Κρύσταλλοι ΙI: 2η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού (Ουρανομαχία)

ΙΔΙΟΥ

Συνοπτική εικόνα 2ης Τιτανομαχίας:

Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού

Οι σειρά «Κρύσταλλοι» -όπως ίσως γνωρίζετε- ευελπιστούμε ότι θα ολοκληρωθεί σε μια δεκαλογία η οποία θα ξεκινάει από τη δημιουργία του Σύμπαντος, θα διαπερνά ολόκληρο τον πανανθρώπινο πολιτισμό, θα φθάνει στο παρόν και θα συνεχίζει στο μέλλον, παρακολουθώντας περιληπτικά την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Στο πρώτο βιβλίο είδαμε ότι η ιστορία μας ξεκίνησε από μια ελληνική επαρχιακή πόλη στην οποία ανακαλύφθηκε ένα αντικείμενο με περίεργες ιδιότητες και ικανότητες. Μελετήθηκε επισταμένα από την ελληνική και διεθνή επιστημονική κοινότητα που προέβη σε πειραματισμούς των δυνατοτήτων του. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Στο τελικό πείραμα της Ακρόπολης, ξεκίνησε ένα ταξίδι το οποίο άρχισε από τη Μεγάλη Έκρηξη και συνέχισε έως τη δημιουργία των γαλαξιών, τη δημιουργία και το θάνατο των άστρων πρώτης γενιάς.

Το δεύτερο βιβλίο είναι η «2η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού (Ουρανομαχία)» αναφέρεται στη δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος, στη δημιουργία και τη δομή της Γης, στην εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη και στην εξελικτική της πορεία. Ολόκληρη αυτή η περίοδος, που κατ’ ουσία ξεκινάει πριν πέντε δισεκατομμύρια χρόνια περίπου, επενδύεται από μυθολογικούς αγώνες, αντιμαχίες και μονομαχίες υπό μορφή τιτανομαχιών, προσαρμόζοντας την πραγματικότητα με μυθολογικές μορφές ως φυσικές δυνάμεις, που γι’ αυτό και ονομάζονται «Υπερφυσικές». Έτσι, στην 2η Τιτανομαχία παρακολουθούμε το δράμα της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη, από την εμφάνισή της έως περίπου πριν 50 εκατομμύρια χρόνια.

Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν κυριαρχούν οι Τιτάνες με αρχηγό τον Κρόνο. Οι ανακατατάξεις της Γης, της φύσης και της ζωής, οι εξαφανίσεις μορφών ζωής και η εμφάνιση νέων και οι εν γένει καταστροφές που έχει υποστεί κατά καιρούς η Γη, παρουσιάζονται υπό μορφή επικών μονομαχιών και αγώνων. Η 2η Τιτανομαχία φθάνει έως και πριν πενήντα εκατομμύρια χρόνια με την τελική επικράτηση του Κρόνου (Υπερφυσικές Δυνάμεις) έναντι του πατέρα του Ουρανού (Υπερκόσμιες Δυνάμεις) και τη διολίσθησή του στην αλαζονεία της εξουσίας (5η μαζική καταστροφή, εξαφάνιση Δεινοσαύρων) η οποία θα προκαλέσει την 3η Τιτανομαχία, την οποία θα παρακολουθήσουμε στο επόμενο βιβλίο, με τον Κρόνο (Υπερφυσικές Δυνάμεις) τώρα να συγκρούεται με τον γιο Δία (Φυσικές Δυνάμεις).

Συνεχίζοντας αυτό το μαγικό ταξίδι, μέσα από μύθο, αλληγορίες αλλά και αληθινά γεγονότα και πραγματικές επιστημονικές γνώσεις, στα επόμενα βιβλία ο αναγνώστης θα παρακολουθεί όλον τον πανανθρώπινο πολιτισμό, από τη δημιουργία του Σύμπαντος έως και σήμερα.

ΣΗΜ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα, περιγραφές, εικόνες κτλ με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, ουδεμία σχέση έχει με τα αναφερόμενα στο παρόν βιβλίο. Ονόματα επιστημόνων του βιβλίου, που μοιάζουν με ονόματα πραγματικών επιστημόνων δεν συνδέονται επ’ ουδενί με αληθινά γεγονότα ή πρόσωπα που μυθοπλαστικά περιγράφονται στο βιβλίο αυτό. Οποιαδήποτε ομοιότητα θεωρείται τελείως συμπωματική.

Η χρήση των ονομάτων του Carl Sagan, του Nelson Mandela και του Δημήτρη Λιαντίνη αναφέρονται σε φανταστικά γεγονότα και μνημονεύονται απλώς και μόνο για να αποδώσω τιμή και να δείξω την αγάπη και τον σεβασμό μου στα πρόσωπα αυτά.

Προσοχή! Όλα τα πρόσωπα χρησιμοποιούνται σε φανταστικά γεγονότα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Τα παρακάτω κεφάλαια είναι αρκετά επιστημονικοποιημένα.

1. Η ΑΣΤΡΙΚΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

Κεφάλαια 1.1 έως 1.7

2. ΓΕΝΕΣΙΣ (Η ζωή στη Γη)

Κεφάλαια 2.1 έως 2.4

Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τις επιστημονικές γνώσεις που εμπεριέχονται στο βιβλίο, τα κεφάλαια αυτά μπορεί να τα παραβλέψει. Όμως, καλό είναι να κάνει μια προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο! Αν μη τι άλλο, κάτι θα κερδίσει εμπλουτίζοντας έτι περισσότερο τις γνώσεις του.

2η Τιτανομαχία:

Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού (Ουρανομαχία)

Η ΑΣΤΡΙΚΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

(Ήλιος-Γη-Πλανήτες)

Εισαγωγή

Το καλοκαίρι του 1979 στη Δράμα, μέσα στη δροσερή όαση των «Νερών της Αγίας Βαρβάρας», ένα ερωτευμένο ζευγάρι βαδίζει αργά στον απογευματινό του περίπατο συζητώντας χαμηλόφωνα. Μέσα στα νερά, στον πυθμένα ενός μικρού τεχνητού καταρράκτη, ανακαλύπτει ένα παράξενο αντικείμενο με άπειρες δυνατότητες, όπως θα αποδειχθεί· τον Λευκό Κρύσταλλο. Όταν έρχονται σε επαφή μαζί του, νοιώθουν ή ‘βιώνουν’ ένα παράξενο ‘ταξίδι’, κάτι σαν ενόραση. Ενημερώνουν έναν καθηγητή τους από την Β΄βάθμια εκπαίδευση για τον οποίο έτρεφαν ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό, τον Δρα Μεσσή, ο οποίος με τη σειρά του τους φέρνει σε επαφή με έναν νεαρό εξαίρετο φυσικό επιστήμονα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τον δραμινό Βασίλη Ξάνθο.

