Το πορτοκαλί Αρεόστατο

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο ΖΟΥΖΟΎΝΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ μπορεί να είναι μια ολόκληρη θεατρική παράσταση για παιδιά. Μπορεί να είναι και ένα απλό παραμύθι. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται ξεκάθαρα για ένα μαγικό ταξίδι, ενός ταπεινού σκαθαριού, που η περιέργειά του τον ώθησε να καταφέρει να δει τον κόσμο του τελείως ανάποδα. Εκεί, που από το χώμα κοίταζε ψηλά τον ουρανό, κατάφερε να ανέβει σε ένα αερόστατο και να δει τον κόσμο από ψηλά. Να φτάσει έως και το τέλος του ουράνιου τόξου.

Περισσότερο από όλα αυτό η ιστορία ετούτη είναι ένα μάθημα για το τι μπορεί να καταφέρει κανείς αν έχει τη θέληση, για την αγάπη και την αθωότητα που έχουν τα μικρά παιδιά. Το μαγικό αυτό ταξίδι είναι γεμάτο με τραγούδια, από τους πρωταγωνιστές, τους οποίους ο Ζουζούνης τους συναντά καθ’ όλη την πορεία αυτής της τόσο ανάπαντεχης διαδρομής.

Ελάτε, λοιπόν, ελάτε να ταξιδέψουμε μαζί του με το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΕΟΣΤΑΤΟ. Ελάτε να γνωρίσετε τον φοβερό και τρομερό Καπετάν Βρακιά, τα Σύννεφα, τη Βροχή, τον Ήλιο, τον Ουρανό, το Ουράνιο Τόξο, το Νάνο και τη μάνα ΓΗ. Σε ένα ταξίδι που θα μείνει σε όλους μας αλησμόνητο. Ελάτε να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε.

Γ.Κ.

ΑΦΗΓΗΣΗ.

Με ρωτήσατε, λοιπόν, να σας πω τι κάνει επάνω στο τραπέζι μου αυτή η μαύρη καλογυαλισμένη μπότα. Ου! Είναι μια ολόκληρη ισορία. Όμως, για ακούστε: Ναι! Για ακούστε. Γιατί όχι;

Μια φορά κι έναν καιρό... ΄Οχι, όχι! Ίσως, αυτό. Ναι! Ίσως, έτσι να ‘ναι καλύτερα. Πολύ καλύτερα, θα έλεγα. Όλο και καλύτερα νομίζω.

Κόκκινη κλωστή δεμένη... Όοοοχι... Ούτε... Ούτε... Ούτε κι αυτό ταιριάζει. Δεν ταιριάζει, γιατί τούτο το πράγμα δεν ήταν ποτέ ένα παραμύθι. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι είναι η πραγματική ιστορία ενός μικρού ζουζουνιού, του οποίου του έτυχε ν’ ανέβει ψηλά. Πολύ ψηλά. Ίσα με τον ουρανό. Του έτυχε να δει τον κόσμο του... ανάποδα.

Φανταστείτε, πως όλες του τις μέρες του τις περνούσε περπατώντας επάνω στη γη. ΄Ολα του τα πρωινά, καθώς ξημέρωναν, τα κοιτούσε από κάτω προς τα πάνω. Έβλεπε τον ήλιο ν’ ανεβαίνει και ν’ ανεβαίνει και ν’ ανεβαίνει και να πηγαίνει πολύ ψηλά.

Χμ! Πραγματικά, δεν υπήρχε τίποτα πιο κάτω απ’ αυτό το πλάσμα, παρά μόνο το χώμα. ΄Ομως, τόσο απρόοπτα, μιαν ημέρα αυτό το ζουζούνι κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ναι, ναι, ναι. Ακριβώς αυτό που φαντάζεστε. Κατόρθωσε να πετάξει ψηλά. Μαγεύτηκε. Έτσι, αυτό το πλασματάκι της γης, μίλησε με τα σύννεφα, με τον άνεμο και τον ουρανό, με τον ήλιο, τη γη, αλλά και με το ουράνιο τόξο. Τόσο απλά πράγματα!!! Μήπως θυμάστε την τελευταία φορά, που πράξατε εσείς κάτι τέτοιο; Βάζω στοίχημα όλη μου την περιουσία, πως όχι. Τόσο σίγουρος είμαι. Δεν έχω και πολύ μεγάλη περιουσία, μην το νομίσετε, αλλά για να σας το λέω πάει να πει πως είμαι σίγουρος.

