Ο Ζεράρ & ο πατέρας

Ο Ζεράρ & ο πατέρας

Δημήτρης Απέργης

Α’ βραβειο μυθιστορηματοσ

πανελληνια ενωση λογοτεχνων

2018

Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

Ε.Π.Ο.Κ.

[ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΥΠΡΙΩΝ]

8ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

2018

I

Ο πατέρας ήταν απολύτως σαφής σχετικά με τις οδηγίες του. Η ακολουθία των βημάτων έπρεπε να πραγματωθεί αυστηρά κατά τις υπαγορεύσεις του και δεν υπήρχε κανένα περιθώριο λάθους.

«Το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να πιάσεις με το αριστερό σου χέρι το στατό του ορού. Με το δεξί σου χέρι θα με πιάσεις κάτω από την μασχάλη και θα με βοηθήσεις να κάτσω πάνω στο κρεβάτι. Ύστερα θα μου φορέσεις τις παντόφλες. Κι έπειτα θα με βοηθήσεις να σηκωθώ. Μόλις σηκωθώ, θα πάρεις προσεκτικά τον καθετήρα και θα τον κρεμάσεις στο μέσο γάντζο του στατό. Αυτό μπορείς να το κάνεις με το αριστερό σου χέρι ούτως ώστε να με στηρίζεις παράλληλα με το δεξί. Τώρα, καθώς θα περπατήσουμε προς την τουαλέτα, θα προχωράς τριάντα εκατοστά από πίσω μου. Θέλω να διατηρήσεις αυτή την απόσταση των τριάντα εκατοστών για να μην μπουρδουκλωθούν τα πόδια μας και γίνει κανένα ατύχημα. Θα φροντίζεις πάντοτε ο ορός να βρίσκεται πάνω από το ύψος του κεφαλιού μου. Ένα πράγμα που δεν αντέχω μέσα σε αυτό το βρωμο-νοσοκομείο είναι να βλέπω το αίμα μου να φεύγει από την φλέβα και να γεμίζει τον σωλήνα του ορού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ορός πρέπει να βρίσκεται πάνω από το ύψος μου. Αν χρειαστεί να σηκώσεις ολόκληρο το στατό με τα χέρια σου και να το κουβαλήσεις, τότε να το κάνεις. Να θυμάσαι, ο ορός πρέπει πάντοτε να βρίσκεται ψηλότερα από εμένα. Τώρα, μόλις φτάσουμε στην τουαλέτα… αυτό είναι το ζόρικο κομμάτι της διαδικασίας. Μόλις φτάσουμε στην τουαλέτα, θα με αφήσεις να στηριχτώ στην πόρτα για ένα λεπτό το πολύ. Θεωρώ ότι ένα λεπτό είναι υπέρ-αρκετό για να απολυμάνεις στα γρήγορα το κάλυμμα της λεκάνης με το αντισηπτικό. Θέλω καλή απολύμανση. Στα εβδομήντα τέσσερά μου χρόνια επιμένω να επιθυμώ έναν γλυκό θάνατο από φυσικά αίτια και όχι από την μόλυνση του νοσοκομείου. Μόλις τελειώσεις την απολύμανση, θα μπω εγώ στην τουαλέτα και θα βγεις εσύ έξω. Μόλις τελειώσω την δουλειά μου στην τουαλέτα, θα επιστρέψουμε μαζί στο κρεβάτι εφαρμόζοντας την αρχική διαδικασία αντιστρόφως δηλαδή θα ακολουθήσεις τα βήματα ως σου τα εξήγησα μέχρι τώρα αλλά με αντίθετο πρόθεμα. Έχεις κάποια ερώτηση;»

«Ναι, έχω. Είναι απαραίτητο να ακολουθηθεί η συγκεκριμένη διαδικασία κατά γράμμα; Ο λόγος που το ρωτάω αυτό είναι επειδή ενδεχομένως να μου διέφυγε κάποια λεπτομέρεια όσον αφορά την κινησιολογία ή την διαδοχή των βημάτων. Δεν θα ήθελα να δημιουργήσω κάποια επιπλοκή. Τουλάχιστον όχι σε μια τόσο λεπτή περίπτωση όπως αυτή της τουαλέτας.»

