Κρύσταλλοι Ι: 1η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου (Δημιουργία)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ Ι

1η Τιτανομαχία: Δημιουργία

(Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)

Copyright © Antonis Anastasiadis 2015

Published in England by AKAKIA Publications, 2015

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ Ι

1η Τιτανομαχία: Δημιουργία

(Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)

ISBN: 978-1-910714-32-4

Copyright © Antonis Anastasiadis 2015

CopyrightHouse.co.uk ID: 178215

Εικονογράφηση Εξωφύλλου: Κώστας Παυλίδης – Αντώνης Αναστασιάδης

Mixed and Designed by AKAKIA Publications

St Peters Vicarage, Wightman Road, London N8 0LY, UK

T. 0044 207 1244 057

F. 0044 203 4325 030

www.akakia.net

publications@akakia.net

All rights reserved.

No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the AKAKIA Publications, at the address above.

2015, London, UK

Αφιερώνεται στα δυο αγαπημένα μου παιδιά,

Διονύση και Ελευθερία, στον μαθητή μου Γιώργο Πετκίδη,

σε όλους τους μαθητές μου που κατά καιρούς είχα στην τάξη μου και σε όλους τους ανθρώπους που αναζητούν και ονειρεύονται

καθημερινά κοιτώντας με αγάπη και θαυμασμό τον ουρανό.

Ευχαριστίες

• Πολλές ευχαριστίες στον μαθητή μου Γιώργο Πετκίδη για τις πολύτιμες συμβουλές και διορθώσεις πάνω σε επιστημονικά θέματα που άπτονται της σύγχρονης φυσικής.

• Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον φίλο και συνάδελφο φιλόλογο Βασίλη Μεσσή για τις υποδείξεις και για τις γραμματικές και συντακτικές διορθώσεις, αλλά και για τις πολυποίκιλες παρατηρήσεις επί του συγγράμματος.

• Ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη στον Θεόδωρο Ορφανίδη για τον έλεγχο και τις διορθώσεις του σχετικά με θέματα της σύγχρονης φυσικής και ιδιαίτερα της Κοσμολογίας αλλά και για τις πολυποίκιλες παρατηρήσεις του επί του συγγράμματος.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Συνοπτική εικόνα της σειράς «Κρύσταλλοι»

1η Τιτανομαχία: Δημιουργία (Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥ

Η Λευκή Ράβδος

Το παράξενο φως

Η Ενόραση

Εν αρχή ήν το σκότος (αλκμάνια κοσμολογία)

Η επιστήμη θαυμάζει και απορεί

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Από τον Μύθο στην Επιστήμη

Ο δωδεκάγωνος Λευκός Κρύσταλλος στους Δελφούς

Η Ενόραση των Δελφών

Ενημερώνεται η διεθνής επιστημονική κοινότητα

Ο δωδεκάγωνος Λευκός Κρύσταλλος και ο Χωρόχρονος

Η επιστημονική επιτροπή καταλήγει στα πρώτα συμπεράσματα

Ο Λευκός Κρύσταλλος στις παρυφές της Ακρόπολης

ΤΟ 1ο ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Η προετοιμασία του Πειράματος της Ακρόπολης

Το 1ο Πείραμα της Ακρόπολης

Ο Λευκός Κρύσταλλος συναντάει το παρελθόν του

Τα αποτελέσματα του πρώτου πειράματος της Ακρόπολης

Η απογοήτευση και η εγκατάλειψη των προσπαθειών

Οι τελευταίες προσπάθειες του Λευκού Κρυστάλλου

ΤΟ 2ο ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Η Αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τον Λευκό Κρύσταλλο

Την σκυτάλη παίρνουν οι νέοι επιστήμονες

Η προεργασία της νέας μελέτης του κρυστάλλου

Η νέα μελέτη του κρυστάλλου

Τα νέα δεδομένα

Οι νέες δυνατότητες του κρυστάλλου

Η δύναμη του κρυστάλλου

Οι νέες διερευνήσεις του κρυστάλλου

Η λύση της μαθηματικής συνάρτησης του κρυστάλλου

Η πρώιμη Μαθηματική Συνάρτηση

Ο εξαφανισθείς Καθηγητής τα αλλάζει όλα

Η Τελική Μαθηματική Συνάρτηση

Το δοκιμαστικό πείραμα (Η κατασκευή του Παρθενώνα)

Το «παράδοξο» του Erntes

Το 2ο Πείραμα της Ακρόπολης

Η αρχή του ταξιδιού

Τα «εντός» και «εκτός» διαδικαστικά φαινόμενα

Τελευταίοι υπολογισμοί πριν την «αλήθεια»

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Η Αρχή

Ενοποιημένη Δύναμη, Κενό, Ιδιομορφία, Πεδίο Πληθωρισμού

Ο Έρως

Πεδίο Μηδενικού Σημείου

Θετική και Αρνητική Δύναμη

Οι 4 Θεμελιώδεις Αλληλεπιδράσεις και η Μάζα

Οι 12 Τιτάνιες δυνάμεις

Τα Σωματίδια και η Ενοποιημένη Δύναμη (ή μήπως... Θεός;)

Πυρήνες, Άτομα, Χημικά στοιχεία

Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang)

Οι γαλαξίες

Τα Ηλιακά ή Πλανητικά συστήματα

Η Γέννηση Άστρου πρώτης γενιάς

Η Γέννηση Άστρου δεύτερης γενιάς

Ο Αστρικός Θάνατος

Η Γένεση των Πλανητών

Επίλογος Α΄ μέρους

Τέλος Α’ μέρους

Σημειώσεις τέλους

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Συνοπτική εικόνα της σειράς

«Κρύσταλλοι»

Οι σειρά «Κρύσταλλοι» θα συνίσταται από μια δεκαλογία η οποία θα ξεκινάει από την δημιουργία του σύμπαντος, θα διαπερνά ολόκληρο τον πανανθρώπινο πολιτισμό, θα φθάνει στο παρόν και θα συνεχίζει στο μέλλον, παρακολουθώντας περιληπτικά την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το πρώτο βιβλίο είναι η «1η Τιτανομαχία: Δημιουργία (Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)» από το οποίο αρχίζει ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από την Μεγάλη Έκρηξη, την εξελικτική πορεία του σύμπαντος και τη δημιουργία των πλανητικών συστημάτων.

Το έργο στο πρώτο βιβλίο ξεκινάει από μια ελληνική επαρχιακή πόλη, όπου ένα ερωτευμένο ζευγάρι ανακαλύπτει ένα αντικείμενο με περίεργες ιδιότητες και ικανότητες. Μελετάτε από την τοπική επιστημονική κοινότητα, αναφέρονται παλιότεροι θρύλοι και παραδόσεις γύρω από αυτό, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν μύθοι και παραμύθια.

Το αντικείμενο μεταφέρεται στην Αθήνα και μελετάται από την ελληνική επιστημονική κοινότητα. Κατόπιν καλούνται τα ηχηρά ονόματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Βάσει των ιδιοτήτων που έχουν αναδειχθεί, επιχειρείται ένα πείραμα στην Ακρόπολη, με θαυμαστά και μη αναμενόμενα αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα αρχίζει μια υπέροχη διαδρομή σε μια σειρά ١٠ βιβλίων.

Η δεκαλογία «Κρύσταλλοι» θα παρουσιάσει περιληπτικά ολόκληρο τον πανανθρώπινο πολιτισμό. Μέσα από μύθο, αλληγορίες αλλά και αληθινά γεγονότα και πραγματικές επιστημονικές γνώσεις, επιχειρείτε, πέραν της διασκέδασης, ο αναγνώστης να αποκομίσει και αληθινές γνώσεις. Έτσι, ο θεατής παρακολουθεί ένα παραμύθι και ταυτόχρονα μαθαίνει για την δημιουργία και για την εξέλιξη του σύμπαντος, για τους γαλαξίες, για τα ηλιακά συστήματα, για την γη, για τη ζωή πάνω στην γη, για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, για την φιλοσοφία, για την επιστήμη, για τις θρησκείες και για τον εν γένει αγώνα της ενανθρώπισης του ανθρώπινου είδους, για να φθάσουμε στις σημερινές συγκρούσεις.

