Vergelijking met een onbekende

De bergreuzen wonnen lekker altijd van de bosreuzen. Soms wonnen de bosreuzen trouwens. Het was niet de moeite waard om daar aandacht aan te besteden. Het was zo mooi als rotsblokken langs de hellingen rolden, bomen ontworteld raakten, bergtoppen afbraken, de armen en benen van reuzen kraakten en hun schedels verbrijzeld werden. Een keer had Sult zelfs meegemaakt dat een heel bos in brand stond maar dat was mazzel geweest, zoiets kwam niet vaak voor.

De bergreuzen vochten samen tegen de bosreuzen maar eigenlijk deden ze het allemaal voor zichzelf. Als iemand iets probeerde voor te stellen wat een ander doen moest kon hij een hens krijgen. Dat was maar goed ook. Ze waren dan wel reuzen maar ze mochten geen moment verslappen. Normaal waren ze ook niet van die slijmerdjes tegen elkaar. Een goeie reus hield zijn vlees en zijn bier stevig vast, zodat een ander het niet af kon pakken. En dan moet je later geen zoete broodjes bakken, zelfs niet voor zoiets feestelijks als oorlog.

Sult was een jonge reus, maar hij was overal oud genoeg voor. Ze hoefden hem echt niks wijs te maken. De oudere reuzen hoefden hem niks wijs te maken. De dwergen hoefden hem niks wijs te maken. Over mensen had hij het niet eens, die at hij meteen op. De heksen – nee, dat was niet eerlijk, er waren ook wel oudere reuzen die de heksen uit de weg gingen. De dwergen hoefden hem niks wijs te maken. Die had hij al gehad, maar het was dan ook best een belangrijke. Sult ging oorlog voeren. Hij wist niet of het al oorlog was, maar ach wat, hij had er zin in. Ze hoefden hem niks wijs te maken. Trouwens, de bergreuzen wonnen toch altijd. Dat kwam doordat ze van hoog naar laag vochten. Net goed. Als de bosreuzen toch eens wonnen, kwam dat alleen doordat ze meer te eten hadden.

Sult was al een heel eind afgedaald, op weg naar de oorlog, tot vlak onder de boomgrens. Hij zou ze eens laten schrikken, die boskakkers. Voor hem stonden wat groeisels die je niet vaak in het bos zag. Een dwergentuintje, waarschijnlijk, want het stond allemaal ook nog zo tutteruttig netjes op een rij. Hahaha. En ja hoor, er stond een huisje bij. Een priegelpestpeuterhuisje, dat hij tussen twee tenen kon kraken, met een keutelkruimelschoorsteentje erop waar een suf schriemelsliertje rook uit kwam.

Die dwergen zetten overal maar groene glibbergroeisels in het bos. Dat deugde niet. Het was niet te vertrouwen. Ze konden hem wat, die dwergen. Maar om nou dat huisje plat te trappen… Hij wist dat dwergen dingen konden waar hij niks vanaf wist. Hij wist niet of die dingen hem, Sult, veel kwaad konden doen. Maar dat tuintje, daar kon hij rustig doorheen banjeren. Daar was het hem niet eens om te doen. Hij moest gewoon die kant langs. Ze konden hem wat, die dwergen. Achterbakse mannetjes waren het. Te klein om gewoon mee te vechten.

Toen hij verder liep hoorde hij gepiep achter zich. Hij hoorde het nauwelijks. Hij hoefde er helemaal niet naar te luisteren. Hij keek om. Uit het frummelfluthuisje was een dwergje gekomen, dat boos naar Sult keek en zijn vuistje naar hem balde. Een reuzenbak. Dikke lol! Zo’n dwergje, daar hoefde je helemaal je vinger niet