της Γροιλανδίας με τη μυτερή σκεπή. Ήταν βαμμένο σε έντονο ροζ χρώμα, κάτι που ήταν μια πρωτότυπη και συνάμα θαρραλέα επιλογή της Σάρα. Στο εσωτερικό του, η ντόπια γυναίκα είχε πραγματοποιήσει το όνειρό της… Να δημιουργήσει την πρώτη καφετέρια ευρωπαϊκού τύπου στο Κάνακ των εξακοσίων κατοίκων, για να θυμίζει η ατμόσφαιρά του «Παρίσι». Δεν είχε πάει ποτέ στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Είχε όμως διαβάσει τόσα γι’αυτήν…

«…Το τρύπανο μετά από συνεχή λειτουργία πολλών ωρών, έπεσε σε κενό. Όταν οι τελευταίες σπασμένες πέτρες έπεσαν προς τα κάτω, ένας πελώριος χώρος αποκαλύφθηκε μέσα από το φωτεινό άνοιγμα στον τοίχο της σπηλιάς. Ο νέος έσκυψε με αγωνία και πέρασε διστακτικά το πρόσωπό του από την τρύπα, που ήταν αρκετή για να χωρέσει ένα κεφάλι ανθρώπου. Στο διάφανο των ματιών του αντανακλάστηκε η λαμπρότητα του πιο ποθητού μεταλλεύματος στην ιστορία της ανθρωπότητας… Αλλά δεν ήταν μικρή ποσότητα… Ήταν μια τεραστίων διαστάσεων φλέβα που έρρεε. Ήταν ένα ποτάμι «υγρού χρυσού»…

Ξαφνικά, τα μάτια του γούρλωσαν. Τελικά, δεν ήταν μόνος του σ’αυτό το βάθος…»

…Ο νεαρός Κας πετάχτηκε από τον ύπνο του, ιδρωμένος πάνω στο κρεβάτι. Ήταν άλλο ένα όνειρο… Tο ίδιο που τον βασάνιζε επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό. Κοίταξε την ώρα στο ρολόι που ήταν ακουμπισμένο στο κομοδίνο. Ήταν νωρίς… Υπήρχε φως, αλλά ο ήλιος δεν θα ανέτελλε μέχρι περίπου τη δωδέκατη μεσημβρινή ώρα. Και θα έδυε σε ελάχιστες μόνο ώρες! Τόσο λίγο διαρκεί η μέρα αυτήν την εποχή, σ’αυτό το γεωγραφικό πλάτος της Γης…

Άλλη μια χειμερινή μέρα επιβίωσης και αναζήτησης άρχιζε, σε μια χώρα που καλύπτεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από πελώρια τμήματα πάγων…

Την ίδια ώρα, μακριά από το Κάνακ, κάπου στην ψυχρή ερημιά της βόρειας Γροιλανδίας, περισσότερα από μια ντουζίνα ντόπιων σκυλιών ράτσας Χάσκι μετέφεραν τη μία από τις έξι διμελείς ομάδες των Δανών συνοριοφυλάκων της Περιπολίας Σείριος, σχίζοντας το χιόνι που στρώθηκε πάνω στον πάγο του εδάφους κατά τη χθεσινή χιονοθύελλα. Με έδρα τον καταυλισμό του Ντάνεμποργκ, οι φύλακες αυτοί αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα των λίγων δεκάδων μόνιμων κατοίκων που αριθμούνται στο διαμέρισμα της βορειοανατολικής Γροιλανδίας, το οποίο αναφέρεται και ως εθνικό πάρκο - το μεγαλύτερο στον κόσμο - και διαθέτει ιδιαίτερο φυσικό κάλλος.

Το έμβλημα στο μπράτσο του αλπικού πανωφοριού τους - ένα αστέρι που περιέχει στο σχήμα του έναν σκύλο - εντυπωσιάζει για την ευρηματικότητα αυτών που το εμπνεύστηκαν…

Αυτοί οι άρτια εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι άνδρες φαντάζουν να έρχονται από άλλη διάσταση και άλλη εποχή, καθώς με μέσο μεταφοράς το έλκηθρο και τα χιονοπέδιλα, προστατεύουν για δεκαετίες την αχανή παγωμένη έκταση του βορειοανατολικού τμήματος της χώρας, επιβεβαιώνοντας την εθνική κυριαρχία της Δανίας επί των φυσικών πόρων της Γροιλανδίας.