«Άφησε τους αστεϊσμούς κατά μέρος, νεαρέ. Αν επιθυμούσα σαρκασμό στην κατάστασή μου, θα φώναζα τις νοσοκόμες να έρθουν να με βοηθήσουν. Σε διαβεβαιώ ότι εκείνες διαθέτουν ταλέντο κατά πολύ μεγαλύτερο από το δικό σου στον σαρκασμό.»

«Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που με αποκαλεί νεαρό. Γι’ αυτό και μόνο, οφείλω να σου επιδείξω απεριόριστο σεβασμό.»

«Σε σχέση με εμένα είσαι ακόμη νεαρός. Σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, είσαι ένας ενήλικας σε αρκετά προχωρημένη ηλικία ώστε να κατανοεί πως είναι απεχθές να βάζει τον ηλικιωμένο πατέρα του σε δημόσιο νοσοκομείο ύστερα από ένα τόσο σοβαρό επεισόδιο παγκρεατίτιδας. Το να μην διαθέτεις ένα αρκετά καλό εισόδημα ώστε να βάλεις τον πατέρα σου σε ιδιωτικό νοσοκομείο ισοδυναμεί με αποτυχία. Ή μήπως κάνω λάθος;»

«Δεν μου έδωσες ποτέ την εντύπωση του ανθρώπου που θα προτιμούσε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο από ένα δημόσιο. Ειδικά όταν γνωρίζεις για τα πανάκριβα νοσήλια. Εκπλήσσομαι που το θέτεις προς συζήτηση.»

«Αποφεύγεις εσκεμμένα το διά ταύτα της παρούσης κουβέντας. Ή παριστάνεις τον αφελή ή η υποκριτική τέχνη που διάλεξες για επάγγελμα σε έχει καταντήσει παντελώς ανίκανο να διακρίνεις το συγκείμενο των λεγομένων μου. Όπως και να έχει, δεν σκοπεύω να επεκταθώ στο συγκεκριμένο ζήτημα επί αυτής της βάσεως. Δεν έχω καμία διάθεση να αναλύσω αυτή σου την αφέλεια. Ούτως ή άλλως, επείγομαι να πάω στην τουαλέτα. Θυμάσαι τι πρέπει να κάνεις επ’ ακριβώς;»

«Ναι. Θυμάμαι.»

«Τότε γιατί κάθεσαι ακόμα στην καρέκλα και δεν έχεις σηκωθεί ήδη;»

••••

Η όλη διαδικασία διήρκησε περίπου μισή ώρα. Θα μπορούσε ίσως να διαρκέσει λιγότερο αλλά ο πατέρας παρέμεινε κάμποσο χρόνο στην τουαλέτα, περισσότερο από τον αναμενόμενο. Ήταν προφανές ότι σκόπευε να αδειάσει το σύστημά του εντελώς ώστε να μην χρειαζόταν να ξαναπεράσει την ίδια διαδικασία μετά από σύντομο διάστημα. Ο πατέρας αρνιόταν πεισματικά να φορέσει πάνες σαν τους άλλους δύο γηραιούς κυρίους του θαλάμου. Θεωρούσε ευτελιστική αυτήν την πρακτική. Προτιμούσε να υποστεί την όλη φασαρία να περπατά στην τουαλέτα κάθε τόσο από το να ανεχθεί τις νοσοκόμες να του συμπεριφέρονται σαν να ήταν κανένα μωρό. Αρεσκόταν να υποστηρίζει την άποψη ότι αυτές οι τακτικές βόλτες στην τουαλέτα ήταν καλές για την κυκλοφορία του αίματος. Ίσως και να είχε κάποιο δίκιο σ’ αυτό.

Μόλις επέστρεψαν στο κρεβάτι, ο πατέρας ξάπλωσε ανάσκελα και παρέμεινε σιωπηλός κοιτάζοντας το ταβάνι. Οι τοίχοι του θαλάμου χρειάζονταν απεγνωσμένα ένα καλό ασβέστωμα. Ο λέβητας του νοσοκομείου έτυχε να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον θάλαμο και ο περιοδικός του θόρυβος ήταν αντιληπτός όταν η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή: ο οξύς ήχος που έμοιαζε με το χτύπημα κρουστών και ύστερα ο δονούμενος βόμβος μίας τουρμπίνας. Καθότι ο θόρυβος ήταν συνεχής, προέτρεπε τον οποιονδήποτε να αναζητά τρόπους ώστε να αποσπά τον νου του από εκείνον. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ο Ζεράρ ήταν τόσο προσηλωμένος στο περιοδικό των σταυρόλεξων που κρατούσε εμπρός του, τουλάχιστον για όση ώρα ο πατέρας παρέμενε σιωπηλός.