Η δεκαλογία «Κρύσταλλοι» θα συνίσταται από τους παρακάτω ενδεικτικούς τίτλους:

1η Τιτανομαχία: Δημιουργία (Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)¹.

2η Τιτανομαχία: Ουρανομαχία (Σύγκρουση Υπερκόσμιου-Υπερφυσικού)².

3η Τιτανομαχία: Ζευς-Κρόνος (Σύγκρουση Φυσικού-Υπερφυσικού)³.

4η Τιτανομαχία: Γιγαντομαχία (Σύγκρουση Φυσικού-Παραφυσικού)⁴.

5η Τιτανομαχία: Προμηθειάς (Σύγκρουση Φυσικού-Μεταφυσικού)⁵.

6η Τιτανομαχία: Λευκός-Μαύρος Κρύσταλλος (Σύγκρουση Καλού-Κακού)⁶.

7η Τιτανομαχία: Πρώτοι πολιτισμοί (Σύγκρουση Κοινωνικοπολιτικού - Αντικοινωνικοπολιτικού)⁷.

8η Τιτανομαχία: Νεότεροι χρόνοι (Σύγκρουση Ανθρωπισμού-Τεχνοκρατισμού)⁸.

9η Τιτανομαχία: 21ος αι. (Σύγκρουση Πολιτισμού – Βαρβαρότητας)⁹.

10η Τιτανομαχία: 22ος αι. (Διαστρικά-Γαλαξιακά ταξίδια)¹⁰.

1η Τιτανομαχία: Δημιουργία

(Σύγκρουση Κενού-Υπερκόσμιου)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Χιλιάδες χρόνια τώρα πολλοί άνθρωποι έστρεψαν με θαυμασμό το βλέμμα τους προς τον ουρανό. Θαύμασαν και αναρωτήθηκαν για όσα έβλεπαν εκεί πάνω. Τι να ήταν άραγε και ποια δύναμη τάχα τα δημιούργησε; Είναι τρυπούλες, μέσα από τις οποίες βλέπουμε το θεϊκό φως; Είναι εκατομμύρια μικρές φωτιές που ζεσταίνουν τους θεούς; Μην είναι κάτι άλλο;

Το τελευταίο ερώτημα επέλεξαν οι φυσικοί φιλόσοφοι του 7ου και 6ου π.Χ. αι. όταν άρχισαν την αναζήτησή τους. Σήμερα ακόμα συνεχίζουμε να απορούμε και να θαυμάζουμε. Ορισμένως, παρά το ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ, τα ερωτήματα αυξήθηκαν, ενώ ταυτόχρονα ‘αναδείχθηκε’ και η αγνοία ανάμεσα στους ανθρώπους. Η αδιαφορία του ανθρώπου για την γνώση και για την αλήθεια, αλλά και… μια παράξενη ανόητη και ακατανόητη μεταστροφή στις γνώμες, στις απόψεις, στις δοξασίες και στις ιδεοληψίες. Η απάντησή βρίσκεται στα βάθη των αιώνων, κάπου εκεί στο μακρινό παρελθόν του ανθρώπου, αλλά και στον ωχαδερφισμό και στην φυγοπονία του σύγχρονου ανθρώπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, επαναπαυμένοι στις απόψεις, στα πάθη, τις προλήψεις και, σφιχταγκαλιασμένοι με το παγιωμένο του κατεστημένο, παραμένει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμορφωσιάς. Χαμένοι μέσα σε απέραντους τρικυμιώδεις ωκεανούς και επικίνδυνους τυφώνες εικοτολογίας, ιδεοληψιών και ευχολόγιων. Λίγα ελάχιστα φωτεινά μυαλά προσπαθούν, αντιμέτωποι σε ολόκληρο αυτόν τον αμετακίνητο κυκεώνα της μούχλας και της συντήρησης.

Για να αποκτήσουμε μια πρώτη ιδέα και να δώσουμε τις πρώτες απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα, πρέπει πρώτα να προβληματιστούμε και να τα θέσουμε. Άλλωστε, πάντα τα ερωτήματα ήταν σημαντικότερα από τις απαντήσεις. Καλύτερα λοιπόν να έχει κανείς ερωτήματα παρά έτοιμες απαντήσεις. Έτσι ξεκίνησε η ανθρώπινη σκέψη: Τι είναι; Ποιος δημιούργησε το Σύμπαν; Πώς δημιουργήθηκε; Πότε έγινε; Ποια ήταν η εξελικτική του πορεία; Πού βρίσκεται σήμερα; Τι είναι ο Θεός; Έχει σημασία η διαφορετική ονομασία του Θεού ανά λαό ή κοινωνία; Είναι ένας και μοναδικός; Υπάρχει αληθινά; Δεν υπάρχει; Τι είναι η Φιλοσοφία; Ποιο είναι το αντικείμενό της; Ποιοι φιλόσοφοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πνευματική πρόοδο του ανθρώπου; Πού βρίσκεται σήμερα η φιλοσοφία; Ποιοι επιστήμονες συνέβαλαν στην ευημερία της ανθρώπινης ζωής. Ποια είναι η ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου; Τι λέει η ιστορία; Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα; Βαδίζουμε καλά; Βρισκόμαστε εν τέλει –έστω- σε σωστά προσανατολισμένη κατεύθυνση σαν «Ανθρωπότητα»;"

Τα ίδια ερωτήματα επαναλαμβάνονται χιλιάδες χρόνια. Όχι βεβαίως από όλους, αλλά από τους λίγους, τους ξεχωριστούς, αυτούς που συμβάλλουν ώστε η ανθρώπινη κοινωνία να βαδίσει εμπρός και να εξανθρωπίζεται συνεχώς. Δίδονται ορισμένες απαντήσεις βεβαίως, αλλά μετά δημιουργούνται νέα ερωτήματα και απαιτούνται και άλλες απαντήσεις.

Η ανθρώπινη νόηση συνεχίζει τον αέναο και αΐδιο δρόμο της εξερεύνησης και της αναζήτησης. Οι άνθρωποι, φιλόσοφοι και επιστήμονες, σαν αθώα μικρά παιδιά με μάτια θεόρατα ανοικτά αναζητούνε την αλήθεια απορημένα εμπρός στο μεγαλείο της φύσης. Ψάχνουν και βρίσκουν όμορφα βότσαλα γυαλιστερά, άλλοτε πάλι είναι μουντά ενώ άλλοτε ήτανε ψεύτικα κι ας τα είχαν πιστέψει για αληθινά. Όμως συνεχίζουν, με περιέργεια αναζητούνε και με αγάπη προσπαθούνε, την μία και μοναδική αλήθεια για να βρούνε. Μέσα σε αυτές τις αναζητήσεις, όταν ο μέσος άνθρωπος δεν κατάφερνε να πάρει ουσιαστικές ορθολογικές απαντήσεις, κατέφευγε σε μεταφυσικές ερμηνείες. Όμως ο φιλόσοφος και ο αληθινός επιστήμονας όχι. Απλώς μετέθετε την ανάγκη απάντησης των ερωτημάτων του μελλοντικά, και μετά πάλι από την αρχή η αναζήτηση. Βλέπεις, χιλιάδες ερωτήματα το σύμπαν προκαλεί, και πιο να πρωτοαπαντήσει; Και το ταξίδι της αναζήτησης συνεχίζεται.

Αυτά λοιπόν και άλλα πολλά θα διαπραγματευθούμε μέσα από τον μυθιστορηματικό λόγο στον οποίο θα προσπαθήσουμε να ακολουθούμε όσο μπορούμε και μας επιτρέπεται και τον επιστημονικό λόγο. Θα περιηγηθούμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, μέσα από την μυθιστορηματική σειρά «Κρύσταλλοι». Θα συναπαντήσουμε τα ανωτέρω ερωτήματα μπροστά μας, σαν μυθολογία και σαν γνώση. Έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε τις πρώτες απαντήσεις μας στα ερωτήματα αυτά μέσα από έναν σχετικά ευχάριστο και εύκολο δρόμο. Κατόπιν επαφίεται στο ενδιαφέρον και τον προβληματισμό του καθενός εάν συνεχίσει την αναζήτηση και επιζητήσει περισσότερες και ορθότερες απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματά του ή στα νέα ερωτήματα –ευχής έργο- που θα αναδυθούν.

