Λευκές Σελίδες για Άναρχα Όνειρα

UK

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μέσα απ’ τη βάναυση προσαρμογή της χώρας μας στη φτώχεια, μια απίστευτη ανατροπή στις ζωές όλων μας, που ξεπέρασε τους εφιάλτες μας. Ξεπέρασε τους φόβους των παλαιότερων, και τις πολύτιμες συμβουλές τους για παρόμοιες καταστάσεις που έζησαν, τα κατοχικά τους κατάλοιπα. Ζούμε τη βία της λιτότητας που μας επιβάλλεται δικαίως, σύμφωνα με το δίκαιο των ισχυρών. Εξαπλώνεται όμως και μεταλλάσσεται σε βία της εξαθλίωσης ολόκληρων λαών. Οι αντιστάσεις μας εστιάζονται στην ελάχιστη κατανάλωση, στην επιστροφή στην απλότητα και στη μεταξύ μας υποστήριξη και αλληλοενθάρυνση, μα φθίνουν κι αυτές κάτω από την πίεση της μίζερης πραγματικότητας που μας περισφίγγει.

Τούτη η λογοτεχνική μου απόπειρα, έχει σαν στόχο να μας βάλει να σκεφτούμε. Ίσως όχι με τη λογική, γιατί δεν γυρεύουμε πια λογικές λύσεις. Τις εξαντλήσαμε όταν καταλάβαμε ότι κάποιοι αντιλαμβάνονται τις διαλυμένες ψυχές και τις αυτοκτονίες ως παράπλευρες απώλειες. Τις απορρίψαμε όταν αυτοί που μας εκπροσωπούν κρέμασαν τις ελπίδες μας τόσες και τόσες φορές. Γράμμα – γράμμα πασχίζαμε να κατανοήσουμε τις λέξεις που μας έβαζαν στο τραπέζι, για να μας προβληματίσουν, να μας τρομάξουν, να μας τάξουν: «χρεοκοπία», «ανάπτυξη», «ευρωσκεπτικισμός» (δύσκολη λέξη), αλλά έπαιζαν μαζί μας την κρεμάλα και πριν προλάβουμε να πιστέψουμε και να αρθρώσουμε τη λέξη, κρέμαγαν ένα ολόκληρο έθνος.

Δύσκολο λοιπόν να σκεφτείς με τον συνηθισμένο δίκαιο, συνετό τρόπο για να βρεις λύσεις, Η πρόζα που συνεχίζει να παίζεται επί σκηνής μας κρατά σαν αποκαμωμένους θεατές που έχουν καταλάβει ότι η σαχλή παράσταση δεν τελειώνει ποτέ, αλλά παραμένουν στη θέση τους σαν υπνωτισμένοι. Μόνο οι νέοι που δεν μπορούν άλλο να παρακολουθούν στωικά όσα διαδραματίζονται, σηκώνονται χειροκροτούν τους θεατράνθρωπους και φεύγουν. Αναζητούν διεξόδους έξω απ’ τη χώρα του παραλόγου. Ψάχνουν τόπο ν’ ακουμπήσουν προσεκτικά τα όνειρά τους. Κι οι μεγαλύτεροι… μένουμε δειλοί και αποτελειωμένοι, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, σε μια πατρίδα που συνεχίζει να παίζει παράσταση. Που μας πληγώνει σαν άστοργη μάνα κι όμως εμείς εξακολουθούμε να τη λατρεύουμε και να της γράφουμε ύμνους.

Θέλω λοιπόν όλοι όσοι διαβάσουν το δοκίμιο αυτό, να προβληματιστούν και να προσθέσουν μία λύση δική τους, τολμηρή, παράλογη κι ανορθόδοξη, ή απλή και συμβατή με την καθημερινότητά τους αν το θέλουν. Να δώσουν έτσι το δικό τους τέλος σ’ αυτή την προσπάθεια συγγραφής μιας ιστορίας, γνωστής λίγο πολύ σε όλους μας, με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους, και τους διπλανούς μας, που δεν χάνουμε την ελπίδα, αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί, έχουμε όνειρα και τολμάμε ακόμα και να ερωτευόμαστε. Θέλω να νιώσουν δικό τους το σύγγραμμα, να το παρουσιάσουν ως δικό τους στις παρέες τους ψάχνοντας για ένα απροσδόκητο ή ακόμα κι ένα αναμενόμενο, απογοητευτικό τέλος…

ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΑ ΟΝΕΙΡΑ

Όψιμο Πάσχα του 2013. Η Ερμούπολη δεν χρειαζόταν στολίδια. Ήταν από μόνη της μια κούκλα ντυμένη με ανοιξιάτικα χρώματα. Oι μαντρότοιχοι βάραιναν απ’ τις μωβ πασχαλιές, οι λεμονιές ζάλιζαν τις αυλές με τα λουλούδια τους τις ηλιόλουστες μέρες και τα