Το Δαχτυλίδι της Σαπουνόφουσκας: Βασισμένο σε αληθινές εφηβικές ιστορίες γύρω από παιχνίδια στο διαδίκτυο

Εφήβων…

Ταξιδεύοντας με το δαχτυλίδι της σαπουνόφουσκας

Η εφηβεία εδώ και πολλά χρόνια αναφέρεται συχνά μεταξύ των ειδικών της ψυχικής υγείας ως η ηλικία της δεύτερης ευκαιρίας... Κάποιοι τη θεωρούν άχαρη, άλλοι κουραστική... Η αλήθεια όμως είναι ότι η εφηβεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια του ψυχισμού του ανθρωπου - παιδιού - εφήβου να αναδιοργανώσει το Εγώ του, να διαφοροποιηθεί από τις πρώιμες σχέσεις και τα πρόσωπα αυτώνγονείς και αδέλφια και να οικοδομήσει σταθερά και με συνέχεια την ταυτότητά του.

Η δυσκολίες ξεκινούν όταν εμείς οι υποτιθέμενοι ενήλικες δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε για τους δικούς μας λόγους τους εφήβους και τις διαδικασίες ωρίμανσής τους.

Η επιμονή στην υπερεμπλοκή ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, η μη ωρίμανση των γονιών, οι αξεκαθάριστοι ρόλοι και το ασαφές πλαίσιο της οικογένειας που ευνοούν την έλλειψη ορίων πολύ συχνά οδηγούν τους εφήβους ανάλογα με την οδιοσυγκρασία του καθενός σε άλλο δρόμο.

«Μάταια... Ο υπολογιστής δεν αναγνωρίζει τις εντολές μου... Σαν να μην υπάρχω... σαν να μην υπήρξα ποτέ»...

Ο έφηβος πάντα παλινδρομεί,επιστρέφει στην παιδική ηλικία... τότε που το μόνο που κυριαρχούσε ήταν η παντοδυναμία του, ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα και ο ναρκισσισμός του, ότι το αφορούν όλα... Η καλή μαμά... είναι η αρκετά καλή μαμά, εκείνη που ματαιώνει το παιδί... όχι η τέλεια που του ενισχύει την παντοδυναμία... Κι ο καλός μπαμπάς εκείνος που βοηθά το παιδί να αντέξει τη ματαίωση, να βρει λύσεις να βγει από το ναρκισσισμό του και να εξελιχθεί επιλέγοντας ωριμότερες άμυνες για να αυθυπάρξει στην κοινωνία.

Ο ρόλος των γονιών είναι απλός. Η μαμά να αγαπά το κομμάτι του μπαμπά μέσα στο παιδί της και ο μπαμπάς το αντίστοιχο... Γιατί όταν ο ένας δεν σέβεται και δεν αγαπά τον εαυτό του και τον άλλον, το παιδί λόγω του υγιούς ναρκισσισμού του νιώθει και εισπράτει ότι δεν αγαπούν το ίδιο...

Ψάχνει λοιπόν να αγαπηθεί από αλλού... Ή να γίνει σούπερ ήρωας, να ταυτιστεί μαζί του για να πετάξει και να φύγει σαν το Ραφαήλ...

Δεν οφείλεται στο διαδίκτυο λοιπόν και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας η αύξηση των αυτοκτονιών, της παραβατικής συμπεριφοράς, των εξαρτήσεων, των μαθησιακών δυσκολιών, της κατάθλιψης...αλλά στο τεράστιο κενό που αφήνεται στην ψυχή του παιδιού και στο τραύμα πάνω στο οποίο χτίζεται η ανάπτυξή του από τα πρώτα χρόνια...

Ας ακούσουμε λοιπόν τους εφήβους... Ας τους δώσουμε χρόνο και χώρο με εμπιστοσύνη ότι η ψυχική τους υγεία ακόμα κι αν εμφανίζεται μέσα από τα παραπάνω συμπτώματα θα μπορέσει να αναδομήσει τον ψυχισμό τους.

