ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ ΙΙΙ: 3η Τιτανομαχία: “Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού Ι” (Homo sapiens)

ΙΔΙΟΥ

3η Τιτανομαχία :

Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού Ι

(Homo sapiens)

1η ΠΕΡΙΟΔΟΣ:

ΟΙ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ

Εισαγωγικό

Η σειρά «Κρύσταλλοι» ξεκινάει από τις απαρχές της δημιουργίας του σύμπαντος και διαπερνά ολόκληρο τον πανανθρώπινο πολιτισμό, φθάνει στο παρόν και θα συνεχίσει στο μέλλον, παρακολουθώντας περιληπτικά την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Στο πρώτο βιβλίο «1η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου» (13,85 με 5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν) παρακολουθήσαμε την αρχή της μυθιστορηματικής σειράς «Κρύσταλλοι», η οποία ξεκίνησε από μια ελληνική επαρχιακή πόλη στην οποία ανακαλύφθηκε ένα αντικείμενο με υπερβατικές ικανότητες, η μελέτη του οποίου απέδειξε εκπληκτικά αποτελέσματα και με το οποίο ξεκίνησε ένα κοσμικό ταξίδι. Στο κοσμικό αυτό ταξίδι ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο και παρακολουθήσαμε τη δημιουργία του σύμπαντος.

Στο δεύτερο βιβλίο «2η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού» (5000 με 50 εκατομμύρια χρόνια πριν) παρακολουθήσαμε μέσα από το κοσμικό ταξίδι τις τιτάνιες δυνάμεις να συμβάλουν στη δημιουργία του γαλαξία μας, του ηλιακού μας συστήματος, στη δημιουργία και στην κατασκευαστική δομή της Γης, στην εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη και στην εξελικτική της πορεία, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσαμε και τη σύγκρουση των τιτάνιων δυνάμεων με αρχηγό τον Κρόνο με τις υπερκόσμιες δυνάμεις με αρχηγό τον Ουρανό.

Στο τρίτο και τέταρτο βιβλίο, «3η & 4η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Υπερφυσικού-Φυσικού» (50 εκατομμύρια χρόνια με 100 χιλιάδες χρόνια πριν) κυριαρχούν οι Ολύμπιοι θεοί με αρχηγό το Δία. Υπό μορφή επικών μονομαχιών και αγώνων παρουσιάζεται η εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη Γη, η κυριαρχία των θηλαστικών και ο φυλογενετικός κλάδος του ανθρώπου έως τον Homo sapiens. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στον «Άνθρωπο» και στα εξελικτικά στάδια εξανθρώπισής του, από τα πρωτεύοντα θηλαστικά στους ανθρωπίδες (Hominoidea), στη συνέχεια στους αυστραλοπίθηκους (Australopithecines) και από αυτούς στο γένος «Homo».

Συνεχίζοντας το μαγικό αυτό ταξίδι, μέσα από μύθο, αλληγορίες, αληθινά γεγονότα και πραγματικές επιστημονικές γνώσεις, στα επόμενα βιβλία ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει όλον τον πανανθρώπινο πολιτισμό, από τη δημιουργία του σύμπαντος έως και σήμερα.

Η Επιστημονική ομάδα του Λευκού Κρυστάλλου

μετά 50 χρόνια αναπολεί

Καλοκαίρι του 2029. Στο καλοκαιρινό καφέ «Κατώι» κάθεται σε μια γωνία ο υπερήλικας κυρ Νίκος, ιδιοκτήτης του καφέ, και παρατηρεί πλαγίως την κόρη του που ετοιμάζει καφέδες, αναψυκτικά και αφεψήματα. Σε λίγο ένας σερβιτόρος παίρνει το γεμάτο δίσκο και κατευθύνεται σε τρία ενωμένα τραπέζια που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα από το παρακείμενο ποταμάκι στο οποίο κάθεται μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων οι οποίοι συνομιλούν. Το βλέμμα του κυρ Νίκου ακολουθεί το σερβιτόρο καθώς βαδίζει βιαστικά προς τη μεγάλη παρέα, προσπαθώντας να τους εξυπηρετήσει γρήγορα. Από το ποταμάκι που περνάει παραδίπλα, ακούγεται ένα απαλό γλυκό γουργούρισμα του τρεχούμενου καθαρού νερού. Αν έπεφτε το βλέμμα κάποιου στο δροσερό τρεχούμενο νερό, του ερχόταν η επιθυμία να βάλει τα πόδια του μέσα για να δροσιστεί από την καλοκαιριάτική κάψα. Και μόνο που θα το παρατηρούσε κανείς, ήδη ένιωθε τη δροσιά του.

Ήταν απόγευμα λοιπόν, μόλις άρχισε να σουρουπώνει, και ο κυρ-Νίκος παρακολουθεί αυτή τη μεγάλη παρέα. Τους γνωρίζει όλους έναν προς έναν εδώ και πολλά χρόνια. Από το 1979 που πρωτοσυναντήθηκαν στο χειμερινό καφέ «Ανώι», του οποίου ιδιοκτήτης επίσης είναι ο ίδιος, αυτή η μεγάλη παρέα η οποία συνίσταται από επιστήμονες εκπαιδευτικούς συναντιέται εβδομαδιαίως σε ένα από τα καφέ του, στο θερινό ή το χειμερινό, ανάλογα αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι. Στο καφέ-«Κατώι», τα υπόλοιπα τραπέζια ακόμα ήταν άδεια αφού ήταν ακόμα πολύ νωρίς για τη βραδινή έξοδο των Δραμινών και μόνο αυτή η μεγάλη παρέα των συνταξιούχων εκπαιδευτικών βρίσκονταν εκεί και συζητούσε χαμηλόφωνα και αμέριμνα. Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος στη Δράμα, το καλοκαίρι του 1979. Ολόκληρη η παρέα αυτή τότε είχε συμμετάσχει στην πρώτη προσπάθεια μελέτης και διερεύνησης του Λευκού Κρυστάλλου στο διοικητήριο της Δράμας. Τότε όλοι ήταν νέοι εκπαιδευτικοί γύρω στα 30 με μαύρα μαλλιά και γεμάτοι φλόγα και δημιουργικότητα, μα σήμερα όλοι είναι συνταξιούχοι με άσπρα μαλλιά και γύρω στα 80, γεμάτοι σοφία και κατανόηση. Όμως τα χρόνια που πέρασαν από πάνω τους εμφανισιακά δεν είναι ευδιάκριτα, μια και όπως φαίνεται ο χρόνος ευνόησε όλους τους παρευρισκόμενους, μια και δεν τους άφησε φανερά σημάδια στα πρόσωπά τους από εκείνα που υποδεικνύουν ότι βρίσκονται στη δύση της ζωής τους σ’ αυτόν το γνωστό τρισδιάστατο χώρο. Κάθονται περιμετρικά γύρω από τα ενωμένα τραπέζια, ακριβώς δίπλα στο δροσερό ποταμάκι των νερών της Αγίας Βαρβάρας. Ξεκινώντας από τον πρώτο που κάθεται ακριβώς στη γωνία του τραπεζιού δίπλα από το ποταμάκι παρατηρεί ο κυρ-Νίκος τη μεγάλη παρέα, αναπολώντας τα πενήντα χρόνια που πέρασαν: ο κος Μιχάλης Παπάζογλου, ο κος Δημήτρης Ηλιόπουλος, ο κος Θανάσης Χατζηπέτρου, ο κος Χρήστος Σαμαράς, η κα Κική Φωτιάδου, η κα Έφη Γιαγκιόζη, η κα Κατερίνα Γιάγκου, η κα Αναστασία Τέγου, ο κος Γιάννης Κασμερίδης, ο κος Τάσος Σαλής, ο κος Ιάκωβος Τσεκλίδης, ο κος Γιώργος Ρουμπέσος και o κος Γρηγόρης Υφαντίδης.

Ησυχία επικρατεί αυτήν την ώρα στην ήσυχη δροσερή γωνιά του καφέ και μόνο ένα μακρινό ξεχασμένο κελάιδισμα κάποιου πουλιού ακούγεται σιγανά, σαν να φωνάζει το σύντροφό του που άργησε να γυρίσει στην ασφάλεια της φωλιάς τους. Ψυχική ηρεμία και ησυχία επικρατεί και στην πρώτη επιστημονική ομάδα που μελέτησε το λευκό Κρύσταλλο. Σιωπή! Ως ηχητικό φόντο ακούγεται το κελάρυσμα του νερού. Σαν να ξυπνάει από λήθαργο ακούγεται η απαλή αργόσυρτη φωνή του Δρος Μεσσή:

«Σαν να ήταν χθες αγαπητοί μου φίλοι θυμάμαι και αναπολώ τις προσπάθειες που κάναμε όλοι μαζί για να κατανοήσουμε το λευκό Κρύσταλλο. Πιστεύω ότι σε όλους έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσωπική τους πορεία. Όλους μας επηρέασε κατά το μάλλον ή ήττον, σε όλους επέδρασε κατά κάποιο τρόπο, όλους μας έκανε καλύτερους. Και τώρα, μετά από πενήντα χρόνια, όλοι είμαστε εδώ μαζεμένοι, κάτι που το κάνουμε σχεδόν εβδομαδιαίως, και συζητάμε τόσο όμορφα πράγματα. Δεν πιστεύω ότι θα το καταφέρναμε αυτό χωρίς την επίδραση που έχουμε υποστεί όλοι από το λευκό Κρύσταλλο. Πιστεύω ότι τη μακροζωία μας, την υγεία μας και γενικότερα την ποιοτική ζωή μας την οφείλουμε στην επίδραση του Λευκού Κρυστάλλου».