Ο Δρ Ξάνθος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και θεώρησε ότι έπρεπε να τύχει περισσότερης μελέτης το εν λόγω αντικείμενο. Έτσι κάλεσε τον Δρα Νάνο από την Αθήνα, έναν μεγάλο φυσικό επιστήμονα διεθνούς εμβέλειας, ώστε να μελετήσουν από κοινού τον κρύσταλλο. Η μελέτη η οποία έγινε στη Δράμα από μια μικρή επιστημονική ομάδα μέσα σε πλήρη μυστικότητα, αναδεικνύει αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα, τα οποία ακόμα δεν είναι αποδεικτικά στοιχεία βεβαίως, όμως έχουν πείσει τους επιστήμονες για την ανάγκη περαιτέρω μελέτης. Έτσι αποφασίζεται να μεταφερθεί ο κρύσταλλος στην Αθήνα. Όταν έχουν τα πρώτα σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία, αποφασίζουν να ενημερώσουν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Από τους πρώτους που δείχνουν ενδιαφέρον είναι ο Carl Sagan και ακολουθούν ο Stephen Hawke, Paul Erntes, ο Gregor Perlman και άλλοι πολλοί. Ακόμα όμως ο Λευκός Κρύσταλλος αντιμετωπίζεται με δυσπιστία.

Εφόσον έγιναν πολλές προσπάθειες και μελέτες αλλά και αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, τελικά από την επιστημονική ομάδα προετοιμάζεται ένα προγραμματισμένο κοσμικό ταξίδι, από την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος μέχρι σήμερα, το οποίο αποφασίστηκε να γίνει τον Ιούνιο του 1999 με την κωδική ονομασία «Πείραμα της Ακρόπολης 2». Στο «Πείραμα της Ακρόπολης 1», πάρα το ότι είχαν αισιόδοξα αποτελέσματα, δεν είχαν πετύχει τα αναμενόμενα. Στο «Πείραμα της Ακρόπολης 2» ήλπιζαν και πέτυχαν θαυμαστά αποτελέσματα. Στην 1η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου παρακολουθήσαμε το κοσμικό ταξίδι, από την αρχή του χρόνου έως τη δημιουργία των αστρικών συστημάτων νέας γενιάς. Ένα τέτοιο είναι και το ηλιακό μας σύστημα.

Στο δεύτερο μέρος της σειράς «Κρύσταλλοι», εκτυλίσσεται η 2η Τιτανομαχία, κατά τη διάρκεια της οποίας θα ολοκληρωθεί η δημιουργία του δικού μας ηλιακού συστήματος και της ζωής επάνω στη Γη και κατόπιν θα συνεχίσει στις αντιπαραθέσεις των αντιμαχόμενων δυνάμεων, που θα καταλήξει στην οριστική επικράτηση των Τιτάνων έναντι του Σκοτεινού Ουρανού. Το δεύτερο μέρος λοιπόν περιλαμβάνει την αντιμαχία μεταξύ των Υπερκόσμιων και των Υπερφυσικών Δυνάμεων, με πεδίο μαχών την επιφάνεια της Γης και τις καταστροφές που συνέβησαν επί εκατομμύρια χρόνια, κυρίως όμως από περίπου πριν 600 εκατομμύρια χρόνια έως περίπου πριν πενήντα εκατομμύρια χρόνια.

Θυμίζουμε ότι την ιστορία την αφηγούνται οι δύο νέοι, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, που συμμετείχαν στο 2ο πείραμα της Ακρόπολης, αλλά ορισμένες φορές παρεμβαίνουν και οι επιστήμονες. Μέχρι τώρα, όλα κυλούσαν ήσυχα και με απόλυτη ηρεμία και τάξη. Οι ακροατές μαγεμένοι και συνεπαρμένοι παρακολουθούσαν την αφήγηση, ζώντας την κάθε στιγμή του κοσμικού ταξιδιού, απολαμβάνοντας την κάθε αναπαριστώμενη εικόνα και απομυζώντας την κάθε αφηγούμενη λέξη. Οι αφηγητές ήπιαν λίγο νερό, ορισμένοι παρήγγειλαν από ένα καφέ ενώ η Ευρυδίκη ζήτησε ένα χυμό. Για λίγα λεπτά σιώπησαν.

Εν τω μεταξύ, ορισμένως, οι παρατηρητές επιστήμονες αδημονούσαν και με αγωνιώδη προσμονή ζωγραφισμένη στα μάτια τους προσδοκούσαν τη συνέχεια, αλλά έδειχναν υπομονετική κατανόηση. Πέντε έξι από αυτούς ήταν στον χώρο αφήγησης. Υπέβαλαν κάποιες γρήγορες ερωτήσεις στον κο Θεοδόση, ένας από τους συμμετέχοντες σε όλες τις προσπάθειες εξ αρχής. Οι υπόλοιποι ήταν σε άλλον χώρο, όπου υπήρχαν οθόνες για να βλέπουν και να ακούνε τους αφηγητές. Ταυτόχρονα υπήρχε και μια μεγάλη τζαμαρία σαν διαχωριστικό, από το οποίο έβλεπαν άμεσα τους αφηγητές. Όλοι ήταν κατενθουσιασμένοι σε κλίμα επιστημονικής εγρήγορσης και υπερβατικής μεταρσίωσης. Μέχρι τώρα αρκετά απ’ ό,τι είχε ανακαλύψει η επιστήμη φαίνεται να επαληθεύονταν με το κοσμικό ταξίδι, ενώ σε άλλα βρίσκονταν μεν προς τον σωστό προσανατολισμό οι επιστημονικές αναζητήσεις του ανθρώπου αλλά ξέφευγαν λίγο της πραγματικότητας. Ακόμα, παρά το ότι γινόταν συστηματική καταγραφή όλων των περιγράφων, τελικά λίγα θα προσέφεραν, μια και ο Ορφέας και η Ευρυδίκη μετέφεραν σχεδόν μαγικά και καθολικά και με απόλυτη πληρότητα όλα τα γεγονότα του κοσμικού ταξιδιού. Οι επιστήμονες παρατηρητές που δεν συμμετείχαν στο ‘ταξίδι’ αυτό σχεδόν ‘έβλεπαν’ τις εικόνες.

Η όλη διαδικασία της αφηγηματικής περιήγησης στο κοσμικό ταξίδι θυμίζουμε ότι καταγραφόταν από εικονοληπτικά και ηχοληπτικά μηχανήματα, με υπεύθυνο της τεχνικής ομάδας τον κο Ηλιόπουλο. Τέλος πάντων, και προς περισσή ικανοποίηση των ακροατών, οι αφηγητές ξεκίνησαν πάλι την αφήγησή τους. Ξεκίνησε πρώτη η Ευρυδίκη από το σημείο που είχαν σταματήσει. Από τη στιγμή δηλαδή που ανέφεραν τη δημιουργία των γαλαξιών 2ης γενιάς και των ηλιακών συστημάτων. Έτσι, ξεκίνησαν την αφήγηση ακριβώς από το σημείο της δημιουργίας του δικού μας γαλαξία και τη δημιουργία του δικού μας πλανητικού συστήματος.

Ο γαλαξίας μας

Μέσα στον χώρο με τα μηχανήματα καταγραφής των γεγονότων, ο υπεύθυνος της τεχνικής υποστήριξης κος Ηλιόπουλος καταϊδρωμένος τρέχει δεξιά και αριστερά, παρατηρώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν επιδέχεται το παραμικρό λάθος. Η τεχνική ομάδα υποστήριξης, την οποία επέλεξε ο ίδιος, εργάζεται πυρετωδώς. Τα κυριότερα μέλη της ομάδας του, αυτά που είχαν εξ αρχής την ευθύνη εγκατάστασης όλων των συσκευών καταγραφής των γεγονότων, δηλαδή η κα Φωτιάδου, η κα Γιαγκιόζη, ο κος Θεοδωρίδης, ο κος Σαμαράς και άλλοι, ήδη έχουν προταθεί από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, τιμής ένεκεν, να δοθούν τα ονόματά τους σε μια ομάδα αστεροειδών στην περιοχή της Ζώνης Kuiper. Όταν όλα ήταν έτοιμα ο κος Ηλιόπουλος ενημερώνει την επιστημονική επιτροπή ώστε να ξεκινήσει η περιγραφή των γεγονότων του κοσμικού ταξιδιού. Απόλυτη ησυχία και προσμονή επικρατεί πάλι μέσα στην αίθουσα, σχεδόν μυσταγωγία, ενώ ακούγεται μόνο η γλυκιά καθαρή κρυστάλλινη φωνή της Ευρυδίκης.