Πολλοί «αιθεροβάμονες» μελετητές θα αναρριγούσαν με ενθουσιασμό στην προσπάθεια συσχέτισης του ονόματος του δανέζικου σώματος περιπολίας με το λαμπρότερο αστέρι του ουρανού στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, απ’όπου σύμφωνα με αναπόδεικτες και εξωσυστημικές θεωρίες, προέρχεται το ανθρώπινο είδος…

Η χρησιμότητα πάντως των αρκτικών σκύλων στη δύσβατη και παγωμένη χώρα της Γροιλανδίας είναι περισσότερο από αποδεδειγμένη. Στην ουσία, εκτός από την άγρια πανίδα, η χώρα αυτή κατοικείται ισάξια από ανθρώπους και σκυλιά. Ο αριθμός των συμπαθών τετράποδων μάλιστα είναι κατά πολύ μεγαλύτερος αυτού των ανθρώπων… Οι ντόπιοι, Εσκιμώοι και Ευρωπαίοι στην καταγωγή, βλέπουν πράγματι σαν σωτηρία εξ ουρανού το ευλογημένο και ανθεκτικό αυτό ζωικό είδος, φιλικό προς τον άνθρωπο, που τους μεταφέρει εκεί όπου άλλα μέσα δεν μπορούν. Εκτός από το εσωτερικό των πόλεων, όπου υπάρχει οργανωμένο οδικό δίκτυο, οι υπόλοιπες μετακινήσεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία, γίνονται με μηχανοκίνητα οχήματα χιονιού, έλκηθρα και ελικόπτερα.

…Είχαν σταθεί σε ένα βόρειο παράκτιο σημείο του εθνικού πάρκου και κατόπτευαν με τα κυάλια τους. Ξαφνικά, τα σκυλιά αλύχτησαν ελαφρά και τα αυτιά τους τεντώθηκαν. Η ακουστική τους ευαισθησία επιτρέπει να λειτουργούν σαν φύλακες και προστάτες των αφεντικών τους, αφού συχνά γίνονται μάντεις καταστάσεων που δεν μπορεί να αντιληφθεί και να προβλέψει ο άνθρωπος. Έτσι και τώρα, οι άνθρωποι δεν ένιωθαν τίποτα…:

- Ήρεμα… ήρεμα…! είπε με σταθερή φωνή ο ένας εκ των φυλάκων, απευθυνόμενος στα ανήσυχα τετράποδα.

…Τί σας έπιασε ξαφνικά;.

Γιατί δεν έχουμε σνόουμομπιλ, όπως οι Καναδοί ρέιντζερς; συνέχισε τα λόγια του, απευθυνόμενος τώρα στον πρεσβύτερο συνάδελφό του.

- Τα σκυλιά δεν μένουν από βενζίνη…! του απάντησε ετοιμόλογος ο άλλος.

Έλα, έλα… μην παραπονιέσαι! Είναι και οι μέρες τόσο ζεστές γι’αυτήν την εποχή… Οι μετρήσεις από τον σταθμό Νόρντ δείχνουν νέο ρεκόρ υψηλής θερμοκρασίας! Μια χαρά περνάμε, δεν νομίζεις;

Ένα ελαφρύ ρεύμα αέρα πάγωσε τις μύτες τους. Ήταν παράξενο, γιατί από το πρωί δεν φύσαγε καθόλου… Αυτοί πάντως δεν ανησύχησαν. Μόνο έχωσαν τον λαιμό τους πιο μέσα στο βαρύ πανωφόρι, για να μην κρυολογήσουν. Τα σκυλιά όμως, σηκώθηκαν από τη στάση ανάπαυσης και ορθώθηκαν στα τέσσερα πόδια τους, σαν κάτι να τα τάραξε…

…Νήματα ηλεκτρισμού άρχισαν να δημιουργούνται σε ένα σημείο της ατμόσφαιρας. Έσβηναν και επανεμφανίζονταν σε ένα άλλο σημείο παραπέρα. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε αρκετές φορές, αλλάζοντας συνεχώς θέση. Τα μάτια των σκύλων ακολουθούσαν τη μετακίνηση της ενεργειακής διαταραχής της ατμόσφαιρας, με μεγάλη ταχύτητα. Οι άνθρωποι μόλις που κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει.