Όλοι συμφώνησαν σ’ αυτήν τη σκέψη, την οποία συνέχισε ο Σαμαράς: «Θυμάμαι το 1999 όταν κατεβήκαμε ως τεχνική υποστήριξη στην Αθήνα για το 2ο Πείραμα της Ακρόπολης. Ήμασταν όλοι νέοι και γεμάτοι φλόγα για δημιουργία. Ο Δημήτρης ήταν συνεχώς αναψοκοκκινισμένος και ιδρωμένος, από το να τρέχει εδώ και εκεί και να μοιράζει οδηγίες. Με πόση όρεξη και όνειρα προσπαθούσαμε τότε! Τί πετύχαμε άραγε; Μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα;». Ο Χ. Σαμαράς ήταν ο νεαρότερος της παρέας. Ένας ευφυής νεαρός –τότε- με αυξημένη φλόγα δημιουργικότητας, με συνεχείς σκέψεις και προσπάθειες, και παρά το ότι προήλθε από τεχνοκρατική εκπαίδευση, η οποία πολλές φόρες τον παράσερνε σε τεχνοκρατικές ατραπούς, όμως μια σπάνια περιέργεια, οξυδέρκεια και πνευματικότητα το διέκρινε που πολλές φορές άφηνε άφωνους και τους πλέον φιλοσοφημένους της παρέας με τις φιλοσοφικές του απόψεις. Ήταν το καμάρι της ομάδας, αγαπητός από όλους για τη συνεργατικότητά του, τη δημιουργικότητά του και την εργατικότητά του. Σε ζητήματα τεχνολογίας και καινοτομίας πάντα ήταν ένα βήμα μπροστά.

Η κα Φωτιάδου συμφωνώντας μαζί του συνέχισε: «Με συγκίνηση θυμάμαι τα δύο νεαρά ζευγάρια που γνωρίσαμε. Ήταν αξιαγάπητα και τα δύο. Αναφέρομαι στον Άδωνη και την Άννα αλλά και στον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Ήταν ο ρόλος τους σημαντικός, λες και ο Λευκός Κρύσταλλος είχε ανάγκη πάντα να παραβρίσκεται κοντά του ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι». Συνεχίζει ο κος Χατζηπέτρου που αφήνει έκπληκτη την ομήγυρη: «Βεβαίως υπήρχε και άλλος ερωτευμένος εκείνη την εποχή που όμως ποτέ του δεν τόλμησε να εξωτερικεύσει τον έρωτά του. Ήμουν εγώ!». Σταματάει για λίγο, και βλέποντας την απορία και την προσμονή στα πρόσωπα των παρευρισκόμενων, συνεχίζει: «Ναι! Ήμουν ερωτευμένος με την κα Φωτιάδου». Τινάζεται η Φωτιάδου από την καρέκλα της: «Εγώ δεν γνώριζα τίποτα! Ούτε που αντιλήφθηκα κάτι». Αυθωρεί ανταπαντάει ο Χατζηπέτρου: «Ασφαλώς και δεν γνώριζες τίποτα Κική, μια και δεν σου το είπα ποτέ. Από την άλλη όμως, φαίνεται πως δικαιώνομαι που δεν σου το ανέφερα, διότι, αφού δεν το είχες αντιληφθεί, σημαίνει ότι δεν είχες νιώσει τίποτα ιδιαίτερο για μένα». Του ανταπαντά γρήγορα η Φωτιάδου: «Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς ένιωθα, όμως όφειλες να μου το πεις. Θεωρώ ότι ο έρωτας πάντα πρέπει να εξωτερικεύεται, σε όποια μορφή και αν είναι, ακόμα και αν δεν είναι διαθέσιμος ο άλλος». «Μπορεί!» μουρμουρίζει ο Χατζηπέτρου, ενώ το λόγο παίρνει ο Σαμαράς: «Συμφωνώ με την Κική, ή κάπως έτσι τέλος πάντων». Κατόπιν συνεχίζει ο Δρ Μεσσής: «Θυμάμαι και τον εαυτό μου που είχα αναχρονιστικές και περίεργες ιδέες για τον έρωτα, ώσπου το πρώτο νεαρό ζευγάρι του Λευκού Κρυστάλλου μου τις ανέτρεψε, οι μαθητές μου Άννα και Άδωνις. Ίσως να ήταν και η επίδραση του Λευκού Κρυστάλλου! Ποιός ξέρει;». Καθώς βλέπει τον Υφαντίδη με υποφώσκον χαμόγελο, η Φωτιάδου το ρωτάει για ποιό λόγο το κάνει. Τότε της απαντάει ο Υφαντίδης χαμογελώντας: «Ήμουν και εγώ τσιμπημένος με την κα Φωτιάδου». Ταυτόχρονα κάτι θυμάται η Γιαγκιόζη και το αναφέρει: «Τώρα που σας ακούω να μιλάτε, θυμάμαι στο τρένο όταν κατεβαίναμε στην Αθήνα ως ομάδα της τεχνικής υποστήριξης, ο Θανάσης συνεχώς βρισκόταν δίπλα στην Κική. Το θυμάμαι διότι ρώτησα την Κατερίνα αν γνωρίζει μήπως έχουν σχέση. Ύστερα πια μπλέξαμε με τις υποχρεώσεις μας, οπότε, όλα ξεχάστηκαν».

Σε συνέχεια της σκέψης της Γιαγκιόζη, συνεχίζει η Γιάγκου: «Ναι! Το θυμήθηκα και εγώ το περιστατικό. Το ίδιο παρατηρήσαμε και στις παρυφές της Ακρόπολης όπου είχαμε στεγαστεί ως τεχνική υποστήριξη. Όταν αναλάμβανε μια δουλειά η Κική, αυτοστιγμεί ζητούσε και ο Θανάσης να συμμετάσχει σ’ αυτήν. Έτσι, όταν ζήτησε η Κική να συμμετάσχει από μέσα στο ‘κοσμικό ταξίδι’, σύντομα εκδήλωσε ενδιαφέρον και ο Θανάσης». Όσο διαρκεί αυτός ο διάλογος, ο κος Χατζηπέτρου έχει κατεβασμένο το κεφάλι σαν ντροπαλός μαθητής, μα αναλογίζεται όλη αυτήν την ώρα ότι τελικά δεν έπραξε σωστά που δεν είχε φανερώσει τα συναισθήματά του. Τότε ήταν που θυμήθηκε κάτι και η κα Φωτιάδου: «Τώρα και εγώ θυμήθηκα κάτι! Λίγο πριν την εκκίνηση του ‘κοσμικού ταξιδιού’, τη στιγμή ακριβώς που το ουράνιο τόξο μεταλλασσόταν στο χωρόχρονο ως μια σκουληκότρυπα, μου έπιασε το χέρι ο Χατζηπέτρου μεταδίδοντάς μου όλα τα συναισθήματα που ένιωθε για μένα. Και ένιωσα πολύ όμορφα! Αλλά την επόμενη στιγμή είχαμε ενοποιηθεί όλοι ως ένα ενιαίο χωροχρονικό, οπότε δεν ήξερα πλέον τι είναι αλήθεια και τι νόμιζα ότι κατάλαβα. Την επόμενη στιγμή παρακολουθούσαμε τη δημιουργία του σύμπαντος».