Που είχαμε μείνει; Α! Ναι! ΄Ενα ζωήφιο της γης, το λοιπόν. Ενα ζουζούνι, τόσο δα. Μια σταλίτσα. Και πιστέψτε το δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου δύσκολο. Γιατί είχε καθαρή, πεντακάθαρη και την καρδιά του. Μίλησε στ’ αλήθεια μαζί τους. Ψέμματα εγώ, δεν λέω. Προσπάθησε, να γίνει φίλος τους και τα κατάφερε.

Του τραγούδησαν όλοι τους. Τα σύννεφα, η βροχή, ο ήλιος, ο ουρανός. Όρκο γερό και μεγάλο σας κάνω και γι’ αυτό. Κι άλλες φορές του ψιθύρισαν μέσα στ’ αυτί του. Τον μάλωσαν, τον προστάτεψαν, τον αγάπησαν, διασκέδασαν μαζί του και ΄κεινοι. Βλέπετε, τέτοιοι επισκέπτες δεν πάνε καθημερινά στον άρχοντα ουρανό και την παρέα του. Έτσι λοιπόν, τον βοήθησαν να φχαριστηθεί τούτη την αιθέρια βόλτα του και να γυρίσει και πάλι στη μάνα του, τη γη. Το γνωρίζεται πολύ καλά και ΄σεις, πως εκεί ανήκει. Στο χώμα είναι η φύση του. Είναι αλήθεια, θα το δείτε. Κι εγώ τώρα θα σας το διηγηθώ σαν ένας τρανός παραμυθάς. Κι από που άραγε να ξεκινήσω; Μα, ναι! Το ξέχασα... Φυσικά, αυτό ήταν το όνομά του. Ζουζούνης. Ο Ζουζούνης της γης. Το δικό μου, όνομα; Γύφτο, με φωνάζουν. Πέστε με έτσι κι εσείς.»

(H αυλαία ανοίγει. Ένα μεγάλο καλάθι, που είναι η βάση του αερόστατου. Εκεί συναντιόνται για πρώτη φορά, ο καπετάν Βρακιάς που ψάχνει τον θυσαυρό στο τέρμα του ουράνιο τόξου κι ο Ζουζούνης που κατά τύχη πιάνεται από το τακούνι της μπότας του καπετάν-Βρακιά και βρίσκεται καταλάθος μέσα στο αερόστατο. Η παράσταση ξεκινάει μέ ένα τραγούδι). 

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Το παραμύθι ξεκινά με το κουκί και το ρεβύθι.

Να! Κι η ζωή που απλώνεται δειλά σαν παραμύθι.

Μι’ ανέμη ξετυλίγεται μπροστά στα δυο σου μάτια

και ξάφνου ονειρεύεσαι και πλούτη και παλάτια.

Το παραμύθι της ζωής τριγύρω από το τζάκι.

Με μια φουφού να καίγεται μεσ’ στη καρδιά μονάχη.

Το παραμύθι της ζωής μια κόκκινη κλωστούλα,

έρχεται, φεύγει και γυρνά σα μια μόνο στιγμούλα.

Το παραμύθι με κλωτσιά αρχίζει να γυρίζει.

΄Ενα ταξίδι που κανείς ποτέ του δε γνωρίζει.

Στο παραμύθι της ζωής μια ώρα όλα αρχήτερα.

Κι όλοι τους ζήσανε καλά και ‘μεις πολύ καλύτερα.

Ζ.Ενα-δύο-τρία, Ω!

Παραμύθι θα σου πω,

για να δεις πως σ’ αγαπώ.

Ενα-δύο-τρία, Ω!

Για να δεις πως σ’ αγαπώ,

παραμύθι θα σου πω.           

(Ο Καπετάν-Βρακιάς είχε πάρει πολύ άγριο ύφος. Είχε τώρα φουσκώσει τα μεγάλα και κόκκινα μάγουλά του. Τα φαρδιά μουστάκια του ήταν ασημένια κι η