Επιβιώνοντας από τη Σχιζοφρένεια

Αποποίηση ευθύνης: Οι πληροφορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο δεν πρέπει να θεωρηθούν ιατρικές συμβουλές. Ο συγγραφέας δεν είναι επαγγελματίας στον τομέα της υγείας. Όσοι πάσχουν από διανοητικές διαταραχές πρέπει πάντα να επικαλούνται τους επαγγελματίες της υγείας για συμβουλές.    

Το Επιβιώνοντας από τη σχιζοφρένεια είναι ένα έργο βασισμένο σε αληθινή ιστορία, ωστόσο ορισμένα γεγονότα και άλλες λεπτομέρειες έχουν υποστεί αλλαγές.

Κεφάλαιο 1 

Να είσαι ειλικρινής

Σε παρακαλώ άκου προσεκτικά, γιατί είναι σημαντικό.

Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα από τη μάχη με τη σοβαρή διανοητική μου ασθένεια είναι ότι πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Η ειλικρίνεια δεν είναι απλώς ο ακρογωνιαίος λίθος μιας επιτυχημένης και ικανοποιητικής ζωής – χωρίς αυτή δεν μπορείς να λάβεις τη θεραπεία που χρειάζεσαι ή να εξασφαλίσεις πραγματική ανάρρωση.

Μη σπαταλάς χρόνια από τη ζωή σου λέγοντας ψέματα.

Εξαιτίας του ότι εγώ δεν ήμουν ειλικρινής με τους ψυχιάτρους και την οικογένειά μου, δεν έλαβα την κατάλληλη θεραπεία για παραπάνω από δέκα χρόνια. Πρόκειται για δέκα χρόνια από τη ζωή μου που δεν μπορώ να πάρω πίσω. Μη διστάζεις να αρχίσεις να είσαι ειλικρινής αυτή τη στιγμή. Ίσως η ζωή σου εξαρτάται  απ’  αυτό.           

Κεφάλαιο 2       

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη 

Ο πελαργός με παρέδωσε στα χέρια της Μαμάς στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οι γονείς μου ανήκαν στη μεσαία τάξη και ήταν Καθολικοί και μέναμε σε έναν ωραίο δρόμο, κοντά σε μια Εβραϊκή συνοικία. Ήξερες ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από σχιζοφρένεια είναι πιθανότερο να έχουν γεννηθεί και ζήσει σε αστικό περιβάλλον; Πέρασα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας στη Νέα Υόρκη, έτσι συχνά αναρωτιέμαι τι ρόλο μπορεί να έπαιξε αυτό.

Η Μαμά ήταν μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα που έμενε στο σπίτι για να φροντίζει εμένα και τα μικρότερα αδέρφια μου, τον Μάικ και τον Στιβ. Ο Μπαμπάς μου ήταν ένας υπέροχος πατέρας που μου έδινε το καλό παράδειγμα. Μια φορά με πήρε στη δουλειά του, στις εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων. Τόσο αυτός όσο και η Μαμά νοιάζονταν για εμάς. Η ζωή έμοιαζε τέλεια.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τους παππούδες μου, που έμεναν στον πρώτο όροφο του σπιτιού μας. Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου κι εγώ μέναμε από πάνω. Κάθε πρωί έτρεχα κάτω με τις πιτζάμες για να δω τους παππούδες μου. Ο παππούς μετανάστευσε από την Πολωνία όταν ήταν δεκαεπτά. Η γιαγιά γεννήθηκε στην Αμερική, αλλά μεγάλωσε στην Πολωνία. Την αγαπούσα τόσο πολύ. Μια από τις πιο ζωντανές αναμνήσεις μου είναι εκείνη να φτιάχνει πιερόγκι[1] για δείπνο. Η πολωνική μου κληρονομιά είναι τόσο σημαντική για μένα εξαιτίας των παππούδων μου.