Ακούγοντας ο Παπάζογλου την αναφορά για το κοσμικό ταξίδι, θυμήθηκε με συγκίνηση τη συμμετοχή του σ’ αυτό: «Και εγώ συμμετείχα στο ‘κοσμικό ταξίδι’. Τί όμορφη ενσυναίσθηση; Τί απόλυτη ιδιοδεκτικότητα; Νιώθαμε όλοι μαζί να έχουμε κοινή κιναισθησία σαν ένα ενιαίο σώμα! Θυμάμαι την εμφάνιση του λώρου και του τέκμορα από την αρχή του κοσμικού ταξιδιού και αμέσως μετά την πρώτη εμφάνιση κάτι γνώριμου για μας, του «κενού», και ύστερα την πρώτη εμφάνιση του «χώρου». Κατόπιν συναισθητικά αντιλαμβανόμασταν ταυτόχρονα όλοι μαζί το Πεδίο Πληθωρισμού, το Πεδίο Μηδενικού Σημείου, τη Θετική και αρνητική Δύναμη, τις 4 θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις, τα στοιχειώδη σωμάτια, την εμφάνισή της μάζας, τον έρωτα, το διαχωρισμό της ενοποιημένης δύναμης, το διαχωρισμό των 12 τιτάνιων δυνάμεων. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα κουάρκ, τα λεπτόνια, τα καδρόνια, οι πυρηνοσυνθέσεις, οι πρώτοι ατομικοί πυρήνες και τα πρώτα χημικά στοιχεία. Ακολούθως παρακολουθήσαμε τη γέννηση των πρώτων άστρων και τους φαντασμαγορικούς θανάτους τους σε γιγάντιες εκρήξεις υπό μορφή supernova. Μετά το θάνατο των πρώτων άστρων με θαυμασμό παρατηρήσαμε τη δημιουργία των γαλαξιών, των άστρων 2ης γενιάς και τη συνεχιζόμενη διαστολή του σύμπαντός μας, μέχρι τη δημιουργία του γαλαξία μας, περίπου πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Και ύστερα το σπίτι μας, το ηλιακό μας σύστημα και η αγαπημένη μας Γη. Όλα αυτά τα θυμάμαι σαν να συνέβησαν χθες. Και όμως πέρασαν 50 χρόνια αγαπημένοι μου φίλοι και συνοδοιπόροι στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Πώς να σας ευχαριστήσω που συνυπάρχετε μαζί μου και πώς να σας δείξω πόσο σημαντικοί είσαστε για μένα;». Ξαφνικά όπως ξεκίνησε, σταμάτησε, απομένοντας σιωπηλός με απλανή δακρυσμένα μάτια.

Συγκινημένοι από τα λόγια του Παπάζογλου η κα Γιαγκιόζη και η κα Φωτιάδου κλαίνε με ολοφυρμούς. Και ενώ τα δάκρυα συνεχίζουν να τρέχουν, με τρεμάμενη φωνή συνεχίζει η κα Φωτιάδου: «Θυμάμαι με πολλή συγκίνηση το νεαρό ζευγάρι, τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, που συμμετείχαν σε όλες τις προσπάθειες μελέτης του Λευκού Κρυστάλλου τρόπον τινά, αλλά κυρίως τους θυμάμαι από την ανάληψη ευθύνης της περιγραφής του ‘κοσμικού ταξιδιού’. Νομίζω ότι η περιγραφή τους ήταν τόσο ζωντανή, ώστε να νιώθουμε ότι επαναλάβαμε δυο φορές αυτό το ‘ταξίδι’. Βεβαίως είχαν συμβάλει πολύ και ο Δρ Θεοδόσης και ο Δρ Μανέζης, αλλά όλο το φορτίο το σήκωσαν τα δύο παιδιά. Μάλιστα δε, όταν περιέγραφαν τη δημιουργία του γαλαξία μας, του ηλιακού μας συστήματος και ιδιαίτερα του πλανήτη μας, νομίζω ότι η φωνή τους είχε αποκτήσει μια άλλη χροιά, γεμάτη συναισθήματα και συγκίνηση. Ιδιαίτερα μάλιστα, τη στιγμή που περιέγραφαν τον τρόπο και τη διαδικασία που έπεφτε ο σπόρος των Τιτάνων στην πυρωμένη επιφάνεια της Γης, εκεί πια νόμιζα ότι θα άνοιγα τα μάτια μου και θα έβλεπα να πέφτουν τα εξωαστρικά σώματα που μετέφεραν τον τιτάνιο σπόρο».

Συνεχίζοντας η Γιαγκιόζη και συμφωνώντας με τη Φωτιάδου λέει τα ακόλουθα: «Έτσι και εγώ τα αντιλήφθηκα και τα θυμάμαι, όμως νομίζω το άκρον άωτον της συγκινησιακής τους φόρτισης στην αφήγησή τους ήταν το σημείο ακριβώς της περιγραφής της δημιουργίας του πρώτου προκαρυωτικού κυττάρου, περίπου πριν 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια, και τη δημιουργία του πρώτου ευκαρυωτικού κυττάρου, περίπου πριν 2,1 δισεκατομμύρια χρόνια. Και πώς να μην ήταν; Αν καλοσκεφτεί κανείς, ξαφνικά ‘βλέπαμε’ τους μακρινούς προγόνους μας, γονίδια των οποίων έχουμε μέσα μας. Μέσα σε συγκινησιακό κλίμα μας ανιστορούσαν τη συνέχιση της ζωής στα κυανοφύκη, στα φαιοφύκη και στα ερυθροφύκη, τα οποία τα παρατηρούσαμε να δημιουργούν το οξυγόνο, εμπλουτίζοντας τη θάλασσα και τη γήινη ατμόσφαιρα με τούτο το πολύτιμο στοιχείο της ζωής. Ταυτόχρονα βλέπαμε και τις τεκτονικές πλάκες της Γης να μετατρέπουν τον πλανήτη σε ζωντανό οργανισμό με ενιαία συλλογική ενδοσυνειδησιακή ενδοπαρατηρητικότητα, που πολύ σωστά οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν Γαία. Έτσι δημιουργήθηκαν οι σημερινοί ωκεανοί και οι ήπειροι, παίρνοντας τη σημερινή μορφή τους περίπου¹ πριν 20 εκατομμύρια χρόνια».

Σταμάτησε για μια στιγμή να πάρει μια ανάσα η Γιαγκιόζη, σκουπίζοντας ταυτόχρονα ένα δάκρυ που μόλις κύλησε στο μάγουλό της, έτσι βρήκε την ευκαιρία να πάρει το λόγο η Φωτιάδου, ενώ η ομήγυρη παρακολουθούσε με προσοχή και ξαναζούσε για τρίτη φορά το «κοσμικό ταξίδι»: «Και ενώ παρακολουθούσαμε επί 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια την αργόσυρτη πορεία της ζωής, ξαφνικά πριν 542 εκατομμύρια χρόνια έγινε η έκρηξη ζωής της Κάμβριας περιόδου, εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα το Φανεροζωικό Μεγααιώνα που επικρατεί μέχρι σήμερα. Από αυτή τη στιγμή και μετά παρατηρούμε τη ζωή να εξελίσσεται ραγδαία και να εποικίζει όλα τα σημεία της Γης, ακόμα και τα πλέον αφιλόξενα, όπως αυτά με πολύ χαμηλές ή με πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Αυτό ήταν το θαύμα της ζωής! Η χαρά και η ευνομία με την τήρηση των φυσικών νόμων. Τί ομορφιά και τί γαλήνη; Όμως, στη ζωή δεν επικρατεί μόνο η δημιουργία· έχει και άλλες πλευρές. Τις καταστροφές! Άλλωστε και οι καταστροφές είναι μέρος της ζωής. Έτσι, από πριν 542 εκατομμύρια χρόνια έως και πριν 65 εκατομμύρια χρόνια ξαναζήσαμε τις πέντε μεγάλες καταστροφές που προκλήθηκαν στη ζωή από τις υπερκόσμιες, τις υπερφυσικές και τις φυσικές τιτάνιες δυνάμεις, καταστροφές που επέφεραν πέντε αντίστοιχες μαζικές καταστροφές στη ζωή, οι οποίες προκάλεσαν από περίπου 50% έως και 90% εξαφάνιση των ειδών ζωής. Όμως η ζωή πάντα εύρισκε το δρόμο της. Πάντα ανακάμπτει μετά από οποιαδήποτε καταστροφή. Έτσι, η τελευταία μεγάλη καταστροφή που επέφερε τη μαζική εξαφάνιση του 60% με 75% ειδών ζωής συνέβαλε στον τερματισμό της κυριαρχίας των δεινοσαύρων, κάτι όμως που επέτρεψε την εξάπλωση των θηλαστικών και την εξέλιξή τους, ώσπου πριν 50 εκατομμύρια χρόνια εμφανίσθηκε η τάξη των πρωτευόντων, στην οποία ανήκουμε και εμείς».

