Η Σκιά του Κυνηγόσκυλου

Μήνυμα του συγγραφέα

Το παρόν βιβλίο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με γεγονότα ή/και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

Περιεχόμενα

Δευτέρα 12 Αυγούστου, ώρα 19:00

Ώρα 20:00

Ώρα 21:00

Ώρα 22:00

Ώρα 23:00

Ώρα 24:00

Ώρα 1:00

Ώρα 2:00

Ώρα 3:00

Ώρα 4:00

Ώρα 5:00

Ώρα 6:00

Δευτέρα 12 Αυγούστου, ώρα 19:00

«Σε παρακαλώ, Βίνσεντ, μην ξεχάσεις να βάλεις στη βαλίτσα και κανένα πουλοβεράκι...»

«Ηρέμησε, Αριάννα, έχω ήδη βάλει ένα-δυο, πιστεύω είναι αρκετά».

«Εγώ στη θέση σου δε θα ήμουν τόσο σίγουρη, το καλοκαίρι στο Σαν Φρανσίσκο σίγουρα δεν είναι όπως στη Ρώμη».

«Αριάννα... Στο Σαν Φρανσίσκο γεννήθηκα».

Ο αστυνόμος, αν και είχε κάθε πρόθεση να συζητήσει με τη γυναίκα του, παράλληλα δοκίμαζε τα καινούργια μπλουζάκια που αγόρασε πρόσφατα, έπειτα από εκτεταμένη ανάλυση, από την οποία προέκυψε ότι τα ανοιχτόχρωμα του πήγαιναν περισσότερο.

Η οικογένεια Τζερμανό θα έφευγε το επόμενο πρωί για το γύρο της Καλιφόρνιας, καθώς φέτος θα περνούσαν τις καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένεια του αστυνόμου.

«Λοιπόν, νομίζω ότι έχω τελειώσει, η βαλίτσα μπορεί να κλείσει. Εσύ σε τι σημείο βρίσκεσαι, Αριάννα;»

«Κι εγώ έχω σχεδόν τελειώσει, μένουν μόνο τα παπούτσια και μετά μπορώ να κλείσω τη βαλίτσα. Συγγνώμη, Βίνσεντ, μόνο ένα πράγμα...»

«Ναι;»

«Μέχρι να τελειώσω μπορείς να ξεκινήσεις να ετοιμάζεις το δείπνο;»

«Το δείπνο; Ναι. Ίσως μπορώ να τσιγαρίσω λίγο σκόρδο σε ελαιόλαδο. Τι λες για πέννες αρραμπιάτα;»

«Τέλεια».

«Πάω αμέσως λοιπόν. Βασικά υπάρχει ακόμα ένα πράγμα που πρέπει να κάνω πριν από αύριο το πρωί και...»

«Δηλαδή;»

«Πρέπει να πάω κάτι χαρτιά στον Παρίζι, κάτι αναφορές σχετικές με κάτι έρευνες που αυτές τις τρεις εβδομάδες θ’ αναλάβει εκείνος, οπότε...»

«Τότε καλύτερα να πας αμέσως, αλλιώς αμφιβάλλω αν θα καταφέρουμε να φάμε πριν από τις δέκα απόψε».

«Α, καλύτερα να πηγαίνω. Τα λέμε σε κανένα μισάωρο, αγάπη μου».

«Τα λέμε, αστυνόμε».

Ο Τζερμανό προσποιήθηκε ότι δεν αντιλήφθηκε το ειρωνικό ύφος της τελευταίας φράσης της γυναίκας του, καθώς η προοπτική της πολύωρης πτήσης είχε καταφέρει να της χαλάσει τη διάθεση ήδη μια εβδομάδα πριν κι ο αστυνόμος προσπαθούσε απλώς, αν και συχνά μάταια, να μην εκνευρίζεται.

Οι έρημοι δρόμοι του Αυγούστου, που βρισκόταν στα μέσα του, του επέτρεψαν να φτάσει στο αστυνομικό τμήμα σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Μόλις έφτασε, τον υποδέχτηκε το ευγενικό χαμόγελο της αστυνομικού Πεννίνο.

«Αστυνόμε; Δεν είστε σε άδεια;»

«Γεια σου Μαρία, ηρέμησε, ήρθα απλώς για να κάνω μια εξυπηρέτηση. Μια που το αναφέραμε, ξέρεις πού μπορώ να βρω τον επιθεωρητή Παρίζι;»

«Είναι στο γραφείο του, είναι κλεισμένος εκεί μέσα από το πρωί».

«Πάω να τον δω, τα λέμε μετά».

«Εντάξει».

Αφού ανέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν μπροστά στο γραφείο του συναδέλφου του, ο Τζερμανό, πριν χτυπήσει την πόρτα, έριξε μια ματιά τριγύρω για να ελέγξει αν ο Παρίζι ήταν κάπου εκεί γύρω, αλλά καθώς δεν υπήρχε ψυχή αποφάσισε να χτυπήσει.

«Ποιος είναι;»

«Επιτρέπεται;»

«Α εσύ είσαι Βίνσεντ, πέρνα μέσα».

«Συγγνώμη αν σε διακόπτω από τις αγαπημένες σου υποκλοπές, αλλά παραλίγο να ξεχάσω να σου φέρω τις αναφορές, από αύριο αναλαμβάνεις εσύ».

«Το βρίσκεις διασκεδαστικό, ε;»

«Περισσότερο εκπαιδευτικό. Εγώ θ’ ανέθετα στον καθένα να τελέσει για μία μέρα ή μία εβδομάδα επικεφαλής. Είμαι σίγουρος ότι αν ακόμα κι ο τελευταίος φρουρός έπαιρνε μια γεύση από τη θέση μου, οι αντιπαλότητες θα εξέλειπαν».