Ο πατέρας αποφάσισε να σπάσει την σιωπή αναφερόμενος στο θέμα της προηγούμενης συζήτησής τους. Αυτή ήταν μία συνηθισμένη τακτική του κάθε φορά που υπέπιπτε σε βαθείς αναστοχασμούς.

«Ο λόγος για τον οποίο γίνομαι τόσο σχολαστικός σχετικά με το όλο ζήτημα της τουαλέτας είναι επειδή στην ηλικία μου τείνω να ξεχνώ πράγματα. Γι’ αυτό σου περιγράφω τα βήματα με τόση λεπτομέρεια. Το πιο πιθανό είναι να ξεχάσω τα βήματα εγώ ο ίδιος οπότε είναι αναγκαίο να γνωρίζεις κι εσύ τι και πώς πρέπει να γίνει. Έτσι μπορώ κι εγώ να παρακολουθώ εσένα και να θυμάμαι οτιδήποτε μπορεί να έχω ξεχάσει. Η φόρμα μου δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια να ανταπεξέλθει σε κάποιο ενδεχόμενο ατύχημα ή ολίσθημα. Εάν τυχόν σκοντάψω και πέσω, αυτό θα είναι και το τέλος μου. Αυτό είναι όλο.»

«Δεν χρειάζεται να απολογείσαι σε μένα, πατέρα. Τα έχω όλα αυτά υπόψη μου.»

«Απλώς δεν ήθελα να νομίζεις πως γίνομαι μουντρούχος στην ηλικία μου. Είμαι απλά προσεκτικός. Είναι προτιμότερο να είναι κανείς υπερ-προσεκτικός από το να μετανιώνει για επιπολαιότητα.»

«Έχεις απόλυτο δίκιο. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.»

«Τι κάνεις εκεί;»

«Τίποτε. Λύνω σταυρόλεξα.»

«Αν χρειαστείς βοήθεια, πες μου. Είμαι καλός σ’ αυτά.»

«Πόλη της Ολλάνδίας. Πέντε γράμματα. Πρώτο γράμμα το Λ.»

«Ω διάολε. Που να ξέρω… Άκουσε. Νομίζω ότι θέλω ένα τσιγάρο.»

«Όχι! Έλα, πατέρα. Θ’ αστειεύεσαι.»

«Όχι, δεν αστειεύομαι. Θέλω να καπνίσω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.»

«Είναι εντελώς παράλογο και ανόητο να μου ζητάς τσιγάρο στην κατάστασή σου. Και μάλιστα μ’ αυτόν τον ορό κολλήμένο στο χέρι σου.»

«Τι σχέση ο ορός. Ο ορός κάνει την δική του δουλειά και εγώ κάνω την δική μου.»

«Κι αν μας δουν οι γιατροί;»

«Δεν ενοχλούνται. Μ’ έχουν ξαναδεί ούτως ή άλλως.»

«Εννοείς ότι έχεις βγει στο μπαλκόνι κι έχεις καπνίσει;»

«Ακριβώς.»

«Πότε έγινε αυτό;»

«Δεν ήσουν εδώ. Ζήτησα τσιγάρο από έναν επισκέπτη.»

«Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο. Λοιπόν, δεν έχω τσιγάρα πάνω μου έτσι κι αλλιώς. Ξέρεις ότι έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό.»

«Το γνωρίζω αυτό. Θα χρειαστεί να πεταχτείς στο μαγαζί απέναντι και να μου αγοράσεις ένα πακέτο. Ένα Orleans, το μπλε.»

«Υπέροχα. Σου λέω ότι έχω κόψει το κάπνισμα και εσύ με βάζεις να πάω να αγοράσω τσιγάρα.»

«Δεν σου ζήτησα να συμμετάσχεις μαζί μου στο κάπνισμα. Τα τσιγάρα τα θέλω για τον εαυτό μου. Δεν έχω καμία πρόθεση να σε επαναφέρω σε αυτά.»