Ο παππούς μου ήταν ένα εξαιρετικό πρότυπο-ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να γίνω ακριβώς όπως εκείνος. Θαύμαζα τον πατέρα μου, που ήταν ένας εξαιρετικός μπαμπάς, αλλά τον παππού μου τον θυμάμαι περισσότερο. Ήταν ένας καλός άνθρωπος και κάναμε μεγάλες βόλτες στην πόλη μαζί.

Κάποτε, όταν ήμουν τεσσάρων, άφησα ίχνη από λάστιχα με το Μπάτμομπιλ αυτοκινητάκι μου στο φρεσκοστρωμένο τσιμέντο, που ο γείτονάς μας, ο Τέντυ, είχε περάσει στην μπροστινή του αυλή, και ο παππούς λείανε για μένα το τσιμέντο έπειτα.

Ο παππούς ήταν φαλακρός, φορούσε χοντρά γυαλιά και μύριζε σαν τα πούρα που κάπνιζε.

«Μην το κάνεις αυτό!», κραύγασε ο παππούς όταν με είδε από το παράθυρο, «Όχι!», ωστόσο εγώ συνέχισα να οδηγώ το καινούργιο μου Μπάτμομπιλ πάνω στο φρέσκο τσιμέντο. Οι ρόδες του Μπάτμομπιλ και τα μικρά μου χέρια άφηναν λεκέδες πάνω στο τσιμέντο που στέγνωνε. Καθώς ο παππούς όρμησε έξω, το φως του ήλιου φάνηκε μέσα από τα σύννεφα.

«Βρουμ, βροοουυυυμ, βροοοοουυυυυμ!», μούγκρισα καθώς οδηγούσα το Μπάτμομπιλ ακόμα γρηγορότερα. Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν έπρεπε να πιάσουν τον σατανικό Τζόκερ.

Ο παππούς άρπαξε τον καρπό μου και τράβηξε έξω από τη λάσπη το αυτοκινητάκι μου. Εγώ φώναζα με ανυπακοή, «Παππού, όχι!», σκύβοντας και κρατώντας σφιχτά το αυτοκινητάκι, προσπαθώντας να μην κουνήσω ούτε μυ. Με οδήγησε από τα απότομα σκαλιά στο υπόγειό μας για ένα σχολαστικό πλύσιμο των χεριών.

Μα ο Τζόκερ! Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν χρειάζονται τη βοήθειά μου!

«Μην παίζεις στο τσιμέντο, Ρίτσαρντ», με κατσάδιασε. Όταν ήταν θυμωμένος, η σλαβική προφορά του γινόταν ακόμα πιο έκδηλη.

«Το Μόμπιλ», είπα, θέλοντας να παίξω κι άλλο, ακόμα κι όταν μου σήκωνε τα μανίκια. Αντί να μου δώσει πίσω το παιχνίδι μου, το έτριψε για να το καθαρίσει κι έπειτα έπλυνε τα χέρια μου.

Εξακολουθούσα να θέλω να βοηθήσω τον Μπάτμαν κι έτσι ρώτησα αν μπορούσα να παίξω στην πίσω αυλή. Όταν με άφησε να φύγω, πήγα σφαίρα στο χώμα, όπου μεγάλωνε μια σειρά από γιγάντιες τριανταφυλλιές. Το στήθος μου άρχισε να μουδιάζει καθώς αγωνιζόμουν για τη διάσωση στο νωπό χώμα.

«Βρουμ, βροοουυυμ, βροοοοουυυυυμ!», το Μπάτμομπιλ έτρεξε με τεράστια ταχύτητα προς την Τράπεζα της Γκόθαμ.

«Σταμάτησα τον Τζόκερ! Είμαι ήρωας!»

Οι γονείς μου και οι παππούδες μου με αγαπούσαν πάρα πολύ.

Κεφάλαιο 3

Η παιδική μου ηλικία στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης

Πριν μεγαλώσω αρκετά για να πάω στο νηπιαγωγείο, οι γονείς μου έχτισαν ένα σπίτι στο Στόρμβιλ, μια μικρή πόλη στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να μεγαλώσω στην πόλη, γιατί πίστευαν ότι η πόλη είναι πολύ σκληρή για τα παιδιά. Ήθελαν, επίσης, να είναι σίγουροι ότι θα λάβω σωστή εκπαίδευση. Ήταν το 1975 και το σπίτι μας είχε κίτρινη επένδυση με άσπρες λεπτομέρειες.