«Ξεκινώντας την περιγραφή του κοσμικού ταξιδιού μας να διευκρινίσουμε πρώτα απ’ όλα ότι το ταξίδι αυτό πραγματοποιείται εν τάχει και περιγράφεται συμπυκνωμένο, οπότε χάνουμε πολύτιμες πληροφορίες. Αν μεν πρόκειται για το μεγάκοσμο, δηλαδή για γαλαξίες και ηλιακά συστήματα, οι χαμένες πληροφορίες είναι ελάχιστες και το πιθανότερο είναι να προσεγγίζουμε την αλήθεια κατά πολύ. Αν όμως πρόκειται για το μικρόκοσμο, για παράδειγμα για τη δημιουργία της ζωής ή αν πρόκειται για θέματα που άπτονται της κβαντικής φυσικής, το πιθανότερο είναι να προσεγγίζουμε την αλήθεια με μεγάλο ποσοστό λάθους. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη στα περιγραφόμενα την πιθανότητα διαλανθάνουσας αντίληψης των πραγμάτων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και επ’ ουδενί δεν πρέπει να μας διαφεύγει.

Παρατηρούσαμε λοιπόν τις τιτάνιες δυνάμεις στην προσπάθειά τους της δημιουργίας του σύμπαντος και των γαλαξιών. Την τελική ευθύνη της κατασκευής κάθε γαλαξία, την είχε αναλάβει η τιτάνιος δύναμη Ωκεανός, ο ισχυρότερος των Τιτάνων, συνεπικουρούμενος από τον Κρόνο, τον Υπερίωνα και τον Ιαπετό, ενώ οι υπόλοιπες Τιτάνες επικουρικά συνέβαλλαν στο όλο έργο. Αυτές ήταν οι τέσσερις αρχηγικές τιτάνιες δυνάμεις, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο αντιστοιχούσαν στις τέσσερις διαστάσεις του τετραδιάστατου χωροχρονικού συνεχούς. Το πλάτος αντιστοιχούσε στον Ωκεανό, το μήκος στον Υπερίωνα και το ύψος στον Ιαπετό, ενώ ο χρόνος αντιστοιχούσε στον Κρόνο.

Αφού λοιπόν το ‘κτίσιμο’ του Σύμπαντος καθοριζόταν από τους τέσσερις Τιτάνες, αυτό σήμαινε ότι καθώς ‘κτιζόταν’ η αισθητή ύλη, το συμπάν εμφανιζόταν σαν ολόγραμμα τετραδιάστατου χωροχρόνου, όπως δηλαδή εξετάζεται σήμερα από την επιστήμη. Ούτως η ‘προβαλλόμενη’ αισθητή ύλη εναρμονιζόταν σε γαλαξίες και αστρικά συστήματα. Ενίοτε βεβαίως συνέβαιναν ατυχήματα, συγκρούσεις και συγχωνεύσεις μεταξύ των γαλαξιών, αλλά και πρόωρες εκρήξεις supernova από γίγαντες άστρα. Όλες αυτές οι διεργασίες συναποτελούσαν το κοσμολογικό εργαστήρι της δημιουργίας των γαλαξιών και των αστρικών συστημάτων 2ης γενιάς, συμβάλλοντας τοιουτοτρόπως στη μελλοντική εμφάνιση και εξέλιξη της ζωής.

Ο Ωκεανός με τη βοήθεια της αδελφής του Τηθύος μετρούσε και καθόριζε τις διακριτές θέσεις των γαλαξιών. Ο Κρόνος με τη βοήθεια της αδελφής του Ρέας φρόντιζε για τον αριθμό και τις θέσεις των ηλιακών συστημάτων εντός του γαλαξία, καθορίζοντας έτσι τη διάσταση του χρόνου. Ο Ιαπετός με τη βοήθεια της αδελφής του Μνημοσύνης φρόντιζε για τη μορφή των ηλιακών συστημάτων, τον αριθμό και τις θέσεις των πλανητών εντός αυτού. Και τέλος ο Υπερίωνας με τη βοήθεια της αδελφής του Θείας ή Ευρυφάεσσας έδιδε την πρώτη πυροδότηση στο άστρο κάθε ηλιακού συστήματος το οποίο βρισκόταν στο κέντρο του, αφού βεβαίως πρώτα έλεγχε με προσοχή το υλικό του και ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Όλες αυτές οι τιτάνιες δυνάμεις του Σύμπαντος λειτουργούσαν και εργάζονταν με αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, υπό τη συνεχή κοινή ενδοσυνειδησιακή αυτογνωσία που εκπορευόταν από την Ενοποιό ή Ενοποιημένη Δύναμη ή Ουρανό. Τα κοινά θεμέλια του Σύμπαντος πάνω στα οποία κτίζονταν οι γαλαξίες, ήδη ήταν έτοιμα από την αρχή της δημιουργίας του· ήταν οι τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις.

Καθώς όλοι βιώναμε αυτή τη διεργασία της δημιουργίας των γαλαξιών, νοιώθαμε τη μυρωδιά του ιδρώτα των τιτάνιων δυνάμεων σε αυτήν την υπερπροσπάθεια σύναξης της ύλης σε γαλαξίες και κατόπιν σε ηλιακά συστήματα. Η βιωματική μας ενσυνείδητη ή μεταφυσική αντιληπτικότητα, ό,τι κι αν ήταν αυτή, επικεντρωνόταν τώρα στη δημιουργία ενός σπειροειδή γαλαξία στον οποίο οι τιτάνιες δυνάμεις του Σύμπαντος αποφάσισαν να θέσουν τις βάσεις της ενσάρκωσής τους. Σε αυτόν τον γαλαξία άρχισε -θα λέγαμε- η μυστική υποσυνείδητη ενδοσυνειδησιακή προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης των τιτάνιων δυνάμεων από τον πατέρα τους Ουρανό, η οποία θα εκδηλωθεί λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός ξεχωριστού ηλιακού συστήματος με οκτώ πλανήτες, πέντε πλανητοειδή και πολλούς αστεροειδείς. Κατά τη διάρκεια αυτού του πλανητικού συστήματος οι Τιτάνες θα θέσουν τις τελικές βάσεις για τη συνωμοσία και την οριστική εξέγερσή τους. Ο ισχυρότερος εξ αυτών, ο Ωκεανός, δεν ήθελε την ανατροπή του Ουρανού, αλλά τη διεκδίκηση περισσότερης ελευθερίας, ανεξαρτησίας κινήσεων και αύξηση των αρμοδιοτήτων τους. Ο κυριότερος όμως στόχος τους ήταν η μείωση ισχύος της Αρχής της Αιτιότητας, η οποία δημιουργούσε ένα δυσκίνητο και ανελεύθερο σύμπαν, και η ενίσχυση της Αρχής της Τυχαιότητας που θα επιτρέψει τη δυνατότητα δημιουργίας της ζωής στους ωκεανούς της μελλοντικής Γης. Ο μετριοπαθής Ωκεανός ήθελε τη μερική ανατροπή του πατέρα του Ουρανού, σε αντίθεση με τις άλλες τρεις ηγετικές τιτάνιες δυνάμεις οι οποίες ήθελαν την οριστική του ανατροπή του και την ανάληψη της εξουσίας από τους ίδιους.