Ενστικτωδώς, τα σκυλιά άρχισαν να γαυγίζουν, καρφώνοντας το κυνηγετικό τους βλέμμα σε ένα σημείο του ορίζοντα. Η ηλεκτρική διαταραχή σταθεροποιήθηκε σε αυτή τη θέση και μεγάλωνε ολοένα, σε βαθμό που ήταν πλέον ορατή και από τους φύλακες. Οι γραμμές του αναπάντεχου ηλεκτρικού πεδίου έπαιρναν πλέον συγκεκριμένο σχήμα και περιέγραφαν ένα στενόμακρο αντικείμενο στον αέρα. Κάποια στιγμή η εικόνα σταθεροποιήθηκε και ο ηλεκτρισμός άρχισε να εξαφανίζεται, δίνοντας τη θέση του σε ένα σκούρο μεταλλικό σώμα που γυάλιζε στο φως.

Οι φύλακες έμειναν με το στόμα ανοιχτό… Χωρίς να είναι σίγουροι, το οπτικό αντανακλαστικό που τους είχαν καλλιεργήσει τα κινηματογραφικά έργα, τα δελτία ειδήσεων και τα βιβλία με απόρρητες στρατιωτικές φωτογραφίες, οδηγούσε τη σκέψη τους σε ένα και μόνο πράγμα: …Ιπτάμενος δίσκος!

Ο ένας απ’τους φύλακες, αυτός που είχε δυσανασχετήσει προηγουμένως με την ανησυχία των σκύλων, μετά από παρατεταμένη ακινησία σήκωσε διστακτικά την καραμπίνα του, σημαδεύοντας προς το αντικείμενο. Βρισκόταν σε απόσταση πενήντα μέτρων…

- Όχι…!!! φώναξε ο άλλος, βάζοντας το χέρι του πάνω στο όπλο του συναδέλφου του και κατεβάζοντάς το.

Θυμίσου… Είμαστε εδώ για να περιπολούμε και να φυλάμε. Όχι για να εμπλεκόμαστε σε μάχη. Πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να πυροβολήσεις κάποιον μ’αυτό το όπλο…!

Ο ανήσυχος φύλακας συνετίστηκε και κατέβασε το όπλο.

Μέχρι οι δυο τους να ξανακοιτάξουν το αντικείμενο, αυτό είχε εξαφανιστεί…

- Πρέπει να το αναφέρουμε! ξαναείπε αυτός που σήκωσε προηγουμένως το όπλο.

- Και να πούμε τί; Να γίνουμε ρεζίλι ή να σπείρουμε τον πανικό; Άλλωστε για μένα, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό… είπε ο ψυχραιμότερος και παλαιότερος στην υπηρεσία φύλακας.

Σε απόσταση τριακοσίων μέτρων, στην κορυφή ενός παγωμένου λοφίσκου, το αετίσιο βλέμμα του Εσκιμώου αρχηγού της ντόπιας φυλής παρακολουθούσε τα δρώμενα… Δεν ταράχτηκε καθόλου. Η εμφάνιση ασυνήθιστων ιπτάμενων μηχανών ήταν από πολύ παλιά κοινό μυστικό για τους Ινουίτ της περιοχής. Τώρα πια, θα ήταν και για τους Ευρωπαίους κατοίκους της…

Οαγουροξυπνημένος δεκαεννιάχρονος Κας, εκπαιδευόμενος βοηθός και επίδοξος χρυσοθήρας στις μικρές εγκαταστάσεις της εταιρείας «Thule Mining», στη μικρή πόλη Κάνακ της βορειοδυτικής Γροιλανδίας, γύριζε επανειλημμένως και βαριεστημένα μία ξύλινη σβούρα πάνω στο γραφείο του μέντορά του, Μπράιαν Τεόντορσεν, ενώ το άλλο χέρι του είχε σταθεί πάνω σε μια σελίδα ενός ανοιχτού βιβλίου που μονοπωλούσε τον ελεύθερο χρόνο του τις τελευταίες μέρες. Δίπλα του, ο φιλήσυχος και ηλικιωμένος μηχανικός της εταιρείας, Φίλιπ, ήταν ξαπλωμένος με περισσή ραστώνη στον κουρελιασμένο δερμάτινο καναπέ, κρατώντας ένα φλιτζάνι τσάι με μπράντι και αναπολούσε με κλειστά μάτια τις ωραίες στιγμές της ζωής του. Το αξύριστο και απεριποίητο πρόσωπό του μαρτυρούσε ότι ο καλλωπισμός δεν τον ενδιέφερε πλέον σ’αυτήν την απόμερη γωνιά του πλανήτη…