Δηλαδή μέσα από ένα ωραίο μυθιστορηματικό κείμενο, που θα σας κρατήσει λίγες ευχάριστες στιγμές σε έναν παραμυθένιο εικονικό κόσμο και θα αφήσει το μυαλό να «ξεκουραστεί», ταξιδεύοντας πίσω στον χρόνο, παράλληλα θα σας μεταφέρει πολλές χρήσιμες επιστημονικές πληροφορίες, τις οποίες εσείς θα αξιολογήσετε και θα χρησιμοποιήσετε όπως νομίζετε καλύτερα. Οτιδήποτε λοιπόν βρείτε ότι σας ενδιαφέρει, θα απευθύνεστε στην αντίστοιχη επιστήμη, ώστε να ενημερωθείτε πιο εξειδικευμένα και πιο αντικειμενικά για το θέμα αυτό. Αρκετά από αυτά σε αυτό το βιβλίο θα τα βρείτε σαν επιστημονική γνώση, μερικά με αλληγορικές ερμηνείες και κάποια άλλα θα είναι καθαρή μυθολογία, προσπαθώντας όμως πάντοτε να συνδεθούν με κάποιο τρόπο με την επιστημονική γνώση, ώστε να δίνουν διπλό όφελος στον αναγνώστη.

Το βιβλίο λοιπόν αυτό που κρατάτε στα χέρια σας έχει σκοπό να προκαλέσει προβληματισμούς, επιστημονικές αναζητήσεις και διερωτήματα, στα οποία βεβαίως μόνο η αντίστοιχη επιστήμη είναι υπεύθυνη να σας απαντήσει υπεύθυνα και καθαρά. Μην το ξεχνάτε αυτό! Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και όταν βρείτε αντικειμενικές επιστημονικές γνώσεις, για να τις δεχθείτε σαν «επιστημονική γνώση», θα πρέπει να τις διασταυρώσετε με την αντίστοιχη επιστήμη, παρά το ότι όλες οι επιστημονικές γνώσεις είναι τριπλά ελεγμένες. Για κάθε επιστημονική γνώση 1ον κατέφυγα στην Wikipedia προς επαλήθευση των επιστημονικών πληροφοριών¹¹, 2ον ελέγχθηκαν από τον μαθητή μου Γιώργο Πετκίδη και 3ον ελέγθηκαν και διορθώθηκαν από τον κο Θεόδωρο Ορφανίδη, του οποίου οι γνώσεις σε θέματα κοσμολογίας ξεπερνούν το άριστο. Όμως, ό,τι και να είναι, δεν παύει να είναι ένα μυθιστορηματικό έργο, και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί, παρά την όποια επιστημονική γνώση που τυχόν εμπεριέχει. Διαφορετικά, πώς θα ξεχωρίσουν τα όρια της επιστήμης και του μύθου, ώστε να αποφευχθούν τυχόν παραθεωρήσεις επιστημονικών γνώσεων ή υπερτιμήσεις μυθιστορηματικών λόγων;

Σε ορισμένα σημεία μπλέκω την επιστήμη με τον μύθο. Αλλού τα χρησιμοποιώ αλληγορικά. Αλλού αναφέρομαι σε επιστημονικές γνώσεις μεν, με την χρήση όμως της μυθολογίας. Εύκολο λοιπόν κάποιος να μπερδευτεί. Χρήσιμη συμβουλή λοιπόν: Κάθε φορά που διαβάζετε κάτι που αναφέρεται σαν συγκεκριμένο επιστημονικό στοιχείο ή γνώση, την ίδια στιγμή πρέπει να απευθυνθείτε στην αντίστοιχη επιστήμη, σαν τεκμηρίωση, σαν επιβεβαίωση αλλά και σαν πιο πλουραλιστική απόκτηση γνώσης. Ακόμα, μην ξεχνάμε και την συνεχή και ραγδαία εξέλιξη των επιστημών, άρα, την ώρα που γράφονται αυτά τα λόγια, πιθανόν η επιστήμη να έχει προχωρήσει ένα βήμα ακόμα. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον θα μάθετε περισσότερα.

Τέλος, το παρόν βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν «οδηγός σπουδών» τρόπον τινά, για μια γρήγορη και πλήρη ενημέρωση των σημαντικότερων ανθρώπινων επιστημονικών επιτευγμάτων, παρέχοντας τον αναγνώστη του με επιστημονικές και πολύπλευρες γνώσεις.

Καλή ανάγνωση και καλή διασκέδαση. Καλό ταξίδι μέσα στον χώρο και στον χρόνο, μέσα στην γνώση και στον μύθο. Χαθείτε μέσα στους γαλαξίες και στα πλανητικά συστήματα. Ταξιδέψτε σε σκουληκότρυπες και παρακολουθείστε τις δυνάμεις του σύμπαντος επί τω έργω τους. Ξαναζήστε μεγάλες φυσικές καταστροφές που προκάλεσαν μεγάλες εξαφανίσεις πολλών ειδών έμβιων όντων. Ορισμένες φορές μάλιστα η ζωή κινδύνεψε να εξαλειφθεί ολοσχερώς από προσώπου γης. Μάθετε για τις πέντε μεγαλύτερες μαζικές καταστροφές της ζωής πάνω στην γη, που προκάλεσαν η κάθε μία χωριστά, από 50% έως 95% της εξαφάνισης ειδών της χλωρίδας και της πανίδας. Ακολουθήστε την ιστορική εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους μέσα στον χρόνο και γνωρίστε τον μέσα από τον καθημερινό μόχθο στον οποίο υπεβλήθη κατά την πορεία της εξανθρώπισης του. Συζητήστε με φιλοσόφους του παρελθόντος για τις φιλοσοφικές τους θεωρίες. Ανακαλύψτε άγνωστες πλευρές της ιστορίας του ανθρώπου, συγκρίνετε και παρακολουθήστε τις ομοιότητες και τις διαφορές αυταρχικών καθεστώτων, δίκαιων/άδικων κοινωνιών, καταστροφές μεγάλων αυτοκρατοριών. Ανακαλύψτε την αρχή της κοινωνικοποίησης και της εξανθρώπισης του ανθρώπου πάνω στη γη. Στο τέλος, αναπαυθείτε πάνω σε ένα φανταστικό σύννεφο και ονειρευτείτε δια-γαλαξιακά ταξίδια, μακρινούς πολιτισμούς και μια καλύτερη και δικαιότερη ανθρώπινη κοινωνία. Στο τέλος, ας μείνει ευρύς χώρος μέσα στο μυαλό μας για όνειρα και ελπίδα.

Το 1ο βιβλίο είναι καθαρά επιστημολογικού περιεχομένου και αυτό το καθιστά λίγο κουραστικό για ορισμένους, όμως αυτό το βιβλίο θα μεταφέρει ομαλά τον αναγνώστη από την πραγματικότητα στον μύθο, ώστε, σιγά-σιγά και αδιόρατα, χωρίς να το καταλάβει, να χαθεί μέσα στην φαντασία και το ονειρικό ταξίδι. Είναι ένας μονόδρομος για το ταξίδι αυτό. Παράλληλα όμως τον ‘αναγκάζει’ να ανακαλύψει καινούριες γνώσεις και να αναπτύξει την επαγωγική και παραγωγική νοητική του διεργασία. Το 2ο βιβλίο είναι ανάμειξη επιστημολογικού περιεχομένου και φανταστικών μυθολογικών περιπετειών. Το 3ο βιβλίο είναι κυρίως ηρωικές περιπέτειες με αγωνία και εκπλήξεις, με ελληνική μυθολογία και με λίγα ψήγματα επιστημονικού και φιλοσοφικού περιεχομένου. Τα επόμενα βιβλία ακόμα δεν έχουν δρομολογηθεί και δεν έχουν συγκεκριμενοποιηθεί ως προς τα περιεχόμενά τους, αν και ο γενικός προσανατολισμός και ο πίνακας περιεχομένων είναι σχεδόν ολοκληρωμένος. Θα εξαρτηθούν από τις ανάγκες της κοινωνίας.