Έτσι, ο έφηβος θα συμπαρασύρει όλη την οικογένεια σε μία ανανέωση και αναδιάρθρωση του πλαισίου με συνέπεια αρκετές φορές την ομαλότερη λειτουργία όλου του συστήματος που θα επιτρέπει σε κάθε μέλος να αναπτύσσεται αρμονικά και αυθόρμητα μέσα από κανόνες που προάγουν τηνώριμη σχέση και με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Ας μην ξεχναμε ότι ο άνθρωπος είναι ίδιος είτε παιδί, είτε ενηλικας είτε έφηβος... Το παιχνίδι είναι απαραίτητο σε όλους και βοηθά την ουσιαστική σύνδεση και το πλησίασμα.

Ανάμεσα στις σαπουνόφουσκες λοιπόν ας ξαναγνωρίσουμε τα παιδιά μας... όχι ως ενήλικες αλλά ως άλλα παιδιά, ωριμότερα αυτή τη φορά.

Γιώργος Σωτηρόπουλος

Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων

Ψυχοθεραπευτής ενηλίκων

«Λυπάμαι»

«Λυπάστε;…»

«…………»

«Μιλήστε μου!»

«Ελάτε μαζί μου, ο σύζυγός σας είναι στο γραφείο μου. Λυπάμαι…»

«Πάλι λυπάστε;»

«Κάναμε ότι μπορούσαμε»

«Τι εννοείτε; Είχατε πει…»

«Δυστυχώς, έφυγε…»

«Για να πάει πού; Μη με ακουμπάτε!»

«Η καρδιά της σταμάτησε»

«Είναι μόνο δεκαεφτά χρονών. Σας παρακαλώ, αφού οι άλλοι γιατροί είναι ακόμα από πάνω της, δεν μπορεί, πείτε μου…»

«Λυπάμαι, σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχουν όλα τελειώσει, η καρδιά της σταμάτησε και δεν επανέρχεται, λυπάμαι…»

«Πόσα;»

«Πόσα τι;»

«Πόσα δευτερόλεπτα…»

«Δεν έχει σημασία, ο χρόνος περνάει…»

«Πόσα;»

«Εφτά…»

«Εφτά δευτερόλεπτα, όσα και οι νότες της… δεν μπορεί… όσα και οι νότες της… δεν μπορεί...»

«....»

«Σας παρακαλώ, δεν μπορεί... είναι και παραμονή Χριστουγέννων… δεν μπορεί…»

Ο κλέφτης του χρόνου

Aimilios@yahoo.gr

5:50 π. μ

«Καλή μου Πριγκίπισσα…,

σε λέω έτσι και η καρδιά μου αρχίζει να φτερουγίζει…

ο χρόνος μας πλησιάζει…

δεν θα τον αφήσω να μας κλέψει αυτό που έχουμε…

θα τον νικήσουμε… έχε μου εμπιστοσύνη…

εξ ‘άλλου, λες πως σου αρέσουν τα παραμύθια..., πως είμαι ο πρίγκιπας που ήρθε να σε σώσει..., πως θέλεις να δραπετεύσουμε μαζί, όπως τα ζευγάρια που χαζεύεις στα σοκάκια του νησιού σου...

θα τα καταφέρουμε… στο τέλος θα είμαστε μαζί… πραγματικά μαζί!

και ας μην πιστεύεις σε θαύματα και σε γιορτές… εμείς την ημέρα των Χριστουγέννων θα είμαστε μαζί!

…θα σε στροβιλίζω ανάμεσα στις νότες του χειμωνιάτικου αέρα και μαζί θα μπορούμε ν’ ακούμε την αγαπημένη σου μουσική…

Φτάνει η ώρα… σήμερα στις έξι… στην πλατεία του νησιού…

θα υποκλιθώ στην επιθυμία σου…

…να ζήσουμε ένα αληθινό ραντεβού…

…Μόνο, μην αργήσεις...