Ο Μπαμπάς έβαλε μια μικρή λιμνούλα στην πίσω αυλή μας, γεμάτη με νούφαρα, ψάρια και καραβίδες. Μια μέρα ο Μπαμπάς έφερε στο σπίτι έναν τεράστιο βάτραχο από τη δουλειά και τον έβαλε μέσα στη λιμνούλα.

Για μένα, το Στόρμβιλ ήταν το καλύτερο μέρος σε όλο τον κόσμο για να μεγαλώσει ένα αγόρι. Περνούσα τέλεια πιάνοντας βατράχους, γυρίνους, φρύνους, χελώνες, φίδια, μικρά αμφίβια, σαλαμάνδρες και χιλιάδες άλλα πλάσματα, όχι μόνο  στη λιμνούλα στην πίσω αυλή μας, αλλά και σε ρυάκια και λιμνούλες σε όλη τη γειτονιά. Παρίστανα ότι ήμουν στην πρώτη γραμμή του στρατού, ότι διηύθυνα ένα εργοτάξιο με φορτηγά-παιχνίδια και διασκέδαζα με πολλούς άλλους τρόπους στο σπίτι μας στο Στόρμβιλ. Άγρια σμέουρα και βατόμουρα μεγάλωναν στην μπροστινή μας αυλή και η γεύση τους ήταν τόσο γλυκιά.

Μια φορά, ο μπαμπάς μου προσέλαβε έναν άντρα με μια μπουλντόζα για να ξεριζώσει ένα δέντρο από την αυλή μας και ο άντρας προσφέρθηκε να με αφήσει να οδηγήσω την μπουλντόζα του. Ήμουν υπερβολικά ντροπαλός κι έτσι αρνήθηκα. Εύχομαι να μην το είχα κάνει. Μεγαλώνοντας έχασα πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες εξαιτίας του ότι ήμουν ντροπαλός.

«Πώς θα σου φαινόταν να οδηγήσεις την μπουλντόζα στην αυλή σας;», ρώτησε ο άντρας κατεβαίνοντας από την μπουλντόζα. Φορούσε άσπρη μπλούζα με τρύπες, μια παλιά πράσινη φόρμα εργασίας και γρατζουνισμένες καφετιές μπότες.

Ο μπαμπάς κοίταξε προς το μέρος μου, καθώς ορμούσα πίσω του σιωπηλός. Δεν περίμενα να μου προτείνουν να κάνω κάτι τόσο διασκεδαστικό σήμερα! Φανταστείτε εμένα –ένα πεντάχρονο!-  να οδηγώ μια μπουλντόζα σαν αληθινός εργάτης στις οικοδομές. Η έξαψη στο στήθος μου με έκανε να αναριγώ αμήχανα και νευρικά. Νωρίτερα το απόγευμα είχε βρέξει και η καλοκαιρινή υγρασία έκανε την ιδρωμένη μπλούζα μου να κολλάει πάνω στο στήθος μου.

Η μαμά έβαλε τα χέρια στη μέση. «Έλα μπροστά και πες «ναι» στον άνθρωπο, Ρίτσαρντ!», με παρακίνησε.

Κοίταζα τα παπούτσια μου κι ο μπαμπάς γονάτισε, κοιτάζοντάς με. «Μην είσαι ντροπαλός. Μπορείς να την οδηγήσεις και να δεις πώς είναι», είπε.

Ήθελα πάρα πολύ να οδηγήσω την μπουλντόζα, αλλά τα χείλη μου ήταν σφραγισμένα.

«Πες στον άνθρωπο «Ναι»», είπε πάλι η μαμά κι εγώ γύρισα από την άλλη.

«Είμαι ντροπαλός», απάντησα, ρίχνοντας μια ματιά στη μαμά. Αν μπορούσε