Bloed en Maretakken

Inleiding

Welkom in Harborsmouth, waar monsters over straat lopen, onzichtbaar voor het oog van de mens... behalve voor wie een ‘helder zicht’ heeft.

Of u nu onze moderne zakenwijk bezoekt of de geplaveide straatjes van de oude havenwijk verkent, geniet van uw verblijf. Wanneer u naar huis terugkeert, vertel dan aan uw vrienden over onze prachtige stad, maar u laat de bovennatuurlijke details best achterwege.

Maakt u zich geen zorgen, de meeste van onze gasten ervaren nooit iets ongewoons. Wezens van de Andere Wereld, zoals elfen, vampieren en ghouls, zijn meesters in het zich verbergen in de schaduw. Velen van hen zijn ook erg bedreven in het uitwissen van herinneringen. Het is mogelijk dat u midden in de nacht schreeuwend wakker wordt, maar u zult zich niet herinneren waarom. Wees blij dat u het niet meer weet, u bent een van de gelukkigen.

Als u toch iets onnatuurlijks tegenkomt, raden wij u aan gebruik te maken van de diensten van Ivy Granger, Paranormaal Detective. Ivy Granger is medoprichter van het detectivebureau Private Eye, en een relatief nieuw lid van ons kleine bedrijfsleven. Haar kantoor bevindt zich in Water Street, in het hart van de oude haven.

Juffrouw Granger heeft het opmerkelijke vermogen om visioenen te ontvangen door voorwerpen aan te raken. Deze vaardigheid is nuttig in haar speurwerk, vooral wanneer het gaat om het lokaliseren van verloren voorwerpen. Of u nu op zoek bent naar een verloren broche of een vermist persoon, geen klus is te klein voor Ivy Granger, maar het zou kunnen dat u voor een tijdje op haar wachtlijst wordt gezet. Hopelijk hebt u haar onmiddellijke diensten niet dringend nodig. Na enkele recente gebeurtenissen, waarin zij een belangrijke rol heeft gespeeld bij het redden van onze stad, heeft juffrouw Granger het erg druk.

Als de zaken erg akelig worden, kunnen we op verzoek ook een lijst van getalenteerde begrafenisondernemers bezorgen. Als u behoefte hebt aan hun diensten, dan verwijzen we u vriendelijk door naar onze Harborsmouth Cemetery-makelaar. Het is nooit te vroeg om hen te contacteren, want we hebben een bloeiende huisvestingsmarkt. De vraag naar een plaatselijk stukje grond is vrij hoog. De mensen hier koesteren een dodelijk verlangen naar een verblijfplaats.

Fijne feestdagen!

Als het aan mij lag, zei Scrooge verontwaardigd, zou elke idioot die steeds maar ‘Vrolijk kerstfeest’ zegt, gekookt moeten worden in zijn eigen pudding en begraven worden met een tak hulst door zijn hart.

—Charles Dickens, A Christmas Carol

Hoofdstuk 1

Ik werd wakker van de geur van peperkoek en koffie. Jammer dat het één en dezelfde was.

Daarom haat ik de feestdagen, mompelde ik in mijn kopje. Wie knoeit er nou met een perfecte kop koffie?

Je bent gewoon chagrijnig omdat Ceffyl gisteravond niet is komen opdagen, zei Jinx.

Nou, het was een flauw excuus, zei ik.

Ik liet mijn gehandschoende handen in mijn schoot vallen, en staarde door een sliert verward haar naar de sneeuwmannen die kronkelend om mijn pyjamabroek ronddansten. Ik pruilde. Verdomme, ik pruil nooit, maar ik was erg opgewonden geweest over ons afspraakje gisteravond. Wat achteraf gezien erg dom was, ik haat kerstmis immers.

Maar dit was de eerste keer dat ik tijdens de feestdagen een vriendje had en ik wilde al het normale date-gedoe meemaken. In plaats daarvan zat ik thuis en keek voor de miljoenste keer naar Rudolph the Red-Nosed Reindeer. Jinx had voorgesteld om onze kerstpyjama’s te dragen, die we elkaar vorig jaar cadeau hadden gegeven. Ik liet mijn gehandschoende vinger langs de lachende sneeuwmannen glijden, en wenste dat ik voor één keer ook gelukkig mocht zijn.

Ceff had beloofd me mee te nemen naar de kerstboomverlichting in Fountain Square. Ik hield niet van drukte en deed er meestal alles aan om die als de pest te vermijden, maar Ceff had me helemaal week gemaakt met beloftes aan warme chocolademelk en mijn gewicht in pepermuntkoekjes. Hij had ook gezegd dat hij een cadeau voor mij had.