Και μια χάρη... να μου χαρίσεις ένα μουσικό κομμάτι… σαν αυτά που μου έταζες…

...τότε που σε πρωτογνώρισα και μπορούσαμε πιασμένοι από το χέρι να πετάμε πάνω από το φωτισμένο Παρίσι και την ηλιόλουστη Βιέννη… Θυμάσαι;...»

Το πιάνο

«Κοριτσάκι μου...

Η μουσική είναι μέσα σου...

Μην τη χάσεις ποτέ...

Θα ‘ναι κρίμα...

Και εγώ θα είμαι στις νότες...

Στις μελωδίες που ζωγραφίζουν τα χέρια σου.

Στο υπόσχομαι.

Μ’ ακούς;

Ζέφη μου, μπορείς να με ακούσεις;»

«Κ άνει κρύο ή εγώ κρυώνω; Δεν ξέρω… ξέρω πως θα μου πεις τα ίδια και τα ίδια… πως έχω μεγαλώσει, πως έχω κλείσει τα δεκαεφτά, αλλά εγώ φοβάμαι… Έλα για λίγο και δεν θα το πούμε σε κανέναν, στο υπόσχομαι, σε κανέναν… μ’ ακούς; Βαρέθηκα να περιμένω, θα έρθεις; Έλα και θα γίνω και πάλι το κοριτσάκι σου, θυμάσαι;»

Απάντηση καμία.

Αναμενόμενο. Εντελώς καμία.

Τι περιμένω; Γιατί συνεχίζω να ζητάω κάτι που δεν θα έχω; Ξέχνα το, σταμάτα να ονειροπολείς. Με ακούς; Ξέρεις πως δεν ωφελεί. Τα ίδια και τα ίδια… Δεν έχω κανέναν ανάγκη, κανέναν, το ξέρεις; Εξ’ άλλου, πλησιάζει η ώρα, ο Αιμίλιος θα περιμένει, δεν θέλω να τον κάνω να περιμένει, δεν είναι σωστό. Πρέπει να επιστρέψω σπίτι μου. Το ραντεβού μας στην πλατεία; Πέρασε η ώρα; Θα προλάβω; Το μαύρο το φόρεμα που αγόρασα; Μοιάζει με εκείνο που φορούσα στο παιχνίδι; Θα πρόλαβε η μαμά να το σιδερώσει; Τα μαλλιά μου; Θα είναι όπως την πρώτη φορά; Θα γυαλίζουν στις χρυσοκέντητες αχτίνες του φεγγαριού;…»

Αγγίζω τα κοντά, ατίθασα μαλλιά μου. Είναι νωπά, μπερδεμένα και κλεισμένα σε έναν ατσούμπαλο κότσο. Η καρδιά μου τρεμοπαίζει και αναζητώ την γνώριμη θέα του μικροσκοπικού, χρυσού ρολογιού της γιαγιάς.

«Μα... δεν μπορεί, κάπου το άφησα, η αφηρημάδα μου δεν έχει όρια. Τώρα, πώς θα δω την ώρα; Και εάν έχει φτάσει; Τι να είναι; Πρωί ή απόγευμα; Κρυώνω… Κρυώνω πολύ και δεν μπορώ να σκεφτώ… Όχι... όχι δεν θέλω να έχει φτάσει πρώτος... θέλω να είμαι στην πλατεία του νησιού, θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να τον περιμένω...να τον ονειρευτώ... Θέλω να είναι έτσι όπως ζούμε καθημερινά... θέλω να είμαστε μαζί όπως και στο παιχνίδι, ν ‘αλλάζουμε τοπία… γεύσεις… να με κρατάει από το χέρι και να πετάμε σε ουρανούς πλημμυρισμένους από μουσική… τη δική μας μουσική.»