Παρατηρεί ο Ηλιόπουλος ότι άθελά τους οι συνδαιτυμόνες του εξιστόρησαν περιληπτικά ολόκληρο το κοσμικό ταξίδι, από το απαρχές του σύμπαντος έως και την τελευταία, την 5η μαζική καταστροφή της ζωής στη Γη. Έτσι κλείνει το διάλογο αυτό με λίγα λόγια επιγραμματικά : «Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο, δηλαδή μεταξύ πριν 542 με 50 εκατομμύρια χρόνια, θυμάμαι τον Ορφέα και την Ευρυδίκη οι οποίοι περιέγραψαν το «κοσμικό ταξίδι», τη 2η Τιτανομαχία, και στην οποία παρακολουθήσαμε τη σύγκρουση Υπερκόσμιου και Υπερφυσικού. Στο τέλος αυτής της περιόδου μας ανάφεραν τη διοικητική πυραμίδα, το κυκλώπειο άγος, τη βασιλεία του Κρόνου και τη διολίσθησή του σ’ αλαζονικές συμπεριφορές, κάτι που οδήγησε στην 3η Τιτανομαχία, ενώ ταυτόχρονα μας περιέγραψαν και την 5η αναγέννηση της ζωής. Ορισμένως, επειδή εγώ, όπως και τα περισσότερα μέλη της τεχνικής υποστήριξης, δεν συμμετείχα στο «κοσμικό ταξίδι» από μέσα, για μένα ήταν πρωτόγνωρα όλα αυτά. Ιδιαίτερα όταν μας περιέγραφαν για τα πρωτεύοντα θηλαστικά και για το φυλογενετικό δέντρο του ανθρώπου, την οποία περιγραφή παρακολουθούσαμε με πολύ ενδιαφέρον, μια και πολλά από αυτά δεν τα γνωρίζαμε, ενώ από την άλλη μαθαίναμε για το παρελθόν μας και για το ριζιμιό μας. Τελικά η 5η μεγάλη καταστροφή που υπέστη η Γη φαίνεται ότι ευνόησε την ομοταξία των θηλαστικών και την πορεία της ζωής προς τον Homo sapiens. Σε αντίθετη περίπτωση τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά».

Τελείωσε με αυτά τα λόγια και ύστερα απέμεινε και αυτός με τη σειρά του σιωπηλός και σκεφτικός, αναπολώντας τη συνέχεια της περιγραφής των γεγονότων από τον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Τα πρόσωπα της ομήγυρης ήταν σκεφτικά και σιωπηλά! Είναι η θλίψη των χρόνων που πέρασαν; Είναι οι αναμνήσεις όμορφων στιγμών; Είναι η συμμετοχή τους σε ένα θαυμαστό ταξίδι που πρόσφερε γνώση και επίγνωση; Ή μήπως είναι ο Λευκός Κρύσταλλος με τον οποίον συνυπήρξαν και τους επηρέασε όλους ριζικά καθορίζοντας και σημαδεύοντας τη ζωή τους; Όπως και να έχει, η επίδρασή του είναι ευδιάκριτη. Όλοι τους ξεχωρίζουν για το χαρακτήρα τους, την πνευματική τους διαύγεια αλλά και την εξωτερική τους εμφάνιση, αφού, εκτός του ότι ελάχιστα τους επηρεάζει η παρέλευση του χρόνου, τα πρόσωπα όλων έχουν ένα παράξενο φως παιδικής αθωότητας που τους επιφόρτισε ο Λευκός Κρύσταλλος. Όμως, ενώ παραμένουν σιωπηλοί και με βλέμμα χαμένο στο παρελθόν, ήταν σίγουρο ότι όλοι ενθυμούνται τη συνέχεια της περιγραφής του «κοσμικού ταξιδιού» από τον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Νοερά όλοι τους αναθυμούνται τη συνέχεια του κοσμικού ταξιδιού.

Διαχωρισμός ξηράς - θαλάσσης

Όπως πράγματι είχε θυμηθεί η παρέα, η περιγραφή του Ορφέα και της Ευρυδίκης είχε φθάσει έως πριν 50 εκατομμύρια χρόνια, οπότε και ολοκληρώθηκε η 2η Τιτανομαχία. Αμέσως μετά ξεκίνησαν την περιγραφή της 3ης Τιτανομαχίας, αφού πρώτα εν περιλήψει ανέφεραν τα σπουδαιότερα γεγονότα της τελικής μάχης της 2ης Τιτανομαχίας και της επόμενης μέρας μετά τη λήξη των εχθροπραξιών, αναφέροντας περιληπτικά την περίοδο από πριν 65,5 έως 50 εκατομμύρια χρόνια. Έτσι ξεκίνησε η περιγραφή της 3ης Τιτανομαχίας από τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, αρχής γενομένης από τον Ορφέα.

Από τις απαρχές λοιπόν της δημιουργίας του σύμπαντος οι κοσμικοί ταξιδιώτες στο ‘κοσμικό ταξίδι’ παρακολούθησαν εξ αρχής να διαχωρίζονται οι δώδεκα Υπερφυσικές Τιτάνιες Δυνάμεις από την Ενοποιημένη Δύναμη υπό ενεργειακή μορφή, παγιδευμένες αρχικά στο κβαντικό κενό αλλά συζευγμένες ευθέως με την Ενοποιημένη Δύναμη. Όταν ήρθε η στιγμή της δημιουργίας των πρωτοάστρων απαγκιστρώθηκαν από το κβαντικό κενό και άρχισαν το λειτουργικό τους ρόλο για το ‘κτίσιμο’ του σύμπαντος, πάντοτε σε συνεχή ενδοσυνειδησιακή επικοινωνία με την Ενοποιημένη Δύναμη του σύμπαντος.

Πέρασαν τα χρόνια και έρχεται η στιγμή που θα δημιουργηθεί ο θαυμαστός πλανήτης και το ηλιακό σύστημα στο οποίο θα ανήκει. Τότε η Ενοποιημένη Δύναμη διαχωρίζεται σε δύο μέρη· στον Ουρανό και στη Γαία, ονομασίες οι οποίες έχουν δοθεί από τους αρχαίους Έλληνες. Ο διαχωρισμός αυτός ήταν σαν να έσπασε ένα ερωτογενές ενεργειακό αυγό, δημιουργώντας αρχικά χάος και έρεβος. Μέσα από το Χάος και το Έρεβος αναδύθηκαν διαχωρισμένοι ο Ουρανός και η Γαία, αλλά με σύντονους και ισχυρούς συνδετικούς ερωτικούς δεσμούς. Ο Ουρανός παραμένει σε ενεργειακή μορφή και μετατρέπεται σιγά-σιγά στο «Γαλανό Ουρανό», ενώ την ίδια στιγμή το ενεργειακό σώμα της Γαίας αναμιγνύεται με το υλικό που σχηματίζει τον πλανήτη Γη, συνιστώντας το σε μια ενιαία ζωντανή οντότητα με ενδοπαρατηρησιακή συνειδητότητα. Σε αυτόν τον πλανήτη η Ενοποιημένη Δύναμη, ο « Ουρανός», θα στείλει τα υπερκόσμια σπέρματά του ως ‘σπόρο’ ο οποίος θα ενωθεί με τη Γαία για να εμφανισθεί πολύ αργότερα η ζωή στον πλανήτη Γη. Ταυτόχρονα όμως στέλνει και τα υπερφυσικά τιτάνια σπέρματά του από τα οποία θα προκύψουν οι Τιτάνιες Υπερφυσικές Δυνάμεις, γέννημα-θρέμμα του Ουρανού και της Γαίας. Πάνω στη ρευστή επιφάνεια της Γης οι ενσαρκωμένες τιτάνιες δυνάμεις δουλεύουν ασταμάτητα με τη συνεργασία της «Γαίας», της μάνας Γης, διαχωρίζοντας σιγά-σιγά τη χερσαία γη και τα νερά, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν μέσα στα γήινα χημικά εργαστήρια τους υπερκόσμιους ‘σπόρους’ από το πρωτογενές ουράνιο υλικό των συστατικών της ζωής.

Από την αρχή της δημιουργίας της, έως πριν 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια, η Γη πλήττεται από αμείλικτους μαζικούς βομβαρδισμούς αστρικών σωμάτων, οι οποίοι, ορισμένως, συνεχίστηκαν και μετά την περίοδο αυτή αλλά με συνεχώς μειούμενο ρυθμό, έως ότου έγιναν σποραδικές ή/και σχεδόν μηδενικές. Με αυτούς τους βομβαρδισμούς φαίνεται ότι προήλθε το νερό στη Γη, είτε παγιδευμένο σ’ αυτά τα αρχέγονα αστρικά σώματα² που έπεφταν στην πρώτο-Γη, πριν την ολοκλήρωση της δημιουργίας της, είτε από την πτώση των αστρικών σωμάτων που έπεσαν μετά την ολοκλήρωση του πλανήτη και τη στερεοποίηση του φλοιού της Γης είτε –το πιθανότερο- συνδυασμός αυτών. Την επιλογή και τη ρίψη αυτών των συγκεκριμένων ανθρακούχων αστρικών σωμάτων τα οποία εμπεριείχαν ισότοπα υδρογόνου (Η)³, στοιχεία που υποδηλώνουν την ύπαρξη νερού, την ανέλαβαν ο Ωκεανός και η σύζυγος του η Τηθύς. Το ίδιο ζευγάρι αργότερα ανέλαβε και τη δημιουργία των ωκεανών, γι’ αυτό και η κυριαρχία του υγρού στοιχείου ανατέθηκε σ’ αυτούς όταν οι νικητές Τιτάνες διεμοίραζαν την κυριαρχία τους.