Καλοδεχτείτε το πρώτο βιβλίο και μην δυσφορήσετε για τα δύσκολα όντως σημεία που θα βρείτε σαν αρχή. Ακόμα, για τους αμύητους σε θέματα κοσμολογικά, λίγη υπομονή συστήνεται για τα λίγα σημεία προς το τέλος που απαιτούν αρκετές κοσμολογικές γνώσεις. Αντί για δυσφορία μπορεί να κανείς να δείξει ενδιαφέρον, αναπτύσσοντας έτσι την προσωπικότητά του σε τομείς που ίσως είναι αξιόλογοι αλλά δεν έτυχε να έρθει σε επαφή.

Όσοι ενδιαφέρονται για επιστημονικές γνώσεις, θα είναι μια καλή ευκαιρία να αξιολογήσουν τις γνώσεις τους και να τις αυξήσουν όπου θεωρήσουνε σωστό. Ακόμα για ορισμένους, θα είναι χρήσιμο να χρησιμοποιήσουν το βιβλίο αυτό σαν οδηγό για απόκτηση πολύπλευρων επιστημονικών γνώσεων. Θα ανταμειφθείτε για την υπομονή σας στο δεύτερο βιβλίο που είναι ευχάριστο, ηρωικό και περιπετειώδες, παρά το ότι και αυτό στην αρχή εμπεριέχει ορισμένες επιστημονικές γνώσεις. Σε εκείνο όμως που θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα είναι το τρίτο βιβλίο, στο οποίο θα απολαύσετε ένα αληθινά περιπετειώδες μυθιστορηματικό έργο που θα εμπεριέχει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Λύπη, χαρά, ηρωικές πράξεις, αυτοθυσίες, αγωνία, περιπέτειες, μακρινά ταξίδια, μεταφυσικές ιστορίες, αγωνία, συγκίνηση και πολλά άλλα τα οποία θα σας ακολουθούνε συνεχώς. Οι ανατροπές της ροής της ιστορίας θα είναι συνεχείς και αιφνίδιες. Παράλληλα με όλα αυτά, θα ακολουθεί η ανθρώπινη εξελικτική πορεία μέσα στους αιώνες, με τους προγόνους του ανθρώπου να συμμετέχουν σε όλες τις περιπέτειες.

Ταξιδέψτε, μάθετε και ονειρευτείτε λοιπόν! Οι εκπλήξεις που θα ανακαλύψετε, πιστεύουμε ότι είναι πολλές και οι γνώσεις που θα αποκομίσετε ακόμα περισσότερες.

Αντώνης Αναστασιάδης

ΠΡΟΣΟΧΗ!

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Όσοι αναγνώστες δεν έχουν καλή γνώση μαθηματικών και φυσικής τουλάχιστον επιπέδου Β΄βάθμιας εκπαίδευσης, καλό είναι να υπερπηδήσουν τα κεφάλαια 4.2 έως 4.14. Βεβαίως αν κάποιος εξ αυτών επί τη ευκαιρία θέλει να μελετήσει τις επιστήμες αυτές, ασφαλώς και θα συμβάλλει η ανάγνωση των εν λόγω κεφαλαίων.

ΣΗΜ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα, περιγραφές, εικόνες κτλ με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, ουδεμία σχέση έχουν με τα αναφερόμενα στο παρόν βιβλίο. Ονόματα επιστημόνων του βιβλίου, που μοιάζουν με ονόματα πραγματικών επιστημόνων δεν συνδέονται επ’ ουδενί με αληθινά γεγονότα ή πρόσωπα που μυθοπλαστικά περιγράφονται στο βιβλίο αυτό. Οποιαδήποτε ομοιότητα θεωρείται τελείως συμπωματική, εκτός του ονόματος του Καρλ Σαγκάν και του Δημήτρη Λιαντίνη, τα οποία όμως, Προσοχή! τα χρησιμοποιώ σε φανταστικά γεγονότα. Το κάνω τούτο, για να τιμήσω τους δύο μεγάλους επιστήμονες. Ο μεν πρώτος επέδρασε ριζικά στην πνευματική μου ανέλιξη, μια και υπήρξε ο αγαπημένος μου συγγραφέας και ο επιστήμονας από τα χρόνια της νεότητας που με «οδήγησε» στην κοσμολογία και από τον οποίο έχω μάθει και στον οποίο οφείλω πολλά. Ο δε δεύτερος διότι μου έδωσε απαντήσεις σε ορισμένα αναπάντητα ερωτήματά και προβληματισμούς μου, αλλά και επειδή τον θαυμάζω για το θάρρος, την οξύνοια και την προφητικότητα των λόγων του. Ελάχιστοι τον είχαν κατανοήσει αληθινά. Και οι δύο «έφυγαν» πολύ νωρίς από κοντά μας. Είχαν πολλά ακόμα να προσφέρουν στην ανθρώπινη κοινωνία.

Το παρόν σύγγραμμα, λοιπόν, αφιερώνεται

στην μνήμη του Καρλ Σαγκάν,

του Δημήτρη Λιαντίνη,

του Βασίλη Ξανθόπουλου

και του πατέρα μου Ηλία Αναστασιάδη.

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥ

Η Λευκή Ράβδος

Ένα ήσυχο καλοκαιρινό απόγευμα στα «Νερά της Αγίας Βαρβάρας» στην πόλη της Δράμας του 1979. Ησυχία επικρατεί παντού και οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι κάποια τελευταία τιτιβίσματα πουλιών και τα κρωξίματα των βατράχων. Οι πάπιες της λιμνούλας σιγά-σιγά οδεύουν προς το ησυχαστήριό τους. Η φύση, μετά από ένα ζεστό δωδεκάωρο, ετοιμάζεται να υποδεχτεί το λυτρωτικό βράδυ που θα την δροσίσει και θα την ξεκουράσει. Καθώς χάνεται η μέρα, όλα οδεύουν σε νηνεμία και γαλήνη. Είναι η ώρα όπου αρχίζουν να προσέρχονται τα νεαρά ερωτευμένα ζευγάρια στην πράσινη, και γεμάτη νερά, όαση των «Νερών της Αγίας Βαρβάρας», σε ένα καθημερινό, συνήθως απρογραμμάτιστο και άνευ συμφωνίας ραντεβού. Ακόμα και μοναχικοί προσέρχονται, ελπίζοντας να βρουν το ταίρι τους. Είναι ο χώρος των εφήβων και των ερωτικών αναζητήσεων.

Ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, η Άννα και ο Άδωνης, βαδίζουν χέρι-χέρι απολαμβάνοντας τον απογευματινό τους περίπατο μέσα στην όαση της χλωρίδας που δημιουργούν τα νερά της Αγίας Βαρβάρας στην πόλη της Δράμας. Η Άννα είναι ένα πολύ γλυκό λεπτό και όμορφο κορίτσι και όλες οι κινήσεις της θύμιζαν έντονα τις αμαζόνες, ή, με άλλα λόγια, αυτό που λένε σήμερα αγοροκόριτσο, με περισσή ναζιάρικη θηλυκότητα όμως που ξεπερνούσε τα φυσιολογικά όρια. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που την διέκρινε ήταν η ντομπροσύνη και η ελευθερία του λόγου της. Πάντα θα ήταν σύμμαχος κάποιου αδύναμου που αδικούταν από το κοινωνικό της περιβάλλον. Σε αυτό ακριβώς ήταν απόλυτα όμοιοι με τον Άδωνη, ένα ιδιαιτέρα ευαίσθητο και λιγομίλητο ρομαντικό εικοσάχρονο αγόρι, που κοιτούσε τον κόσμο με μια απλή καλοπροαίρετη καλοσυνάτη ματιά. Όλους τους θεωρούσε φίλους. Για αυτόν δεν υπήρχαν κακοί άνθρωποι. Υπήρχαν απλώς άνθρωποι που κάνουν λάθος και πίστευε ότι θα καταλάβαιναν γρήγορα το λάθος τους και θα το διόρθωναν. Όποτε τον συναντούσε κανείς μόνο του, εάν τον παρατηρούσε, πάντοτε θα έβλεπε το βλέμμα του να είναι απλανές και το μυαλό του χαμένο στις ονειρικές του σκέψεις. Συνεχώς ονειρευόταν έναν κόσμο καλό και ιδανικό, όπου οι άνθρωποι αγαπιούνται και αλληλοβοηθούνται μεταξύ τους, όπου τα παιδάκια παίζουν και γελούν, ενώ οι ενήλικες απολαμβάνουν την χαρά και την ευτυχία. Φανταζόταν μια όμορφη ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία οι υπερήλικες τύχαιναν του σεβασμού των μικρότερων γενιών. Οποτεδήποτε και οποιοσδήποτε χρειάζονταν την βοήθειά του, έτρεχε πρόθυμα και αγόγγυστα για να συνδράμει τους συνανθρώπους του. Πολύ περισσότερο βεβαίως στους φίλους του. Ζούσε σε μεγάλο βαθμό σε έναν παραμυθένιο κόσμο από όπου θα αργούσε να βγει, αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους με τόσο υπερβολική αγνότητα και καλοσύνη. Έτσι τακτικά κατέληγε το «θύμα» των γνωστών του. Ευτυχώς όμως γι’ αυτόν είχε καλούς φίλους, όπως για παράδειγμα τον Κώστα, τον Παναγιώτη και τον Κοσμά, που τον συμπαραστέκονταν στις δύσκολες στιγμές του. Όμως, το αληθινό του στήριγμα ήτανε η Άννα.

Καθώς περπατούσαν μέσα στο πανέμορφο δροσερό τοπίο συνάντησαν τον φίλο τους τον Κοσμά Αμαραντίδη με την φίλη του Αρετή, ένα πολύ φιλικό τους ζευγάρι που ήταν ξαπλωμένο στο γρασίδι και συζητούσαν χαμηλόφωνα. Ο Κοσμάς ήταν ο τολμηρός της παρέας και γνωστός πλακατζής, ο πρώτος πάντα που ριχνόταν στον χορό όποτε βρίσκονταν σε χώρους διασκέδασης. Δεν χάνει βεβαίως την ευκαιρία να πειράξει στα γρήγορα την Άννα και τον Άδωνη. Ανταποκρίνονται στην πλάκα του, συζητούν για λίγο μαζί τους και κατόπιν τους χαιρετούν και συνεχίζουν τον περίπατό τους. Άλλωστε, οι στιγμές γι’ όλους ήταν μοναδικές. Καθώς απομακρύνονταν, ο Κοσμάς τους φώναξε ότι είχε συναντήσει τον κοινό φίλο τους Παναγιώτη Βασιλειάδη στην Πλατεία Ελευθερίας και τον έψαχνε για κάποιον λόγο που δεν του τον ανέφερε. Φαινόταν όμως ότι ήταν κάτι βιαστικό και σημαντικό. Ο Άδωνης έκανε νόημα στον Κοσμά ότι γνωρίζει το θέμα και θα το μεριμνήσει. Ήταν κάτι μεταξύ του Παναγιώτη και του Άδωνη.

Η Άννα και ο Άδωνης πηγαίνουν λοιπόν λίγο παράμερα, κάτω από έναν μεγάλο αιωνόβιο γερό-πλάτανο. Απέναντί τους βρίσκεται ένας μικρός πέτρινος καταρράκτης, τα νερά του οποίου δημιουργούν μια ευχάριστη υπόκωφη βοή καθώς πέφτουν, δημιουργώντας σαπωνώδεις λευκούς αφρούς στον πυθμένα του. Βρίσκονται μέσα σε ένα πανέμορφο τοπίο με πράσινο, πελώριους αιωνόβιους πλάτανους, λουλούδια, ενώ πολλές πάπιες και ψάρια χοροπηδούν μέσα στα πλούσια νερά του χώρου, λίγο πριν ησυχάσουν και αυτά. Κάθονται στην ρίζα του αιωνόβιου πλάτανου με διάμετρο κορμού πάνω από ένα μέτρο και απολαμβάνουν την αγάπη τους. Απέναντί τους παρακολουθούν τα νερά του μικρού καταρράκτη που τους μαγνητίζει το βλέμμα καθώς πέφτουν με αρκετή δύναμη από ύψος περίπου δύο μέτρων. Ο μικρός καταρράκτης είναι πλαισιωμένος από πέτρες, με τέτοιο τρόπο, ώστε να ταιριάζει με τον χώρο, σαν μια φυσική συνέχεια του οικολογικού συστήματος, δίδοντας ταυτόχρονα διέξοδο στα νερά μιας μικρής παρακείμενης τεχνητής λιμνούλας, μέσα στην οποία λέγεται ότι είχε αυτοβυθιστεί ο παλιός χριστιανικός ναός, όταν κατελήφθη η πόλη από τους Οθωμανούς.

Τα νερά αφρίζουν και τινάζουν μικρές σταγόνες νερού περιμετρικά, καθώς πέφτουν από ψηλά. Όλα μαζί, πέτρινο τοιχίο, καταρράκτης, νερά, δέντρα και πράσινο, δημιουργούν μια ήρεμη ωραιότητα που καταπραΰνει την ψυχή και την σκέψη, ενώ ταυτόχρονα την ‘συγκρατεί’ και την προσγειώνει με τους παφλασμούς των νερών του καταρράκτη. Το νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι δένει αρμονικά με την συνολική ομορφιά. Είναι μια πολύ όμορφη και αληθινή εικόνα, μέσα σε αυτό το όμορφο και πολυσύνθετο τοπίο. Το βλέμμα του ζευγαριού ακολουθεί τη ροή του νερού που προέρχεται από την τεχνητή λιμνούλα. Κάπου εκεί μέσα στην λιμνούλα, λέει η παράδοση, βυθίστηκε σε μία νύχτα το παραλίμνιο εκκλησάκι που ήταν αφιερωμένο στην Αγία Βαρβάρα, για να μην μετατραπεί σε τζαμί, όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την πόλη το 1383. Λέγεται δε ότι μέσα σε αυτό το βυζαντινό παραλίμνιο εκκλησάκι υπήρχε μια Λευκή Ράβδος που φώτιζε έντονα με ένα αχνό γαλανόλευκο φως, όταν μαζεύονταν οι πιστοί στον Ιερό Ναό της Αγίας Βαρβάρας. Ορισμένες φορές ήταν τόσο φωτεινό, που μπορούσε να μετατρέψει τη νύχτα σε μέρα. Αλλά βεβαίως, όλα αυτά ήταν λαϊκοί μύθοι και παραδόσεις.

