De Dochter van de Zwarte Wolf

Sinds ze me met het teken van de zwarte wolf markeerden en mij in een ijzeren kooi zetten,  heb ik die nooit verlaten. Ik wist niet meer wat vrijheid was, wat het was om buiten te spelen. Wat het was om echt ongebonden te zijn.

Zilis - de Dochter van de Zwarte Wolf - Pet Torres

Samenvatting

Zilis was een jonge vrouw die op vijfjarige leeftijd ontvoerd werd.

Ze werd naar een dorp genaamd Hoop gebracht.

Vanaf die dag werd haar vrijheid ontnomen.

Ze heeft in haar leven veel verdriet geleden omdat zij het bloed van een heks door haar aderen stroomde en nog meer omdat ze de dochter van een zwarte wolf was.

Proloog

Soms vraag ik me af.

Waarom is er een vloek voor altijd en altijd? Het vernietigd hele families.

Het teken van de zwarte wolf is één van die vloeken ...

Mijn vader werd zijn hele leven geplaagd daardoor. Hoewel hij altijd bereid was om in vrede te leven, waren anderen niet bereid om hem daarin te laten.

Ik geloof niet dat het voor mij anders zal zijn. Als zijn enige wettige dochter, draag ook ik deze vloek in me mee. Wel, op m’n voorhoofd gedrukt.

Hoofdstuk 1: Zilis

Enkele jaren na mijn geboorte, werd ik uit het leven van mijn ouders ontnomen. Ik was een jong meisje. Ik was slechts vijf jaar oud. Ik speelde in het bos, onder een boom en mijn jurk was compleet bevlekt met aarde.

Mijn ouders waren in de grot.

Toen ik opkeek, zag ik hoe een schaduw zich boven mijn ogen vormde.

Deze schaduw bleek een echte man te zijn, die ik nooit eerder had gezien. Zijn gezicht hield hij strak. Hij had een enorme snor en zijn kleren waren donker, net als zijn haar. Hij droeg een zwaard in zijn linkerhand.

Misschien was hij aan het jagen in het bos. Wel- dat dacht ik tenminste.

Deze man keek me aan en glimlachte anders, alsof hij een kostbare schat had gevonden en het aan iemand wilde aanbieden. Hij boog voor me en legde zijn zware hand op mijn gezicht, keek in mijn ogen en realiseerde zich dat ik in één oog blind was.

Mijn twee ogen verschilden van elkaar.

Het ene was zwart, het andere was wit.

Dat was een genetische afwijking.

Mijn moeder was geheel blind. Mensen zeiden altijd dat ze een heks was.

Ik werd naar een dorp genaamd Hoop gebracht. De vreemde man nam me daarheen. Ik wist niet waarom hij me precies daarheen bracht. Ik was immers maar een kind van vijf.

We kwamen aan bij het dorp. De mensen die daar woonden, kwamen naar ons toe gelopen.

Al snel vormde zich een menigte mensen, terwijl de man die Cinzah heette, die me in zijn armen had, naar de menigte van mensen schreeuwde:

DIT MEISJE IS DE DOCHTER VAN EEN HEKS!

Iedereen daar was verstomd en keek naar me. Ik kon de uitdrukkingen op hun gezichten zien.

'En erger dan dat!' riep hij weer, kijkend naar elk van hun gezichten. ZIJ IS DE DOCHTER VAN DE ZWARTE WOLF!

Opnieuw kwam de menigte mensen dichterbij om me te kijken en sommige van hen riepen, OHHHHOOOHHH!

VERBRAND HAAR!

De eigenaar van het dorp, Cinzah, dezelfde man die mij in zijn armen hield, schreeuwde op hen.

Nee! We kunnen haar leven niet wegnemen! Nog niet!'

Ze werden allemaal stil, Cinzah bleef praten.           

'Ze mag pas worden verbrand als ze een vrouw wordt. Of we zullen gestraft worden door de vloek van de zwarte wolf.'

'Maar ze is de dochter van een zwarte wolf en binnenkort zal ze net als hem zijn,' zei een wit-harige man.

'Als we haar vermoorden voordat ze 277 manen voltooit, zullen we vervloekt worden door de vloek van de zwarte wolf. Vergeet niet dat ze de dochter van een heks is met een wolf.  Uiteraard krijgt ze haar bloed van heks en wolf. '

'Wat zullen we dan aan dit meisje doen?' Vroeg een andere man, terwijl hij in mijn richting keek.

Ze kan onze gezinnen in gevaar brengen, zei een vrouw, terwijl ze met haar kinderen dichterbij kwam.

'Maak je geen zorgen. Ik heb een perfecte en veilige plek voor dit kleine meisje' zei Cinzah terwijl hij naar me keek. Mensen zagen in zijn ogen hoeveel hij me haatte. 'Jullie zullen allemaal veilig zijn tot haar dood.'

***

Na een paar uur in dat dorp namen ze me naar de rand van het dorp, waar een brandend vuur was. Even verder was er een ijzeren kooi.

Cinzah hield een ijzeren speer vast, hield deze in het vuur en kort daarna leunde hij de speer op mijn voorhoofd. Ik voelde mijn huid tegelijkertijd branden en vlammen. Mijn schreeuw kwam toen het teken van de zwarte wolfs op mijn voorhoofd was gebrandmerkt.

––––––––

Toen schreeuwde ik wanhoping, brullend voor mijzelf en tegen de wereld, terwijl ik probeerde alle pijn en stress van wat er gebeurde uit te drukken.

Mmmooooeeeeddeeerrrrr! Vvvvaaaaaaaaddeeeeeeerrr!!

Maar geen van beiden verscheen in dat dorp om mij te redden van die kwaadaardige mensen.

Ik besefte dat ik alleen was.

Maar ik hoopte dat mijn ouders me op een dag zouden komen redden en alles weer normaal kon worden.

Als mijn gedachten iets konden doen, was ik een gelukkig klein meisje bij mijn vader.

Hoofdstuk 2: Zilis

Twee jaar later...

Sinds ze me met het teken van de zwarte wolf markeerden en mij in een ijzeren kooi zetten,  heb ik die nooit verlaten. Ik wist niet meer wat vrijheid was, wat het was om buiten te spelen. Wat het was om echt ongebonden te zijn.

Ik zag zonnige dagen, regenachtige dagen en ook elke nacht in die kooi. Ik zag alles om mij heen.

Kinderen speelden in het dorp. Meisjes en jongens renden van de ene kant naar de andere. Uiteindelijk waren ze gelukkig in hun vrijheid.

Zij kwamen altijd tot bij kooi en keek me er doorheen aan.

Zoals altijd lag ik op de koude, harde grond van die ijzeren kooi. Mijn lange zwarte haar zag er altijd gehavend uit. Mijn jurk was helemaal gescheurd en vies. Ik rook niet lekker zoals de andere kinderen in het dorp. Ze gaven me nauwelijks een bad.

Eigenlijk