De Zwarte Spiegel

Patrick Bernauw

Patrick Bernauw

De Zwarte Spiegel

© ebook-editie, 2017 Patrick Bernauw

& vzw schrijverscollectief de Scriptomanen

Eerste druk Davidsfonds-Infodok, 1998

Tweede druk de Scriptomanen

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Voor J.D., J.F. & E.K.

Logaeth seg lovi brtnc

Larzed dox ner habzilb adnor

doncha Larb vors hirobra

exi vr zednip taiip chimvane

chermach lendix nor zandox

1.

Op de laatste dag van augustus ging Sonja er met Jan vandoor. Zonder een adres na te laten, zei ze haar pa adieu in een haastig geschreven kattebelletje dat Jan haar had gedicteerd.

'Voorlopig is het veiliger dat hij niet weet waar we uithangen,' zei Jan. 'Als hij merkt dat we weg zijn, zal hij weer gaan drinken, en je weet wat er dan gebeurt, Sonja...'

Sonja wist maar al te best wat er dan gebeurde. Als haar pa erin slaagde een paar dagen nuchter te blijven, viel er wel met hem te leven. Ook sinds haar moeder was gestorven, nu alweer drie jaar geleden, toen hij achter het stuur zat en niet meer dan een paar glazen Duvel op had. Toen ze met z'n allen uit de bocht gingen, en Sonja en haar vader ongedeerd uit het wrak waren gekropen, waarin haar moeder was achtergebleven met vreemd starende, glazige ogen.

Als haar pa had gedronken, en sindsdien was hij méér dronken dan nuchter geweest, leek er een andere pa in zijn lichaam te gaan wonen. Eén die in niets leek op de zachtaardige man die ze vroeger had gekend. Zelfs al werd je onzichtbaar en onhoorbaar, dan nog vond hij altijd wel een reden om erop los te meppen.

'HET IS GENOEG GEWEEST,' had Jan gezegd, na die laatste keer, toen ze een schabouwelijk blauw oog had overgehouden aan een opmerking over de kleur van zijn ene sok die niet paste bij die van zijn andere.  'We maken de grote vakantie nog vol en dan trekken we voor een paar maanden weg. Misschien komt hij er op die manier achter dat het zo niet verder kan.'

Jan was al negentien geworden, Sonja net zeventien. Het was dus allerminst een gemakkelijke beslissing. Ze begreep heel goed wat er op het spel stond. Ze begreep ook dat het niet bij die paar maanden kon blijven. Als ze er met Jan vandoor ging, zou er geen weg terug meer zijn. Dan zouden ze veel langer bij elkaar moeten blijven... voor altijd misschien wel.

Zij was nog minderjarig, nog schoolplichtig ook.

Hij niet.

Hij kon ervan beschuldigd worden een minderjarige ontvoerd te hebben. Eigenlijk zouden ze zo'n beetje voortvluchtig worden. Outlaws.

Sonja had haar vriend hier voorzichtig op gewezen, maar hij had haar bezwaren weggelachen. Een hele vakantie lang was hij druk in de weer geweest met de scenario's voor een jongerensoap, die gedurende de volgende vakantie zou uitgezonden worden. Hij had er een aardige stuiver aan verdiend en vond dat een toekomst met hun tweetjes er zeer rooskleurig uitzag. Als ze zuinig leefden, konden ze het wel een jaar of zo uitzingen, dacht hij. En daarna zouden ze wel verder zien. Misschien kon Sonja dan ook opnieuw naar school gaan. Maar eerst zouden ze een tijdje onderduiken en de reactie van haar pa afwachten.

In feite was hun vlucht een soort noodkreet aan zijn adres, geloofde Sonja. En al had Jan hun verdwijning goed voorbereid, het blééf toch een impulsieve beslissing. Onderduiken in een onbekende stad, zo ver mogelijk van haar pa vandaan... en daarna zouden ze wel zien wat er gebeurde.

Sonja kende Antwerpen niet. Net als Jan was ze afkomstig van het platteland. Maar hij kuste al haar bezwaren weg. Een vage vriend van hem kende daar een adres. Ze zouden er veilig zijn voor haar pa. Ze zouden er sàmen zijn.

HET OUDE HERENHUIS lag in het havenkwartier te verkommeren tussen een onbewoond en vervallend pand aan de ene en een onduidelijke, smoezelige loods aan de andere kant. De eigenares heette Jeanne Lemaire en ontving hen als een lieve, zij het dan wel nog vrij jonge en modebewuste oma. Ze moest zo ongeveer vijftig jaar oud zijn, schatte Sonja, maar op haar zilverwitte haren na werd haar leeftijd door niets verraden. Haar figuur was nog dat van een jong meisje en haar huid leek nauwelijks gerimpeld. Haar man was lang geleden gestorven, zei ze, en sindsdien stond ze er alleen voor. Zijzelf woonde op het gelijkvloers. De eerste en de tweede verdieping van het oude herenhuis verhuurde ze.