Με την πάροδο του χρόνου αύξανε σιγά-σιγά το πάχος του φλοιού της Γης καθώς ψυχόταν ο πλανήτης. Άρχισαν να εξισορροπούνται οι κλιματολογικές συνθήκες στην επιφάνεια της Γης, οι οποίες επέτρεπαν πλέον την ύπαρξη του νερού, παρά το ότι ήταν ακόμα αρκετά υψηλές οι θερμοκρασίες και η πυκνότητα της ατμόσφαιράς της.

Μετά τον τερματισμό αυτών των ευλογημένων μαζικών βομβαρδισμών της Γης με εξωγήινα αστρικά σώματα, ο Ωκεανός και η Τηθύς δρομολόγησαν μια σειρά επαναληπτικών βροχών, πριν 4,3 δισεκατομμύρια χρόνια, οι οποίες ψυχραίνουν την επιφάνεια της Γης και στερεοποιούν το φλοιό της γης. Εμφανίσθηκαν νησίδες χερσαίας γης, από τις οποίες ορισμένες διασώζονται μέχρι σήμερα και ονομάζονται «κράτονες» (cratons)⁴. Ο Ουρανός και η Γαία καμάρωναν τα παιδιά τους, τους δώδεκα τιτάνες με τις υπόλοιπες υποδεέστερες τιτάνιες υπερφυσικές δυνάμεις, να εργάζονται πυρετωδώς σχεδιάζοντας την ολοκλήρωση του πλανήτη Γη. Έτσι πέρασε ο Αρχαιοζωικός ή Αδαίος μεγααιώνας (Pre-Archean Eon)⁵ για τη Γη που τη βρίσκει χωρισμένη σε μια μικρή επιφανειακή χερσαία γη και σε ένα μεγάλο και ρηχό ωκεανό, πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Ο στερεός φλοιός της είναι ακόμα πολύ λεπτός και η θερμοκρασία του μανδύα πολύ υψηλή. Ως αποτέλεσμα αυτών, η αλλαγή του απερχόμενου και του προσερχόμενου μεγααιώνα, πριν 3,85 δισεκατομμύρια χρόνια, βρίσκει τη γη με τρομερούς σεισμούς, συνεχείς ανακατατάξεις του μανδύα και του στερεού φλοιού, διαρρήξεις του φλοιού και ανάβλυση τεράστιων μαζών καυτής λάβας. Ο στερεός φλοιός της Γης διαρρηγνύεται σε μεγάλα και μικρά ρήγματα, διασπώμενος στις τεκτονικές ή λιθοσφαιρικές πλάκες πάνω στις οποίες θα στηρίζεται η χερσαία γη του πλανήτη. Η εμφάνιση ηφαιστείων είναι το επόμενο βήμα που ανακουφίζει τις ‘πιέσεις’ και τις υψηλές θερμοκρασίες που ασκούνται κάτω από το στερεό φλοιό της γης. Με όλες τις ανακατατάξεις τελειώνει ο Αδαίος μεγααιώνας με τους Τιτάνες να έχουν διαχωρίσει τη ξηρά από το νερό.

Η αρχή του Αρχαιοζωικού μεγααιώνα (Archean Eon)⁶ βρίσκει τους Τιτάνες προς το τέλος της αποπεράτωσης μιας εύθραυστης ενιαίας υπερηπείρου και ενός μεγάλου ρηχού ακύμαντου πανωκεανού, με τις θερμοκρασίες όμως στο μανδύα να πέφτουν και το βάθος του φλοιού της γης να γίνεται βαθύτερο και στερεότερο. Ο πρώτος Πανωκεανός αρχικά ήταν ρηχός και καταλάμβανε πολύ μεγαλύτερο τμήμα του γήινου φλοιού αναλογικά με τη ξηρά, ενώ η πρώτη υπερήπειρος ήταν πολύ μικρότερου μεγέθους από ότι είναι σήμερα η χερσαία γη. Πιθανόν να ήταν στο μέγεθος της Αυστραλίας, που αυξομειωνόταν ανάλογα με τις κλιματολογικές συνθήκες. Με το πέρασμα όμως του γεωλογικού χρόνου οι ωκεανοί σιγά-σιγά βαθαίνουν και η επιφάνειά τους μικραίνει, ενώ η έκταση των ηπείρων συνεχώς μεγαλώνει. Αναμφίλεκτα στην αύξηση της χερσαίας γης συμβάλλει και η ανάδυση νέου ηπειρωτικού φλοιού από τα ηφαιστειογενή και ιζηματογενή πετρώματα.

Πάνω σ’ αυτήν την πρώτη υπερήπειρο η οποία αργότερα θα ονομαστεί Βααλβάρη (Vaalbara), οι Κύκλωπες κτίζουν τα παλάτια της Γαίας, πριν 3,3 δισεκατομμύρια χρόνια, εκεί όπου ο Γαλανός Ουρανός την επισκέπτεται τα βράδια για να ξεκουραστεί από τον ημερήσιο κάματο. Αυτήν την εποχή, πριν 3,85 δισεκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης Γη θεωρείται ολοκληρωμένος ως προς τη γενική κατασκευαστική δομή του, οπότε τρία παιδιά της Γαίας και του Ουρανού, οι Κύκλωπες, ενδελεχώς αναλαμβάνουν τη φροντίδα της εύρυθμης λειτουργίας του πλανήτη. Για το έργο τους αυτό, το οποίο είναι δεόντως δύσκολο, τους παρέχονται ως βοηθοί οι τρεις Εκατόγχειρες, με τους οποίους θα παραμείνουν προσδεδεμένοι οριστικά από εδώ και πέρα, αλλά και αρκετές βοηθητικές τιτάνιες δυνάμεις. Όλοι αυτοί ανήκουν στις Υπερφυσικές Δυνάμεις. Έτσι, στον Αστερόπη ή Στερόπη ανατίθεται η φροντίδα του φλοιού με βοηθό το Βριάρεω, στον Άργη ανατίθεται η φροντίδα του μανδύα με βοηθό τον Κόττο και στο Βρόντη ανατίθεται η φροντίδα του πυρήνα με βοηθό το Γύγη. Αδιαμφισβήτητα οι Κύκλωπες ως πολυτεχνίτες ενίοτε είχαν αναλάβει και άλλους ρόλους, όπως δημιουργία όπλων για τους Τιτάνες, το κτίσιμο των παλατιών του Κρόνου και των φυλακών στα Τάρταρα και σε άλλα παρόμοια. Κυρίως όμως η Γαία ήταν εκείνη που ενδοσυνειδησιακά τους ανέθετε μυστικές και λεπτεπίλεπτες κατασκευές, όπως για παράδειγμα αυτές του Λευκού Κρυστάλλου και του Αδαμάντινου Δρεπανιού.

Αυτήν την εποχή η αρχέγονη γήινη ατμόσφαιρα δεν ήταν ευνοϊκή για τη ζωή, ήταν όμως ευνοϊκή για τη δημιουργία της ζωής. Έτσι μέσα στους θερμοπίδακες και σε υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις κάποια στιγμή άρχισε η διαδικασία της εμφάνισης της ζωής πριν 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Στα χημικά εργαστήρια της Γης οι συνεχείς χημικοί πειραματισμοί μέσα στην οργανική σούπα φθάνουν σ’ αίσιο αποτέλεσμα, εφόσον οι τιτάνιες δυνάμεις καταφέρνουν να δημιουργήσουν το πρώτο προκαρυωτικό κύτταρο. Η ζωή στη Γη είναι γεγονός!