Καθώς παρακολουθούσαμε τις τιτάνιες δυνάμεις στη δημιουργία των γαλαξιών 2ης γενιάς, ξαφνικά νοιώσαμε ένα παράξενο σκίρτημα, μια και συναισθανθήκαμε την κατασκευή του δικού μας γαλαξία, περίπου πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Σε αυτόν τον ιδιαίτερο σπειροειδή γαλαξία οι τιτάνιες δυνάμεις θα δημιουργούσαν ένα πλανητικό σύστημα στο οποίο θα εγκαθίδρυαν τη βασιλεία τους. Η διάμετρος αυτού του γαλαξία ήταν περίπου 80 με 100 χιλιάδες Έτη Φωτός¹, με περίμετρο περίπου 250 με 300 χιλιάδες Έτη Φωτός και με πάχος πάνω από χίλια Έτη Φωτός και συνίστατο από 200 με 400 δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα. Από τις μέχρι τώρα παρατηρήσεις μας, από το ένα άκρο του φακοειδούς πυρήνα του γαλαξία ένας βραχίονας διαχωρίζεται σε δύο με τις ονομασίες Βραχίονας Γνώμονος και Βραχίονας Κύκνου, ενώ από το άλλο άκρο του πυρήνα του αρχίζει το έτερο ζευγάρι και είναι ο Βραχίονας Τρόπιδος και ο Βραχίονας Τοξότης. Εδώ βρίσκεται το σπίτι του ανθρώπου, η Γη μας.

Ο γαλαξίας² μας είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους και πάμπολλους σπειροειδείς γαλαξίες του Σύμπαντος, με δύο αρχικές σπείρες που στη συνέχεια διακλαδίζονται σε τέσσερις και καταλήγουν τελικά σε δώδεκα σπείρες με δεξιόστροφη φορά κίνησης όπως δείχνουν οι σπείρες του. Είναι η φωτεινή ζώνη με ασαφή όρια που παρατηρούμε ψηλά στον καθαρό ουρανό. Ο γαλαξίας μας αποτελεί ένα γιγάντιο συγκρότημα δισεκατομμυρίων αστρικών συστημάτων, νεφελωμάτων και μεσοαστρικής ύλης καθώς επίσης και σκοτεινής ύλης και ενέργειας, όπως συμβαίνει σε όλους τους γαλαξίες. Η απόσταση του πλανητικού μας συστήματος από το κέντρο του Γαλαξία υπολογίζεται σε 27 με 28 χιλιάδες Έτη Φωτός περίπου, ή αλλιώς, περίπου στα τρία τέταρτα της ακτίνας του γαλαξία μας από το γαλαξιακό κέντρο.

Όταν είχε ολοκληρωθεί αυτός ο σπειροειδής γαλαξίας, και είχε αρχίσει η δημιουργία αυτού του ξεχωριστού ηλιακού συστήματος, οι τιτάνιες δυνάμεις άρχισαν τις διαβουλεύσεις μεταξύ τους, καλλιεργώντας στην πράξη τα συνωμοτικά σχέδια της εξέγερσής τους κατά του Ουρανού, δηλαδή κατά της Ενοποιημένης Δύναμης. Όμως η ουσιαστική σύγκρουση θα αργήσει ακόμα.

Αρχικά, όσο ακόμα ήταν υπό την ηγεσία του Ωκεανού, οι επαναστάτες το μόνο που ήθελαν ήταν περισσότερη ελευθερία και αύξηση των αρμοδιοτήτων τους για δυνατότητα ελεύθερων επιλογών, κάτι που το απαγόρευε η Αρχή της Αιτιότητας. Σε αυτό, κατόπιν εισήγησης της μητέρας-Γης, της Γαίας, συμπεριέλαβαν στις απαιτήσεις τους και την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων αδελφών τους. Με αυτό τον στόχο ξεκίνησαν και αυτό προσπαθούσαν να πετύχουν πρωταρχικά. Έτσι ετοίμαζαν με περίσσια προσοχή και ιδιαιτερότητα αυτό το μικρό κομμάτι του Σύμπαντος, για να δημιουργήσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο. Και το ήθελαν όμορφο και προστατευμένο. Γι’ αυτό προσπάθησαν να αποστασιοποιηθούν και να απομονωθούν από την ενιαία αυτογνωσία της συμπαντικής συνείδησης που εκπορευόταν από την Ενοποιημένη Δύναμη. Τούτο προσπάθησαν να το πετύχουν με τη χρήση της σκοτεινής ύλης, με τη χρήση της σκοτεινής ενέργειας και με τη δημιουργία ενός μικρότερου ειδώλου γαλαξία εμπρός από τον συγκεκριμένο γαλαξία, ώστε να υποκρύπτονται από το βλέμμα της Ενοποιημένης Δύναμης.

Παράλληλα όμως, υπήρξε και μια άλλη ξεχωριστή συνομωσία εντός της ίδιας της συνωμοτούσας ομάδας υπό τον Κρόνο, τον Ιαπετό και τον Υπερίωνα, που διεκδικούσαν τον δικό τους ζωτικό χώρο, καθώς ζηλοφθονούσαν για την ισχύ του Ωκεανού. Έτσι, τη στιγμή της δημιουργίας του τρίτου πλανήτη σε αυτό το ξεχωριστό ηλιακό σύστημα, άρχισαν να σχεδιάζουν τον τρόπο που θα θέσουν σε εφαρμογή τα δικά τους σχέδια. Και ενώ τα αρχικά σχέδια ήταν να δημιουργήσουν δώδεκα πλανήτες σε αυτό το πλανητικό σύστημα και να κατοικήσουν στον τέταρτο, όταν βρίσκονταν στα μέσα της δημιουργίας του όγδοου πλανήτη, αποφάσισαν να δράσουν, οπότε και σταμάτησαν τη δημιουργία των επόμενων τριών πλανητών που τους άφησαν ημιτελείς και τελικά δημιουργήθηκαν από το υλικό τους οι πέντε γνωστοί πλανήτες νάνοι σε μορφή πλανητοειδών. Επειδή διαφοροποίησαν τα σχέδια τους και με τα νέα δεδομένα, πλέον ο τρίτος πλανήτης φαινόταν ο ιδανικότερος. Έδωσαν λοιπόν μεγάλη βαρύτητα σε αυτόν τον ξεχωριστό πλανήτη που αργότερα θα πάρει την ονομασία «Γη», προς τιμήν της Γαίας, της μητέρας των Τιτάνων η οποία βοηθούσε τα παιδιά της να αποκτήσουν τον δικό τους ζωτικό χώρο».³

Το Πλανητικό μας σύστημα

Η Ευρυδίκη λαχανιασμένη σχεδόν από την υπερπροσπάθεια και τη θέρμη να ολοκληρώσει την περιγραφή της σταματάει. Παίρνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και το ρουφάει άπληστα. Ο Ορφέας είχε ήδη προσέξει την κούραση της Ευρυδίκης και είχε φροντίσει να της προσφέρει το νερό. Ενώ πίνει το νερό της, κάνει νόημα στον Ορφέα να συνεχίσει την περιγραφή του κοσμικού ταξιδιού. Έτσι, συνεχίζει την περιγραφή ο ξεκούραστος Ορφέας, ενώ οι επιστήμονες αδημονούν και κρατούν την ανάσα τους, μη τυχόν τα παιδιά το μετανιώσουν και σταματήσουν την περιγραφή. Συνεχίζει λοιπόν ο Ορφέας την περιγραφή, προς γενική τέρψη και ικανοποίηση όλων των παρευρισκομένων.