Όπως αναφέρει η παράδοση που μεταφέρθηκε από τις γιαγιάδες στα εγγόνια τους ή από τον γηραιότερο ιερέα στον νεότερο που αναλάμβανε εφημέριος στον Ι. Ναό, η φωτεινότητα της Λευκής Ράβδου¹² δεν ήταν ομοιόμορφη και σταθερή. Άλλοτε αυξομειωνόταν, έσβηνε ολοσχερώς, τρεμόσβηνε, εξέπεμπε δυνατό σταθερό φως, ανάλογα με την θέση του, το πλήθος των πιστών και το μέγεθος της ιερής κατάνυξης. Άλλοτε πάλι, έπαιρνε γκρίζο σκοτεινό θολό χρώμα. Αυτό αναφαινόταν όταν κάποιος έλεγε ψέματα, έκανε κάτι κακό, απέφευγε να αντιμετωπίσει την αλήθεια και διάφορα άλλα παρόμοια αρνητικά συναισθήματα που εξέπεμπαν αρνητική ενέργεια. Ακόμα, σκοτείνιαζε όταν επρόκειτο να ακολουθήσει κάποιο γενικευμένο κακό, όπως αυτό της κατάκτησης της πόλης από τους Οθωμανούς, ακόμα και σε περίπτωση φυσικής καταστροφής και άλλα παρόμοια. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν οι παραδόσεις ήταν αληθινές, το πιθανότερο είναι ότι η αρνητική ενέργεια που εξέπεμπαν οι άνθρωποι με τις αρνητικές σκέψεις ή πράξεις τους, ή η φύση γενικότερα, απορροφούσαν θετική ενέργεια από τη ράβδο, με αποτέλεσμα να πέφτει η ενέργειά της και αντίστοιχα αυτό προκαλούσε εξασθένηση στο φως της. Φαινόταν με απλά λόγια πως οτιδήποτε «καλό» και «δίκαιο» προσέγγιζε τη ράβδο δυνάμωνε το φως της, ενώ οτιδήποτε «κακό» και «άδικο» το εξασθενούσε ή το κατέσβηνε ολοκληρωτικά. Αυτό το πρωτοαντιλήφθηκε ένας ιερέας του 10ου μΧ αι., ο Πατήρ Κωνσταντίνος, όταν συνειδητοποίησε ότι τα τρεμοσβησίματα και οι αυξομειώσεις του φωτός της Λευκής Ράβδου, είχαν κάποια σχέση με τη διαδικασία της λειτουργίας του Μυστηρίου της Εξομολόγησης. Όταν αντιλαμβανόταν ότι ένας πιστός έλεγε ψέματα, τρεμόσβηνε και εξασθενούσε το φως της ράβδου. Όταν όμως ένας πιστός ήταν αληθινά μετανοημένος και έλεγε την αλήθεια, το φως δυνάμωνε έντονα. Σπάνια είχε παρατηρήσει κάτι διαφορετικό από αυτό.

Λέγεται λοιπόν ότι ο Ιερέας αυτός είχε συνδυάσει τις αντιδράσεις αυτές της Λευκής Ράβδου με το ψέμα ή την αλήθεια, με το κακό ή το καλό, με το δίκαιο ή το άδικο και εν γένει με τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, γι’ αυτό τον λόγο κάποια στιγμή αποφάσισε να πειραματιστεί, ώστε να επαληθεύσει την θεωρία του ή να την απορρίψει. Ήταν ένα ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα ο Πατήρ Κωνσταντίνος, και παρά το ότι τον διακατείχε έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και με βαθιά πίστη, αυτό δεν τον εμπόδιζε να αναζητεί και την γνώση, μέσα στα πλαίσια των ανθρώπινων δυνατοτήτων του αλλά και του ιστορικού πλαισίου ασφαλώς, μέσα στο οποίο υπήρχε. Ήταν γνωστός στους συμπολίτες ως παπά-Κώστας και έτσι την αποκαλούσαν δείχνοντας την αγάπη και τον σεβασμό τους στο πρόσωπό του. Ο παπά-Κώστας με ασκητική μορφή αγίου ήταν ένας αληθινός ιερέας με όλη την σημασία της λέξης. Ήταν μια αληθινή πατερική μορφή. Νοιαζόταν για το ποίμνιό του, στενοχωριόταν για τις αμαρτίες τους, πονούσε όταν αντιλαμβανόταν αδικίες και χαιρόταν όταν αντιλαμβανόταν γύρω του δικαιοσύνη και καλοσύνη.

Λένε λοιπόν οι παραδόσεις, ότι κάλεσε καμιά δεκαριά πιστούς που θεωρούσε έντιμους, δίκαιους και καλούς πιστούς και άλλους τόσους, που τους θεωρούσε ανέντιμους, άδικους και κακούς πιστούς. Τους μάζεψε ένα ήσυχο απογευματινό κάτω από τον μεγάλο πλάτανο που βρισκόταν στο προαύλιο του Ιερού Ναού, τους εξήγησε με λίγα λόγια ότι διερευνούσε τις δυνατότητες της «ράβδου» που βρισκόταν εντός του ναού και ότι ήθελε την βοήθεια τους για αυτό, χωρίς να κάνουν κάτι σημαντικό και δύσκολο. Απλώς μόνο με την παρουσία τους. Αφού αποδέχθηκαν να συνδράμουν στην προσπάθεια του παπά-Κώστα, και παρά το ότι δεν κατάλαβαν τι ακριβώς επιδίωκε αυτός ο παράξενος ιερέας, παρά ταύτα άκουσαν με προσοχή τις οδηγίες του.

Αφού πρώτα τους χώρισε σε δυο ομάδες, σε αυτούς που πίστευε ότι εμφορούνταν από θετικά συναισθήματα και σε αυτούς που εμφορούνταν από αρνητικά, τους παρακάλεσε να περιμένουν λίγο απόμερα και έξω από τον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού, που διαχωριζόταν από την παραλίμνια περιοχή με ένα χαμηλό πέτρινο περιμετρικό τοιχίο γύρω από τον ναό.

Κατόπιν, αρχικά καλούσε έναν-έναν από αυτούς που θεωρούσε ότι εμφορούνταν από θετικά συναισθήματα, να εισέρχεται στην εκκλησία, να περνάει κοντά από την ράβδο και να απομακρύνεται εξ αυτής. Παρατήρησε ότι το φως της Λευκής Ράβδου ενισχυόταν σημαντικά αλλά σε διαφορετικό βαθμό ενίσχυσης ανά προσερχόμενο πιστό, ενώ εξασθενούσε το φως καθώς απομακρυνόταν ο πιστός. Στον τελευταίο όμως, που θεωρούσε δίκαιο, δεν αντέδρασε θετικά, αλλά, αντιθέτως εξασθένησε το φως. Αυτό του δημιούργησε κάποιον προβληματισμό και το σημείωσε στο μυαλό του ώστε να το μελετήσει ξανά αργότερα. Κατόπιν τους ζήτησε να εισέρχονται ένας-ένας στον Ι. Ναό, αλλά να μένουν μέσα. Συνειδητοποίησε ότι με κάθε προσέλευση, το φως γινόταν εντονότερο. Όταν όμως μπήκε πάλι ο τελευταίος, όχι μόνο δεν έγινε εντονότερο το φως, αλλά και εξασθένησε κατά τι. Ήταν σίγουρα αυτό ένα στοιχείο άξιο ιδιαίτερης μελέτης.

Μετά από αυτό, χωρίς να πει τίποτα, ζήτησε τους «καλούς» πιστούς να απομακρυνθούν λίγο παράμερα και έκανε το ίδιο με την δεύτερη ομάδα των ανθρώπων, αυτών που θεωρούσε ότι εμφορούνταν από αρνητικά συναισθήματα. Από την αρχή σχεδόν είχε εξασθενήσει το φως το κρυστάλλου. Εφόσον είχε σβήσει οριστικά, δεν υπήρχε ουσιαστική αντίδραση, άρα δεν είχε και μετρήσιμα αποτελέσματα. Για αυτό το λόγο, ζήτησε και πέντε αθώα παιδάκια και τα άφησε μόνιμα σαν σταθερά, να παραβρίσκονται εντός της εκκλησίας και δίπλα στην Λευκή Ράβδο. Έχοντας τώρα την Λευκή Ράβδο να ανάβει συνεχώς, ξαναδοκίμασε με την τελευταία ομάδα, και τώρα έχοντας σταθερά εξ αρχής φως, συνέχισε τους πειραματισμούς του με την δεύτερη ομάδα. Παρατήρησε λοιπόν ότι το φως της Λευκής Ράβδου εξασθενούσε συνεχώς, με διαφορετική ένταση για τον κάθε προσερχόμενο. Σε τρεις όμως από αυτούς παρατήρησε ότι, παρά το ότι τους θεωρούσε άδικους, το φως γινόταν εντονότερο. Σε έναν μάλιστα εξαιρετικά έντονο. Να ένα ακόμα στοιχείο προβληματισμού και ιδιαίτερης μελέτης. Όμως και αυτά έμειναν για αργότερα.