«Τώρα, είναι απαραίτητο αυτό; Πρέπει πραγματικά να καθόμαστε και να το συζητάμε; Δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο και να ξεχάσεις τα τσιγάρα;»

«Ζεράρ, δεν μπορείς να αρνείσαι σε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο την δόση νικοτίνης που σου ζητά. Οι ορμόνες μου έχουν πλέον στερέψει και ο χρόνος μου σε τούτον τον κόσμο θα έρθει σύντομα σε ένα τέλος. Εάν σου λέω ότι έχω ανάγκη να καπνίσω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι, σημαίνει ότι έχω τους λόγους μου να στο ζητώ.»

••••

Ο πατέρας απολάμβανε να παρακολουθεί το προαύλιο του νοσοκομείου καθώς κάπνιζε το τσιγάρο του στο μπαλκόνι. Καθισμένος στην αισχρή πλαστική καρέκλα, μελετούσε εξονυχιστικά τα παρκαρισμένα αμάξια και τους ανθρώπους που τα οδηγούσαν μέσα κι έξω. Δεν μιλούσε καθόλου, τουλάχιστον όχι κατά την διάρκεια του πρώτου τσιγάρου. Το θέαμα ενός ηλικιωμένου άντρα να καπνίζει στο μπαλκόνι του νοσοκομείου έχοντας τον ορό κολλημένο στο χέρι του έκανε κάποιους από τους επισκέπτες να γελάσουν. Ουδείς φυσικά μπορούσε να τους κατηγορήσει γι’ αυτό. Ήταν ένα θέαμα –αν μη τι άλλο- αστείο.

Ο Ζεράρ έκατσε δίπλα του. Η επιμονή του να αντισταθεί στον πειρασμό του τσιγάρου διήρκησε γύρω στα δέκα λεπτά. Με το πέρασμα των δέκα λεπτών, αποφάσισε τελικά να καπνίσει ένα. Έξι μήνες πλήρους αποχής από τις διεγέρσεις της νικοτίνης πετάχτηκαν μεμιάς στον κάλαθο των αχρήστων. Ας είναι.

Σαν τελείωσε το πρώτο του τσιγάρο, ο πατέρας κίνησε να ανάψει το δεύτερο. Ο Ζεράρ του παραπονέθηκε αλλά ο πατέρας ήταν ανένδοτος. Ανάβοντάς το, ο πατέρας απέκτησε ξαφνικά και διάθεση για κουβεντούλα. Ήταν εξ’ αιτίας του καπνίσματος το δίχως άλλο.

«Ο αδερφός σου δεν εμφανίστηκε καθόλου. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.»

«Μου είπε ότι ήρθε από εδώ προχτές. Δεν ήρθε;»

«Αυτό ήταν πριν δύο μέρες.»

«Έχει οικογένεια, πατέρα. Δικαιολογείται.»

«Είμαι ο γέρος πατέρας του. Βρίσκομαι στο νοσοκομείο. Μπορεί να πεθάνω ανά πάσα στιγμή. Δεν θα ‘πρεπε να διαθέσει κάμποσο χρόνο για τον πατέρα του; Ίσως δεν με ξαναδεί ποτέ του.»

«Σταμάτα αυτήν την συζήτηση πατέρα. Τίποτε δεν πρόκειται να σου συμβεί. Το γνωρίζεις πολύ καλά όπως το γνωρίζει και εκείνος.»

«Δεν γνωρίζω τίποτε. Ο αδερφός σου είναι έξυπνο πουλί. Τακτοποιήθηκε μια χαρά. Δουλειά, γυναίκα, τρία παιδιά. Όπως και να ‘χει, θεωρώ ότι θα μπορούσε να σκοράρει κάτι καλύτερο από την Υβέτ. Δεν είναι και πολύ ξύπνια, έτσι δεν είναι; Τι άποψη έχεις για εκείνη;»

«Εντάξει είναι η Υβέτ. Είναι ευγενική. Τις περισσότερες φορές.»

«Δεν μ’ αρέσει ο τύπος της. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το είδος της γυναίκας. Είναι υπερβολικά αποστασιοποιημένη. Είναι η πάστα της γυναίκας που θα προσποιούνταν έναν οργασμό.»

«Πατέρα. Σε παρακαλώ.»

«Τι συμβαίνει με σένα; Έχεις προβλημα με την συζήτηση περί γυναικείου οργασμού;»

«Έχω πρόβλημα με τέτοιου είδους συζητήσεις μαζί σου.»

«Μα είμαι ο πατέρας σου.»