- Είναι ωραίο το βιβλίο που διαβάζεις; ρώτησε ξαφνικά τον Κας ο Φίλιπ, συνεχίζοντας να έχει τα μάτια του κλειστά.

Πώς είπαμε ότι λέγεται;

- Aurum Polare… απάντησε αργά και με στόμφο ο νέος.

Καλό είναι… συνέχισε τα λόγια του με περισσότερη ζωντάνια, μιας και ο Φίλιπ τον έβγαλε από τον λήθαργο της σκέψης του.

Ξέρεις τί σημαίνει ο τίτλος του, έτσι;

- …Aurum! Μα φυσικά, έχει κάποια σχέση με τον χρυσό. Εεε… θα ήταν ανόητο από μέρους μου να μην αναγνωρίζω τη λατινική ονομασία του χρυσού!

- Πράγματι… Σημαίνει ο πολικός χρυσός! Φίλιπ, πρέπει να διαβάσεις τη σελίδα που μιλά για το μεγάλο κοίτασμα χρυσού που βρίσκεται κάτω από τον Βόρειο Πόλο...

- Α, μάλιστα… Από κει έχεις επηρεαστεί και βλέπεις στον ύπνο σου για τον «χρυσό», έτσι…;

- Όχι, όχι…! Το θέμα είναι ότι βλέπω αυτό το όνειρο πριν καν αρχίσω να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο…

Αυτό το βιβλίο ήρθε απλά να επιβεβαιώσει το όνειρό μου!

Το έχει γράψει ένας δημοσιογράφος που ισχυρίζεται ότι ήρθε σε επαφή με τον Αμερικανό ναύαρχο Ρίτσαρντ Μπερντ, λίγο πριν τον θάνατό του. Φαίνεται ότι ο ναύαρχος του εξασφάλισε μια αποκλειστική συνέντευξη λίγο πριν φύγει από αυτή τη ζωή…

- Ποιον Μπερντ; Αυτόν που πέταξε πάνω από τον Βόρειο Πόλο το 1926;

- Ναι! Αλλά αυτό που δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό είναι ότι επανήλθε στην περιοχή του Βορείου Πόλου, σε μια «ανεπίσημη» εξερεύνηση της περιοχής. Και μετά, το 1946, ηγήθηκε μιας μεγάλης αποστολής εξερεύνησης της Ανταρκτικής.

Φυσικά, ο δημοσιογράφος δεν μπορούσε να εκδώσει τα στοιχεία που απέκτησε, παρά μόνο δηλώνοντας το βιβλίο του ως «μυθιστόρημα φαντασίας»… Να, άκου τί λέει εδώ… Είναι εκπληκτικό!:

Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει ότι στον Βορρά υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα χρυσού, τα οποία σύμφωνα με τον μύθο, προσπαθούν να κλέψουν οι μονόφθαλμοι Αριμασποί. Ο χρυσός προστατεύεται από τη φυλή των Γρυπών. Οι Γρύπες σε δύναμη μοιάζουν με λιοντάρια, αλλά διαθέτουν και φτερά. Πετούν σε σύντομες πτήσεις και μάχονται γενναία στον αέρα…

Και συνεχίζει, Φίλιπ… Άκουσέ με… Οι αρχαίοι φαίνεται ότι πίστευαν πως η βορειότερη περιοχή του κόσμου ήταν η πατρίδα των Υπερβορείων και κάποιου Βορέα:

…Οι Υπερβόρειοι είναι οι μακροβιότεροι άνθρωποι και ζουν χίλια χρόνια, σε μια χώρα όπου ο ήλιος δεν δύει…

- Χίλια χρόνια…; Τί μου λες…; Φυσικά δεν πιστεύεις σ’αυτά τα παραμύθια! Έτσι, Κας;

- Μάλλον όχι… Δεν ξέρω… Όμως οι μύθοι είναι η ταυτότητα των λαών… Έτσι δεν λένε; είπε ο μικρός με αξιοσημείωτη δόση σοφίας για τη μικρή του ηλικία, βάζοντας σε σκέψη τον ηλικιωμένο Φίλιπ, που είχε μόλις ειρωνευτεί τον Κας…

- …Μα τον Θεό, έχεις δίκιο αγόρι μου! είπε με μεταμέλεια των λόγων του και ανασηκώθηκε, ανοίγοντας τα μάτια.

