Πάμε μια βόλτα στον ουρανό;

1|ΕΙΚΟΝΑ

Τα χρόνια της δημιουργίας, ένα μικρό κομμάτι του παραδείσου ήταν δικό μας και θα ζούσαμε εκεί ευτυχείς και αραχτοί μαζί με τ’ άλλα πετεινά τ’ ουρανού και της γης.

Μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος ο ανεκδιήγητος Αδάμ, έφαγε εκείνο το ρημαδιασμένο που του έκατσε στο λαιμό - το μήλο ντε - κι έτσι μας βγήκε ο παράδεισός μας απ’ την μύτη. Χάσαμε τα πάντα.

Όλα ήταν δωρεάν. Το φαί, το νερό, ο ύπνος, το πήδημα. Γιατί πήδημα ήθελε η ρουφιάνα η Εύα που μας κατέστρεψε.

Ξέρεις τι είναι να είσαι πασάς στα Γιάννενα, αργόσχολος, να μην φοράς ρούχα, να μην πληρώνεις ένφια και φπα, να πηγαίνεις όπου θέλεις, να τρως φρέσκα φρούτα και λαχανικά και ο μόνος περιορισμός να είναι το γαμημένο το μήλο.

Τι ήταν όμως αυτό το μήλο; Μην ήταν στάρκιν; μπανανόμηλο; Μην ήταν φυρίκι Βόλου ή golden;

Μετά από αιώνες σκέψης, μάλλον ήταν η πρώτη σοβαρή απόφαση, που πήρε ο άνθρωπος. Και Ω! του θαύματος μαντέψτε τι εννοούσε ο συγγραφεύς της Παλαιάς Διαθήκης.

Αποφάσισε λοιπόν πως θα είναι πλεονέκτης και αχάριστος. Γιατί πως αλλιώς να το ερμηνεύσεις;

Να ζεις με το που γεννήθηκες στον παράδεισο κι αντί να πεις ένα ευχαριστώ και να εκτιμήσεις τα καλούδια της ζωής σου, να σου τρέχουν τα σάλια για το κολομήλο.

Έτσι πήραμε τον πούλο από τον παράδεισο και αρχίσαμε σιγά-σιγά  να κτίζουμε την δική μας κόλαση.

Απ’ ότι μας λένε οι μύθοι κι οι γραφές, ο Αδάμ κι η Εύα - για τον καταραμένο όφι δεν ξέρω- έζησαν 930 χρόνια.

Παρά τα πολλά χρόνια όμως δεν κατάφεραν να ξελαμπικάρουν το ξεροκέφαλό τους.

Συνέχισαν απτόητοι στο