«Μέσα στο Σύμπαν περίπου πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια είχε δημιουργηθεί ένας ιδιαίτερος σπειροειδής γαλαξίας μεταξύ πολλών δισεκατομμυρίων γαλαξιών. Σε μια γωνία αυτού του γαλαξία, στα άκρα μιας σπείρας του άρχισε να συμπυκνώνεται αστρικό υλικό από υδρογόνο και υλικό πεθαμένων πρωτοάστρων. Οι τιτάνιες δυνάμεις του Σύμπαντος με αγαστή συνεργασία και υπό μορφή ακόμα ενέργειας και αεριώδους ύλης συσσώρευαν αστρικό υλικό σε ένα συγκεκριμένο διακριτό σημείο, με την καθοδήγηση της Τριανδρίας του Ωκεανού, του Κρόνου, του Υπερίωνα και πάντοτε με τη σύμπραξη του Ιαπετού. Έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα για το συγκεκριμένο πλανητικό σύστημα, μια και το είχαν επιλέξει σαν το τελικό στάδιο της ολοκλήρωσής και της ενσάρκωσής τους.

Καθώς δούλευαν για την κατασκευή αυτού του ηλιακού συστήματος, συμπύκνωσαν τόση ύλη, ώστε να δημιουργήσουν έναν κιτρινοκόκκινο ήλιο, με μάζα τόση, που να παρέχει την απαραίτητη ενέργεια για περίπου δέκα δισεκατομμύρια χρόνια και την απαραίτητη φωτεινή ισχύ, ώστε να προφυλάξει τη ζωή. Τον μελέτησαν προκαθορίζοντας να είναι πολύ μικρότερος από τους γίγαντες ήλιους, ώστε να αποφευχθεί η γρήγορη καύση του πυρηνικού υλικού του, κάτι που θα απέτρεπε τη ζωή στους πλανήτες του. Έπρεπε λοιπόν να έχει την ευνοϊκότερη ποσότητα μάζας, ώστε να ευνοηθεί η δημιουργία, η εξέλιξη και διατήρηση της ζωής σε έναν πλανήτη του. Για τον ίδιο λόγο, μελετήθηκαν και υπολογίστηκαν οι αποστάσεις και τα μεγέθη των πλανητών, προκαθορίζοντας να ενισχύσουν τον 4ο πλανήτη στον οποίο θα εμφανιζόταν η ζωή. Όμως εν τω μεταξύ άρχισαν οι προστριβές με τον Ουρανό, οπότε άφησαν ημιτελές το έργο τους αλλάζοντας τα αρχικά σχέδια τους. Με μικροαλλαγές και μικρομετακινήσεις, άλλαξαν τον πλανήτη της ζωής στον τρίτο, μια και εκεί εξυπηρετούσε πλέον. Και αυτός ο πλανήτης ασφαλώς είναι η πολυαγαπημένη μας Γη.

Όταν συσσωρεύτηκε αρκετό υλικό γαλαξιακών αερίων και αστρικής σκόνης γύρω από ένα συγκεκριμένο βαρυτικό κέντρο, ετοιμάστηκαν υπό μορφή ιεροτελεστίας να θέσουν σε εκκίνηση το «Άστρο», την καρδιά αυτού του πλανητικού συστήματος. Στην καρδιά του ήλιου ο Υπερίωνας εμφύσησε τη ζωή, πυροδοτώντας τον κεντρικό πυρήνα του ηλιακού συστήματος που άρχισε να πάλλεται από την πρώτη θερμοπυρηνική αντίδραση. Ξεκίνησε το καρδιοχτύπι του ήλιου μας αρχίζοντας μια σειρά πυρηνικών συντήξεων που μετατρέπουν το υδρογόνο σε ήλιο εδώ και πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Ο Υπερίων μέσω ενός ηδυπαθή εξωτικού ερωτικού χορού με τη σύζυγό του Ευρυφάεσσα, γέννησαν τον ήλιο, τη Σελήνη και την Ηώ αλλά και ορισμένα πλανητοειδή. Έτσι αυτό το ταπεινό άστρο, γεννήθηκε με τέτοιο μέγεθος ακριβώς, ώστε γύρω του να μπορεί να συγκρατεί τους οκτώ πλανήτες, τους πέντε πλανητοειδείς και πολλούς άλλους αστεροειδείς και να τους ζεσταίνει τόσο, όσο είναι απαραίτητο. Υπολογίζεται ότι για άλλα πέντε δισεκατομμύρια γήινα χρόνια θα φωτίζει τους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω του με τους 180 δορυφόρους τους. Στον τρίτο σε σειρά πλανήτη από τον ήλιο, οι τιτάνιες δυνάμεις έδωσαν όλη την ψυχή τους και του εμφύσησαν τη ζωή. Είναι ο γαλάζιος πλανήτης, η ΓΗ.

Όταν σταματήσουν οι πυρηνικές αντιδράσεις του μετατρεπόμενου υδρογόνου σε ήλιο, η θερμοκρασία στον πυρήνα του αρχίζει να μειώνεται. Κατόπιν αυτού ελαττώνεται η πίεση, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην μπορεί να συγκρατεί την πίεση των εξωτερικών στρωμάτων του που αγκαλιάζουν το αέριο ήλιο του πυρήνα του από το οποίο πλέον αποτελείται. Έτσι αρχίζει μια αργή βαρυτική κατάρρευση των εξωτερικών στρωμάτων του άστρου προς τον πυρήνα του. Τώρα πάλι αρχίζουν να αυξάνονται η πίεση και η θερμοκρασία στον πυρήνα του λόγω της βαρυτικής κατάρρευσης. Όταν η θερμοκρασία του συνεχώς συστελλόμενου πυρήνα του άστρου πιάσει περίπου τα 200*10⁶ βαθμούς Kelvin, τότε το ήλιο που πλέον βρίσκεται στον πυρήνα του, ξεκινά μια νέα θερμοπυρηνική αντίδραση με τη σύντηξη τώρα του ηλίου (He), αρχικά σε βηρύλλιο (Be) και κατόπιν το ήλιο και το βηρύλλιο συντήκεται σε άνθρακα (C). Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι η θερμοκρασία στον πυρήνα του έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα εκατό εκατομμύρια βαθμούς Kelvin. Ταυτόχρονα το αστέρι θερμαίνεται και διαστέλλεται, αφού σταματάει η βαρυτική κατάρρευση λόγω του ότι η παραγόμενη ενέργεια στον πυρήνα του μπορεί να υπερνικήσει τη βαρύτητα, μετατρεπόμενο το άστρο σε ερυθρό γίγαντα, που θα απορροφήσει τους κοντινότερους πλανήτες του συστήματός του σε περίπτωση που έχει πλανητικό σύστημα. Από εδώ και πέρα συνεχίζει να ζει το άστρο καίγοντας το ήλιο και μετατρέποντας το σε άνθρακα, περνώντας σιγά-σιγά στην ηλικία των γηρατειών.