Τί χαζός που είμαι…! Μάλλον γέρασα… Φαντάζομαι πόσο πεζή θα ήταν η ζωή μας, χωρίς αυτές τις ιστορίες! Θα ζούσαμε χωρίς να ονειρευόμαστε… Υποκλίνομαι στη σοφία σου, Κας…

Απ’το διπλανό δωμάτιο, ακούγονταν σε χαμηλή ένταση τα λόγια μιας τηλεόρασης που ξεχασμένη έπαιζε το ενημερωτικό πρόγραμμά της. Τις τελευταίες μέρες, έκτακτες ειδήσεις για άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα και για περιστατικά αποκόλλησης μεγάλων όγκων πάγου από τους πόλους είχαν ανησυχήσει τους ανθρώπους ανά τον κόσμο…:

«Εξηγήστε μας παρακαλώ… Η πιθανότητα φυσικής καταστροφής του πλανήτη στηρίζεται σε βάσιμες επιστημονικές ενδείξεις ή είναι αποτέλεσμα ακατάσχετης καταστροφολογίας;» ρώτησε η σοβαρή και μπάσα φωνή ενός παρουσιαστή.

«Κοιτάξτε, υπάρχει ένας γενικός κανόνας…: Περίπου κάθε δέκα χιλιάδες χρόνια, η Γη διέρχεται πράγματι από μια εποχή παγετώνων ή υδάτινης πλημμύρας ή έντονου σεισμού, δηλαδή γενικώς κάποιας φυσικής καταστροφής κατακλυσμιαίων διαστάσεων…» απάντησε η γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή του καλεσμένου επιστήμονα.

«…Φανταστείτε την Γη σαν έναν μεγάλο μαγνήτη, με τον βόρειο και νότιο μαγνητικό πόλο πολύ κοντά στους αντίστοιχους γεωγραφικούς πόλους. Ο μαγνήτης αυτός ταξιδεύει μέσα στο διάστημα, αλληλεπιδρώντας ηλεκτρομαγνητικά και βαρυτικά με τον Ήλιο, τη Σελήνη, τους άλλους πλανήτες και τους άλλους γαλαξίες. Κατά τη διάρκεια της τροχιάς που εκτελεί γύρω από τον ήλιο, ο άξονας περιστροφής της Γης δεν μένει σταθερός. Γίνεται δηλαδή όπως λέμε, μετάπτωση του άξονα ή των ισημεριών. Η μετάπτωση αυτή διαγράφει έναν κύκλο που ολοκληρώνεται περίπου κάθε 26 χιλιάδες χρόνια και έχει ονομαστεί …Μέγας Ενιαυτός. Είναι ο τέλειος χρονικός αριθμός… Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι του πλανήτη, υπάρχουν εσωτερικές αλλαγές στη στάθμη του νερού και τη θέση του στερεού φλοιού του. Απ’την άλλη, υπάρχουν και διάφορα τυχαία φαινόμενα, όπως η διέλευση ενός κομήτη, που μπορούν να επηρεάσουν την τύχη του πλανήτη μας…»

«Εμείς με τον τρόπο ζωής μας, μπορούμε να επηρεάσουμε την τύχη του πλανήτη;» συνέχισε να ρωτά ο παρουσιαστής.

«Πιστεύω ότι μπορούμε να επιταχύνουμε κάποιες διαδικασίες, αλλά γενικώς επηρεάζουμε μόνο το μικροπεριβάλλον όπου ζούμε… Υπάρχει βέβαια και η θεωρία της τρύπας του όζοντος, των θερμών αερίων που εκπέμπουμε ή και των όπλων παγκόσμιας κλίμακας, αλλά ως επιστήμονας δεν μπορώ να απαντήσω με