Ήδη είχε καταλήξει σε κάποια γενικά μα ουσιαστικά συμπεράσματα, αλλά ήθελε να βεβαιωθεί περισσότερο. Διατηρώντας σταθερά τα παιδάκια δίπλα στην Λευκή Ράβδο, πειραματίστηκε λίγο ακόμα. Τώρα, κάλεσε να μπαίνουν ανά ζευγάρι καλού και κακού, καμία αντίδραση ή ελάχιστη προς το θετικότερο ή αρνητικότερο, ανάλογα αν υπερίσχυε το καλό ή το κακό. Άλλοτε πάλι ζητούσε να μπαίνουν όλοι μαζί οι υποτιθέμενοι δίκαιοι και τη στιγμή που θα βγαίνουν, να μπαίνουν οι υποτιθέμενοι άδικοι. Ύστερα, να κινούνται προς την Λευκή Ράβδο οι καλοί και να απομακρύνονται οι κακοί και το αντίθετο. Χρησιμοποίησε πολλές παραλλαγές, όσες μπορούσε να σκεφτεί, για να είναι σίγουρος για τα τελικά του συμπεράσματα. Ήταν πειραματισμοί που θύμιζαν επιστημονική μέθοδο. Τώρα ήταν σίγουρος για τα συμπεράσματά του, αλλά του απέμειναν και λίγες απορίες.

Απέμεινε να ελέγξει τον τελευταίο του προβληματισμό. Την περίπτωση δηλαδή των τριών συμπολιτών του που ο ίδιος θεωρούσε άδικους και με αρνητική ενέργεια, αλλά η Λευκή Ράβδος αντιδρούσε θετικά σε αυτούς, και στην περίπτωση του ενός που ο ίδιος θεωρούσε δίκαιο, αλλά η ράβδος αντιδρούσε αρνητικά. Από την μελέτη αυτών των περιστατικών, θα μπορούσε τελικά να καταλήξει κάπου με σιγουριά και ασφάλεια. Αφού τους ευχαρίστησε όλους, κράτησε τους τέσσερις, δηλαδή τους τρεις και τον έναν που τον μπέρδευαν λίγο με τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αν και πιθανολογούσε κάποιες απαντήσεις. Έκανε λοιπόν μια ακόμα παρόμοια δοκιμασία. Τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια. Θετικά για τους τρεις και αρνητικά για τον έναν. Μελετώντας τα παράδοξα κατ’ αυτόν γεγονότα, σκέφθηκε να κάνει, ιδιαίτερες και προσεκτικές μελέτες κάποια άλλη φορά, αφού πρώτα μελετήσει τα παράδοξα αυτά επαρκώς μόνος του. Για τον λόγο αυτό, τους θύμισε, σχεδόν παρακλητικά, ή και επιτακτικά λίγο, ότι καλό είναι να επισκεφθούν τον Ι. Ναό για να εξομολογηθούν κάποια στιγμή. Ταυτόχρονα τους εξήγησε ότι ήταν σημαντικό για τον ίδιο, μια και θα συνέχιζε κατ’ ουσία τις μελέτες του. Την ερχόμενη Πέμπτη τους θύμισε ότι είναι η ημέρα που είναι καθιερωμένη για τους πιστούς και τις εξομολογήσεις τους και ότι θα ήταν ελεύθερος να τους δεχθεί. Δηλαδή μετά τρεις μέρες, μια και ήταν Δευτέρα η ημέρα που έκανε τους ανωτέρω πειραματισμούς του. Τους είπε ότι αν θέλουν μπορούν να προσέλθουν τότε, μια και θα έχει περισσότερο χρόνο από κάθε άλλη φορά για να τους ακούσει. Θα φρόντιζε βέβαια και ίδιος γι’ αυτό. Κατόπιν τούτου, τους ευχαρίστησε, τους καληνύχτισε και τους είπε ότι είναι ελεύθεροι να φύγουν.

Ο Πατήρ Κωνσταντίνος αποφάσισε να διερευνήσει λίγο για τους τέσσερις αυτούς συνανθρώπους του που, αν τα πρόχειρα συμπεράσματά του ήταν σωστά, τους τρεις, σαν φαίνεται, τους είχε αδικήσει μέσα στο μυαλό του, κάτι που δεν επιτρεπόταν σε έναν Ιερέα, και τον έναν τον είχε υπερεκτιμήσει. Αυτό ήδη τον είχε κάνει να νοιώθει άσχημα. Αν αυτό ήταν αλήθεια, προφανώς θα είχε αδικήσει ομοίως και άλλους συνανθρώπους του στην πορεία της ζωής του, σκεφτόταν. Το γεγονός αυτό του προκάλεσε ενοχές, απαρέσκεια και δυσφορία. Ένοιωθε την ανάγκη ότι αυτό έπρεπε να αντιμετωπισθεί λίγο αργότερα, ζητώντας συγνώμη από τους συνανθρώπους του και συγχώρεση από τον θεό του, αν βεβαίως όντως είχε κάνει αυτό το λάθος.

Διερεύνησε λοιπόν για τη ζωή των τεσσάρων με μεγάλη διακριτικότητα. Ρώτησε τους φίλους και τους συγγενείς τους που τους ήξεραν καλύτερα με όσο πιο όμορφο, λεπτεπίλεπτο και ευγενικό τρόπο μπορούσε και με ιδιαίτερη διακριτικότητα και προσοχή, χωρίς να προκαλέσει σχόλια ή παρεξηγήσεις. Ήξερε ότι δεν ήταν σωστό, ήξερε ότι δεν επιτρεπόταν, όμως φλεγόταν από την επιθυμία της κατανόησης της ράβδου. Όσο διερευνούσε, σχεδόν συνεχώς τα χείλη του σιγοψιθύριζαν συγχωρητικές ψαλμωδίες, νοιώθοντας άσχημα που επενέβαινε στην προσωπική ζωή κάποιων συνανθρώπων του, έστω και με τόσο λεπτεπίλεπτο και διακριτικό τρόπο.

Τα νέα συμπεράσματα που ανέκυψαν συμφωνούσαν με αυτά της Λευκής Ράβδου. Είχε κάνει λοιπόν λάθος στην ατομική του εκτίμηση. Έκρινε κάποιους συνανθρώπους του, και μάλιστα τους έκρινε αρνητικά. Ιδιαίτερα έναν από αυτούς που τον θεωρούσε φωνακλά και κακότροπο, αποδείχθηκε από τις πληροφορίες που συνέλεξε ότι ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ήταν ένας ευαίσθητος, καλός και έντιμος άνθρωπος, που δεν άντεχε την αδικία και την υποκρισία, γι’ αυτό, όποτε την αντιλαμβανόταν, πονούσε μέσα του τόσο πολύ, υπέφερε βασανιστικά, για αυτό και αντιδρούσε με φωνές. Ολόκληρο αυτόν τον εσωτερικό του πόνο τον εξωτερίκευε με φωνές, μια και δεν εύρισκε άλλον τρόπο να τον εξωτερικεύσει. Και η αλήθεια ήταν ότι, σε αυτόν η ράβδος είχε αντιδράσει θετικότερα από οποιονδήποτε άλλον, επιβεβαιώνοντας τα μέχρι τώρα συμπεράσματά του.

Γι’ αυτόν τώρα που είχε υπερεκτιμήσει και θεωρούσε δίκαιο, έντιμο και καλό, άλλα στον οποίο η ράβδος είχε αντιδράσει αρνητικά, αποδείχθηκε ότι ήταν ένας συμφεροντολόγος, άτολμος, κουτοπόνηρος και γλοιώδης τύπος, κάτι που συμφωνούσε με την αρνητική αντίδραση της Λευκής Ράβδου. Θυμήθηκε τότε την αρχαία σοφία που έλεγε να προσέχουμε πολύ για την κατανόηση της πραγματικότητας, διότι, άλλο είναι το «Είναι» και άλλο το «Φαίνεσθαι». Μεγάλη όμως παρηγοριά για τους θνητούς είναι το «Γίγνεσθαι» σκέφθηκε ο Πατήρ Κωνσταντίνος και τα χείλη του συσπάστηκαν σε ένα ελαφρύ αδιόρατο μειδίαμα λυτρωτικής ευτυχίας. Το «Γίγνεσθαι», αυτό που οδηγεί από το «Φαίνεσθαι» στο «Είναι».