Jan stelde zichzelf en Sonja voor als studenten. Mevrouw Lemaire zei dat ze 'in normale omstandigheden' niet verhuurde aan studenten, maar zij zagen er twee bijzonder geschikte jongelui uit, en daarom dacht ze zo bij zichzelf dat ze wel eens een uitzondering kon maken. En toen knipoogde ze eens guitig, als om hen duidelijk te maken dat ze het leugentje van Jan wel doorhad, maar dat ze er geen graten in zag. Ze vroeg hen niet wàt ze dan wel studeerden, en daar was Sonja blij om, want ze zou niet geweten hebben wat ze daarop moest antwoorden.

'Mooi, mooi, mooi,' glimlachte mevrouw Lemaire, terwijl ze hen van top tot teen monsterde. 'Twee zéér geschikte jongelui... Een perfect koppeltje, als het ware!'

Sonja voelde dat ze een kleur kreeg en kneep hard in de hand van Jan, maar hij deed alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

'Jullie ouders weten hier toch van, hé? Ik bedoel... dat jullie hier als koppel komen samenwonen en euh... studeren? Ik voel namelijk niks voor een boel problemen...'

JAN HAD ZIJN OUDERS verteld dat hij ging studeren aan de universiteit, maar Sonja wist dat hij niet van plan was zich laten in te schrijven. Hij droomde al een hele tijd van een roman en hij dacht dat het moment nu aangebroken was om daarmee aan de slag te gaan.

'Eerlijk gezegd,' zei hij, 'mijn ouders denken dat ik alléén op kot zit... in een studentenhome.'

'En die van jou, juffrouw?'

'Ook,' antwoordde Sonja met een flauw glimlachje. 'Mijn ouders zijn niet zo gesteld op zijn ouders, en omgekeerd... Snapt u?'

Het leugentje kostte haar minder moeite dan ze verwacht had. In werkelijkheid kenden haar ouders zijn ouders zelfs helemaal niet... en omgekeerd.

'Maar u mag op uw beide oren slapen, mevrouw Lemaire,' voegde Jan er snel aan toe. 'We zullen ervoor zorgen dat u daar geen last van ondervindt.'

'Ze weten dus niet dat jullie... helemaal in jullie eentje... naar Antwerpen...?'

'Nee,' zei Jan. 'Daar weet haast niemand van, eigenlijk.'

'Het is zo'n beetje een geheim,' glimlachte Sonja weer het glimlachje waarvan ze hoopte dat het charmant verlegen zou overkomen. 'Ons geheimpje...'

Mevrouw Lemaire schudde traag maar eveneens glimlachend haar zilverwitte krullen. 'Ik laat me veel te gauw vertederen door een vleugje romantiek, geloof ik... Twee jongelui op de vlucht voor de boze buitenwereld!'

'Dan hebt u er geen bezwaar tegen dat wij hier euh...?' vroeg Jan schaapachtig.

'Omdat jullie er zo geschikt uitzien, ben ik bereid voor één keer een oogje dicht te knijpen,' zei mevrouw Lemaire, en ze deed duidelijk haar best om het streng te laten klinken, maar slaagde daar niet helemaal in. 'Al strookt het niet met mijn principes dat jullie er zonder medeweten van jullie ouders of wie dan ook tussenuit geknepen zijn.'

'Heel erg bedankt, mevrouw,' zei Jan.

'Hoe oud zijn jullie eigenlijk?'

'Negentien,' antwoordden ze als uit één mond.

Mevrouw Lemaire leek dat te geloven. 'Het is zesduizend frank in de maand voor een kamer, slaapkamer, keukentje en douche met WC. Hoe denken jullie dat te betalen?'

'We hebben vakantiewerk gedaan,' zei Jan, 'en we krijgen straks allebei een studentenjob. Ik doe ook wat vertaalwerk en zo. Zesduizend frank is een heel schappelijke prijs. Dat kan geen probleem zijn.'

OP DE TWEEDE VERDIEPING woonde een Engels rockmuzikant van middelbare leeftijd die volgens mevrouw Lemaire bij een Belgische groep speelde, maar die volgens Jan wel een busker zou zijn, een straatzanger. Kelly heette hij.

Op de eerste verdieping, die voortaan hun thuis zou zijn, had tot voor kort een zekere meneer Dierickx gewoond. De arme man had kort geleden het tijdelijke met het eeuwige geruild. Volgens mevrouw Lemaire was