Kanavu Paalam

http://www.pustaka.co.in

கனவுப் பாலம்

Kanavu Palam

Author:

சாவி

Savi

For more books

http://www.pustaka.co.in/home/author/savi-novels

Digital/Electronic Copyright © by Pustaka Digital Media Pvt. Ltd.

All other copyright © by Author.

All rights reserved. This book or any portion thereof may not be reproduced or used in any manner whatsoever without the express written permission of the publisher except for the use of brief quotations in a book review.

பொருளடக்கம்

அத்தியாயம் 1

அத்தியாயம் 2

அத்தியாயம் 3

அத்தியாயம் 4

அத்தியாயம் 5

அத்தியாயம் 6

அத்தியாயம் 7

அத்தியாயம் 8

அத்தியாயம் 9

அத்தியாயம் 10

அத்தியாயம் 11

அத்தியாயம் 12

அத்தியாயம் 13

அத்தியாயம் 14

1

கின்ஸா வீதிகளில் ஜப்பானியர் வெள்ளமாய்ப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். நியான் விளக்குகள் புழுக்களாய் நெளிந்து, ஒளிர்ந்து கோலம் காட்டிக் கொண்டிருந்தன. தரைக்குக்கீழே பாதாள ரயில்கள் சிலந்திக் கூடு.

ஒரு சுரங்கப் பாதையிலிருந்து வெளிப்பட்ட அந்த இளைஞன் வட்டமான 'ஸனாய்' கட்டிடத்தின் கீழே வந்து நின்றான். குளிர்காற்று வீசியது. சுற்றிலும் பார்த்தான். அவள் சொன்ன இடம் தெரியவில்லை. கோட்டுப் பையில் அவள் கொடுத்த தீப்பெட்டி இருந்தது. அதன் முதுகுப் பக்கம் வரைபடத்துடன் 'மிட்ஸூயோ ஸ்டோர்' விலாசம் இருந்தது. அவன் போக வேண்டிய அந்த ஸ்டோருக்கு அம்புக்குறி அழைத்தது. அதைத் தொடர்ந்து நடந்தான், அவன் தேடிய மிட்ஸூயோ கண்சிமிட்டியது. சின்ன வீதியில் ஒரு சின்னக் கடை'ஸனா'யிலிருந்து மேற்கே திரும்பி அடுத்த முதல் சந்தில் வடக்கே நடந்தால் மிட்ஸூயோ நீலமும் மஞ்சளுமாய்த் தெரியும். நான் அங்கே தான் இருப்பேன் என்று அயாகோ வழி சொல்லி இருந்தாள். உதவிக்கு விலாசமிட்ட அந்தத் தீப்பெட்டி தந்திருந்தாள்.

கலகலவென்ற கிண்கிணிச் சிரிப்பு. 'ஒரைட், ஒரைட்' என்ற கொச்சை ஆங்கிலம். கண்களை மறைக்கும் கரும் கூந்தல் கற்றையை அவ்வப்போது தள்ளி விட்டுக் கொள்ளும் நளினம் ஒரு வினாடி அவன் நினைவில் தோன்றினாள்.

அவன் மிட்ஸூயோ ஸ்டோரில் நுழைந்த போது அயாகோவைக் காணவில்லை. யாரோ ஒருத்தி உட்கார்ந்திருந்தாள். நடுத்தர வயது, அயாகோவைப் போலவே அழகு. அதே ஜாடை கண்கள் சோகமாய்ச் சிரித்தன. 'அம்மாவாயிருக்குமோ?'

கடைநிறைய புத்தர் சிலைகள், பித்தளை விளக்குகள், மர பொம்மைகள், சீன ஜாடிகள், கம்பளங்கள்…

அவன் அயாகோவைத் துழாவினான். காணவில்லை. ஏதோ வாங்க வந்தவனைப் போல் நடித்து கடைப் பொருள்களை ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்துக்கொண்டே நேரம் போக்கினான். அங்கே வைத்திருந்த அழகான சீன ஜாடி ஒன்று அவனைக் கவர்ந்தது. கொஞ்சம் பெரிய ஜாடி அதை எடுத்துப் பார்த்தபோது அதன் மூடி தவறிக் கீழே விழுந்து சுக்கலாகியது.

ஸாரி, ஸாரி! என்றான்.

அந்த அம்மாள் எழுந்து ஓடி வந்தாள். ஜப்பான் மொழியில் ஏதோ சொன்னாள். திடீரென்று ஒரு கிழுவி வந்து அந்தத் துண்டுகளைப் பொறுக்கி எடுத்தாள்.