Λόγω των κινήσεων των λιθοσφαιρικών πλακών εμφανίζονται διάφορα είδη συγκρούσεων: μεταξύ ηπειρωτικού φλοιού με ηπειρωτικό φλοιό, μεταξύ ωκεάνιου φλοιού με ηπειρωτικό φλοιό και μεταξύ ωκεάνιου φλοιού με ωκεάνιο φλοιό. Γενικά υπάρχουν τριών ειδών συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών: η αποκλίνουσα κίνηση κατά την οποία δύο λιθοσφαιρικές πλάκες απομακρύνονται μεταξύ τους και ‘αναβλύζει’ νέος φλοιός, η συγκλίνουσα κίνηση κατά την οποία δύο λιθοσφαιρικές πλάκες πλησιάζουν μεταξύ τους ενώ η μία πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη και η πλευρικώς ολισθαίνουσα κίνηση κατά την οποία δύο λιθοσφαιρικές πλάκες ολισθαίνουν πλαγίως μεταξύ τους. Στην περίπτωση της συγκλίνουσας κίνησης έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με το είδος σύγκλισης. Εάν η σύγκλιση είναι δύο ηπειρωτικών φλοιών παρουσιάζεται το φαινόμενο της ορογένεσης. Εάν η σύγκλιση είναι δύο φλοιών ο ένας εκ των οποίων είναι θαλάσσιος, τότε πάλι παρουσιάζεται το φαινόμενο της ορογένεσης αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και το φαινόμενο της ηφαιστειότητας. Αυτονόητο είναι ότι όπου οι ωκεάνιοι φλοιοί απομακρύνονται (απόκλιση) μεταξύ τους τότε εκεί δημιουργείται νέος ωκεάνιος φλοιός και όπου προσεγγίζουν (σύγκλιση) μεταξύ τους εκεί καταστρέφεται ο ωκεάνιος φλοιός και ανακυκλώνεται. Η δημιουργία νέου ωκεάνιου φλοιού και η καταστροφή είναι περίπου ίδιας ποσότητας, δημιουργώντας το φαινόμενο της ανακύκλωσης των ωκεάνιων φλοιών, με αποτέλεσμα οι ωκεάνιοι φλοιοί να είναι όλοι αναμφίβολα κατά πολύ νεότεροι από τους ηπειρωτικούς φλοιούς⁷. Ο στερεός φλοιός της Γης οριστικοποιείται πριν 3,85 δισεκατομμύρια χρόνια

Για όλες αυτές τις διεργασίες των λιθοσφαιρικών πλακών είναι αναγκαία η αγαστή συνεργασία και των τριών Κυκλώπων με τους τρεις αντίστοιχους βοηθούς τους, οι οποίοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη φροντίδα του πλανήτη Γη, στους οποίους ασφαλώς και συμβάλλουν και οι τιτάνιες δυνάμεις, όπως και όταν απαιτείται. Περισσότερο απαραίτητη όμως είναι η συνεργασία του Στερόπη που φροντίζει το στερεό φλοιό με τον Άργη που φροντίζει το μανδύα της Γης. Ο συνδυασμός των δύο θα ευοδώσει την πορεία της Γης με τις συνεχείς κινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών οι οποίες μετακινούν τις ηπειρωτικές πλάκες της Γης, είτε απομακρυνόμενες είτε συναθροιζόμενες μεταξύ τους, δημιουργώντας ενίοτε μεγάλες ενιαίες υπερηπείρους. Ο κύκλος δημιουργίας, διάσπασης, διασποράς και επαναδημιουργίας των υπερηπείρων λόγω της κίνησης των λιθοσφαιρικών πλακών είναι κάθε 450 με 500 εκατομμύρια χρόνια. Υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη των παλιότερων υπερηπείρων (Supercontinent) όπως είναι: η Βααλβάρη (Vaalbara), η Ουρ (Ur), η Κενόρλαντ (Kenorland), η Κολούμπια (Columbia), Πρωτοπαγγαία (Protopangea), η Παννοτία (Pannotia) κ.α., εκ των οποίων οι παλιότερες δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένες παρά το θεωρητικό τους υπολογισμό. Οι υπολογισμοί των παλιότερων υπερηπείρων βασίζονται στις θεωρητικές μελέτες των κινήσεων και της φοράς της θερμοκρασίας του μανδύα και την κατ’ επέκταση επίδρασή της στο φλοιό της Γης, είτε τον ηπειρωτικό είτε το θαλάσσιο, αλλά και στις χρονολογήσεις των παλιότερων τμημάτων της Γης με την ονομασία «κράτονες» (cratons).

Δύσκολο λοιπόν το έργο των Κυκλώπων και των Εκατόγχειρων, μια και από αυτό εξαρτάται αν θα ευοδωθούν οι στόχοι των Τιτάνων, η πορεία του πλανήτη Γη αλλά και η ίδια η ζωή που θα εμφανιστεί λίγο αργότερα.

Ορισμένως, οι Κύκλωπες με τους Εκατόγχειρες ανέλαβαν την ευθύνη της γενικότερης φροντίδας της Γης, ώστε να λειτουργεί άψογα ως ένας ζωντανός οργανισμός, άρα και τις αλλαγές της μορφολογίας της επιφάνειας του πλανήτη, μα για ότι είχε σχέση με τους ωκεανούς έπρεπε να συνεργάζονται και με τον ισχυρότερο των τιτάνων, τον ευρύστερνο ωκεανό. Αναμφιλέκτως δε, κατ’ ουσία, παρόμοια συνεργασία έπρεπε να έχουν με ολόκληρη την ηγεσία των τιτάνιων δυνάμεων. Έτσι βρίσκονταν σε συνεχή ενδοσυνειδησιακή ενδοσυνεννόηση με τους τέσσερις Τιτάνες που συνιστούσαν το χωροχρονικό συνεχές· ο Ωκεανός για το πλάτος, ο Υπερίωνας για το μήκος, ο Ιαπετός για το ύψος και ο Κρόνος για το χρόνο. Ανυπερθέτως λοιπόν έπαιρναν απευθείας εντολές από την τετράδα των ισχυρότερων τιτάνιων δυνάμεων.

Ταυτόχρονα, λοιπόν, με τις μετακινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών και τη διαρρύθμιση της μορφολογίας της ορατής επιφάνειας της Γης, οι Κύκλωπες φρόντιζαν και για τη μορφολογία των ωκεανών, εδώ με την ενεργή συμμετοχή του ωκεανού και της Τηθύος. Σιγά-σιγά και καθώς οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνταν, διασπόταν και ο Πανωκεανός σε μικρότερους ωκεανούς. Μια τέτοια διάσπαση πριν 650 εκατομμύρια χρόνια θεωρείται ο διαχωρισμός του Πανωκεανού στον Πανθαλάσσιο και τον Παναφρικανικό ωκεανό. Λίγο αργότερα, πριν 500 εκατομμύρια χρόνια θα πάρει τη μορφή του Πανθαλάσσιου και του Ιαπέτειου ωκεανού, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν να ‘ξεπηδούν’ μέσα από τη θάλασσα η Βαλτική, η Σιβηρία και άλλα μέρη της Γης υπό μορφή μεγάλων ή μικρών νησίδων. Όταν, πριν 300 εκατομμύρια χρόνια, δημιουργηθεί η υπερήπειρος Παγγαία, τότε θα ξαναενωθεί ο ωκεανός στον Πανθαλάσσιο ωκεανό, διατηρώντας όμως στην ανατολική πλευρά της Παγγαίας ένα μικρό διαχωρισμένο τμήμα με την ονομασία Θάλασσα της Τηθύος αφιερωμένο στην Τηθύ.

Μετά την ολοκλήρωση των ωκεανών είχε ανατεθεί στον Ωκεανό και την Τηθύ η εξουσία όλων των υγρών στοιχείων της Γης, μέχρι που ο Κρόνος φοβούμενος την ισχύ του ζευγαριού, σιγά-σιγά άρχισε να υφαρπάζει τμήματα της εξουσίας τους και να τα μεταβιβάζει σε άλλους, μειώνοντας συνεχώς τη δύναμή τους. Στο έρεβος του φοβισμένου μυαλού του Κρόνου ο Ωκεανός φάνταζε επικίνδυνος ενώ δεν ήταν. Θυμόμαστε ασφαλώς ότι αρχικά στον Ωκεανό είχε ανατεθεί η αρχηγία των τιτάνιων δυνάμεων ως ο φιλειρηνικότερος και συνετότερος Τιτάνας, αλλά και επειδή ήταν αγαπητός από όλες τις Υπερφυσικές και τις Φυσικές Δυνάμεις.

Ο Κρόνος παρά το ότι ήδη έχει αναχθεί σε μονοκράτορα στον πλανήτη Γη, επιβουλευόταν την αίγλη του Ωκεανού. Ήταν στα άμεσα σχέδιά του να βρει τρόπο να το διασπάσει. Μια τέτοια καλή ευκαιρία ήταν όταν ο Ωκεανός προθυμοποιήθηκε να διαχωρίσει τμήμα της εξουσίας του, την οποία θα ανέθετε στη σύζυγό του Τηθύ. Έτσι έγινε ο διαχωρισμός της Θάλασσας της Τηθύος από τον Πανωκεανό, η οποία υπήρξε από τις αρχές του παλαιοζωικού αιώνα (Paleozoic Era)⁸ μέχρι και το τέλος του μεσοζωικού αιώνα (Mesozoic Era)⁹ και εκτεινόταν ανάμεσα στην Ευρασιατική και την Αφρικανική ήπειρο. Ονομάστηκε έτσι χάρη στην αρχαία ελληνική θεότητα των ωκεανών Τηθύ, τη σύζυγο του Ωκεανού. Σημερινό υπόλειμμά της Τηθύος είναι η Μεσόγειος και η Ερυθρά θάλασσα.