Όμως τα είχε παραμελήσει όλα αυτά, παρασυρμένος από την ρουτίνα και την καθημερινότητα, παρά το ότι τα είχε μελετήσει εκτενέστατα. Θυμάται ότι στην αρχή του ιερατικού του βίου είχε αποφασίσει να τα ακολουθήσει με ευλάβεια και προσοχή. Ένας αληθινός Ιερέας, σκέφθηκε, πρέπει να λειτουργεί σαν τον Ήλιο. Ο Ήλιος μπορεί να κοιτάζει τις βρωμιές, το άδικο, τους βόθρους και την σαπίλα, αλλά παραμένει άσπιλος και καθαρός. Μπορεί ακόμα να ζει ανάμεσα σε αυτά και ο ίδιος να παραμένει πεντακάθαρος. Άλλωστε, η αξία είναι ακριβώς αυτή. Αν ζεις ανάμεσα σε δίκαιους και σε έναν όμορφο κόσμο ιδανικό, εκεί που δεν ‘δοκιμάζονται’ οι αντοχές του ανθρώπου, ποια είναι η αξία και πως θα το κατανοήσει κάποιος; Να λοιπόν η αξία των θνητών! Η «Αξία», η οποία μέσα από ένα διαρκές «Γίγνεσθαι» οδηγεί στην «αξιοκρατία» και κατ’ επέκταση στην ευδαιμονία μιας κοινωνίας.

Μπορεί λοιπόν ένα ταπεινό λουλουδάκι να φύτρωσε ανάμεσα σε σκουπίδια, όμως ξεχωρίζει εκεί μέσα και παραμένει όμορφο και αγνό. Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όσο περισσότερα σκουπίδια και βρωμιά έχει, τόσο πιο όμορφο και πιο σημαντικό γίνεται το ταπεινό λουλουδάκι. Αυτό πρέπει να κάνουν οι αληθινοί ιερείς κάθε θρησκείας, σκέφθηκε ο Πατήρ Κωνσταντίνος. Ουδέν αληθείας μείζον. Δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς από τα φαινόμενα. Κάτω από το χαμόγελο, ανάμεσα στις λέξεις και πίσω από τις πράξεις πρέπει κανείς να ψάχνει την αλήθεια, ώστε να μην αδικεί τους άλλους. Μέσα στις βρωμιές και στα σκουπίδια, πρέπει να είναι ικανός να αναγνωρίζει το όμορφο και το καλό. Και προπάντων, να μην ξεχνάει ποτέ ότι για να πιει κανείς νερό απ’ την πηγή, πρέπει πρώτα να σκύψει. Να σκύψει ευλαβικά και με ευγνωμοσύνη, αλλά και με περισσή συγκίνηση. Μήπως το ίδιο δεν κάνει το αρνάκι που γονατίζει για να θηλάσει; Πού πήγε λοιπόν η ταπεινότητά του; Πώς του διέφυγαν τόσο σημαντικά στοιχεία, από τα οποία πρέπει να περιβάλλεται οποιοσδήποτε Ιερέας οιασδήποτε θρησκείας;

Όλες αυτές οι διαδικασίες του θύμισαν πολλά που είχε λησμονήσει στην πορεία της ζωής του. Ένιωσε ανακούφιση με την σκέψη αυτή, μια και του διδόταν τώρα η ευκαιρία να εξιλεωθεί και να αυτό-διορθωθεί από εδώ και πέρα. Όμως μια τελευταία δοκιμασία ακόμα ήθελε να κάνει σαν τελευταία επιβεβαίωση, παρά το ότι είχε ήδη καταλήξει στα τελικά του συμπεράσματα για την Λευκή Ράβδο. Ήθελε να είναι βέβαιος, δεν ήθελα να καταλήξει κάπου βιαστικά, με την πιθανότητα λάθους που υπάρχει πάντα στις βιαστικές αποφάσεις.

Την Πέμπτη λοιπόν που ήλθαν οι τέσσερις προς εξομολόγηση δραμινοί συμπολίτες του, τους άκουγε με προσοχή και ταυτόχρονα έκανε και κάποιες ιδιαίτερα προσεγμένες ερωτήσεις, παρατηρώντας με προσοχή την Λευκή Ράβδο. Πάλι στους τρεις η ράβδος αντέδρασε θετικά και σε αυτόν που είχε ανακαλύψει ότι δεν ήταν και τόσο δίκαιος όσο νόμιζε, αντέδρασε αρνητικά. Κάθε φορά που ο Ιερέας αντιλαμβανόταν ότι ο συμπολίτης του -αυτόν τον οποίο είχε υπερεκτιμήσει- ψευδόταν, του υπενθύμιζε με σιγανή και ήρεμη φωνή ότι η εξομολόγηση είναι μυστική και δεν πρέπει να φοβάται τίποτα παρά μόνο αν λέει ψέματα. Είναι δηλαδή μια σχέση πιστού-θεού, με ενδιάμεσο κρίκο τον Ιερέα, γι’ αυτό και πρέπει να λέγεται πάντα η αλήθεια. Και είναι απολύτως μυστική και ιδιωτική. Άλλωστε, ποιος μπορεί να κοροϊδέψει τον Θεό; Έτσι, σιγά-σιγά οδηγούσε τον συμπολίτη του να μεταστραφεί και να αρχίσει να λέει την αλήθεια. Κοκκίνιζε ο πιστός και άλλαζε την κατάθεση ψυχής που έκανε, οπότε και η ράβδος αντιδρούσε θετικά. Πλέον ήταν σίγουρος για όλα τα συμπεράσματα που εξήγαγε από όλες αυτές τις μελέτες του σχετικά με την Λευκή Ράβδο. Αντιδρούσε θετικά στην παρευρισκόμενη γύρω του θετική ενέργεια και αντιδρούσε αρνητικά στην παρευρισκόμενη γύρω του αρνητική ενέργεια. Αυτό πλέον ήταν απολύτως σίγουρο μέχρι στιγμής. Και φαίνεται ότι έτσι ήταν. Ένα αντικείμενο, προφανώς κατασκευασμένο από «κάποια» αγαθή δύναμη ή «κάτι» καλό για να αντιμετωπιστεί το κακό που περισσεύει στον πλανήτη γη.

Ασφαλώς και δεν ήξερε ο Πατήρ Κωνσταντίνος αν ήταν έργο του θεού ή κάτι άλλο, αλλά εκείνο που ήξερε είναι ότι σαν Ιερέας έπρεπε να είναι περισσότερο αμερόληπτος και να μην κρίνει τόσο εύκολα. Άρχισε να νοιώθει ενοχές για τον εαυτό του από τα λανθασμένα και βιαστικά συμπεράσματα που εξήγαγε για τους συνανθρώπους του. Διδάχθηκε από αυτά και κατόπιν τούτου, όσο και άδικος να φαινόταν ένας άνθρωπος, τον αντιμετώπιζε καλόπιστα και καλοπροαίρετα. Επισκέφθηκε τον μητροπολίτη του στο Επισκοπείο ζητώντας συγχώρεση και ζήτησε να εξομολογηθεί για όλα του τα αμαρτήματα, αλλά κυρίως για την ευκολία κρίσης που κατά καιρούς είχε κάνει ενδεχομένως για τους πιστούς της ενορίας του και για τους συνανθρώπους του γενικότερα. Όλους πλέον τους έβλεπε καλοπροαίρετα. Αναδείχθηκε σε έναν από τους καλυτέρους ιερείς που υπήρξαν ποτέ. Ταυτόχρονα, έκανε χρήση των ικανοτήτων της ράβδου, και όταν έλεγαν ψέματα οι πιστοί κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου της Εξομολόγησης, με πολύ λεπτό και όμορφο τρόπο έμμεσα