Ένα κρυστάλλινο αεράκι εισβάλει στις ταραγμένες κόρες των ματιών μου και εκείνες αρχίζουν πανικόβλητες να χοροπηδάνε…

«Μα πού είμαι;»

Ο χορός τους μοιάζει απειλητικός και ξένος με τα γνώριμά τους κομμάτια… Δεν υπάρχει τίποτα οικείο στην εικόνα που ξεδιπλώνεται μπροστά μου… Ένα παγωμένο, ακίνητο λευκό τοπίο που δεν θυμίζει σε τίποτα τα χρώματα της πλατείας του νησιού μου. Μια άχρωμη, κοιμισμένη έρημος αγκαλιάζει την μικροσκοπική μορφή μου και με τη βοήθεια μιας παγωμένης, φασαριόζικης ομίχλης καταφέρνει να ανασηκώσει το κορμί μου στον αέρα… μια θεατρική παράσταση που δεν αντέχω να δω και ψάχνω να βρω την έξοδο διαφυγής της…

«Πρέπει να το σκάσω από αυτό το μέρος… δεν μου αρέσει καθόλου» σκέφτομαι και τα γυμνά πόδια μου, δρασκελίζουν την χιονισμένη επιφάνεια…

Τρέχουν τόσο γρήγορα που η ανάσα μου λαχανιάζει, δεν μπορεί να τα προλάβει, κουράζεται, εξαντλείται, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα μιας κουραστικής γκρίζας ερήμου και οι πατούσες μου ξεκινάνε να μουδιάζουν... τόσο πολύ που κάποια στιγμή σταματάω να τις αισθάνομαι.

Κοντοστέκομαι και κοιτώντας τον ουρανό, προσγειώνομαι στα φρεσκοματωμένα γόνατά μου.

Τόσα βήματα… η ίδια και η ίδια κουρασμένη, λευκή εικόνα…

«Δεν μπορεί… Θεέ μου, πού βρίσκομαι;»

«Κρυώνω» ψελλίζω, αλλά ο αντίλαλος της φωνής μου επιστρέφει στις άδειες χούφτες μου.

Ιδρωμένη, ξαπλώνω στο παγωμένο έδαφος και χαζεύοντας την ομίχλη να με πλησιάζει, κλείνω τα μάτια μου.

«Έλα να με πάρεις από εδώ… σε παρακαλώ, τρέμω και δεν ξέρω που είμαι… μη με αφήνεις… μπαμπά μου, εγώ είμαι η Ζέφη, το κοριτσάκι σου, μη με αφήνεις άλλο… σε ικετεύω, δεν ξέρω που είμαι και φοβάμαι…» ψιθυρίζω ανάμεσα σε χιονισμένες, λευκές μπουρμπουλήθρες που ξεπηδάνε δίπλα στο κατακόκκινο πρόσωπό μου.

«Σε ικετεύω… μη με εγκαταλείψεις, όχι και αυτή τη φορά…» συλλαβίζω και εκείνες, χάνοντας λίγο από την πρωταρχική λάμψη τους, ξεψυχάνε στα ήδη σκασμένα χείλη μου…

Για άλλη μια φορά, απάντηση καμία… Εντελώς καμία.

Ονειρεύομαι το χωριό μου… στη Μυτιλήνη… Τέτοια ώρα, ίσως και ο ήλιος να ανέβαινε στο κέντρο του χειμωνιάτικου ουρανού… η πάχνη, μπορεί να έλιωνε στα φουντωτά γρασίδια και τα δαντελωτά σκούρα δέντρα, να έριχναν μακριές σκιές στο δρόμο και στα γύρω χωράφια. Στο στενό δρομάκι, περιμετρικά της Παναγιάς της Αγιάσου, όλα θα ανέμεναν την εορτή των Χριστουγέννων… ο παπά-Μύρωνας θα καθάριζε το μικρόφωνο, τα μεγαλύτερα παιδιά θα στόλιζαν μία γιγάντια, χάρτινη φάτνη, ενώ στα πεζοδρόμια θα περπατούσαν κουκουλωμένες μαμάδες, παιδάκια και καροτσάκια, φορτωμένες με διάφορα χρωματιστά πακέτα.

Το μυαλό μου χάνεται σε γνώριμα και ασφαλή καταφύγια και θα χανόταν ακόμα περισσότερο αν το δεξί μου χέρι δεν μούδιαζε.