Όλο αυτό το μεγάλο γεωλογικό διάστημα η Τηθύς παρέμεινε μία μακρόστενη θάλασσα που ένωνε τους δύο μεγάλους ωκεανούς της Γης. Με επιμέλεια από τους Κύκλωπες και τους βοηθούς τους, αλλά με τις οδηγίες του Ωκεανού, δημιουργήθηκε προς χάρη της συζύγου του Ωκεανού και με πολλή φροντίδα διατηρήθηκε για 500 εκατομμύρια χρόνια. Υπέστη πολλές μεταβολές, ενώ η μορφή και τα όριά της μεταβλήθηκαν αρκετές φορές. Ακόμα και επί εποχής Παγγαίας η Θάλασσα της Τηθύος διατηρήθηκε ακέραιη, έστω και με άλλη μορφή, παρά το ότι τότε όλοι οι ωκεανοί είχαν ενωθεί στον ενιαίο Πανθαλάσσιο ωκεανό. Μέσα στη θάλασσα αυτή και στα περιθώρια των δύο ηπείρων σχηματίστηκαν θαλάσσιοι τάφροι, μέσα στις οποίες αποτέθηκαν ιζήματα και από αυτά αργότερα δημιουργήθηκαν οι αλπικές οροσειρές όπως οι Άλπεις, τα Πυρηναία, οι Δειναρικές Άλπεις, η Πίνδος, η οροσειρά Ταύρου, τα Ιμαλάια κτλ. Μετά τη διάσπαση της Παγγαίας η Θάλασσα της Τηθύος αυξάνει και μετατρέπεται στον ωκεανό της Τηθύος, ο οποίος διαχωρίστηκε με τη συνένωση της ευρασιατικής και αφρικανικής πλάκας και με την εμφάνιση της Ινδίας στη νότια Ασία, οπότε και διασπάσθηκε στη Μεσόγειο θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό. πριν 15 εκατομμύρια χρόνια εμφανίζεται η Μεσόγειος Θάλασσα η οποία ήδη έχει αποκλειστεί και διαχωριστεί από τον Ινδικό Ωκεανό. Με σχεδόν κυκλική μορφή, στο ενδιάμεσό της ανυψώνεται μια χερσαία περιοχή υπό μορφή νήσων ή βραχονησίδων, τα οποία θα ανυψώνονται συνεχώς και θα συναποτελέσουν την Ιταλική χερσόνησο, την Ελληνική χερσόνησο και τα νησιά της Μεσογείου αλλά κυρίως τα νησιά του σημερινού Αιγαίου Πελάγους.

Στην Παγγαία γίνεται μια τελευταία προσπάθεια ένωσης της ξηράς από τις τιτάνιες δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα αρχίσει μια αργή και συνεχής πορεία προς το διαχωρισμό των ηπείρων που θα καταλήξουν πριν 25 εκατομμύρια χρόνια περίπου στη σημερινή μορφή της επιφάνειας της Γης, η οποία θα καταλήξει σιγά-σιγά στη σημερινή της μορφή.

Από πριν 12 εκατομμύρια χρόνια τιτάνιες δυνάμεις συγκρούονται άγρια στην περιοχή της κεντρικής Μεσογείου Θάλασσας και επιφέρουν συνεχείς γεωλογικές ανακατατάξεις και μετασχηματισμούς στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της βαλκανικής χερσονήσου. Μεγάλα τμήματα της χερσαίας γης βυθίζονται ενώ νέες θάλασσες αναδύονται, ποτάμια δημιουργούνται και τεράστιες λιμνοθάλασσες απομένουν αποκομμένες από τον ευρύτερο κορμό της Μεσογείου. Όλα αυτά με τη σειρά τους εξαφανίζονται για να πάρουν τη θέση τους νέα ξηρά και νέα θάλασσα. Συνεχής ανταλλαγή θέσεων και μορφών μεταξύ του υγρού και του στερεού στοιχείου συμβαίνει, ως αποτέλεσμα των τιτάνιων δυνάμεων που αντιμάχονται στην περιοχή. Τίποτα δεν μένει το ίδιο, όλα αλλάζουν ριζικά και αμετάκλητα.

Τέλος, πριν 2,58 εκατομμύρια χρόνια, εμφανίζονται οι τελευταίοι παγετώνες της Πλειστόκαινης εποχής (Pleistocene Epoch)¹⁰ οι οποίοι θα φθάσουν μέχρι πριν 20 χιλιάδες χρόνια και θα οριοθετήσουν την αρχή της Ολόκαινης εποχής (Holocene Epoch)¹¹. Μετά τους τελευταίους παγετώνες αναδεικνύεται ο σύγχρονος ανθρώπινος πολιτισμός με ραγδαία εξέλιξη. Όμως αυτές οι τιτάνιες αντιμαχίες θα συνεχιστούν μέχρι τη γέννηση του Δία και την επικράτηση των Φυσικών Δυνάμεων, πριν 2 με 0,5 εκατομμύρια χρόνια, σταθεροποιώντας τη μορφή ξηράς και θαλάσσης, όχι όμως και τη μεταξύ τους σχέση, καθόσον ανταλλάσσονται συνεχώς μεγάλες περιοχές μεταξύ του υγρού και του στερεού στοιχείου, σε τέτοιο σημείο ώστε, η επιφάνεια της θάλασσας να ανεβοκατεβαίνει έως και τα 200 μέτρα. Οι αντιμαχίες και οι ανακατατάξεις θα συνεχιστούν έως και πριν 50 χιλιάδες χρόνια, αλλά πλέον ξηρά και θάλασσα θα έχουν σταθεροποιηθεί στην τελική τους μορφή και οι επιπτώσεις θα εμφανίζονται στα έμβια όντα με καταστροφές ανά είδος. Παρά τις καταστροφές που θα επιφέρουν οι γεωλογικές τιτανομαχίες, οι Φυσικές Δυνάμεις θα καταφέρουν να επικρατήσουν σε μια πανγήινη ειρήνη που ακολουθεί τους φυσικούς νόμους.

Τα παλάτια της Γαίας - η Γαία

Πράγματι, εξ αρχής οι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες έδειξαν υπεράγαν του δέοντος υπευθυνότητα για το έργο που τους ανατέθηκε. Αντιλαμβάνονταν τη ζωτικής σημασίας ευθύνη τους για την πορεία του πλανήτη αλλά και την ευδόκιμη μακροημέρευση της ίδιας της μητέρας τους της Γαίας. Η συνεργασία τους ήταν απόλυτα επιτυχής, άρτια και καθ’ ολοκληρίαν αψεγάδιαστη, ενώ η συνεργασία τους με τις υπόλοιπες τιτάνιες δυνάμεις ήταν εξεχόντως αξιέπαινη. Αφού πρώτα τελείωσαν το έργο τους ο Ωκεανός και η Τηθύς με το φαινόμενο της βροχής και τη δημιουργία του γήινου πανωκεανού, ύστερα ανέλαβαν οι Κύκλωπες το ρόλο τους για τη φροντίδα της λειτουργίας της Γης.

Στην αρχή λοιπόν ο ηπειρωτικός φλοιός της Γης αναλογικά με το υγρό στοιχείο καταλάμβανε πολύ μικρό τμήμα της επιφάνειάς της, μια και ο πανωκεανός ήταν πολύ ρηχός. Σιγά-σιγά όμως η χερσαία γη αύξανε και η επιφάνεια των ωκεανών μίκραινε, για να φθάσουν κάποια στιγμή στη σημερινή αναλογία, με το 70% της επιφάνειας της Γης να καλύπτεται από το νερό.