Στην προσπάθειά του να επιζήσει ο ήλιος μας θα μετατραπεί σε ερυθρό γίγαντα, απορροφώντας τους κοντινότερους πλανήτες, το πιθανότερο μόνο τους δύο πρώτους, ίσως και τον τρίτο. Ίσως τον τρίτο απλώς να τον απωθήσει, αποκτώντας έτσι τις απαραίτητες συνθήκες, ώστε να ξεκινήσει νέα σειρά πυρηνικών αντιδράσεων, μετατρέποντας τώρα το ήλιο σε άνθρακα όπως είπαμε. Όταν τελειώσει και το ήλιο στον πυρήνα του ερυθρού γίγαντα, αυτονόητο είναι ότι έχει απομείνει ο άνθρακας στον πυρήνα του και έχει περάσει και το υπόλοιπο 10% της ζωής του. Αφού η εναπομείνασα μάζα του ήλιου μας δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από 1,5 ηλιακές μάζες⁴, τότε, όταν τελειώσει το καύσιμο υλικό του, το ήλιο, καταλήγει σε λευκό νάνο και κατόπιν καθώς θα ψύχεται αργά αλλά σταθερά μέσα σε εκατομμύρια χρόνια θα μετατραπεί σε μελανό νάνο, απομένοντας ένα αστρικό πτώμα που κινείται άσκοπα στο Σύμπαν. Νεκρός πια θα παραμείνει ο ήλιος μας με το πλανητικό σύστημα γύρω του συνεχώς να ψύχεται και αυτό τα επόμενα χρόνια, απομένοντας χωρίς ζωή και περιμένοντας ένα γεγονός, ώστε να γίνει και αυτός με τη σειρά του τροφή για κάποιο νέο αστρικό σύστημα ή να καταλήξει μέσα στον ορίζοντα γεγονότων κάποιας Μελανής οπής.

Το Πλανητικό ή ηλιακό μας Σύστημα αποτελείται από το κεντρικό άστρο του, τον ήλιο, τους οκτώ πλανήτες και τα πέντε πλανητοειδή, τους περίπου 180 δορυφόρους αλλά και όλα τα αντικείμενα που συγκρατούνται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο χάρη στο βαρυτικό του πεδίο. Γενικά, το ηλιακό μας σύστημα θα μπορούσε να χωριστεί σε πέντε περιοχές: Ξεκινώντας από τον ήλιο, η πρώτη περιοχή είναι οι εσωτερικοί γήινοι πλανήτες Ερμής, Αφροδίτη, Γη και Άρης με σταθερή επιφάνεια όπως της Γης, αποτελούμενη κυρίως από πυρίτιο, σίδηρο κ.α., γι’ αυτό και ονομάζονται γήινοι πλανήτες. Η δεύτερη είναι η περιοχή των αστεροειδών ακριβώς μετά την τροχιά του Άρη αποτελούμενη από μικρά ουράνια σώματα, μέσα στην οποία βρίσκεται και το πλανητοειδές «Δήμητρα». Την τρίτη περιοχή αποτελούν οι εξωτερικοί αέριοι γιγάντιοι πλανήτες Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών. Η τέταρτη περιοχή είναι η εξωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος που βρίσκεται μετά την τροχιά του Ποσειδώνα. Σε αυτήν την περιοχή βρίσκεται η ζώνη Kuiper⁵ και η περιοχή των Αντικειμένων του Διασκορπισμένου Δίσκου μέσα στον οποίο βρίσκεται το πλανητοειδές «Έρις». Τέλος, η πέμπτη περιοχή είναι το νέφος του Oort όπου και τελειώνει το ηλιακό μας σύστημα. Τα δυο τελευταία κατ’ ουσία συναποτελούν μια ενιαία και ευρεία περιοχή, αυτή της εξώτατης περιοχής του ηλιακού μας συστήματος.

Η αναλυτική λοιπόν δομή του ηλιακού συστήματος με σειρά κατανεμημένα τους πλανήτες, τα πλανητοειδή και τους αστεροειδείς είναι: Στο κέντρο ο Ήλιος٦, περίπου 150 mya⁷ από τη Γη, και ακολουθούν, Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Ζώνη των Αστεροειδών, Δήμητρα٨, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών, Ζώνη του Kuiper, Πλούτων٩, Χαουμέια١٠, Μακεμάκε١١, η περιοχή των Αντικειμένων του Διασκορπισμένου Δίσκου (ΑΔΔ), Έρις١٢, Κομήτες, Ηλιόπαυση, το Κύμα Κρούσης και τέλος το τελικό σύστημα με το σφαιρικό Νέφος του Oort١٣. Η περιφορά των πλανητών γύρω από τον άξονά τους είναι όπως και η φορά περιστροφής του ήλιου γύρω από τον άξονά του, δηλαδή κατά την ανάδρομο φορά των δεικτών του ρολογιού. Η ορθή φορά περιστροφής των πλανητών καλείται όταν ακολουθεί τη φορά περιστροφής του ήλιου. Σε ανάστροφη φορά βρίσκονται η Αφροδίτη, ο Ουρανός και ο Πλούτωνας, τα οποία περιστρέφονται κατά την αντίθετη φορά από τη φορά περιστροφής του ήλιου. Οι περιφορές ακολουθούν σχεδόν κυκλικές τροχιές εκτός λίγες εξαιρέσεις, τα επίπεδα των οποίων σχεδόν συμπίπτουν. Χρησιμοποιώντας σαν επίπεδο αναφοράς το επίπεδο της τροχιάς της Γης το οποίο ονομάζεται εκλειπτική, παρατηρούμε ότι η απόκλιση των επιπέδων των τροχιών των άλλων πλανητών είναι μικρότερη των δέκα μοιρών.

Όλα αυτά δημιουργήθηκαν ή άρχισαν να δημιουργούνται πριν πέντε δισεκατομμύρια χρόνια από ένα γιγάντιο μοριακό νέφος του γαλαξία μας που είχε αποκοπεί και είχε τοποθετηθεί σε κάποιο διακριτό σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το ηλιακό μας σύστημα, αποτελώντας ένα ενιαίο πλήρες σύστημα. Τα αντικείμενα με τη μεγαλύτερη μάζα που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο είναι οι οκτώ πλανήτες συν το μικρότερο Πλούτωνα που έχει υποβιβαστεί τελευταία από πλανήτης. Τα υπόλοιπα είναι πλανητοειδή, η ζώνη Kuiper, το νέφος Oort και διάφορα αστρικά σώματα που μπαίνουν ενίοτε στο ηλιακό μας σύστημα. Οι τροχιές όλων είναι σχεδόν ελλειπτικές και βρίσκονται και αυτές σχεδόν πάνω στο επίπεδο που ορίζει η εκλειπτική της Γης με εύρος μικρότερο των δέκα μοιρών.