அநியாயமாய் உடைந்து போயிற்றே! என்ற முகபாவம்.

தவறு என்னுடையதுதான். நான் தான் உடைத்து விட்டேன். பணம் தந்து விடுகிறேன். இது என்ன விலை? என்று கேட்டான்.

ஆறாயிரம் யென் என்ற சீட்டு அதன் கழுத்தில் கட்டியிருந்தது.

பரவாயில்லை, நீ பணம் தரவேண்டாம். உன்னைப் பார்த்தால் ஒரு இந்தியன் மாதிரி தெரிகிறது என்றாள்.

அந்தக் கிழவியும் அவளும் ஏதோ முணு முணுத்துக் கொண்டார்கள். அனுதாபத்தோடு அவனைப் பார்த்தார்கள் பரவாயில்லை, ஆக்ஸிடெண்ட் என்றார்கள் மறுபடியும்.

இளைஞன் பிடிவாதமாகப் பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்து அந்த ஜாடியை அட்டைப் பெட்டியில் கட்டிக் கொடுக்கச் சொன்னான்.

கிழவி அந்த மூடிச் சிதறல்களை ஒன்று விடாமல் ஜாடிக்குள் வைத்துக் கட்டினாள். அதன் மீது பூப்போட்ட காகிதத்தால் சுற்றி, 'கம் டேப்' ஒட்டி ஊதா ரிப்பனால் சுற்றினாள். ஏதோ பரிசு கொடுப்பது போல் அதை அவனிடம் எடுத்துத் தந்துவிட்டு மூன்றுமுறை குனிந்து வணங்கினாள்.

அப்போது தான்-

வெளியே போயிருந்த அயாகோ உள்ளே நுழைந்தாள். இவனைக் கண்டு விட்டு கோபால் ஸாரி, ஸாரி! உங்களைக் காக்க வைத்துவிட்டேன் என்று கைக்கடியாரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள். சின்ன ஸீக்கோ க்வார்ட்ஸ் 7-20 காட்டியது.

இதென்ன பார்ஸல்? இங்கே ஏதாவது வாங்கினீர்களா?

ஆமாம்; இந்த ஜாடியின் மூடியைக் கைதவறி உடைத்துவிட்டேன். உன் கடையில் ஒரு வியாபாரம் செய்த மாதிரி இருக்கட்டும் என்று இதை வாங்கினேன். இந்தா இது உனக்குத் தான். நான் தரும் பரிசு!

எனக்கு வேண்டாம். இதை நீங்கள் இந்தியாவுக்கு எடுத்துச் செல்லுங்கள் என்றாள்.

இந்தியாவுக்குக் கொண்டு போய் யாரிடம் தருவது?

உங்கள் மனைவியிடம்…

எனக்கு இன்னும் மணமாகவில்லை.

அவள் அதை வாங்கிக் கொண்டாள்.

கொஞ்சம் இருங்கள்; இதோ வந்து விடுகிறேன் என்று பின் பக்கம் விரைந்தாள்.

அப்படிப் போகும்போதே அம்மா! நேற்று பார்த்ததாகச் சொன்னேனே. அது இவர்தான்! கோபே ரயிலில் சந்தித்தேன். இந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார். இவரோடு கொஞ்சம் வெளியே போய்விட்டு வந்து விடுகிறேன் என்றாள்.

கோபே ரயிலில் பயணமாகிக் கொண்டிருந்த கோபால் கண்டக்டர் வந்தபோது நான் கோபேயில் இறங்க வேண்டும். ஊருக்குப் புதியவன். தயவுசெய்து கோபே வந்ததும் எனக்குச் சொல்கிறீர்களா? என்று கேட்டான்.

கண்டக்டருக்கு ஆங்கிலம் புரியவில்லை.

கோபே கோபே என்று இரண்டு முறை சொல்லிவிட்டுப் போனான். வெகு நேரம் ஆகியும் கோபே வரவில்லை. கண்டக்டரும் வரவில்லை. கோபாலுக்குச் சந்தேகம் வந்து விட்டது. கோபேயைத் தாண்டி வந்து விட்டோமா என்று நினைத்தான். அப்புறம்தான் அந்த கண்டக்டர் வந்தான்.

கோபே எப்போதும் வரும்? என்று கேட்டான் கோபால்.

'ஓஹா! கோபே?' என்று கேட்டுவிட்டு கைகளை விரித்து, கட்டை விரலால் கோபே திசையைக்