«Πράγματι. Σχετικά μ’ αυτές τις αναφορές;»

«Η μία αφορά τη διακίνηση ναρκωτικών που παρακολουθούσαμε σε εκείνο το ανώτατο ίδρυμα. Την τελευταία εβδομάδα άκουσα ένα-δυο ακόμα άτομα κι οι λεπτομέρειες μπορεί να σου φανούν χρήσιμες. Η άλλη αφορά εκείνες τις πόρνες από τη Νιγηρία, αυτές που είχαμε συλλάβει για παράνομη μετανάστευση. Δεν έχω ακόμα τα ονόματα εκείνων που τις προστατεύουν, αλλά πρέπει να τα ανακαλύψουμε σύντομα».

«Κατάλαβα. Όσον αφορά τις δεσποινίδες συνεχίζουμε την παρακολούθηση;»

«Ναι Άντζελο, αλλά μόνο για μια-δυο μέρες ακόμα, δε μου αρέσει η ιδέα των αστυνομικών να πρέπει να συνοδεύουν τις πόρνες ενώ δουλεύουν, αν βρεις κάτι καλώς, αλλιώς ζόρισέ τες λίγο.»

«Όλα κατανοητά Βίνσεντ, πριν φύγεις θα ήθελα να σου θυμίσω τα τζιν μου...»

«Άντζελο, μου το έχεις πει είκοσι φορές, έλεος! Θα στα φέρω αυτά τα παντελόνια που σου αρέσουν τόσο πολύ, μείνε ήσυχος».

«Τώρα μπορείς να πηγαίνεις».

«Α μπορώ;»

«Στείλε καμιά κάρτα από την Αμερική, σε παρακαλώ».

«Εντάξει, από το Αλκατράζ όμως...»

«Τα λέμε τον Σεπτέμβρη».

«Γεια σου, Άντζελο».

Αφού ξανακατέβηκε τις σκάλες, ο αστυνόμος σταμάτησε για λίγο στο μηχάνημα του καφέ για να χαιρετήσει και τους άλλους συναδέλφους του που βρίσκονταν εκεί γύρω.

Ο Τζερμανό, απορροφημένος από τη συζήτηση, ούτε που αντιλήφθηκε ότι το τηλέφωνο χτυπούσε σαν τρελό από το εσωτερικό του θυρωρείου, το πήρε είδηση μόνο μετά από τις έντονες χειρονομίες της συναδέλφου του Πεννίνο.

«Τι συνέβη, Μαρία;»

«Δεν ξέρω, αστυνόμε. Μόλις τηλεφώνησε ο επιθεωρητής Παρίζι και με ρώτησε αν φύγατε. Θέλει να σας μιλήσει».

«Καλά, ξανανεβαίνω μια στιγμή. Να δεις ότι πρόκειται για κάποια από τις ηλίθιες έρευνές του».

«Από τη φωνή του δε μου φάνηκε ότι πρόκειται γι’ αυτό».

Αυτή τη φορά ο Τζερμανό ανέβηκε τα σκαλιά δυο-δυο. Δεν έβλεπε την ώρα να εξυπηρετήσει τον Παρίζι, ώστε να γυρίσει επιτέλους στο σπίτι.

Όταν έφτασε, άνοιξε την πόρτα χωρίς να χτυπήσει.

«Άντζελο, τι είναι πάλι;»

«Βρέθηκε ένα πτώμα, Βίνσεντ».

«Πού;»

«Σ’ ένα δάσος, κοντά στη Ρόκα Πριόρα, μια γυναίκα. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες δεν έχει παραμορφωθεί ή κάτι παρόμοιο».

«Καλή τύχη, λοιπόν».

«Τι καλή τύχη; Έλα μαζί μου».

«Πραγματικά, εγώ...»

«Μόνο για την  επιθεώρηση του σημείου, Βίνσεντ. Μετά θα γυρίσεις στο σπίτι».

«Βλέπεις πώς είμαι ντυμένος; Κι έπειτα δε θέλω ν’ ανακατευτώ, είναι δική σου υπόθεση τώρα και πρέπει να δουλέψεις με τον δικό σου τρόπο, χωρίς παρεμβάσεις. Όταν γυρίσω, θα μου δώσεις τις λεπτομέρειες».

«Βίνσεντ; Το υπηρεσιακό αυτοκίνητο είναι κάτω και μας περιμένει».

Ο αστυνόμος σταμάτησε ν’ αντιστέκεται κι αποφάσισε ν’ ακολουθήσει τον νεαρό συνάδελφό του, αφού ζήτησε από την αστυνομικό Πεννίνο να τηλεφωνήσει στη γυναίκα του και να την ενημερώσει για την καθυστέρηση.

Οι δύο αστυνομικοί έφτασαν στην περιοχή του εγκλήματος σε λιγότερο από δέκα λεπτά, η οποία ήταν ήδη περιφραγμένη κι οι τεχνικοί της Σήμανσης είχαν ήδη ξεκινήσει δουλειά.

«Τι πιστεύεις, Βίνσεντ;»

«Η περιοχή είναι ιδιαίτερα απομονωμένη, Άντζελο, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος εδώ τυχαία».

«Είχα ακούσει πριν από καιρό ιστορίες γι’ αυτό το μέρος, για μαύρη μαγεία κι άλλα παρόμοια».

«Αν πρόκειται γι’ αυτό, θα το ανακαλύψουμε σύντομα. Στο μεταξύ ας ρίξουμε