Στο κεντρικό σημείο αυτού του γιγάντιου μοριακού νέφους δημιουργήθηκε αρχικά ο Ήλιος. Από τη στιγμή που ενεργοποιήθηκε ο ήλιος, το μοριακό νέφος, δηλαδή η γαλαξιακή ύλη που είχε συμμαζωχτεί γύρω του συνέχιζε τις περιδινήσεις, και με την ομοιόμορφη πίεση των φωτεινών ακτινών του ήλιου, σχηματίζονταν σιγά-σιγά σε διακριτά σημεία συσσωρεύσεις ύλης όπου συμπυκνώνεται το υλικό, ακολουθώντας διακριτές τροχιές γύρω από τον ήλιο. Η πρώτη συμπύκνωση αστρικής σκόνης γίνεται σε απόσταση 70 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (0,31 A.U.)¹⁴ από τον ήλιο και δημιουργεί τον πρώτο πλανήτη, τον ονομαζόμενο Ερμή١٥. Είναι ο μικρότερος πλανήτης του πλανητικού συστήματος μετά τον Πλούτωνα. Είναι μικρότερος ακόμα και από το δορυφόρο του Κρόνου, τον Τιτάνα. Δεύτερος στη σειρά πλανήτης που δημιουργείται από τη συσσωρεμένη ύλη είναι η Αφροδίτη١٦ σε απόσταση 108 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (0,73 A.U.) από τον ήλιο, ο επονομαζόμενος το απόγευμα Έσπερος και το πρωί Αυγερινός. Τρίτος στη σειρά πλανήτης που δημιουργείται είναι η πανέμορφη Γη١٧ μας σε απόσταση 150 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (1 A.U.) από τον ήλιο, με ιδιαίτερη προσοχή συσσώρευσης ύλης από τις τιτάνιες δυνάμεις, για τη δημιουργία του γαλάζιου πλανήτη, συνοδευμένη από τον δορυφόρο της Σελήνη, τον πέμπτο μεγαλύτερο δορυφόρο του ηλιακού μας συστήματος. Σε αυτόν τον πλανήτη οι τιτάνιες δυνάμεις θα εμφυσήσουν τη ζωή με το υλικό από τα αστρικά πτώματα του παρελθόντος που κινούνται ελεύθερα στο Σύμπαν. Τέταρτος στη σειρά πλανήτης που δημιουργείται είναι ο Άρης١٨ σε απόσταση 228 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (1,67 A.U.) από τον ήλιο, ο επονομαζόμενος και κόκκινος πλανήτης εξαιτίας του χρώματός του που οφείλεται στο τριοξείδιο του σιδήρου, συνοδευόμενος από τους δύο δορυφόρους του, τον Φόβο και τον Δείμο. Οι τέσσερις πρώτοι πλανήτες ονομάζονται Εσωτερικοί ή Γήινοι πλανήτες και είναι στερεάς μορφής με αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ τους.

Οι τέσσερις πλανήτες που ακολουθούν είναι οι Γιγάντιοι πλανήτες Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδών, που μαζί με τους δορυφόρους τους δημιουργούν ένα οχυρό άμυνας για τον ανθρώπινο πολιτισμό, έλκοντας με τη βαρύτητά τους τα περισσότερα αστρικά σώματα τα οποία εμφανιζόντουσαν από την πλευρά τους. Έτσι λοιπόν, ο πέμπτος στη σειρά πλανήτης, και ο μεγαλύτερος του ηλιακού μας συστήματος, είναι ο Δίας١٩, σε απόσταση 765 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (5,1 A.U.) από τον ήλιο, συνοδευόμενος από τους 67 δορυφόρους του και με μεγαλύτερους εξ αυτών τον Γανυμήδη, την Ευρώπη, την Καλλιστώ και την Ιώ. Είναι ο γίγαντας πλανήτης, που θα μπορούσε να μετατραπεί σε άστρο εάν ξεπερνούσε η μάζα του το 1/10 της ηλιακής μάζας. Ο έκτος στη σειρά πλανήτης είναι ο Κρόνος٢٠, σε απόσταση 1,53 δισεκατομμύρια χιλιομέτρων (9,53 A.U.) από τον ήλιο, συνοδευόμενος από τους 62 δορυφόρους του και με μεγαλύτερο εξ αυτών τον Τιτάνα ο οποίος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δορυφόρος ολόκληρου του ηλιακού μας συστήματος και μεγαλύτερος ακόμα και από τον πλανήτη Ερμή. Ο έβδομος πλανήτης είναι ο Ουρανός٢١, σε απόσταση 2,87 δισεκατομμύρια χιλιομέτρων (19,1 A.U.) από τον ήλιο, συνοδευόμενος από 27 δορυφόρους με μεγαλύτερο εξ αυτών την Τιτάνια. Ο όγδοος πλανήτης και τέταρτος σε μέγεθος μετά το Δία τον Κρόνο και τον Ουρανό είναι ο Ποσειδών٢٢, σε απόσταση 4,5 δισεκατομμύρια χιλιομέτρων (30 A.U.) από τον ήλιο, συνοδευόμενος από τους 13 δορυφόρους του, με μεγαλύτερο εξ αυτών τον Τρίτωνα».²³

Το πλήρες Ηλιακό μας σύστημα

Αφού πάρει μια βαθιά ανάσα ο Ορφέας, συνεχίζει σχεδόν αμέσως χωρίς διακοπή, παρατηρώντας την Ευρυδίκη η οποία ακόμα φαίνεται κουρασμένη και κρατάει στα χέρια της τώρα ένα χυμό που τον έχει σχεδόν τελειώσει.

«Μετά τη δημιουργία των πρώτων οκτώ πλανητών, οι τιτάνιες δυνάμεις συσσώρευαν αστρική ύλη και όλα τα υπολείμματα από το αρχικό μοριακό νέφος του ηλιακού μας συστήματος, για τη δημιουργία των υπόλοιπων τεσσάρων πλανητών, όπως ήταν το αρχικό τους σχέδιο, για να αντιστοιχούν στις δώδεκα τιτάνιες δυνάμεις. Όμως, όπως προαναφέραμε, ήδη άρχισαν οι προστριβές μεταξύ των τριών Τιτάνων έναντι του πλέον ισχυρότερου αλλά και του πλέον μετριοπαθούς Τιτάνα, του Ωκεανού, που δεν ήθελε να φθάσουν έως και την οριστική ανατροπή του Ουρανού. Ούτως ή άλλως, είχε έρθει και η ώρα να θέσουν τα σχέδια της ανεξαρτητοποίησής τους από τον Ουρανό. Με την ολοκλήρωση του ηλιακού συστήματος οι τιτάνιες δυνάμεις θα ξεκινούσαν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας τους. Γι’ αυτό συνεχώς επίσπευδαν περισσότερο τις εργασίες τους, όσο βάδιζαν προς το τέλος της δημιουργίας του πλανητικού συστήματος. Ο ήλιος ασφαλώς ήδη λειτουργούσε και έστελνε τις ακτίνες του στους ήδη δημιουργημένους οκτώ πλανήτες. Οι προστριβές, η βιασύνη τους και η εν γένει ετοιμασία τους, τους έκανε να παραμελήσουν το κύριο έργο τους, αυτό της δημιουργίας των πλανητών. Έτσι, οι υπόλοιποι τέσσερις πλανήτες έμειναν ατελείς παίρνοντας τελικά μορφή πλανητοειδών και ονομάσθηκαν Πλανήτες Νάνοι, ενώ το υπόλοιπο υλικό, είτε μοριακό νέφος είτε κομμάτια αστρικής ύλης, αφέθηκαν στην τύχη τους και κατευθύνθηκαν να αιωρούνται τυχαία σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανητικού μας συστήματος, όπως για παράδειγμα η Ζώνη Αστεροειδών, η Ζώνη Kuiper, η περιοχή των Αντικειμένων του Διασκορπισμένου Δίσκου (ΑΔΔ) και το Νέφος του Oort.