Mijn hart bonsde en ik huiverde toen koude rillingen van angst en afwachting over mijn rug liepen. Wat voor cadeau zou de kelpiekoning mij geven?

Zou het iets moois zijn, of romantisch, of praktisch, of magisch? Of zou het me krankzinnig maken?

Vroeg in mijn leven had ik ontdekt dat het aanraken van onbekende voorwerpen kon leiden tot angstaanjagende visioenen. Ik was negen jaar oud toen mijn paranormale gave haar lelijke, traumatiserende kop opstak. Sindsdien ben ik erg voorzichtig met het openen van geschenken.

Sterke emoties laten hun sporen na. Mensen zoals ik, met een talent voor psychometrie, kunnen een dergelijke psychische afdruk opnieuw meemaken en een glimps opvangen van het verleden van een voorwerp of een persoon.

Psychometrie vereist fysiek contact, bedankt hoor, Mab. Dat is ook de reden waarom ik vierentwintig uur per dag handschoenen draag. Het is zeker geen fashion statement. Jinx is de fashionista in deze vriendschap. Ik had op de harde manier geleerd dat door mijn handen te bedekken, ik mijn gezond verstand kon behouden.

Helaas was een ondoordringbaar, full body suit niet praktisch. Dat kon inderdaad fataal zijn. Ik mocht dan deels elf zijn, maar mijn menselijke helft moet nog steeds ademen. Daarbij, Jinx zou me nooit het appartement uit laten, gekleed in een volledig bedekkende lichaamscondoom. Daar zou ik teveel moderegels mee breken. Jammer, ik had als een puck geboren moeten worden.

Pfft, zei Jinx schouderophalend. Ceffyl is de koning van de kelpies, laat hem toch even met rust. Ik ben er zeker van dat hij niet erg opgewonden is om in de ijskoude oceaan rond te zwemmen terwijl hij saaie jachtverdragen tussen kelpies en selkies onderhandelt.

Ze had gelijk. Ceffyl was niet blij dat hij ons afspraakje had moeten afzeggen. Hij had een stuk van de houten reling afgebroken uit frustratie, toen hij had gebeld.

*****

We liepen langs de waterkant onder de sterren, ons nieuwe favoriete tijdverdrijf, toen Ceff stopte en intensief naar de baai staarde. Ceff leunde ontspannen tegen de reling, maar ik kon zijn tanden horen knarsen boven het kabbelende geluid van de golven.

Er kwam een hoofd opduiken uit het water bij de dokken, op en neer wiegend als een vissenboei op de zachte golven van de haven. De waterelf zwaaide met zijn gevliesde handen en sprak Ceff aan met een schetterende stem die leek op het gekrijs en gesjirp van een dolfijn. De woorden waren onbegrijpelijk voor mijn oren, maar het bericht was duidelijk. Ceff was elders nodig.

En wanneer de plicht roept, zijn de kelpiekoningen verplicht te luisteren. Hij was er niet blij mee. Donderwolken overschaduwden Ceffs donkergroene ogen, waardoor ze helemaal zwart werden, en hij hield de reling zo stevig vast dat zijn knokkels er wit van werden.

Ceff knikte een keer naar de baai en met een vreemde buiging keerde de waterelf terug naar het donkere water vanwaar hij was gekomen. Ceff bleef naar de haven staren alsof hij de boodschap kon veranderen die de getijden hem hadden bezorgd, enkel en alleen door zijn wilskracht. Ik hield mijn adem in en wachtte.

Het spijt me dat ik ons afspraakje voor morgenavond moet annuleren, zei Ceff.

Zijn stem klonk kalm, als een zachte, gorgelende stroming, maar de verbrijzelde reling onder zijn handen vertelde een heel ander verhaal.

Maar het is de kerstboomverlichting, zei ik. Dat gebeurt slechts één keer per jaar. Kan het niet een dag wachten?

Ik ben bang van niet, zei hij. Mijn volk en een naburige selkiestam dringen allebei aan op de exclusieve visrechten voor een klein stukje oceaan, anders zullen ze verhongeren. Het is dwaas, en ik vermoed dat de waarheid achter het geschil weinig met voedselvoorziening te maken heeft, maar ik moet gaan voordat een kleine ruzie uitdraait op een oorlog tussen de waterelfen. Dat is mijn plicht.

Denk je echt dat ze elkaar zullen vermoorden voor een stukje water en wat vis? vroeg ik.

Elfenoorlogen zijn voor veel minder ontstaan, antwoordde