Στην πρώτη προσπάθεια του διαχωρισμού ξηράς και υδάτων οι Κύκλωπες, οι Εκατόγχειρες και οι βοηθητικές τιτάνιες δυνάμεις δημιούργησαν την παλαιότερη γνωστή υπερήπειρο της Γης που πιθανολογείται ότι ήταν η ιδιαίτερα εύθραυστη υπερήπειρος Βααλβάρη (Supercontinent Vaalbara)¹², η συνένωση της οποίας αρχίζει πριν 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Φαίνεται ότι ολοκληρώθηκε πριν 3,1 δισεκατομμύρια χρόνια ενώ ήδη είχε ξεκινήσει να μετασχηματίζεται στην επόμενη υπερήπειρο. Πάνω σ’ αυτήν την υπερήπειρο και στην περιοχή με τη σημερινή ονομασία «Kaapvaal Craton» οι Κύκλωπες έκτισαν τα παλάτια της μητέρας τους της Γαίας. Πάνω στον εύθραυστο και μαλακό φλοιό της Γης και με τις γιγάντιες φυσικές γεωλογικές δυνάμεις που ασκούνταν μέσα από τα βάθη του μανδύα, τα παλάτια της Γαίας κινούνταν συνεχώς ωσάν να ήταν κτισμένα πάνω σε ένα πλοίο που ταξίδευε σε ήρεμους ωκεανούς μεν, αλλά ενίοτε παρουσιάζονταν αρκετές αναταράξεις που διατάρασσαν την ηρεμία των παλατιών. Ο πλανήτης Γη ακόμα ήταν εύπλαστος και παλλόμενος από κάθε φυσική δύναμη που επιδρούσε πάνω του, έτσι η Βααλβάρη έτεινε προς διάλυση. Οι Κύκλωπες με τους Εκατόγχειρες και με τις βοηθητικές τιτάνιες δυνάμεις αγωνίζονταν να τη διατηρήσουν ενωμένη. Άνοιγαν ρωγμές σε ορισμένα σημεία της ώστε να ‘ξεθυμαίνουν’ οι θερμοκρασίες και οι πιέσεις του μανδύα υπό μορφή ηφαιστείων που ξερνούσαν καυτή λάβα. Όμως, ακόμα και αυτοί δεν τα κατάφεραν. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους, έτσι, κατόπιν εντολής του Γαλανού Ουρανού επικεντρώθηκαν στα σημεία που ήταν κτισμένα τα παλάτια της Γαίας. Αυτά έπρεπε να διασωθούν με κάθε θυσία. Είχε αντιληφθεί ο Γαλανός Ουρανός ότι βιάστηκαν να κτίσουν τα παλάτια της Γαίας πάνω σε μια εύθραυστη ξηρά, η οποία επέπλεε πάνω σε έναν πολύ εύπλαστο μανδύα με πολύ υψηλές θερμοκρασίες ακόμα. Έπρεπε να ψυχρανθεί αρκετά, ώστε να μπορέσει ο στερεός φλοιός της Γης να γίνει παχύτερος, στερεότερος και σταθερότερος. Οι φυσικές γεωλογικές δυνάμεις δεν πρέπει να υπερκερώνται καθ’ οιονδήποτε τρόπο, μια και μόνο μέσα από τη φυσική συνέχεια και επιλογή δημιουργούνται σταθερά πλαίσια για οτιδήποτε φτιαχτεί, φυσικό ή τεχνητό. Ο Ουρανός παρηγόρησε τη Γαία η οποία ήταν απογοητευμένη και πολύ στενοχωρημένη, μια και έβλεπε ότι κινδύνευαν σοβαρά τα παλάτια της. Ο Ουρανός εξήγησε στη Γαία ότι το μικρό τμήμα της χερσαίας γης στο οποίο είναι τα παλάτια της μπορεί να διατηρηθεί, μια και είναι στις δυνατότητες των Υπερφυσικών Δυνάμεων, και συνεπώς οι πολυτεχνίτες Κύκλωπες με τους βοηθούς τους θα κατάφερναν να τα διασώσουν. Πράγματι, όταν πλέον η διάσπαση της Βααλβάρης ήταν γεγονός, δυο τμήματά της διασώθηκαν και τα οποία μάλιστα υπάρχουν μέχρι σήμερα. Το ένα είναι στο Kaapvaal Craton με τα παλάτια της Γαίας και το οποίο σήμερα βρίσκεται στην επαρχία Limpopo της Νότιας Αφρικής¹³.

Οι προσπάθειες των Υπερφυσικών Δυνάμεων δεν σταμάτησαν βεβαίως αλλ’ ούτε και ατόνησαν, αφού για να διατηρηθεί η Γαία ζωντανή ήταν -και είναι- απαραίτητη η συνεχής κίνηση των λιθοσφαιρικών πλακών. Ταυτόχρονα έπρεπε να προστατέψουν το τμήμα της Βααλβάρης στο οποίο υπήρχαν τα παλάτια της Γαίας. Οι Κύκλωπες λοιπόν με συνεχή αγαστή συνεργασία και υπερπροσπάθεια και με τη βοήθεια ασφαλώς των Εκατόγχειρων και των βοηθητικών τιτάνιων δυνάμεων, συνέχισαν τις μετακινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών με ταυτόχρονες ανακατατάξεις του ηπειρωτικού και του θαλάσσιου φλοιού. Η ευπαθής Βααλβάρη εξ αρχής είχε μια τάση προς διάλυση. Σε αυτήν την υπερήπειρο προστέθηκε νέα χερσαία γη, είτε με τις αποκλίνουσες κινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών είτε με το βάθεμα των ωκεανών είτε με ηφαιστειογενείς αναχωματώσεις, και μεταλλάχθηκε σιγά-σιγά στην υπερήπειρο Ουρ. Κατευθύνοντας οι Κύκλωπες οποιοδήποτε τμήμα χερσαίας γης υπήρχε εδώ και εκεί ή εμφανιζόταν εκείνη τη στιγμή στην επιφάνεια της Γης προς τα εναπομείναντα τμήματα της Βααλβάρης, δημιούργησαν την επόμενη υπερήπειρο Ουρ (Supercontinent Ur), το μέγεθος της οποίας δεν ξεπερνούσε αυτό της σημερινής Αυστραλίας. Κάλυπτε δηλαδή περίπου το 15% της σημερινής ηπειρωτικής Γης,¹⁴ αλλά παρά ταύτα θεωρείται υπερήπειρος όντας μοναδική. Ήδη με αυτόν τον τρόπο οι Κύκλωπες είχαν εξασφαλίσει σε μεγάλο βαθμό τα παλάτια της μητέρας τους της Γαίας. Ο ορατός κίνδυνος να διαλυθούν σε μια στιγμή είχε αποφευχθεί, παρά το ότι χρειαζόταν λίγη δουλειά ακόμα για να διασφαλιστούν ολοκληρωτικά.

Ο στερεός φλοιός της Γης έγινε σταθερότερος και στερεότερος, όμως χρειάζεται να κατέβουν και άλλο οι θερμοκρασίες του μανδύα. Για το λόγο αυτό η περιοχή με την ονομασία «Kaapvaal Craton», ήταν υπό το συνεχή έλεγχο των Κυκλώπων, στην προσπάθειά τους να διατηρηθούν ανέπαφα τα παλάτια της Γαίας. Αυτό γινόταν σε κάθε αλλαγή της μορφολογίας της επιφάνειας της Γης. Έτσι, αυτό το μικρό τμήμα της Γης διασώθηκε ανέπαφο μέχρι σήμερα, παρ’ όλες τις μετακινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών της Γης και παρ’ όλες τις μεταλλαγές και τις δημιουργίες των νέων ηπείρων ή υπερηπείρων που ακολούθησαν, διατηρώντας τα παλάτια της Γαίας ανέπαφα επί σειρά δισεκατομμυρίων ετών, αλλάζοντας όμως θέση συνεχώς. Έως σήμερα -λένε οι θρύλοι και οι παραδόσεις- κάπου εκεί είναι καλά προφυλαγμένα από τα μάτια του ανθρώπου τα ιερά παλάτια της μάνας-Γης, της «Γαίας», τα οποία θα αποκαλυφθούν μόνο όταν ο άνθρωπος ανελιχθεί στο πνευματικό επίπεδο του αληθινού και ειλικρινούς σεβασμού στο περιβάλλον και στη Γαία, στη μάνα-Γη. Κάποτε, σε μια περιοχή βορειανατολικότερα από τα παλάτια της Γαίας και σε απόσταση περίπου 4 χιλιάδες χιλιόμετρα, υπό την προστασία της Γαίας και του σπλαχνικού Ιαπετίδη Προμηθέα¹⁵ θα ξεκινήσει το τελευταίο στάδιο του φυλογενετικού δέντρου του ανθρώπου, πριν 6 με 7 εκατομμύρια χρόνια.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της δημιουργίας της υπερηπείρου Ουρ εμφανίζονται στους ωκεανούς οι πρώτοι προκαρυωτικοί οργανισμοί. Η φιλική για τη ζωή θάλασσα φιλοξενεί τη ζωή η οποία χωρίς ανταγωνισμό αντιγράφει τον εαυτό της και γεμίζει τους ωκεανούς με γενετικό υλικό. Η Γη ως ένας ενιαίος ζωντανός οργανισμός υπό τη μορφή της «Γαίας» συνεχώς ανασυντάσσεται και αναζωογονείται μεταλλάσσοντας συνεχώς τη μορφή της. Οι τιτάνιες δυνάμεις υπηρετούν με σεβασμό και αυταπάρνηση τη μάνα-Γη, μια και αυτή είναι η μητέρα τους και θα είναι η μητέρα όλων των