Αυτοί λοιπόν οι πρώτοι ολοκληρωμένοι οκτώ πλανήτες και οι πέντε –τελικά- πλανήτες-νάνοι που ξέμειναν, πήραν την ονομασία από τις τιτάνιες δυνάμεις. Στην τρίτη Τιτανομαχία όμως μεταξύ των Υπερφυσικών και των Φυσικών δυνάμεων άλλαξαν τα ονόματα, στη διαμάχη δηλαδή μεταξύ των τιτάνιων δυνάμεων του Κρόνου από τη μια πλευρά, έναντι των ολύμπιων θεών και του Δία από την άλλη. Με την επικράτηση δηλαδή των ολύμπιων, επεβλήθησαν οι ονομασίες των ολύμπιων θεών στους πλανήτες, αν εξαιρέσουμε τον παππού και τον πατέρα του Δία, δηλαδή τον Ουρανό και τον Κρόνο αντίστοιχα, τα οποία τιμής ένεκεν διατηρήθηκαν, αλλά και η ονομασία "Γη" προς τιμήν της Γαίας, η οποία είχε συμπαραταχθεί με τους Ολύμπιους.

Ενδιάμεσα στον Άρη και στον Δία και σε απόσταση από τον ήλιο που εκτείνεται μεταξύ των 2,1 A.U. και 3,3 A.U., λησμονήθηκε από τους Τιτάνες μια περιοχή ονόματι Ζώνη Αστεροειδών٢٤. Είναι το όριο που διαχωρίζει τους γήινους (εσωτερικούς) στερεούς πλανήτες από τους γίγαντες (εξωτερικούς) αεριώδεις πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Ορισμένες φορές μικρές ομάδες ξεφεύγουν από την κύρια περιοχή των Αστεροειδών και φθάνουν έως και την τροχιά του Δία. Τέτοιες ομάδες είναι οι Έλληνες (Greeks) και οι Τρώες (Trojans). Είναι υλικό το οποίο ξεχάστηκε όταν άρχισαν οι διαμάχες των τιτάνιων δυνάμεων με τον Ουρανό, και απέμειναν να περιφέρονται άσκοπα. Το υλικό αυτών των αστεροειδών θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν πλανήτη νάνο, αλλά η μεγάλη βαρυτική έλξη του Δία δεν το επέτρεψε. Αν είχε δημιουργηθεί, το πιθανότερο είναι να είχε προσκολληθεί στην τροχιά του Δία σαν ένας ακόμα δορυφόρος του. Ακόμα, δεν αποκλείεται να τον συνέτριβε με τις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις του. Μέσα στην περιοχή της Κύριας Ζώνης των Αστεροειδών υπάρχει ο ημιτελής πλανήτης-νάνος Δήμητρα٢٥ που απέχει μέση απόσταση από τον ήλιο περίπου 2,77 A.U. Πήρε την ονομασία από τη θεά Δήμητρα, προστάτιδα της Σικελίας, πατρίδα του επιστήμονα που την ανακάλυψε. Μαζί με τη Δήμητρα υπάρχουν περίπου δεκαέξι αναγνωρισμένα μικρότερα αντικείμενα λίγων εκατοντάδων χιλιομέτρων και εκατοντάδες χιλιάδες μικρότερου μεγέθους. Η αξία της ζώνης των αστεροειδών για τους επιστήμονες είναι μεγάλη, μια και εκεί υπάρχει ανέγγιχτο ατόφιο υλικό και ανεπηρέαστο για 5 δισεκατομμύρια χρόνια, σαν αυτό από το οποίο δημιουργήθηκε το πλανητικό μας σύστημα. Αυτό το υλικό ενδείκνυται για μελέτες, ώστε να κατανοήσουμε περισσότερο τον τρόπο δημιουργίας του πλανητικού μας συστήματος, το υλικό δημιουργίας και το εν γένει περιεχόμενο υλικό τους. Μετά τη Ζώνη των Αστεροειδών συμπεριλαμβανομένης και της Δήμητρας, ακολουθούν, όπως έχει προαναφερθεί, οι γίγαντες πλανήτες Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών και ακολουθεί η Ζώνη Kuiper.

Η περιοχή της Ζώνης Kuiper αποτελείται από μικρά παγωμένα αστρικά σώματα. Είναι ένας δίσκος στο επίπεδο της κίνησης των πλανητών, δηλαδή στο επίπεδο της εκλειπτικής της Γης, και βρίσκεται στην περιοχή του εξωτερικού Ηλιακού Συστήματος, πέραν της μέσης τροχιάς του Ποσειδώνα, η οποία βρίσκεται στις 30 αστρονομικές μονάδες (30-50 A.U.). Αποτελείται από δύο ειδών αντικείμενα· μικρά σώματα, παρόμοια με τον πλανήτη Πλούτωνα, σε αργή τροχιά γύρω από τον ήλιο, και πυρήνες κομητών. Θεωρείται και σαν μία δεύτερη ζώνη αστεροειδών, πέρα από την «Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών» και συνιστά οχυρό άμυνας για τον γήινο πολιτισμό έναντι των εισερχόμενων αντικείμενων εντός του πλανητικού μας συστήματος από την ευρύτερη περιοχή²⁶. Ακολουθεί ο Πλούτων٢٧, ο νάνος πλανήτης που βρίσκεται μέσα στη Ζώνη Kuiper, ο μέχρι πρόσφατα πλέον μικρότερος και πιο απομακρυσμένος πλανήτης από τον ήλιο με μέση απόσταση 5,93 δισεκατομμύρια Km (39,5 A.U.). Ακολουθεί ο πλανήτης νάνος Χαουμέια٢٨ μέσα στη ζώνη Kuiper, που για τις τιτάνιες δυνάμεις είχε την ονομασία Λητώ, με μέση απόσταση από τον ήλιο 6,5 δισεκατομμύρια Km (43,13 A.U.), συνοδευμένος από τους δύο δορυφόρους του και ανήκει στα μετά-ποσειδώνια αντικείμενα. Ένας ακόμα πλανήτης νάνος υπάρχει μέσα στη Ζώνη Kuiper με την ονομασία Μακεμάκε٢٩ που για τις τιτάνιες δυνάμεις ήταν η Μνημοσύνη, με μέση απόσταση από τον ήλιο 6,9 δισεκατομμύρια Km (45,8 A.U.).

Αμέσως μετά είναι η περιοχή των Αντικειμένων του Διασκορπισμένου Δίσκου (ΑΔΔ), μεταποσειδώνιων αντικείμενων ευρισκόμενων μετά τις 30 αστρονομικές μονάδες από τον ήλιο και τα οποία επηρεάζονται από τις κινήσεις του Ποσειδώνα αλλά και από τους υπόλοιπους γιγάντιους πλανήτες αθροιστικά, ξεπερνώντας στα αφήλιά³⁰ τους ακόμα και τις 100