Ισάξιες Προσευχής

Συγγραφέας

«Ισάξιες Προσευχής»

Τα θεία χαρίζουν περισσότερη συμπάθεια

στα δεινά των ανθρώπων

Πόσα χρόνια!

σε μια γκρίζα επαρχία

υπόλοιπο ζωής

ξενόγλωσσης:

‘…από τον ήλιον

ωσάν πυρός σταλάγματα

πέφτουσιν εις την θάλασσαν

των αιώνων, και χάνονται

δια πάντα η ώραι.’

(ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ ιβ’)

Xρόνια ληθαργικά

ξενόγλωσσες ώρες

χάθηκαν για πάντα

σ’ένα άτονο χωριουδάκι.

Στην νορμανδική αψίδα

χρυσοπόρφυρη του Κάλβου

αντανάκλαση σε είδα

πανοραμικά

πνεύμα διάφεγγο

ξυλόγλυπτο σε σχήμα αετού

αναπαύεται στο κοιμητήριο

σου αυλόγυρε

χώματα φιλεύσπλαχνα

τον περιβάλλουν

παρεκκλήσι

δέκατου τρίτου αιώνα

σε περίμενε από τότε

διαισθάνθηκαν

οι ντόπιες πέτρες πως

μεταθανάτια θα’ρθεις

να υμνολογήσεις:

‘Αι! των θνητών οι ελπίδες

ως ελαφρά διαλύονται

όνειρα βρέφους· χάνονται

ως λεπτόν βόλι εις άπειρον

βάθους πελάγου.’

(Η ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΑ κα’)

Θανάτου σου τόπο

ομιχλώδη

κανάλι συνδέει

με την θολή

Βόρεια θάλασσα

έτσι μπορέσατε

Ποσειδώνια κύματα

Ιονίου πελάγους

(από ήλιον κεχρυσωμένα)

να τον επισκέπτεστε

μέχρι παύσης

ακαταπόνητα, πιστά

προσφέροντας του

στο τέλος

την έσχατη ακτίνα.

Πεύκα κρατάνε

μιας αιωνιότητας σιγή

προς τιμήν σου

ο Ελληνικός ύμνος

την εσπερινήν ώρα

ακούγεται ολόγυμνος,

‘μεγάλη φωνή’ από

ιερά κόκκαλα βγαλμένη·

ο ήλιος λυγίζει τα γόνατα

για να σε προσκυνήσει

Αιγαίου ορίζοντα.

Έπεσες

φτερωμένος ποίηση

κι επνίγης

θαλασσωμένος λάσπες·

απ’Ολύμπια ύψη σύρθηκες

σε λάκκο του Λάουθ

κι απέθανες ελεύθερος:

‘Το πνεύμα όπου μ’εμψύχωνε

του θεού ήτον φύσημα

και εις τον θεόν